ការស្លាប់របស់លោកយ៉ូហានបាទីស្ដ
នៅគ្រានោះ ហេរ៉ូឌ ជាស្តេចអនុរាជ ទ្រង់បានឮល្បីពីព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលទៅពួកមហាតលិកថា នោះគឺជាយ៉ូហាន-បាទីស្ទ គាត់បានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញហើយ បានជាមានការឫទ្ធិបារមីកើតមក ដោយសារគាត់ដូច្នេះ
១៤:១ បន្ទាប់ពីការសុគតរបស់ស្ដេចហេរ៉ូឌ ដែនដីគ្រប់គ្រងរបស់គាត់ត្រូវបានបែងចែកទៅកាន់កូនប្រុស របស់គាត់ទាំងបីនៅក្នុងការគ្រប់គ្រង។ ហេរ៉ូឌអាន់ទីផាស គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងនៅក្នុងដំបន់កាលីឡេ ហើយនឹង ពឺរៀចាប់តាំងពីឆ្នាំទី៤ មុនគ‚ស រហូតដល់ឆ្នាំ៣៩ គ‚ស។ ស្តេចមិនមានប្រជាប្រិយភាពចំពោះប្រជារាស្រ្ត សាសន៍យូដានោះឡើយ ចំណែកមួយនោះដោយព្រោះតែព្រះអង្គមិនមែនជាសាសន៍យូដា។ បិតារបស់ព្រះអង្គគឺជាស្តេចហេរ៉ូឌ (ម៉ាថាយ ២) មកពីស្រុកអេដំម ហើយមាតាទ្រង់ជាសាសន៍សាម៉ារី។
១៤:២ ហេរ៉ូឌអាន់ទីផាស ក៏មិនបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវជានរណា ប៉ុន្តែគាត់មានការភ័យខ្លាចដោយព្រោះតែ បាប់របស់គាត់ ដែលគាត់បានបញ្ជារអោយគេសម្លាប់លោកយ៉ូហាន-បាទីស្ទ។ ពេលនេះ គាត់ព្រួយក្រែងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជា លោកយ៉ូហានដែលមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។
ដ្បិតហេរ៉ូឌបានចាប់ចងយ៉ូហានដាក់ក្នុងគុក ដោយព្រោះហេរ៉ូឌាស ជាភរិយាភីលីព អនុជទ្រង់ ពីព្រោះយ៉ូហានបានទូលទាស់នឹងស្តេចថា ទ្រង់គ្មានច្បាប់នឹងយកនាងនោះទេ ទ្រង់ចង់សំឡាប់គាត់ណាស់ តែខ្លាចហ្វូងមនុស្ស ព្រោះគេរាប់គាត់ទុកជាហោរា
១៤:៣-៥ លោកម៉ាថាយពន្យល់ពីរបៀបដែលស្តេចហេរ៉ូឌអាន់ទីផាសបញ្ជារអោយគេសម្លាប់ លោក យ៉ូហាន។ ហេរ៉ូឌអាន់ទីផាស បានរៀបការជាមួយនឹងហេរ៉ូឌាស ជាបុត្រី ស្តេចអើរេតាសរបស់ណេបេធៀន (២ កូរិនថូស១១:៣២)។ ប៉ុន្តែទ្រង់បានលែងលះជាមួយនឹងភរិយា ហើយរៀបការជាមួយនឹងហេរ៉ូឌាស ដែលជាក្មួយស្រីហើយត្រូវជា ភរិយារបស់ប្អូនចុងឈ្មោះថា ភីលីព! ក្រិត្យវិន័យមិនអនុញ្ញាតអោយមនុស្ស ណារៀបការជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់ បងប្អូនដែលកំពុងរស់នៅនោះឡើយ (លេវីវិន័យ ១៨:១៦; ២០:២១)។ ដូច្នេះហើយលោកយ៉ូហានបានប្រាប់ ដល់ហេរ៉ូឌអាន់ទីផាសថា វាគឺជាការខុសឆ្គងដែលរៀបការជាមួយនឹង ហេរ៉ូឌាស។
មានសម័យ១ ជាថ្ងៃធ្វើបុណ្យចំរើនព្រះជន្មហេរ៉ូឌ នោះបុត្រីហេរ៉ូឌាស នាងរាំនៅមុខពួកភ្ញៀវ ជាទីគាប់ព្រះទ័យដល់ហេរ៉ូឌណាស់ បានជាទ្រង់ស្បថសន្យានឹងប្រទានគ្រប់របស់អ្វីដែលនាងនឹងសូម
១៤:៦-៧ ហេរ៉ូឌាសមានកូនស្រីម្នាក់មានឈ្មោះថា សាឡូមេ ពីការរៀបការរបស់នាងជាមួយនឹងភីលីព។ សាឡូមេមានអាយុប្រហែល១៣ឆ្នាំ នៅក្នុងពេលនោះ។ នៅក្នុងពីធីជប់លៀងថ្ងៃកំណើតរបស់ហេរ៉ូឌ ហេរ៉ូឌាសបានបង្គាប់អោយសាឡូមេរាំនៅមុខហេរ៉ូឌហើយនឹងភ្ញៀវរបស់ព្រះអង្គ។ នេះមិនមែនជាទម្លាប់ នៅក្នុងវប្បធម៌នេះនោះឡើយ ដោយព្រោះតែមានតែស្រ្តីដែលខ្វះសីលៈធម៌តែប៉ុណ្ណោះដែលនឹងរាំសម្រាប់ជា ការកំសាន្តក្នុងពិធីជប់លៀង។ បន្ទាប់ពីនាងបានរាំនោះ ហេរ៉ូឌបានសន្យាថានឹងប្រទានគ្រប់យ៉ាងដែលនាង នឹងសុំដល់ទ្រង់។ ទ្រង់មានបន្ទូលដូចនោះនៅមុខភ្ញៀវរបស់ព្រះអង្គទាំងអស់។
តែមាតានាងបានបញ្ចេះឲ្យទូលថា សូមប្រទានក្បាលយ៉ូហាន-បាទីស្ទ ដាក់លើថាសមកឲ្យខ្ញុំម្ចាស់នៅទីនេះ
១៤:៨ ហេរ៉ូឌាសបានមានឳកាសរបស់នាងនៅក្នុងការសម្លាប់លោកយ៉ូហាន។ នាងបានប្រាប់ដល់កូនស្រី ថាអោយសុំក្បាលរបស់យ៉ូហាន។
នោះស្តេចទ្រង់ក៏ព្រួយព្រះទ័យ តែដោយព្រោះសម្បថ ហើយនឹងពួកភ្ញៀវ បានជាទ្រង់បង្គាប់ឲ្យគេយកក្បាលគាត់មកឲ្យនាង ទ្រង់ក៏ចាត់គេឲ្យទៅកាត់ក្បាលយ៉ូហាននៅក្នុងគុក គេយកក្បាលគាត់ដាក់លើថាសមកឲ្យនាង រួចនាងយកទៅថ្វាយដល់មាតា
១៤:៩-១១ ហេរ៉ូឌបានបង្កើតសំបថដ៏ល្ងង់មួយ ហើយទ្រង់គួរតែបដិសេធសំណូមពររបស់សាឡូមេ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនចង់ខ្មាស់អៀននៅចំពោះមុខភ្ញៀវដែលមកពីធីជប់លៀងរបស់ទ្រង់ទេ។ ហេរ៉ូឌពិតជាមានព្រួយ
ខ្លាំងណាស់ចំពោះសំណូមពរនេះ ប៉ុន្តែទ្រង់បានធ្វើតាមអ្វីដែលសាឡូមេបានស្នើរសុំនោះវិញ។
នោះពួកសិស្សយ៉ូហានក៏មកយកសពទៅកប់ រួចទៅទូលព្រះយេស៊ូវ។
១៤:១២ ពួកសាសន៍យូដាមានទម្លាប់ពីរបៀបនៅក្នុងការកប់សាកសពរបស់មនុស្សម្នាក់ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ពួកអ្នក ដើរតាមលោកយ៉ូហានបានធ្វើកិច្ចការនោះ។ បន្ទាប់មកពួកគេបានទៅទូលដល់ព្រះយេស៊ូវពីអ្វីដែល បានកើតឡើង។
ព្រះយេស៊ូប្រទាននំប៉័ងឲ្យមនុស្សប្រាំពាន់នាក់បរិភោគ
កាលព្រះយេស៊ូវបានឮហើយ នោះទ្រង់យាងចុះទូកចេញពីទីនោះ ទៅឯទីរហោស្ថានដោយឡែក រីឯពួកបណ្តាជនក៏បានដឹង ហើយគេចេញពីក្រុងទាំងអស់ដើរតាមទ្រង់ទៅ លុះទ្រង់យាងឡើងពីទូកវិញ ស្រាប់តែឃើញមានមនុស្សមីរដេរដាស ទ្រង់ក៏មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ ហើយទ្រង់ប្រោសមនុស្សជំងឺទាំងប៉ុន្មានក្នុងពួកគេឲ្យបានជា
១៤:១៣-១៤ ទោះបីជាព្រះអង្គមានព្រះទ័យសោកសង្រេងចំពោះការស្លាប់របស់ជីដូនមួយព្រះអង្គ ហើយហ្វូងមនុស្សរំខានដល់ពេលវេលាសម្រាករបស់ព្រះអង្គជាមួយនឹងសិស្ស យ៉ាងណាក្តី ព្រះយេស៊ូវនៅតែមានព្រះទ័យក្តួលអាណិតហើយបានប្រោសជំងឺគេឲ្យបានជាសះស្បើយទាំងអស់។
ដល់ពេលល្ងាច ពួកសិស្សមកឯទ្រង់ទូលថា ទីនេះស្ងាត់ណាស់ ម៉ោងក៏ជ្រុលហើយ សូមឲ្យហ្វូងមនុស្សត្រឡប់ទៅវិញទៅ ដើម្បីឲ្យបានទិញស្បៀងអាហារ នៅក្នុងភូមិជុំវិញ តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឆ្លើយថា មិនចាំបាច់ឲ្យគេទៅទេ ចូរអ្នករាល់គ្នាឲ្យគេបរិភោគទៅ
១៤:១៥-១៦ ពេលនោះជិតដល់ម៉ោង ៦ល្ងាចហើយ។ ហ្វូងមនុស្សក៏ឃ្លានហើយដែរ ប៉ុន្តែគ្មានអាហារ នោះឡើយ។ ដំណោះស្រាយរបស់ពួកសិស្សនោះគឺ ឲ្យហ្វូងមនុស្សទៅរកទិញអាហារនៅស្រុកស្រែ ហើយក្នុងភូមិនៅជុំវិញចុះ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានទតឃើញ ពីដំណោះស្រាយផ្សេង ហើយទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យសិស្សព្រះអង្គបានឃើញដូចគ្នាដែរ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ចូរអ្នករាល់គ្នាឲ្យគេ បរិភោគទៅ”។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបហើយថាព្រះអង្គនឹងប្រទានឲ្យ គេបរិភោគ ប៉ុន្តែព្រះអង្គមានបន្ទូល ដើម្បី ល្បងល ពួកសិស្សព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ៦:៥-៦)។ ព្រះអង្គទ្រង់ចង់ឲ្យពួកគេមានចិត្តក្តួលអាណិត ដល់ហ្វូងមនុស្សដូចដែលព្រះអង្គមានដែរ។
ពួកសិស្សក៏ទូលទ្រង់ថា នៅទីនេះ យើងខ្ញុំគ្មានអ្វីទេ មានតែនំបុ័ង៥ដុំ ហើយនឹងត្រី២ប៉ុណ្ណោះ នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា ចូរយកមកឲ្យខ្ញុំឯណេះ
១៤:១៧-១៨ អនទ្រេបានឃើញក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមាននំប៉័ងប្រាំដុំតូចៗ ហើយនឹង ត្រីពីរកន្ទុយតូចៗ (យ៉ូហាន ៦:៩)។ ព្រះយេស៊ូវមិនត្រូវការអាហាររបស់ក្មេងប្រុសនោះដើម្បីនឹងចំអែតដល់ហ្វូង មនុស្សនោះឡើយ។ សកលលោកទាំងមូល ត្រូវបានបង្កើតមកតាមរយៈព្រះអង្គ ចេញពីភាពទទេ (លោកុប្បត្តិ ១:១; យ៉ូហាន ១:១-៣)។ ប៉ុន្តែ មានមេរៀនដ៏សំខាន់សម្រាប់សិស្សរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុង ការរៀន។ របៀបដែល ទ្រង់នឹងផ្តត់ផ្គង់នោះ តែងតែចាប់ផ្តើមជាមួយអ្វីដែលយើងមានរួចទៅហើយ។ អ្វីដែលពួកគេមាននោះ គឺគ្រប់គ្រាន់ នៅក្នុងការដាក់ក្នុង ព្រះហស្តព្រះយេស៊ូវ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គមានព្រះចេស្តា ហើយនឹងធនធានទាំងអស់នៅ ស្ថានសួគ៌នៅជាមួយនឹងទ្រង់។
រួចកាលទ្រង់បានបង្គាប់ ឲ្យហ្វូងមនុស្សអង្គុយនៅលើស្មៅហើយ នោះទ្រង់យកនំបុ័ង៥ដុំ នឹងត្រី២នោះ ងើបទតទៅលើមេឃ ទាំងប្រទានពរ រួចកាច់ប្រទានដល់ពួកសិស្ស ហើយពួកសិស្សក៏ចែកដល់ហ្វូងមនុស្ស
១៤:១៩ ព្រះយេស៊ូវបង្គាប់ឲ្យអង្គុយលើស្មៅដោយពួកៗ ដើម្បីអោយមានភាពងាយស្រួលសម្រាប់ ពួកសិស្ស នៅក្នុងការចែកអាហារ។ ពាក្យដែលត្រូវបានបកប្រែថា «អង្គុយ» (ἀνακλιθῆναι) មានន័យថា ដេកលេង លើកែងដៃឆ្វេងរបស់អ្នក ដែលជារបៀបអង្គុយរបស់ពួកសាសន៍យូដានៅក្នុងការបរិភោគអាហារ។ ដូច្នេះហើយ ការបង្គាប់មានន័យថា “ត្រៀមខ្លួនសម្រាប់បរិភោគ!”។ ព្រឹត្តិការណ៏នេះក្រើនរំលឹកយើងអំពី ទំនុកដំកើង ២៣។ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ជា អ្នកគង្វាលរបស់ប្រជារាស្រ្តព្រះអង្គដែលទ្រង់នឹងអោយគេដេក នៅវាល ស្មៅខៀវខ្ចី ហើយទ្រង់ រៀបចំអាហារអោយពួកគេ។
ពួកសាសន៍យូដាតែងតែអរព្រះគុណព្រះមុនពេលបរិភោគអាហារចំពោះការប្រទានអោយមានអាហារ។ សេចក្តីអធិស្ឋាននោះគឺ “សូមសរសើដល់ទ្រង់ ឳព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ ស្តេចនៃសកលលោក ដែលទ្រង់ បានប្រទានអោយមានអាហារពីដីមក ហើយផ្គត់ផ្គង់ដល់អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមក”។ ព្រះយេស៊ូវ អធិស្ឋាន ហើយទតមើលទៅស្ថានសួគ៌។ បន្ទាប់មកការអស្ចារ្យកើតមានឡើង។ ព្រះយេស៊ូវ បានកាច់នំប៉័ង ហើយ ប្រទាននំប៉័ងនោះទៅអោយពួកសិស្ស។ ការកើនឡើងច្រើនបានកើតឡើងនៅក្នុង ព្រះហស្តព្រះអង្គ។
គេបានបរិភោគឆ្អែតគ្រប់គ្នា រួចប្រមូលចំណិតដែលនៅសល់ដាក់ពេញបាន១២កន្ត្រក
១៤:២០ ភ្លាមៗនោះ មានអាហារគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់គ្រប់គ្នានៅក្នុងការបរិភោគយ៉ាងបរិបូរ។ មានចំណិតនំប៉័ងដែលនៅសល់ ១២កន្ត្រក។ នៅចុងបញ្ចប់មាននៅសល់ច្រើនជាងកាលដែលបាន ចាប់ផ្តើម! ពាក្យដែលប្រើសម្រាប់ “កន្រ្តក” (κοφίνους) គឺជាកន្ត្រកយួរដៃដែលពួកសាសន៍យូដា ប្រើនៅក្នុង ការដាក់ម្ហូប។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបពីចំនួនប៉ុន្មានដែលត្រូវបង្កើតឡើងដើម្បីអោយគ្រប់គ្នា អាចនឹងបរិភោគតាមចិត្ត ហើយនឹងពួកសិស្សអាចមានចំណែកដែលសល់ម្នាក់មួយកន្ត្រក!
រីឯពួកមនុស្សដែលបានបរិភោគ នោះមានចំនួន៥ពាន់នាក់ ឥតរាប់ពួកស្រីៗនឹងកូនក្មេងទេ។
១៤:២១ នៅក្នុងវប្បធម៌សាសន៍យូដាបុរសត្រូវបរិភោគដាច់ដោយឡែកពីស្រ្តីហើយនឹងក្មេងៗ។ ពួកសិស្សបានរាប់មនុស្សប្រុស ហើយមានចំនួនប្រមាណជាង៥០០០នាក់! ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើឲ្យមានអាហារ (ឆ្អិនអាចបរិភោគបានភ្លាម) សម្រាប់មនុស្សម្រាណជាង ១០០០០ នាក់ (រួមទាំងស្រ្តី និងក្មេងៗ) ក្នុងរំពេចនោះ!
ចំនួនមនុស្សដែលត្រូវបាន ចំអែតគឺជាអ្វីដែលគួរអោយកត់សំគាល់ ប៉ុន្តែអ្វីដែលអស្ចារ្យបំផុតអំពី ការអស្ចារ្យនេះ គឺអ្វីដែលវាបានបង្ហាញអំពី ព្រះយេស៊ូវ។ នៅក្នុងជំនាន់លោក ម៉ូសេ ព្រះបានចំអែតដល់ ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ដោយការអស្ចារ្យដោយ នំប៉័ងមកពីស្ថានសួគ៌។ បន្ទាប់មក មុនពេល ដែលគាត់ស្លាប់ទៅ លោកម៉ូសេបានប្រាប់ដល់សាសន៍យូដាថា ថ្ងៃមួយព្រះទ្រង់នឹងចាត់ហោរាម្នាក់ ដូចជាគាត់ (ចោទិយកថា១៨:១៥)។ ដូច្នេះហើយ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ ចំអែតមនុស្សដោយ ការអស្ចារ្យជាមួយ នឹងនំប៉័ងនោះ ពួកគេទទួលស្គាល់ថាព្រះអង្គគឺជាហោរាដែលលោកម៉ូសេ បាននិយាយនោះហើយ! នេះគឺជាមូលហេតុដែលយ៉ូហានប្រាប់យើងថា៖ «កាលមនុស្សទាំងប៉ុន្មាន បានឃើញ ទីសំគាល់ ដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើនោះ គេក៏និយាយថា លោកនេះប្រាកដជាហោរានោះ ដែលត្រូវមកក្នុងលោកីយ មែន»។
ដូចដែលព្រះបានតាំងសញ្ញាមួយជាមួយនឹងអ៊ីស្រាអែលតាមរយៈលោកម៉ូសេនោះ (និក្ខមនំ ១៦:១៤-១៨) ព្រះបានតាំងសញ្ញាថ្មីមួយជាមួយនឹងពួកអ្នកជឿតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ (លូកា ២២:២០; ហេព្រើរ ៨:៦-១៣)។ ព្រះយេស៊ូវគឺជានំប៉័ងដ៏ពិតប្រាកដមកពីស្ថានសួគ៌ ជានំប៉័ងជីវិត ហើយអស់អ្នកដែលដែលបាន បរិភោគនោះ នឹងមិនឃ្លានទៀតឡើយ (យ៉ូហាន ៦:៣៥)។ សារៈសំខាន់ដ៏អស្ចារ្យ នៃព្រឹត្តិការណ៍នេះ គឺច្បាស់ណាស់ ព្រោះវាជាការអស្ចារ្យមួយក្នុងចំណោមការអស្ចារ្យតែពីរប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវបានកត់ត្រានៅ ក្នុងដំណឹងល្អទាំងបួន។ ការអស្ចារ្យមួយទៀតនោះគឺជាការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ព្រះយេស៊ូយាងលើទឹកសមុទ្រ
ស្រាប់តែទ្រង់បង្ខំពួកសិស្ស ឲ្យចុះទូកឆ្លងទៅឯត្រើយម្ខាងមុនទ្រង់ ទាល់តែទ្រង់បានឲ្យហ្វូងមនុស្សវិលទៅវិញអស់
១៤:២២ ពួកហ្វូងមនុស្សចង់ចាប់បង្ខំព្រះយេស៊ូវហើយតាំងអោយទ្រង់ធ្វើជាស្តេច (យ៉ូហាន ៦:១៥)។ ព្រះយេស៊ូវមិនសព្វព្រះទ័យអោយសិស្សព្រះអង្គពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងរឿងនេះឡើយ ដូច្នេះហើយ ព្រះអង្គបង្គាប់ អោយពួកគេចុះទូកទៅបេតសៃដាភ្លាម។ បន្ទាប់មកព្រះអង្គបានបញ្ចុះបញ្ចូល ពួកហ្វូងមនុស្សអោយចាកចេញ ទៅហើយព្រះអង្គយាងទៅលើភ្នំដើម្បីអធិស្ឋាន។
លុះបានឲ្យគេទៅផុតអស់ហើយ នោះទ្រង់យាងឡើងលើភ្នំដោយឡែក ដើម្បីនឹងអធិស្ឋាន លុះពេលព្រលប់ហើយ ទ្រង់ក៏នៅទីនោះតែ១អង្គទ្រង់ ឯទូកនៅកណ្តាលសមុទ្រ ត្រូវរលកបោកជាខ្លាំង ដោយព្រោះច្រាសខ្យល់
១៤:២៣-២៤ ពេលនោះជិតដល់ពេលបុណ្យរំលងហើយ (យ៉ូហាន ៦:៤) ពេលដែលខែរះឡើងពេញវង់ នោះនឹងជះពន្លឺ។ ដូច្នេះហើយ ពេលនោះមានពន្លឺដែលជះមកពីខែនៅលើបឹង។ ព្រះយេស៊ូវអាចនឹង ទតឃើញពួកសិស្សព្រះអង្គដែលកំពុងតែមានបញ្ហាដោយព្រោះតែគេអុំទូកច្រាសខ្យល់។ ពួកគេនៅកណ្តាលបឹងមានចំងាយប្រហែលជាពីរទៅបីគីឡូម៉ែត្រពីច្រាំង។
ដល់យាម៤យប់ នោះទ្រង់យាងកាត់លើទឹកសមុទ្រទៅឯពួកសិស្ស កាលគេឃើញទ្រង់យាងលើទឹកដូច្នោះ នោះក៏ភ័យវល់ ហើយនិយាយថា ខ្មោចលងហើយ រួចគេស្រែកឡើង ដោយសេចក្ដីតក់ស្លុត
១៤:២៥-២៦ សម្រាប់ពួកសាសន៍យូដាពេលយប់រាប់ចាប់ពីម៉ោង៦ល្ងាចហើយត្រូវបានបែកចែកទៅជាបួន យាមក្នុងមួយយាម មានបីម៉ោង។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកទូកនៅក្នុងយាមបួន ចន្លោះពីម៉ោង ៣ព្រឹក ទៅម៉ោង ៦ព្រឹក។ ព្រះអង្គ សព្វព្រះទ័យយាងមកក្បែរទូក ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកសិស្សបានឃើញព្រះអង្គ ពួកគេបានស្រែកយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់! ពួកគេស្មានថា ព្រះអង្គជាខ្មោ ចដោយព្រោះតែងងឹត ហើយមានតែខ្មោចតែប៉ុណ្ណោះ ដែលពួកគេអាចនឹកស្មានដល់ថា ដែលអាចដើរ នៅលើទឹកបាន។
តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលដល់គេភ្លាមថា ចូរសង្ឃឹមឡើង គឺខ្ញុំទេតើ កុំឲ្យភ័យឡើយ
១៤:២៧ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “គឺខ្ញុំទេតើ” (ἐγώ εἰμι “អញជា”) ព្រះអង្គបានប្រើ ពាក្យដូចគ្នានៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើនៅក្នុងការប្រកាសពីព្រះនាមព្រះអង្គដល់លោកម៉ូសេនៅក្នុង និក្ខមនំ ៣:១៤។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់គេថាកុំអោយខ្លាចឡើយ។ រយៈពេលប្រាំបីដង នៅក្នុង ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលប្រាប់អ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គថាកុំអោយខ្លាចឡើយ (ម៉ាថាយ ១៤:២៧, ១៧:៧, ២៨:១០; ម៉ាកុស ៦:៥០; លូកា ៥:១០, ១២:៣២; យ៉ូហាន ៦:២០; វិវរណៈ ១:១៧)។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាប្រភព នៃសេចក្តីក្លាហានរបស់យើង។ ព្រះអង្គលើកទឹកចិត្តដល់យើងទាំងអស់គ្នា អោយមានសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះអង្គ ហើយមិនត្រូវមានការភ័យខ្លាចចំពោះស្ថានភាពរបស់យើងនោះ ឡើយ។
ពេត្រុសទូលតបថា ព្រះអម្ចាស់អើយ បើជាទ្រង់មែន នោះសូមឲ្យទូលបង្គំដើរលើទឹកទៅឯទ្រង់ផង ទ្រង់មានបន្ទូលថា ចូរមកចុះ ពេត្រុសក៏ចុះចេញពីទូកដើរលើទឹក ដើម្បីទៅឯព្រះយេស៊ូវ
១៤:២៨-២៩ លោកពេត្រុសដឹងថាពេលដែលព្រះយេស៊ូវបង្គាប់ឲ្យយើងធ្វើអ្វីមួយនោះព្រះអង្គក៏បាន ប្រទាននូវសមត្ថភាពនៅក្នុងការធ្វើការនោះដែរ។ ដូច្នេះហើយគាត់បានស្តាប់បង្គាប់ហើយមកឯព្រះយេស៊ូវ ដោយការដើរលើទឹក!
តែកាលគាត់ឃើញខ្យល់បក់ជាខ្លាំង នោះគាត់មានចិត្តភ័យ ហើយដោយព្រោះចាប់តាំងលិចទៅ បានជាគាត់ស្រែកឡើងថា ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមជួយសង្គ្រោះទូលបង្គំផង
១៤:៣០ នៅពេលដែលលោកពេត្រុសយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះយេស៊ូវគាត់អាចធ្វើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវ ធ្វើបាន។ ប៉ុន្តែពេលដែលគាត់បែភ្នែកចេញពីព្រះយេស៊ូវហើយសម្លឹងមើលទៅកាន់ខ្យល់នឹងទឹក រលកនោះគាត់បាត់បង់សេចក្តីជំនឿហើយប្រែជាភ័យខ្លាចហើយចាប់ផ្តើមលិចទៅក្នុងទឹក។
ស្រាប់តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់លូកព្រះហស្តទៅចាប់គាត់ភ្លាម ដោយបន្ទូលថា ឱមនុស្សមានជំនឿតិចអើយ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកសង្ស័យ
១៤:៣១ ព្រះយេស៊ូវបានសង្រ្គោះលោកពេត្រុសភ្លាមៗនោះដោយការចាប់គាត់ដើម្បីការពារមិនឲ្យគាត់ លិចទៅក្នុងទឹក។ សេចក្តីជំនឿរបស់លោកពេត្រុសលើព្រះយេស៊ូវមានភាពរឹងមាំគ្រប់គ្រាន់ដែលអាចធ្វើឲ្យ គាត់ចេញពីទូកហើយដើរពីលើទឹកបានប៉ុន្តែសេចក្តីជំនឿនោះតិចពេកមិនអាចយកឈ្នះខ្យល់ព្យុះបាន។
ព្រះយេស៊ូវសួរលោកពេត្រុសថា “ហេតុអ្វីបានជាអ្នកសង្ស័យ?” សេចក្តីសង្ស័យ(ἐδίστασας)មានន័យថា “ជាការបែងចែកជាពីរ ឬត្រូវបានទាញជាពីរផ្លូវ”។ ដើម្បីឲ្យមានសេចក្តីជំនឿយើងត្រូវតែរំពឹងមើលដល់ ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាមេផ្តើម ហើយជាមេសំរេចសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង (ហេព្រើរ ១២:២)។ ប៉ុន្តែ លោកពេត្រុស បានសម្លឹងមើលទៅព្រះយេស៊ូវហើយក្រោយមកគាត់ សម្លឹងទៅកាន់រលកសមុទ្រ។ មេរៀនសម្រាប់យើង ទាំងអស់គ្នាគឺថា រស់នៅក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទាន (ដូចជាការដើរលើទឹក) សម្រាប់មនុស្សធ្វើមិនបាននោះឡើយ។ ប៉ុន្តែកាលណាដែលយើងសម្លឹងមើលទៅព្រះយេស៊ូវ យើងអាចមានជីវិតអស្ចារ្យ ដោយសារព្រះចេស្ដានៃ ព្រះ។ គ្រាដែលយើងបែកចិត្តដោយព្រោះតែស្ថានភាព របស់យើងនោះយើងនឹងចាប់ផ្តើមលិចទៅជាមិន ខាន។ ពេលដែលការនេះកើតឡើងយើងត្រូវតែស្រែកហៅ ព្រះយេស៊ូវឲ្យព្រះអង្គជួយយើង។
បើគ្មានសេចក្តីជំនឿទេនោះមិនអាចនឹងគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះបាននោះឡើយ (ហេព្រើរ ១១:១)។ ដូច្នេះហើយយើងត្រូវតែមានសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះហើយសម្លឹងមើលទៅព្រះអង្គក្នុងពេលដែលយើងឆ្លងកាត់ពេលវេលាដ៏លំបាកជាច្រើនជាជាងមានការភ័យខ្លាច។ យ៉ាងណាម៉ិញការនេះជាក៏ជាការលើកទឹកចិត្ត ក្នុងការដែលបានដឹងថាព្រះនៅតែជួយដល់អស់អ្នកដែលមានសេចក្តីជំនឿតិច (ម៉ាកុស ៩:២៤)។ ព្រះយេស៊ូវបានជួយសង្រ្គោះលោកពេត្រុសពីការលង់ទឹកទោះបីជាគាត់មានសេចក្តីជំនឿតិចក៏ដោយ ដូចដែលព្រះអង្គបានជួយសង្រ្គោះសិស្សរបស់ព្រះអង្គ ដែលមានសេចក្តីជំនឿតិចនៅក្នុងខ្យល់ព្យុះមុននោះ ដែរ (៨:២៦)។
រួចកាលទ្រង់នឹងគាត់បានឡើងទៅក្នុងទូកហើយ នោះខ្យល់ក៏ស្ងប់ឈឹង ឯពួកអ្នកដែលនៅក្នុងទូក ក៏មកថ្វាយបង្គំទ្រង់ទូលថា ទ្រង់ប្រាកដជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមែន។
១៤:៣២-៣៣ កាលដែលព្រះយេស៊ូវចូលទៅក្នុងទូកភ្លាមនោះខ្យល់ព្យុះក៏បានស្ងប់ទៅ។ ពួកសិស្ស មិនមានការភ័យខ្លាចទៀតនោះឡើយ។ ពួកគេបានស្គាល់ពីសារៈសំខាន់នៃការអស្ចារ្យដែលព្រះយេស៊ូវ បានធ្វើ។ ពួកគេបានឃើញការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនោះសុទ្ធតែជា ការដែលមានតែព្រះតែប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចធ្វើបាន(យ៉ូប ៩:៨; ទំនុកដំកើង ៧៧:១៩) ហើយដឹងថា ការនេះបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គមាន ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះយ៉ាងវិសេស។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថាព្រះអង្គជា “ព្រះរាជបុត្រា នៃព្រះ” ហើយថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។
លុះបានឆ្លងទៅដល់ត្រើយម្ខាងហើយ នោះក៏ចូលទៅក្នុងស្រុកគេនេសារ៉ែត ពួកមនុស្សនៅទីនោះបានចំណាំស្គាល់ទ្រង់ ហើយគេចាត់ឲ្យទៅគ្រប់ក្នុងស្រុកជុំវិញ នាំយកមនុស្សទាំងប៉ុន្មាន ដែលមានជំងឺមកឯទ្រង់ ក៏អង្វរឲ្យទ្រង់អនុញ្ញាត ឲ្យអ្នកទាំងនោះបានគ្រាន់តែពាល់ជាយព្រះពស្ត្រទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ឯអស់អ្នកដែលបានពាល់ នោះក៏បានជាទាំងអស់គ្នា។
១៤:៣៤ គេនេសារ៉ែតជាភូមិមួយនៅខាងលិចបឹងនោះ។ មានចំងាយប្រមាណពីរបីគីឡូម៉ែត្រពី បេតសៃដាខាងត្បួង។ ការអុំទូកបានធ្វើអោយពួកសិស្សនឿយហត់ ដូច្នេះហើយពួកគេឈប់នៅទីនោះ ជាជាងនៅបេតសៃដា (ពួកគេនឹងទៅទីនោះ នៅពេលក្រោយ)។
១៤:៣៥ គេនេសារ៉ែតមានចំងាយបួនគីឡូម៉ែត្រពីភាគខាងត្បូងឈាងខាងលិចនៃក្រុងកាពើនិម។ មនុស្សបានរត់ចុះឡើងដោយក្តីរំភើប ប្រាប់អោយមនុស្សនាំយកមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេដែលឈឺមកឯ ព្រះយេស៊ូវ។
១៤:៣៦ មុននោះ ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសស្រ្តីធ្លាក់ឈាមម្នាក់ឲ្យបានជានៅពេលគាត់បានពាល់ជាយអាវ របស់ព្រះអង្គ (ម៉ាកុស ៥:២៥-៣៤)។ រឿងរ៉ាងនោះត្រូវបានប្រកាសសុសសាយហើយឥឡូវនេះ អ្នកផ្សេងទៀត ក៏ធ្វើដូចគ្នានៅទីនេះ។ គ្រប់គ្នាដែលបានពាល់ជាយព្រះពស្តព្រះអង្គត្រូវបានប្រោសឲ្យជា។ ជាយព្រះពស្តព្រះអង្គ តំណាងអោយសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គ។ សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គវិសេស អស្ចារ្យណាស់ ដែលគ្រាន់តែបានពាល់ជាយព្រះពស្ត្រទ្រង់ ប៉ុណ្ណោះ អាចធ្វើអោយមានការប្រោសឲ្យបាន ជាភ្លាមៗ។
