ព្រះយេស៊ូវគឺជាមេនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ
ដោយហេតុនោះ បានជាគួរឲ្យយើងរាល់គ្នាប្រុងប្រយ័តលើសទៅទៀត ចំពោះសេចក្ដីដែលយើងរាល់គ្នាបានឮ ក្រែងយើងរសាត់ចេញពីសេចក្ដីទាំងនោះ
២:១ នៅក្នុងជំពូកដំបូង អ្នកនិពន្ធបានបង្ហាញថា ព្រះបុត្រាមានភាពឧត្តុង្គឧត្តមចំពោះពួកទេវតា។ ដោយព្រោះការនេះ យើងត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់លើសទៅទៀតចំពោះព្រះរាជសាររបស់ទ្រង់។ “សេចក្ដីដែលយើងរាល់គ្នាបានឮ” គឺជាព្រះបន្ទូលដែលព្រះបុត្រាមានព្រះបន្ទូល (១:២) ដែលជាដំណឹងល្អនៃការសង្គ្រោះ (២:៣-៤)។
ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានបន្ទូលមកកាន់យើងតាមរយៈព្រះបុត្រាទ្រង់ ហេតុដូច្នេះយើងត្រូវតែយក ចិត្តទុកដាក់។ ប្រសិនបើយើងមិនយកចិត្តទុកដាក់ទេ គ្រោះថ្នាក់គឺថាយើងនឹង ‘រសាត់ចេញ’ (παραρυῶμεν) ពីដំណឹងល្អ។ ពាក្យជាភាសាក្រិកត្រូវបានប្រើសម្រាប់ថាជាទូកដែលរសាត់ បន្តិចម្តងៗ ពីកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាព។ ការនេះបង្ហាញពីចលនាចាកចេញបន្តិចម្តងៗ ដោយមិនខ្វល់ពីដំណឹងល្អ ព្រងើយកន្តើយនឹងការយកចិត្តទុកដាក់ដែលសមនឹងទទួលបាន។
ដ្បិតបើសិនជាគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលពួកទេវតាបានពោល នោះបានឃើញថាពិតមែន ហើយគ្រប់ទាំងអំពើរំលង នឹងសេចក្ដីរឹងចចេសក៏ត្រូវទោសចំពោះ នោះធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងរួចបាន បើយើងធ្វេសនឹងសេចក្ដីសង្គ្រោះដ៏ធំម៉្លេះ
២:២ “ព្រះបន្ទូល ដែលពួកទេវតាបានពោល" គឺជាក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានក្រិត្យវិន័យ
ឱ្យលោកម៉ូសេតាមរយៈទេវតា (កិច្ចការ ៧:៥៣; កាឡាទី ៣:១៩)។ វាបញ្ជាក់ថា ពិតមែន (βέβαιος និយាយន័យត្រង់ ‘រឹងមាំល្មមសម្រាប់អាចដើរនៅលើបាន’ មានន័យថា អាចពឹងពាក់បាន គួរឱ្យទុកចិត្តបាន មានសុវត្ថិភាព និងមានលំនឹង)។ ក្រិត្យវិន័យដាក់ទណ្ឌកម្មជនជាតិអ៊ីស្រាអែល នៅពេលពួកគេប្រព្រឹត្តិល្មើស និងមិនស្តាប់បង្គាប់។ រាល់ការបំពានទាំងឡាយទទួល បានការដាក់ទ័ណ្ឌកម្មយដោយយុត្តិធម៌។
២:៣ក ប្រសិនបើសារមកពីទេវតាគួរឱ្យទុកចិត្តបាន ហើយត្រូវតែស្តាប់បង្គាប់តាម នោះយើង ត្រូវតែទុកចិត្ត និងស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះរាជសាររបស់ព្រះបុត្រាជាមួយនឹងដំណឹងល្អនៃការ សង្គ្រោះដ៏អស្ចារ្យដូច្នោះ។ ដំណឹងល្អ (ការតាំងសញ្ញាថ្មី) គឺជាការដ៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់យ៉ាងអស្ចារ្យជាងក្រិត្យវិន័យ (ការតាំងសញ្ញាចាស់) ។ ដំណឹងល្អគឺជាព្រះរាជសារមកពីព្រះបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ស្តីពីការសង្គ្រោះដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ ហេតុដូច្នេះ យើងមិនត្រូវមិនអើពើនឹងដំណឹងល្អឡើយ។ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ដាក់ទោសមនុស្ស ដោយយុត្តិធម៌សម្រាប់ការបំពានក្រិត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ យើងអាចប្រាកដក្នុងចិត្តថាព្រះអង្គក៏នឹង ដាក់ទោសមនុស្សពីការមិនអើពើនឹងដំណឹងល្អរបស់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ដែរ (១០:២៨-២៩; ១២:២៥)។
ដែលព្រះអម្ចាស់បានចាប់ផ្តើមផ្សាយមក រួចពួកអ្នកដែលឮ ក៏បានបញ្ជាក់មកយើងរាល់គ្នាដែរ ទាំងមានព្រះធ្វើបន្ទាល់ជាមួយផង ដោយទីសំគាល់ ការអស្ចារ្យ នឹងការឫទ្ធិបារមីជាច្រើនយ៉ាង ទាំងចែកព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ផង។
២:៣ខ-៤ ដំណឹងល្អគឺជាការបើកសម្តែងដ៏អស្ចារ្យបំផុតមកពីព្រះជាម្ចាស់ទៅកាន់មនុស្សពីគោលបំណង នៃជីវិតរបស់យើង។ ព្រះបុត្រាប្រកាសពីដំណឹងល្អនៃការសង្គ្រោះ ព្រះបិតាធ្វើជាបន្ទាល់ពីវាតាមរយៈ ការអស្ចារ្យ និងតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណដ៏បរិសុទ្ធដែលបានយាងមកជាមួយអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ។ នេះគឺជាការបើកសម្តែងដ៏អស្ចារ្យបំផុតដែលព្រះបានប្រទានដល់មនុស្ស។ ប្រសិនបើយើងព្រងើយកន្តើយ នឺងព្រះរាជសារនៃការសង្គ្រោះនេះ យើងអាចរំពឹងថា នឹងមិនរួចខ្លួនពី ការជំនុំជម្រះនោះទេ។
រីឯនៅខាងបរលោកដែលយើងខ្ញុំនិយាយនេះ ទ្រង់មិនបានបញ្ចុះបញ្ចូល មកក្រោមអំណាចនៃពួកទេវតាទេ
២:៥ ព្រះជាម្ចាស់បញ្ចុះបញ្ចូលលោកខាងមុខ (ការសោយរាជ្យរយៈពេលមួយ ពាន់ឆ្នាំ នៅក្នុងព្រះរាជ្យរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី) ទៅឱ្យព្រះរាជបុត្រាទ្រង់។ ជាថ្មីម្តងទៀតការនេះ បង្ហាញពីភាពឧត្តុង្គឧត្តមរបស់ព្រះបុត្រា ហើយហេតុនេះមិនត្រូវព្រងើយកន្តើយនឹងព្រះរាជសាររបស់ទ្រង់ឡើយ។
តែមានមនុស្សម្នាក់បានធ្វើបន្ទាល់ នៅកន្លែងណាមួយថា «តើមនុស្សជាអ្វី បានជាទ្រង់យកចិត្តទុកដាក់នឹងគេ ឬកូនមនុស្សបានជាទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ ទ្រង់បានធ្វើឲ្យគេទាបជាងពួកទេវតាតែបន្តិចទេ ក៏បានបំពាក់សិរីល្អ នឹងកេរ្តិ៍ឈ្មោះឲ្យ ទុកជាមកុដ ទ្រង់បានតាំងឡើងឲ្យត្រួតត្រាលើអស់ទាំងការនៃព្រះហស្តទ្រង់
២:៦-៧ នេះគឺជាសម្រង់សម្តីចេញពីក្នុងគម្ពីរ ទំនុកតម្កើង ៨:៤-៦។ អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងសួរថាតើហេតុអ្វី បានជាព្រះជាម្ចាស់ “ប្រោស” ហើយ “យកចិត្តទុកដាក់” ចំពោះមនុស្ស? ព្រះជាម្ចាស់យកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះមនុស្សត្រូវបានមើលឃើញនៅក្នុងផែនការដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្ស។ ព្រះជាម្ចាស់បានបំពាក់ឱ្យមនុស្សសិរីល្អ នឹងកេរ្តិ៍ឈ្មោះឲ្យ ទុកជាមកុដ នៅពេលដែលទ្រង់ប្រទានអំណាច ឱ្យយើងគ្រប់គ្រងលើផែនដី (លោកុប្បត្តិ ១:២៦-២៨)។
ទ្រង់បានបញ្ចុះបញ្ចូលគ្រប់ទាំងអស់ នៅក្រោមជើងគេ» ហើយដែលទ្រង់បានបញ្ចុះបញ្ចូលគ្រប់ទាំងអស់ នោះគឺមិនបានទុកអ្វី ដែលមិនចុះចូលសោះឡើយ តែសព្វថ្ងៃនេះ យើងមិនទាន់ឃើញគ្រប់ទាំងអស់ចុះចូលនៅឡើយទេ
២:៨ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអំណាចឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្រងលើផែនដី ប៉ុន្តែដោយសារតែការធ្លាក់ចុះ (លោកុប្បត្តិ ៣) មនុស្សគ្មានសមត្ថភាពបំពេញតួរនាទីទេ។ មនុស្សបានបដិសេធ ហើយមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអើពើនឹងទំនួលខុសត្រូវរបស់យើង នាំយកអំពើបាប និងការឈឺចាប់មកកាន់ផែនដីនេះ ហើយបានក្លាយទៅជាទាសកររបស់អំពើបាប ហើយខ្លាចចំពោះការស្លាប់។ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់មានផែនការ ដើម្បីស្តារមនុស្សឱ្យទទួលបានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់បានគ្រោងទុកសម្រាប់យើង។
តែយើងឃើញព្រះយេស៊ូវវិញ ដែលព្រះបានធ្វើឲ្យទាបជាងពួកទេវតាបន្តិច ទ្រង់ពាក់សិរីល្អ នឹងល្បីព្រះនាម ទុកជាមកុដ ដោយព្រោះទ្រង់បានរងទុក្ខសុគត ដើម្បីនឹងភ្លក់សេចក្ដីស្លាប់ជំនួសមនុស្សទាំងអស់ ដោយនូវព្រះគុណនៃព្រះ
២:៩ ឥឡូវនេះ អ្នកនិពន្ធប្រាប់យើងពីឈ្មោះដែលព្រះរាជបុត្រាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនៃព្រះ ត្រូវបាន ប្រទានមក នៅពេលទ្រង់បានយាងមកកាន់ពិភពផែនដីរបស់យើង។ ព្រះនាមគឺព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលត្រូវបានធ្វើឱ្យមានឋានៈ “ទាបជាងពួកទេវតាបន្តិច” ពេលទ្រង់បានក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្ស។ ភាពជាមនុស្សត្រូវបានបន្ថែមទៅកាន់លក្ខណៈជាព្រះរបស់ទ្រង់ ហើយសណ្ឋានទាំងពីរកើតមានឡើង នៅក្នុងអង្គទ្រង់តែមួយ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានក្លាយទៅជាមនុស្សដើម្បីឱ្យទ្រង់អាចរងទុក្ខ ហើយសុគតជំនួសអំពើបាបរបស់ មនុស្ស។ក្រោយពីនេះ ទ្រង់បានយាងឡើងទៅកាន់ស្ថានសួគ៌វិញ ហើយទ្រង់ពាក់សិរីល្អ នឹងល្បីព្រះនាម ទុកជាមកុដ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះរាជបុត្រាដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់ព្រះ បានក្លាយមកជាមនុស្ស ដើម្បីសម្រេចបាននូវជោគវាសនានៃសិរីរុងរឿងសម្រាប់មនុស្ស ដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានផែនការសម្រាប់ យើងចាប់តាំងពីពេលទ្រង់បង្កើតមក។
ការសន្យានៅក្នុងទំនុកតម្កើង ៨:៤-៦ ហាក់បីដូចជាមិនត្រូវបានសម្រេចទេ។ នៅពេលយើងក្រឡេកមើល ទៅកាន់ លោកីយ៍សព្វថ្ងៃនេះ យើងមើលមិនឃើញមានអ្វីៗទាំងអស់ដែលស្ថិតនៅក្រោមអំណាចរបស់ មនុស្សទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សស្ថិតនៅក្រោមអំណាចរបស់អំពើបាប ការស្លាប់ និងអារក្ស។ ប៉ុន្តែ នៅពេល យើងនឹកចាំដែលថា ព្រះយេស៊ូវបានក្លាយមកជាមនុស្ស យើងមើលឃើញពីរបៀបដែលសេចក្តីសន្យា ត្រូវសម្រេច។ ព្រះយេស៊ូវ (ដែលបានក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្ស) គ្រងរាជ្យលើសាកលលោក! នេះមានន័យថាមានមនុស្សម្នាក់នៅលើបល្ល័ងនៃស្ថានសួគ៌! ហើយទ្រង់ហៅយើងថាជាបងប្អូនប្រុសស្រី។ ពួកយើងគឺជាបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ស្តេចនៃសាកលលោក! នេះគឺជារបៀបដែលព្រះយេស៊ូវ ស្តារមនុស្សជាតិដោយផ្តល់នូវកិត្តិយស ដែល ព្រះជាម្ចាស់តែងតែមានបំណងចង់ឱ្យយើងមាន។
ការសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ថាមនុស្សនឹងមានអំណាចគ្រប់គ្រងនៅលើផែនដីត្រូវបានសម្រេចតាមរយៈការសោយរាជ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់អ្នកជឿជាមួយទ្រង់នៅក្នុងពិភពលោក ដែល នឹងមកដល់ (វិវរណៈ ២០:៤)។ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវមនុស្សអាចទទួលបានការគ្រប់គ្រង ដែលអ័ដាំបានបាត់បង់ឡើងវិញ (វិវរណៈ ១:៦, ៥:១០; ម៉ាថាយ ២៥:២១) ដែលគ្រប់ទាំងការបង្កើតទាំងអស់នឹង ស្ថិតនៅក្រោម ការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្សនៅក្នុងពិភពលោកដែលនឹងត្រូវមកដល់។
ដ្បិតឯព្រះ ដែលគ្រប់របស់ទាំងអស់សំរាប់ទ្រង់ ហើយដោយសារទ្រង់ កាលទ្រង់ចង់នាំកូនជាច្រើនមក ក្នុងសិរីល្អ នោះគួរគប្បីឲ្យទ្រង់បានធ្វើឲ្យមេនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះគេ បានគ្រប់លក្ខណ៍ ដោយរងទុក្ខលំបាក
២:១០ គោលបំណងចុងក្រោយបង្អស់របស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងការក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្សគឺដើម្បី "នាំកូនជាច្រើនមក ក្នុងសិរីល្អ"។ ព្រះយេស៊ូវបានចែករំលែកនៅចំពោះភាពជាមនុស្សរបស់យើង ដើម្បីឱ្យទ្រង់អាចរងទុក្ខ និងសុគតជំនួសយើងបាន ដើម្បីឱ្យយើងអាចចែករំលែកនៅក្នុងសិរីរុងរឿង របស់ទ្រង់បាន។ “សិរីល្អ” ដែលទ្រង់ប្រទានឱ្យយើងនោះគឺជា ភាពដ៏ឥតខ្ចោះបំផុតរបស់យើងនៅ ឯនគរស្ថានសួគ៌។ នៅទីនោះយើងនឹងទទួលបាននូវបទពិសោធន៍ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងឆ្លុះបញ្ចាំងពីសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ជារៀងរហូត។
ព្រះយេស៊ូវគឺជា “មេ" (ἀρχηγὸν) នៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើង។ ពាក្យជាភាសាក្រិកមានន័យថា ព្រះអង្គស្ថិតនៅក្នុងជួរមុខទីមួយក្នុងការដឹកនាំមនុស្សដទៃទៀតតាមពីក្រោយព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវដឹកនាំ យើងឆ្ពោះតាមផ្លូវនៃការសង្គ្រោះទៅកាន់នគរស្ថានសួគ៌ក្នុងនាមជាអ្នកនាំមុខ (៦:២០)។ ការប្រទានសិរីរុង រឿងរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងការលើកតម្កើងរបស់ទ្រង់ គឺជាការធានាអះអាងពីសិរីរុងរឿងនាពេលអនាគត សម្រាប់អ្នកជឿទាំងឡាយ។
ព្រះយេស៊ូវគឺតែងតែមានសីលធម៌ដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ពីព្រោះទ្រង់គ្មានបាបសោះឡើយ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងខនេះ អ្នកនិពន្ធប្រាប់យើងថាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឱ្យព្រះយេស៊ូវបានទៅជាឥតខ្ចោះតាមរយៈការរងទុក្ខ។ តើចំណុចនេះមានន័យថាដូចម្តេច? ដើម្បីក្លាយខ្លួនទៅជា “ល្អឥតខ្ចោះ” បានគឺត្រូវតែពេញលេញ នោះគឺត្រូវសម្រេចឱ្យបានតាមគោលដៅចុងក្រោយបង្អស់។ គោលដៅដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវបានបញ្ជូន មកកាន់ពិភពលោកនេះដើ គឺជា ម្បីឱ្យទ្រង់សម្រេចឱ្យបានគឺទទួលបានការសង្គ្រោះសម្រាប់ប្រជារាស្ត្ររបស់ ទ្រង់។ កិច្ចការនេះមិនអាចសម្រេចបានទេដរាបទាល់តែទ្រង់រងទុក្ខនៅលើឈើឆ្កាងរួចរាល់ជាមុនសិន។ តាមរយៈការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាងដែលធ្វើឱ្យទ្រង់ទៅជាព្រះសង្គ្រោះដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់យើង មានលក្ខណៈសម្បត្តិពេញលេញដើម្បីប្រោសលោះមនុស្សជាតិ (៥:៨-៩, ៧:២៨; ១០:១៤)។ ឈើឆ្កាង គឺជាការសាកល្បងចុងក្រោយដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញប្រាប់ថា ទ្រង់មានភាពល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុង ការស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ភាពល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងការកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ជាមួយមនុស្ស (ដោយស្មគ្រចិត្តទទួលយកការដាក់ទ័ណ្ឌកម្មសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង) ហើយភាពល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុង ជ័យជំនះ (ដោយការយកឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់)។
ពីព្រោះព្រះអង្គ ដែលញែកជាបរិសុទ្ធ នឹងពួកអ្នកដែលទ្រង់ញែកជាបរិសុទ្ធ នោះសុទ្ធតែកើតមកពីព្រះតែ១ បានជាទ្រង់មិនខ្មាសនឹងហៅគេជាបងប្អូនទេ ទ្រង់មានបន្ទូលថា «ទូលបង្គំនឹងប្រកាសប្រាប់ពីព្រះនាមទ្រង់ ដល់ពួកបងប្អូន ទូលបង្គំនឹងច្រៀងសរសើរពីទ្រង់ នៅកណ្តាលពួកជំនុំ»
២:១១ ការញែកជាបរិសុទ្ធគឺជាដំណើរការនៃការធ្វើឱ្យមនុស្សបរិសុទ្ធដោយសារព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹង អ្នកជឿម្នាក់ដាច់ចេញពីអំពើបាបកាន់តែច្រើនឡើង ហើយស្មោះចំពោះ ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែច្រើនឡើង។ ដើម្បីឱ្យបានក្លាយខ្លួនទៅជាបរិសុទ្ធគឺត្រូវញែកចេញដោយព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ព្រះ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ "ព្រះអង្គ ដែលញែកជាបរិសុទ្ធ" (ព្រះយេស៊ូវ) និង "ពួកអ្នកដែលទ្រង់ញែកជាបរិសុទ្ធ" (អ្នកជឿទាំងឡាយ) "នោះសុទ្ធតែកើតមកពីព្រះតែ១" (ព្រះវរបិតាដ៏ ជាព្រះ) ដែលបានជ្រើសរើសធ្វើឱ្យយើងក្លាយខ្លួនទៅជាបរិសុទ្ធតាមរយៈ កិច្ចការរបស់ព្រះរាជបុត្រា របស់ទ្រង់ (១០:១០)។
នៅពេលព្រះយេស៊ូវញែកមនុស្សម្នាក់ឱ្យក្លាយទៅជាបរិសុទ្ធ គេនឹងត្រូវបានញែកចេញឱ្យក្លាយទៅជា ប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេចូលរួមនៅក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះ ហើយព្រះយេស៊ូវហៅពួកគេថាជា “បងប្អូន” (ម៉ាថាយ ១២:៥០; លូកា ៨:២១)។
២:១២ នៅក្នុងទំនុកតម្កើង ២២:២២ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅកាន់ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះដោយបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងប្រាប់បងប្អូនរបស់ទ្រង់ (អ្នកជឿ) ពីព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (នោះគឺ សណ្ឋាន លក្ខណៈ និង បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់)។ ហើយបន្ទាប់មកនៅក្នុងចំណោមពួកបងប្អូនទាំងអស់នេះ ព្រះយេស៊ូវនឹងច្រៀងពីការសរសើររបស់ព្រះវរបិតា។
ហើយ១ទៀតថា «ទូលបង្គំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់» ហើយ១ទៀតថា «មើល ទូលបង្គំនេះ នឹងពួកកូនចៅ ដែលព្រះបានប្រទានមកទូលបង្គំ»
២:១៣ សម្រង់សម្តីទាំងពីរនោះ (ចាប់ពី ២ សាំយូអែល ២២:៣; អេសាយ ៨:១៧; ១២:២) បង្ហាញពី ការទុកចិត្តទៅលើព្រះជាម្ចាស់នៅពេលជួបគ្រោះថ្នាក់។ ព្រះយេស៊ូវរស់នៅតាមរយៈការមានជំនឿ ទៅលើ ព្រះជាម្ចាស់ ហើយឥឡូវនេះព្រះអង្គ “មេផ្តើម ហើយជាមេសំរេចសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង” (១២:២)។ ដូចជាស្តេចដាវីឌដែលបានទុកចិត្តដល់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការរំដោះទ្រង់ចេញពីខ្មាំងសត្រូវទាំងអស់ ដូច្នេះព្រះរាជបុត្រាទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីរំដោះទ្រង់ចេញពីសេចក្តីស្លាប់។ ដូចជាលោកអេសាយ និងកូនៗរបស់លោកដែរគឺជាទីសម្គាល់ពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់រហូតដល់តំណររបស់ពួកគេ (អេសាយ ៨:១៨) ដូច្នេះព្រះរាជបុត្រាមាន “ពួកកូនចៅ” (អ្នកជឿ) បានប្រទានមកឱ្យទ្រង់ពីព្រះវរបិតាមក (យ៉ូហាន ១៧:៦)។
ដូច្នេះ ដែលកូនចៅបានប្រកបដោយសាច់ឈាមព្រមគ្នា នោះទ្រង់ក៏ទទួលចំណែកជាសាច់ឈាមដូច្នោះដែរ ដើម្បីឲ្យទ្រង់បានបំផ្លាញអានោះ ដែលមានអំណាចលើសេចក្ដីស្លាប់ គឺជាអារក្ស ដោយទ្រង់សុគត ហើយឲ្យបានប្រោសដល់ពួកអ្នកនោះ ដែលជាប់ជាបាវបំរើគ្រប់១ជីវិត ដោយខ្លាចស្លាប់ ឲ្យបានរួចចេញវិញ
២:១៤-១៥ ព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនមានសណ្ឋាននៃ “សាច់ឈាម” ដោយធម្មជាតិនោះទេ ប៉ុន្តែព្រះអង្គបានយកសណ្ឋាននោះ ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចសម្រេចការសង្គ្រោះបានសម្រាប់មនុស្ស។ មានរបៀបតែមួយប៉ុណ្ណោះដែលទ្រង់អាចសម្រេចការសង្គ្រោះរបស់យើងបានគឺសុគតសម្រាប់អំពើបាបរបស់មនុស្ស ហើយរបៀបតែមួយគត់គឺត្រូវសុគតសម្រាប់មនុស្សគឺដោយក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្ស។
អំពើបាបបានចូលមកក្នុងផែនដីនេះ តាមរយៈអារក្ស (លោកុប្បត្តិ ៣:១-៧)។ អារក្សមានអំណាចនៃ សេចក្តីស្លាប់ពីព្រោះវាល្បួងមនុស្សឱ្យប្រព្រឹត្តិបាប (អេភេសូ ៤:១៧; ១ ពេត្រុស ៥:៨; ១ យ៉ូហាន ៣:៨) ហើយ “ឈ្នួលរបស់អំពើបាប នោះជាសេចក្ដីស្លាប់” (រ៉ូម ៥:២០-២១, ៦:២០-២៣; យ៉ូហាន ៨:៤៤; ១ កូរិនថូស ១៥:៥៦; ២ ធីម៉ូថេ ២:២៦; ១ យ៉ូហាន ៣:៨)។ ប៉ុន្តែនៅពេល ដែលអំពើបាបរបស់យើង ទទួលបាននូវការដាក់ទ័ណ្ឌកម្មតាមរយៈការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ អំណាចរបស់អារក្សត្រូវបានបំផ្លាញ (កូឡុស ២:១៤-១៥)។ ហេតុអ្វី? ដោយហេតុថាជំនួសឱ្យអំពើបាបរបស់យើងបណ្តាលឱ្យយើងស្លាប់ ការថ្កោលទោស និងការបំផ្លាញ ការលះបង់ដ៏សុចរិតរបស់ព្រះយេស៊ូវបណ្តាលឱ្យយើងទទួល ការអត់ឱនទោស ការសង្គ្រោះ និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច! ហេតុដូច្នេះយើងមិនខ្លាចសេចក្តីស្លាប់ទៀតទេ ហើយផែនការរបស់អារក្សប្រឆាំងនឹងយើងគ្មានអំណាច អ្វីនោះទេ។
ព្រះគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញឥឡូវនេះ “មានកូនសោនៃសេចក្ដីស្លាប់ នឹងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្ស ស្លាប់ដែរ” (វិវរណៈ ១:១៨) នោះគឺទ្រង់មានសិទ្ធិអំណាចពេញលេញទៅលើវា។ ការស្លាប់នៅតែកើតមាន ប៉ុន្តែអ្នកជឿនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទមិនត្រូវមានសេចក្តីភ័យខ្លាចចំពោះសេចក្តីនោះទេ (១ កូរិនថូស ១៥:៥៥; វិវរណៈ ១:១៨)។ តាមរយៈការសុគតរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវបានដកយកអំពើបាបរបស់យើងចេញ (យ៉ូហាន ១:២៩) ហើយតាមរយៈការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ព្រះអង្គយកឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់ (យ៉ូហាន ១៤:១៩)។
ដ្បិតច្បាស់ជាទ្រង់មិនបានយកពួកទេវតាទេ គឺបានយកពូជលោកអ័ប្រាហាំវិញ
២:១៦ ព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះជួយមនុស្ស មិនមែនទេវតាទេ។ នៅពេលទេវតាធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអំពើបាប ព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រទានព្រះរាជបុត្រាឱ្យជួយប្រោសលោះពួកគេនោះទេ។ ទេវតាដែលធ្លាក់ចុះមក នឹងត្រូវធ្វើការកាត់ទោសទាំងអស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះរាជបុត្រាជួយយើង ដោយបានក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្ស ដើម្បីក្លាយទៅជាសង្ឃរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្ស។ ពូជពង្សរបស់លោកអ័ប្រាហាំ គឺជាអស់អ្នកដែលមាន ជំនឿដូចជាលោកអ័ប្រាហាំដែរ (រ៉ូម ២:២៨-២៩, ៤:១៦; កាឡាទី ៣:៧, ៣:២៩)។
ហេតុនោះបានជាគួរឲ្យទ្រង់បានដូចបងប្អូនទ្រង់គ្រប់ជំពូកដែរ ដើម្បីឲ្យបានធ្វើជាសំដេចសង្ឃ ដែលមានព្រះទ័យមេត្តាករុណា ហើយក៏ស្មោះត្រង់ក្នុងការទាំងប៉ុន្មានខាងឯព្រះ ប្រយោជន៍នឹងថ្វាយដង្វាយ ឲ្យធួននឹងបាបរបស់ប្រជាជនទាំងឡាយ
២:១៧ មូលហេតុផ្សេងទៀតថាតើហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូវក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្សគឺ “ដើម្បីឲ្យបានធ្វើជា សំដេចសង្ឃ ដែលមានព្រះទ័យមេត្តាករុណា ហើយក៏ស្មោះត្រង់”។ សង្ឃតំណាងឱ្យមនុស្សជាតិនៅ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ (៥:១)។ ដើម្បីធ្វើដូច្នេះបាន ព្រះអង្គត្រូវតែក្លាយទៅជាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមអ្នក ដែលព្រះអង្គធ្វើជាតំណាង។
ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃ ព្រះអង្គ “ថ្វាយដង្វាយ ឲ្យធួននឹងបាបរបស់ប្រជាជនទាំងឡាយ”។ នៅពេល មនុស្សប្រព្រឹត្តិអំពើបាប គេបណ្តាលឱ្យមានសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (រ៉ូម ១:១៨) ហើយក្លាយទៅជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ (រ៉ូម ៥:១០)។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាបាបត្រូវតែធួន ហើយដកយកចេញ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកធ្វើកិច្ចការនេះ។ ព្រះអង្គដកយកអំពើបាបចេញតាមរយៈ ការលះបង់អង្គទ្រង់។
ដ្បិតដែលទ្រង់បានរងទុក្ខលំបាក ទាំងត្រូវសេចក្ដីល្បួង នោះទ្រង់ក៏អាចនឹងជួយដល់អស់អ្នក ដែលត្រូវសេចក្ដីល្បួងបានដែរ។
២:១៨ ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែដកយកអំពើបាបរបស់យើង ចេញប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏ជួយយើងយកឈ្នះទៅលើការល្បួងដែរដើម្បីឱ្យយើងធ្វើអំពើបាបតិចជាងមុន។ ដោយសារតែលក្ខណៈជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវបានទទួលនូវបទពិសោធន៍នៃការល្បួង ហើយទ្រង់ បានយកឈ្នះវា។ ហេតុដូច្នេះនៅពេលយើងទទួលការល្បួងឱ្យធ្វើបាប យើងអាចបែរមករកទ្រង់បាន ហើយព្រះអង្គអាចជួយយើងឱ្យយកឈ្នះវាបាន។
ជាសង្ខេបជំពូកនេះបានប្រាប់យើងថាតើហេតុអ្វីបានជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្ស។ ព្រះអង្គធ្វើបែបនេះដើម្បី៖
-
ដើម្បីឲ្យបានធ្វើជាសំដេចសង្ឃ ដែលមានព្រះទ័យមេត្តាករុណា ហើយក៏ស្មោះត្រង់ (ខ១៦-១៨),
-
ធ្វើការថ្វាយដង្វាយ ឲ្យធួននឹងបាបរបស់ប្រជាជនទាំងឡាយ (ខ១៧)
-
សង្គ្រោះ និងញែកអ្នកជឿជាបរិសុទ្ធ (ខ១០-១១)
-
បំផ្លាញអារក្ស (ខ១៤)
-
នាំកូនជាច្រើនមកក្នុងសិរីល្អ ក្នុងនាមជាព្រះអង្គសង្គ្រោះគ្រប់លក្ខណ៍របស់យើង (ខ១០) និង
-
សម្រេចតាមផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ចំពោះផែនដីដែលនឹងត្រូវមកដល់ (ខ៦-៩)។
ចូរឱ្យយើងស្រឡាញ់ ហើយសរសើរព្រះយេស៊ូវ ហើយអរព្រះគុណទ្រង់សម្រាប់គ្រប់ការទាំងអស់ ដែលទ្រង់គឺសម្រាប់យើង៖ មេនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើង អ្នកដេលធ្វើឱ្យយើងបរិសុទ្ធ បងប្រុសរបស់យើង សម្តេចសង្ឃរបស់យើង និងអ្នកជំនួយរបស់យើងនៅពេលមានការល្បួង។
