ការប្រោសនៅស្រះទឹកបេថែសដា
ក្រោយនោះមក មានបុណ្យ១របស់សាសន៍យូដា ហើយព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់យាងឡើងទៅឯក្រុងយេរូសាឡិម
៥:១ ព្រឹត្តិការណ៏ដែលលោកយ៉ូហានកត់ត្រាតែងតែកើតមានឡើងនៅក្នុងពិធីបុណ្យរបស់សាសន៍យូដា រួមទាំង ពិធីបុណ្យរំលង (២:១៣, ៦:៤, ១១:៥៥); ពិធីបុណ្យរោងឧបោសថ (បុណ្យបារាំ) (៧:២) និង ពិធីបុណ្យឆ្លង (១០:២២)។ ពួកសាសន៍យូដាភាគច្រើនបានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បី ប្រារព្ធពិធីទាំងអស់នេះ។ ព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវផ្តោតសំខាន់នៅក្នុងស្រុកកាលីឡេ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គ បានយាងទៅក្រុងយេរូសាឡិមសម្រាប់ប្រារព្ធពិធីទាំងនេះ។
រីឯនៅក្រុងយេរូសាឡិម ជិតទ្វារចៀម នោះមានស្រះ១ ដែលភាសាហេព្រើរហៅថា បេថែសដា មានសាលាសំណាក់៥ មានមនុស្សសន្ធឹកដេកនៅក្នុងសាលាទាំងនោះ ខ្លះឈឺ ខ្លះខ្វាក់ ខ្លះខ្វិន ខ្លះស្វិត គេរង់ចាំទឹកកំរើកឡើង ដ្បិតចួនណាមានទេវតាចុះមកកូរទឹកក្នុងស្រះនោះ លុះក្រោយដែលបានកូរស្រេចហើយ នោះអ្នកណាដែលចុះទៅមុនគេ ក៏បានជាស្អាត ទោះបើឈឺរោគអ្វីក៏ដោយ នៅទីនោះ មានមនុស្សម្នាក់ដែលឈឺ៣៨ឆ្នាំមកហើយ កាលព្រះយេស៊ូវឃើញគាត់ដេកនៅ ហើយបានជ្រាបថា គាត់នៅយ៉ាងនោះជាយូរមកហើយ នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា តើអ្នកចង់បានជាឬទេ
៥:២-៦ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលឈឺជាច្រើនបានប្រមូលគ្នាមកឯស្រះទឹកនេះ ព្រះយេស៊ូវបានសំគាល់ មនុស្សម្នាក់ ដែលមានសេចក្តីត្រូវការជំនួយច្រើនបំផុត-មនុស្សម្នាក់ដែលបានពិការអស់រយៈពេលសាមសិប ប្រាំបីឆ្នាំហើយ!
អ្នកជំងឺនោះទូលឆ្លើយថា លោកម្ចាស់អើយ ខ្ញុំគ្មានអ្នកណានឹងដាក់ខ្ញុំទៅក្នុងស្រះ ក្នុងកាលដែលទឹកបានកំរើកឡើងនោះទេ ហើយកំពុងដែលខ្ញុំចុះទៅ នោះក៏មានម្នាក់ទៀតចុះទៅមុនខ្ញុំ
៥:៧ មនុស្សម្នាក់ដែលមានភាពទន់ខ្សោយមិនអាចនឹងឈរឬដើរបានឡើយ។ គាត់បានគិតថាគាត់ត្រូវតែ ចូលទៅក្នុងស្រះទឹកនោះដើម្បីឲ្យបានជា ប៉ុន្តែទឹកនៅក្នុងស្រះបេថែសដាមិនអាចប្រោសឲ្យគាត់ជាបាន ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ត្រូវការ ការអស្ចារ្យដោយព្រះចេស្តានៃព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវនឹងប្រទានការនេះ ដល់គាត់។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគាត់ថា ចូរក្រោកឡើង យកគ្រែអ្នកដើរទៅ
៥:៨ ជាជាងការដែលជួយឲ្យគាត់បានចូលទៅក្នុងស្រះនោះព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់ឲ្យគាត់ធ្វើរឿងបី យ៉ាង ជាការដែលគាត់មិនអាចធ្វើបាននោះឡើយ (ក្រោកឡើង យកគ្រែរបស់គាត់ ហើយដើរទៅ)។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបង្គាប់ការនេះ ព្រះអង្គក៏បានប្រទាននូវអំណាចសម្រាប់ធ្វើការទាំងអស់នោះបានដែរ។
ស្រាប់តែអ្នកនោះបានជាភ្លាម ក៏យកគ្រែដើរទៅ
៥:៩ ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសមនុស្សនោះដោយព្រះចេស្តានៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ។ គ្រាដែលព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូលនោះ ព្រះចេស្តាបានហូរចូលទៅក្នុងរូបកាយរបស់មនុស្សដែលពិការនោះ។ ភ្លាមៗនោះ គាត់ត្រូវបានប្រោសឲ្យបានជាស្រឡះ។
ព្រះយេស៊ូវធ្វើការអស្ចារ្យជាច្រើន តាមរយៈព្រះចេស្ដានៃការបញ្ជា។ ការដែលបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូវខ្លីៗ ហើយមានលទ្ធផលភ្លាមៗ នៅក្នុងការអស្ចារ្យនី មួយៗ។ នេះបង្ហាញឱ្យយើងឃើញអំពី ព្រះចេស្ដា និងអំណាចនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ឯថ្ងៃនោះ ជាថ្ងៃឈប់សំរាក ដូច្នេះ ពួកសាសន៍យូដា គេស្តីឲ្យអ្នកដែលបានជាថា ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃឈប់សំរាក អ្នកគ្មានច្បាប់នឹងលីគ្រែទៅទេ
៥:៩-១០ គ្រែរបស់គាត់គឺជាកម្រាលដែលធ្វើពីចំបើង ដូច្នេះហើយមានវាមានទំងន់ស្រាលគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុង ការរមូរ ហើយលីពីលើស្មាររបស់គាត់។
ជាធម្មតានៅក្នុងដំណឹងល្អយ៉ូហាន “សាសន៍យូដា” សំដៅទៅលើពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដា។ ផ្ទូយពី ការដែលមានសេចក្តីអំណរដោយព្រោះតែមនុស្សម្នាក់នោះត្រូវបានប្រោសឲ្យជានោះ ពួកគេបាន ចោទប្រកាន់គាត់ចំពោះការដែលគាត់លីគ្រែគាត់ទៅវិញ! ពួកគេបានគិតថា វាគឺជាការដែលល្មើសចំពោះ ថ្ងៃសប្ប័ទដោយការដែលគាត់លីគ្រែគាត់នោះ ដោយព្រោះតែយោងតាមទំនៀមទម្លាប់ ការដែលលីឬ លើកគ្រឿងសំភារៈនោះត្រូវបានហាមឃាត់នៅក្នុងថ្ងៃសប្ប័ទ។ ប៉ុន្តែក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេមិនបានហាម ឃាត់ការនេះឡើយ ដូច្នេះហើយការនេះមិនមែនជាការដែលល្មើស នឹងក្រិត្យវិន័យ របស់ព្រះនោះឡើយ។
គាត់ឆ្លើយទៅគេថា លោកដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំជា លោកបង្គាប់ថា ចូរយកគ្រែឯងដើរទៅ នោះគេសួរគាត់ថា តើអ្នកណាបានប្រាប់ឲ្យអ្នកយកគ្រែដើរទៅដូច្នេះ តែអ្នកដែលបានជាមិនស្គាល់ជាអ្នកណាទេ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងទៅបាត់ហើយ ក៏មានមនុស្សសន្ធឹកនៅទីនោះដែរ
៥:១១-១២ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានឮអំពីការអស្ចារ្យ ប៉ុន្តែពួកគេបានចាប់អារម្មណ៍ចំពោះតែ ការដែលថាមនុស្សម្នាក់នោះបានលើកគ្រែរបស់គាត់ដើរទៅតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេបានរំលងនូវចំនុចសំខាន់។ ព្រះបាននៅក្បែរគេហើយបានធ្វើការជាមួយនឹងព្រះចេស្តាដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងការប្រោសមនុស្សឲ្យបានរួច ប៉ុន្តែ ពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះតែទំនៀមទម្លាប់ និងច្បាប់របស់សាសនាពួកគេជាជាងការយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះព្រះ និងប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គវិញ។
ក្រោយនោះមក ព្រះយេស៊ូវឃើញគាត់នៅក្នុងព្រះវិហារ ក៏មានបន្ទូលទៅថា មើល ឥឡូវអ្នកបានជាហើយ កុំឲ្យធ្វើបាបទៀត ក្រែងអ្នកកើតមានសេចក្ដីអាក្រក់ជាងនេះទៅទៀត មនុស្សនោះក៏ចេញទៅប្រាប់ដល់ពួកសាសន៍យូដា ឲ្យដឹងថាជាព្រះយេស៊ូវ ដែលប្រោសឲ្យខ្លួនបានជា
៥:១៤-១៥ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់បានទទួលព្រះចេស្តានៃព្រះ ការនោះគួរតែបណ្តាលឱ្យមាន ការផ្លាស់ប្រែរបៀបនៃការរស់នៅ។ ព្រះយេស៊ូវយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះសុខភាពខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ របស់មនុស្សនោះដូចជាសុខភាពខាងសាច់ឈាមរបស់គាត់ដែរ។ អំពើបាបគឺអាក្រក់បំផុត ហើយជា មេរោគដែលគ្រោះថ្នាក់បំផុតដែលមនុស្សបានមាន។ ដូច្នេះហើយព្រះយេស៊ូវដាស់តឿន មនុស្សនោះ ថាការរស់នៅក្នុងអំពើបាបនោះអាក្រក់ជាងការដែលរស់នៅក្នុងពិការភាពរយៈពេលសាមសិបប្រាំបីឆ្នាំទៅទៀត ហើយនឹងធ្វើឲ្យមានលទ្ធផលកាន់តែអាក្រក់លើសទៅទៀតនៅក្នុងថ្ងៃជំនុំជំរះ។
ហេតុនោះបានជាពួកសាសន៍យូដា គេបៀតបៀនដល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយរកសំឡាប់ទ្រង់ ដោយព្រោះទ្រង់ធ្វើការនោះ នៅថ្ងៃឈប់សំរាក ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគេថា ព្រះវរបិតាខ្ញុំ ទ្រង់ធ្វើការដរាបមកដល់ឥឡូវនេះ ហើយខ្ញុំក៏ធ្វើការដែរ ដោយហេតុពាក្យនោះ បានជាពួកសាសន៍យូដា គេរកសំឡាប់ទ្រង់រឹតតែខ្លាំងឡើង ពីព្រោះទ្រង់មិនមែនគ្រាន់តែរំលងច្បាប់នៃថ្ងៃឈប់សំរាកតែប៉ុណ្ណោះ គឺបានទាំងហៅព្រះថាជាព្រះវរបិតានៃទ្រង់ថែមទៀត ហើយលើកអង្គទ្រង់ស្មើនឹងព្រះផង។
៥:១៦-១៨ ពួកសាសន៍យូដាបៀតបៀនព្រះយេស៊ូវសម្រាប់ការដែលប្រោសមនុស្សឲ្យជានៅក្នុងថ្ងៃ សប្ប័ទ។ លោកុប្បត្តិ ២:៣ ប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថាព្រះសម្រាកនៅក្នុងថ្ងៃទីប្រាំពីរ ពីគ្រប់ទាំងកិច្ចការ របស់ព្រះអង្គនៅការក្នុងការបង្ករបង្កើត ប៉ុន្តែការនេះមិនមែនមានន័យថា ព្រះមិនធ្វើអ្វីសោះនៅក្នុងថ្ងៃសៅរ៍ នោះឡើយ។ ព្រះអង្គតែងតែធ្វើការក្នុងនាមជាព្រះអង្គដែលទ្រទ្រង់ សកលលោកទាំងមូល។ ព្រះយេស៊ូវពន្យល់ពីការនេះដល់ពួកគេ ហើយគ្រាដែលព្រះអង្គធ្វើការនេះ ព្រះអង្គបានហៅព្រះថា “ព្រះវរបិតាខ្ញុំ” ដែលគ្មានគ្រូនៃសាសន៍យូដាណាមួយធ្លាប់បានហៅ យ៉ាងដូចនេះ ពីមុនមកឡើយ។ ពួកសាសន៍យូដាបានយល់ថានេះគឺជាការប្រកាសពីភាពស្មើគ្នាជាមួយនឹងព្រះ។
សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះរាជបុត្រា
ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានបន្ទូលឆ្លើយទៅគេថា ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ព្រះរាជបុត្រាពុំអាចនឹងធ្វើការអ្វី ដោយព្រះអង្គទ្រង់បានទេ ធ្វើបានតែការអ្វីដែលឃើញព្រះវរបិតាធ្វើ ដ្បិតការអ្វីដែលព្រះវរបិតាធ្វើ នោះព្រះរាជបុត្រាក៏ធ្វើដូច្នោះដែរ
៥:១៩ ព្រះយេស៊ូវពន្យល់អំពីស្មើភាពរបស់ព្រះអង្គជាមួយនឹងព្រះ។ ទំនាក់ទំនងរបស់ព្រះយេស៊ូវជាមួយ នឹងព្រះវរបិតាគឺវិសេសបំផុត។ ព្រះយេស៊ូវបានទតឃើញកិច្ចការ ដែលព្រះវរបិតាធ្វើ។ ព្រះអង្គមានសិទ្ធិចូលទៅកាន់ព្រះវរបិតាជានិច្ច ហើយមានចំណេះពេញលេញអំពីព្រះវរបិតា។ លើសពីនេះទៅទៀត ព្រះយេស៊ូវធ្វើអ្វីកិច្ចការដែលព្រះវរបិតាធ្វើ។ ព្រះអង្គមិនបានធ្វើការដាច់ ដោយឡែកពីព្រះវរបិតាឡើយ។ ព្រះអង្គធ្វើតែកិច្ចការណាដែលព្រះវរបិតាធ្វើតែប៉ុណ្ណោះ។ ការនេះបង្ហាញពីការរួបរួមនៅក្នុងគោលបំណងនិងកិច្ចការរវាងព្រះវរបិតានិងព្រះរាជបុត្រា។
ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ព្រះយេស៊ូវតែងតែចុះចូលចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា។ ព្រះអង្គតែងតែ ធ្វើអ្វីដែលគាប់នឹងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា (៨:២៩) ហើយអាចធ្វើតែអ្វីដែលព្រះអង្គបានឃើញ ព្រះវរបិតាទ្រង់ធ្វើតែប៉ុណ្ណោះ។ ការនេះបង្ហាញយើងទាំងអស់គ្នាអំពីការស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះរាជបុត្រា ហើយក៏បង្រៀនពីភាពស្មើ គ្នារបស់ព្រះរាជបុត្រាជាមួយនឹងព្រះដែរ។ សម្រាប់ព្រះយេស៊ូវការដែលអាច ធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះវរបិតាធ្វើនោះ បង្ហាញថាព្រះអង្គមានភាពស្មើគ្នា ជាមួយនឹងព្រះ ទាំងភាពជាព្រះ ព្រះចេស្តា និងសមត្ថភាព។
ពីព្រោះព្រះវរបិតាទ្រង់ស្រឡាញ់ព្រះរាជបុត្រា ហើយក៏បង្ហាញ ឲ្យព្រះរាជបុត្រាឃើញអស់ទាំងការដែលទ្រង់ធ្វើដែរ ទ្រង់នឹងបង្ហាញឲ្យឃើញការធំ លើសជាងការទាំងនេះទៅទៀត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីអស្ចារ្យ
៥:២០ ការនេះបកស្រាយពីរបៀបដែលព្រះរាជបុត្រាឃើញពីអ្វីដែលព្រះវរបិតាធ្វើ: ដោយព្រោះតែ ព្រះវរបិតាស្រឡាញ់ព្រះរាជបុត្រាហើយបង្ហាញគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គធ្វើ។ ហើយចំពោះព្រះរាជបុត្រាវិញ ដោយព្រោះតែសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះព្រះវរបិតាទ្រង់បានស្តាប់តាមព្រះអង្គ យ៉ាងល្អឥត ខ្ចោះ ហើយធ្វើអ្វីដែលព្រះវរបិតាធ្វើ។ តាមការពិតទៅ ព្រះវរបិតានឹងបង្ហាញ ដល់ព្រះរាជបុត្រា ឲ្យឃើញការធំជាងការដែលប្រោសអ្នកឈឺឲ្យបានជាលើសទៅទៀត (ខ១-៩)។ "ការធំ លើសជាងការ ទាំងនេះ" គឺជាការដែល ប្រទានជីវិតដល់ពួកអ្នកស្លាប់ (ខ២១) ហើយនឹងការជំនុំជំរះពិភពលោកទាំងមូល (ខ២២)។
ដ្បិតដែលព្រះវរបិតាទ្រង់ប្រោសមនុស្សស្លាប់ ឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញយ៉ាងណា នោះព្រះរាជបុត្រានឹងប្រោសដល់អ្នកណា ដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យក៏យ៉ាងដូច្នោះដែរ
៥:២១ ព្រះវរបិតាមានព្រះចេស្តានៅក្នុងការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ (១ ពង្សាវតាក្សត្រ ១៧: ១៧-២៤; ២ ពង្សាវតាក្សត្រ ៤:៣២-៣៧; ៥:៧) ហើយព្រះយេស៊ូវក៏ធ្វើការនោះបានដែរ (ខ២១-២៩; ១១:២៥-៤៤; ១៤:១៩; ២០:១-១៨)។ ព្រះរាជបុត្រាធ្វើអ្វីដែលព្រះវរបិតាធ្វើ។ ការនេះគឺជាលក្ខណៈ ដែលមាននៅក្នុងព្រះរាជបុត្រា រួមចំណែកជាមួយនឹងព្រះវរបិតា ដែលព្រះអង្គគឺជាប្រភពនៃជីវិត ដល់គ្រប់ទាំងអស់ (១:៤)។
ព្រះរាជបុត្រា“ប្រទានជីវិតដល់អស់អ្នកណាដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ”។ ការនេះសំដៅលើ អំណោយទានរបស់ព្រះអង្គ ដែលជាជីវិតអស់កល្ប និងជីវិតពេញបរិបូរ (ក្នុងពេលនេះ; ៣:១៤-១៥; ១០:១០) ហើយនឹងការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ (ពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញជាលើកទីពីរ; ខ២៨- ២៩, ១១: ២៥; ១ ថែស្សាឡូនិច ៤:១៦-២២)។ ដូចដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើសមនុស្សម្នាក់ នោះចេញពីហ្វូងមនុស្សដែលមានជំងឺដែលនៅក្បែរស្រះទឹកបេថែសដា (ខ៦) នោះព្រះអង្គក៏ជ្រើសរើស អស់អ្នកដែលព្រះអង្គប្រទានឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចបែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ (១៥:១៦)។
ព្រះវរបិតាទ្រង់មិនជំនុំជំរះអ្នកណាទេ ទ្រង់បានប្រគល់គ្រប់ការជំនុំជំរះ ដល់ព្រះរាជបុត្រាវិញ ដើម្បីឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះរាជបុត្រា ដូចជាគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះវរបិតាដែរ អ្នកណាដែលមិនគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះរាជបុត្រា នោះក៏មិនគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះវរបិតា ដែលចាត់ឲ្យទ្រង់មកដែរ។
៥:២២ ព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងការប្រោសឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គ មានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងការជំនុំជំរះនៅថ្ងៃចុងបំផុត។ ក្នុងការយាងមកលើកទីមួយរបស់ព្រះអង្គ ព្រះយេស៊ូវ បានសម្រេចសេចក្តីសង្រ្គោះសម្រាប់អស់អ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងការយាងមកលើកទីពីរ របស់ព្រះអង្គ ទ្រង់នឹងយាងមកដើម្បីនឹងជំនុំជំរះមនុស្សទាំងអស់។
៥:២៣ ហេតុផលដែលព្រះប្រទាននូវសិទ្ធិអំណាចដល់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គនៅក្នុងការជំនុំជំរះពិភពលោក នោះគឺដើម្បីឲ្យ “មនុស្សទាំងអស់បានគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះរាជបុត្រា ដូចជាគោរព ប្រតិបត្តិដល់ ព្រះវរបិតាដែរ”។ ប្រសិនបើមនុស្សណាម្នាក់មិនគោរពប្រតិបត្តិ ដល់ព្រះរាជបុត្រាទេនោះ នោះគេមិនបានគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះវរបិតាឡើយ។ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងឃើញពីការរួបរួមនៃ ព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា។ ការអ្វីដែលបានធ្វើចំពោះអង្គណាមួយនោះ ក៏បានធ្វើដាក់មួយអង្គទៀតដែរ។
សង្ខេបឲ្យខ្លី
(១) ព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈស្មើជាមួយនឹងព្រះវរបិតា នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ (ខ១៩-២០);
(២) ព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈស្មើជាមួយនឹងព្រះវរបិតា នៅក្នុងព្រះចេស្តាព្រះអង្គក្នុងការប្រទានជីវិត (ខ២១);
(៣) ព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈស្មើជាមួយនឹងព្រះវរបិតា នៅក្នុងការជំនុំជំរះ (ខ២២);
(៤) ព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈស្មើជាមួយនឹងព្រះវរបិតា នៅក្នុងការគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះអង្គ (ខ២៣)។
ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា អ្នកណាដែលស្តាប់ពាក្យខ្ញុំ ហើយជឿដល់ព្រះអង្គ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក អ្នកនោះមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយមិនដែលត្រូវជំនុំជំរះឡើយ គឺបានកន្លងហួសពីសេចក្ដីស្លាប់ ទៅដល់ជីវិតវិញ
៥:២៤ នៅក្នុងខ នេះបង្ហាញពីផ្លូវដែលអាចទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះយ៉ាងច្បាស់។ ការដែល “ស្តាប់ពាក្យខ្ញុំ” មានន័យថា ព្រមទទួល ជឿតាម ហើយស្តាប់តាមព្រះបន្ទូលនោះ។ នៅពេលដែលមនុស្សណាម្នាក់ធ្វើដូច្នេះ គាត់មិនដែលត្រូវជាប់ជំនុំជំរះឡើយ ដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ូវ បានទទួលទោសជំនួសអំពើបាបរបស់គាត់នៅលើឈើឆ្កាងហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ឥលូវនេះ នៅក្នុង ព្រះគ្រីស្ទគាត់ទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។
ការដែលទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគឺជាការដែលបានកន្លងហួសពីសេចក្តីស្លាប់ឲ្យបានជីវិត។ ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគឺជាជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណដែលមនុស្សម្នាក់ទទួលបាននៅពេលដែលគាត់កើតជាថ្មី។ មុនដែលបានកើតជាថ្មី យើងទាំងអស់គ្នាបានស្លាប់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនៅក្នុងសេចក្តីរំលង និងអំពើបាប។ ប៉ុន្តែនៅពេលយើងបានដាក់សេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងបានកើតជាថ្មីដោយ ការទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងបានកន្លងហួសពីសេចក្ដីស្លាប់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ទៅដល់ជីវិត ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណវិញ។
ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា នឹងមានពេលវេលាមក ក៏មកដល់ហើយ ដែលមនុស្សស្លាប់នឹងឮសំឡេងព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ហើយអស់អ្នកណាដែលឮនឹងបានរស់វិញ
៥:២៥ ពួកសាសន៍យូដាបានដឹងដោយសារព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ថាជីវិតគឺជាអំណោយទៀតមកពីព្រះ (លោកុប្បត្តិ ២:៧; ទំនុកដំកើង ១៦:១១) ហើយសេចក្តីជំនុំជំរះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះ (លោកុប្បត្តិ ១៨:២៥; ពួកចៅហ្វាយ ១១:២៧)។ ដូច្នេះហើយ ចំនុចសំខាន់នៅក្នុងខទាំងនេះគឺថា ព្រះយេស៊ូវអាចធ្វើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបានដោយព្រោះតែព្រះអង្គគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។
ការពិតដែលថាព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញបង្ហាញថាព្រះអង្គមានលក្ខណៈស្មើជាមួយនឹងព្រះវរបិតា។ គឺជាសំឡេងព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ (ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ខ២៤; ៦:៦៣, ៦:៦៨; ១១:៤៣) ដែលហៅមនុស្សឲ្យចេញពីសេចក្តីស្លាប់មក ហើយអស់អ្នកណា ដែលស្តាប់តាមនឹងបានជីវិតរស់នៅ។
មានការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ(ការកើតជាថ្មី)ដែលកើតមានឡើងក្នុងពេលឥឡូវ ហើយនឹង មានការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញខាងសាច់ឈាមពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញជាលើកទីពីរ។ ខគម្ពីរនេះគឺ សំដៅលើការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់កើតជាថ្មី។ “សេចក្តីស្លាប់” គឺជាសេចក្តីស្លាប់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនៅក្នុងការរំលងនិងអំពើបាប។ ពួកគេបានឮសំឡេងរបស់ព្រះរាជបុត្រា នៃព្រះពេលដែលដំណឹងល្អបានប្រកាសទៅដល់ពួកគេ។ ពេលដែលពួកគេទទួលជឿតាមដំណឹងល្អ ហើយទទួលព្រះអង្គសង្រ្គោះនោះ ទ្រង់ប្រទានឲ្យពួកគេជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ (អេភេសូ ២:១; កូឡូស ២:១៣)។
ពីព្រោះដែលព្រះវរបិតាមានជីវិតក្នុងព្រះអង្គទ្រង់យ៉ាងណា នោះទ្រង់ក៏បានប្រទានឲ្យព្រះរាជបុត្រាមានជីវិត ក្នុងព្រះអង្គទ្រង់យ៉ាងនោះដែរ
៥:២៦ ខនេះពន្យល់ថាហេតុដែលព្រះរាជបុត្រាអាចប្រទានឲ្យមនុស្សនូវជីវិតរស់ពីសុគតឡើងវិញដោយ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ គឺដោយព្រោះតែ (ដូចជាព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាដែរ) ព្រះអង្គមានជីវិតនៅក្នុងព្រះអង្គទ្រង់។
ជីវិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវបានបង្កើតនិងទ្រទ្រង់ដោយព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ព្រះរាជបុត្រា ហើយនឹងព្រះរាជបុត្រាតែមួយប៉ុណ្ណោះ ព្រះបានប្រទានឲ្យមានជីវិតនៅក្នុងព្រះអង្គ។ ជីវិតនោះមិនដែលមាន ពេលចាប់ផ្តើមឡើយ។ ជីវិតនោះគឺអស់កល្បជានិច្ចរៀងមក។ ដូច្នេះហើយ ព្រះរាជបុត្រាមានជីវិតដូចជា ព្រះវរបិតាដែរ។
ហើយបានប្រទានអំណាចមកទ្រង់ ឲ្យជំនុំជំរះផង ពីព្រោះទ្រង់ជាកូនមនុស្ស
៥:២៧ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ (ខ២៥) និងជាកូនមនុស្ស (ខ២៧)។ “ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ” ប្រាប់យើងថា ព្រះអង្គគឺជាមួយអង្គនៅក្នុងលក្ខណៈនៃព្រះទាំងបីអង្គ។ ក្នុងនាមជាព្រះរាជបុត្រា នៃព្រះ ព្រះអង្គស្មើជាមួយនឹងព្រះវរបិតាហើយជាមួយនឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ក្នុងនាមជាព្រះរាជបុត្រានៃ ព្រះ ព្រះអង្គប្រទានឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (ខ២៥)។
ក្នុងនាមកូនមនុស្ស ព្រះអង្គគឺជាចៅក្រមដែលជំនុំជំរះមនុស្ស(ខ២៧)។ ដូចដែលមានចែងនៅក្នុងដានីយ៉ែល ៧:១៣-១៤ ពីការលើកដំកើងកូនមនុស្សដែលមានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងការជំនុំជំរះមនុស្សជាតិ ដោយព្រោះតែមានតែទ្រង់មួយប៉ុណ្ណោះ ជាមនុស្សដែលល្អឥតខ្ចោះបាន។ ព្រះអង្គត្រូវបានប្រទានឲ្យ “មានអំណាច គ្រប់គ្រង និងសិរីល្អ ព្រមទាំងឲ្យមានរាជ្យផង ដើម្បីឲ្យបណ្តាជនទាំងឡាយ សាសន៍ដទៃ និងមនុស្សគ្រប់ភាសា បានគោរពដល់ទ្រង់ ឯអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ នោះក៏ស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្ប ឥតដែលកន្លងបាត់ឡើយ ហើយរាជ្យរបស់ទ្រង់នឹងបំផ្លាញមិនបានផង” (ដានីយ៉ែល ៧:១៤)។
កុំឲ្យឆ្ងល់ពីសេចក្ដីនេះឡើយ ដ្បិតមានពេលវេលាមក ដែលអស់ទាំងខ្មោចនៅក្នុងផ្នូរនឹងឮសំឡេងទ្រង់ ហើយនឹងចេញមក គឺពួកអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តល្អ គេនឹងរស់ឡើងវិញឲ្យបានជីវិត ឯពួកអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់វិញ គេនឹងរស់ឡើង ឲ្យជាប់មានទោស
៥:២៨-២៩ ពេលនេះព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលអំពីការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញខាងសាច់ឈាម ពេលដែល ព្រះអង្គយាងមកវិញជាលើកទីពីរ។ តើអ្វីដែលនឹងប្រោសយើងឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ? ជាថ្មីម្តងទៀត គឺជា សំឡេងរបស់ព្រះយេស៊ូវ! សំឡេងនៃព្រះរាជបុត្រាគឺពេញដោយព្រះចេស្តាគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុង ការបង្កើតឲ្យមានជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណក្នុងពេលឥឡូវនេះ (ខ២៥) ហើយមានព្រះចេស្តាគ្រប់គ្រាន់ នៅក្នុងការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញពេលដែលព្រះអង្គយាងមកជាលើកទីពីរ។ ចៀមរបស់ព្រះអង្គ ស្គាល់សំឡេង របស់ព្រះអង្គ ហើយដើរតាមព្រះអង្គ ទោះបីជាឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញក៏ដោយ!
វានឹងក្លាយទៅជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់មនុស្សជាតិ! ដូចជាព្រះយេស៊ូវបានសុគត ហើយបានរស់ឡើងវិញ នោះអ្នកជឿទាំងអស់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនឹងរស់ឡើងវិញនៅពេលទ្រង់ យាងត្រឡប់មកវិញ លើកទីពីរ។
មនុស្សទាំងអស់នឹងត្រូវបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញខាងសាច់ឈាម (ដានីយ៉ែល ១២:១-២)។ យ៉ាងណាម៉ិញ មានតែអស់អ្នកដែលបានសង្រ្គោះនឹងត្រូវបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញដើម្បីឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ អស់អ្នកដែលមិនទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះនឹងត្រូវរស់ឡើងវិញដើម្បីឲ្យបានត្រូវសេចក្តីជំនុំជំរះ។
មិនថាមនុស្សម្នាក់បានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញដើម្បីឲ្យបានជីវិតឬដើម្បីឲ្យត្រូវជំនុំជំរះនោះឡើយគឺអាស្រ័យលើអ្វីដែលពួកគេបាន “ធ្វើល្អ” ឬ “ធ្វើអាក្រក់”។ នៅក្នុងដំណឹងល្អ យ៉ូហាន ការដែល “ធ្វើល្អ” មានន័យថា បានទទួលជឿលើព្រះរាជបុត្រា (១:១២, ៦:២៩) និងទទួលបានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលបង្កើតឲ្យមាន ផលផ្លែនៃកិច្ចការល្អនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ (៣:៥, ៣:២១)។ ការដែល “ធ្វើអាក្រក់” មានន័យថា បានបដិសេធព្រះរាជបុត្រានិងបានស្អប់ដល់ពន្លឺ ដែលជាលទ្ធនៅក្នុង ការប្រព្រឹត្តអាក្រក់ (៣:១៨-១៩)។
ខ្ញុំពុំអាចនឹងធ្វើការអ្វី ដោយខ្លួនខ្ញុំបានទេ ខ្ញុំជំនុំជំរះតាមដែលខ្ញុំឮ ហើយសេចក្ដីជំនុំជំរះរបស់ខ្ញុំក៏សុចរិត ពីព្រោះខ្ញុំមិនរកតាមតែចិត្តខ្ញុំទេ គឺតាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះវិញ ដែលទ្រង់ចាត់ឲ្យខ្ញុំមក។
៥:៣០ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវជំនុំជំរះមនុស្ស ការជំនុំជំរះរបស់ព្រះអង្គនឹងបានសុចរិតបំផុត ដោយព្រោះតែព្រះអង្គធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតាព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវតែងតែស្តាប់តាម ព្រះវរបិតាទ្រង់យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គគឺជាព្រះរាជបុត្រាដ៏ល្អឥតខ្ចោះចំពោះ ព្រះដែលព្រះអង្គធ្វើតាមតែអ្វីដែលជាបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះតែប៉ុណ្ណោះ។
ទីបន្ទាល់ពីព្រះយេស៊ូវ
បើសិនជាខ្ញុំធ្វើបន្ទាល់ពីខ្លួនខ្ញុំ នោះសេចក្ដីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំមិនពិតទេ
៥:៣១ យោងតាមក្រិត្យវិន័យ សក្ខីភាពរបស់មនុស្សពីរនាក់ត្រូវតម្រូវនៅក្នុងការបញ្ជាក់ ពីសេចក្តីពិតអំពីបញ្ហាអ្វីមួយ (ជនគណនា ៣៥:៣០; ចោទិយកថា ១៧:៦, ១៩:១៥)។ ការនេះមានន័យថាមនុស្សណាម្នាក់ដែលមានទីបន្ទាល់ពីខ្លួនឯងតែម្នាក់នោះ ទីបន្ទាល់របស់គាត់មិនត្រូវបាន ទទួលនោះឡើយនៅក្នុងសាលាប្រជុំរបស់សាសន៍យូដា។ ដូច្នេះហើយ “មិនមែនជាការពិត” មានន័យថា “មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតនៅក្នុងសាលាប្រជុំនោះឡើយយោងតាមក្រិត្យវិន័យ”។ ដូច្នេះហើយដើម្បីបន្ថែម ទៅក្នុងទីបន្ទាល់របស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រទាននូវទីបន្ទាល់ចំនួនបួនផ្សេងទៀតអំពីព្រះអង្គ: លោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទ (ខ៣៣) កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ (ខ៣៦) ព្រះវរបិតា (ខ៣៧-៣៩) និងលោកម៉ូសេ (ខ៤៦)។
មានម្នាក់ទៀតដែលធ្វើបន្ទាល់ពីខ្ញុំ ហើយខ្ញុំដឹងថា សេចក្ដីបន្ទាល់ ដែលអ្នកនោះធ្វើពីខ្ញុំក៏ពិតប្រាកដមែន អ្នករាល់គ្នាបានចាត់គេ ឲ្យទៅឯលោកយ៉ូហាន លោកក៏ធ្វើបន្ទាល់តាមសេចក្ដីពិត ប៉ុន្តែ សេចក្ដីបន្ទាល់ដែលខ្ញុំទទួល នោះមិនមែនមកពីមនុស្សទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយសេចក្ដីទាំងនេះ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសង្គ្រោះប៉ុណ្ណោះ
៥:៣២-៣៤ ព្រះយេស៊ូវមិនត្រូវការទីបន្ទាល់ពីមនុស្សនោះឡើយដោយព្រោះតែព្រះវរបិតាជាទីបន្ទាល់ ពីព្រះអង្គហើយ (១ យ៉ូហាន ៥:៩)។ ប៉ុន្តែព្រះអង្គជ្រាបថាសក្ខីភាពជួយយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យបានជឿលើ ព្រះអង្គ ហើយជាហេតុដែលនាំឲ្យយើងទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវ ទីបន្ទាល់ដល់យើងទាំងអស់គ្នាចាប់ផ្តើមពីលោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទ។
លោកយ៉ូហានជាទីបន្ទាល់ដល់មនុស្សដែលត្រូវបានចាត់ពីក្រុងយេរូសាឡិមឲ្យបានប្រាប់ដល់ពួកគេអំពី ព្រះមែស្ស៊ីដែលនឹងត្រូវយាងមក (១:១៩-២៨) ហើយគាត់បានហៅព្រះយេស៊ូវថាជា កូនចៀមនៃព្រះ (១:២៩) និងជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ (១:៣៤) ដែលមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងចុះមក សណ្ឋិតលើនិងគង់នៅជាមួយ (១:៣២)។
ឯលោកយ៉ូហាន លោកជាចង្កៀងដែលឆេះ ហើយភ្លឺ អ្នករាល់គ្នាក៏ចូលចិត្ត ឲ្យបានអរសប្បាយក្នុងពន្លឺរបស់លោក ក្នុង១គ្រានោះដែរ
៥:៣៥ លោកយ៉ូហានគឺជា “ចង្កៀង” ដែលបានមកដើម្បីធ្វើជាសក្ខីភាពថាព្រះយេស៊ូវគឺជា “ពន្លឺដ៏ពិត” (១:៦-៩)។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានទីបន្ទាល់វិសេសជាងទីបន្ទាល់របស់លោកយ៉ូហានទៅទៀត ពីព្រោះការទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះវរបិតាបានប្រគល់មកឲ្យខ្ញុំធ្វើបង្ហើយ គឺការដែលខ្ញុំធ្វើទាំងប៉ុន្មាននេះឯង នោះបានធ្វើបន្ទាល់ពីខ្ញុំហើយ ថាព្រះវរបិតាបានចាត់ឲ្យខ្ញុំមក
៥:៣៦ ទីបន្ទាល់ទីពីរគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គគឺជាព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះអង្គ ទាំងស្រុងរួមទាំងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ ការរស់នៅដ៏សុចរិត និងការអស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ (២:២៣; ១០:២៥, ១០:៣៨; ១៣:១១; ១៥:២៤)។ ព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះអង្គគឺជាសក្ខីភាពដ៏ច្បាស់ លាស់ដែលបង្ហាញពីលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គថាព្រះអង្គជាអ្វី មកពីណា ហើយអ្នកណាចាត់ព្រះអង្គឲ្យមក។ យើងអាចឃើញបានថាព្រះហស្តរបស់ព្រះនៅក្នុងកិច្ចការទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើ ហើយស្តាប់ឮ សំឡេងព្រះនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ឯព្រះវរបិតា ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក ទ្រង់ក៏ធ្វើបន្ទាល់ពីខ្ញុំដែរ អ្នករាល់គ្នាមិនដែលឮសំឡេងទ្រង់ឡើយ ក៏មិនដែលឃើញរូបអង្គទ្រង់ផង អ្នករាល់គ្នាគ្មានព្រះបន្ទូលទ្រង់នៅក្នុងខ្លួនសោះ ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាមិនជឿដល់ព្រះអង្គ ដែលទ្រង់ចាត់ឲ្យមកនេះ អ្នករាល់គ្នាស្ទង់មើលគម្ពីរ ដោយស្មានថា បានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចអំពីគម្ពីរនោះមក គឺជាគម្ពីរនោះឯង ដែលធ្វើបន្ទាល់ពីខ្ញុំ តែអ្នករាល់គ្នាមិនសុខចិត្តមកឯខ្ញុំ ឲ្យបានជីវិតទេ។
៥:៣៧-៣៨ ទីបន្ទាល់ទីបីពពីព្រះយេស៊ូវគឺ ព្រះវរបិតា។ ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះមានព្រះបន្ទូលពី ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ កិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចគ្រប់ទាំងសេចក្តីទំនាយដែល មាននៅក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាចាស់អំពីព្រះមែស្ស៊ី (ឧទាហរណ៍ អេសាយ ២៩:១៨; ៣២:៣-៤; ៣៥:៣-៦; ៤២:៧)។ ដូច្នេះហើយ ពេលដែលពួកសាសន៍យូដាបានឃើញទីសំគាល់នៃការអស្ចារ្យទាំងនេះ (ការប្រោសមនុស្សខ្វិន ប្រោសមនុស្សខ្វាក់ឲ្យភ្លឺ ចំអែតពួកអ្នកក្រ) ពួកគេគួរតែបានស្គាល់ថា ព្រះអង្គជាអ្វីហើយ។
ពួកសាសន៍យូដាមានបទគម្ពីរ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យព្រះមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេ ដោយសារ បទគម្ពីរនោះឡើយ។ ប្រសិនបើព្រះបន្ទូលនៃព្រះបានដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេយ៉ាងពិតប្រាកដនោះ (យ៉ូស្វេ ១:៨-៩, ទំនុកដំកើង ១១៩:១១) ពួកគេនឹងបានទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវថា ជាព្រះមែស្ស៊ីហើយបានជឿលើព្រះអង្គជាមិនខាន។
៥:៣៩-៤០ ព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចគ្រប់បទគម្ពីរ ដូច្នេះការដែលមិនជឿលើព្រះអង្គ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដាបង្ហាញថាពួកគេមិនបានយល់បទគម្ពីរនោះឡើយ។ ពួកគេមិនបានទទួលស្គាល់ថាបទគម្ពីរចែងអំពីព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ (លូកា ២៤:២៥-២៧)។ ពួកគេបានស្វែងរកដើម្បីឲ្យបានជីវិតអស់កល្ប ប៉ុន្តែគេបានបដិសេធក្នុងការទុកចិត្តលើប្រភពនៃជីវិត អស់កល្បតែមួយនោះវិញ (ខ២៤, ១:១១, ៣:១៩)។
ខ្ញុំមិនទទួលកិត្តិសព្ទអំពីមនុស្សទេ ខ្ញុំស្គាល់អ្នករាល់គ្នាហើយ ថាគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ នៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នាសោះ
៥:៤១-៤២ ភាពបរាជ័យរបស់ពួកគេនៅក្នុងការទទួលព្រះរាជបុត្រានៃព្រះគឺដោយព្រោះតែគេមិនបាន ស្រឡាញ់ព្រះ។ ប្រសិនបើពួកគេបានស្រឡាញ់ដល់ព្រះនោះ ពួកគេគួរតែបានទទួលព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកឯគេជាមិនខានឡើយ។ ការបដិសេធរបស់ពួកគេចំពោះព្រះយេស៊ូវបង្ហាញពីការ ដែលគេខ្វះសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះវរបិតាព្រះអង្គ។ ពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងចំពោះការកោតសរសើរ ពីមនុស្សជាជាងស្វែងរកសិរីល្អពីព្រះជាម្ចាស់(ខ៤៤)។ ពួកគេផ្ទុយពីព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គយកព្រះទ័យ ទុកដាក់ចំពោះតែសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ ហើយហេតុនេះហើយទ្រង់មិនទទួលយកសិរីល្អ ពីមនុស្សឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវមិនត្រូវការសក្ខីភាពរបស់មនុស្សនោះឡើយ (ខ៣៤) ហើយព្រះអង្គក៏មិនត្រូវការសិរីល្អ ( កិត្តិសព្ទ) ពីមនុស្សដែរ។ ការសរសើរដំកើងពីមនុស្សចំពោះព្រះយេស៊ូវមិនបានបន្ថែមសិរីល្អ (កិត្តិសព្ទ) ដែលព្រះអង្គបានទទួលពីព្រះវរបិតារួចទៅហើយនោះឡើយ។ កិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើជាទីបន្ទាល់ ដែលបញ្ជាក់ថាព្រះអង្គជាអ្វីនោះហើយ (ខ៣៦) ហេតុនេះហើយ ការទាំងនោះជាការបង្ហាញពីសិរីល្អ របស់ទ្រង់ (២:១១)។ ព្រះអង្គតែងគាប់ដល់ព្រះទ័យនៃព្រះវរបិតាទ្រង់ (ខ១៩) ទទួលបាននូវ ការលើកដំកើងដែលមានតែព្រះវរបិតាប៉ុណ្ណោះដែលអាចប្រទានឲ្យទ្រង់បាន (ខ២៣) ហើយព្រះអង្គមាន សិរីល្អជាព្រះរាជបុត្រាតែមួយដែលមកពីព្រះវរបិតា (១:១៤)។
ខ្ញុំបានមកដោយនូវព្រះនាមរបស់ព្រះវរបិតាខ្ញុំ តែអ្នករាល់គ្នាមិនទទួលខ្ញុំទេ បើសិនជាមានអ្នកណាទៀតមក ដោយនូវឈ្មោះរបស់ខ្លួនគេ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងទទួលអ្នកនោះវិញ
៥:៤៣ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកដោយនូវក្នុងព្រះនាមព្រះវរបិតាព្រះអង្គ។ ការនេះមានន័យថា ព្រះអង្គត្រូវបានចាត់ឲ្យមកដោយព្រះវរបិតាដើម្បីធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា ដើម្បីឲ្យ បានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះវរបិតាទ្រង់ ហើយស្តាប់តាមព្រះវរបិតាទ្រង់នៅក្នុងគ្រប់ទាំងអស់។ ប្រសិនបើសាសន៍យូដាពិតជាបានស្រឡាញ់ព្រះយ៉ាងពិតប្រាកដមែននោះ ពួកគេគួរតែបានស្រឡាញ់មួយ អង្គដែលបានគាប់ដល់ព្រះទ័យព្រះនៅក្នុងគ្រប់ទាំងអស់ដែលព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូល និងបានធ្វើ។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានទទួលព្រះអង្គនោះឡើយ។
ពួកគេមិនបានទទួលមួយអង្គដែលត្រូវបានចាត់ឲ្យមកពីព្រះនោះ ប៉ុន្តែពួកគេបានទទួលអ្នក ដែលបានមកដោយគ្មានសិទ្ធិអំណាច ឬគ្មានទីបន្ទាល់ឬគ្មានសាក្សីក្រៅពីខ្លួនគេនោះវិញ (អស់អ្នកដែលមក “ដោយនូវឈ្មោះរបស់ខ្លួនគេ”)។ អ្នកប្រវត្តិវិទូសាសន៍យូដា លោកចូសេហ្វឹសបានកត់ត្រាថាមាន ព្រះមែស្ស៊ីក្លែងក្លាយជាច្រើនដែលពួកសាសន៍យូដាបានជឿនៅក្នុងអំឡុងមុនឆ្នាំ ៧០ គ,ស ពេលដែល ព្រះវិហារត្រូវបានបំផ្លាញ។
ធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នករាល់គ្នាជឿបាន ដែលទទួលកិត្តិសព្ទតែពីគ្នាឯង ឥតស្វែងរកកិត្តិសព្ទ ដែលមកពីព្រះអង្គដ៏ជាព្រះតែ១អង្គទ្រង់ដូច្នេះ
៥:៤៤ ព្រះយេស៊ូវប្រទានឲ្យនូវហេតុផលមួយទៀតសម្រាប់ភាពបរាជ័យរបស់ពួកសាសន៍យូដានៅ ក្នុងការទទួលព្រះអង្គ។ ពួកគេផ្តោតសំខាន់នៅក្នុងការទទួលបានកិតិ្តសព្ទពីគ្នាឯង ប៉ុន្តែ គេមិនបានខំប្រឹង ដើម្បីឲ្យបានកិត្តិសព្ទដែលមកពីព្រះឡើយ។ ប៉ុន្តែតាមការពិតទៅកិត្តិសព្ទតែមួយដែលសក្តិសម នៅក្នុង ការស្វែងរកនោះគឺជាកិត្តសព្ទដែលបានមកពីព្រះដោយព្រោះតែនោះគឺជាកិត្តិសព្ទ (សិរីល្អ) ដែល អស់កល្បជានិច្ច។
កុំឲ្យស្មានថា ខ្ញុំនឹងប្តឹងដល់ព្រះវរបិតា ពីអ្នករាល់គ្នានោះឡើយ មានម្នាក់ដែលប្តឹងពីអ្នករាល់គ្នាហើយ គឺជាលោកម៉ូសេ ដែលអ្នករាល់គ្នាយកជាទីសង្ឃឹម បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាជឿដល់លោកម៉ូសេពិត នោះនឹងបានជឿដល់ខ្ញុំដែរ ពីព្រោះលោកបានចែងទុកពីខ្ញុំ ប៉ុន្តែ បើអ្នករាល់គ្នាមិនជឿសេចក្ដី ដែលលោកបានចែងទុកមកទេ នោះធ្វើដូចម្តេចឲ្យជឿពាក្យខ្ញុំទៅបាន។
៥:៤៥ ទីបន្ទាល់ទីបួនគឺជា លោកម៉ូសេ។ លោកម៉ូសេគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលទទួលបានការគោរព យ៉ាងខ្លាំងពីពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដា។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេនៅក្នុងការទទួលបានព្រះ ពរពីព្រះដោយព្រោះតែទំនាក់ទំនងដែលគេមានជាមួយលោកម៉ូសេក្នុងនាមជាអ្នកដែលនៅកណ្តាលរវាងគេជាមួយព្រះ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់គេថាលោកម៉ូសេនឹងប្តឹងពីគេវិញ ដោយព្រោះតែ ភាពបរាជ័យរបស់ពួកគេនៅក្នុងការជឿលើព្រះអង្គដែលជាការ ដែលមិនបានជឿតាមពាក្យលោកម៉ូសេ។
៥:៤៦-៤៧ លោកម៉ូសេទំនាយអំពីព្រះមែស្ស៊ី (ឧទាហរណ៍ ចោទីយកថា ១៨:១៥ និង លូកា ២៤:២៧; ជណគណនា ២១:៨-៩ និងយ៉ូហាន ៣; ជណគណនា ២០:៨-១២ និង ១ កូរិនថូស ១០:៤)។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើអ្នកដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដា ទាំងនេះពិតជា ជឿលោកម៉ូសេនោះ ពួកគេគួរតែបានជឿលើព្រះយេស៊ូវដែរជាមិនខាន។ ការបរាជ័យនៅក្នុងការជឿលើ បទគម្ពីរបង្ហាញលទ្ធផលនៅក្នុងភាពបរាជ័យដែលមិនបានជឿលើព្រះយេស៊ូវ។
