សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា (សេចក្តីសំរើប)បង្កើតឲ្យ មានភាពវឹកវរ។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ប្រទានព្រះគុណ ៤:១-៦
ឯសេចក្ដីទាស់ទែង នឹងសេចក្ដីឈ្លោះប្រកែក ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះមកពីណា តើមិនមែនមកពីសេចក្ដីសំរើប ដែលច្បាំងក្នុងអវយវៈរបស់អ្នករាល់គ្នាទេអី
៤:១ លោកយ៉ាកុបចង់ឲ្យអ្នកអាន មានសេចក្តីមេត្រីជាមួយនឹងគ្នា (សុខសន្តិភាព) ព្រោះថា សេចក្តីមេត្រីគឺជាដី ដែលអាចធ្វើឲ្យសេចក្តីសុចរិតអាចលូតលាស់ឡើងបាន។ យ៉ាងណាមិញ ការនេះមិនបានកើតឡើងឡើយ។ លោកយ៉ាកុបបានប្រើពាក្យយោធាពីរពាក្យ ដើម្បីពិពណ៌នា ពីអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេ។ ពាក្យទីមួយគឺ ចម្បាំង ឬ ច្បាំង(សង្គ្រាម) (πόλεμοι) ពាក្យទីពីរ តយុទ្ធ (μάχαι)។ នៅពេលដែលពួកអ្នកជឿមិនប្រព្រឹត្តខ្លួនឲ្យល្អទៅតាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះ ក្រុមជំនុំអាចក្លាយ ទៅជាកន្លែងមួយ ដែលមានលក្ខណៈដូចជាសមរភូមិ ជាកន្លែងដែលមនុស្សអាចធ្វើឲ្យគ្នាឈឺចាប់។
លោកយ៉ាកុបសូមឲ្យពួកគាត់គិតអំពី តើអ្វីដែលបណ្តាលឲ្យពួកគាត់មានសេចក្តីទាស់ទែង និង សេចក្តីឈ្លោះប្រកែកគ្នា។ ការទាំងនេះកើតឡើងបណ្តាលមកពី សេចក្តីសំរើប (សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា) ដែលច្បាំងនៅក្នុងអវៈយវៈរបស់ពួកគាត់រាល់គ្នា។ សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នា នៅក្នុងពាក្យក្រិក (ἡδονή) មានអត្ថន័យអវិជ្ជមាន ហើយសំដៅទៅលើបំណងប្រាថ្នាដែលស្វែងរកការសប្បាយរីករាយលើសជាងអ្វីៗទាំងអស់។ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នានេះ ទាស់ប្រឆាំងជាមួយនឹងព្រលឹងផ្ទាល់ខ្លួន របស់មនុស្សម្នាក់ (១ពេត្រុស ២:១១)។ ប្រសិន បើយើងមិន មានសេចក្តីមេត្រីនៅក្នុងយើងនោះទេ យើងក៏មិនអាចមានសេចក្តីមេត្រីជាមួយនឹងអ្វី ដែល នៅជំុវិញខ្លួន បានដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សមានសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា នៅក្នុងពួកគេវាតែងតែរ នាំឆ្ពោះ ទៅ កាន់ការឈ្លោះប្រកែក និង ការតយុទ្ធគ្នា។ សេចក្តីបងប្រាថ្នា ដែលមានពេញ ដោយភាពអាត្មានិយម សេចក្តីច្រណែន ធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាមានការប្រកួតប្រជែងជាមួយគ្នា ចង់ឈ្នះចង់ចាញ់ បង្កើតឲ្យ មានសត្រូវ ការសម្អប់គ្នា នៅកន្លែងដែលគួរតែមានសេចក្តីរួបរួមសាមគ្គី ជំនួសឲ្យមានការ អវិជ្ជមានទាំងអស់នេះ។ អ្នកអានសំបុត្ររបស់លោកយ៉ាកុប គឺជាពួកអ្នកជឿ ប៉ុន្តែពួកគេដើរតាម តាមប្រាជ្ញា ប្រាជ្ញាសាច់ឈាម និង ប្រាជ្ញារបស់អារក្ស ដែលប្រាជ្ញាទាំងនេះបង្កើត ឲ្យមានសេចក្តីច្រណែនឈ្នានីស និង មហិច្ចតាអាត្មានិយម។
អ្នករាល់គ្នាសង្វាតចង់បាន តែមិនបានទេ អ្នករាល់គ្នាសំឡាប់គេ ហើយមានចិត្តច្រណែន តែពុំអាចនឹងបានឡើយ ក៏ឈ្លោះប្រកែក ហើយតយុទ្ធគ្នា តែមិនបានអ្វីសោះ ពីព្រោះមិនសូម
៤:២ លោកយ៉ាកុបបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងរវាង សេចក្តីប្រាថ្នា សង្វាតចង់បាន (ហេតុ) និង ភាពវឹកវរ (ផល)។
ហេតុ ផល
អ្នករាល់គ្នាសង្វាតចង់បាន តែមិនបាទេ ដូច្នេះអ្នករាល់គ្នាសំឡាប់គេ
ហើយមានចិត្តច្រណែនតែពំុអាចបានឡើយ ដូច្នេះក៏ ឈ្លោះប្រកែក ហើយតយុទ្ធគ្នា
លោកយ៉ាកុបបានពណ៌នាអំពីអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេថា ដូចជាចម្បាំង និង ការតយុទ្ធគ្នា ដូច្នេះវាទំនងជា «អ្នករាល់គ្នាសំឡាប់» មានន័យថាមាន កំហឹង និងការស្អប់ ដែលមានន័យការ សំឡាប់មនុស្ស ដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងចិត្ត (១យ៉ូហាន ៣:១៥; ម៉ាថាយ ៥:២១-២២)។ ដើម្បីចៀសវាងការឈ្លោះប្រកែក និង ការប្រយុទ្ធនឹងគ្នា (តយុទ្ធគ្នា) យើងត្រូវយកឈ្នះបង្ក្រាបទៅលើ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា អាត្មានិយមរបស់យើង។ វាគឺជាបំណងប្រាថ្នារបស់យើង ដែលយើងត្រូវតែយកឈ្នះ មិនមែនយកឈ្នះលើគ្នាទៅវិញទៅមកនោះទេ។
មូលហេតុដែលពួកគេមិនអាចទទួលបានអ្វីដែលពួកគេចង់បាន គឺដោយសារតែពួកគេកំពុងព្យាយាមស្វែងរកការទាំងនោះ នៅក្នុងផ្លូវខុស។ ជំនួសឱ្យការទូលសូមទៅកាន់ព្រះ និងការទុកចិត្តទៅ លើការ ផ្គត់ផ្គង់របស់ទ្រង់ ពួកគេបែរជាមានពេញដោយការច្រណែនលោភលន់ និង ការច្បាំងប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងគ្នា។
អ្នករាល់គ្នាក៏សូមដែរ តែមិនបានទេ ដ្បិតសេចក្ដីសំណូមនោះបែបអាក្រក់ សំរាប់នឹងចាយបំពេញសេចក្ដីសំរើបរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ
៤:៣ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនប្រទានមកយើងតាមការសូមរបស់យើងនោះទេ ប្រសិនយើងមានសេចក្តី សំណូមបែបអាក្រក់ (សំណូមខុសឆ្គង) ។ លោកយ៉ាកុបបាន ពន្យល់អំពីអ្វីដែលសំណូមបែបអាក្រក់ របស់ពួកគេ។ សំណូមអាក្រក់ទាំងនោះគឺជាការដែលពួកចង់បាន សម្រាប់ជាការបំពេញ សេចក្តីសំរើប របស់ពួកគេ ដែលជាការចាយ បង្ហិនដើម្បីបំពេញទៅកាន់បំណងប្រាថ្នាអាត្មានិយម ដើម្បីឲ្យបាន សេចក្តីស្រើបស្រាល និង ភាពរីករាយ។
ឱពួកកំផិតទាំងប្រុសទាំងស្រីអើយ តើមិនដឹងទេឬអីថា ដែលស្រឡាញ់ដល់លោកីយ នោះគឺជាស្អប់ដល់ព្រះហើយ ដូច្នេះ អ្នកណាដែលចូលចិត្តចង់ធ្វើជាមិត្រសំឡាញ់នឹងលោកីយ នោះឈ្មោះថា បានតាំងខ្លួនជាខ្មាំងសត្រូវនឹងព្រះវិញ
៤:៤ នៅពេលដែលអ្នកជឿរត់តាមសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដ៏អាត្មានិយម ដើម្បីឲ្យបានការសប្បាយរីករាយ របស់លោកីយ៍ នេះមានន័យថាពួកគេកំពុងតែមិនស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ។ ពួកគេសំលឹងទៅកាន់ លោកីយ៍ ចង់បានការស្កប់ស្កល់ពីលោកីយ៍ ជាជាងការស្វែងការស្កប់ស្កល់ដ៏ពិតប្រាកដ ដែលស្ថិត នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់។
ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ពណ៌នាអំពីទំនាក់ទំនងនៃការតាំងសញ្ញា រវាងព្រះជាម្ចាស់ និងអ៊ីស្រាអែល ថាដូចជាអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយ (អេសាយ ៥៤:៥-៦)។ ប៉ុន្ដែពេលខ្លះ អ៊ីស្រាអែលបានងាកចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ទៅកាន់ការ ថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ដែលគឺជាការថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានពណ៌នាអាកប្បកិរិយានេះ ថាជាអំពើ កំផិត (ការផិតក្បត់) ពីព្រោះពួកគេមិនស្មោះត្រង់នឹងទ្រង់ (យេរេមា ៣:៨-៩,២០; អេសេគាល ៦:៩, ១៦:៣២, ២៣:៣៧; ហូសេ ៣:១)។ តាមរយៈព្រះគម្ពីសញ្ញាថ្មី បាននាំយើង ឃើញថាក្រុមជំនុំ គឺជាកូនក្រមុំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ (វិវរណះ ១៩,២១)។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ាកុបនិយាយថាពួកគេក៏កំពុងប្រព្រឹត្តកំផិតដែរ! ពួកគេមិនបានស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ដូចដែលពួកគេគួរធ្វើនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេបានស្រឡាញ់អ្វីៗដែលជារបស់ផងលោកីយ៍វិញ (យ៉ាកុប ១:២៧; យ៉ូហាន ១៥:១៨-១៩; ១យ៉ូហាន ២:១៥-១៧)។ លោកីយ៍ឲ្យតម្លៃទៅកាន់ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា ទ្រព្យសម្បត្តិ ឋានៈបុណ្យសក្តិ និង សេចក្តីរីករាយផ្លូវអារម្មណ៍លើសជាងអ្វីៗ ទាំងអស់។ ការទាំងនេះបានក្លាយជាព្រះក្លែងក្លាយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សជាច្រើន ហើយពួកគេថ្វាយ បង្គំទៅកាន់ការទាំងនេះ ជាជាងការថ្វាយបង្គំទៅកាន់ព្រះដ៏ពិត។
លោកយ៉ាកុបបានប្រមានយើងអំពី ការធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់នឹងលោកីយ៍។ ពាក្យភាសាក្រិកសម្រាប់ពាក្យ ថាមិត្តសំឡាញ់នៅទីនេះ (φιλία) ចំណងផ្លូវអារម្មណ៍យ៉ាងរឹងមាំ វាដូចជាប្រភេទមួយ នៃសេចក្តី ស្រឡាញ់។ អស់អ្នកណាដែលបានសម្រេចចិត្តធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់របស់លោកីយ៍ នោះឈ្មោះថាតាំង ខ្លួនជាខ្មាំងសត្រូវនឹងព្រះវិញ (រ៉ូម ៨៖៥-៧)។ អស់អ្នកណាដែលធ្វើជា មិត្តសំឡាញ់របស់លោកីយ៍ ពួកគាត់នឹងមាន ការឲ្យតម្លៃដូចជាលោកីយ៍ដែរ។ លោកីយ៍ស្អប់ព្រះ (យ៉ូហាន ៣:១៩-២០, ១៥:១៨-២៥)។
បុគ្គលណាមួយដែលរឹងតែចង់បានការទទួលស្គាល់ពីលោកីយ៍ អ្នកនោះនឹងរឹតតែឃ្លាតឆ្ងាយចេញពី ព្រះ។ ការធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់នឹងលោកីយ៍នឹងដឹកនាំឆ្ពោះទៅកាន់ ការស្រលាញ់លោកីយ៍ (១ យ៉ូហាន ២៖១៥-១៧; ២ ធីម៉ូថេ ៤៖១០) ធ្វើការត្រាប់តាមលោកីយ៍ (រ៉ូម ១២ៈ២) ហើយចុងបញ្ចប់នឹងទទួល ការកាត់ទោសជាមួយលោកីយ៍ដែរ (១ កូរិនថូស ១១៖៣២)។ ដូចនេះយើងត្រូវតែធ្វើការជ្រើសរើសឲ្យ ច្បាស់ថា តើយើងត្រូវធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់ជាមួយលោកីយ៍ ឬ ធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់ជាមួយនឹងព្រះ។
ឬតើអ្នករាល់គ្នាស្មានថា គម្ពីរសំដែងចេញជាឥតប្រយោជន៍ឬអី រីឯព្រះវិញ្ញាណដែលបានសណ្ឋិតនៅក្នុងយើង ទ្រង់រំឭកដល់យើង ដោយមានព្រះហឫទ័យប្រចណ្ឌ
៤:៥ ព្រះអង្គចង់ឲ្យយើងថ្វាយជីវិតរបស់យើងទៅកាន់ទ្រង់ឲ្យអស់អំពីចិត្តរបស់យើង។ ដ្បិតទ្រង់គឺជា ព្រះដែលមានសេចក្តីប្រច័ណ្ឌ (និក្ខមនំ ២០៖៥, ៣៤៖១៤; ចោទិយកថា ៣២:១៦, ៣២:២១; សាការី ៨:២; ១កូរិនថូស ១០:២២)។ ដោយសារតែពាក្យថា ប្រច័ណ្ឌ អាចមានន័យអវិជ្ជមាន មនុស្សមួយចំនួនអាចមិនយល់ពីព្រះអង្គថាទ្រង់ គឺជាព្រះដែលមានសេចក្តី ប្រច័ណ្ឌ។ យើងត្រូវតែមានការដឹងខ្លួនថា យើងមានការតាំងសញ្ញាជាមួយព្រះ ដូចជាការរៀបអាពាហ៍ ពិពាហ៍ដែរ។ ប្តីគឺជាអ្នកដែលផ្គត់ផ្គង់គ្រប់យ៉ាងទៅកាន់ប្រពន្ធ ហើយគ្មានប្តីឯណាសប្បាយចិត្តនោះទេ នៅពេលដែល គាត់ដឹងថា ប្រពន្ធរបស់គាត់មិនមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះគាត់។ ហើយបើគាត់គិត ថាការនេះគឺជាការ ដែលអាចទទួលយកបាន នេះបង្ហាញឲ្យឃើញថាគាត់មិនខ្វល់ពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ របស់គាត់នោះទេ។ យើងគួរតែ មានភាពសប្បាយរីករាយ ចំពោះការដែលយើងមានព្រះអង្គ ដែល ទ្រង់មានសេចក្តីប្រច័ណ្ឌ ហើយមាន ការឲ្យតំលៃមកកាន់ទំនាក់ទំនងរបស់ទ្រង់ជាមួយយើង ហើយទ្រង់ ក៏រំពឹងឲ្យយើងឲ្យតំលៃ ទៅកាន់ទំនាក់ទំនងនេះផងដែរ។
តែទ្រង់ផ្តល់ព្រះគុណមកកាន់តែខ្លាំងឡើង ហេតុនោះបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា «ព្រះទ្រង់ទាស់ទទឹងនឹងពួកមានឫកធំ តែទ្រង់ផ្តល់ព្រះគុណមកពួករាបសាវិញ»
៤:៦ យើងអាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គបាន គឺដោយសារតែព្រះគុណរបស់ទ្រង់។ ព្រះគុណ (χάρις) គឺជាអ្វីដែលព្រះអង្គបានប្រទានឲ្យយើង ហើយគ្មានអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីធ្វើឲ្យយើងសក្តិសម ទទួលព្រះគុណរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ព្រះគុណ គឺជាការដែលព្រះអង្គបានឈោងព្រះហស្ថទ្រង់មកកាន់ មនុស្សយើង ដើម្បីប្រទានពរ និង ការល្អ ទោះបីជាយើងមិនសក្តិសមទទួលការទាំងនោះក៏ដោយ។ គ្រប់ទាំង ព្រះពររបស់ព្រះមកកាន់យើងជីវិតរបស់យើង គឺកើតឡើងដោយសារព្រះគុណរបស់ព្រះ។
ព្រះគម្ពីរសុភាសិត ៣:៣៤ បានប្រាប់យើងថាតើព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ផ្តល់ព្រះគុណទ្រង់ទៅកាន់អ្នកណា ខ្លះ។ គឺអស់អ្នកណាដែលចេះបន្ទាបខ្លួន (មនុស្សរាបសារ)។ ការបន្ទាបខ្លួន (ταπεινοῖς) គឺជាការ ធ្វើឲ្យខ្លួនទាបចុះ។ នៅក្នុងភាសាក្រិកពាក្យនេះគឺត្រូវបានពណ៍នាអំពីរុក្ខជាតិដែលដុះលូតលាស់ផ្តេក ដើមគាកនឹងដី។ ដើមឈើ ទាំងនេះលូតលាស់ ដោយ មានកំពស់ទាបផ្តេកគាកនឹងដី។ មនុស្សបន្ទាប ខ្លួនស្គាល់ពីចំនុចខ្សោយ របស់ពួកគេ ដូច្នេះពួកគេសំលឹងមើលទៅកាន់ព្រះអង្គ ហើយពឹងផ្អែក ទៅលើទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏ប្រទាន ព្រះគុណទ្រង់ទៅកាន់ពួកគេ។
ចំនុចដែលផ្ទុយពីការបន្ទាបខ្លួនគឺជាអំនួត ហើយព្រះទ្រង់ទាស់ប្រឆាំងអស់អ្នកណាដែលមានអំនួត (មនុស្សឫកធំ)។ ពាក្យក្រិកសម្រាប់ពាក្យថាអំនួត (ឫកធំ) (ὑπερηφάνοις) មកពីពាក្យ “ὑπέρ” មានន័យថា លើសពី ឬ ជ្រុល ហើយ “φαίνω” មានន័យថាជះពន្លឺ ។ ពាក្យទាំងពីនេះបូកបញ្ចូលគ្នាមានន័យថា ការជះពន្លឹជ្រុល។ មនុស្សមានអំនួត ស្វែងរកសិរីល្អសម្រាប់តែខ្លួនឯង ជាជាង ការដែលថ្វាយសិរីល្អទៅកាន់ព្រះ ដែលបានបង្កើតពួកគេ។ ពួកមិនដឹងខ្លួនថាពួកគេត្រូវការព្រះ ហើយ គិតក្នុងចិត្តថាពួកគេអាចរស់នៅមានជីវិត ដោយគ្មានទ្រង់បាន។ ពួកគេបានបែរចេញពីម្ចាស់ជីវិត របស់ ពួកគេ ដូច្នេះទ្រង់ក៏បានបែរចេញពីជីវិត របស់ពួកគេដែរ។ ព្រះអង្គទាស់ប្រឆាំងជាមួយនឹង មនុស្សមាន អំនួត (មនុស្សឫកធំ)។ ទ្រង់បានរៀបចំព្រះអង្គទ្រង់ទាស់ប្រឆាំងនឹងពួកគេ ដូចជានៅសមរភូមិ (ἀντιτάσσεται) ពីព្រោះតែការបះបោរប្រឆាំងរបស់ពួកគេទាស់ប្រឆាំងនឹងទ្រង់។
ដូច្នេះ ត្រូវចុះចូលចំពោះព្រះ ហើយតស៊ូនឹងអារក្សវិញចុះ នោះវានឹងរត់ចេញពីអ្នករាល់គ្នាទៅ
៤: ៧ លោកយ៉ាកុបបង្ហាញពី ១០ ជំហាន ដែលនិយាយពីរបៀបនៃការទទួល ព្រះគុណរបស់ព្រះ។
១) ចុះចូលចំពោះព្រះ។ ការចុះចូលមានន័យថា លោកអ្នកដាក់ខ្លួននៅក្រោមសិទ្ធិអំណាច (អេភេសូរ ៥:២១; ១ពេត្រុស ២:១៣)។ នៅក្នុងភាសារក្រិកនេះត្រូវបានគេប្រើនៅក្នុងជួរទាហាន ដែលមានន័យថាស្ថិតនៅក្រោម បង្គាប់បញ្ជា។ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើដើម្បីនិយាយអំពី កូនទាហានស្ថិតនៅក្រោមអំណាចរបស់មេបញ្ជាការ។ លោក យ៉ាកុបកំពុងប្រាប់មកកាន់យើង ឲ្យដាក់ខ្លួនយើងនៅក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះ ដោយទទួល ស្គាល់ថាទ្រង់គឺជាម្ចាស់នៃជីវិតរបស់យើង ហើយធ្វើតាមពាក្យបង្គាប់បញ្ជារបស់ទ្រង់។ ការចុះចូលទៅ កាន់ព្រះនឹងនាំយើងឆ្ពោះទៅកាន់ ការស្តាប់បង្គាប់ធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ សម្រាប់ជីវិត យើង។ ព្រះអង្គសម្រេចកិច្ចការធំៗ តាមរយៈការដែលទ្រង់ប្រើមនុស្សផ្សេងៗ ដែលចុះចូលជាមួយទ្រង់ ដោយមានការបន្ទាបខ្លួន។
២) តស៊ូនឹងអារក្ស។ ការតស៊ូ (ἀνθίστημι) មានន័យថា យកជំហរប្រឆាំង (អេភេសូរ ៦:១៣; ១ពេត្រុស ៥:៩)។ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើនិយាយពីកងទ័ព ដែលមិនព្រមដកថយ ដោយមិនចង់បានបាត់បង់ដែនដី ដែលពួកគាត់កាន់កាប់។ ដូចគ្នាជាមួយការនេះ យើងការពារការគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គបានប្រទានមក កាន់យើង ដោយធ្វើការប្រឆាំងជាមួយនឹងការវាយប្រហាររបស់ខ្មាំងសត្រូវ។ គ្រប់ពេលដែលយើងតស៊ូ ជាមួយនឹងអារក្ស នោះវានឹងរត់ចេញ។ នេះគឺជាសេចក្តីសន្យាទៅកាន់អ្នកជឿគ្រប់គ្នា មិនថាគាត់ជាអ្នក ដែលទើបតែជឿព្រះ ឬ ជាអ្នកជឿដែលមានភាពទន់ខ្សោយប៉ុណ្ណានោះទេ។ របៀបដែលយើងអាច ធ្វើការតស៊ូជាមួយនឹង អារក្សបាន គឺដោយយើងធ្វើការចុះចូលជាមួយនឹងព្រះ។ នោះយើងនឹងអាចប្រើ ប្រាស់សិទ្ធិអំណាចនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ប្រឆាំងជាមួយនឹងអារក្ស ដូចជាការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ នៅក្នុងគម្ពីរម៉ាថាយ ៤៖១-១១។
ត្រូវចូលទៅជិតព្រះ នោះទ្រង់នឹងចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នាដែរ ឱពួកមានបាបអើយ ចូរលាងដៃឲ្យស្អាតចុះ ឱពួកអ្នកមានចិត្ត២អើយ ចូរសំអាតចិត្តឡើង
៤:៨ ៣) ត្រូវចូលទៅជិតព្រះ នោះទ្រង់នឹងចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នាដែរ។ នេះគឺជាសេចក្តីសន្យា និងជាការអញ្ជើញ។ ការសន្យាទាំងពីនេះបានលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកជឿថា ៖ អារក្សនឹងរត់ចេញពីអ្នករាល់គ្នា ហើយព្រះទ្រង់ចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នា។ សេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យក្រៃលែង គឺជាការដែលលោកអ្នកអាចចូល មកកាន់ព្រះដ៏មានអំណាចព្រះចេស្តា ទ្រង់គឺជាព្រះអទិករ ដែលបានបង្កើតចក្រវាឡ។ នៅពេលដែល យើងចូលមកជិតទ្រង់ នោះយើង នឹងឃើញថា ទ្រង់ស្វាគមន៍យើងជាកូនស្ងួនភ្ញារបស់ទ្រង់ ហើយការ នេះគឺជាព្រះពរយ៉ាងធំធេង លើសពីការដែលយើងអាចនឹកស្មានដល់ ។ ដូច្នេះចូរឲ្យយើងចូល មកជិតព្រះអង្គចុះ។
៤) ចូរលាងដៃអ្នកឲ្យស្អាតចុះ។ លោកយ៉ាកុបមិនបានហៅពួកអ្នកអាន ថា «បងប្អូន» ដូចជា ការធម្មតាដែលគាត់ធ្វើនោះឡើយ នៅក្នុងសំបុត្រនេះ។ តែផ្ទុយទៅវិញគាត់បានហៅពួកគាត់ថា «ពួកមានបាបអើយ»។ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់ពួកគាត់ ដែលជាការចង់ ចង់បានអ្វីៗដែលនៅក្នុង លោកីយ៍នេះ បានទាញពួកគាត់ចេញពីឆ្ងាយពីព្រះ។ ដូចនេះហើយបានជាលោកយ៉ាកុបបានប្រាប់ពួកគាត់ឲ្យលាង សម្អាតដៃរបស់ពួកគាត់ឲ្យបានស្អាត។ ការលាងសម្អាតដៃ គឺជាផ្នែកមួយនៃពិធី ញែកខ្លួនចេញជាបរិសុទ្ធ របស់ពួកសង្ឃនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ (និក្ខមនំ ៣០:១៧-២១; អេសេគាល ៤៤:១៥)។ ប្រយោគដែលថា ចូរលាងដៃឲ្យស្អាតចុះ បានក្លាយ ជារបៀបមួយនិយាយថា ចូរបែរចេញពីអំពើបាប (ទំនុកដំកើង ២៦:៦)។ លោកយ៉ាកុប និយាយសំដៅទៅលើអត្ថន័យបែប នេះឯង។
៥) ចូរសំអាតចិត្តឡើង។ មុននេះលោកយ៉ាកុបបានប្រើពាក្យ «អ្នកមានចិត្តពីរ» សម្រាប់ សំដៅទៅលើ អ្នកណាដែលមិនមានការសម្រេចចិត្តច្បាស់លាស់រវាង សេចក្តីជំនឿ និង ការសង្ស័យ (១៖៥-៨)។ នៅត្រង់នេះ «អ្នកមានចិត្តពីរ» គឺជាការនិយាយសំដៅលើអ្នកណា ដែលកំពុងប៉ុនប៉ងចង់ ធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់របស់លោកីយ៍ផង និង មិត្តសំឡាញ់ជាមួយនឹងព្រះផង ហើយគាត់ក៏កំពុងព្យាយាម ក្នុងការបម្រើព្រះផង និង បម្រើខ្លួនឯងផង។ ដំណោះស្រាយទៅលើការនេះគឺជា ដែលពួកគាត់ត្រូវសំអាតចិត្តរបស់ពួកគាត់ឲ្យបានស្អាតឡើង (យេរេមា ៤:១៤; ១ពេត្រុស១:២២; ១យ៉ូហាន ៣:៣)។ ដើម្បីធ្វើការសម្អាតចិត្ត លោកអ្នកត្រូវតែដាក់ចិត្តដាក់កាយថ្វាយខ្លួនទាំងស្រុងទៅកាន់ទ្រង់។ បើសិន ផ្នែកខ្លះនៃចិត្តរបស់យើង គឺជារបស់ព្រះ ហើយផ្នែកខ្លះទៀតគឺជារបស់ផងលោកីយ៍ យើងត្រូវសំអាត ចិត្តរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចថ្វាយចិត្តរបស់យើងទាំងស្រុងទៅកាន់ព្រះ។
ចូរឲ្យមានសេចក្ដីទុក្ខ ហើយយំសោក ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកចុះ សូមឲ្យសំណើចរបស់អ្នករាល់គ្នាត្រឡប់ជាដំងូរ ហើយឲ្យសេចក្ដីអំណរទៅជាសេចក្ដីព្រួយវិញ
៤:៩ ៦-៩) ចូរឲ្យមានសេចក្តីទុក្ខ ហើយយំសោក ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកចុះ សូមឲ្យសំណើចរបស់អ្នករាល់គ្នាត្រឡប់ជាដំងូរ ហើយឲ្យសេចក្តីអំណរទៅជាសេចក្តីព្រួយវិញ។ ចំនុចទាំងអស់នេះកើតមាន ឡើងអមជាមួយនឹងការប្រែចិត្ត។ សេចក្តីទុក្ខសោក (ταλαιπωρήσατε) នាំឲ្យមានទុក្ខ ហើយសេចក្តីយំសោក (កាន់ទុក្ខ) (πενθήσατε) គឺបានបង្ហាញឲ្យឃើញពីការបាត់បង់ដ៏ធំធេង ដូចជាការបាត់បង់ ជីវិតរបស់នរណាម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសារ ឬ មនុស្សជាទីស្រលាញ់។ ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកចុះ (ការស្រែក ទ្រហោយំ)គឺ (κλαύσατε) គឺជាការបន្លឺសំលេង ស្រែកទ្រហោយំយ៉ាងខ្លាំង។ នេះគឺជាការឆ្លើយតប យ៉ាងត្រឹមត្រូវនៅពេល ដែលយើងមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា អំពើបាបរបស់យើងអាក្រក់ប៉ុណ្ណា។ តើលោកអ្នកធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ជាមួយនឹងការទាំងនេះដែរ ឬទេ? បើអត់ ចូរទូលសូមឲ្យព្រះអង្គ ប្រទានមកកាន់លោកអ្នក នូវអំណោយទាននៃការប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប។
ប្រសិនបើយើងមានចិត្តពីរ ហើយស្រលាញ់លោកីយ៍ នោះយើងនឹងមិនមានការយល់ច្បាស់ថា តើអំពើបាបរបស់យើង វាអាក្រក់ប៉ុណ្ណានោះទេ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បានចាក់ចុច ចិត្តរបស់យើង បង្ហាញឲ្យយើងឃើញពីអំពើបាប សេចក្តីសុចរិត និង សេចក្តីជំនុំជំរះ (យ៉ូហាន ១៦ៈ៨) នោះយើងនឹងមាន សេចក្តីទុក្ខសោក ទួញសោក ស្រែកទ្រហោយំ ចំពោះអំពើបាបរបស់យើង។ ការនេះកើតឡើងដោយសារតែយើងដឹងថា អំពើបាបយើងអាក្រក់ប៉ុណ្ណា ហើយវាបានធ្វើឲ្យយើងមាន ការបាត់បង់ខូចខាតច្រើនប៉ុណ្ណាមកកាន់យើង មកកាន់មនុស្សជុំវិញខ្លួនយើង ហើយជាពិសេសទៅធ្វើឲ្យ ព្រះអង្គមានការបង់ថ្លៃយ៉ាងធំធេងដើម្បីសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីបាប គឺទ្រង់បានបញ្ជូនព្រះយេស៊ូវមក សុគតជំនួសអំពើបាបរបស់យើង។ ឥទ្ធិពលនៃសេចក្តីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះ គឺត្រូវបាន បើកសម្តែងឡើងនៅក្នុង ២កូរិនថូស ៧ៈ១០។ ពេលវេលានៃសេចក្តីព្រួយចិត្តនេះ មិននៅជា និច្ចតទៅនោះទេ ប៉ុន្តែវាជាដំណាក់ដែលចាំបាច់ត្រូវកើតឡើងនៅពេលដែលយើងប្រែចិត្ត ជាអ្វីដែល នាំឆ្ពោះទៅកាន់ជីវិត។
ចូរបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ នោះទ្រង់នឹងដំកើងអ្នករាល់គ្នាឡើង។
៤:១០ ១០) ចូរបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះអម្ចាស់។ នៅពេលមនុស្សដឹងថាពួកគេនៅក្នុងព្រះវត្ត មានព្រះ នោះពួកគេនឹងត្រូវបានបន្ទាបខ្លួនចុះ (និក្ខមនំ ៣:៦, យ៉ូប ៤២:៥-៦; អេសាយ ៦:៥)។ នេះគឺមកពី ភាពគ្មានដែនកំណត់ នៃភាពបរិសុទ្ធ ភាពអស្ចារ្យ និង ភាពរុងរឿងរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះហើយ បានជា លោកយ៉ាកុបបានប្រាប់ទៅកាន់អ្នកអានរបស់គាត់ ឲ្យចូលមកកាន់ព្រះដោយមានឥរិយាបថបន្ទាប ខ្លួន។ យើងធ្វើការបន្ទាបខ្លួនយើង តាមរយៈការដែលយើងទទួលស្គាល់ថា យើងមានការពឹង ផ្អែកទាំង ស្រុងទៅកាន់ព្រះ ទៅលើចំនុចគ្រប់យ៉ាងនៃជីវិតរបស់យើង។ មានតែអស់អ្នកដែល ចូលមកកាន់ទ្រង់ ដោយការបន្ទាបខ្លួនទេ ដែលអាចស្គាល់ពីព្រះពរនៃការដែលទ្រង់ដំកើងពួកគាត់ឡើង។ នេះគឺជាសេចក្តី សន្យាទី៣ នៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរនេះ ៖ (១) អារក្សនឹងរត់ចេញពីអ្នករាល់គ្នាទៅ (២) ព្រះទ្រង់នឹងចូលមកចិត្តអ្នក រាល់គ្នា ហើយ (៣) ទ្រង់នឹងតម្កើងអ្នករាល់គ្នាឡើង។
សេចក្តីសន្យាអំពី ការដែលព្រះទ្រង់លើកដំកើងទៅកាន់អស់អ្នកដែលបន្ទាបខ្លួន ត្រូវនិយាយម្តងហើយ ម្តងទៀត ៤ដង នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី (ម៉ាថាយ ២៣:១២; លូកា ១៤:១១; ១៨:១៤; ១ពេត្រុស ៥: ៦)។ ការទទួលការលើកដំកើងមកពីព្រះ តាមរយៈ ការបន្ទាបខ្លួន គឺជាអ្វីបានយើងបានឃើញមាននៅក្នុងគំរូជីវិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ។ ទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបម្រើវិញ ទាំងចុះចូលស្តាប់បង្គាប់ រហូតដល់ទីមរណៈ (ភីលីព ២៖៥-៨)។ ហើយនៅ ពេលវេលាត្រឹមត្រូវបានមកដល់ ព្រះវរបិតាបានលើកតម្កើងទ្រង់ឡើងយ៉ាងខ្ពស់ ហើយបានប្រទានឲ្យមាននាមដ៏ប្រសើរ លើសជាងអស់ទាំងនាមផង (ភីលីព ២៖៩-១១)។ ព្រះទ្រង់ ត្រាស់ហៅយើងឲ្យដើរនៅក្នុងផ្លូវដូចគ្នានេះដែរគឺ ធ្វើការបន្ទាបខ្លួននៅសព្វថ្ងៃនេះ ក្រោយមកនឹង ទទួលការលើកដំកើងពីព្រ ជារៀងរហូត។
សំនួរឆ្លុះបញ្ចាំង
-
តើខ្ញុំកំពុងបន្ទាបខ្លួនទុកចិត្តទៅកាន់ព្រះគុណរបស់ព្រះ ថាទ្រង់នឹងលើកតំកើងខ្ញុំ ឬ ក៏ខ្ញុំកំពុងតែឈ្លោះប្រកែក ហើយតយុទ្ធដើម្បីឲ្យបានតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ?
បម្រាមអំពីការថ្កោលទោស និងការអួតអាង ៤: ១១-៤: ១៧
បងប្អូនអើយ កុំឲ្យនិន្ទាគ្នាឡើយ អ្នកណាដែលនិន្ទា ហើយថ្កោលទោសបងប្អូនខ្លួន នោះក៏និន្ទា ហើយថ្កោលទោសចំពោះក្រិត្យវិន័យដែរ បើអ្នកថ្កោលទោសក្រិត្យវិន័យ នោះអ្នកមិនមែនកាន់តាមក្រិត្យវិន័យទេ គឺឈ្មោះថាជាអ្នកថ្កោលទោសវិញ
៤:១១ អ្នកជឿព្រះ គឺដាច់ខាតមិនត្រូវនិយាយនិន្ទាគ្នាឡើយ (καταλαλέω) ឬនិយាយប្រឆាំងគ្នាទៅវិញទៅមកនោះទេ។ ភាសាក្រិកសម្រាប់ពាក្យ “អារក្សសាតាំង” (διαβόλῳ) មានន័យថាគឺអ្នកដែលនិយាយនិន្ទា។ ដូច្នេះហើយការនិយាយនិន្ទានណាម្នាក់ គឺជាការលាតត្រដាងបញ្ហាចំបងខាងឯព្រលឹងវិញ្ញណ។ ពេលដែលនិយាយនិន្ទានណាម្នាក់ មានន័យថាយើង កំពុងតែប្រព្រឹត្តខ្លួនដូចជាអារក្ស!។ ការដែលយើងនិយាយអាក្រក់ និន្ទាពីបងប្អូនប្រុសស្រីគ្រីស្ទានគឺនាំឲ្យមានបញ្ហារបី ៖
ទី១ វាគឺជាការថ្កោលទោសបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើង។ នៅពេលដែលនិយាយនិន្ទានណាម្នាក់ នោះយើងនឹងចាប់ផ្តើមថ្កោលទោសពួកគេ។ តាមការពិតយើងមិនមានសិទ្ធក្នុងការថ្កោលទោសអ្នកដទៃនោះទេ (ម៉ាថាយ ៧:១-៥)។ ប្រសិនបើព្រះបានអត់ទោស និង លើកតម្កើងទៅកាន់អ្នកមានបាប ដែលបានប្រែចិត្តហើយ នេះបង្ហាញថា យើងមិនអាចថ្កោលទោសទៅកាន់អស់អ្នកដែលព្រះបានអត់ទោសឲ្យហើយនោះទេ។ បើយើងថ្តោលទោសពួកគេ នោះមានន័យថាយើងកំពុងបដិសេធទៅកាន់គ្រប់ការដែលព្រះអង្គបានធ្វើ សម្រាប់ពួកគេ និង បដិសេធទៅកាន់សិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ជាចៅក្រមជំនុំជំរះ។ មនុស្សមានបាបដែលបានបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះ និងបានទទួលព្រះគុណរបស់ទ្រង់ហើយ មិនត្រូវលើកខ្លួនឡើងធ្វើចៅក្រម ថ្កោលទោសអ្នកដទៃឡើយ។
ទី២ វាគឺប្រឆាំងនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ នៅពេលដែលយើងថ្កោលទោសអ្នកដ៏ទៃ យើងបានធ្វើខុសនៅក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះដែលបានចែងថា គឺត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង (លេវីវិន័យ១៩:១៨) យើងមិនអាចនិយាយនិន្ទាហើយស្រលាញ់អ្នកដ៏ទៃក្នុងកំឡុងពេលតែមួួយបានឡើយ។ ហេតុដូចនេះនៅពេលដែលយើងនិយាយអាក្រក់ពីអ្នកដទៃ នោះយើងក៏កំពុងតែនិយាយប្រឆាំងជាមួយនឹង ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះផងដែរ។ វាហាក់បីដូចជាយើងនិយាយថាក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះមិនត្រឹមត្រូវអញ្ចឹង។ តួនាទីរបស់យើងគឺមិនមែនថ្កោលទោសក្រឹត្យវិន័យនោះទេ តែជាការស្តាប់បង្គាប់ក្រឹត្យវិន័យនោះវិញ។
ឯអ្នកដែលតែងក្រិត្យវិន័យ ហើយជំនុំជំរះផង នោះមានតែ១ទេ គឺជាព្រះ ដែលទ្រង់អាចនឹងជួយសង្គ្រោះ ឬបំផ្លាញក៏បាន ចុះតើអ្នកជាអ្វី ដែលថ្កោលទោសអ្នកដទៃនោះ។
៤:១២ ទី៣ ការថ្កោលទោសគឺជាការប្រឆាំងនឹងព្រះ។ យើងកំពុងតែប្រព្រឹត្តរំលង និង ថ្កោលទោសទៅ កាន់ក្រឹត្យវិន័យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលជាក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ ទ្រង់គឺជាអ្នកប្រទានក្រឹត្យវិន័យ។ នៅពេលដែលយើងថ្កោលទោសអ្នកដទៃ យើងធ្វើដូចជាក្រឹត្យវិន័យទ្រង់មិនទាមទារឲ្យយើងអនុវត្តន៍ ដូចអ្នកឯទៀតដែរ ហើយបដិសេធទៅកាន់សិទ្ធិអំណាចទ្រង់មកលើជីវិតរបស់យើង។ លើសពីនេះ នៅ ពេលដែលយើងថ្កោលទោសទៅកាន់អ្នកដទៃ យើងកំពុងលើកខ្លួនធ្វើតួនាទីរបស់ព្រះ ដែលមានតែ ទ្រង់ទេដែលសក្តិសមមានតួនាទីនេះ។ មានតែទ្រង់ទេគឺជាចៅក្រមដ៏ពិតតែមួយ។ មានតែទ្រង់ទេដែល មានអំណាចក្នុងការសង្គ្រោះជីវិត ឬ បំផ្លាញជីវិត។ នៅពេលយើងថ្កោលទោសអ្នកដទៃ យើងកំពុងតែប្រព្រឹត្តខ្លួនដូចជាព្រះ ហើយថាយើងមានសិទ្ធិអំណាច និង សមត្ថភាពផ្សេងៗ ដែលយើងគ្មាន។
ឥឡូវនេះ ឯពួកអ្នកដែលថា ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែកយើងនឹងទៅឯក្រុងណាមួយ ហើយនឹងនៅស្រុកនោះអស់១ឆ្នាំ ដើម្បីនឹងរកស៊ីឲ្យបានចំណេញ
៤:១៣ បន្ទាប់មកលោកយ៉ាកុបបង្រៀនយើងថា វាគឺជាការខុសឆ្គងក្នុងការរៀបចំផែនការនៃជីវិត របស់យើងដោយគ្មានការចូលរួមរបស់ព្រះ។ ពួកយូដាតែងធ្វើដំណើរដើម្បីធ្វើការជួញដូរផ្សេងៗ។ សម្រាប់ជាឧទាហរណ៍លោកយ៉ាកុប បានលើកឡើងអំពីការរៀបចំផែនការធ្វើដំណើររបស់ពួកអ្នក ជំនួញ ។ ពួកគេរៀបចំផែនការធ្វើអ្វីដែលពួកគេចង់ធ្វើ។ ពួកគេមានការរៀបចំ ពេលវេលាចាប់ផ្តើម (ថ្ងៃនេះឬថ្ងៃស្អែក) កំនត់ពីទីក្រុងណាដែលពួកគាត់ ពេលវេលាដែលត្រូវទៅ ហើយនិងគោលដៅ (ពួកយើងនឹងធ្វើជំនួញដើម្បីបានប្រាក់ចំណេញ)។ ប៉ុន្តែព្រះអង្គមិនបានមានការរួមចំណែកនៅក្នុងផែនការ របស់ពួកគេនោះទេ ដោយព្រោះពួកគេមិនទូលសូមឲ្យព្រះអង្គឲ្យធ្វើការដឹកនាំមកកាន់ផែនការរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានសម្រេចចិត្ត ធ្វើដូចជា ពួកគេគឺជាអ្នកដែលមានអំណាចគ្រប់គ្រងទៅលើអនាគត។
អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជានឹងកើតមានយ៉ាងណាដល់ថ្ងៃស្អែកទេ ដ្បិតជីវិតអ្នករាល់គ្នាជាអ្វី គឺជាចំហាយទឹកទេតើ ដែលឃើញតែ១ភ្លែត រួចបាត់ទៅ
៤:១៤ ប៉ុន្តែអ្នកជំនួញទាំងនោះមិនបានដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងនៅឆ្នាំបន្ទាប់នោះទេ។ ជាការជាក់ ស្តែងនោះ ពួកគេមិនដឹងថាមានអ្វីកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែកផង! ពួកគេថែមទាំងមិនបានដឹងថាពួកគេ អាចរស់ទៅដល់ឆ្នាំក្រោយ ឬ អត់ផង។ ចំហាយទឹកគ្រប់ដណ្តប់មកលើដែនដី ហើយក៏រលាយបាត់នៅពេលថ្ងៃ។ ជីវិតរបស់មនុស្សគឺដូចនេះ មាននៅទីនេះមួយភ្លែត ហើយមួយរំពេចក៏បាត់ទៅ។
គួរតែបាននិយាយដូច្នេះវិញថា បើយើងរស់នៅ ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬការនោះ
៤:១៥ លោកយ៉ាកុប គាត់មិនបាននិយាយថា ការរៀបចំផែនការគឺជាការខុសឆ្គងនោះទេ។ បញ្ហានោះគឺយើងបានរៀបចំដោយមិនគ្មានការចូលរួមរបស់ព្រះ។ ពួកយើងត្រូវការព្រះដឹកនាំយើង (យេរេមា ១០:២៣; សុភាសិត ៣:៥-៦) ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ទេដែលជ្រាបពីអនាគត និង ជ្រាបដឹងថាអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់យើង។ ដូច្នេះហើយយើងគប្បីស្វែងរកព្រះជាមុន មុនពេលដែលយើងរៀបចំផែនការ ហើយបន្ទាប់មកទុកចិត្តទ្រង់ចំពោះលទ្ធផល។ យើងមិនគួរនិយាយថា យើងនឹងធ្វើអ្វី។ ប៉ុន្តែយើងគួរនិយាយវិញថា «បើយើងរស់នៅ ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬការនោះ»។ សាវកប៉ុលក៏បានធ្វើតាមគោលការណ៍នេះដែរ (កិច្ចការ ១៨:២១; ១កូរិនថូស ៤:១៩; ១កូរិនថូស ១៦:៧)។ ហើយលោកយ៉ាកុបចង់ឲ្យយើងមានការបន្ទាបខ្លួនពឹងផ្អែកទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ដោយដឹងថាពួកយើងត្រូវធ្វើ ការពឹងផ្អែកទៅលើទ្រង់ គ្រប់ពេលវេលានៃជីវិតរបស់យើង។
តែឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីអំនួត អំពីពាក្យអួតអាងរបស់ខ្លួនដូច្នោះ ហើយគ្រប់ទាំងសេចក្ដីអំនួតយ៉ាងនោះ សុទ្ធតែអាក្រក់ទាំងអស់
៤:១៦ ពួកអ្នកជំនួញមានជំនឿចិត្តលើខ្លួនឯង។ ពួកគេមានការជឿជាក់ថាពួកគេនឹងមានជោគជ័យដោយសារតែផែនការ និង ការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គេ។ ពួកគេបានរៀបចំផែនការ និង ប្រព្រឹត្ត ធ្វើដូចជាពួកគេមានសម្ថតភាពគ្រប់គ្រងអនាគតរបស់គេអញ្ចឹង។ សេចក្តីអំនួតទាំងនេះសុទ្ធតែអាក្រក់ ទាំងអស់។ យើងមិនគួរប្រកាសនិយាយមិនពិត ពីអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបានឡើយ។ យើងមិនអាចគ្រប់គ្រងអនាគតបានទេ ហើយយើងមិនត្រូវនិយាយធ្វើឬកដូចជា យើងអាចគ្រប់គ្រងទៅកាន់អនាគតបាន។
ដូច្នេះ ឯអ្នកណាដែលចេះធ្វើល្អ តែមិនធ្វើសោះ នោះរាប់ជាបាបដល់អ្នកនោះវិញ។
៤:១៧ អំពើបាបមិនមែនគ្រាន់តែជា ការដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងនោះទេ។ តែវាក៏ជាការ ដែលបរាជ័យក្នុងការធ្វើអំពើត្រឹមត្រូវផងដែរ (ម៉ាថាយ ២៥: ៤១-៤៥)។ យើងធ្វើបាបទាស់នឹងព្រះ នៅពេលណាដែលយើងមិន ធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ នៅពេលដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើងឲ្យធ្វើកិច្ចកាណា មួយបម្រើទ្រង់ យើងមិនត្រូវព្រងើយកន្តើយចំពោះការនោះទេ។ យើងគួរស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ហើយត្រូវដឹងថាព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរមកកាន់ការស្តាប់បង្គាប់របស់យើង ។