ជំនឿ និងភាពមិនជឿ
ដូច្នេះ បងប្អូនបរិសុទ្ធ ដែលមានចំណែកក្នុងការងារស្ថានសួគ៌អើយ ចូរពិចារណាពីព្រះយេស៊ូវ ជាសាវក នឹងជាសំដេចសង្ឃ ដែលយើងថា យើងជឿតាមនោះចុះ គឺដែលទ្រង់ស្មោះត្រង់ដល់ព្រះដែលតាំងទ្រង់ ដូចជាលោកម៉ូសេក៏ស្មោះត្រង់ ក្នុងដំណាក់នៃព្រះទាំងមូលដែរ
៣:១ "ចូរពិចារណាពីព្រះយេស៊ូវ” គឺជាចំណុចកណ្តាលនៃប្រធានរឿងនៅក្នុងសំបុត្រទាំងមូល។ វាគឺជាគោលដៅរបស់អ្នកនិពន្ធ ដើម្បីជួយឱ្យអ្នកអានរបស់គាត់ស្គាល់ព្រះយេស៊ូវថា ជាសំដេចសង្ឃ របស់ពួកគេ ដែលមានព្រះទ័យមេត្តាករុណា ហើយក៏ស្មោះត្រង់។ ដើម្បី "ពិចារណាពីព្រះយេស៊ូវ" គឺផ្តោតទៅលើ គំនិតរបស់អ្នកដោយឧស្សាហ៍ និងសញ្ជឹងគិតទៅលើទ្រង់។ ប្រសិនបើយើងចង់រីកចម្រើន ឱ្យមានភាពចាស់ទុំ នៅក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងត្រូវតែចំណាយពេលខ្លះៗ នៅក្នុងថ្ងៃនីមួយៗ គិតអំពីព្រះយេស៊ូវ ហើយការងារ និងការបង្រៀនរបស់ទ្រង់។ នៅពេលយើងយល់ពីអ្វីៗទាំងអស់ ដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជា យើងនឹងរកឃើញអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលយើងត្រូវការនៅក្នុងទ្រង់ដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិត ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យ ចង់ឱ្យយើងរស់នៅ។
នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ យើងមានចំណែកក្នុងការត្រាស់ហៅពីស្ថានសួគ៌។ ការត្រាស់ហៅគឺមកពីស្ថានសួគ៌ ពីព្រោះព្រះត្រាស់ហៅយើងពីស្ថានសួគ៌មកដើម្បីឲ្យមានសេចក្តីជំនឿដែលស៊ូទ្រាំ (១២:២៥)។ ការត្រាស់ហៅគឺទៅកាន់ស្ថានសួគ៌ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូវត្រាស់ហៅយើងមកកាន់ទ្រង់ និង “ស្រុក១ដ៏ប្រសើរជាង” (១១:១៦) និង “មរដកដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច” (៩:១៥)។
ព្រះយេស៊ូវគឺជាសាវ័ក និងជាសម្តេចសង្ឃ។ សាវ័កគឺជាម្នាក់ដែលត្រូវបានបញ្ជូនឱ្យធ្វើជាអ្នកតំណាង។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាសាវ័ករបស់ព្រះវរបិតា ពីព្រោះព្រះវរបិតាបានបញ្ជូនព្រះយេស៊ូវមកកាន់ផែនដីនេះ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកតំណាងរបស់ទ្រង់ (ម៉ាថាយ ១០:៤០; ១៥:២៤; ម៉ាកុស ៩:៣៧; លូកា ៩:៤៨; យ៉ូហាន ៤:៣៤; ៥:២៤, ៥:៣០, ៥:៣៦-៣៨; ៦:៣៨)។ ក្នុងនាមជាសាវ័ក ព្រះអង្គទ្រង់គឺជាអ្នកតំណាងរបស់ ព្រះជាម្ចាស់មកកាន់យើង (ធ្វើឱ្យយើងស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)។ ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃ ព្រះអង្គគឺជាអ្នកតំណា ងរបស់យើងទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ (នាំយើងទៅកាន់ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។
ព្រះយេស៊ូវយាងមកកាន់ផែនដីនេះ ដើម្បីធ្វើជាតំណាងរបស់ព្រះមកកាន់មនុស្ស ហើយបានត្រឡប់ទៅកាន់ ស្ថានសួគ៌វិញ ដើម្បីធ្វើជាតំណាងរបស់មនុស្សទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះអង្គយាងមកក្នុងនាមជាសាវ័កមក ពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានត្រឡប់ទៅវិញ ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង។ តាមរយៈការតំណាងឱ្យ ព្រះជាម្ចាស់មកកាន់យើង (សាវ័ក) ហើយការតំណាងឱ្យយើងទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ (សម្តេចសង្ឃ) ព្រះយេស៊ូវរួបរួមមនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់ (យ៉ូហាន ១៤:៦)។ ជីវិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺជាដំណើរនៃ ការដើរតាមសម្តេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យរបស់យើងគឺព្រះយេស៊ូវទៅកាន់ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (៤:១៤-១៦; ៦:១៩-២០; ១០:១៩-២៥; ១១:១៤-១៦; ១២:២២-២៤)។ នេះគឺជាគោលបំណង ដ៏អស្ចារ្យនៃការយាងមករបស់ទ្រង់មកកាន់ផែនដីរបស់យើង៖ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកដើម្បីនាំយើង មកកាន់ព្រះជាម្ចាស់។
ហេតុដូច្នេះ គ្រីស្ទានត្រូវតែផ្តោតទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវក្នុងនាមជាសាវ័កដែលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជូន មកដើម្បីបង្ហាញដល់យើងពីលក្ខណៈ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងជាសម្តេចសង្ឃដែលស្តារ យើយឱ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់វិញ។
៣:២ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ស្មោះត្រង់នឹងព្រះវរបិតា ហើយបានធ្វើតាមអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បាន បញ្ជូនទ្រង់ឱ្យមកធ្វើ។ គ្រប់ការទាំងអស់ដែលទ្រង់ធ្វើ ព្រះអង្គស្តាប់បង្គាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះយេស៊ូវស្រដៀងគ្នាទៅនឹងលោកម៉ូសេដែរ ពីព្រោះពួកគាត់ទាំងពីរនាក់សុទ្ធតែស្មោះត្រង់ នឹងការត្រាស់ហៅដែលពួកគេបានទទួលមកពីព្រះជាម្ចាស់។ ចូរសម្គាល់ថា “ដំណាក់” របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ (១ សាំយូអែល ២:៣៥; ២ សាំយូអែល ៧:១៦; អេភេសូ ២:១៩-២២; ១ ធីម៉ូថេ ៣:១៥; ១ ពេត្រុស ២:៥)។
ដ្បិតដែលមនុស្សសង់ផ្ទះតែងមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ លើសជាងផ្ទះនោះយ៉ាងណា នោះទ្រង់ក៏បានរាប់ជាគួរនឹងសិរីល្អ លើសជាងលោកម៉ូសេយ៉ាងនោះដែរ ព្រោះគ្រប់ទាំងផ្ទះតែងមានគេធ្វើ តែឯអ្នកដែលបានធ្វើគ្រប់របស់ទាំងអស់ នោះគឺជាព្រះវិញ
៣:៣ អ្នកនិពន្ធបន្តប្រធានរឿងរបស់គាត់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺអស្ចារ្យខ្លាំងបំផុត។ លោកម៉ូសេត្រូវបានចាត់ទុក ថា ជាមនុស្សដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់សាសន៍យូដា ហើយព្រះមេស៊ីត្រូវបានគេរំពឹងទុកថាជា លោកម៉ូសេថ្មីម្នាក់ទៀត (ទុទិយកថា ១៨:១៥-១៨)។ អ្នកនិពន្ធយល់ស្របថាលោកម៉ូសេជាមនុស្សអស្ចារ្យ ប៉ុន្តែបង្ហាញប្រាប់ថាព្រះយេស៊ូវអស្ចារ្យជាងនោះទៅទៀត។
ដំបូង ព្រះយេស៊ូវ “ក៏បានរាប់ជាគួរនឹងសិរីល្អ លើសជាងលោកម៉ូសេយ៉ាងនោះដែរ” ពីព្រោះទ្រង់គឺជា អ្នកសាងសង់ផ្ទះជាជាងគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយរបស់វា។ ជាថ្មីម្តងទៀត “ផ្ទះ” គឺជាប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ (១ សាំយូអែល ២:៣៥; ២ សាំយូអែល ៧:១៦; អេភេសូរ ២:១៩–២២; ១ ធីម៉ូថេ ៣:១៥; ១ ពេត្រុស ២:៥)។ លោកម៉ូសេគឺជាផ្នែកមួយនៃ “ផ្ទះ” ហើយក៏ស្មោះត្រង់ នៅក្នុងដំណាក់នៃទ្រង់ (ជនគណនា ១២: ៧) ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានសាងសង់ផ្ទះឡើង។ ការនេះសំដៅទៅលើកិច្ចការជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់។ ព្រះអង្គប្រោសលោះមនុស្សតាមរយៈការលះបង់ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ (ខ៦, ២:១០) ហើយធ្វើឱ្យអស់អ្នកជឿ លើទ្រង់ទាំងអស់ក្លាយជាប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ (យ៉ូហាន ១:៩-១៣)។
៣:៤ ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាគឺជាប្រភពនៃអ្វីៗទាំងអស់ ទាំងរូបកាយ និងខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះបិតាធ្វើការតាមរយៈព្រះរាជបុត្រានៅក្នុងការបង្កើត (១:២, ១:១០) និងនៅក្នុងការបង្កើតថ្មី (២:៩, ៩:១៤, ១០:៩-១០)។ ហេតុដូច្នេះ វាច្បាស់ណាស់ថាព្រះយេស៊ូវគឺពិតជាអស្ចា្យជាងលោកម៉ូសេ។
ហើយលោកម៉ូសេក៏ស្មោះត្រង់ នៅក្នុងដំណាក់នៃទ្រង់ទាំងមូលមែន ទុកដូចជាអ្នកបំរើ សំរាប់ជាទីបន្ទាល់ ពីការដែលត្រូវថ្លែងប្រាប់មកតាមក្រោយ តែព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់ស្មោះត្រង់ ទុកដូចជាព្រះរាជបុត្រា ដែលត្រួតលើដំណាក់ទ្រង់វិញ
៣:៥ លោកម៉ូសេគឺជាអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់នៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ (ជនគណនា ១២:៧)។ គាត់បានថ្លែងទីបន្ទាល់ “ពីការដែលត្រូវថ្លែងប្រាប់មកតាមក្រោយ” នោះគឺជាការយាងមករបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ហេតុនោះបានជា ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាជឿដល់លោកម៉ូសេពិត នោះនឹងបានជឿដល់ខ្ញុំដែរ ពីព្រោះលោកបានចែងទុកពីខ្ញុំ” (យ៉ូហាន ៥:៤៦)។ លោកម៉ូសេបានសរសេរ សៀវភៅទាំងប្រាំដំបូងនៅ ក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ នៅក្នុងសៀវភៅទាំងនេះ គាត់បានសរសេរពី សេចក្តីទំនាយអំពីព្រឹត្តិការណ៍ ដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវបំពេញ (ឧទាហរណ៍ លោកុប្បត្តិ ២២, និក្ខមនំ ១២, ជនគណនា ២១)។ ដូច្នេះនៅក្នុងលោកម៉ូសេ យើងមានសេចក្តីសន្យា ប៉ុន្តែនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ យើងមានការសម្រេច។
៣:៦ លោកម៉ូសេស្ថិតនៅ “នៅក្នុងដំណាក់នៃទ្រង់” ដែលជាម្នាក់នៃប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវ “ត្រួតលើដំណាក់ទ្រង់” ដែលជាព្រះអម្ចាស់របស់យើង។ លោកម៉ូសេមានភាពស្មោះត្រង់ “ទុកដូចជាអ្នកបំរើ” ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវមានភាពស្មោះត្រង់ “ទុកដូចជាព្រះរាជបុត្រា”។ ដូច្នេះហើយបានជាព្រះយេស៊ូវអស្ចារ្យជាងលោកម៉ូសេ។
គឺយើងរាល់គ្នានេះជាដំណាក់នោះ បើយើងកាន់ចិត្តមោះមុត នឹងសេចក្ដីអំនួត ចំពោះសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះ យ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនដរាបដល់ចុងបំផុតមែន។
យើងគឺជាដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដំណាក់របស់ព្រះគឺជាមនុស្សទាំងអស់ ដែលបានទទួលការសង្គ្រោះ ដែលព្រះយេស៊ូវសម្រេចបាន។ ការសង្គ្រោះរបស់អ្នកជឿគឺមានសុវត្ថិភាព។ ទំនុកចិត្ត និងសេចក្តីសង្ឃឹម របស់យើងគឺស្ថិតនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទដែលបានសម្រេចការសង្គ្រោះរបស់យើង (រ៉ូម ៥:១-២; ១ ពេត្រុស ១:៣)។ យើងមិនដាក់សេចក្តីសង្ឃឹ មរបស់យើងទៅលើអ្វីដែលយើងធ្វើនោះទេ ប៉ុន្តែទៅលើអ្វីដែល ទ្រង់បានធ្វើវិញ។ យើងមិនពឹងផ្អែកទៅលើ ខ្លួនយើងនោះទេ ប៉ុន្តែយើងមានទំនុកចិត្តទៅលើទ្រង់ជានរណា។ ព្រះអង្គគឺជាសម្តេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យរបស់ យើងដែលអាចជួយយើងបាន។ ព្រះអង្គគឺជាហេតុផលសម្រាប់ ទំនុកចិត្ត និងសេចក្តីសង្ឃឺមរបស់យើង។
ដូច្នេះ ចូរប្រយ័តបងប្អូនអើយ ក្រែងមានពួកអ្នករាល់គ្នាណាមួយ មានចិត្តអាក្រក់ ដោយមិនជឿ ព្រមទាំងបោះបង់ចោលព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ ដូចជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានមានបន្ទូលថា «នៅថ្ងៃនេះ បើឯងរាល់គ្នាឮសំឡេងទ្រង់ នោះកុំឲ្យតាំងចិត្តរឹងរូសឡើយ ដូចកាលគ្រាបះបោរ នៅថ្ងៃដែលមានសេចក្ដីល្បួង នៅក្នុងទីរហោស្ថាន
៣:៧-៩ អ្នកនិពន្ធដកស្រង់ចេញមកពី ទំនុកដំកើង ៩៥:៧-១១។ វាគឺជាការព្រមានមួយពីការបដិសេធ មិនស្តាប់ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្លាយជាមនុស្សមានចិត្តរឹងរូសដោយមិនជឿ ហើយបាត់បង់ ការសម្រាកដែលទ្រង់ប្រទានឱ្យដល់ប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។
នៅក្នុងជនគណនា ជំពូក ១៣-១៤ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលរៀបនឹងចូលទៅកាន់ទឹកដីកាណាន ដែលព្រះបានសន្យាចំពោះពួកគេ។ យ៉ាងណាមិញ ពួកគេបដិសេធមិនចូលទៅដោយសារតែពួកគេ ភ័យខ្លាចមនុស្សនៅលើទឹកដីនោះ។ ដើម្បីមានចិត្តរឹងរូសគឺមិនស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាអ្វីដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែល បានធ្វើនៅក្នុងទីរហោស្ថាន។ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការអស្ចារ្យជាច្រើនដើម្បីរំដោះពួកគេចេញពី ភាពជាទាសករនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ ដូច្នេះពួកគេគួរតែទុកចិត្តទៅលើទ្រង់។ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានល្បងលព្រះជាម្ចាស់ទៅវិញ (និក្ខមនំ ១៧:១-៧; ជនគណនា ២០:១-១៣)។
ជាកន្លែងដែលពួកឰយុកោឯងរាល់គ្នាបានល្បងអញ ទាំងសាកអញមើល ហើយក៏ឃើញការអញធ្វើ នៅរវាង៤០ឆ្នាំផងនោះ ដូច្នេះ អញក៏គ្នាន់ក្នាញ់នឹងមនុស្សដំណនោះ ហើយនិយាយថា វារាល់គ្នាចេះតែមានចិត្តវង្វេងជាដរាប ហើយមិនបានស្គាល់ផ្លូវរបស់អញសោះ
៣:១០ “មនុស្សដំណនោះ” គឺជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីរហោស្ថាន។ "ចិត្ត" សំដៅទៅលើជីវិតនៅខាងក្នុងខ្លួនមនុស្ស រួមមានគំនិត អារម្មណ៍ និងឆន្ទៈរបស់យើង។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានវង្វេងចេញពីព្រះ មិនត្រឹមតែការប្រព្រឹត្តិ ប៉ុន្តែថែមទាំងគំនិត អារម្មណ៍ និងឆន្ទៈរបស់ពួកគេដែរ។ អំពើបាបដ៏ធំបំផុតរបស់ពួកគេគឺជា ការមិនជឿលើព្រះ។
៣:១១ ការឆ្លើយតបរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអំពើបាបរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលគឺព្រះពិរោធ។ ជនគណនា ១៤:២១-៣០ កត់ត្រាពីការសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយមិនអនុញ្ញាតិឱ្យជំនាន់នោះចូលទៅក្នុង “សេចក្ដីសម្រាក” (ដែលសម្រាប់ពួកគេមានន័យថាតាំងទីលំនៅនៅលើទឹកដីកាណាន)។
បានជាអញស្បថទាំងកំហឹងថា វារាល់គ្នាមិនត្រូវចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសំរាករបស់អញសោះឡើយ»
៣:១២ ពួកជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនបានចូលទៅសេចក្ដីសម្រាករបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេដោយសារតែ ការមិនជឿរបស់ពួកគេ។ អ្នកនិពន្ធចង់ជួយអ្នកអានរបស់គាត់មិនយកតម្រាប់តាមកំហុសនេះទេ។ គ្រីស្ទបរិស័័ទក៏កំពុងធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់មរតក ឬ ‘សេចក្ដីសម្រាក’ ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាអ្នកនិពន្ធលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកអានរបស់គាត់ឱ្យចេះតស៊ូនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ ‘ក្រែងលោអ្នកណាដួលទៅ តាមក្បួនមិនជឿ ដូចជាគេដែរ” (៤:១១)។
មូលហេតុនៃការងាកចេញឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយបរាជ័យសម្រាប់ការចូលទៅក្នុងការសម្រាក របស់ទ្រង់គឺការមិនជឿ។ ការមិនជឿគឺមិនមែនខ្វះសមត្ថភាពក្នុងការយល់ដឹងនោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាការបដិសេធក្នុងការទុកចិត្ត និងស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់។ ការមិនជឿគឺមិនមែនជាភាពទន់ខ្សោយនៃជំនឿនោះទេ វាគឺជាភាពផ្ទុយគ្នាពីជំនឿ។ ការមិនជឿរសាត់ចេញឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ ជំនឿទាញចូលមកជិតទ្រង់វិញ។
កត់សម្គាល់មើលពីសារៈសំខាន់នៃចិត្តរបស់យើង។ វាគឺជាចិត្តដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ហើយនៅក្នុង ចិត្តរបស់យើង យើងត្រូវតែជឿ (រ៉ូម ១០:៩)។ យើងទទួលបានសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈ ជំនឿ។ មូលហេតុដែលជំនាន់របស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីរហោរស្ថានមិនចូលទៅកាន់ការសម្រាក របស់ព្រះជាម្ចាស់គឺដោយសារតែការមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់របស់ពួកគេ។ ហេតុដូច្នេះ យើងមិនត្រូវមាន ចិត្តរឹងរូស ដូចជាអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើនោះទេ។ ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានបន្ទូល នៅថ្ងៃនេះ។ យើងត្រូវតែស្តាប់តាមព្រះសូរសៀងរបស់ទ្រង់ ហើយមិនត្រូវបណ្តោយឱ្យចិត្តរបស់យើងរឹងរូស បះបោរ វង្វេង មិនជឿ និងមិនស្តាប់បង្គាប់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវតែស្តាប់ ជឿ គោរពតាម ហើយចែកចាយពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។
តែចូរកំឡាចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកជារាល់ថ្ងៃវិញ ក្នុងកាលដែលនៅតែហៅថា «ថ្ងៃនេះ» នៅឡើយ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាណាមួយមានចិត្តរឹងរូស ដោយសេចក្ដីបញ្ឆោតរបស់អំពើបាប
៣:១៣ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រទ្រង់ប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ការនេះរួមមានទាំង ព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលមកកាន់យើង និងការលើកទឹកចិត្តដែលយើងផ្តល់ឱ្យគ្នាទៅវិញ ទៅមកខណៈពេលដែលយើងរំលឹកគ្នាទៅវិញទៅមកពីការសន្យារបស់ទ្រង់តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ហេតុដូច្នេះ គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវតែចេះលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកឥតឈប់ឈរ (“រាល់ថ្ងៃ”) ហើយបន្ទាន់ (“ថ្ងៃនេះ”) ដើម្បីស្អាងគ្នាឡើងនៅក្នុងជំនឿ។ ប្រសិនបើយើងមិនធ្វើដូច្នោះទេ គ្រោះថ្នាក់គឺថា មនុស្សមួយចំនួនអាចនឹងមានចិត្តរឹងរូសតាមរយៈការបោកបញ្ឆោតរបស់អំពើបាប ជាពិសេសអំពើបាបនៃ ការមិនជឿដែលនាំទៅដល់ការបដិសេធមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយងាកចេញឆ្ងាយពីទ្រង់។
ដ្បិតបើយើងរាល់គ្នាកាន់ខ្ជាប់ តាមសេចក្ដីជំនឿដើម ដរាបដល់ចុងបំផុតមែន នោះពិតជាយើងបានត្រឡប់ជាអ្នកមានចំណែកជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទហើយ
៣:១៤ អ្នកនិពន្ធចង់ឱ្យអ្នកអានរបស់គាត់មានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះគ្រីស្ទ បើទោះបីជា មាន ការបៀតបៀនដែលធ្វើឱ្យពួកគេមួយចំនួនទទួលអារម្មណ៍ដូចជាបោះបង់ចោលជំនឿរបស់ពួកគេក៏ដោយ។ ពួកគេត្រូវបានល្បួងឱ្យត្រឡប់ទៅកាន់សាសនាយូដាវិញដោយមានជំនឿថានេះវាជាការល្អប្រសើរ ចំពោះពួកគេ។ ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធចង់ឱ្យពួកគេមើលឃើញថានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទពួកគេមានអ្វីដែលប្រសើ រច្រើនជាងនេះទៅទៀត។ ហេតុដូច្នេះ ពួកគេត្រូវតែស៊ូទ្រាំនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេចំពោះទ្រង់។
អ្នកជឿទាំងអស់ "មានចំណែកជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ"។ ព្រះជន្ម ការសុគត និងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ក្លាយទៅជារបស់យើង។ ពួកយើងគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់គង់នៅក្នុងយើងដោយព្រះវិញ្ញា របស់ទ្រង់។ លទ្ធផលពីការនេះគឺថាយើងនឹងស៊ូទ្រាំនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ (៧:២៥; ៩:១៣–១៥; ១៣:២០ –២១) ពីព្រោះទ្រង់រក្សាដល់អស់អ្នក ដែលជារបស់ព្រះអង្គ។ ការខ្ជាប់របស់យើងមិនបានធ្វើឱ្យយើង សម្រេចបានការសង្គ្រោះរបស់យើងទេ (ដែលជាអំណោយទានរបស់ព្រះជាម្ចាស់) ប៉ុន្តែវាបង្ហាញថាយើងពិតាបានទទួលការសង្គ្រោះពិតប្រាកដ មែន។
កំពុងដែលនៅមានសេចក្ដីថា «នៅថ្ងៃនេះ បើឯងរាល់គ្នាឮសំឡេងទ្រង់ នោះកុំឲ្យតាំងចិត្តរឹងរូស ដូចកាលគ្រាបះបោរនោះឡើយ»
៣:១៥ អ្នកនិពន្ធលើកឡើងវិញនូវពីការព្រមាននៅក្នុង ទំនុកដំកើង ៩៥ អំពីសារៈសំខាន់នៃការឆ្លើយតប ដោយជំនឿនៅពេលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល។
ចុះតើអ្នកណាដែលឮ រួចកើតបះបោរនោះ តើមិនមែនជាអស់អ្នក ដែលលោកម៉ូសេបាននាំចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទទេឬអី តើទ្រង់គ្នាន់ក្នាញ់នឹងអ្នកណា នៅរវាង៤០ឆ្នាំនោះ តើមិនមែននឹងអស់អ្នកដែលបានធ្វើបាប ដែលសាកសពរបស់គេបានដួល នៅទីរហោស្ថានទេឬអី ហើយតើទ្រង់បានស្បថនឹងអ្នកណាថា «វារាល់គ្នាមិនត្រូវចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសំរាករបស់អញសោះឡើយ» បើមិនមែននឹងអស់អ្នក ដែលមិនស្តាប់បង្គាប់ទេ
៣:១៦-១៨ ពួកជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅជំនាន់នេះមានជំនឿចាកចេញពីប្រទេសអេស៊ីព្ទ ប៉ុន្តែពួកគេមិនមានជំនឿចូលទៅក្នុងទឹកដីកាណានទេ។ មេរៀនសម្រាប់យើងគឺថាវាមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ ដោយគ្រាន់តែចាប់ផ្តើមឱ្យបានល្អនោះ យើងត្រូវតែបន្តដោយជំនឿ។
ដូច្នេះ យើងឃើញថា អ្នកទាំងនោះពុំអាចនឹងចូលបានទេ ដោយព្រោះគេមិនជឿ។
៣:១៩ គន្លឹះក្នុងការចូលទៅសម្រាកគឺត្រូវជឿលើព្រះជាម្ចាស់។ វាគឺជាការមិនជឿដែលបានរារាំងជនជាតិ អ៊ីស្រាអែលពីការចូលទៅកាន់ទឹកដីសន្យា ហើយការមិនជឿដែលរារាំងមនុស្សមិនឱ្យចូលទៅក្នុង ការសម្រាករបស់ព្រះជាម្ចាស់សព្វថ្ងៃនេះ។ មេរៀននេះគឺច្បាស់ណាស់៖ ចូរប្រយ័ត្នចំពោះចិត្តអាក្រក់ នៃការមិនជឿ។
គ្រីស្ទបរិស័ទគឺជាប្រជារាស្រ្តនៃព្រះជាម្ចាស់ដែល (ដូចជាជំនាន់របស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងវាលរ ហោរស្ថាន) រស់នៅកន្លែងមួយរវាងការសន្យា និងការសម្រេច។ ពួកយើងត្រូវបានប្រោសលោះដោយព្រះ លោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវហើយ ប៉ុន្តែយើងមិនទាន់បានចូលទៅពេញលេញក្នុងការសម្រាកដែល ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យានឹងយើងទេ។ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ? ការបរាជ័យរបស់ជំនាន់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនោះ ក្នុងការចូលទៅសម្រាកបង្រៀនយើងថា យើងត្រូវតែឆ្លើយតបទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ដោយជំនឿ និងទទួលនូវអ្វី ដែលទ្រង់បានសន្យានឹងយើង។
