ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងពិធីបុណ្យបារាំ
ក្រោយនោះមក ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់យាងនៅតែក្នុងស្រុកកាលីឡេប៉ុណ្ណោះ ទ្រង់មិនសព្វព្រះហឫទ័យនឹងយាងក្នុងស្រុកយូដាទេ ពីព្រោះសាសន៍យូដារកសំឡាប់ទ្រង់
៧:១ ប្រាំមួយខែបានកន្លងផុតទៅចាប់ពីថ្ងៃបុណ្យរំលងពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសមនុស្សខ្វិន នៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម (យ៉ូហាន ៦)។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ព្រះយេស៊ូវបានចៀសចេញពី ស្រុកយូដាដោយព្រោះតែព្រះអង្គជ្រាបថាសត្រូវរបស់ព្រះអង្គគេរកសម្លាប់ ព្រះអង្គ (៥:១៨;៧:៧)។ ព្រះយេស៊ូវបានចំណាយពេលនេះក្នុងការធ្វើព័ន្ធកិច្ចនៅក្នុងស្រុកកាលីឡេ (ដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង ម៉ាថាយ ជំពូក ១៥-១៧, ម៉ាកុស ជំពូក ៨-៩, និងលូកា ជំពូក ៩)។
រីឯបុណ្យរបស់សាសន៍យូដា ដែលហៅថាបុណ្យបារាំ នោះជិតដល់ហើយ
៧:២ ពិធីបុណ្យបារាំគឺជាពិធីបុណ្យដែលត្រូវបានប្រារព្ធជារៀងរាល់ឆ្នាំនៅក្នុងចុងរដូវកាលចម្រូត (លេវីវិន័យ ២៣:៣៣-៣៦; ចោទិយកថា ១៦:១៣-១៤)។ ពួកសាសន៍យូដាបានដំឡើងត្រសាល បណ្តោះអាសន្នពីមែកឈើនិងស្លឹកឈើដើម្បីរស់នៅរយៈពេលមួយសប្តាហ៍ (លេវីវិន័យ២៣:៤២) ដើម្បីរំលឹក ពួកគេពីការដែលពួកឰយុកោរបស់គេរស់នៅក្នុងទីរហោស្ថានមុនពេលដែលបានចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា។ ពិធីបុណ្យនេះគឺជាពិធីបុណ្យដែលមានប្រជាប្រិយភាពបំផុត នៅក្នុងចំណោមពិធីបុណ្យទាំងប្រាំពីររបស់ សាសន៍យូដា។ វាគឺជាពេលវេលាដ៏សប្បាយរីករាយនៅក្នុងការប្រារព្ធ និងអរព្រះគុណសម្រាប់ ការច្រូតកាត់។ ពិធីបុណ្យនេះជាពិធីមួយក្នុងចំណោមពិធីបុណ្យប្រចាំឆ្នាំទាំងបី (ក៏ដូចជាពិធីបុណ្យរំលង និងថ្ងៃឲ្យបានធួននឹងបាប) ដែលពួកមនុស្សប្រុសសាសន៍យូដាទាំងអស់ ត្រូវតែចូលរួមក្នុងពិធីទាំងនេះ (ចោទិយកថា ១៦:១៦)។
ដូច្នេះ ពួកប្អូនទ្រង់ទូលថា ចូរចេញពីទីនេះទៅឯស្រុកយូដាទៅ ដើម្បីឲ្យពួកសិស្សរបស់បង បានឃើញការដែលបងធ្វើផង ដ្បិតអ្នកណាដែលចង់ឲ្យគេស្គាល់ខ្លួន នោះមិនដែលធ្វើការដោយសំងាត់ទេ បើបងធ្វើការទាំងនេះ ចូរសំដែងខ្លួនឲ្យមនុស្សលោកស្គាល់ដែរ ដ្បិតពួកប្អូនទ្រង់មិនបានជឿដល់ទ្រង់ទេ
៧:៣-៥ ប្អូនៗរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលជាកូនរបស់ម៉ារីនិងយ៉ូសែប។ ពួកគេមានឈ្មោះ យ៉ាកុប យ៉ូសេស ស៊ីម៉ូន និងយូដាស (ម៉ាថាយ ១៣:៥៥)។ ពួកគេជាប្អូនៗរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយមិនបានជឿលើព្រះអង្គ រហូតទាល់តែដល់ក្រោយពេលដែលព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ (កិច្ចការ ១:១៤; ១ កូរិនថូស ១៥:៧; យ៉ាកុប ១:១; យូដាស១:១)។ ពួកគេបានគិតថា ព្រះយេស៊ូវគួរតែធ្វើការអស្ចារ្យ នៅក្នុងក្រុង យេរូសាឡិមដើម្បីឲ្យកិត្តិនាមព្រះអង្គបានល្បីល្បាញដោយព្រោះតែ នៅទីនោះនឹងមានហ្វូងមនុស្សជាច្រើន ដែលទៅប្រារព្ធពិធីបុណ្យបារាំ។
ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលតបថា ឯពេលវេលារបស់ឯងរាល់គ្នា នោះចេះតែមានជានិច្ច តែពេលវេលារបស់អញមិនទាន់ដល់នៅឡើយ
៧:៦ ចម្លើយរបស់ព្រះយេស៊ូវស្រដៀងទៅនឹងចម្លើយដែលព្រះអង្គបានឆ្លើយចំពោះម៉ារីនៅក្នុងពិធីមង្គលការ នៅក្នុងស្រុកកាណា (២:៤)។ នៅក្នុងស្ថានភាពទាំងពីរនេះ ព្រះអង្គពិតជាបាន ធ្វើតាមអ្វីដែលក្រុម គ្រួសារព្រះអង្គសូមឲ្យព្រះអង្គធ្វើ ប៉ុន្តែព្រះអង្គធ្វើការនេះដោយព្រោះតែជាបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា វិញ មិនមែនតាមចិត្តរបស់គេនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកពីស្ថានសួគ៌ដើម្បីធ្វើតាមបំណង ព្រះហឫទ័យព្រះវរបិតាព្រះអង្គ (៦:៣៨) ដូច្នេះហើយពេលកំណត់របស់ព្រះអង្គជាការសម្រេចរបស់ព្រះ។ ប្អូនៗរបស់ព្រះអង្គមិនបានយល់ថាបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គមិនមែនដើម្បីឲ្យបានល្បីព្រះនាមនៅក្នុងចំណោមពួកសាសន៍យូដាឡើយ ប៉ុន្តែដើម្បីបើកសំដែងឲ្យបានឃើញព្រះវរបិតាព្រះអង្គ ដោយស្តាប់បង្គាប់ព្រះវរបិតា នោះឡើយ។
លោកីយពុំអាចនឹងស្អប់ឯងរាល់គ្នាបានទេ តែគេស្អប់អញវិញ ពីព្រោះអញធ្វើបន្ទាល់ពីគេថា ការគេប្រព្រឹត្តសុទ្ធតែអាក្រក់
៧:៧ នៅក្នុងដំណឹងល្អយ៉ូហាន ពាក្យថា “លោកីយ” គឺសំដៅលើមនុស្សជាតិទាំងអស់ ដែលប្រឆាំងនឹងព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវប្រាប់ដល់ប្អូនៗរបស់ព្រះអង្គថា “លោកីយពុំអាចនឹងស្អប់ឯងរាល់គ្នា បានទេ”។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះតែពួកគេនៅខាងលោកីយ។ នៅក្នុងពេលនោះពួកគេជាពួកអ្នកមិនជឿ ដូច្នេះហើយពួកគេជារបស់ផងលោកីយ ហើយលោកីយស្រឡាញ់អ្វីដែលជារបស់ផងលោកីយ (១៥:១៩)។ ប៉ុន្តែលោកីយស្អប់ព្រះយេស៊ូវដោយព្រោះតែព្រះអង្គមិនមែនជារបស់ផងលោកីយហើ យបានធ្វើបន្ទាល់ថា អ្វីដែលលោកីយធ្វើនោះសុទ្ធតែអាក្រក់ (ខ១៩; ៣:១៩-២០; ៨:៣១-៥៩; ៩:៣៩-៤១; ១៦:៨-១១)។
ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាក៏ជាផ្នែកមួយរបស់ “លោកីយ” ដែរ ដែលបានស្អប់ព្រះយេស៊ូវ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គបានបើកសំដែងឲ្យឃើញពីកិច្ចការអាក្រក់របស់ពួកគេ។ ដោយព្រោះតែលក្ខណៈ និងព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះអង្គ ទ្រង់បានបង្ហាញឲ្យឃើញពីភាពទទេស្អាតនៃប្រព័ន្ធសាសនារបស់គេ ហើយ ព្រះអង្គត្រាស់ហៅមនុស្សឲ្យបានជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណដ៏ពិតប្រាកដនៅក្នុងព្រះ។
ចូរឯងរាល់គ្នាឡើងទៅឯបុណ្យនេះចុះ ឯអញមិនទាន់ទៅទេ ព្រោះកំណត់អញមិនទាន់សំរេចនៅឡើយ កាលទ្រង់មានបន្ទូលសេចក្ដីទាំងនោះរួចហើយ នោះក៏គង់នៅស្រុកកាលីឡេដដែល ប៉ុន្តែ កាលពួកប្អូនទ្រង់ឡើងទៅឯបុណ្យនោះផុតហើយ នោះទ្រង់ក៏យាងទៅដែរ តែមិនទៅជាមួយនឹងអ្នកណាទេ គឺទៅដោយសំងាត់វិញ
៧:៨-១០ ព្រះយេស៊ូវមិនបានប្រកែកថាមិនចូលរួមពិធីបុណ្យនោះឡើយ។ ព្រះអង្គប្រកែកមិនយាងទៅ នៅពេលនោះ ហើយនិងដោយគោលបំណង ដែលប្អូនៗរបស់ព្រះអង្គបាននិយាយថា ព្រះអង្គគួរតែទៅវិញ។ ពេលដែលព្រះអង្គយាងទៅ ព្រះអង្គមិនមានព្រះទ័យឲ្យមនុស្សជាច្រើនដើរតាមព្រះអង្គ ដោយការធ្វើការអស្ចារ្យនោះឡើយ តែដើម្បីប្រកាសព្រះរាជសារពីព្រះទៅវិញទេ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះអង្គបានរង់ចាំដល់ពេលកំណត់របស់ព្រះវរបិតា។ ព្រះអង្គបានធ្វើតាមគ្រប់យ៉ាង ដែលព្រះវរបិតាបង្គាប់ ឲ្យព្រះអង្គធ្វើតាមពេលវេលា ដែលព្រះវរបិតាបានកំណត់។
រីឯពួកសាសន៍យូដា គេសួររកទ្រង់នៅឯទីបុណ្យថា តើលោកនៅឯណា ហើយក្នុងហ្វូងមនុស្ស ក៏ឮខ្សឹបខ្សៀវពីដំណើរទ្រង់ជាច្រើន ខ្លះថា លោកជាមនុស្សល្អ ខ្លះទៀតថា ទេ អ្នកនោះជាអ្នកបញ្ឆោតប្រជាជនទេតើ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកឯណាហ៊ាននិយាយពីដំណើរទ្រង់ ឲ្យបណ្តាជនដឹងឡើយ ព្រោះខ្លាចសាសន៍យូដា។
៧:១១-១៣ “ពួកសាសន៍យូដា” សំដៅលើពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដាដែល ជាពួកដែលទាស់នឹងព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេបានរកមើលព្រះអង្គដោយព្រោះតែគេចង់ចាប់ព្រះអង្គ។ យ៉ាងណាម៉ិញ មនុស្សមានការយល់ឃើញផ្សេងពីគ្នាចំពោះព្រះយេស៊ូវ មានអ្នកខ្លះជឿ ហើយអ្នកខ្លះមិនជឿ ប៉ុន្តែមនុស្សទាំងអស់មានការភ័យខ្លាចចំពោះពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាហេតុនេះហើយបានជាគេនិយាយអំពី ព្រះយេស៊ូវដោយសំងាត់។
ពេលនេះមានសំនួរចំនួនបីដែលបានសួរអំពីព្រះយេស៊ូវដែលសំនួរទាំងអស់សុទ្ធតែមានចម្លើយដូចគ្នា។
(១) តើព្រះយេស៊ូវបានរៀននៅឯណា? (៧:១៥) ចម្លើយ: ស្ថានសួគ៌
(២) តើព្រះយេស៊ូវយាងមកពីណា? (៧:២៥-២៧) ចម្លើយ: ស្ថានសួគ៌
(៣) តើព្រះយេស៊ូវយាងទៅឯណា? (៧:៣៥) ចម្លើយ: ស្ថានសួគ៌
នៅពាក់កណ្តាលពេលបុណ្យ នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឡើងទៅ បង្រៀនក្នុងព្រះវិហារ ហើយពួកសាសន៍យូដានឹកឆ្ងល់ថា ធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នកនេះចេះគម្ពីរដូច្នេះ ពីព្រោះគាត់មិនដែលរៀនសូត្រសោះ
៧:១៤-១៥ នៅក្នុងពាក់កណ្តាលនៃពិធីបុណ្យ ព្រះយេស៊ូវយាងមកដល់ហើយចាប់ផ្តើមបង្រៀនជា សាធារណៈ។ ហ្វូងមនុស្សមានការភ្ញាក់ផ្អើលដោយប្រាជ្ញារបស់ព្រះអង្គ ជាពិសេសដោយព្រោះតែ ព្រះអង្គមិនបានរៀនសូត្រក្រោមការបង្ហាត់បង្រៀននៅក្នុងសាលាណាមួយ ដែលជាការសិក្សារៀនសូត្រនៅ ក្នុងជំនាន់នោះឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលឆ្លើយថា សេចក្ដីដែលខ្ញុំបង្រៀននេះ មិនមែនជារបស់ខ្ញុំទេ គឺជារបស់ផងព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមកនោះវិញ
៧:១៦ ព្រះយេស៊ូវបានបើកសំដែងពីប្រភពនៃសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ។ សេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ មកពីព្រះវរបិតាដែលបានចាត់ព្រះអង្គឲ្យមក (៥:១៩-៣០, ៨:២៨)។
បើអ្នកណាចង់ធ្វើតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ នោះនឹងបានដឹងជាសេចក្ដីបង្រៀននេះមកពីព្រះ ឬជាខ្ញុំនិយាយដោយអាងខ្លួនខ្ញុំ
៧:១៧ នេះជាសេចក្តីសន្យាដ៏វិសេសដល់គ្រប់គ្នាដែលស្រេកឃ្លានក្នុងការស្វែងរកសេចក្តីពិត។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មានចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយពិតជាចង់ស្គាល់ពីសេចក្តីពិតនោះ ព្រះនឹងបើកសំដែងឲ្យគេបានស្គាល់។ បើយើងចង់ធ្វើអ្វីដែលជាបំណងព្រះហឬទ័យព្រះ យើងនឹងដឹងថាវាគឺជា អ្វីដោយសិក្សាការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
តើយើងអាចដឹងថាសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវដល់យើងទាំងអស់គ្នាជាសេចក្តីពិតដោយរបៀបណា?ដោយការស្តាប់តាមអ្វីដែលព្រះអង្គបង្គាប់ឲ្យយើងធ្វើ។ ព្រះបន្ទូលព្រះបញ្ជាក់ដោយផ្ទាល់ថា ជាសេចក្តីពិតដល់អស់អ្នកណាដែលស្តាប់តាម។ ការនេះពន្យល់ពីហេតុដែលពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដា មិនយល់ពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ពួកគេមានចិត្តរឹងទទឹងហើយមិនព្រមចុះចូលចំពោះ ព្រះអង្គឡើយ (យ៉ូហាន ៥:៤២-៤៤)។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចង់ធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះ នោះគេនឹងបានដឹងថា សេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះហើយ។
អ្នកណាដែលនិយាយដោយអាងខ្លួនឯង នោះចង់តែលើកដំកើងដល់ខ្លួនទេ តែអ្នកដែលចង់លើកដំកើងថ្វាយព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្លួនមក នោះទើបពិតវិញ ហើយឥតមានសេចក្ដីទុច្ចរិតណានៅក្នុងខ្លួនឡើយ
៧:១៨ អស់អ្នកណាដែលនិយាយដោយអាង “ដោយអាងខ្លួនឯង” (ដែលជាការដែលគាត់ បង្រៀនដោយគំនិតខ្លួនឯងតាមតែចិត្តរបស់ខ្លួនឯង) និងស្វែងរកការលើកដំកើងដោយខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវចង់សរសើរដំកើងដល់ព្រះវរបិតា។ ដោយព្រោះតែ បំណងព្រះហឫទ្រង់នោះគឺបរិសុទ្ធ សេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គនោះគឺជាសេចក្តីពិត។ ដោយសារតែ ព្រះយេស៊ូវចុះចូលនិងស្តាប់តាម ព្រះយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះដែលព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលដោយអំណាចព្រះចេស្តានៃព្រះ។
នៅក្នុងដំណឹងល្អនេះថា គ្មាននរណាម្នាក់ដែលត្រូវបានលើកឡើងថាជា “ពិត” ក្រៅពីព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះ (៣:៣៣, ៨:២៦) ហើយនឹងព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងបានឃើញលោកយ៉ូហាន បានរាប់ព្រះយេស៊ូវស្មើជាមួយនឹងព្រះ។
ឯលោកម៉ូសេ តើមិនបានឲ្យក្រិត្យវិន័យមកអ្នករាល់គ្នាទេឬអី ប៉ុន្តែក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា គ្មានអ្នកណាមួយប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យនោះទេ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នារកសំឡាប់ខ្ញុំដូច្នេះ ហ្វូងមនុស្សក៏ឆ្លើយឡើងថា អ្នកឯងមានអារក្សចូលទេ តើមានអ្នកណារកសំឡាប់ឯង
៧:១៩-២០ ព្រះយេស៊ូវគឺមានអំពើបាបទាល់តែសោះហើយជាសេចក្តីពិត។ ផ្ទុយពីនេះ ពួកសាសន៍យូដា ដែលមានក្រិត្យវិន័យ មិនបានរក្សាតាមនោះឡើយ។ តាមការពិត ពួកគេមានគម្រោងនៅក្នុងការល្មើសនឹង បទបញ្ញត្តិទីប្រាំមួយ។ ប៉ុន្តែហ្វូងមនុស្សមិនបានដឹងពីគម្រោងនៅក្នុងការធ្វើគត់ទ្រង់ឡើយ ដោយព្រោះតែ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានរក្សាវាជាសំងាត់។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគេថា ខ្ញុំបានធ្វើការ១ ហើយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីអស្ចារ្យទាំងអស់គ្នា
៧:២១ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពីការប្រោសបុរសម្នាក់នៅឯស្រះបេថេសដា (៥:១-១៨)។ ក្រោយពេល ដែលព្រះអង្គធ្វើការអស្ចារ្យនេះទើបបានជាពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាគម្រោងធ្វើគត់ព្រះអង្គ។ ពួកគេមាន ការអស្ចារ្យពីការអស្ចារ្យនេះ មិនមែនដោយការគោរពសរសើរឡើយ ប៉ុន្តែដោយការភ្ញាក់ផ្អើលដែលព្រះអង្គ បានធ្វើការនោះនៅក្នុងថ្ងៃសប្ប័ទ។ ដូច្នេះហើយព្រះយេស៊ូវបានពន្យល់ពីហេតុដែលពួកគេបានធ្វើខុស យ៉ាងខ្លាំងដោយការប្រទាននូវគំរូពីកិច្ចការដែលពួកសាសន៍យូដាត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើនៅក្នុងថ្ងៃសប្ប័ទ។
លោកម៉ូសេក៏ឲ្យពិធីកាត់ស្បែកមកអ្នករាល់គ្នា (មិនមែនថាកើតពីលោកម៉ូសេទេ គឺពីពួកឰយុកោវិញ) ហើយអ្នករាល់គ្នាកាត់ស្បែកឲ្យមនុស្ស នៅថ្ងៃឈប់សំរាកផង ដូច្នេះ បើមនុស្សទទួលកាត់ស្បែក នៅថ្ងៃឈប់សំរាក ដើម្បីមិនឲ្យរំលងក្រិត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ នោះតើអ្នករាល់គ្នាខឹងនឹងខ្ញុំ ដោយព្រោះខ្ញុំបានធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់បានជាស្រឡះ នៅថ្ងៃឈប់សំរាកឬអី
៧:២២-២៣ ការកាត់ស្បែកដំបូងបំផុតត្រូវបានធ្វើឡើងដោយលោកអ័ប្រាហាំ (លោកុប្បត្តិ ១៧:៩-១៤) ហើយក្រោយមកត្រូវបានបង្គាប់នៅក្នុងក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេ (លេវីវិន័យ ១២:៣)។ ក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេ បានបង្គាប់ថាក្មេងប្រុសគួរតែបានកាត់ស្បែកនៅថ្ងៃទីប្រាំបី បន្ទាប់ពីកើតមក។ ប្រសិនបើថ្ងៃទីប្រាំបី ជាថ្ងៃសប្ប័ទ ពួកសាសន៍យូដាមិនបានរាប់ថាខុសចំពោះការកាត់ស្បែកទារកនោះឡើយ។ តែពួកគេ បានរាប់ថាជាកិច្ចការចាំបាច់ដែលព្រះបានអនុញ្ញាត។ ដូច្នេះហើយ បទបញ្ញត្តិដែលបង្គាប់ឲ្យកាត់ ស្បែកបង្ហាញថាមានកិច្ចការមួយចំនួនដែលត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើនៅក្នុងថ្ងៃសប្ប័ទ។
កុំឲ្យជំនុំជំរះតាមភាពដែលមើលឃើញតែខាងក្រៅឡើយ ត្រូវជំនុំជំរះតាមសេចក្ដីសុចរិតវិញ។
៧:២៤ បញ្ហានោះគឺដោយព្រោះតែពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាផ្តោតលើកិច្ចការខាងក្រៅ ប៉ុន្តែបានរំលងនូវ គោលបំណងដ៏ពិតប្រាកដនៃក្រិត្យវិន័យ។ ក្រិត្យវិន័យត្រូវបានផ្តល់ឱ្យដើម្បីបង្ហាញដល់ប្រជារាស្រ្ត នៃព្រះពីរបៀប ដែលត្រូវស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់ដល់អ្នកជិតខាងគេ (ម៉ាថាយ ២២:៣៦-៤០)។ ហេតុនេះហើយ ការដែលប្រោសបុរសម្នាក់ ព្រះយេស៊ូវមិនបានល្មើសនឹងក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេនោះឡើយ ប៉ុន្តែបានសម្រេចតាមវិញ។ មនុស្សនោះកំពុងតែមានសេចក្តីត្រូវការ ហើយព្រះយេស៊ូវបានបំពេញ សេចក្តីត្រូវការរបស់គាត់។ ការដែលធ្វើដូច្នោះ ព្រះអង្គបានស្រឡាញ់ដល់អ្នកជិតខាងព្រះអង្គ ដូចដែលក្រិត្យវិន័យបានបង្គាប់។
តើលោកអាចជាព្រះគ្រីស្ទមែនឬអី?
នោះមានពួកក្រុងយេរូសាឡិមខ្លះនិយាយថា គឺអ្នកនេះទេតើ ដែលគេរកសំឡាប់នោះ ហើយមើល គាត់និយាយនៅកណ្តាលចំណោម តែគ្មានអ្នកណាថាអ្វីឲ្យសោះ តើពួកនាម៉ឺនបានយល់ឃើញហើយថា អ្នកនេះជាព្រះគ្រីស្ទមែនឬអី ឯអ្នកនេះ យើងដឹងជាមកពីណា តែព្រះគ្រីស្ទវិញ កាលណាទ្រង់យាងមក នោះគ្មានអ្នកណាដឹងជាមកពីណាទេ
៧:២៥-២៦ ដោយព្រោះតែពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមិនបានបញ្ឈប់ព្រះយេស៊ូវដែលកំពុងបង្រៀននោះ មនុស្សមួយចំនួនបានគិតថាពួកគេបានយល់ថាព្រះអង្គគឺជាព្រះគ្រីស្ទមែន។ ប៉ុន្តែការនេះមិនមែនជា អ្វីដែលគេបានគិតនោះឡើយ។ ហេតុដែលគេមិនបានចាប់ព្រះអង្គនោះគឺដោយព្រោះតែគេខ្លាចរអាដល់ ហ្វូងមនុស្សទៅវិញទេ។
៧:២៧ មនុស្សមួយចំនួនមិនបានជឿថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទដោយព្រោះតែពួកគេបានជឿថា ពេលដែលព្រះមែស្ស៊ី យាងមកនោះ ព្រះអង្គនឹងយាងមកភ្លាមៗហើយជាមនុស្សអាថ៌កំបាំង (យោងតាម ម៉ាឡាគី ៣:១)។ ហេតុនេះហើយបានជាគេនិយាយថា “តែព្រះគ្រីស្ទវិញ កាលណាទ្រង់យាងមក នោះគ្មានអ្នកណាដឹងជាមកពីណាទេ។” ប៉ុន្តែគេគួរតែបានដឹងពីសេចក្តី ដែលមានចែងនៅក្នុង មីកា៥:២ ថា ព្រះអង្គនឹងបានប្រសូត្រនៅក្នុងភូមិបេថ្លេហិម។
ដូច្នេះ កំពុងដែលព្រះយេស៊ូវបង្រៀនក្នុងព្រះវិហារ នោះក៏បន្លឺឧទានឡើងថា អ្នករាល់គ្នាស្គាល់ខ្ញុំ ហើយដឹងជាខ្ញុំមកពីណាផង តែខ្ញុំមិនបានមក ដោយអាងខ្លួនខ្ញុំទេ ឯព្រះដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក ទ្រង់ពិតត្រង់ហើយ អ្នករាល់គ្នាមិនស្គាល់ទ្រង់ទេ
៧:២៨ មនុស្សជាច្រើនបានគិតថាព្រះយេស៊ូវមកពីស្រុកកាលីឡេ (ខ៤១) ប៉ុន្តែតាមការពិតទៅ ព្រះអង្គមកពីស្ថានសួគ៌ទៅវិញទេ!ពួកគេគួរតែបានដឹងថាព្រះអង្គមកមិនមែនដោយ “អាងខ្លួន” ព្រះអង្គទេ (នោះគឺជា ការដែលយាងមកដោយអាងអំណាច និងធ្វើតាមចិត្តព្រះអង្គ)។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គត្រូវបាន ចាត់ឲ្យមកក្នុងលោកីយមកពីព្រះ ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាបញ្ហានោះគឺពួកគេមិនបានស្គាល់ ព្រះពិតប្រាកដនោះឡើយ។
តែខ្ញុំស្គាល់ទ្រង់ ពីព្រោះខ្ញុំមកពីទ្រង់ គឺទ្រង់ពិត ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក
៧:២៩ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវស្គាល់ព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវតែងតែគង់នៅជាមួយនឹងព្រះតាំងពីអស់កល្បរៀងមក (យ៉ូហាន ១:១-៣)។ ក្រោយមក ព្រះអង្គត្រូវបានចាត់ឲ្យមកលើផែនដីដោយព្រះវរបិតា ដើម្បីសំដែងឲ្យយើងបានស្គាល់ព្រះ។
ដូច្នេះ គេរកចាប់ទ្រង់ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកណាលូកដៃទៅចាប់សោះ ពីព្រោះកំណត់ទ្រង់មិនទាន់មកដល់នៅឡើយ
៧:៣០ សត្រូវរបស់ព្រះយេស៊ូវបានព្យាយាមក្នុងការចាប់ព្រះអង្គ ប៉ុន្តែពួកគេបានបរាជ័យដោយព្រោះ “ពេលកំណត់របស់ព្រះអង្គមិនទាន់មកដល់”។ គម្រោងការទាស់នឹងព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវមិនអាចនឹង ជោគជ័យឡើយរហូតដល់ពេលកំណត់ដែលព្រះវរបិតាបានកំណត់។ គ្រប់យ៉ាងអាចនឹងកើតមានឡើង តាមពេលកំណត់របស់ព្រះវរបិតា។
នៅក្នុងបណ្តាមនុស្សនោះ មានគ្នាច្រើនបានជឿដល់ទ្រង់ ហើយគេនិយាយថា កាលណាព្រះគ្រីស្ទយាងមក តើទ្រង់នឹងធ្វើទីសំគាល់ច្រើនជាងលោកនេះឬអី
៧:៣១ មានមនុស្សជាច្រើនបានជឿថាការអស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់ថាព្រះអង្គជាព្រះគ្រីស្ទ។ ពួកគេបានដឹងថាគ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចធ្វើលើសពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនោះឡើយ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ អាចធ្វើការអស្ចារ្យច្រើនជាងព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចបង្រៀនសេចក្តីដែលមានប្រាជ្ញា និងសិទ្ធិអំណាចជាងព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចស្រឡាញ់លើសជាងព្រះយេស៊ូវឡើយ ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចរងទុក្ខដោយសេចក្តីក្លាហានជាងព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់នឹង យកឈ្នះសេចក្តីស្លាប់លើសជាងព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់នឹងត្រូវបានលើកឡើងទៅ ស្ថានសួគ៌ដែលមានសិរីល្អជាងព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ដែលអាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់ មនុស្សជាងព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលសេចក្តីជំនឿរបស់យើង រាល់គ្នា។
ឯពួកផារិស៊ី ក៏ឮគេខ្សឹបខ្សៀវរឿងទាំងនេះពីទ្រង់ រួចពួកសង្គ្រាជ នឹងពួកផារិស៊ី គេចាត់ពួកអាជ្ញាឲ្យទៅចាប់ទ្រង់
៧:៣២ ពួកផារិស៊ីមានការភ័យខ្លាចថាមនុស្សជាច្រើនទទួលជឿដល់ព្រះយេស៊ូវ ដូច្នេះហើយគេបានចាត់ ពួកអាជ្ញាឲ្យទៅចាប់ខ្លួនព្រះអង្គ។
ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាតែបន្តិចទៀតទេ រួចខ្ញុំទៅឯព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមកនោះវិញ អ្នករាល់គ្នានឹងរកខ្ញុំ តែរកមិនឃើញទេ ហើយកន្លែងដែលខ្ញុំទៅ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងទៅបានឡើយ
៧:៣៣-៣៤ នៅពេលដែលពួកអ្នកដឹកនាំគំរាមកំហែងដល់ព្រះយេស៊ូវដោយការចាប់ខ្លួននោះ ព្រះអង្គបានឆ្លើយតបដោយការដែលមានបន្ទូលប្រាប់គេថាព្រះអង្គនឹងយាងទៅជាឆាប់។ ការឆ្កាងរបស់ ព្រះអង្គនឹងត្រូវកើតមានឡើងក្នុងរយៈពេលប្រាំមួយខែ។ពួកគេនឹងធ្វើគត់ព្រះអង្គ ហើយបន្ទាប់ពីការនេះ ព្រះអង្គនឹងយាងទៅឯព្រះវរបិតាដែលចាត់ព្រះអង្គឲ្យមក។ បន្ទាប់មកពួកគេនឹងស្វែងរកព្រះអង្គ ប៉ុន្តែមិនបានឃើញព្រះអង្គឡើយដោយព្រោះតែព្រះអង្គនឹងគង់នៅស្ថានសួគ៌។ សម្រាប់ព្រះយេស៊ូវ សេចក្តីស្លាប់មិនមែនជាចុងបញ្ចប់នោះឡើយ ប៉ុន្តែគឺជាការយាងទៅក្នុងសិរីល្អដែលព្រះអង្គបានមានជាមួយ នឹងព្រះវរបិតាតាំងពីមុនកំណើតពិភពលោកមកម្ល៉េះ (១៧:៥)។
នោះពួកសាសន៍យូដានិយាយគ្នាគេថា តើអ្នកនេះគិតទៅឯណា ដែលយើងនឹងរកមិនឃើញ តើគិតទៅឯពួកអ្នកខ្ចាត់ខ្ចាយ នៅក្នុងសាសន៍ក្រេក ដើម្បីនឹងបង្រៀនដល់សាសន៍នោះឬអី ពាក្យដែលគាត់ថា «អ្នករាល់គ្នានឹងរកខ្ញុំ តែរកមិនឃើញទេ» ហើយថា «កន្លែងដែលខ្ញុំទៅ អ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងទៅបានទេ» នេះតើមានន័យដូចម្តេច។
៧:៣៥ ជាថ្មីម្តងទៀត ពួកសាសន៍យូដាមិនបានយល់ឡើយ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលត្រូវបានដឹកនាំ ទៅកាន់ក្រុងបាប៊ីឡូន មានសាសន៍យូដាជាច្រើនរស់នៅក្នុងទីក្រុងខាងក្រៅអ៊ីស្រាអែល។ ដូច្នេះ ពួកគេបានគិតថា ប្រហែលជាព្រះអង្គយាងទៅបង្រៀនដល់សាសន៍យូដាដែលខ្ចាត់ខ្ចាយក្នុងចំណោម ពួកសាសន៍ក្រិកហើយក៏នឹងប្រៀនដល់សាសន៍ដទៃ
៧:៣៦ ពួកគេមិនអាចគិតពីខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនោះឡើយ។ ពួកគេមិនអាចគិតថាព្រះអង្គយាងទៅ ស្ថានសួគ៌វិញនោះឡើយ។
ទន្លេទឹករស់
នៅថ្ងៃក្រោយបង្អស់ ជាថ្ងៃបុណ្យយ៉ាងសំខាន់ នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឈរបន្លឺឧទានប្រកាសឡើងថា បើអ្នកណាស្រេក ចូរឲ្យអ្នកនោះមកឯខ្ញុំ ហើយផឹកចុះ
៧:៣៧ ពិធីបុណ្យបារាំមានរយៈពេលប្រាំបីថ្ងៃ។ ក្នុងថ្ងៃនិមួយៗនៃរយៈពេលប្រាំពីរថ្ងៃដំបូងគឺជា ប្រារព្ធដោយទឹក។ ពួកសង្ឃនឹងធ្វើដំណើរចេញពីព្រះវិហារទៅកាន់ក្បាលទឹកទន្លេគីហុន ដែលសង្ឃម្នាក់ នឹងដងទឹកដោយថូធ្វើពីមាសឲ្យបានពេញ។ បន្ទាប់មកប្រជារាស្រ្ត និងស្រែកឡើងតាមពាក្យ ដូចដែលមានចែងនៅក្នុង អេសាយ ១២:៣ថា “ដោយហេតុនោះឯងរាល់គ្នានឹងដងទឹកពី អណ្តូងនៃសេចក្តីសង្គ្រោះដោយអំណរ”។ បន្ទាប់មកសម្តេចសង្ឃនឹងយកថូធ្វើពីមាសនោះទៅកាន់មាត់ទ្វារទឹ កដែលស្ថិតនៅខាងត្បូងនៃសាលព្រះវិហារ ដែលមានហ្វូងមនុស្សដើរតាមមានកាន់មែកឈើនៅដៃខាងស្តាំ (ជាមិនិត្តសញ្ញាពីពេលវេលានៅក្នុងទីរហោស្ថាន) ហើយនឹងផ្លែឈើមួយនៅក្នុងដៃឆ្វេង (ជានិមិត្តសញ្ញា នៃការប្រមូលផល)។ ហ្វូងមនុស្សនឹងអង្រួនមែកឈើហើយច្រៀងបទទំនុកដំកើង ១១៣-១១៨។ ពេលដែលការធ្វើដំណើរនោះបានមកដល់ព្រះវិហារហើយ សង្ឃនឹងចាក់ទឹកទៅលើអាសនាដើម្បីរំលឹកគ្រប់ គ្នាពីទឹកដែលបានចេញពីថ្មមកដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមកយ៉ាងអស្ចារ្យនៅក្នុងទីរហោស្ថាន (ជនគណនា ២០:៨-១០)។ នៅថ្ងៃទីប្រាំពីរនៃការប្រារព្ធពិធី ពួកគេនឹងដើរជុំវិញចំនួនប្រាំពីរដង។
នៅថ្ងៃទីប្រាំបីមិនមានការដើរជុំវិញនោះឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ ជាពេលដែលអធិស្ឋានទូលសូមឲ្យព្រះប្រទាននូវទឹក (ភ្លៀង) សម្រាប់រដូវកាលថ្មី។ នៅក្នុងបរិបទនេះ ហើយដែលព្រះយេស៊ូវបានស្រែកឡើងដល់ អស់អ្នកណាដែលស្រេក។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាសថាព្រះអង្គអាចប្រទានឲ្យមានទឹកបាន “បើអ្នកណាស្រេក ចូរឲ្យអ្នកនោះមកឯខ្ញុំ ហើយផឹកចុះ”។ ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានប្រកាស ឡើងវិញនូវការប្រទាននៃព្រះវរបិតាដែលមានព្រះបន្ទូលថា “ហឺយ អស់អ្នកដែលស្រេកអើយ ចូរមកឯ ទីទឹកចុះ” (អេសាយ ៥៥:១)។ នេះជាការអញ្ជើញ (ត្រាស់ហៅ) នៃដំណឹងល្អ។ នៅក្នុងពិធីបុណ្យបាំរាំ ពួកសាសន៍យូដាអបអរសាទរចំពោះការប្រទានរបស់ព្រះឲ្យមានទឹកនៅក្នុងទីរហោស្ថាន និងបានអធិស្ឋាន សូមឲ្យព្រះអង្គប្រទានឲ្យមានទឹកបន្ថែមទៀត។ ពេលនៃព្រះយេស៊ូវប្រទានទឹករស់ឲ្យគេ (ខ៣៨)។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវគឺជាសេចក្តីសម្រេចនូវការប្រារព្ធពិធីបុណ្យបារាំ។
ការអញ្ចើញ (ត្រាស់ហៅ) ឲ្យបានមកហើយផឹកគឺជាលំហូរនៃលំដាប់លំដោយចំពោះការសំដៅទៅកាន់ទឹក ដែលបានលើកឡើងនៅក្នុងដំណឹងល្អនេះ:
-
ទឹកបានប្រែទៅជាស្រាទំពាំងបាយជូរ (ជំពូក២)
-
ទឹកនៃការកើតជាថ្មី (ជំពូក ៣)
-
ទឹករស់ (ជំពូក ៤)
-
ទឹកដែលប្រោសឲ្យជាស្អាតនៅបេថេសដា (ជំពូក ៥)
-
ការបង្គាប់ឲ្យទឹកសមុទ្រស្ងប់ (ជំពូក ៦)
-
ការអញ្ចើញ(ត្រាស់ហៅ)ឲ្យបានមកហើយផឹក (ជំពូក ៧)
ការបញ្ជាក់និមួយៗបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលប្រទានឲ្យមានជីវិត ដល់អស់អ្នកណាដែលមករកព្រះអង្គ។
អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ នោះនឹងមានទន្លេទឹករស់ហូរចេញពីពោះខ្លួនមក ដូចជាគម្ពីរសំដែងហើយ
៧:៣៨ ព្រះយេស៊ូវប្រទានទឹករស់ដែលអាចផ្តល់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស (៤:១០-១១)។ ការនេះត្រូវបានចែងនៅក្នុងសេចក្តីទំនាយ អេសាយ ១២:៣, ៤៣:១៩-២០, ៤៤:៣, ៥៥:១; អេសេគាល ៤៧:១-៩; សាការី ១៣:១, ១៤:៨។ លោកហោរាសាការីនិង អេសេគាល បានទទួលនូវការបើកសំដែងឲ្យបានឃើញទឹកទន្លេដែលហូរចេញពីព្រះវិហារជាមិនិត្តសញ្ញានៃព្រះពរនៃព្រះ (អេសេគាល ៤៧:១-៩); សាការី ១៤:៨)។ ប្រទេសអ៊ីស្រាអែលជាទឹកដីដែលរីងស្ងួតខ្លាំង ដូច្នេះហើយ ការនេះជាការបើកដំដែងដ៏អស្ចារ្យអំពីទឹកដែលផ្តល់ជីវិត ដែលហូរចេញពីព្រះវិហារនៃព្រះមក។
ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះវិហារ (ដំណាក់) ថ្មី (សូមមើលការបកស្រាយ នៅ ២:២១)។ ដូចដែល ពួកហោរាបានលើកឡើងថាទឹករស់នឹងហូរចេញពីព្រះវិហារ ដូច្នេះហើយព្រះយេស៊ូវបានបើកសំដែង ជាថ្មីទៀតដែលព្រះអង្គគឺជាព្រះវិហារថ្មី។ ព្រះអង្គគឺជាប្រភពទឹក ដែលពួកហោរាបានលើកឡើង ហើយថា មនុស្សបានអធិស្ឋានសម្រាប់ការនោះនៅក្នុងពិធីបុណ្យបារាំ។
ដូចដែលទឹកបានហូរចេញពីថ្មនៅក្នុងជំនាន់លោកម៉ូសេនោះ ទឹករស់នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងហូរចេញពីថ្ម ដា ដែលជាព្រះយេស៊ូវ។ ថ្មដែលត្រូវបានវាយដោយលោកម៉ូសេនៅឯមេរីបាបានផ្ដល់ទឹកឲ្យប្រជារាស្រ្ត អ៊ីស្រាអែល ហើយនឹងហ្វូងសត្វរបស់គេ (ជនគណនា២០:២-១៣)។ លោកប៉ុលបានលើកថា ពីព្រះយេស៊ូវ “ហើយគ្រប់គ្នាបានផឹកទឹកដដែលខាងព្រលឹងវិញ្ញាណដែរ ដ្បិតបានផឹក ពីថ្មដាខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ដែលតាមគេ ឯថ្មដានោះ គឺជាព្រះគ្រីស្ទ” (១ កូរិនថូស ១០:១-៤)។ ដូច្នេះហើយ នៅក្នុងពិធីបុណ្យបារាំ ព្រះយេស៊ូវកំពុងបង្រៀនថា ព្រះអង្គគឺជាព្រះវិហារថ្មីនិងជាប្រភពទឹករស់ ហើយព្រះអង្គគឺជាថ្មដា នៅពេលដែលថ្មដានោះត្រូវបានវាយ នឹងប្រទានឲ្យមានទឹករស់ (ព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ) ដល់អស់អ្នក ដែលជឿ (៤:១៤)។
តែសេចក្ដីនេះ គឺទ្រង់មានបន្ទូលពីព្រះវិញ្ញាណ ដែលអស់អ្នកជឿដល់ទ្រង់នឹងត្រូវទទួល ដ្បិតព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនទាន់យាងមក ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវមិនទាន់បានដំកើងឡើងនៅឡើយ
៧:៣៩ នៅក្នុងជំពូក ៤ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីទឹករស់ដល់ស្រ្តីសាសន៍សាម៉ារីនៅអណ្តូងទឹក។ ឥឡូវ លោកយ៉ូហានពន្យល់ថាទឹករស់គឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាអំណោយទានរបស់ ព្រះយេស៊ូវដល់ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គធ្វើពិធីជ្រមុជឲ្យគេដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (ម៉ាថាយ ៣:១១; ម៉ាកុស ១:៨; លូកា ៣:១៦) ហើយអស់អ្នកណាដែលជឿលើព្រះយេស៊ូវទទួល ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (កិច្ចការ ២:៣៨)។
ទឹកគឺសម្រាប់ ផឹក គឺជាមិនិត្តសញ្ញាមួយនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ (សូមចំណាំថា ទឹកគឺ សម្រាប់លាងសំអាតគឺជានិមិត្តសញ្ញានៃព្រះបន្ទូលនៃព្រះ; សូមមើល ១៥:៣; អេភេសូ ៥:២៦)។ ដូចដែល ទឹកបានបំបាត់ភាពស្រេកឃ្លានរបស់យើង ហើយបង្កើតឲ្យមានផលផ្លែនៅដីនោះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ក៏បានចំអែតការស្រេកឃ្លានខាងព្រលឹងវិញ្ញាណយើង ហើយបណ្តាលឲ្យយើងបានបង្កើតផលផ្លែ ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណដែរ។
នៅក្នុងពេលដែលព្រះយេស៊ូវ មានព្រះបន្ទូលអំពីការទាំងនេះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនទាន់បានប្រទាន មកនៅឡើយទេ។ ព្រះវិញ្ញាណមិនទាន់បានប្រទានមករហូតទាល់តែពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានព្រះ ជន្មព្រះអង្គជាយញ្ញបូជាសម្រាប់លោះបាប (ថ្មដាដែលត្រូវបានវាយ) បានយាងត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញ ហើយពេញដោយសិរីល្អទើបព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានយាងមកនៅក្នុងថ្ងៃបុណ្យទីហាសិប។ ចាប់តាំងពីពេល នោះមក ពួកអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រប់គ្នាមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់ជាមួយគ្រប់ៗគ្នា។
ដូច្នេះ កាលបណ្តាមនុស្សបានឮ នោះមានគ្នាច្រើននិយាយថា លោកនេះ ពិតប្រាកដជាហោរានោះហើយ អ្នកខ្លះទៀតថា នេះជាព្រះគ្រីស្ទហើយ ខ្លះទៀតថា ចុះព្រះគ្រីស្ទយាងមកពីស្រុកកាលីឡេដែរឬ តើគម្ពីរមិនថា ព្រះគ្រីស្ទត្រូវកើតពីព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ ហើយក៏យាងមកពីភូមិបេថ្លេហិម ជាកន្លែងដែលហ្លួងដាវីឌបានគង់នៅទេឬអី
៧:៤០-៤១ មានមនុស្សជាច្រើនដែលបានស្តាប់ឮព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពេលនេះជឿថាព្រះអង្គគឺជា ហោរាដែលលោកម៉ូសេបានលើកឡើង (ចោទិយកថា១៨:១៥-១៨)។ អ្នកផ្សេងទៀតបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវ គឺជាព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែមួយចំនួនបានគិតថាមិនអាចទៅរួចទេ។ ពួកគេបានគិតថាព្រះយេស៊ូវមកពីស្រុក កាលីឡេ ហើយគ្មានសេចក្តីទំនាយដែលថាព្រះគ្រីស្ទមកពីស្រុកកាលីឡេនោះឡើយ។ ការនេះបង្ហាញពី ការខ្វះចំណេះដឹងរបស់ពួកគេ ដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ូវបានប្រសូត្រនៅក្នុងភូមិបេថ្លេហិម ក្នុងស្រុក យូដា មិនមែនកាលីឡេនោះឡើយ។
៧:៤២ ពួកគេពិតជាត្រឹមត្រូវនៅក្នុងការដែលគិតថាបទគម្ពីរបង្រៀនថាព្រះគ្រីស្ទនឹងមកពីភូមិបេថ្លេហិម (មីកា ៥:២) និងជាវង្សរបស់ស្តេចដាវីឌ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រសូត្រនៅក្នុងភូមិបេថ្លេហិម (ម៉ាថាយ ២:៦; លូកា ២:៤) ហើយព្រះអង្គជាវង្សហ្លួងរបស់ស្តេចដាវីឌ តាមរយៈនាងម៉ារី។
ដូច្នេះ គេក៏បាក់បែកទាស់គ្នា ដោយព្រោះទ្រង់ មានខ្លះចង់ចាប់ទ្រង់ តែគ្មានអ្នកណាលូកដៃទៅចាប់ទេ។
៧:៤៣-៤៤ ជាថ្មីទៀត គម្រោងការក្នុងការចាប់ខ្លួនព្រះយេស៊ូវត្រូវបានបរាជ័យ (ខ៣០)។
នោះពួកអាជ្ញាក៏ត្រឡប់ទៅឯពួកសង្គ្រាជ នឹងពួកផារិស៊ីវិញ លោកទាំងនោះសួរគេថា ហេតុអ្វីបានជាមិនចាប់អ្នកនោះមក ពួកអាជ្ញាឆ្លើយថា មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ
៧:៤៥-៤៦ ពួកអាជ្ញាដែលត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅចាប់ខ្លួនព្រះយេស៊ូវគឺជាពួកលេវីដែលត្រូវាបានបង្ហាត់បង្រៀន ឲ្យបានធ្វើការនៅក្នុងព្រះវិហារ។ ពួកគេជាមនុស្សដែលមានគំនិតហើយបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈ វិសេស។ “មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ” ដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែជា មនុស្សម្នាក់នោះឡើយ ប៉ុន្តែជាព្រះបន្ទូលដែលបានត្រឡប់ជាសាច់ឈាម (១:១៤) ដែលគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គគឺជាការបើកសំដែងពីព្រះវរបិតា (៧:១៦, ៨:២៨-២៩)។
ដូច្នេះ ពួកផារិស៊ីស្តីឲ្យថា អ្នករាល់គ្នាត្រូវបញ្ឆោតដែរឬ តើមានអ្នកឯណាក្នុងពួកនាម៉ឺន ឬក្នុងពួកផារិស៊ី ដែលជឿដល់អ្នកនោះឬទេ ឯហ្វូងមនុស្សនេះ ដែលមិនស្គាល់ក្រិត្យវិន័យ គេជាមនុស្សត្រូវបណ្តាសាវិញ
៧:៤៧-៤៩ ពួកផារិស៊ីមិនចង់ទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏មិនចង់ឲ្យអ្នកដទៃជឿទ្រង់ដូចគ្នាដែរ។ អាកប្បកិរិយាខុសរបស់ពួកគេបានបង្ហាញនៅក្នុងការស្តីបន្ទោសដល់ពួកអាជ្ញា (ខ៤៧-៤៨) ហ្វូងមនុស្ស (ខ៤៩) ហើយនិងសូម្បីតែលោក នីកូដេម (ខ៥២)។
ឯលោកនីកូដេម ជាអ្នកដែលមកឯទ្រង់ទាំងយប់ ដែលជាពួកផារិស៊ីដែរ លោកនិយាយទៅគេថា តើក្រិត្យវិន័យយើងកាត់ទោសដល់មនុស្សណា មុនដែលបានឮពាក្យចំឡើយពីខ្លួនអ្នកនោះ ហើយដឹងជាធ្វើខុសយ៉ាងណាឬអី
៧:៥០-៥១ ពួកផារិស៊ីបាននិយាយថា គ្មានអ្នកណាម្នាក់ ដែលមានសិទ្ធិអំណាច មានជឿលើព្រះយេស៊ូវឡើយ។ យ៉ាងណាម៉ិញ លោកនីកូដេម ដែលជា “ចៅហ្វាយលើសាសន៍យូដា” (៣:១) ហើយជា “ជាគ្រូរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល” (៣:១០) បានកំពុងចាប់ផ្តើមទទួលជឿ។ ពួកផារិស៊ីបង្រៀនថាមនុស្សទាំងអស់ត្រូវតែកាន់តាមក្រិត្យវិន័យ ប៉ុន្តែលោកនីកូដេមបានបង្ហាញថា តាមការពិតពួកគេកំពុងតែល្មើសនិងក្រិត្យវិន័យទៅវិញទេដោយការដែលថ្កោលទោសព្រះយេស៊ូវ មុនដែល បានឮពាក្យចំឡើយរបស់ព្រះអង្គនោះ។ ក្រិត្យវិន័យសាសន៍យូដា មិនអាច និងកាត់ទោសអ្នកណាម្នាក់ដោយមិនបានស្តាប់ចម្លើយរបស់គេនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែនោះជាអ្វីដែល ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាកំពុងតែធ្វើ។ លោកនីកូដេមបានស្តាប់ចម្លើយរបស់ព្រះអង្គ (ជំពូក ៣) ហើយគាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តដល់ពួកផារិស៊ីផ្សេងទៀតឲ្យបានធ្វើដូចគ្នាដែរ។
នោះគេឆ្លើយទៅលោកថា តើលោកមកពីស្រុកកាលីឡេដែរឬ ចូរពិចារណាមើលចុះ ឥតដែលមានហោរាណា កើតមកពីស្រុកកាលីឡេឡើយ
៧:៥២ គ្រាដែលពួកគេស្តីបន្ទោសដល់ហ្វូងមនុស្សថា ខ្វះចំណេះដឹង (ខ៤៩) ពួកគេក៏ជាមនុស្ស ដែលខ្វះចំណេះដឹងដែរ (ខ៤២)។ ពួកគេមិនបានស្វែងយល់ដោយការប្រុងប្រយ័ត្នពីការពិតចំពោះ ទីកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រសូត្រនោះឡើយ។ ពួកគេក៏បានខុសអំពីពត៌មានផ្សេងទៀតដែរ: ពិតជាមានហោរាពីស្រុកកាលីឡេមកមែន។ លោកយ៉ូណាស ដែលមកបី កាដ-ហេភើរ (២ ពង្សាវតាក្សត្រ ១៤:២៥) ដែលមានចំងាយត្រឹមតែប្រាំគីឡូម៉ែត្រពីភាគខាងកើតឈាងខាងត្បួងនៃស្រុកណាសរ៉ែត ហើយណាហ៊ុមមកពី អែលកូស (ណាហ៊ុម ១:១)។
គេក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញរៀងខ្លួន 1តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងទៅឯភ្នំដើមអូលីវវិញ។ ដល់ព្រលឹមឡើង ទ្រង់យាងត្រឡប់ទៅក្នុងព្រះវិហារ ហើយបណ្តាជនក៏មកឯទ្រង់ នោះទ្រង់គង់ចុះបង្រៀនគេ
៧:៥៣ មនុស្សក៏បានវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់គេវិញ។អ្នកខ្លះបានជួបជាមួយនឹងព្រះសង្រ្គោះបានហើយ ទុកចិត្តលើព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែមនុស្សភាគច្រើនបានបដិសេធទ្រង់វិញ ហើយពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដា ពេលនេះក៏បានសម្រេចចង់ធ្វើគត់ព្រះអង្គ។
