ព្រះយេស៊ូវ និងយ៉ូហានបាប់ទីស្ទ
កាលព្រះយេស៊ូវបានផ្តាំពួកសិស្សទាំង១២នាក់រួចហើយ នោះទ្រង់ក៏យាងចេញពីទីនោះ ដើម្បីនឹងទៅបង្រៀន ហើយសំដែងក្នុងអស់ទាំងក្រុងរបស់គេ។ រីឯយ៉ូហានដែលជាប់នៅក្នុងគុក គាត់បានឮពីការទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ធ្វើ ហើយក៏ចាត់សិស្សគាត់២នាក់ ឲ្យទៅទូលសួរទ្រង់ថា តើទ្រង់ជាព្រះអង្គដែលត្រូវយាងមកនោះ ឬត្រូវឲ្យយើងខ្ញុំចាំ១អង្គទៅទៀត
១១:១-២ លោកយ៉ូហានបានត្រូវបានចាប់ដាក់គុកដោយព្រោះតែ ហេរ៉ូឌ អង់ទីផាស នៅក្នុងបន្ទាយ នៅក្បែរសមុទ្រស្លាប់ដោយព្រោះតែបាននិយាយទាស់និងការរៀបការដែលមិនត្រឹមត្រូវរបស់ទ្រង់។ ហេរ៊ូឌ អង់ទីផាស បានរៀបការជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់បងប្រុសរបស់គាត់ ក្នុងពេលដែលបងប្រុសនៅរស់។ នៅក្នុងគុក លោកយ៉ូហានបានឮអំពី “ការទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ធ្វើ” នោះគឺជា សេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ (ជំពូក ៥-៧) ការអស្ចារ្យ (ជំពូក ៨-៩) ហើយនឹងបេសកកម្ម (ជំពូក ១០) ក្នុងស្រុកកាលីឡេ។
១១:៣ មុនពេលដែលគាត់ត្រូវជាប់គុក លោកយ៉ូហានពិតជាបានទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវថា ជាព្រះមែស្ស៊ីច្បាស់ណាស់ (យ៉ូហាន ១:២៩-៣៦)។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាគាត់ហាក់បីដូចជា មានការសង្ស័យនៅពេលនេះ? អ្វីដែលមាននោះគឺដោយព្រោះតែការយល់ច្រឡំពីព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះមែស្ស៊ី។ លោកយ៉ូហានបាននិយាយថាព្រះមែស្ស៊ីនឹងនាំយកសេចក្តីជំនុំជំរះមក ហើយនឹងដុតអង្កាមនៅក្នុងភ្លើង ដែលពន្លត់មិនបាន (៣:១២)។ ពេលនេះគាត់មានកាន់ភាន់ច្រឡំដោយព្រោះតែ ព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងពេលនេះគឺជាការប្រកាសនិងប្រោសជំងឺឲ្យជា ជាជាងការជំនុំជំរះ។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលតបថា ចូរទៅប្រាប់យ៉ូហានពីសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មានដែលអ្នកកំពុងតែឮ ហើយឃើញចុះ គឺថាមនុស្សខ្វាក់បានភ្លឺ មនុស្សខ្វិនបានដើររួច មនុស្សឃ្លង់បានជាស្អាត មនុស្សថ្លង់បានឮ មនុស្សស្លាប់បានរស់ឡើងវិញ ហើយមនុស្សទាល់ក្របានឮដំណឹងល្អផង
១១:៤-៥ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពី អេសាយ (៣៥:៥-៦; ៦១:១-២ ជាមួយនឹង ២៦:១៩; ២៩: ១៨-១៩) ដើម្បីបង្ហាញថាជាអ្វីដែលមាននៅក្នុងសេចក្តីទំនាយដែលចែងថា ព្រះមេស្ស៊ីមានព័ន្ធកិច្ចមួយ ដោយសេចក្តីមេត្តា និងការប្រោសជំងឺឲ្យបានជា។ សេចក្តីដែលត្រូវប្រាប់ លោកយ៉ូហាននោះគឺថា ការអស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងការប្រោសជំងឺ និងការប្រកាសដំណឹងល្អដល់ ពួកអ្នកក្រីក្រគឺជា សញ្ញា ដែលបញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះមែស្ស៊ីប្រាកដមែន។
មានពរហើយ អ្នកណាដែលមិនរវាតចិត្តដោយព្រោះខ្ញុំ។
១១:៦ ពួកសាសន៍យូដាជាច្រើនគិតថាព្រះមែស្ស៊ីនឹងធ្វើជាអ្នកដឹកនាំទ័ពមួយអង្គដែលអាចនឹងយកឈ្នះ លើពួករ៉ូម៉ាំងបាន។ ការនេះមានន័យថាពួកគេអាចនឹងមានការអន់ចិត្ត ឬជំពប់ចិត្ត (σκανδαλισθῇ) ដោយព្រោះតែការផ្តោតសំខាន់លើព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាការប្រកាសដំណឹងល្អ បង្រៀន ហើយនឹង ប្រោសជំងឺឲ្យបានជា។ មនុស្សដែលមានមហិច្ឆតារបស់លោកិយ៍អាចនឹងមិនទទួលព្រះអង្គ ប៉ុន្តែព្រះពររបស់ ព្រះជាម្ចាស់គឺមានសម្រាប់អស់អ្នកណាដែលទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវថាជាព្រះមែស្ស៊ីដែលបានសន្យានោះ វិញ។
កំពុងដែលអ្នកទាំង២នោះចេញទៅហើយ នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់ផ្តើមមានបន្ទូលនឹងហ្វូងមនុស្ស ពីយ៉ូហានថា តើអ្នករាល់គ្នាបានទៅមើលអ្វីនៅទីរហោស្ថាន បានទៅមើលដើមត្រែងរញ្ជួយដោយខ្យល់ឬអី តើបានទៅមើលអ្វី បានទៅមើលមនុស្សពាក់អាវទន់ភ្លន់ឬអី មើល អស់អ្នកដែលពាក់អាវទន់ភ្លន់ នោះសុទ្ធតែនៅក្នុងដំណាក់ស្តេចទេ
១១:៧-៨ ព្រះយេស៊ូវបានការពារលោកយ៉ូហានពីការរិះគន់ពីការខ្វះសេចក្តីជំនឿ។ ព្រះអង្គមានបនន្ទូលថា លោកយ៉ូហានថាមិនមែនជា “ដើមត្រែងរញ្ជួយដោយខ្យល់” នោះទេ មានន័យថាគាត់មិនមែនជាមនុស្ស ទន់ខ្សោយដែលត្រូវគេបង្វិលបានងាយនោះឡើយ។ លោកយ៉ូហានបានបង្ហាញពីលក្ខណៈសម្បត្តិ ដ៏រឹងមាំហើយនឹងក្លាហាននៅក្នុងការនិយាយទាស់នឹងអំពើបាបរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាយូដា ហើយនឹង ហេរ៉ូឌ អង់ទីផាស។ លោកយ៉ូហានក៏មិនមែនជាអ្នកមាន ដែលស្លៀកពាក់ “អាវទន់ភ្លន់” ដូចជាពួកស្តេចដែលទន់ខ្សោយដែលបានចាប់គាត់ដាក់គុកដែរ។
ចុះអ្នករាល់គ្នាបានទៅមើលអ្វី មើលហោរាឬអី មែនហើយ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា គាត់ក៏លើសជាងហោរាផង ដ្បិតគឺពីអ្នកនេះហើយ ដែលមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា «មើល អញចាត់ទូតអញ ឲ្យទៅមុនឯង ទូតនោះនឹងរៀបចំផ្លូវនៅមុខឯង»
១១:៩-១០ លោកយ៉ូហានគឺជាហោរាម្នាក់ដោយព្រោះតែគាត់បានប្រកាសពីព្រះបន្ទូលព្រះជាម្ចាស់ដែល ត្រាស់ហៅពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យធ្វើការផ្លាស់ប្រែចិត្ត។ ប៉ុន្តែលោកយ៉ូហានក៏ “លើសជាងហោរា” ទៅទៀតផងដែរ។ គាត់ជាសេចក្តីសម្រេចរបស់សេចក្តីទំនាយដោយព្រោះតែគាត់ជាទូតដែលសេចក្តីទំនាយ របស់ពួកហោរានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ បានចែងថាគាត់ជាអ្នកដែលរៀបចំផ្លូវថ្វាយ ព្រះអង្គម្ចាស់ (ម៉ាឡាគី ៣:១ និង អេសាយ ៤០:៣, បានបញ្ជាក់នៅក្នុង ម៉ាថាយ ៣:៣; និង ម៉ាឡាគី ៤:៥-៦ បានបញ្ជាក់ ១១:១៤,១៧:១២-១៣; ម៉ាកុស ៩:១១-១៣;លូកា ១:១៧)។
ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ក្នុងបណ្តាមនុស្សដែលកើតពីស្ត្រីមក នោះគ្មានអ្នកណាបានធំជាងយ៉ូហាន-បាទីស្ទទេ ប៉ុន្តែអ្នកណាដែលតូចជាងគេក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ នោះធំជាងគាត់ហើយ
១១:១១ កិត្តិយសដ៏ខ្ពស់បំផុតដែលមនុស្សម្នាក់អាចមានគឺជា ការដែលបានធ្វើជាទូតដែលបានប្រកាស ពីព្រឹត្តិការណ៏ដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលជា ការមកដល់នៃរាជ្យនគររបស់ព្រះមកលើផែនដី! មនុស្សផ្សេងទៀតបានថ្លែងទំនាយពីការនេះ ប៉ុន្តែព្រះបានជ្រើសរើសលោកយ៉ូហានឲ្យបានរៀបចំផ្លូវនិង ប្រកាសពីការយាងមករបស់ព្រះមហាក្សត្រ (យ៉ូហាន ១:៦-៨, ១:២៦-២៧; ៣:២៥-៣០)។ វាគឺជាតួនាទីនេះ ដែលគាត់ត្រូវបានប្រទានឲ្យ យដែលធ្វើគាត់ជាមនុស្សដែលធំជាងគេ "ក្នុងបណ្តាមនុស្សដែលកើតពីស្ត្រីមក" (គឺ ពីការចាប់កំណើតតាមបែបធម្មជាតិមនុស្ស)។ ប៉ុន្តែ កិត្តិយសដែលលោកយ៉ូហានមាន នោះគឺតិចជាងកិត្តិយសរបស់អស់អ្នកដែលចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរនៃព្រះ នោះទៅវិញទេ។ យើងមិនត្រឹមតែ “កើតពីស្ត្រីមកតី” ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែបានកើតជាថ្មី ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃព្រះវិញ! តាមរយៈ ការកើតជាថ្មីនោះហើយដែលយើងបានចូលទៅ ក្នុងរាជ្យនគរនៃព្រះ។
តាំងតែពីគ្រាយ៉ូហាន-បាទីស្ទ ដរាបដល់គ្រាឥឡូវនេះ នោះមានគេខំប្រឹងចាប់បាននគរស្ថានសួគ៌ ហើយគឺជាពួកខំប្រឹងពិតដែលចាប់បានផង
១១:១២ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា រាជ្យនគរនៃព្រះនៅលើផែនដីត្រូវបានវាយប្រហារ ដោយ មនុស្សឃោរឃៅដែលបានព្យាយាមប្រឆាំងជាមួយនឹងនគរនៃព្រះ។ ការបៀតបៀននេះបានចាប់ផ្តើម ពេលដែលលោកយ៉ូហានបានប្រកាសពីការមកដល់របស់រាជ្យនគរ។
ពីព្រោះអស់ទាំងហោរា នឹងក្រិត្យវិន័យបានទាយ ដរាបមកដល់គ្រាលោកយ៉ូហាន ហើយបើសិនជា អ្នករាល់គ្នាព្រមទទួលពាក្យនេះ នោះគឺលោកនេះហើយ ជាលោកអេលីយ៉ាដែលត្រូវមក
១១:១៣-១៤ “អស់ទាំងហោរា នឹងក្រិត្យវិន័យ” សំដៅលើព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ទាំងមូល។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ “បានទាយ” ដោយព្រោះតែជាការដែលចង្អុរបង្ហាញទៅឯព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងរាជ្យនគររបស់ ព្រះអង្គ (លូកា ២៤:២៧, ២៤:៤៤)។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ហើយនាំយក រាជ្យនគរ របស់ព្រះអង្គមកលើផែនដី សេចក្តីទំនាយទាំងនេះត្រូវបានសម្រេច។ លោកយ៉ូហាន គឺជា អេលីយ៉ាដែល លោកហោរាម៉ាឡាគីបានទាយដែលថា នឹង មករៀបចំផ្លូវថ្វាយព្រះអម្ចាស់ (ម៉ាឡាគី ៣:១, ៤:៥-៦)។
អ្នកណាដែលមានត្រចៀកសំរាប់ស្តាប់ ឲ្យស្តាប់ចុះ
១១:១៥ ប្រយោគនេះមានន័យថា “យកចិត្តទុកដាក់”។ ចូរកុំឲ្យរំលងនូវចំនុចសំខាន់ចំពោះអ្វីដែល អ្នកបានស្តាប់ឮនោះ។ ប្រសិនបើលោកយ៉ូហានជាការសម្រេចតាមសេចក្តីទំនាយរបស់លោកហោរាម៉ាឡា គីអំពីលោកអេលីយ៉ា នោះព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់ហើយ!
តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធៀបដំណមនុស្សនេះជាអ្វី គឺធៀបដូចជាកូនក្មេងអង្គុយនៅទីផ្សារ ដែលស្រែកទៅគ្នាវាថា យើងបានផ្លុំខ្លុយឲ្យឯង តែឯងមិនបានរាំ យើងបានទួញទំនួញឲ្យឯង តែឯងមិនបានយំទេ
១១:១៦-១៧ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលអំពីមនុស្សដែលមិនទទួលទ្រង់ ឬលោកយ៉ូហាន។ ពួកគេប្រៀបដូចជាក្មេងដែលមិនចង់លេងល្បែងរៀបការ (“ផ្លុំខ្លុយ” និង “រាំ”) ឬ ល្បែងបុណ្យសព (“ទំនួញ” និង “យំសោក”)។ ពួកគេមិនបានធ្វើការប្រែចិត្តជាមួយលោកយ៉ូហាន ហើយ ក៏មិនបានរីករាយជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវដែរ។ ពួកគេបានធ្វើការតាំងចិត្តមិនចូលរួលឬរួមចំណែកណាមួយ នោះឡើយ មិនថាជាការអញ្ជើឲ្យ “រាំ” (សំដៅលើសេចក្តីអំណរនៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់បាន បរិភោគ និងផឹក ជាមួយនឹងមនុស្សមានបាប ខ១៩) ឬការជំរុញអោយ “យំសោក” (សំដៅរលើការប្រកាសអោយធ្វើការប្រែចិត្តរបស់លោកយ៉ូហាន ខ១៨)។
ដ្បិតយ៉ូហានបានមកមិនស៊ីមិនផឹកសោះ តែគេថា គាត់មានអារក្សចូល ឯកូនមនុស្ស បានមកទាំងស៊ីទាំងផឹកផង គង់តែគេថា មើល នេះជាអ្នកល្មោភស៊ីផឹកច្រើន ជាមិត្រសំឡាញ់របស់ពួកយកពន្ធ នឹងមនុស្សមានបាប ប៉ុន្តែប្រាជ្ញាបានរាប់ជាត្រូវ ដោយផលដែលបង្កើត។
១១:១៨-១៩ ពួកសាសន៍យូដាបានបដិសេធមិនព្រមទទួលទូតនាំសារដែលព្រះបានចាត់ឲ្យមកប្រកាស ដល់គេ។ លោកយ៉ូហានបានរស់នៅក្នុងទីរហោស្ថាន គាត់បរិភោគតែកណ្តូបនិងទឹកឃ្មុំតែប៉ុណ្ណោះ តមអាហារ (៩:១៤) ហើយមិនផឹកស្រាទំពាំងបាយជូរទេ (លូកា១:១៥)។ ពួកសាសន៍យូដាបានបដិសេធ ហើយបានបង្កាច់បង្ខូចគាត់។ ផ្ទុយគ្នាវិញនោះ ព្រះយេស៊ូវបានរស់នៅ ក្នុងក្រុងកាពើនិម សោយអាហារ ទូទៅ ហើយមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមនុស្សគ្រប់ប្រភេទ។ ពួកសាសន៍យូដាក៏បានបដិសេធ ហើយបង្កាច់បង្ខូចព្រះអង្គដែរ។
យ៉ាងណាម៉ិញ ពួកអ្នកមានប្រាជ្ញា បញ្ជាក់ពីប្រាជ្ញារបស់គេដោយការប្រព្រឹត្តដែលពេញដោយប្រាជ្ញា។ សេចក្តីពិតដូចគ្នាបានបង្ហាញនៅក្នុងប្រយោគដែលថា “អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់គេបាន ដោយសារផលគេ បង្កើត” (៧:១៦-២០; ១២:៣៣)។ កិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងយ៉ូហានបានធ្វើគឺជា «ប្រាជ្ញា» (កូរិនថូសទី១ ១:៣០ ) ហើយ «រាប់ជាត្រូវ» ពួកទ្រង់ (បង្ហាញថាពួកទ្រង់នោះហើយដែលត្រូវ)។ ពេលដែលយើងបានដឹងពីការនេះ យើងគួរតែផ្លាស់ប្រែ អំពើបាបរបស់យើងដោយការបន្ទាបខ្លួនដ៏ស្មោះត្រង់ បន្ទាប់មករីករាយនៅក្នុងការដែលបានទទួល ការអត់ទោសដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានឲ្យ។ នៅពេលដែល យើងធ្វើដូច្នេះ យើងនឹងបានឃើញថា អ្វីដែលលោកយ៉ូហាន និងព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀននោះគឺជា សេចក្តីពិតនិងជាអ្វីដែលដឹកនាំទៅកាន់ជីវិតដ៏ពេញបរិបូរ៍។
វេទនាហើយដល់អស់ទាំងក្រុងដែលមិនបានធ្វើការប្រែចិត្ត
នោះទ្រង់ចាប់តាំងបន្ទោសដល់អស់ទាំងក្រុង ជាកន្លែងដែលទ្រង់បានធ្វើការឫទ្ធិបារមីជាច្រើន ពីព្រោះគេមិនបានប្រែចិត្តសោះ គឺទ្រង់មានបន្ទូលថា
១១:២០ ការឫទ្ធិបារមីជាច្រើនដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញថាព្រះអង្គគឺជាព្រះមែស្ស៊ី (អេសាយ ២៩:១៨-១៩; ៣៥:៥-៦; ៦១:១-២)។ ការអស្ចារ្យគឺជា ភស្តុតាងនៃព្រះចេស្តាដ៏ខ្ពស់របស់ព្រះហើយបានបង្ហាញពីការយាងមកដល់នៃរាជ្យនគរនៃព្រះមកលើផែនដី។ ដូច្នេះហើយ ការឆ្លើយតបដ៏ត្រឹមត្រូវនោះគឺជាការប្រែចិត្តហើយជឿលើព្រះ។ ប៉ុន្តែក្រុងទាំងនេះ នៅតែបន្តរស់នៅដូចជាគ្មានអ្វីកើតមានឡើងដែលខុសប្លែកហើយគ្មានការឆ្លើយតបដែលត្រូវធ្វើនោះដែរ។
វេទនាដល់ឯង ខូរ៉ាស៊ីនអើយ វេទនាដល់ឯង បេតសៃដាអើយ ពីព្រោះឯការឫទ្ធិបារមីដែលបានធ្វើនៅកណ្តាលឯង បើបានធ្វើនៅកណ្តាលក្រុងទីរ៉ុស នឹងស៊ីដូនវិញ នោះគេនឹងបានប្រែចិត្តជាយូរមកហើយ ទាំងស្លៀកសំពត់ធ្មៃ ហើយព្រលាំងដោយផេះផង ប៉ុន្តែ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នៅថ្ងៃជំនុំជំរះ ក្រុងទីរ៉ុស នឹងក្រុងស៊ីដូន នឹងទ្រាំបានងាយជាជាងឯងរាល់គ្នា
១១:២១-២២ គោលបំណងនៃការធ្វើការអស្ចារ្យគឺដើម្បីដឹកនាំមនុស្សឲ្យបានធ្វើការប្រែចិត្ត។ អស់ទាំង ក្រុងនៅប៉ែកខាងជើងនៃសមុទ្រកាលីឡេ (ខូរ៉ាស៊ីន និងបេតសៃដា) បានឃើញការអស្ចារ្យដែលព្រះយេស៊ូវ បានធ្វើ ប៉ុន្តែមនុស្សភាគច្រើនបានមិនប្រែចិត្តនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រៀបប្រដូចទីក្រុងទាំងនេះ ជាមួយនឹងទីក្រុងរបស់ពួកសាសន៍ដទៃដែលអាក្រក់ដូចជា (ទីរ៉ុស និងក្រុងស៊ីដូន) ដែលត្រូវបានជំនុំជំរះ ដោយព្រោះតែការដែលគេបានបដិសេធព្រះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ (អេសាយ ២៣; អេសេគាល ២៦–២៨; អេម៉ុស ១:៩–១០; ល)។ ប៉ុន្តែ ភាពបរាជ័យក្នុងការឆ្លើយត បរបស់ទីក្រុងនៅក្នុងស្រុកកាលីឡេចំពោះការអស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវនោះនឹងបានអាក្រក់ជាងការមិនដឹង របស់ក្រុងទីរ៉ុស និងក្រុងស៊ីដូនលើសទៅទៀត។ ក្រុងខូរ៉ាស៊ីន និងក្រុងបេតសៃដាមានភស្តុតាងវិសេសជាង ទីក្រុងទីរ៉ុសនិងក្រុងស៊ីដូនទៅទៀត។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេនឹងត្រូវជំនុំជំរះ យ៉ាងសាហ័សលើសទៅទៀត ដែរ។ ប្រយោគដែលថា “វេទនាដល់ឯង” គឺជាប្រយោគនៅក្នុងការបង្ហាញ ពីសោកសង្រេងដែលដាស់តឿន ពីការជំនុំជំរះ។
ហើយឯឯង កាពើណិមអើយ ដែលឯងបានដំកើងឡើងស្មើនឹងស្ថានសួគ៌ហើយ ឯងនឹងត្រូវទំលាក់ចុះទៅដល់ស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់វិញ ពីព្រោះឯការឫទ្ធិបារមី ដែលបានធ្វើនៅកណ្តាលឯង បើបានធ្វើនៅក្រុងសូដុំមវិញ នោះក្រុងគេនឹងបានស្ថិតស្ថេរនៅដរាបដល់សព្វថ្ងៃនេះ ដូច្នេះ ខ្ញុំប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នាថា នៅថ្ងៃជំនុំជំរះ នោះក្រុងសូដុំមនឹងទ្រាំបានងាយជាជាងឯង។
១១:២៣-២៤ ក្រុងកាពើណិម (គឺជាទីកន្លែងដែលជាមូលដ្ឋាននៃព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ) ដែលបានទទួល ពន្លឺច្រើនជាងក្រុងផ្សេងៗទៀត (៤:១៦)។ ដូច្នេះហើយ ការដែលខ្វះការប្រែចិត្ត សក្តិសមនឹងទទួល ការកាត់ទោសយ៉ាងខ្លាំងដែរ។ ស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ គឺជាទីកន្លែងនៃការរងទុក្ខវេទនា (លូកា ១៦:២៣)
ក្រុងខូរ៉ាស៊ីននិងក្រុងបេតសៃដាគឺត្រូវបានប្រៀបប្រដូចទៅជាមួយនឹងក្រុងទីរ៉ុសនិងក្រុងស៊ីដូន ប៉ុន្តែក្រុង កាពើណិមត្រូវបានប្រៀបប្រដូចទៅនឹងក្រុងសូដុំមវិញ (១០:១៥)។ ទីក្រុងទីរ៉ុស និងក្រុងស៊ីដូន ត្រូវបានវាយចាប់យក ប៉ុន្តែនៅមានវត្តមាននៅឡើយទេ។ ប៉ុន្តែទីក្រុងសូដុំមត្រូវបានបំផ្លាញទាំងស្រុង ដោយព្រះជាម្ចាស់ដោយព្រោះតែសេចក្តីទុច្ចរិតរបស់ទីក្រុងនោះ (លោកុប្បត្តិ ១៩)។ ក្រុងកាពើនិមនឹង ត្រូវប្រឈមមុនជាមួយនឹងការដាក់ទោសដែលអាក្រក់ជាងក្រុងសូដុំមដោយព្រោះតែក្រុងនេះបានទទួលព្រះពរយ៉ាងវិសេសពីព្រះ ហើយមិនបានធ្វើការប្រែចិត្តសោះ។
ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក
នៅវេលានោះ ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ឱព្រះវបិតា ជាព្រះអម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌ នឹងផែនដីអើយ ទូលបង្គំសរសើរដល់ទ្រង់ ដោយព្រោះទ្រង់លាក់សេចក្ដីទាំងនេះនឹងពួកអ្នកប្រាជ្ញ ហើយនឹងពួកឈ្លាសវៃ តែបានសំដែងឲ្យពួកកូនក្មេងយល់វិញ ហ្នឹងហើយ ព្រះវរបិតាអើយ ដ្បិតទ្រង់បានសព្វព្រះហឫទ័យយ៉ាងដូច្នោះ
១១:២៥-២៦ ព្រះវរបិតា ជាព្រះដែលបង្កើតគ្រប់ទាំងអស់ គឺជា “ព្រះអម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌និងផែនដី”។ នៅក្នុងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអង្គ ព្រះបានជ្រើសរើសនៅក្នុងការបង្ហាញពីសេចក្តីពិតដល់ “កូនតូច” (គឺជា មនុស្សដែលមានចិត្តបន្ទាបចុះដែលពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គជាមួយនឹងសេចក្តីជំនឿដូចជាកូនក្មេងតូច) ហើយបានលាក់សេចក្តីពិតពីពួកអ្នកដែលបានទុកចិត្តលើប្រាជ្ញា និងការយល់ដឹងរបស់ខ្លួនវិញ។ ព្រះបានច្រានចោលពួកមានអំណួត ប៉ុន្តែបានប្រទានព្រះគុណដល់ពួកអ្នកបន្ទាបខ្លួន (យ៉ាកុប ៤:៦)។ ការនេះពន្យល់ថាហេតុអ្វីបានជាមានអ្នកខ្លះជឿលើដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវហើយអ្នកខ្លះមិនព្រមទទួលជឿ។ វាគឺជាសព្វព្រះហឫទ័យដ៏ព្រះគុណរបស់ព្រះក្នុងការបង្ហាញសេចក្តីពិតដល់អស់អ្នកដែលបន្ទាបខ្លួន។
គ្រប់សេចក្ដីទាំងអស់បានប្រគល់មកខ្ញុំពីព្រះវរបិតានៃខ្ញុំ ហើយគ្មានអ្នកណាស្គាល់ព្រះរាជបុត្រាទេ មានតែព្រះវរបិតាតែ១ ក៏គ្មានអ្នកណាស្គាល់ព្រះវរបិតាដែរ មានតែព្រះរាជបុត្រា ហើយនឹងអ្នកណា ដែលព្រះរាជបុត្រាសព្វព្រះហឫទ័យចង់បើកឲ្យស្គាល់ទ្រង់ផងប៉ុណ្ណោះ។
១១:២៧ ការដែល “ស្គាល់” (ἐπιγινώσκει) មានន័យថាពេញ សម្រេច ហើយនឹងចំណេះដឹង ផ្ទាល់ខ្លួន។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់បានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវតាមរបៀបនេះឡើងលើកលែងតែព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះ ហើយគ្មានអ្នកណាស្គាល់ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះរបៀបនេះក្រៅពីព្រះយេស៊ូវដែរ (យ៉ូហាន ១:១៨, ១៧:២៥; ១ យ៉ូហាន ៥:១-១២)។ វាគឺជាទំនាក់ទំនងមួយដែលផ្តាច់មុខ។ យ៉ាងណាម៉ិញ សេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យនោះគឺថា មនុស្សអាចនឹងត្រូវបានត្រាស់ហៅឲ្យបានចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងនេះដោយសារព្រះគុណនៃព្រះ! ការដែល បានស្គាល់ព្រះគឺជាអភ័យឯកសិទ្ធដែលបានប្រទានឲ្យតាមរយៈការបើកសំដែង។ មនុស្សមិនអាចស្គាល់ព្រះ ដោយគំនិតប្រាជ្ញាឬការយល់ដឹងរបស់ខ្លួនគេបាននោះឡើយ។ ផ្លូវតែមួយដែលមនុស្សណាម្នាក់អាចស្គាល់ ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះបាននោះគឺតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ (យ៉ូហាន ១៤:៦)។ ព្រះវរបិតាបានប្រទាន អំណាចគ្រប់ទាំងអស់ដល់ព្រះរាជបុត្រា ហើយព្រះយេស៊ូវបើកសំដែងពីព្រះវរបិតា ដល់អស់អ្នកដែល ព្រះអង្គជ្រើសរើស។
អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក
១១:២៨ ផ្លូវតែមួយដែលអាចស្គាល់ព្រះបានគឺតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវហៅមនុស្សឲ្យចូលមកឯ ទ្រង់។ ព្រះអង្គហៅពួកអ្នកដែល “នឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់” ហើយសន្យាថា នឹងឲ្យពួកគេសម្រាក។ ពាក្យថា “នឿយព្រួយ” ហើយនឹង “ផ្ទុកធ្ងន់” សំដៅលើការលំបាក ដែលបណ្តាលមកពីបន្ទុកនៃសាសនារបស់សាសន៍យូដា ដែលពួកអាច្ចារ្យបានធ្វើដាក់ប្រជារាស្រ្ត (ម៉ាថាយ ២៣:៤; កិច្ចការ ១៥:១០)។ វាគឺជាបន្ទុកសាសនាដែលប្រាប់មនុស្សអោយ ខំប្រឹងប្រែងដើម្បី ទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះដោយខ្លួនគេ (ដែលមិនអាចទៅរួច) ដោយរក្សាតាមច្បាប់ជាច្រើន។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានត្រាស់ហៅមនុស្សឲ្យបានចូលទៅក្នុងសាសនានោះឡើយ ប៉ុន្តែហៅគេអោយមកឯ ព្រះអង្គវិញ។ អ្វីដែលព្រះអង្គប្រទានឲ្យនោះគឺជាលទ្ធផលខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ វាគឺជា “សេចក្ដីសំរាក ដល់ព្រលឹង” (ខ២៩)។
ចូរទទួលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្ដីសំរាកដល់ព្រលឹង ពីព្រោះនឹមខ្ញុំងាយទេ ហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល។
១១:២៩-៣០ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើពាក្យថា “នឹម” សំដៅលើទំនៀមទំលាប់ដែលពួកអាចារ្យបានបង្រៀន។ ទំនៀមទំលាប់ទាំងនេះបានប្រែក្លាយជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់លើមនុស្ស (ម៉ាថាយ ២៣:៤; លូកា ១១:៤៦)។ ប៉ុន្តែ បញ្ញត្តរបស់ព្រះយេស៊ូវនោះមិនមែនជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ទេ (១ យ៉ូហាន ៥:៣)។ ព្រះអង្គបានហៅមនុស្ស ដែលបានឃើញថាបន្ទុករបស់គេធ្ងន់ខ្លាំង ដែលកំពុងតែស្ពាយនោះដើម្បីឲ្យគេ បានយកនឹមថ្មីដែលអាច ជួយឲ្យគេបានសេចក្ដីសម្រាក។
“នឹម” របស់ព្រះយេស៊ូវ គឺជាភាពជាសិស្សរបស់ព្រះអង្គ។ ភាពជាសិស្ស (ជាពាក្យមកពីពាក្យ នៅក្នុងភាសាក្រិចថា “រៀន”) គឺជាដំណើរការនៃការរៀនពីការរស់នៅបែប ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ ឲ្យយើងរស់នៅ។ ភាពជាសិស្សមិនមែនជាការដែល បានមានសេរីភាពពីនឹម នោះឡើយ ប៉ុន្តែជាការទទួលនឹមថ្មីហើយ “ងាយស្រួល” ដែលធ្វើអោយបន្ទុកបានទៅជា “ស្រាល”។ ពាក្យថា “ងាយស្រួល” (χρηστος) មានន័យថា ‘មានប្រយោជន៍ សមស្រប ល្អ សប្បុរស និងយ៉ាងត្រឹមត្រូវ’។ នឹមដែលធ្វើបានល្អជា ការរចនាដោយការយកចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីឲ្យវាបានត្រឹមត្រូវបានយ៉ាងល្អ មិនធ្វើអោយឈឺកដល់សត្វគោ ហើយធ្វើឲ្យមានភាពងាយស្រួលនៅក្នុងការដាក់បន្ទុកដែលធ្ងន់។ ព្រះយេស៊ូវជាជាងឈើ ហើយព្រះអង្គបានធ្វើនឹមជាច្រើន ដែលមានការរចនានិមួយសម្រាប់គោ ដែលទទួលនឹមនោះ។ ហេតុផលដែលហេតុអ្វីបានជា នឹមព្រះអង្គងាយស្រួល ហើយនឹងបន្ទុកក៏ស្រាល នោះ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គ “ស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព” (១៨:១-១០; ១៩:១៣-១៥)។
សេចក្តីសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវនោះគឺថា “អ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្ដីសំរាកដល់ព្រលឹង”។ សេចក្ដីសំរាកនេះ ដេលព្រះយេស៊ូវសន្យារគឺជាទំនាក់ទំនងមួយជាមួយនឹងព្រះអង្គ ដែលធ្វើឲ្យយើងអាចរស់នៅក្នុង សេចក្តីសុចរិតបាន (៥:២០-៤៨)។ ភាពជាសិស្សគឺជាទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និតជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ ដែលបានត្រាស់ហៅថា “ចូលមកឯខ្ញុំ” ហើយ “រៀននឹងខ្ញុំចុះ”។ ភាពជាសិស្សគឺជា ការដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវជារៀងរាល់ថ្ងៃហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គបង្រៀនយើងពីរបៀបរស់នៅដែលស្របតាមផ្លូវរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវត្រាស់ហៅយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យចូលមកឯទ្រង់ ឲ្យបានចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះអង្គ ហើយដើរតាមព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងភាពជាសិស្ស។
