មានសេចក្ដីឈប់សំរាក ទុកសំរាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះ
ដូច្នេះ ដែលនៅមានសេចក្ដីសន្យាទុកមក ឲ្យបានចូលក្នុងសេចក្ដីសំរាករបស់ទ្រង់ នោះត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាខ្លាចចុះ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាណាមួយមើលទៅដូចជាឈោងទៅមិនដល់
៤:១ ពាក្យគន្លឹះនៅក្នុងជំពូកនេះគឺ “ងសេចក្ដីសំរាក” (ខ៣-៥, ៨, ១០, ១១)។ ជំនាន់របស់ជនជាតិ អ៊ីស្រាអែលនៅ ក្នុងទីរហោស្ថានមិនបានចូលទៅក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ( ៣:១១, ៣:១៨ )។ យ៉ាងណាមិញ ការសន្យារបស់ ព្រះជាម្ចាស់ពីការចូលទៅក្នុងការសម្រាករបស់ទ្រង់នៅតែមាន (ខ ៣, ៦, ១១)។ ហេតុដូច្នេះ យើងអាច ចូលទៅក្នុង ការសម្រាករបស់ទ្រង់បាននៅថ្ងៃនេះ។
ដ្បិតដំណឹងល្អបានផ្សាយមកយើងរាល់គ្នាដូចជាដល់គេដែរ ប៉ុន្តែ ព្រះបន្ទូលដែលគេឮ នោះគ្មានប្រយោជន៍ដល់គេសោះ ដោយព្រោះមិនបានលាយនឹងសេចក្ដីជំនឿ ក្នុងចិត្តនៃពួកអ្នកដែលឮនោះ
៤:២ ជំនាន់របស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីរហោស្ថានបានឮពីដំណឹងល្អ ដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទាន ទឹកដីសន្យាដល់ពួកគេ (និក្ខមនំ ២៣:៣០-៣១; ជនគណនា ១៣:១) ហើយពួកគេបានឮថា នេះជាទឹកដីល្អតាមរយៈអ្នកស៊ើបការណ៍ទាំងដប់ពីរនាក់ (ជនគណនា ១៣:២៥-៣០, ១៤:៧-៩)។ ប៉ុន្តែដំណឹងល្អដែលពួកគេបានឮគ្មានផលប្រយោជន៍ ចំពោះពួកគេនោះទេ ពីព្រោះពួកគេភាគច្រើន មិនបានទទួលយកដោយជំនឿ (៣:១៩) ដូចជាលោកយ៉ូស្វេ និងកាលែបបានធ្វើនោះឡើយ។
មេរៀនសម្រាប់អ្នកអានគឺច្បាស់លាស់ណាស់់។ ការស្តាប់ឮដំណឹងល្អមកពីព្រះមិនគ្រប់គ្រាន់នោះទេ យើងត្រូវតែឆ្លើយតបដោយជំនឿ។ ជំនឿគឺជាការទុកចិត្តទៅលើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលមក។ ប្រសិនបើយើងជឿទៅលើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល នោះយើងត្រូវតែធ្វើតាមអ្វីដែលជាព្រះបន្ទូល របស់ព្រះមានបន្ទូលឱ្យធ្វើ។ ឥឡូវនេះ “ដំណឹងល្អ” អស្ចារ្យជាងនេះបានមកដល់ហើយ នោះគឺជាដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ហេតុដូច្នេះ យើងត្រូវតែឆ្លើយតបនឹងវាដោយជំនឿ។
តាមសេចក្ដីដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា «អញបានស្បថទាំងកំហឹងថា វារាល់គ្នាមិនត្រូវចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសំរាករបស់អញសោះឡើយ» តែយើងរាល់គ្នាដែលជឿ យើងចូលក្នុងសេចក្ដីសំរាកនោះវិញ ទោះបើការទាំងប៉ុន្មានបានសំរេច តាំងពីកំណើតលោកីយមកក៏ដោយ
៤:៣ គោលការណ៍គឺច្បាស់លាស់ណាស់៖ អ្នកជឿលើព្រះចូលទៅក្នុងការសម្រាករបស់ទ្រង ប៉ុន្តែប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មិនជឿលើព្រះទេ គេនឹងមិនអាចចូលទៅក្នុងការសម្រាករបស់ទ្រង់បានទេ។ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានបញ្ចប់តាំងពីកំណើតរបស់លោកីយ៍នេះមកម្លេះ។ ហេតុដូច្នេះ ព្រះមានការ សម្រាក ហើយទ្រង់អាចប្រទានការសម្រាកនេះដល់មនុស្ស។
ដ្បិតនៅកន្លែងណាមួយ នោះទ្រង់មានបន្ទូលពីថ្ងៃទី៧ដូច្នេះថា «ព្រះទ្រង់បានឈប់សំរាក ពីអស់ទាំងការរបស់ទ្រង់នៅថ្ងៃទី៧»
៤:៤ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រាកពីកិច្ចការនៃការបង្កើតរបស់ទ្រង់នៅថ្ងៃទីប្រាំពីរ (លោកុប្បត្តិ ២:២)។ ការសម្រាកដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់មនុស្សគឺជាការសម្រាករបស់ទ្រង់ដែលមានចាប់តាំងពីការបង្កើតបានបញ្ចប់មកម្លេះ។
ហើយនៅកន្លែងនេះទៀតថា «វារាល់គ្នាមិនត្រូវចូល ទៅក្នុងសេចក្ដីសំរាករបស់អញសោះឡើយ» ដូច្នេះ ដែលនៅតែបើកឲ្យអ្នកខ្លះបានចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសំរាកនោះ ហើយពួកអ្នកដែលឮដំណឹងល្អពីដើម គេមិនបានចូលទេ ដោយព្រោះមិនជឿ នោះបានជាទ្រង់ដាក់កំណត់ថ្ងៃ១ទៀតថា «នៅថ្ងៃនេះ» ដូច្នេះវិញ ទាំងមានបន្ទូលដោយសារហ្លួងដាវីឌ ជាយូរក្រោយមក តាមពាក្យអម្បាញ់មិញ ដែលថា «នៅថ្ងៃនេះ បើឯងរាល់គ្នាឮសំឡេងទ្រង់ នោះកុំឲ្យតាំងចិត្តរឹងរូសឡើយ»
៤:៥ អ្នកនិពន្ធដកស្រង់ចេញពី ទំនុកដំកើង ៩៥:១១ ម្តងទៀត ដើម្បីរំលឹកដល់អ្នកអានរបស់គាត់អំពី ការបរាជ័យរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក្នុងការចូលទៅក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះជាម្ចាស់។
៤:៦ ឱកាសក្នុងការចូលទៅក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមាននៅឡើយ (ខ១) ហើយមនុស្ស មួយចំនួននឹងចូលទៅក្នុងការសម្រាកនោះ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានការសម្រាករបស់ទ្រង់ដល់ប្រជារាស្ត្ររបស់ ទ្រង់នៅក្នុងសម័យកាលរបស់លោកម៉ូសេ ហើយបានបន្តប្រទានឱ្យនៅក្នុងសម័យកាលរបស់ស្តេចដាវីឌ។
៤:៧ ស្តេចដាវីឌបានសរសេរពាក្យទាំងនេះទុកជាការព្រមាននៅក្នុង ទំនុកដំកើង ៩៥។ នៅពេលស្តេច ដាវីឌសរសេរ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានចូលទៅក្នុងទឹកដីកាណារួចហើយក្រោមការដឹកនាំរបស់ លោកយ៉ូស្វេតាំងពីប្រមាណ ៤០០ឆ្នាំមុនមកម្លេះ។ ប៉ុន្តែការសន្យាពីការសម្រាករបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនទាន់បញ្ចប់នៅឡើយទេនៅពេលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចូលដល់ទឹកដីសន្យានោះ។
បើសិនជាលោកយ៉ូស្វេបានឲ្យគេឈប់សំរាក នោះក្រោយមក ទ្រង់មិនមានបន្ទូលពីថ្ងៃ១ទៀតទេ
៤:៨ ប្រសិនបើ “សំរាក” ត្រឹមតែមានន័យថាចូលទៅក្នុងទឹកដីកាណាក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកយ៉ូស្វេ ព្រះទ្រង់នឹងមិនមានបន្ទូលទេ នៅពេលដែលទ្រង់បានធ្វើ “ពីថ្ងៃ១ទៀត” (នៅក្នុង ទំនុកដំកើង ៩៥)។ ហេតុដូច្នេះវាច្បាស់ណាស់ថាការសម្រាកដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យគឺជាអ្វីម្យ៉ាងលើសពីនេះទៅទៀត។ ការសម្រាកនៅកន្លែងតាំងទីលំនៅនៅក្នុងទឹកដីកាណាគឺគ្រាន់តែជានិមិត្តសញ្ញាអំពីការសម្រាកពិតប្រាកដដែ ដែលព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់ប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ។
លោកម៉ូសេបាននាំប្រជាជនចាកចេញពីប្រទេសអេស៊ីព្ទមក លោកយ៉ូស្វេបាននាំប្រជាជនចូលទៅក្នុង ទឹកដីសន្យា។ យ៉ាងណាមិញ ការសម្រាកពិតប្រាកដដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យមិនបានមកតាមរយៈ លោកយ៉ូស្វេ ឬលោកម៉ូសេនោះទេ ប៉ុន្តែតាមរយៈព្រះយេស៊ូវដែលអស្ចារ្យជាងមនុស្សទាំងពីរនាក់ នេះទៅទៀត។
តើការ “សម្រាក” អ្វីដែលព្រះប្រទានឱ្យ?
-
ពេញមួយជីវិត វាគឺជាការសម្រាកដល់ព្រលឹងរបស់យើងដែលព្រះយេស៊ូវបានសន្យាដល់អស់អ្នក ដែលចូលមករកទ្រង់ (ម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០)។ វាគឺជាការត្រូវលែងព្យាយាមទទួលបាន នូវភាពសុចរិតដោយសារការប្រព្រឹត្តិតាមសាសនា ហើយជំនួសមកវិញនូវការទទួលបាន ភាពសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដោយសារសេចក្តីជំនឿ។ នេះគឺជាដំណឹងល្អដែលយើងបានឮ ហើយត្រូវតែឆ្លើយតបវិញដោយសេចក្តីជំនឿ។ នៅពេលអ្នកធ្វើដូច្នេះ អ្នកមានសន្តិភាពខាងវិញ្ញាណ ពីព្រោះអ្នកដឹងថាព្រះគ្រីស្ទបានសម្រេចនូវការសង្គ្រោះដល់អ្នក ហើយថាឥឡូវនេះអ្នកមានទំនាក់ទំនងត្រឹមត្រូវជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយមានជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងនគររបស់ទ្រង់។
-
ក្រោយពេលយើងស្លាប់ទៅ ការសម្រាកគឺត្រូវឈប់ពីកិច្ចការរបស់យើងនៅលើផែនដី (៤:៩) ដើម្បីចូលទៅកាន់ស្ថានសួគ៌ ហើយទទួលយកមរតករបស់យើងជាប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។
-
ទាំងពេលនេះ និងបន្ទាប់ពីសេចក្ដីស្លាប់ វាគឺជាការ "មានផ្លូវចូលទៅរកព្រះវរបិតា" តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីចូលទៅក្នុងវត្តមានរបស់ទ្រង់ ហើយចូលទៅជិតទ្រង់ជានិច្ចតាមរយៈការអធិស្ឋាន (អេភេសូរ ២:១៨; ៧:១៩, ៧:២៥, ៩:៨–១៤, ១០:១, ១០:២២)។
ហេតុដូច្នេះ ការសម្រាកគឺជាអ្វីម្យ៉ាងដែលអ្នកជឿម្នាក់ចូលទៅកាន់ ឬចាប់ផ្តើមទទួលនូវបទពិសោធន៍ ក្នុងពេលឥឡូវនេះ (ខ១០) ដែលនឹងមានបទពិសោធន៍ពេញលេញនាពេលអនាគតនៅពេលព្រះយេស៊ូវ យាងត្រឡប់មកវិញ (ខ១១)។
ដូច្នេះ មានសេចក្ដីឈប់សំរាក ទុកសំរាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះនៅខាងមុខ ដ្បិតអ្នកណាដែលចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសំរាករបស់ទ្រង់ហើយ នោះក៏បានឈប់សំរាក ពីការខ្លួនប្រព្រឹត្តទាំងប៉ុន្មាន ដូចជាព្រះបានឈប់ ពីការដែលទ្រង់ធ្វើដែរ
៤:៩-១០ ពេលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ អ្នកជឿពីគ្រប់ជំនាន់ទាំងអស់នឹងចូលទៅក្នុងកន្លែង សម្រាករបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយទទួលមរតកដ៏អស់កល្បជានិច្ចដែលទ្រង់បានសន្យា។ យើងនឹងចូលរួមការអបអរថ្ងៃសប្ប័ទរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅជុំវិញបល្ល័ងទ្រង់ ហើយសម្រាកពីគ្រប់កិច្ចការ ទាំងអស់របស់យើង ដូចព្រះជាម្ចាស់បានសម្រាកពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់បន្ទាប់ពីការបង្កើតដែរ (១២:២២-២៤)។ ពាក្យជាភាសាក្រិចសម្រាប់ការសម្រាកថ្ងៃសប្ប័ទគឺ (σαββατισμὸς) សង្កត់ធ្ងន់ទៅលើការសប្បាយ ហើយសេចក្តីអំណរដែលបង្ហាញតាមរយៈការថ្វាយបង្គំ និងការសរសើរតម្កើង ព្រះជាម្ចាស់។
ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាសង្វាតនឹងចូល ទៅក្នុងសេចក្ដីសំរាកនោះ ក្រែងលោអ្នកណាដួលទៅ តាមក្បួនមិនជឿ ដូចជាគេដែរ
៤:១១ ពេលនេះអ្នកនិពន្ធពន្យល់ពីរបៀបដែលមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងអាចចូលរួមនៅក្នុង ការអបអរថ្ងៃសប្ប័ទរបស់ទ្រង់តាមរយៈការថ្វាយបង្គំ ការសរសើរ និងសេចក្តីអំណរដែលបានរៀបចំសម្រាប់ ពួកគេចាប់តាំងពីការបង្កើតមក។
ការសម្រាកគឺចូលទៅដោយសេចក្តីជំនឿ ប៉ុន្តែត្រូវតែ “សង្វាតនឹងចូល ទៅក្នុងសេចក្ដីសំរាកនោះ”។ ការនេះបង្ហាញប្រាប់យើងថាជំនឿមិនមែនអសកម្មនោះទេ។ ជំនឿគឺជាការឆ្លើយតបដោយស្តាប់បង្គាប់ ទៅកាន់ការបើកសម្តែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពាក្យដែលបកប្រែ “សង្វាត” (σπουδάζω) មានន័យថាឆាប់ និងឧស្សាហ៍ធ្វើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យយើងធ្វើ។ ហេតុដូច្នេះ យើងត្រូវស្គាល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ជឿ ហើយធ្វើតាមសេចក្តីដែលបានលើកឡើង។ យើងអាចចូល ហើយទទួលបានបទពិសោធន៍នៃការសម្រាក របស់ព្រះឥឡូវនេះតាមរយៈជំនឿ នៅពេលដែលយើងឆ្លើយតបដោយការស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូល របស់ព្រះ (ខ១១-ខ១៣)។
ពីព្រោះ ឯព្រះបន្ទូលនៃព្រះនោះរស់នៅ ហើយពូកែផង ក៏មុតជាងដាវណាមានមុខ២ ទាំងធ្លុះចូលទៅ ទាល់តែកាត់ព្រលឹងនឹងវិញ្ញាណ ហើយសន្លាក់ នឹងខួរឆ្អឹងដាច់ពីគ្នា ទាំងពិចារណាអស់ទាំងគំនិតដែលចិត្តគិត ហើយដែលសំរេចដែរ
៤:១២ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការដោយ និងតាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតចពិភពលោកនេះ ឡើងដោយសារព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ព្រះអង្គមានបន្ទូល ហើយវាក៏កើតមានយ៉ាងដូច្នោះ។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលកើតមានឡើងសុទ្ធតែមានជីវិតដោយសារព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះយេស៊ូវ “ទ្រទ្រង់គ្រប់របស់ទាំងអស់ ដោយសារព្រះបន្ទូលដ៏មានព្រះចេស្តានៃទ្រង់” (១:២-៣)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានអំណាចសម្រេចនូវគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ដែលបានប្រកាសឡើង។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺជា “រស់នៅ និងពូកែ” ដោយសារទ្រង់មានព្រះជន្ម ហើយមានសកម្មភាព។ ពាក្យ “ពូកែ” (ἐνεργής) មានន័យថាមានប្រសិទ្ធភាព ចេស្តារ ពេញដោយថាមពល សកម្ម ហើយអាចផលិត បានជាលទ្ធផលដែលវាជាគោលបំណង។ ព្រះជាម្ចាស់សម្រេចព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដោយសារព្រះបន្ទូល (អេសាយ ៥៥:១០-១១)។
ព្រះជាម្ចាស់អាចបំផ្លាស់បំប្រែជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ទាំងស្រុងបានតាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់ ជួបជាមួយយើងតាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយព្រះវិញ្ញាណដ៏បរិសុទ្ធធ្វើការតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដើម្បីបង្រៀនយើងពីសេចក្តីពិត ញែកយើងជាបរិសុទ្ធ ហើយផ្តល់អំណាចដល់យើង។ ហេតុដូច្នេះ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលមកកាន់យើងតាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ យើងមិនត្រូវមានចិត្តរឹងនោះទេ ប៉ុន្តែសូមអនុញ្ញាតិឱ្យព្រះបន្ទូលទ្រង់ស្វែងរក និងបំផ្លាស់បំប្រែដួងចិត្តរបស់យើង។ ព្រះបន្ទូលទ្រង់ត្រូវបាន កត់ត្រាសម្រាប់យើងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែលអាចរកបានដោយឥតគិតថ្លៃសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់។ ឥឡូវនេះ វាអាស្រ័យលើជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗដែលត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តថាតើគាត់នឹងស្តាប់តាម ឬមិនស្តាប់តាម ទ្រង់។
គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវតែប្តេជ្ញាចិត្តក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួន។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺជា អំណោយទានដែលយើងត្រូវស្រឡាញ់។ យើងបង្ហាញថាយើងឱ្យតម្លៃទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ សម្រាប់យើងតាមរយៈការកំណត់ពេលវេលាដាច់ដោយឡែកដើម្បីអាន សិក្សា និងគិតពិចារណាពី ព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
អ្នកនិពន្ធប្រៀបធៀបព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដូចជាដាវដែលមាន “មុខ២” (នោះគឺមុតទាំងសងខាង)។ ការនេះសង្កត់ធ្ងន់ថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺអាចចាក់ទម្លុះចូលទៅក្នុងជីវិត នៅខាងក្នុងរបស់មនុស្សបាន។ ចូរគិតពីវេជ្ជបណ្ឌិតធ្វើការវះកាត់ដោយគាត់ប្រើកាំបិតវះកាត់ដើម្បីធ្វើការ នៅខាងក្នុងខ្លួនរបស់អ្នកជម្ងឺ។ សូម្បីតែផ្នែកនៅខាងក្នុងខ្លួនយើងដែលតភ្ជាប់គ្នាបានយ៉ាងល្អ ហើយពិបាកចូលទៅដល់ដែលយើង មិនអាច មើលឃើញបាន (ព្រលឹង និងវិញ្ញាណ សន្លាក់ និងខួរឆ្អឹង) តែព្រះជាម្ចាស់អាចមើលឃើញបាន ហើយទ្រង់ ធ្វើការនៅខាងក្នុងយើងតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។
គ្មានអ្វីកើតមក ដែលទ្រង់ទតមិនឃើញនោះឡើយ គឺគ្រប់ទាំងអស់នៅជាអាក្រាត ហើយចំហនៅចំពោះព្រះនេត្រនៃព្រះ ដែលយើងរាល់គ្នាត្រូវរាប់រៀបទាំងអស់ទូលថ្វាយទ្រង់។
៤:១៣ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបគ្រប់ការទាំងអស់។ គ្មានអ្វីអាថ៌កំបាំង ឬលាក់បាំងពីព្រះឡើយ។ ទ្រង់ជ្រាប “ទាំងពិចារណាអស់ទាំងគំនិតដែលចិត្តគិត ហើយដែលសំរេចដែរ” (ខ១២)។ នៅថ្ងៃជំនុំជម្រះ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែ រាប់រៀបទាំងអស់ទូលថ្វាយទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងកាត់ទោស យើងសម្រាប់រឿង រ៉ាវគ្រប់យ៉ាងដែលយើងបានធ្វើ និយាយ និងគិត។ តើយើងអាចធ្វើអ្វីបាន? តើនរណាអាចជួយយើងបាន?
ដូច្នេះ ដែលមានសំដេចសង្ឃយ៉ាងធំ១អង្គ ដែលទ្រង់បានយាងកាត់អស់ទាំងជាន់ស្ថានសួគ៌ គឺព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ នោះត្រូវតែឲ្យយើងមានចិត្តដាច់ស្រឡះនឹងជឿតាមចុះ
៤:១៤ យើយទាំងអស់គ្នានឹងប្រឈមជាមួយនឹងការកាត់ទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ឥឡូវនេះអ្នកនិពន្ធប្រាប់ដំណឹងល្អដល់យើងថាយើងមានសម្តេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យម្នាក់! ព្រះយេស៊ូវ ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ! ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើងព្រះអង្គតំណាងឱ្យយើងនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទូលអង្វរសម្រាប់យើង ហើយធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកយើងបាន។
នៅក្នុងខនេះ អ្នកនិពន្ធប្រាប់យើងនូវការពិតបីយ៉ាងអំពីលក្ខណៈពិសេសរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងនាមជា សម្តេចសង្ឃ៖ (១) សម្តេចសង្ឃរបស់យើងគឺ "ធំ១អង្គ" (២) សម្តេចសង្ឃរបស់យើង "បានយាងកាត់ អស់ទាំងជាន់ស្ថានសួគ៌" (៣) សម្តេចសង្ឃរបស់យើងគឺជា "ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ"។
ព្រះយេស៊ូវគឺជាសម្តេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យ ឧត្តុង្គឧត្តមជាងនរណាៗទាំងអស់។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរគ្មានសម្តេចសង្ឃ ណាដែលត្រូវបានពណ៌នាថា “ធំ១អង្គ” នោះទេ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវដែលជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើងគឺ ធំ១អង្គ តាមរយៈហេតុផលជាច្រើនដែលអ្នកនិពន្ធនឹងពន្យល់នៅក្នុងជំពូកទី៥ និងទី១០។ សម្តេចសង្ឃផ្សេងទៀតបានឆ្លងកាត់តាមវាំងននចូលទៅកាន់ទីបរិសុទ្ធបំផុតនៅក្នុងព្រះវិហារ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានឆ្លងកាត់ស្ថានសួគ៌ ហើយចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់! ឥឡូវនេះ ទ្រង់គង់នៅលើបល្ល័ងនៃស្ថានសួគ៌នៅព្រះហស្តខាងស្តាំព្រះជាម្ចាស់ ហើយទូលអង្វរសម្រាប់យើង (៧:២៥, រ៉ូម ៨:៣៤)។ វាគឺជាកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង ដែលធានាថា ប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់នឹងអបអរថ្ងៃសប្ប័ទនៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ដោយសារទ្រង់បានក្លាយជាមនុស្ស ព្រះអង្គយល់ពីយើង ហើយដឹងពីចំណុចខ្សោយ និងការល្បួរបស់យើង ដែលយើងជួបប្រទះ។ ដោយសារព្រះអង្គគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ព្រះអង្គទ្រង់ល្អឥតខ្ចោះ ហើយទ្រង់ស្គាល់ ព្រះជាម្ចាស់បានយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ ភាពអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ភាពជាមនុស្ស និងជាព្រះរបស់ទ្រង់ គឺសុទ្ធតែចាំបាច់ទាំងអស់សម្រាប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់។ គ្មានសម្តេចសង្ឃណាផ្សេងទៀតដែលអាចយក ជ័យជំនះលើអំណាចនៃអំពើបាប សេចក្តីស្លាប់ និងសាតាំងបានឡើយ។
សេចក្តីពិតទាំងនេះគួរតែឲ្យយើង "មានចិត្តដាច់ស្រឡះនឹងជឿតាមចុះ"។ គន្លឹះដើម្បីទទួលបាននូវជីវិត ដ៏រឹងមាំ និងបរិសុទ្ធដែលចេះស៊ូទ្រាំទោះបីជាមានការបៀតបៀនក៏ដោយគឺត្រូវដឹងពីភាពអស្ចារ្យរបស់ ព្រះយេស៊ូវដែលជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង។
ដ្បិតសំដេចសង្ឃនៃយើង ទ្រង់មិនមែនមិនអាចនឹងអាណិតអាសូរ ដល់សេចក្ដីកំសោយរបស់យើងរាល់គ្នានោះទេ ព្រោះទ្រង់បានត្រូវសេចក្ដីល្បួងគ្រប់យ៉ាង ដូចជាយើងរាល់គ្នាដែរ តែឥតធ្វើបាបឡើយ
៤:១៥ គ្មាននរណាអាចអាណិតអាសូរជាមួយនរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតបានទេលើកលែងតែគាត់ឆ្លងកាត់ បទពិសោធន៍ស្រដៀងគ្នា។ តាមរយៈការក្លាយខ្លួនទៅជាមនុស្សព្រះយេស៊ូវបានចែករំលែកពីបទពិសោធន៍ របស់យើង ហេតុដូច្នេះហើយបានជាទ្រង់អាចយល់ពីសេចក្តីល្បួងដែលយើងប្រឈមជាមួយ។ បទពិសោធន៍នៃការរងទុក្ខរបស់ព្រះអង្គ ហើយការល្បួងនោះធ្វើឱ្យទ្រង់អាចជួយយើងចំពោះការរងទុក្ខ និងការល្បួងរបស់យើងបាន។ ដោយសារតែទ្រង់បានទទួលនូវការល្បួង នោះព្រះអង្គអាចអាណិតអាសូរយើង (៤:១៥) ប៉ុន្តែមិនដូចជាសម្តេចសង្ឃដទៃទៀតគឺទ្រង់គ្មានបាបសោះឡើយ (៥:១-៣; ៧:២៦-២៨)។ ទ្រង់មិនបានស្គាល់បាបសោះ (២ កូរិនថូស ៥:២១) ទ្រង់មិនប្រព្រឹត្តិអំពើបាបសោះ (១ ពេត្រុស ២:២២) ហើយគ្មានបាបនៅក្នុងទ្រង់សោះឡើយ (១ យ៉ូហាន ៣:៥)។
ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាមកដល់បល្ល័ង្កនៃព្រះគុណ ដោយក្លាហាន ដើម្បីនឹងទទួលសេចក្ដីមេត្តា ហើយរកបានព្រះគុណសំរាប់នឹងជួយដល់ពេលត្រូវការចុះ។
៤:១៦ ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង កិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺត្រូវនាំយើងទៅជិតព្រះ។ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូវគឺជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើងដែលហៅយើងឱ្យចូលមករកព្រះជាម្ចាស់ ហើយធ្វើឱ្យទំនាក់ទំនងនោះកើតមានឡើងបាន យើងគួរតែមករកព្រះជាម្ចាស់ដោយមានទំនុកចិត្ត។ ទំនុកចិត្តរបស់យើងគឺផ្អែកទៅលើចំណេះដឹងដែលព្រះយេស៊ូវបានសុគតដើម្បីសង្គ្រោះយើង ហើយថា ទ្រង់មានព្រះជន្មដើម្បីរក្សាយើង។ ហេតុដូច្នោះ ទំនុកចិត្តរបស់យើងគឺពឹងផ្អែកទៅលើការស្គាល់ព្រះអង្គ ជាសម្តេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យរបស់យើង។
តាមរយៈការមានទំនុកចិត្តទៅលើព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើងនៅឯស្ថានសួគ៌ យើងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឱ្យតម្រង់ឆ្ពោះទៅកាន់បល្ល័ងនៃព្រះគុណដោយចិត្តក្លាហាន។ នៅចំពោះបល្ល័ងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងនឹងទទួលព្រះគុណ និងសេចក្តីមេត្តា។ សេចក្តីមេត្តារបស់ ព្រះជាម្ចាស់គ្របបាំងអំពើបាបទាំងអស់របស់យើង ហើយព្រះគុណទ្រង់ផ្តល់អំណាចឱ្យយើងធ្វើ គ្រប់ទាំងអស់ដែលយើងត្រូវធ្វើ។ ព្រះអង្គនឹងប្រទានជំនួយដល់យើងដែលយើងត្រូវការគ្រប់ពេល វេលាពេលយើងទុកចិត្តលើទ្រង់។
ហេតុដូច្នោះ គ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែចូលទៅក្នុង ស្នាក់នៅ និងរីករាយនៅចំពោះព្រះវត្តមានរបស់ព្រះបិតា។ យើងចូលទៅជិតព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈការអធិស្ឋានដោយខ្ជាប់ខ្ជួន និងប្រកបដោយទំនុកចិត្ត។ ភាពជាសង្ឃរបស់ព្រះយេស៊ូវមានគោលដៅមួយនេះ៖ ដើម្បីនាំយើងដោយក្លាហាន និងរីករាយចូលទៅ ជិតព្រះជាម្ចាស់ ចូលទៅក្នុងការសម្រាករបស់ទ្រង់ ហើយរស់នៅក្នុងការប្រកបជាមួយទ្រង់។
