ជំពូក ៧
នៅក្នុងជំពូក ៥ និង៦ អ្នកនិពន្ធបានប្រាប់អ្នកអានជាសាសន៍ហេព្រើររបស់គាត់អំពីតួរនាទីរបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃ។ នៅក្នុងជំពូក៧ គាត់គិតទុកជាមុនចំពោះសំណួរដែលសាសន៍ហេព្រើរនឹងសួរ។ តើព្រះយេស៊ូវធ្វើដូចម្តេចដើម្បីក្លាយជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង ប្រសិនបើគាត់មិនមែនជាពួកលេវីមកពីខ្សែ ស្រឡាយរបស់លោកអឺរ៉ុនផង? ទ្រង់ឆ្លើយតបដោយបង្ហាញពីការបើកសម្តែងនៃបទគម្ពីរដែលថា មានភាពជាសង្ឃមួយទៀតដែលយាងមកមុនលោកអឺរ៉ុន និងពួកលេវីដែលគឺជាប្រសើរជាង។
នៅក្នុង ៥:១១ អ្នកនិពន្ធបានប្រាប់អ្នកអានរបស់គាត់ថាគាត់មានរឿងរ៉ាវជាច្រើនចង់និយាយអំពីលោក ម៉ិលគីស្សាដែក។ ឥឡូវនេះគាត់នឹងធ្វើដូច្នេះ។ គាត់នឹងបង្ហាញប្រាប់ថា ភាពជាសង្ឃរបស់លោក ម៉ិលគីស្សាដែកគឺជាប្រសើរជាងភាពជាសង្ឃរបស់លោកអឺរ៉ុន។ គាត់ក៏នឹងបង្ហាញពីលក្ខណៈ ស្រដៀងគ្នារវាងលោកម៉ិលគីស្សាដែក និងព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ គោលបំណងរបស់គាត់ក្នុងការធ្វើកិច្ចការនេះ គឺដើម្បីបង្ហាញប្រាប់ថាព្រះយេស៊ូវគឺជាសង្ឃ “តាមរបៀបលោកម៉ិលគីស្សាដែក”។ ដូចជាព្រះជាម្ចាស់ បានបង្កើតខ្សែរាជវង្សឡើងតាមរយៈស្តេចដាវីឌដែលព្រយេស៊ូវ (ស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច) បានសម្រេច ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបង្កើត ភាពជាសង្ឃតាមរយៈលោកម៉ិលគីស្សាដែកដែលព្រះយេស៊ូវ (សម្តេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យ) បានសម្រេចដែរ។
រីឯលោកម៉ិលគីស្សាដែក ស្តេចក្រុងសាឡិម ជាសង្ឃរបស់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតនេះ ដែលបានទៅជួបនឹងលោកអ័ប្រាហាំ ក្នុងកាលដែលត្រឡប់ពីវាយបំផ្លាញពួកស្តេចវិញ ក៏បានប្រទានពរដល់លោក ហើយលោកអ័ប្រាហាំបានយក១ភាគក្នុង១០ ពីរបស់ទាំងអស់ជូនលោក នាមស្តេចនោះ ដើមដំបូងស្រាយថា ស្តេចនៃសេចក្ដីសុចរិត រួចមកជាស្តេចក្រុងសាឡិម គឺថា ជាស្តេចនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត
៧:១-២ យើងអានអំពីលោកម៉ិលគីស្សាដែកនៅក្នុង លោកុប្បត្តិ ១៤:១៧-២០។ ទ្រង់គឺជា “ស្តេចក្រុង សាឡិម” (“សាឡិម” គឺជាឈ្មោះមួយទៀតរបស់ទីក្រុងយេរូសាឡិម; ទំនុកតម្កើង ៧៦:២)។ គាត់ក៏ជា សង្ឃរបស់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតដែរ។ លោកម៉ិលគីស្សាដែកបានប្រទានពរ ដល់លោកអ័ប្រាហាំបន្ទាប់ពី គាត់ត្រឡប់មកពីប្រយុទ្ធគ្នាដ៏មាន ជ័យជំនះវិញ ហើយលោកអ័ប្រាហាំបានយក របស់មួយភាគដប់ជូន ដល់លោកម៉ិលគីស្សាដែក។
អត្ថន័យនៃឈ្មោះ ‘ម៉ិលគីស្សាដែក’ (“ស្តេចនៃសេចក្តីសុចរិត”) ហើយពាក្យ ‘សាឡិម’ (“សន្តិភាព”) មានសារៈសំខាន់ណាស់។ លោកម៉ិលគីស្សាដែកគឺជាសង្ឃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ជាស្តេចនៃ សេចក្តីសុចរិត និងសន្តិភាពផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំចំណុចលម្អិតនៃខ្សែជីវិតរបស់ទ្រង់ ដើម្បីបង្រៀនយើងអំពីភាពជាសង្ឃរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលជាស្តេចនៃសេចក្តីសុចរិត និងសន្តិភាព ដ៏អស្ចារ្យបផុត។
លោកគ្មានមាតាបិតា គ្មានពង្សាវតារទេ ក៏គ្មានថ្ងៃកំណើត ឬថ្ងៃស្លាប់ដែរ លោកមានភាពដូចជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ក៏នៅជាសង្ឃជារៀងរាបដរាបតទៅ
៧:៣ ដើម្បីក្លាយជាសង្ឃតាមរបៀបលោកអឺរ៉ុន មនុស្សប្រុសម្នាក់ត្រូវតែកើតនៅក្នុងអំបូររបស់ ពួកលេវី ហើយជាគ្រួសាររបស់លោកអឺរ៉ុន។ ហេតុដូច្នេះ ពង្សាវតាពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់។ ប៉ុន្តែ ភាពជាសង្ឃរបស់លោកម៉ិលគីស្សាដែកគឺខុសគ្នាពីភាពជាសង្ឃរបស់លោកអឺរ៉ុន។ គាត់មិនបានទទួល មរតកនៃភាពជាសង្ឃតាមរយៈការកើតនៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់សង្ឃនោះទេ។ តាមពិតគ្មានកំណត់ត្រា ពីឪពុកម្តាយរបស់គាត់នោះឡើយដោយសារតែតួរនាទីរបស់គាត់ជាសង្ឃមិនអាស្រ័យនឹងពួកគេនោះទេ។
មនុស្សអស្ចារ្យជាច្រើននៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់សុទ្ធតែមានកំណត់ត្រាពីពូជពង្សរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់ ធានាថាគម្ពីរសញ្ញាចាស់មិនមានកំណត់ត្រាពីពូជពង្សរបស់លោកម៉ិលគីស្សាដែក ឬចំណុចចាប់ផ្តើម ឬចុងបញ្ចប់របស់គាត់នោះទេ ដូច្នេះ ព័ត៌មានលម្អិតនៃជីវិតរបស់គាត់នឹងស្រដៀងនឹង ព្រះរាជបុត្រា ដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកនិពន្ធមិនបានលើកឡើងថា លោកម៉ិលគីស្សាដែកគឺជាទេវតា ឬកំពូលមនុស្ស ឬជាការលេចឡើងនៃរូបរាងរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងគម្បីរសញ្ញាចាស់នោះទេ។ ប៉ុន្តែគោលដៅរបស់គាត់ គឺដើម្បីបង្រៀនអំពីលក្ខណៈនៃភាពជាសង្ឃរបស់លោកម៉ិលគីស្សាដែក។ យើងមើលឃើញថាវា មិនមែន ផ្អែកលើពូជពង្សនោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញសង្ឃគ្មានចំណុចចាប់ផ្តើម ឬចុងបញ្ចប់នៃជីវិតឡើយ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាត្រូវបន្តធ្វើជាសង្ឃជារៀងរហូត។
ចូរពិចារណាពីលោកនោះ ដែលជាធំដល់ម៉្លេះ បានជាលោកអ័ប្រាហាំ ជាឰយុកោ បានជូនរបឹប១ភាគក្នុង១០ផង
៧:៤ លោកអ័ប្រាហាំបានថ្វាយដង្វាយមួយភាគដប់ដល់លោកម៉ិលគីស្សាដែក។ ការនេះបញ្ជាក់ថាលោក ម៉ិលគីស្សាដែកធំជាងលោកអ័ប្រាហាំ ពីព្រោះអ្នកតូចថ្វាយដង្វាយទៅកាន់អ្នកធំ (ខ៧)។
រីឯខាងឯពួកកូនចៅលេវី ដែលទទួលការងារជាសង្ឃ គេបានទទួលបង្គាប់តាមក្រិត្យវិន័យ ឲ្យហូតយក១ ភាគក្នុង១០ពីប្រជាជនដែរ គឺពីពួកបងប្អូនគេទាំងប៉ុន្មាន ទោះបើពួកនោះកើតអំពីពូជពង្សលោកអ័ប្រាហាំ ក៏ដោយ
៧:៥ ពួកសង្ឃលេវីបានយកដង្វាយមួយភាគដប់ពី “ពួកបងប្អូនគេទាំងប៉ុន្មាន” នោះគឺជាជនជាតិ អ៊ីស្រាអែល មកពីពូជអំបូរផ្សេងៗ។ សង្ឃមិនធំជាងពួកគេនោះទេ ពីព្រោះអស់អ្នកដែលថ្វាយដង្វាយ ទៅកាន់ពួកគេ គឺជាសាច់ញាតិរបស់ពួកគេ។ សិទ្ធិរបស់ពួកគេក្នុងការប្រមូលដង្វាយមួយភាគដប់គឺ ដោយសារសេចក្តីបង្គាប់ ដែលធ្វើឡើងតាមច្បាប់របស់លោកម៉ូសេ មិនមែនដោយសារលក្ខណៈជា មិនមែនដោយសារលក្ខណៈ ជាប្រសើរជាងរបស់ពួកលេវី នោះទេ។ ចូរសម្គាល់ថាច្បាប់ ដែលបានប្រទានដល់លោកម៉ូសេ (ជាពិសេសសៀវភៅលេវីវិន័យ) បានបង្កើតឡើងនូវតួរនាទី និងការទទួលខុសត្រូវរបស់សង្ឃ ដែលជា ពួកលេវី។
តែលោកម៉ិលគីស្សាដែកនេះ ដែលមិនបានរាប់ជាវង្សាគេទេ នោះបានទទួល១ភាគក្នុង១០ ពីលោកអ័ប្រាហាំវិញ ហើយក៏ឲ្យពរ ដល់លោកដែលបានទទួលសេចក្ដីសន្យាទាំងប៉ុន្មានផង
៧:៦ ផ្ទុយទៅវិញលោកម៉ិលគីស្សាដែកមិនមែនជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនោះទេ ប៉ុន្តែលោកអ័ប្រាហាំថ្វាយ ដង្វាយមួយភាគដប់ដល់គាត់។ សិទ្ធិរបស់គាត់ក្នុងការទទួលយកដង្វាយមួយភាគដប់ពីលោកអ័ប្រាហាំ មិនអាស្រ័យលើក្រិត្យវិន័យទេ (ដែលមិនបានសរសេរនៅសម័យនោះទេ) ប៉ុន្តែអាស្រ័យលើឋានៈ ជាប្រសើរជាងរបស់គាត់ (ខ៧)។
លោកអ័ប្រាហាំបានជួបជាមួយលោកម៉ិលគីស្សាដែក ហើយបានដឹងថាវាសក្តិសមណាស់ក្នុងការថ្វាយ ដង្វាយមួយភាគដប់ដល់សង្ឃរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះលោកម៉ិលគីស្សាដែកបានទទួលដង្វាយមួយភាគដប់ពី លោកអ័ប្រាហាំ ហើយប្រទានពរដល់គាត់។ លោកអ័ប្រាហាំគឺជាបិតារបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលជា ភាពជាសង្ឃរបស់ពួកលេវីនឹងកើតឡើងក្នុងរយៈពេលប្រាំរយឆ្នាំក្រោយ (ខ១០)។ សារៈសំខាន់ពីការនេះ បង្ហាញយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុង ខ៧-១០។
ហើយច្បាប់នេះដែលថា គឺអ្នកធំតែងឲ្យពរដល់អ្នកតូច នោះប្រកែកមិនបានឡើយ
៧:៧ អ្នកដែលទទួលដង្វាយមួយភាគដប់មានឋានៈធំជាងអ្នកដែលថ្វាយដង្វាយមួយភាគដប់ ហើយ អ្នកតូចត្រូវបានទទួលការប្រទានពរពីអ្នកធំ។ ហេតុដូច្នេះនៅពេលដែលលោកអ័ប្រាហាំថ្វាយដង្វាយមួយ ភាគដប់ដល់លោកម៉ិលគីស្សាដែក គាត់ទទួលស្គាល់ថាតួនាទីរបស់លោកម៉ិលគីស្សាដែកធំជាងគាត់។ លោកអ័ប្រាហាំទទួលស្គាល់ថាលោកម៉ិលគីស្សាដែកគឺ “ជាសង្ឃរបស់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត” (ខ១) ហេតុដូច្នេះហើយបានជាទទួលថាលោកម៉ិលគីស្សាដែកមានអំណាចលើគាត់។
រីឯនៅទីនេះ មនុស្សដែលតែងតែស្លាប់ គេទទួល១ភាគក្នុង១០ តែនៅទីនោះមានសេចក្ដីបន្ទាល់ថា លោកនេះរស់នៅ
៧:៨ ភាពជាសង្ឃរបស់ពួកលេវីមានលក្ខណៈអន់ជាងលោកម៉ិលគីស្សាដែក ពីព្រោះពួកលេវីចេះស្លាប់ ប៉ុន្តែគ្មានកំណត់ត្រាពីការស្លាប់របស់លោកម៉ិលគីស្សាដែកទេ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែល "មានសេចក្ដីបន្ទាល់ថា លោកនេះរស់នៅ"។
ហើយលោកលេវី ដែលទទួលដង្វាយ១ភាគក្នុង១០ នោះលោកឧបមាដូចជាបានថ្វាយ១ភាគក្នុង១០ដែរ ដោយសារលោកអ័ប្រាហាំ ដ្បិតកាលលោកម៉ិលគីស្សាដែកបានទៅចួបនឹងលោកអ័ប្រាហាំ នោះលោកលេវីនៅជាពូជ ក្នុងខ្លួននៃឰយុកោលោកនៅឡើយ។
៧:៩-១០ ដោយសារពួកលេវីជាកូនចៅរបស់លោកអ័ប្រាហាំ គាត់គឺជា “ពូជក្នុងខ្លួននៃឰយុកោលោក” ពេលដែលលោកអ័ប្រាហាំជួបជាមួយលោកម៉ិលគីស្សាដែក ហើយថ្វាយដង្វាយមួយភាគដប់ដល់គាត់។ ហេតុដូច្នេះវាអាចនិយាយបានថាលេវី (តំណាងដោយលោកអ័ប្រាហាំ) ថ្វាយដង្វាយមួយភាគដប់ ដល់លោកម៉ិលគីស្សាដែក។ នេះមានន័យថាលេវី និងកូនចៅរបស់គាត់ (ដែលរួមទាំងភាពជាសង្ឃ របស់ពួកលេវីទាំងអស់ផង) ក៏គឺអន់ជាងលោកម៉ិលគីស្សាដែកដែរ។
ដូច្នេះ បើសិនជាមនុស្សបានគ្រប់លក្ខណ៍ ដោយសារការងារជាសង្ឃ ខាងពួកលេវី ដ្បិតគឺក្រោមការងារនោះ ដែលប្រជាជនបានទទួលក្រិត្យវិន័យទៅហើយ នោះតើត្រូវការអ្វីឲ្យមានសង្ឃ១ទៀត ដែលមិនបានតាំងឡើងតាមរបៀបលោកអើរ៉ុន គឺតាមរបៀបលោកម៉ិលគីស្សាដែកវិញធ្វើអី
៧:១១ អ្នកនិពន្ធបានបញ្ចប់ការបង្រៀនពីលោកម៉ិលគីស្សាដែក ហើយឥឡូវនេះចាប់ផ្តើមសរសេរអំពី “សង្ឃ១ទៀត… តាមរបៀបលោកម៉ិលគីស្សាដែកវិញ” នោះគឺព្រះយេស៊ូវ។
ពាក្យ “គ្រប់លក្ខណ៍” (τελείωσις) មានន័យថា ‘ដើម្បីឈានដល់គោលដៅចុងក្រោយ’ ឬ ‘ដើម្បីសម្រេចឱ្យបានពេញលេញ’។ នៅក្នុងសំបុត្រទៅកាន់សាសន៍ហេព្រើរ គោលដៅចុងក្រោយគឺដើ ម្បីឱ្យយើងបានផ្សះផ្សារជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ហើយមានសិទ្ធិចូលទៅកាន់ទ្រង់បានជាអចិន្ត្រៃយ៍ដើម្បីឱ្យ យើងអាចមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទជាមួយទ្រង់។ នេះគឺជាគោលដៅដែលព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេច សម្រាប់ យើងតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ហើយឥឡូវនេះវាគួរតែជាគោលដៅរបស់យើងផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ភាពជាសង្ឃលេវី មិនអាចសម្រេចការនេះបានទេ។
ដោយសារគោលដៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការបង្កើតទំនាក់ទំនងដ៏អស់កល្បជានិច្ចជាមួយប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់មិនអាចទទួលបានតាមរយៈភាពជាសង្ឃរបស់ពួកលេវីបានទេ គឺមានសេចក្តីត្រូវការពីភាពជាសង្ឃ ផ្សេងទៀត ដើម្បីឱ្យវាកើតឡើងដែលអាចសម្រេចមាននូវភាពគ្រប់លក្ខណ៍នោះ។ នៅក្នុងទំនុកដំកើង ១១០:៤ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលថា ព្រះគ្រីស្ទនឹងត្រូវក្លាយទៅជាសង្ឃតាមរបៀបលោកអឺរ៉ុនទេ ប៉ុន្តែ “ជាសង្ឃនៅអស់កល្បជានិច្ចតាមរបៀបលោកម៉ិលគីស្សាដែក”។ ព្រះគ្រីស្ទមិនមែនជា លោកអឺរ៉ុនម្នាក់ទៀតនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មកជំនួសលោកអឺរ៉ុន ក្នុងភាពជាសង្ឃដែលមានទាំង ភាពខុសគ្នា និងប្រសើរជាងផង។
ពីព្រោះ បើការងារជាសង្ឃបានផ្លាស់ប្រែទៅ នោះក្រិត្យវិន័យក៏ត្រូវផ្លាស់ប្រែដែរ
៧:១២ ភាពជាសង្ឃរបស់លោកអឺរ៉ុនមានការជាប់ទាក់ទងគ្នាទៅនឹងក្រិតវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ។ ដូច្នេះប្រសិនបើភាពជាសង្ឃត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរ យើងក៏ត្រូវរំពឹងថានឹងមានការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងក្រិតវិន័យដែរ។ នៅក្នុងខនេះ “ក្រឹត្យវិន័យក៏ត្រូវផ្លាស់ប្រែ” គឺថាបុរសម្នាក់មកពីកុលសម្ព័ន្ធយូដា មិនមែនមកពីលេវីទេ ក្លាយជាសង្ឃ។
ដ្បិតឯព្រះអង្គ ដែលគេបានទាយសេចក្ដីទាំងនេះពីទ្រង់ ទ្រង់កើតពីពូជអំបូរ១ទៀត ដែលគ្មានអ្នកណាមួយបានធ្វើការបំរើនៅអាសនាឡើយ ដ្បិតច្បាស់ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង ទ្រង់បានកើតពីពូជអំបូរយូដា ហើយលោកម៉ូសេមិនបានមានប្រសាសន៍ពីពូជអំបូរនោះ ខាងឯការងារជាសង្ឃឡើយ
៧:១៣-១៤ វាសំខាន់ណាស់ដែលព្រះយេស៊ូវមិនបានមកពីកុលសម្ព័ន្ធសង្ឃលេវីទេ ប៉ុន្តែមកពី កុលសម្ធ័ន្ធរាជវង្សយូដា។ ការនេះស័ក្តិសមណាស់ពីព្រោះភាពជាសង្ឃរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺ តាមរបៀបរបស់លោកម៉ិលគីស្សាដែក ហើយទ្រង់ (ដូចជាលោកម៉ិលគីស្សាដែក) គឺជាស្តេចផង និងជាសង្ឃផង។
សេចក្ដីនេះក៏រឹងរឹតតែច្បាស់ជាងទៅទៀត ដោយមានសង្ឃ១ផ្សេងទៀតកើតឡើង តាមបែបលោកម៉ិលគីស្សាដែក សង្ឃនោះមិនបានតាំងឡើងតាមក្រិត្យវិន័យ ដែលមានសេចក្ដីបញ្ញត្តខាងសាច់ឈាមទេ គឺតាមព្រះចេស្តារបស់ជីវិតដ៏មិនចេះសូន្យឡើយនោះវិញ ដ្បិតមានសេចក្ដីបន្ទាល់ពីទ្រង់ថា «ឯងជាសង្ឃនៅអស់កល្បជានិច្ច តាមរបៀបលោកម៉ិលគីស្សាដែក»
៧:១៥-១៧ ភាពជាសង្ឃរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺមិនផ្អែកលើពង្សាវតា និងក្រិតវិន័យ (ដូចជាពួកលេវី) ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញទ្រង់គឺជាសង្ឃតាមព្រះចេស្តារបស់ “ជីវិតដ៏មិនចេះសូន្យឡើយនោះវិញ”។ ព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់ ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើងនឹងមិនឈប់ឡើយ ពីព្រោះព្រះជន្មរបស់ទ្រង់មិនចេះចប់ឡើយ។
ឯសេចក្ដីបញ្ញត្តដែលមានពីមុនមក នោះត្រូវលើកចោលវិញ ដោយព្រោះខ្សោយ ហើយឥតប្រយោជន៍ (ពីព្រោះក្រិត្យវិន័យមិនដែលនាំឲ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ឡើយ) ក៏មានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ប្រសើរជាងបានចូលមកផង ដែលយើងរាល់គ្នានឹងចូលទៅជិតព្រះបាន ដោយសារសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះ។
៧:១៨-១៩ ភាពជាសង្ឃរបស់ពួកលេវី (ដែលផ្អែកតាមសេចក្តីបញ្ញតិនៅក្នុងក្រិតវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ) ត្រូវបានទុកមួយឡែក។ វាត្រូវបានជំនួសដោយ “សេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ប្រសើរជាង” ផ្អែកតាមគុណភាពល្អជាង របស់សង្ឃថ្មី។ សេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ប្រសើរជាងនេះធ្វើឱ្យមនុស្សអាចធ្វើ “ចូលទៅជិតព្រះ” បាន ជាអ្វីដែលក្រិតវិន័យមិនអាចធ្វើបាន។
ពួកលេវីថ្វាយដង្វាយស្របតាមក្រិតវិន័យ ប៉ុន្តែការនេះមិនបានផ្តល់សិទ្ធិពេញលេញ និងអចិន្ត្រៃយ៍ដល់ មនុស្សឱ្យចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះនោះទេ។ ប៉ុន្តែយើងមានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ប្រសើរជាង គឺដោយសារសម្តេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យដែលធ្វើឱ្យយើងអាចធ្វើចូលមកជិតព្រះបាន!
អស់អ្នកណាដែលមានព្រះយេស៊ូវជាសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេអាចចូលទៅកាន់ព្រះបានគ្រប់ពេលវេលា ដោយសារតែប្រសិទ្ធិភាពដ៏ឥតខ្ចោះនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង។ ឥឡូវនេះសម្តេចសង្ឃរបស់យើងចង់ឱ្យយើងរស់នៅក្នុងជីវិតដូចទៅនឹងទ្រង់រស់នៅលើផែនដីនេះ នោះគឺជាជីវិតដែលមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយទុកចិត្ត និងស្តាប់បង្គាប់តាមទ្រង់។ នេះគឺជាអ្វីដែលទ្រង់បានប្រទានជីវិតរបស់ទ្រង់មកដើម្បីសម្រេចឱ្យបាន។
ពួកសង្ឃទាំងនោះ គេបានតាំងឲ្យមានងារ ដោយឥតមានសម្បថទេ តែទ្រង់វិញ មានទាំងពាក្យសម្បថផង ដោយសារព្រះដែលមានបន្ទូលពីទ្រង់ថា «ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានស្បថ ហើយមិនដែលផ្លាស់គំនិតឡើយថា ឯងជាសង្ឃនៅអស់កល្បជានិច្ច តាមរបៀបលោកម៉ិលគីស្សាដែក»
៧:២០-២១ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់តាំងឱ្យពួកលេវីធ្វើជាសង្ឃមិនមានសម្បថអ្វីនោះទេ។ ប៉ុន្តែភាពជាសង្ឃរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងទំនុកដំកើង ១១០:៤ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់ប្រកាសថា “ឯងជាសង្ឃនៅអស់កល្បជានិច្ចតាមរបៀបលោកម៉ិលគីស្សាដែក” ខគម្ពីរដូចគ្នានោះចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានស្បថហើយ ទ្រង់នឹងមិនប្រែព្រះហឫទ័យឡើយ”។ ការនេះបញ្ជាក់ថាភាពជាសង្ឃ របស់ព្រះយេស៊ូវគឺអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនប្រែព្រហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានបន្ទូលថាវានឹងជាប់នៅជារៀងរហូត ដូច្នេះវានឹងពិតជាដូច្នោះមែន។ ហេតុដូច្នេះ ភាពជាសង្ឃរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលជាសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ទុកដូចជាយុថ្កានៃព្រលឹងដ៏ជាប់លាប់ មាំមួន (៦:១៨-២០) គឺប្រាកដណាស់ ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានស្បថថាព្រះយេស៊ូវគឺជាសង្ឃជារៀងរហូត។
ហើយដោយព្រោះការងារនោះ ដែលមិនមែនឥតពាក្យសម្បថដូច្នោះ បានជាព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជាអ្នកធានា ពីសេចក្ដីសញ្ញា១ដ៏ប្រសើរជាង
៧:២២ សេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ប្រសើរជាង (បញ្ជាក់ដោយសម្បថ) ធ្វើជាការតាំងសញ្ញាដែលប្រសើរជាង (៨:៨; ៩:១៥)។ សេចក្តីសន្យាចាស់គ្មាននរណាជាអ្នកធានាអះអាងថាមនុស្សនឹងបំពេញតាមការប្តេជ្ញាចិត្ត របស់ពួកគេឡើយ។ ពួកគេសន្យាថាគឹនឹងធ្វើ ប៉ុន្តែគេបរាជ័យ ហើយនៅពេលវាកើតឡើង គ្មានអ្នកធានា ណាមកធានាពីភាពជោគជ័យនៃការតាំងសញ្ញានោះទេ។
ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវគឺជាអ្នកធានានៅក្នុងការតាំងសញ្ញាថ្មី។ ទ្រង់ធានាថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលបានប្រកាស នៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីនឹងត្រូវបានសម្រេច។ ការតាំងសញ្ញាថ្មី (៨:៨-១០; ៩:១៥-២០) គឺ “ប្រសើរជាង” ដោយសារហេតុផលចំនួនពីរ។ ទីមួយដោយសារវាមានប្រសិទ្ធិភាព។ វាសម្រេចបានតាមគោលដៅដែល ព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់ប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ដោយសារការចូលទៅរកព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានធានាពី ព្រះយេស៊ូវតាមរយៈតួរនាទីរបស់ទ្រង់ក្នុងនាមជាសង្ឃដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង (៧:១៩; ១៣:២០)។ ទីពីរ ដោយសារវាផ្អែកលើ “ការសន្យាប្រសើរជាង” (៨:៦)។ អ្នកនិពន្ធនឹងបង្រៀនអំពី សេចក្តីសន្យានៃការតាំងសញ្ញាថ្មីនៅក្នុងជំពូកបន្ទាប់ទៀត។
មួយទៀត ពួកសង្ឃទាំងនោះមានគ្នាជាច្រើន ពីព្រោះគេតែងតែស្លាប់ មិននៅជាប់ស្ថិតស្ថេរទេ តែទ្រង់មានការងារជាសង្ឃឥតផ្ទេរឡើយ ពីព្រោះទ្រង់នៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចវិញ
៧:២៣-២៤ មានសម្តេចសង្ឃចំនួនប៉ែតសិបបីនាក់នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់អ៊ីស្រាអែល។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចបន្តតួរនាទីរបស់ពួកគេបានទេដោយសារពួកគេម្នាក់ៗបានស្លាប់អស់ហើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាត្រូវមានសម្តេចសង្ឃជាច្រើននាក់ដើម្បីអាចបន្តកិច្ចការទៅមុខទៀត។
ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវ “ជាប់អស់កល្បជានិច្ចវិញ”។ ដោយសារទ្រង់រស់នៅជារៀងរហូត ទ្រង់មានភាពជាសង្ឃ ដែលមានលក្ខណៈជាអចិន្ត្រៃយ៍ ហើយមិនប្រគល់បន្តទៅសម្តេចសង្ឃផ្សេងទៀតនោះទេ។ ដោយសារទ្រង់មានភាពជាសង្ឃជាប់នៅអស់កល្បជានិច្ច ទ្រង់អាចធានានូវការសង្គ្រោះដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដល់ប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ (៥:៩; ៩:១២; ១០:១៤; ១៣:២០)។
ដោយហេតុនោះបានជាទ្រង់អាចនឹងជួយសង្គ្រោះសព្វគ្រប់បាន ដល់មនុស្សទាំងអស់ ដែលចូលទៅឯព្រះ ដោយសារទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់មានព្រះជន្មរស់នៅជានិច្ច ដើម្បីនឹងជួយអង្វរជំនួសគេ។
៧:២៥ ព្រះយេស៊ូវបានក្លាយជាសង្ឃរបស់យើងតាម “ព្រះចេស្តារបស់ជីវិតដ៏មិនចេះសូន្យឡើយនោះវិញ” (ខ១៦)។ ដោយសារទ្រង់មានជីវិតជានិច្ច កិច្ចការរបស់ទ្រង់ក្នុងនាមជាសង្ឃមិនត្រូវបានបញ្ឃប់ ដោយការសុគតនោះទេ ហើយទ្រង់អាចសង្គ្រោះ “សព្វគ្រប់បានដល់មនុស្សទាំងអស់ ដែលចូលទៅឯព្រះដោយសារទ្រង់”។ “សព្វគ្រប់” មានន័យថាពេញលេញ និងជារៀងរហូត។ ទ្រង់នាំមកនូវការសង្គ្រោះពេញលេញដល់មនុស្សទាំងអស់ដែលចូលទៅឯព្រះដោយសារទ្រង់។ ទ្រង់អាចធ្វើកិច្ចការនេះបានដ្បិតទ្រង់មានព្រះជន្មរស់នៅជានិច្ចដើម្បីនឹងជួយអង្វរជំនួសយើង។
ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង ព្រះយេស៊ូវទូលអង្វរជំនួសយើង (រ៉ូម ៨:៣៤)។ ការ “ទូលអង្វរ” មានន័យថាព្រះយេស៊ូវតំណាងឱ្យប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់នៅឯរាជបល្ល័ងរបស់ព្រះគ្រប់ពេលទាំងអស់ ជានិច្ច និងជារៀងរហូត។ ព្រះយេស៊ូវទ្រទ្រង់យើងតាមរយៈការទូលអង្វររបស់ទ្រង់ជំនួសយើង។ តើព្រះយេស៊ូវ អធិស្ឋានពីអ្វីខ្លះដល់យើង? ព្រះអង្គអធិស្ឋានសម្រាប់កិច្ចការចំនួនបីយ៉ាងដែលយើង ទាំងអស់គ្នាត្រូវការ៖ ជំនឿ (លូកា ២២:៣១-៣២) ការអត់ឱនទោស (១ យ៉ូហាន ២:១) និងការសង្គ្រោះ (រ៉ូម ៨:៣៣-៣៤)។ ហេតុដូច្នេះហើយគ្មានអ្នកជឿណាម្នាក់នឹងត្រូវបាត់បង់ឡើយ។ ការសង្គ្រោះរបស់យើងត្រូវបានធានា ដោយសារការអធិស្ឋានទូលអង្វរជាអចិន្ត្រៃយ៍របស់ទ្រង់សម្រាប់យើង។
តើហេតុអ្វីបានជាការអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់មានប្រសិទ្ធភាពចំពោះយើង? ដោយសារទ្រង់គឺជាព្រះរាជបុត្រាដ៏ជា ទីស្រឡាញ់របស់ព្រះបិតា (ម៉ាកុស ១:១១) ហើយព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ផ្ទៀងព្រះសណ្ដាប់ព្រះយេស៊ូវជានិច្ច (យ៉ូហាន ១១:៤២)។ ទ្រង់គឺជា “ដង្វាយធួននឹងបាបយើងរាល់គ្នា” ហើយ “ព្រះដ៏ជាជំនួយ១អង្គ ហើយ ដែលទ្រង់គង់នៅចំពោះព្រះវរបិតា” ដែលព្រះជាម្ចាស់បានតែងតាំងឡើង (១ យ៉ូហាន ២:១-២)។ ទ្រង់ត្រូវបាន “ថ្កើងឡើងខ្ពស់ជាងផ្ទៃមេឃ” (ខ២៦)។ ការនេះធ្វើឱ្យទ្រង់ក្លាយទៅជាអ្នកទូលអង្វរ ដ៏គ្រប់លក្ខណ៍។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានការចូលទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ឥតឈប់ឈរ ដោយផ្ទាល់ និងដោយគ្មានការរារាំងដែលធ្វើឱ្យទ្រង់អាចធ្វើបំពេញព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់បាន ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃ ក្នុងនាមប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយការនេះ ធានាដល់ការសង្គ្រោះសម្រាប់យើង។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជា ព្រះយេស៊ូវគឺជា សម្តេចសង្ឃដ៏ល្អឥតខ្ចោះ និងជាព្រះសង្គ្រោះដ៏ពេញលេញ។ ចាប់តាំងពីដើមដំបូងរហូតដល់ចុងបំផុត ទ្រង់គឺជាអ្នកនិពន្ធ និងជាមេសម្រេចការសង្គ្រោះរបស់យើង អតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល អនាគតកាល និងជារៀងរហូត! គ្រប់សព្វទាំងអស់!
គួរឲ្យមានសំដេចសង្ឃយ៉ាងនោះសំរាប់យើង ដែលទ្រង់បរិសុទ្ធ ឥតពុតមាយា ឥតសៅហ្មង ដែលបានញែកចេញពីមនុស្សបាប ហើយបានត្រឡប់ជាខ្ពស់ជាងស្ថានសួគ៌ទៅទៀត
៧:២៦ ព្រះយេស៊ូវបានរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏បរិសុទ្ធ។ ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ត្រូវបានញែកដាច់ដើម្បីធ្វើមានបំណង ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច ហេតុដូច្នេះហើយបានជាធ្វើឱ្យគាប់ព្រះឫទ័យដល់ព្រះជាម្ចាស់ ណាស់។ ទ្រង់រស់នៅក្នុងជីវិតដែលគ្មានបាបសោះ ហើយបន្ទាប់មកត្រូវបានតម្កើងឡើងដោយព្រះជាម្ចាស់ ទៅកាន់ស្ថានសួគ៌ដើម្បីធ្វើជាសម្តេចសង្ឃរបស់យើង។ ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ខាងវិញ្ញាណ និងសីលធម៌របស់ទ្រ ង់ធ្វើឱ្យទ្រង់ក្លាយជាសម្តេចសង្ឃដ៏គ្រប់លក្ខណ៍។ ទ្រង់បរិសុទ្ធនៅចំពោះព្រះភក្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់រស់នៅក្នុងជីវិតដែលឥតបន្ទោសបានចំពោះភាពល្អឥតខ្ចោះខាងសីលធម៌។ គ្មានអ្វីដែលមិនបរិសុទ្ធ នោះទេ។ ទ្រង់បានញែកចេញពីមនុស្សបាប ដោយសារទ្រង់ត្រូវបានតម្កើងឡើងលើសជាង ស្ថានសួគ៌នៅក្នុងសិរីល្អដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់ទ្រង់នៅព្រះហស្តខាងស្តាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (៤:១៤; អេភេសូ ៤:១០)។ វាសក្តិសមសម្រាប់យើងដែលមានសម្តេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យបែបនេះ!
ទ្រង់មិនចាំបាច់នឹងថ្វាយយញ្ញបូជាជារាល់ថ្ងៃ ដូចជាសំដេចសង្ឃ ដែលថ្វាយដោយព្រោះបាបខ្លួនជាមុនដំបូង រួចមកដោយព្រោះបាបរបស់ជនទាំងឡាយនោះទេ ដ្បិតទ្រង់បានថ្វាយយញ្ញបូជានោះ១ដងជាសំរេច គឺក្នុងកាលដែលទ្រង់ថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់នោះឯង
៧:២៧ ចំណុចខ្សោយរបស់សង្ឃលេវីត្រូវបានបង្ហាញចេញមកតាមរយៈតម្រូវការនៃការថ្វាយដង្វាយ ប្រចាំថ្ងៃដោយសារអំពើបាបផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេក៏ដូចជាសម្រាប់មនុស្សទូទៅផងដែរ (៥:៣; ៧:២៧; ៩:៧)។ ប៉ុន្តែមិនដូចជាពួលេវីនោះទេ ព្រះយេស៊ូវគ្មានបាបសោះ ហេតុដូច្នេះហើយទ្រង់មិនចាំបាច់ ថ្វាយដង្វាយសម្រាប់អង្គទ្រង់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញភាពគ្រប់លក្ខណ៍របស់ទ្រង់ត្រូវបានបង្ហាញ (ហើយ ត្រូវបានសម្រេចយ៉ាងពេញលេញ) ក្នុងការថ្វាយដង្វាយទ្រង់ផ្ទាល់តែម្តងសម្រាប់គ្រប់ទាំងអស់ ជា ដង្វាយជំនួសអំពើបាបរបស់មនុស្សទាំងអស់។
ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែជាសម្តេចសង្ឃដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ប៉ុណ្ណោះទេ ទ្រង់ក៏ជាដង្វាយដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ផងដែរ។ ទ្រង់បានលះបង់សម្រាប់អំពើបាប “មួយដងជាសម្រេច” នៅពេលទ្រង់លះបង់អង្គទ្រង់ជំនួសអំពើបាប របស់ប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ សម្តេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យរបស់យើងបានថ្វាយអង្គទ្រង់ធ្វើជាដង្វាយ។ ហើយជា ការលះបង់ដែលត្រូវការពីទ្រង់មានតែម្តងគត់ តែម្តងប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់គ្រប់មនុស្ស និងគ្រប់ពេលវេលា ទាំងអស់។
តាមការពិតដែលព្រះគ្រីស្ទបានថ្វាយអង្គទ្រង់ “មួយដងជាសម្រេច” បង្ហាញពីភាពពេញលេញនៃការលះបង់ របស់ទ្រង់។ ដង្វាយធួនត្រូវបានសម្រេចយ៉ាងពេញលេញតាមរយៈដង្វាយដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ នៅពេលដែល បុត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលគ្មានបាបសោះថ្វាយអង្គទ្រង់ជំនួសអំពើបាបរបស់ប្រជារាស្ត្រទ្រង់។ សេចក្តីពិតនេះនឹងបង្រៀនពេញលេញបន្ថែមទៀតនៅក្នុង ៩:១១-១៤; ១០:១-១៥។
ព្រោះឯក្រិត្យវិន័យ នោះតែងតាំងមនុស្សឲ្យធ្វើជាសំដេចសង្ឃ ដែលគេមានសេចក្ដីកំសោយ តែសេចក្ដីសម្បថដែលមកក្រោយក្រិត្យវិន័យ នោះបានតាំងព្រះរាជបុត្រាវិញ ដែលទ្រង់បានគ្រប់លក្ខណ៍នៅអស់កល្បជានិច្ច។
៧:២៨ ជាសង្ខេបក្រិតវិន័យបានតែងតាំងមនុស្សខ្សោយ មនុស្សមានបាប (៥:២) ហើយចេះស្លាប់ (ខ២៣) ឱ្យក្លាយជាសម្តេចសង្ឃ ប៉ុន្តែព្រះបុត្រាត្រូវបានតែងតាំងឡើងដោយព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈសម្បថ ហើយត្រូវបាន “ធ្វើឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ដ៏នៅអស់កល្ប” (មើលកំណត់សម្គាល់ ៥:៩)។ ព្រះយេស៊ូវគឺជា សម្តេចសង្ឃដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ដែលបានថ្វាយអង្គទ្រង់ធ្វើជាដង្វាយដ៏គ្រប់លក្ខណ៍សម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង។ ភាពគ្រប់លក្ខណ៍នៃការលះបង់របស់ទ្រង់គឺដោយសារលក្ខណៈគ្រប់លក្ខណ៍នៃព្រះជន្មរបស់ទ្រង់។
អត្ថន័យអំពីការនេះសម្រាប់យើងគឺថាយើងត្រូវតែទុកចិត្តលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយទុកចិត្តលើ កិច្ចការរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានសម្បថថាព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺជាសម្តេចសង្ឃ ជារៀងរហូត ហើយព្រះយេស៊ូវសង្គ្រោះប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ “សព្វគ្រប់”។ ទំនុកចិត្តរបស់យើងអំពី ការសង្គ្រោះរបស់យើងគឺដោយសារទ្រង់មានព្រះជន្មរស់នៅដើម្បីទូលអង្វរជំនួសយើង។ ទ្រង់អាចចូលបាន ទៅកាន់ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាអចិន្ត្រៃយ៍ និងជារៀងរហូត។ ទ្រង់ធានាអះអាងថា ព្រះពរនៃ ការតាំងសញ្ញាថ្មីនឹងមកដល់យើង។ ឋានៈដ៏ខ្ពស់ខ្ពស់របស់សម្តេចសង្ឃនៅលើស្ថានសួគ៌ ធានាថា គោលដៅនៃភាពជាសង្ឃរបស់ទ្រង់នឹងសម្រេចបានទាំងស្រុង។
