ជំពូក ១១
រីឯសេចក្ដីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថា នឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ
១១:១ ផ្នែកចុងក្រោយនៅក្នុងសំបុត្រនេះផ្តោតទៅលើការរស់នៅដោយជំនឿ។ អ្នកនិពន្ធចាប់ផ្តើម ដោយ ប្រាប់យើងពីការពិតសំខាន់ៗចំនួនពីរយ៉ាងអំពីជំនឿ។ ទីមួយជំនឿគឺនិយាយអំពីការ “ដឹងជាក់ថា” និង “ជាសំគាល់”។ វាគឺជាការមានជំនឿច្បាស់លាស់ រឹងមាំ និងពិតប្រាកដទៅលើអ្វីម្យ៉ាង។ ទីពីរ អ្វីដែលជំនឿ មានភាពច្បាស់លាស់គឺ “នឹងបានដូចសង្ឃឹម” នោះគឺ “ការដែលមើលមិនឃើញ”។ ជំនឿគឺនិយាយអំពី អ្វីម្យ៉ាងនាពេលអនាគតដែលយើងមិនទាន់មាន ឬមិនទាន់មើលឃើញនៅឡើយ ប៉ុន្តែយើងដឹងជាក់ថា យើងនឹងមើលឃើញ ហើយមានរបស់ទាំងអស់នេះ។
តើយើងអាចដឹងច្បាស់លាស់បានយ៉ាងដូចម្តេច? ចម្លើយគឺពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានសន្យា។ ជំនឿគឺជា ការទុកចិត្ត ទៅលើភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ វាគឺជាការទុកចិត្តទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ហេតុដូច្នេះហើយត្រូវជឿលើព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងការសន្យារបស់ទ្រង់។ វាគឺជាការដឹងថា គ្រប់យ៉ាង ដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលគឺជាការពិត ហើយថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់សន្យាថា នឹងកើតឡើងតាម ការដែលទ្រង់មានបន្ទូល។
ព្រះទ្រង់បានធ្វើបន្ទាល់ពីមនុស្សចាស់បុរាណ ដោយព្រោះគេមានសេចក្ដីជំនឿនោះឯង
១១:២ គម្ពីរសញ្ញាចាស់កត់ត្រានូវព្រឹត្តិការណ៍នៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សដែលបានរស់នៅដោយជំនឿ លើព្រះជាម្ចាស់។ តាមរយៈការកត់ត្រាសាច់រឿងរបស់ពួកគេនៅក្នុងព្រះបន្ទូលទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើជា សាក្សីថាពួកគេបានរស់នៅដោយជំនឿ ហើយពួកគេធ្វើឲ្យគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះដោយសារការនេះ។
យើងរាល់គ្នាក៏យល់ដោយសារសេចក្ដីជំនឿនោះថា លោកីយបានកើតមក ដោយសារបន្ទូលនៃព្រះ បានជារបស់ដែលមើលឃើញទាំងប៉ុន្មាន នោះមិនមែនកើតអំពីរបស់ដែលមើលឃើញទេ។
១១:៣ ក្នុងលោកុប្បត្តិ ជំពូក ១ យើងអានថាព្រះបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដីដោយសារព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺជាអំណាចមើលមិនឃើញដែលបង្កើតបានជាលទ្ធផលដែលមើលឃើញ។ ទ្រង់មានបន្ទូល ហើយវាកើតមានឡើង ហើយយើងមើលឃើញលទ្ធផល។ នេះគឺជាសេចក្តីពិតយ៉ាងសំខាន់ សម្រាប់ឱ្យយើងដឹងប្រសិនបើយើងចង់រស់នៅដោយជំនឿ។ គ្រប់ទាំងពាក្យដែលទ្រង់មានបន្ទូលកើតឡើង យ៉ាងច្បាស់ទៅតាមអ្វីដែលទ្រង់មានបន្ទូលវានឹងកើតឡើង។ នេះមានន័យថាយើងអាចទុកចិត្តទៅលើ ព្រះបន្ទូលទ្រង់ទាំងស្រុង និងអស់ពីចិត្ត ហើយយើងគួរតែ រស់នៅស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះអេបិលបានថ្វាយយញ្ញបូជាដល់ព្រះ ដែលប្រសើរជាងដង្វាយរបស់កាអ៊ីន ហើយមានសេចក្ដីបន្ទាល់ពីគាត់ ដោយព្រោះយញ្ញបូជានោះថា គាត់សុចរិត ទាំងមានព្រះធ្វើបន្ទាល់ពីដង្វាយគាត់ផង បានជាទោះបើគាត់ស្លាប់ក៏ដោយ គង់តែនៅមាននិយាយទៅទៀត ដោយសារដង្វាយនោះឯង។
១១:៤ អ្នកនិពន្ធបានប្រាប់ដល់អ្នកអានរបស់គាត់ថាមនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅដោយជំនឿ (១០:៣៨) ចែងថាពួកគេមានជំនឿ (១០:៣៩) ហើយលើកទឹកចិត្តពួកគេឱ្យស៊ូទ្រាំ “កុំឲ្យបោះបង់ចោលសេចក្តីក្លាហាន របស់អ្នករាល់គ្នា” (១០:៣៥-៣៦)។ ឥឡូវនេះ គាត់ផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវឧទាហរណ៍ដែលបង្ហាញពីលទ្ធផល ដ៏អំណាច ដែលសេចក្តីជំនឿទៅលើព្រះជាម្ចាស់មានក្នុងជីវិតរបស់អ្នកជឿ។
អ្នកនិពន្ធរំលងពីអ័រដាម និងអេវ៉ា ដោយសារតែពួកគេបានឃើញព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រាដែលពួកគេគ្មានបាប។ ហេតុដូច្នេះ កូនប្រុសរបស់ពួកគេ អេបិលគឺជាមនុស្សដំបូងបង្អស់ដែលមានជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដែល “មើលមិនឃើញ” (ខ១)។ ដោយសារជំនឿទើបបានជាអេបិលនាំយកយញ្ញបូជាដែលប្រសើរជាកាអ៊ីន ហើយដោយសារជំនឿទើបបានជាគាត់ទទួលបាននូវការពេញចិត្តពីព្រះជាម្ចាស់ថាជាមនុស្សសុចរិត។
កាអ៊ីន និងអេបិល ពួកគេទាំងពីរនាក់បានដឹងពីយញ្ញបូជាដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យពួកគេ ប្រព្រឹត្តដូចម្តេច។ អេបិលបានស្តាប់បង្គាប់ ហើយប្រព្រឹត្តដោយជំនឿ តែកាអ៊ីនមិនធ្វើដូច្នោះទេ។ ដោយសារជំនឿរបស់គាត់ អេបិលទទួលបានការសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់ថាជាមនុស្សសុចរិត (រ៉ូម ៤:៤-៨; ម៉ាថាយ ២៣:៣៥)។ ហេតុដូច្នេះតាមរយៈបទគម្ពីរគាត់បានថ្លែងទីបន្ទាល់ទៅកាន់អស់ទាំងជំនាន់មនុស្សថា មនុស្សម្នាក់ត្រូវបានរាប់ថាជាមនុស្សសុចរិតនៅពេលគាត់ចូលមករកព្រះជាម្ចាស់ដោយជំនឿ។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះហេណុកបានឡើងទៅលើ មិនបានឃើញសេចក្ដីស្លាប់ឡើយ ហើយគេរកគាត់មិនឃើញទៀត ពីព្រោះព្រះបានយកគាត់ទៅ ដ្បិតកាលមុនដែលលើកយកគាត់ទៅ នោះមានសេចក្ដីបន្ទាល់ពីគាត់ថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងគាត់ណាស់
១១:៥ ឧទាហរណ៍ទីពីរពីជំនឿគឺលោកអេណុក។ អេណុកដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ហើយការនេះ ធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះហឫទ័យណាស់។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់លើកយកគាត់ទៅ ស្ថានសួគ៌ទាំងគាត់មិនទាន់ស្លាប់នៅឡើយ (លោកុប្បត្តិ ៥:២៤)។
តែបើឥតមានសេចក្ដីជំនឿទេ នោះមិនអាចនឹងគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យព្រះបានឡើយ ដ្បិតអ្នកណាដែលចូលទៅឯព្រះ នោះត្រូវតែជឿថា មានព្រះមែន ហើយថា ទ្រង់ប្រទានរង្វាន់ ដល់អស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់។
១១:៦ អេណុកបង្រៀនយើងថា ដើម្បីមានជំនឿគឺត្រូវដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ហើយនោះការនេះធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះហឫទ័យណាស់។
បើគ្មានជំនឿទេវាមិនអាចឱ្យនរណាម្នាក់ “ដើរជាមួយនឹងព្រះ” បានឡើយ (លោកុប្បត្តិ ៦:៩) ឬធ្វើឱ្យទ្រង់ សព្វព្រះហឫទ័យឡើយ។ មនុស្សត្រូវតែជឿថាព្រះជាម្ចាស់នៃព្រះគម្ពីរគឺជាព្រះដ៏ពិតតែមួយអង្គគត់ ហើយថាទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ចំពោះជំនឿរបស់ពួកគេលើទ្រង់ (លោកុប្បត្តិ ១៥:១; ចោទិយកថា ៤:២៩; ១ របាក្សត្រ ២៨:៩; ទំនុកដំកើង ៥៨:១១; អេសាយ ៤០:១០; ហេព្រើរ ១០:៣៤-៣៥)។ ព្រះជាម្ចាស់ មិនគ្រាន់តែប្រទានរង្វាន់ដល់អស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ ទ្រង់គឺជារង្វាន់។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទាន រង្វាន់ដល់មនុស្សស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ដោយនាំពួកគេមកនៅជាមួយទ្រង់ជារៀងរហូត។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះព្រះបានមានបន្ទូលពន្យល់លោកណូអេ ពីការដែលមើលមិនទាន់ឃើញនៅឡើយ ហើយដោយលោកមានសេចក្ដីកោតខ្លាច បានជាលោកធ្វើទូក១យ៉ាងធំសំរាប់នឹងជួយសង្គ្រោះដល់ពួកគ្រួសាររបស់លោក ហើយលោកបានកាត់ទោសលោកីយដោយការនោះ ក៏ត្រឡប់ជាអ្នកគ្រងសេចក្ដីសុចរិត ដែលត្រូវខាងសេចក្ដីជំនឿ ទុកជាមរដកដែរ។
១១:៧ ណូអេជាមនុស្សសុចរិត ដូចជាអេបិលដែរ (លោកុប្បត្តិ ៦:៩; ៧:១) ហើយគាត់បានដើរជាមួយ ព្រះជាម្ចាស់ដូចជាលោកអេណុកដែរ (លោកុប្បត្តិ ៦:៩)។ នៅពេលណូអេត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ព្រមានពី ការដែលមើលមិនឃើញនៅឡើយ (ទឹកជំនន់) គាត់បានឆ្លើយតបដោយការស្តាប់បង្គាប់ទៅលើព្រះបន្ទូល របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានចាប់ផ្តើមធ្វើការរៀបចំសម្រាប់ថ្ងៃ ដែលព្រះបន្ទូលនោះនឹងមកដល់។
ជំនឿគឺជាការឆ្លើយតបដោយការស្តាប់បង្គាប់ទៅកាន់ព្រះបន្ទូលនៃព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់ ប្រាប់ទៅណូអេឱ្យសង់ទូកមួយ មិនដែលធ្លាប់មានទឹកជំនន់ពីមុនមកនោះទេ។ ការពិតវាមិនធ្លាប់ធ្លាក់ភ្លៀងពី មុនមកនោះទេ (លោកុប្បត្តិ ៧:១១)។ ប៉ុន្តែណូអេបានចំណាយពេល ១២០ឆ្នាំក្នុងការកសាងទូកធំមួយ ទៅតាមការបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ (លោកុប្បត្តិ ៦:៣, ៦:១៣-២២)។ ណូអេឆ្លើយតបទៅកាន់ព្រះបន្ទូល របស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយការគោរព និងមានចិត្តស្ញប់ស្ញែងជាខ្លាំង។ ជំនឿរបស់គាត់ត្រូវបានបង្ហាញចេញមក ដោយការស្តាប់បង្គាប់ (លោកុប្បត្តិ ៦:២២; ៧:៥) ដែលនាំទៅរកការសង្គ្រោះ។ ហេតុដូច្នេះណូអេបង្រៀន យើងថា ជំនឿដែលស្តាប់បង្គាប់នាំទៅរកការសង្គ្រោះ។
សកម្មភាពនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ណូអេគឺត្រូវសាងសង់ទូកធំ ហើយទូកធំគឺជាសញ្ញាប្រាប់ដល់មនុស្សថា ការកាត់ទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងមកដល់ (១ ពេត្រុស ៣:២០)។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជា គេហៅ គាត់ថា “ជាអ្នកប្រកាសប្រាប់ពីសេចក្តីសុចរិត” ដែលថ្កោលទោសពិភពលោក។ គាត់ក៏ក្លាយជា “ជាអ្នកគ្រងសេចក្តីសុចរិតដែលត្រូវខាងសេចក្តីជំនឿទុកជាមរដកដែរ”។ មនុស្សទាំងឡាយ ដែលឆ្លើយតប ទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ដោយជំនឿ (ដូចជាលោកណូអេបានធ្វើ) គឺជាអ្នកស្នងមរតក ហើយនឹងចូលរួមនៅក្នុង សេចក្តីសុចរិតដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាទាំងអស់ដែលមានជំនឿលើទ្រង់។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ កាលព្រះបានហៅលោកអ័ប្រាហាំ នោះលោកក៏បានស្តាប់បង្គាប់ លោកចេញទៅឯកន្លែងដែលត្រូវទទួលជាមរដក គឺចេញទៅឥតមានដឹងជាទៅឯណាទេ
១១:៨ គំរូបន្ទាប់នៃជំនឿគឺលោកអ័ប្រាហាំ។ អ័ប្រាហាំបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទឹកដីកាណានដែលស្ថិតនៅ ឆ្ងាយពីស្រុកកំណើតរបស់គាត់នៅក្រុងអ៊ើ (លោកុប្បត្តិ ១១:៣១)។ គាត់បានធ្វើដំណើរទៅដោយជំនឿ។ ជំនឿរបស់លោកអ័ប្រាហាំត្រូវបានបង្ហាញចេញមកតាមរយៈការស្តាប់បង្គាប់របស់គាត់។ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងមើលឃើញថាសេចក្តីជំនឿគឺជាការឆ្លើយតបសកម្មទៅកាន់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ជំនឿមានន័យថាជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ មនុស្សម្នាក់ដែលមានជំនឿ នឹងធ្វើអ្វីៗតាមដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅគាត់ឱ្យធ្វើ ដោយសារគាត់ទុកចិត្តលើទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់ បានត្រាស់ហៅអ័ប្រាហាំឱ្យចាកចេញពីប្រទេសរបស់គាត់ ប្រជាជនរបស់គាត់ និងផ្ទះរបស់ឪពុកគាត់ ហើយធ្វើដំណើរទៅកាន់ទឹកដីដែលនឹងបង្ហាញដល់គាត់។ អ័ប្រាហាំមិនដឹងថា តើគាត់នឹងទៅទីណានោះទេ នៅពេលគាត់បានចាកចេញពីក្រុងអ៊ើ (លោកុប្បត្តិ ១២:៧) ប៉ុន្តែគាត់បានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីដឹកនាំ ដោយព្រះ។ គាត់ជឿទៅលើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យា ហើយធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់អ្វីដែលមើលមិន ឃើញ (និយមន័យនៃជំនឿនៅក្នុង ខ១)។ ហេតុដូច្នេះជីវិតរបស់លោកអ័ប្រាហាំត្រូវបានគ្រប់គ្រង ដោយព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្តីសន្យារបស់ទ្រង់។ នេះគឺជាអត្ថន័យនៃការរស់នៅដោយជំនឿ។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះលោកបានស្នាក់នៅក្នុងស្រុក ដែលទ្រង់សន្យាឲ្យ ដូចជានៅប្រទេសដទៃ ក៏នៅតែក្នុងត្រសាល ជាមួយនឹងអ៊ីសាក ហើយនឹងយ៉ាកុប ជាអ្នកគ្រងសេចក្ដីសន្យាដដែល ទុកជាមរដកជាមួយគ្នា
១១:៩ ជំនឿគឺជាការផ្តល់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងទៅលើជីវិតរបស់យើង ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ អ័ប្រាហាំបានចាកចេញទៅ “ឥតមានដឹងជាទៅឯណាទេ” (ខ៨) ទៅកាន់ “ប្រទេសដទៃ”។ គាត់បានឆ្លើយតបទៅកាន់ភាពមិនច្បាស់លាស់ពីជីវិតរបស់គាត់ដោយ ការទុកចិត្តទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់បានដឹងថាអនាគតរបស់គាត់ត្រូវបានធានាដោយ ហេតុថាវាត្រូវបានធានាដោយការសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាពីទឹកដីកាណានទៅកាន់លោកអ័ប្រាហាំ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាវាជាកម្មសិទ្ធិ របស់គាត់។ ប៉ុន្តែដីតែមួយកន្លែងគត់ដែលគាត់បានទិញនៅក្នុងនោះគឺជាផ្នូរ។ លោកអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុបមិនធ្លាប់កាន់កាប់ដីដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាដល់ពួកគេទេ។ លោកអ័ប្រាហាំបានធ្វើដំណើរ ទៅទីនោះដោយជំនឿ ហើយពួកគេទាំងអស់គ្នបានរស់នៅទីនោះដោយជំនឿ ដោយជឿទៅលើការសន្យា ដែលនឹងមិនកើតឡើងនៅឡើយរហូតដល់ច្រើនតំណរទៀតក្រោយពេលពួកគេស្លាប់ទៅ (លោកុប្បត្តិ ១២:៧)។
ពួកគេស្កប់ចិត្តជាមួយនឹងការរស់នៅក្នុងតង់ជំនួសឱ្យការរស់នៅក្នុងទីក្រុងក្នុងចំណោមពួកសាសន៍កាណាន។ ការរស់នៅក្នុងតង់គឺជាសញ្ញាដែលពួកគេជា “អ្នកដទៃ ដែលគ្រាន់តែសំណាក់នៅផែនដីប៉ុណ្ណោះ” (ខ១៣)។ ទឹកដីកាណានជា “ប្រទេសដ៏ទៃ” ចំពោះពួកគេ។ ដោយការរស់នៅក្នុងតង់ជាជាងការតាំង ទីលំនៅនៅក្នុងទីក្រុងរបស់សាសន៍កាណាន ពួកគេបានបង្ហាញថាពួកគេកំពុងតែស្វែងរក ទីក្រុងអចិន្ត្រៃយ៍ ដែលព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកកសាងឡើង។ ទីក្រុងនេះគឺ “សេចក្តីសម្រាក” ដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំ សម្រាប់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ (៤:១)។
ពីព្រោះលោករង់ចាំក្រុង១ ដែលមានឫសជញ្ជាំង ដែលព្រះទ្រង់ជាអ្នកគូរ ហើយជាជាងសង់។
១១:១០ មូលហេតុដែលអ័ប្រាហាំមិនធ្លាប់កាន់កាប់ទឹកដីនេះគឺដោយសារទឹកដីសន្យាដ៏ពិតប្រាកដរបស់ គាត់មិនមែននៅកាណានទេគឺនៅស្ថានសួគ៌វិញ។ ដួងចិត្តរបស់គាត់បានជំពាក់ទៅលើទីក្រុងនៅស្ថានសួគ៌ ដ៏អស់កល្បជានិច្ចដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំ និងកសាងឡើង។
ព្រះជាម្ចាស់មានមរតកសម្រាប់ប្រជារាស្ត្រទាំងអស់របស់ទ្រង់។ មរតកមិនមែនជាទឹកដីកាណាន ឬអ្វីៗនៅលើផែនដីនេះឡើយ ប៉ុន្តែជាទីក្រុងដែលទ្រង់បានរៀបចំសម្រាប់យើងវិញ។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះនាងសារ៉ាក៏ទទួលអំណាច ឲ្យមានគភ៌បង្កើតកូនបាន ហើយនាងបង្កើតកូនមក ក្នុងកាលដែលហួសអាយុហើយ ពីព្រោះនាងបានរាប់ព្រះដែលសន្យានោះ ទុកជាស្មោះត្រង់
១១:១១ កំណើតរបស់អ៊ីសាកជាកូនប្រុសរបស់លោកអ័ប្រាហាំគឺជាការអស្ចារ្យនៃអំណាចរបស់ ព្រះជាម្ចាស់។ នៅអាយុ ៩០ឆ្នាំ សារ៉ាមានវ័យចាស់ហើយក្នុងការមានកូន ហើយមិនអាចនឹងមានគភ៌ បានឡើយ (លោកុប្បត្តិ ១៧:១៧)។ យ៉ាងណាមិញព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឱ្យនាងអាចមានកូនបានដោយសារ សេចក្តីជំនឿរបស់នាងទៅលើការសន្យារបស់ទ្រង់ (លោកុប្បត្តិ ២១:១-៣)។
សារ៉ាជឿទៅលើការសន្យាដោយសារនាងជឿថាព្រះជាម្ចាស់ដែលបានបង្កើតការសន្យាមកគឺទ្រង់ស្មោះត្រង់។ ការមានជំនឿគឺត្រូវជឿលើភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ជំនឿមិនមែនជាសមត្ថភាព ដែលមនុស្ស មាននោះទេ វាគឺជាការទទួលស្គាល់ និងទុកចិត្តទៅលើសមត្ថភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ដោយសារ សេចក្តីជំនឿនាងបានទទួលអំណាចដើម្បីមានគភ៌។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាសារ៉ាបង្រៀនយើងថា ជំនឿទទួលបាននូវអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយលទ្ធផលគឺជាជីវិតថ្មីដែលជាការអស្ចារ្យ។
ដូច្នេះ ក៏មានមនុស្ស១ហ្វូង ដូចផ្កាយនៅលើមេឃ ហើយដូចខ្សាច់នៅមាត់សមុទ្រ ដែលរាប់មិនចេះអស់ បានកើតមកអំពីមនុស្សតែម្នាក់ ដែលអ្នកនោះក៏ទុកដូចជាស្លាប់ហើយដែរ។
១១:១២ នៅអាយុ ៩៩ឆ្នាំ លោកអ័ប្រាហាំមានវ័យចំណាស់ពេកហើយក្នុងការធ្វើជាឪពុកគេ (លោកុប្បត្តិ ១៧:១, ១៥-១៧; ២១:១-៥)។ ប៉ុន្តែតាមរយៈអ៊ីសាក លោកអ័ប្រាហាំបានក្លាយទៅជាឪពុកដល់គ្រួសារ នៅលើផែនដីដែលរាប់មិនអស់ (អ៊ីស្រាអែល); និងគ្រួសារខាងវិញ្ញាណដែលរាប់មិនអស់ (អ្នកជឿទាំងអស់) ។ កូនចៅរបស់លោកអ័ប្រាហាំនឹងមានចំនួនច្រើនជាងដែលគាត់អាចរាប់បានទៅទៀត។ ព្រះពររបស់ ព្រះជាម្ចាស់គឺមានចំនួនដ៏លើសលប់ដែលមនុស្សមិនអាចគណនាបាន។
ពួកអ្នកទាំងនោះបានស្លាប់ក្នុងសេចក្ដីជំនឿ ឥតទទួលសេចក្ដីដែលបានសន្យាទាំងប៉ុន្មានទេ តែគេបានឃើញពីចំងាយ ហើយក៏ទទួលគំនាប់ដែរ ទាំងយល់ព្រមថា ខ្លួនគេជាអ្នកដទៃ ដែលគ្រាន់តែសំណាក់នៅផែនដីប៉ុណ្ណោះ
១១:១៣ បើទោះបីជាការសន្យាទៅកាន់លោកអ័ប្រាហាំបានសម្រេចផ្នែកខ្លះៗក៏ដោយនៅក្នុងកំណើតដ៏ អស្ចារ្យរបស់អ៊ីសាក (ខ១២; ៦:១៥) លោកអ័ប្រាហាំមិនបានរស់នៅមើលឃើញកូនចៅជាច្រើន តំណររបស់គាត់នោះទេ។ ការសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ (នោះគឺការកាន់កាប់ទឹកដីសន្យា កូនចៅដែលរាប់មិនអស់ ហើយជាតិសាសន៍ទាំងឡាយនឹងទទួលបានព្រះពរតាមរយៈគាត់) នឹងត្រូវបានសម្រេចទាំងអស់ ទៅតាម ពេលវេលាក្រោយពេលអ័ប្រាហាំ សារ៉ា អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប ស្លាប់បាត់ទៅ។
អ័ប្រាហាំ សារ៉ា អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប “បានស្លាប់ក្នុងសេចក្តីជំនឿ”។ ការនេះមានន័យថានៅ ពេលស្លាប់ ទៅពួកគេបានបន្តទន្ទឹងរង់ចាំការសម្រេចសេចក្តីសន្យាដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាចំពោះពួកគេ។ ពួកគេស្លាប់ដោយជំនឿដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងបន្តស្មោះត្រង់ចំពោះពួកគេ។ ការស្លាប់មិនធ្វើឱ្យពួកគេសង្ស័យ ទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ ដោយសារពួកគេរស់នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ ពួកគេអាចមើលឃើញ និងស្វាគមន៍ព្រឹត្តិការណ៍អនាគតយ៉ាងពិតប្រាកដ បើទោះបីជា គឺ “ការដែល មើលមិនឃើញ” ក៏ដោយ (ខ១)។
ដើម្បីមានជំនឿដូចជាពួកគេនោះ យើងត្រូវ (១) ស្គាល់ពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាតាមរយៈ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ (២) ទទួលយក ហើយជឿការសន្យារបស់ទ្រង់ទុកជារបស់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង (៣) រំពឹងថាការសន្យានឹងត្រូវបានសម្រេច ហេតុដូច្នេះហើយ (៤) ត្រូវមានចិត្តស្មោះត្រង់ អត់ធ្មត់ និងស្តាប់បង្គាប់រហូតទាល់តែយើងទទួលបានអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យា។ តាមរយៈការធ្វើយ៉ាងដូច្នេះ យើងអនុញ្ញាតិឱ្យព្រះជាម្ចាស់កែច្នៃ និងដឹកនាំជីវិតរបស់យើងតាមរយៈព្រះបន្ទូល និងការសន្យារបស់ទ្រង់។ នេះគឺជាអត្ថន័យនៃការ “ដើរដោយជំនឿ”។
ពួកអ្នកដែលនិយាយដូច្នោះ នោះសំដែងច្បាស់ថា គេជាអ្នករកស្រុកសំរាប់ខ្លួនគេពិត
១១:១៤ អ័ប្រាហាំ និងគ្រួសាររបស់គាត់គឺជា “អ្នកដទៃដែលគ្រាន់តែសំណាក់នៅផែនដីប៉ុណ្ណោះ” (ខ១៣) នៅលើផែនដី (លោកុប្បត្តិ ២៣:៤) ដោយសារអ្វីដែលពួកគេបានស្វែងរកមិនស្ថិតនៅលើផែនដីនេះទេ។ ពួកគេបាននឹងកំពុងស្វែងរកដើម្បីទៅនៅជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៅទីក្រុងរបស់ទ្រង់ដែលជាផ្ទះរបស់ពួកគេ។
ហើយបើសិនជាគេរឭកស្រុក ដែលគេទើបនឹងចេញមកនោះ នោះគេនឹងមានឱកាសត្រឡប់ទៅវិញបាន
១១:១៥ ពួកគេគ្មានបំណងត្រឡប់ទៅកាន់ក្រុងអ៊ើវិញទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញបានគិតពីស្ថានសួគ៌វិញ។
តែឥឡូវនេះ គេសង្វាតចង់បានស្រុក១ដ៏ប្រសើរជាង គឺខាងស្ថានសួគ៌វិញ បានជាព្រះទ្រង់គ្មានសេចក្ដីខ្មាស ដោយគេហៅទ្រង់ជាព្រះនៃគេនោះឡើយ ដ្បិតទ្រង់បានរៀបចំទីក្រុង១ឲ្យគេហើយ។
១១:១៦ ពួកគេបានដឹងថាផ្ទះដ៏ពិតប្រាកដរបស់ពួកគេមិនស្ថិតនៅលើផែនដីនេះទេ។ ពួកគេមានដួងចិត្ត ដែលដក់ជាប់នៅលើ “ស្រុក១ដ៏ប្រសើរជាង គឺខាងស្ថានសួគ៌វិញ”។ ដោយសារជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើ ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់មិនមានសេចក្តីខ្មាសដោយគេហៅទ្រង់ជាព្រះរបស់អ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុបឡើយ (និក្ខមនំ ៣:១៥)។
ចំណុចរបស់អ្នកនិពន្ធគឺថានេះគឺជារឿងធម្មតារបស់មនុស្សដែលមានជំនឿ។ ពួកបរិសុទ្ធជឿការសន្យា របស់ព្រះជាម្ចាស់ បើទោះបីជាការសម្រេចនោះស្ថិតនៅអនាគតដ៏វែងឆ្ងាយក៏ដោយ។ ការនេះធ្វើឱ្យយើងជា អ្នកដទៃដែលគ្រាន់តែសំណាក់នៅផែនដីនេះតែប៉ុណ្ណោះ។ យើងរស់នៅលើផែនដីនេះដោយមានដួងចិត្តស្ថិត នៅប្រទេសស្ថានសួគ៌ដែលយើងដឹងថានាពេលអនាគតយើងនឹងទៅកាន់ទីកន្លែងនោះ។ រាស្ត្ររបស់ ព្រះជាម្ចាស់ស្វែងរកទីក្រុងដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដែលទ្រង់បានសន្យា ហើយដូចជាអ័ប្រាហាំដែរ ជា អ្នកដទៃនៅលើផែនដីនេះ ដែលបានរង់ចាំដោយអត់ធ្មត់ចំពោះការសម្រចតាមការសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះអ័ប្រាហាំបានថ្វាយអ៊ីសាក ក្នុងកាលដែលទ្រង់ល្បងលលោក គឺអ្នកដែលបានទទួលសេចក្ដីសន្យាទាំងប៉ុន្មាន លោកបានថ្វាយកូនលោកតែមួយ ដែលមានសេចក្ដីចែងទុកពីដំណើរកូននោះថា «ពូជឯងនឹងបានរាប់តាមអ៊ីសាក»
១១:១៧-១៨ ឧទាហរណ៍ទីបីនៃជំនឿរបស់អ័ប្រាហាំគឺការថ្វាយយញ្ញបូជាអ៊ីសាក។ នេះគឺជាការល្បងល ដ៏ធំបំផុតពីជំនឿរបស់គាត់។ នៅពេលអ័ប្រាហាំស្តាប់តាមការបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យចាកចេញពីក្រុងអ៊ើ គាត់បានបោះបង់ចោលអតីតកាលរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែនៅពេលគាត់ត្រូវបានប្រាប់ឱ្យលះបង់កូនរបស់គាត់ គាត់ត្រូវបានសុំឱ្យចុះចាញ់អនាគតរបស់គាត់។
អ៊ីសាកគឺជាកូនតែមួយគត់ដែលបានកើតមកស្របតាមការសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគឺជាអ្នកស្នងមរត កតែមួយគត់ចំពោះការសន្យានោះ (លោកុប្បត្តិ ២១:១២)។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ័ប្រាហាំថ្វាយអ៊ីសាក តើការសន្យានឹងត្រូវសម្រេចបានដោយរបៀបណា? អ័ប្រាហាំមិនដឹងថាតើព្រះជាម្ចាស់នឹងសម្រេច ការសន្យារបស់ទ្រង់ដោយរបៀបណានោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ដឹងពីអ្វីដែលព្រះបានសន្យានឹងគាត់ ហើយនោះជា អ្វីទាំងអស់ដែលពិតជាសំខាន់។
លោកបានរាប់ថា ព្រះទ្រង់អាចនឹងប្រោសកូន ឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញបានផង ហើយលោកបានទទួលវាមកវិញមែន ធៀបដូចជារស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។
១១:១៩ អ័ប្រាហាំមានទំនុកចិត្តជាខ្លាំងថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើតាមអ្វីដែលទ្រង់បានសន្យាដែលថា លោកបានត្រៀមថ្វាយអ៊ីសាក់រួចហើយ។ គាត់ដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះដ៏មានគ្រប់ទាំងព្រះចេស្តា ដែលអាចប្រោសមនុស្សឱ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញបាន។
ការអស្ចារ្យចំពោះកំណើតរបស់អ៊ីសាកបានបង្រៀនអ័ប្រាហាំថាព្រះជាម្ចាស់គឺជាអ្នកប្រទានជីវិត (បើទោះ បីជានៅពេលដែលអ័ប្រាហាំ “ទុកដូចជាស្លាប់ហើយដែរ” ខ១២)។ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការអស្ចារ្យចំពោះ កំណើតរបស់អ៊ីសាក ហើយ (ប្រសិនបើចាំបាច់) ទ្រង់អាចធ្វើការអស្ចារ្យមួយទៀត ដើម្បីប្រោសគាត់ឱ្យ រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ ជាការពិតណាស់ព្រះជាម្ចាស់មិនចង់ឱ្យអ័ប្រាហាំសម្លាប់ កូនប្រុសរបស់គាត់ទេ (ចោទិយកថា ១២:៣១, ១៨:១០) ប៉ុន្តែទ្រង់ល្បងលចំពោះសេចក្តីជំនឿ របស់អ័ប្រាហាំ ហើយគាត់ បានឆ្លើយតបដោយបង្ហាញពីការទុកចិត្តទាំងស្រុងដោយជឿជាក់ទៅលើការសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះអ៊ីសាកបានឲ្យពរដល់យ៉ាកុប នឹងអេសាវ ពីដំណើរការទៅខាងមុខ។
១១:២០ មេគ្រួសារបានប្រគល់ការសន្យារបស់ព្រះពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់។ នៅក្នុង លោកុប្បត្តិ ២៧ អ៊ីសាកបាននិយាយប្រកបដោយទំនុកចិត្តពីអនាគតដោយសារគាត់ទុកចិត្តទៅលើការសន្យារបស់ ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលគាត់ជិតស្លាប់ គាត់បានប្រទានពរដល់យ៉ាកុប និងអេសាវ ដោយសារគាត់មានជំនឿ ដែលមើលទៅហួសពីការស្លាប់។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះយ៉ាកុបបានឲ្យពរដល់កូនយ៉ូសែបទាំង២ ហើយក៏ថ្វាយបង្គំព្រះ ទាំងច្រត់លើចុងឈើច្រត់ ក្នុងកាលដែលលោកហៀបនឹងស្លាប់។
១១:២១ ដូចគ្នាដែរនៅពេលយ៉ាកុបស្លាប់ គាត់ក៏បានប្រទានពរដល់កូនប្រុសៗរបស់យ៉ូសែប។ យ៉ាកុប ត្រូវពឹងលើដំបងរបស់គាត់ ដោយសារគាត់បានថ្លោះនៅពេលបោកចំបាប់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ នៅព្នីអែល (លោកុប្បត្តិ ៣២:២៤-៣០)។ ពេលគាត់ពឹងទៅលើដំបងរបស់គាត់ គាត់នឹកចាំថាព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ អស្ចារ្យ និងកាន់អនាគតរបស់គាត់ និងអនាគតកូនចៅរបស់គាត់។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជា គាត់ថ្វាយបង្គំ បង្ហាញ ពីជំនឿរបស់គាត់ និងពឹងផ្អែកទៅលើព្រះជាម្ចាស់។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះយ៉ូសែបបានប្រាប់ពីដំណើរពួកជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដើរចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ ក៏ផ្តាំពីដំណើរសពរបស់ខ្លួន ក្នុងកាលដែលហៀបនឹងផុតដង្ហើមទៅផង។
១១:២២ នៅពេលយ៉ូសែបស្លាប់នៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ គាត់មានជំនឿថាព្រះជាម្ចាស់នឹងសម្រេចតាម ការសន្យារបស់ទ្រង់ដែលបានធ្វើចំពោះឪពុករបស់គាត់។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាគាត់ដឹងថានៅថ្ងៃមួយ សាសន៍ហេព្រើរនឹងត្រឡប់ទៅកាន់ទឹកដីសន្យាវិញ។ គាត់បានបង្ហាញពីជំនឿរបស់គាត់ដោយធ្វើឱ្យបងប្អូន របស់គាត់សន្យានឹងគាត់ថាឆ្អឹងរបស់គាត់នឹងត្រូវបាននាំយកទៅបញ្ចុះនៅទឹកដីកាណានវិញ (លោកុប្បត្តិ ៥០:២៤-២៥)។
ដោយសារសេចក្តីជំនឿ យ៉ូសែបបាននិយាយអំពី “ដំណើរពួកជនជាតិអ៊ីស្រាអែល” បើទោះបីជាវាមាន រយៈពេល ២០០ឆ្នាំទៅអនាគតទៀតក៏ដោយ។ យ៉ូសែបអាចនិយាយពីការនិរទេសមិនមែនដោយសារតែ គាត់ធ្លាប់មានបទពិសោធន៍នោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានសន្យា។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាមូលដ្ឋាននៃជំនឿរបស់យើងមិនមែនបទពិសោធន៍របស់យើងនោះទេ។
នៅពេលយ៉ូសែបស្លាប់ទៅ គាត់មិនត្រូវបានគេបញ្ចុះភ្លាមៗនោះទេ។ មឈូសរបស់គាត់បានដាក់នៅលើ ដីប្រមាណជា ២០០ឆ្នាំរហូតទាល់តែត្រូវបានគេនាំយកត្រឡប់ទៅកាន់ទឹកដីកាណានវិញ។ អស់ទាំងប៉ុន្មាន ឆ្នាំនោះវាគឺជាសាក្សីដែលថាថ្ងៃមួយសាសន៍ហេព្រើរនឹងត្រឡប់មកកាន់ទឹកដីសន្យាវិញដូចជាការដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលដូច្នោះដែរ។ នៅពេលធ្វើនិរទេស សាសន៍ហេព្រើរបានយកឆ្អឹងរបស់យ៉ូសែបទៅជាមួយ ពួកគេ (និក្ខមនំ ១៣:១៩) ហើយបានបញ្ចុះនៅត្រង់ស៊ីគែមនៅទឹកដីកាណាន (យ៉ូស្វេ ២៤:៣២; កិច្ចការ ៧:១៦)។ មេរៀនសម្រាប់យើងគឺថា កន្លែងសម្រាប់ឱ្យមនុស្សស្មោះត្រង់សម្រាកនឹងស្ថិតនៅកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាជាមួយយើង (១២:២២-២៤)។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ កាលម៉ូសេបានកើតមក នោះឪពុកម្តាយបានលាក់លោកទុក៣ខែ ឥតមាននឹកខ្លាចដល់បញ្ញត្តរបស់ស្តេចឡើយ ពីព្រោះបានឃើញថាជាកូនថ្លោសល្អ
១១:២៣ នៅពេលដែលសាសន៍ហេព្រើរស្ថិតនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ ស្តេចផារ៉ោនបានចេញបទបញ្ជាថា រាល់សាសន៍ហេព្រើរកូនប្រុសៗត្រូវតែបោះចូលទៅក្នុងទន្លេនីលទាំងអស់ (និក្ខមនំ ១:២២)។ ប៉ុន្តែ ឪពុកម្តាយ របស់ម៉ូសេមានសេចក្តីជំនឿ ដូច្នេះពួកគេបានលាក់កូនប្រុសរបស់ពួកគេ អស់រយៈពេល បីខែ។ ពួកគេទុកចិត្ត លើព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងខ្លាចស្តេចផារ៉ោន។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ លុះលោកធំហើយ នោះលោកមិនព្រមឲ្យគេហៅខ្លួន ជាកូនរបស់បុត្រីផារ៉ោនទេ លោកស៊ូរងទុក្ខលំបាកជាមួយនឹងរាស្ត្ររបស់ព្រះ ជាជាងមានសេចក្ដីអំណរខាងអំពើបាប ដែលនៅតែ១ភ្លែតនោះវិញ
១១:២៤-២៥ ពេលបុត្រីរបស់ស្តេចផារ៉ោនបានឃើញទារកម៉ូសេ ព្រះនាងបានយកគាត់ធ្វើជាបុត្រាចិញ្ចឹម ហើយចិញ្ចឹមគាត់ទុកដូចជាបុត្រារបស់ព្រះនាង (និក្ខមនំ ២:១០)។ ប៉ុន្តែនៅពេលម៉ូសេធំពេញវ័យ គាត់បានបដិសេធមិនឱ្យគេហៅគាត់ថាជាបុត្រារបស់បុត្រីស្តេចផារ៉ោនឡើយ។ ម៉ូសេអាចជ្រើសរើសយក ជីវិតរស់នៅដែលងាយស្រួលធ្វើជាសមាជិកគ្រួសារស្តេចអេស៊ីព្ទក្នុងព្រះរាជវាំង ប៉ុន្តែជំនឿរបស់គាត់ធ្វើឱ្យ គាត់បដិសេធជីវិតបែបនោះ។ ផ្ទុយទៅវិញគាត់បានជ្រើសរើសយកឱ្យគេធ្វើបាបគាត់ជាមួយប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។
ដោយបានរាប់សេចក្ដីដំនៀលដែលគេតិះដៀលដល់ព្រះគ្រីស្ទ ទុកជាទ្រព្យសម្បត្តិប្រសើរជាងអស់ទាំងរបស់ថ្លៃវិសេសនៅស្រុកអេស៊ីព្ទ ដ្បិតលោកសំឡឹងចំទៅឯរង្វាន់វិញ
១១:២៦ ជំនឿមើលឃើញលើសពីលោកីយ៍នេះទៅកាន់ភាពអស់កល្បជានិច្ច។ ម៉ូសេបានបដិសេធ ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ប្រទេសអេស៊ីព្ទដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ធ្វើឱ្យគាត់អាចមើលឃើញទ្រព្យសម្បត្តិទាំងនោះថាមិនមានតម្លៃនៅក្នុងភាពអស់កល្បជានិច្ចនោះទេ។ ឥឡូវនេះ ជាជាងស្លាប់ក្លាយជារូបម៉ាមីនៅ ក្នុងសារៈមន្ទីរក្នុងនាមជាបុត្រារបស់បុត្រីស្តេចផារ៉ោន គាត់បានទទួលនូវជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចក្នុងស្ថានសួគ៌ ក្នុងនាមជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ!
ដោយសារជំនឿគាត់បានជ្រើសរើសទទួលរងនូវការត្មិះតិះដៀលដូចជាព្រះយេស៊ូវដែលនឹងរងទុក្ខនៅពេល ក្រោយមកដែរ។ ម៉ូសេមិនទាន់បានដឹងនៅឡើយទេនៅពេលនោះ ប៉ុន្តែការបៀតបៀនដែលគាត់បានរងទុក្ខ ក្នុងការជ្រើសរើសបម្រើព្រះជាម្ចាស់ និងដឹកនាំប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ទៅកាន់សេរីភាពមានន័យថា គាត់ធ្វើដូចជាព្រះយេស៊ូវដែរដោយបានជ្រើសរើសយកការរងទុក្ខវេទនាដើម្បីរំដោះប្រជារាស្ត្ររបស់ ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យមានសេរីភាពឡើងវិញ។ សម្គាល់ឃើញថាមនុស្សដែលមានជំនឿចាត់ទុកការត្មិះតិះដៀល សម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទថាជា ទ្រព្យសម្បត្តិដែលអស្ចារ្យជាងទ្រព្យសម្បត្តិនៅលើផែនដីនេះទៅទៀត។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះលោកក៏ចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទទៅ ឥតកោតខ្លាចដល់សេចក្ដីកំហឹងនៃស្តេចឡើយ ដ្បិតលោកបានកាន់យ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ហាក់ដូចជាឃើញព្រះដ៏មើលមិនឃើញដែរ
១១:២៧ ជំនឿបង្កើតនូវការស៊ូទ្រាំ។ ដោយសារជំនឿម៉ូសេអាចមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់ ដែលមើលមិនឃើញ (ឧទាហរណ៍ និក្ខមនំ ជំពូក ៣, ជំពូក ៣៣, ជនគណនា ១២:៧-៨) ហើយការនេះលើកទឹកចិត្ត គាត់ឱ្យស៊ូទ្រាំតាមរយៈការលំបាកដោយសារគាត់ដឹងថាព្រះជាម្ចាស់អស្ចារ្យជាងខ្មាំងសត្រូវរបស់គាត់ទៅ ទៀត។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះលោកបានធ្វើបុណ្យរំលង ទាំងរលាស់ឈាម ដើម្បីកុំឲ្យមេបំផ្លាញពួកកូនច្បង បានមកពាល់ដល់គេឡើយ។
១១:២៨ វាត្រូវការសេចក្តីជំនឿដើម្បីជឿថាឈាមរបស់ចៀមនៅលើក្របទ្វារនឹងអាចជួយសង្គ្រោះគ្រួសារ ទាំងមូលចេញពីសេចក្តីស្លាប់បាន (និក្ខមនំ ១២)។ តែម៉ូសេមានជំនឿនោះ។ ដោយសារមូល ហេតុនេះបានជាគាត់ដឹកនាំជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឱ្យរក្សាពិធីបុណ្បរំលង ហើយពួកគេទាំងអស់គ្នាបានទទួល ការសង្គ្រោះ។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះគេបានដើរកាត់សមុទ្រក្រហម ដូចជាដើរលើដីគោក តែកាលពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទបានល្បងល នោះគេក៏ត្រូវលេបបាត់ទៅ
១១:២៩ ពេលសាសន៍ហេព្រើរបានមកដល់សមុទ្រក្រហម មនុស្សចាប់ផ្តើមភ័យខ្លាច (និក្ខមនំ ១៤:១១, ១៤:២១)។ ប៉ុន្តែនៅពេលម៉ូសេនាធាដល់ពួកគេពីការការពាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅមុខ ដោយជំនឿ (និក្ខមនំ ១៣:១៣-១៥)។ ជំនឿរបស់ពួកគេត្រូវបានបង្ហាញមកតាមរយៈការស្មគ្រចិត្ត ធ្វើដំណើរទៅមុខទៀតតាមសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេសុខចិត្តព្យាយាមធ្វើអ្វីម្យ៉ាងដែល មិនអាចទៅរួច (នោះគឺដើរឆ្លងសមុទ្រក្រហម) ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់មក។ នៅពេលពួកគេ ទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ពួកគេទាំងអស់គ្នាទទួលបានការសង្គ្រោះ (និក្ខមនំ ១៤: ១៥-២៩; ១៥:១៩)។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ លុះគេដើរព័ទ្ធជុំវិញក្រុងយេរីខូរ អស់៧ថ្ងៃហើយ នោះកំផែងទីក្រុងក៏រលំទៅ
១១:៣០ ទីក្រុងទីមួយដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានយកមកធ្វើជាកម្មសិទ្ធនៅក្នុងទឹកដីសន្យាគឺក្រុង យេរីខូ។ ការដណ្តើមយកទីក្រុងនេះគឺជាគំរូមួយទៀតពីអំណាចនៃសេចក្តីជំនឿ។ ជាជាងការវាយលុក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានដើរជុំវិញទីក្រុងមួយថ្ងៃម្តងអស់រយៈពេលប្រាំមួយថ្ងៃ ហើយបន្ទាប់មកចំនួន ប្រាំពីរដងនៅថ្ងៃទីប្រាំពីរតាមសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលពួកគេបានធ្វើតាមសេចក្តីបង្គាប់ របស់ព្រះជាម្ចាស់ ជំនឿរបស់គេទទួលបាននូវរង្វាន់ ហើយជញ្ជាំងទីក្រុងត្រូវបានដួលចុះ។ ពួកគេបានទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីធ្វើអ្វីដែលទ្រង់មានបន្ទូលថាទ្រង់នឹងធ្វើ ហើយតាមរយៈសេចក្តីជំនឿ និងការស្តាប់បង្គាប់របស់ពួកគេ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចតាមគោលបំណងរបស់ទ្រង់។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះនាងរ៉ាហាប ជាស្រីសំផឹង មិនបានវិនាសទៅ ជាមួយនឹងពួកអ្នករឹងចចេសឡើយ ពីព្រោះនាងបានទទួលពួកឈ្លបលប ដោយមេត្រីចិត្ត។
១១:៣១ នៅក្រុងយេរីខូ ពេលអ្នកស៊ើបការណ៍សាសន៍ហេព្រើរបានមករកនាងរ៉ាហាប នាងបានប្រកាសថា ព្រះអម្ចាស់គឺជាព្រះនៃស្ថានសួគ៌ និងផែនដី (យ៉ូស្វេ ២:១១)។ ការនេះបញ្ជាក់ពីសេចក្តីជំនឿរបស់នាង។ ជំនឿរបស់នាងក៏ត្រូវបានបង្ហាញមកតាមរយៈ ការស្វាគមន៍អ្នកស៊ើបការណ៍ និងការពារពួកគេផងដែរ។ ដោយសារមូលហេតុនេះ នាងរ៉ាហាប និងគ្រួសាររបស់នាងទទួលបានការសង្គ្រោះ ហើយមិនវិនាសឡើយ។
តើត្រូវឲ្យខ្ញុំនិយាយអ្វីទៀត ដ្បិតគ្មានពេលវេលានឹងថ្លែងប្រាប់រឿងពីគេឌាន បារ៉ាក សាំសុន យែបថា ដាវីឌ សាំយូអែល នឹងពួកហោរាទេ ដែលដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះគេបានឈ្នះនគរដទៃ បានសំរេចការសុចរិត បានទទួលសេចក្ដីសន្យា បានបិទមាត់សិង្ហ បានពន្លត់អំណាចភ្លើង បានរួចពីមុខដាវ បានមានកំឡាំងក្នុងកាលដែលកំពុងតែខ្សោយ ក៏ត្រឡប់ជាពូកែក្នុងចំបាំង ទាំងកំចាត់ពលទ័ពសាសន៍ដទៃផង ពួកស្រីៗ បានទទួលមនុស្សស្លាប់របស់ខ្លួនមក ដោយរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ
១១:៣២-៣៥ក អ្នកនិពន្ធបញ្ចប់ជាមួយឧទាហរណ៍នៃការពិបាកដ៏ធំដែលមនុស្សបានយកឈ្នះដោយសារ ជំនឿ។ គម្ពីរសញ្ញាចាស់កត់ត្រាពីរបៀបដែលមនុស្សមានជំនឿទៅលើព្រះធ្វើកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យ (“នោះគេបានឈ្នះនគរដទៃ” - ដូចជាយ៉ូស្វេ ពួកចៅហ្វាយ និងដាវីឌ; “បានសំរេចការសុចរិត” - ដូចជាស្តេចសុចរិតមានដូចជាស្តេចដាវីឌ ស្តេចអេសា ស្តេចយ៉ូសាផាត ស្តេចយ៉ូអាស ស្តេចហេសេគា និងស្តេចយ៉ូសៀស) ហើយទទួលបានបទពិសោធន៍នៃការរំដោះដ៏អស្ចារ្យ (“បានបិទមាត់សិង្ហ” - ដូចជា ដានីយ៉ែល (ដានីយ៉ែល ៦:២២), សាំសុន (ពួកចៅហ្វាយ ១៤:៥-៦), និងស្តេចដាវីឌ (១ សាំយ៉ូអែល ១៧:៣៤-៣៥); “បានពន្លត់អំណាចភ្លើង” ដូចជាសាដ្រាក់ មែសាក់ និងអ័បេឌនេកោ (ដានីយ៉ែល ៣:១-៣០); “បានរួចពីមុខដាវ” ដូចអេលីយ៉ា (១ ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:២-៨) និងយេរេមា (យេរេមា ៣៦:១៩, ៣៦:២៦) និង “បានទទួលមនុស្សស្លាប់របស់ខ្លួនមកដោយរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ” ដូចជាស្ត្រីមេម៉ាយនៅក្រុងសារិបតា (១ ពង្សាវតាក្សត្រ ១៧:១៧-២៤) និងស្ត្រីនៅភូមិស៊ូណែម (២ ពង្សាវតាក្សត្រ ៤:២៥-៣៧)។ នៅក្នុងករណីនីមួយៗពួកគេមិនមានអ្វីអស្ចារ្យនៅក្នុងខ្លួនគេនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយសារជំនឿពួកគេបានក្លាយជាមនុស្សអស្ចារ្យនៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់។
ខ្លះត្រូវគេធ្វើទុក្ខវេទនា ឥតទទួលការប្រោសលោះឲ្យរួចឡើយ គឺដើម្បីឲ្យបានរស់ឡើងវិញបែបប្រសើរជាង
១១:២៥ខ បន្ទាប់មក អ្នកនិពន្ធរំឮកយើងពីអស់អ្នកដែលទទួលបានបទពិសោធន៍សម្រាប់ការរងទុក្ខ។ មនុស្សខ្លះត្រូវគេធ្វើទុក្ខវេទនា ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើ ពួកគេបានបោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេនឹងត្រូវបានដោះលែងវិញ ប៉ុន្តែពួកគេបានដឹងថា ស្លាប់ប្រសើរជាង ហើយនឹងត្រូវប្រោសឱ្យរស់ឡើងវិញនៅក្នុងសិរីល្អឯនគរស្ថានសួគ៌ ជាជាង ការមិនស្មោះត្រង់ ជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ហេតុដូច្នេះ សេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួនរបស់ពួកគេ គឺជាជ័យជំនះនៃ សេចក្តីជំនឿ។
ខ្លះទៀតត្រូវសេចក្ដីល្បង ដោយមានគេចំអកឲ្យ ទាំងវាយនឹងរំពាត់ ក៏ទ្រាំទាំងជាប់ចំណង នឹងជាប់គុកផង ត្រូវគេចោលនឹងថ្ម ល្បួង ហើយអារបណ្តាច់ ក៏ត្រូវស្លាប់នឹងដាវ ត្រូវដើរវីមវាម ទាំងស្លៀកស្បែកចៀម នឹងស្បែកពពែ ត្រូវកំសត់ទុគ៌ត ត្រូវគេសង្កត់សង្កិន ហើយធ្វើបាប ក៏ដើរសាត់ព្រាត់នៅក្នុងទីរហោស្ថាន ហើយនៅទីភ្នំ ទាំងនៅក្នុងរអាង ហើយនឹងរូងក្នុងដី លោកីយមិនគួរនឹងពួកអ្នកទាំងនោះទេ
១១:៣៦-៣៨ វាសំខាន់ណាស់សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទក្នុងការស្វែងយល់ពីការរស់នៅដោយសេចក្តីជំនឿ មិនមែនមានន័យថាជោគជ័យ ឬការយល់ព្រមតាមស្តង់ដារពិភពលោកនេះឡើយ។ ការពិតវាអាច មានន័យថាយើងនឹងមានការបៀតបៀន និងការរងទុក្ខដែរ (១០:៣៣)។
បុគ្គលដែលមានជំនឿមិនមែនតែងតែទទួលបាននូវបទពិសោធន៍នៃការរំដោះឱ្យរួចនៅក្នុងជីវិតនេះនោះទេ។ ពួកបរិសុទ្ធមួយចំនួននៅក្នុងសញ្ញាចាស់ត្រូវបានគេគប់ដុំថ្ម (លោកណាបោត នៅក្នុង ១ ពង្សាវតាក្សត្រ ២១, សាការី នៅក្នុង ២ របាក្សត្រ ២៤:២០-២២); ត្រូវបានកាត់ជាពីរកំណាត់ (តាមប្រពៃណីនេះគឺជា របៀបដែលលោកអេសាយត្រូវបានគេសម្លាប់); ឬសម្លាប់ដោយដាវ (១ ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១០)។ លោកីយ៍នេះចាត់ទុកដូចជាពួកគេមិនសក្តិសមនឹងមានជីវិតរស់នៅទេ។ ប៉ុន្តែតាមការពិតលោកីយ៍នេះ មិនសក្តិសមសម្រាប់ពួកគេឡើយ។ មនុស្សដែលមានជំនឿទាំងនេះ “ក៏ដើរសាត់ព្រាត់នៅក្នុងទីរហោស្ថាន ហើយនៅទីភ្នំ ទាំងនៅក្នុងរអាង ហើយនិងរូងក្នុងដី លោកីយ៍មិនគួរនឹងពួកអ្នកទាំងនោះទេ”។ នៅពេលយើងមិនត្រូវបានរាប់បញ្ចូល បដិសេធ ឬរងការបៀតបៀនដោយសារលោកីយ៍នេះ វាបញ្ជាក់ថា យើងពិតជា “អ្នកដទៃ ដែលគ្រាន់តែសំណាក់នៅផែនដីប៉ុណ្ណោះ” នៅក្នុង (ខ១៣) ហើយស្ថិតនៅលើផ្លូវ របស់យើងឆ្ពោះទៅកាន់ទីក្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ពួកអ្នកទាំងនោះ ទោះបើមានសេចក្ដីបន្ទាល់ពីគេថា គេមានសេចក្ដីជំនឿក៏ដោយ គង់តែគេមិនបានទទួលសេចក្ដី ដែលបានសន្យានោះទេ ដ្បិតព្រះបានផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីប្រសើរជាង សំរាប់យើងរាល់គ្នា ដើម្បីមិនឲ្យអ្នកទាំងនោះបានគ្រប់លក្ខណ៍ ក្រៅពីយើងឡើយ។
១១:៣៩-៤០ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាទៅកាន់ប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់រក្សាការសន្យាទាំងអស់នោះ ។ ប៉ុន្តែ ពួកបរិសុទ្ធនៃសញ្ញាចាស់ទាំងនេះ បានស្លាប់ដោយមិនទទួលបានមរតករបស់ពួកគេនៅកន្លែង នេះឡើយ។ ហេតុអ្វី? ដោយសារវាគឺជាព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមនុស្សប្រុស និងមនុស្សស្រី ដែលមានជំនឿទាំងអស់នឹងត្រូវបានធ្វើឱ្យទៅជាល្អឥតខ្ចោះជាមួយគ្នា។ ដើម្បីក្លាយខ្លួនទៅជាល្អឥតខ្ចោះ គឺត្រូវតែពេញលេញ។ ពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុងសញ្ញាចាស់មិនត្រូវបានធ្វើឱ្យពេញលេញឡើយរហូតទាល់តែ ដល់កិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវមកដល់។ វាគឺជាកិច្ចការរបស់ទ្រង់ដែលជាសម្តេចសង្ឃដែលបើកផ្លូវទៅកាន់ ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងសម្រាប់ពួកគេក៏ដូចជាសម្រាប់យើងផងដែរ។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុងសញ្ញាចាស់ទន្ទឹងរង់ចាំការសង្គ្រោះដែលបានសន្យា។ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ យើងក្រឡេកមើលទៅកាន់ការសម្រេចសេចក្តីសន្យា។ ប៉ុន្តែយើងទាំងអស់គ្នា មានជំនឿទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយទាំងអស់គ្នាទទួលបានការសង្គ្រោះតាមរបៀបដូចៗគ្នា៖ នោះគឺ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទ “១ដងជាសំរេច” (១០:១០) ថ្វាយយញ្ញបូជាតែមួយសម្រាប់អំពើបាប ជារៀងរហូតរួចមក (១០:១២) នៅលើឈើឆ្កាង។ យញ្ញបូជារបស់ទ្រង់គឺមានប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់មនុស្ស ដែលបានរស់នៅ កាលពីពីរពាន់ឆ្នាំជាមុន ដូចជាអ័ប្រាហាំ ឬពីរពាន់ឆ្នាំក្រោយមក ដូចជាពួកយើង!
ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវផ្លូវសម្រាប់គ្រប់មនុស្សទាំងអស់ដែលរស់នៅបានដោយជំនឿ ទាំងមុន និងក្រោយ ពេលទ្រង់យាងមកជាលើកដំបូង ដើម្បីចូលទៅក្នុងទីក្រុងដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់យើង។ នៅពេលដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើឱ្យអ្នកជឿ “ល្អឥតខ្ចោះ” ដោយសម្អាតពួកគេចេញពីអំពើបាប ទ្រង់បានធ្វើឱ្យយើងទាំងអស់គ្នាសមនឹងការចូលមកនៅចំពោះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ឥឡូវនេះ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទទ្រង់បានយាងមកហើយ ទាំងអ្នកស្មោះត្រង់ដែលបានរស់នៅមុនពេលទ្រង់យាងមក និងអស់អ្នកដែលរស់នៅក្រោយពេលទ្រង់យាងមកអាចចូលទៅទីក្រុងស្ថានសួគ៌បាន។ អស់អ្នក ដែលនៅរស់នៅលើផែនដីនេះ អាចចូលមកជិតព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈការអធិស្ឋាន និងការថ្វាយបង្គំ (៤:១៤-១៦, ៧:២៥, ១០:១៩-២៥)។ អស់អ្នកដែលរស់នៅមុនពេលព្រះគ្រីស្ទយាងមក ហើយ អស់អ្នកដែលបានស្លាប់តាំងពីទ្រង់យាងមកឥឡូវនេះរស់នៅទីក្រុងស្ថានសួគ៌ (១២:២៣)។
