ការណែនាំទៅកាន់ដំណឹងល្អកត់ត្រាដោយលោកយ៉ូហាន
អ្នកកត់ត្រា
អ្នកកត់ត្រាគឺជាលោកយ៉ូហាន ជាកូនប្រុសរបស់សេបេដេនិងសាឡូមេ។ លោកយ៉ូហានគឺជា សាសន៍យូដារស់នៅក្នុងភូមិកាពើនិមស្រុកកាលីឡេ ជាកន្លែងដែលគាត់ហើយនិងបងប្រុសរបស់គាត់ យ៉ាកុបជាដៃគូរជាមួយនឹងស៊ីម៉ូនពេត្រុសនៅក្នុងការប្រកបរបរនេសាទត្រី (លូកា ៥:៨-១០)។
លោកយ៉ូហានជាសិស្សម្នាក់នៅក្នុងចំណោមសិស្សទាំងដប់ពីរនាក់ដែលព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើស បង្រៀន ហើយក្រោយមកចាត់ពួកគេឲ្យចេញទៅធ្វើជាសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ (លូកា ៦:១២-១៦)។ លោកយ៉ូហានជា សក្ខីភាពផ្ទាល់ភ្នែកចំពោះព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចាប់តាំងពីចាប់ផ្តើមដល់បញ្ចប់។ គាត់គឺជាសិស្សដំបូង ក្នុងចំណោមសិស្សពីរនាក់ដែលបានដើរតាមព្រះយេស៊ូវ (១:៣៥-៣៧)។ គាត់គឺជាសិស្សតែម្នាក់ ដែលមានវត្តមាននៅក្នុងការឆ្កាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ (១៩:២៥-២៧) ហើយគាត់ និងលោកពេត្រុស បានទៅឯផ្នូរ ដែលទទេរនៅព្រឹកដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ (២០:២-១០)។
នៅក្នុងចំណោមសាវ័កទាំងដប់ពីរនាក់ លោកយ៉ូហាន យ៉ាកុប និងពេត្រុសជាអ្នកដែលនៅក្បែរព្រះយេស៊ូវ ជាងគេ។ ពួកគេជាសាវ័កទាំងបីនាក់ដែលនៅជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏វិសេសជាច្រើន រួមទាំងការប្រោសកូនស្រីរបស់លោកយ៉ៃរូសឲ្យបានរស់ឡើងវិញ (ម៉ាកុស ៥:៣៧) ការផ្លាស់ប្រែរបស់ ព្រះយេស៊ូវនៅលើភ្នំ (ម៉ាថាយ ១៧:១) និងការអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី្ន នៅយប់មុនពេលដែលព្រះអង្គត្រូវគេឆ្កាង (ម៉ាកុស ១៤:៣៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានការទទួលខុសត្រូវ ដល់លោកយ៉ូហាន និងលោកពេត្រុសចំពោះការរៀបចំពិធីបុណ្យរំលងចុងក្រោយរបស់ព្រះអង្គ (លូកា ២២:៨) ហើយព្រះអង្គប្រគល់ម្តាយរបស់ព្រះអង្គទៅលោកយ៉ូហាននៅត្រង់ឈើឆ្កាង (១៩:២៥-២៧)។
ឈ្មោះរបស់លោកយ៉ូហានមានន័យថា យ៉ាវេហ៍មានសេចក្តីសប្បុរស។ ព្រះយេស៊ូវប្រទានឈ្មោះដល់លោក យ៉ូហាននិងយ៉ាកុបថា “កូនផ្គរលាន់” (ម៉ាកុស ៣:១៧)។ នៅក្នុងដំណឹងល្អនេះ លោកយ៉ូហានមិនដែល លោកលើកឡើងពីឈ្មោះរបស់គាត់នោះឡើយ ប៉ុន្តែតែងតែហៅខ្លួនគាត់ថា “សិស្សម្នាក់ដែលព្រះយេស៊ូវ ស្រឡាញ់” (១៣:២៣; ១៩:២៦, ២០:២, ២១:៧, ២១:២០, ២១:២៤)។
ក្រោយដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញ លោកពេត្រុសនិងលោកយ៉ូហានជាអ្នកដឹកនាំដំបូង គេរបស់ក្រុមជំនុំនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម (កិច្ចការ ៣:១-១១; ៤:១-១៣; ៨:១៤)។ លោកប៉ុលបាននិយាយថា លោកយ៉ូហានគឺជា “សសរទ្រូង” នៅក្នុងក្រុមជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម (កាឡាទី ២:៩)។ ក្រោយមក លោកយ៉ូហានបានបម្រើជាអ្នកគង្វាលរបស់ពួកជំនុំនៅអេភេសូ ជាកន្លែងដែលគាត់បានកត់ត្រាដំណឹងល្អនេះ។ លោកយ៉ូហានក៏បានកត់ត្រាសេចក្តីសំបុត្រយ៉ូហានទី១-៣ ផងដែរ។ បន្ទាប់ពីនេះ គាត់ក៏ត្រូវបានពួករ៉ូម៉ាំងបណ្តេញចេញទៅកាន់កោះប៉ាត់ម៉ុសជាកន្លែង ដែលគាត់ បានកត់ត្រា បទគម្ពីរវិវរណៈ។ គាត់រស់នៅហើយបម្រើបានយូរជាងពួកសាវ័កផ្សេងទៀត ហើយបានស្លាប់នៅក្នុងវ័យ ចំណាស់អំឡុងឆ្នាំ ៩៥ គ,ស។
កាលបរិច្ឆេទ
លោកយ៉ូហានបានកត់ត្រាដំណឹងល្អនេះនៅអំឡុងឆ្នាំ ៨០-៨៥ គ,ស។ ជាការកត់ត្រាយចុងក្រោយបង្អស់នៃ ដំណឹងល្អទាំងបួន។
គោលបំណង
លោកយ៉ូហានប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាពីគោលបំណងនៃការកត់ត្រាដំណឹងល្អនេះនៅក្នុង ២០:៣១ "បានចែងទុកតែប៉ុណ្ណេះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានជឿថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះគ្រីស្ទ គឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះពិត ហើយឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានជីវិត ដោយសារព្រះនាមទ្រង់ ដោយមានសេចក្តីជំនឿ។"
ការនេះបង្ហាញយើងទាំងអស់គ្នាពីសារៈសំខាន់ដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ។ លោកយ៉ូហាន កត់ត្រា ដើម្បីជួយឲ្យយើងបានជឿលើព្រះយេស៊ូវ ហើយជាលទ្ធផលនៃការដែលបានទទួលពីព្រះអង្គនោះគឺជាជីវិត អស់កល្បជានិច្ច។ តើមានអ្វីដែលមានសារៈសំខាន់ជាងការនេះទៅទៀត? គ្មានអ្វីណាមួយដែលសំខាន់ជាង ការនេះសោះឡើយ។
លំដាប់លំដោយ
លោកយ៉ូហានបង្ហាញពីសារដ៏សំខាន់បំផុតនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ នោះគឺជា ការទទួលជឿ និងដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ដោយព្រោះតែ ព្រះអង្គគឺជា ផ្លូវទៅរកជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ការដែលទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ យើងត្រូវតែបានស្គាល់ ព្រះអង្គជានរណា ហើយទទួលបានការបញ្ជាក់ពីការនេះ។ ដូច្នេះហើយលោកយ៉ូហានចាប់ផ្តើម ជាមួយនឹង ការលើកឡើងថា ព្រះយេស៊ូវជានរណា។ នៅក្នុងជំពូកទីមួយ គាត់បានផ្តល់ឲ្យនូវទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះបន្ទូល ជាពន្លឺ ជាកូនចៀមនៃព្រះ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ជាព្រះគ្រីស្ទ ជាស្តេចនៃ អ៊ីស្រាអែល ជាកូនមនុស្ស។ បន្ទាប់មក គាត់ផ្តល់ឲ្យនូវភ័ស្តុតាងនៃសេចក្តីពិតទាំងនេះដោយពឹងអាងលើអ្វី ដែលគាត់បានឃើញ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលហើយនឹងធ្វើ (២:១-១២:៥០) ដើម្បីឲ្យយើងអាចទទួលជឿ។ បន្ទាប់មក ពាក់កណ្តាលទីពីរនៃបទគម្ពីរនេះ គាត់បង្ហាញពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចជីវិតអស់កល្បជានិច្ច សម្រាប់ពួកអ្នកដែលទទួលជឿទាំងអស់ (១៣:១-២០:៣១)។
បទគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហានអាចបែងចែកចេញជាពីរផ្នែកសំខាន់ៗ: “បទគម្ពីរនៃទីសំគាល់” (១:១៩-១២:៥០) និង “បទគម្ពីរនៃសិរីរុងរឿង” (១៣:១-២០:៣១)។
នៅក្នុង “បទគម្ពីរនៃទីសំគាល់” ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គជាព្រះគ្រីស្អ និងជា ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គ ហើយពួកគេបានជឿលើទ្រង់ (១:១៩-២:១១)។ ក្រោយមក អត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គត្រូវបានបើកសំដែងដល់មនុស្សក្នុងពិភពលោកដោយការអស្ចារ្យចំនួនប្រាំពីរ ដែលលោកយ៉ូហានហៅថា “ទីសំគាល់” ដោយព្រោះតែការនេះបង្ហាញដល់យើងទាំងអស់គ្នាថា ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជានរណា។ ទីសំគាល់ទាំងនោះគឺជា
១) ការប្រែទឹកឲ្យទៅជាស្រាទំពាំងបាយជូរ (២:១-១១);
២) ប្រោសកូននាយម៉ឺនឲ្យបានជា (៤:៤៦-៥៤);
៣) ប្រុសមនុស្សខ្វិនឲ្យដើរបាន (៥:១-១៨);
៤) ចំអែតហ្វូងមនុស្ស៥០០០នាក់ ដោយនំប៉័ងត្រឹមតែប៉ុន្មានដុំនិងត្រី (៦:១-១៥);
៥) យាងពីលើទឹក (៦:១៦-២១)
៦) ប្រោសមនុស្សខ្វាក់ពីកំណើតឲ្យបានភ្លឺ (៩:១-៤១);
៧) ប្រោសឡាសារ ឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ (១១:១-៥៧)។
“បទគម្ពីរនៃសិរីរុងរឿង” ចាប់ផ្តើមដោយសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវដល់ពួកសិស្សនៅក្នុង ការបរិភោគអាហារចុងក្រោយ (ជំពូក ១៣-១៧) ហើយក្រោយមកបានកត់ត្រាពីព្រឹត្តិការណ៍រហូតដល់ ការឆ្កាងព្រះអង្គជាកន្លែងដែលព្រះអង្គបានសម្រេចជីវិតអស់កល្បជានិច្ចសម្រាប់អស់អ្នកដែលទទួលជឿព្រះអង្គ (ជំពូក ១៨-១៩)។ បទគម្ពីរនេះបញ្ចប់ដោយការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ (ដែលជា “ទីសំគាល់” ដ៏អស្ចារ្យ ២០:១-២៩) ហើយការដែលព្រះអង្គចាត់សិស្សរបស់ព្រះអង្គឲ្យចេញទៅបន្ត បេសកកម្មរបស់ព្រះអង្គ (២០:១៩-២៣)។
ចំនុចសំខាន់
ដំណឹងល្អយ៉ូហានផ្តោតសំខាន់លើព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះគ្រីស្ទ និងជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលត្រូវបានចាត់ឲ្យ មកពីព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីនាំឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច និងសេចក្តីសង្រ្គោះសម្រាប់មនុស្សក្នុងពិភពលោក។
ទំនាក់ទំនងរវាងព្រះជាម្ចាស់និងព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ គឺជាចំនុចសំខាន់ទីមួយ។ ព្រះជាម្ចាស់ (ដែលព្រះយេស៊ូវហៅថា “ព្រះវរបិតា”) បានបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គឲ្យមកតំណាងព្រះអង្គ ហើយមកសង្រ្គោះមនុស្សក្នុងពិភពលោកដោយសារទ្រង់។ ការនេះត្រូវបានលើកឡើងចំនួន៤២ដង នៅក្នុងដំណឹងល្អយ៉ូហានដែលថាព្រះយេស៊ូវត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យមកពីព្រះវរបិតា។
ក្នុងនាមជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ព្រះយេស៊ូវចុះចូលចំពោះព្រះវរបិតា ហើយធ្វើកិច្ចការ និងមានបន្ទូល តែសេចក្តីណាដែលព្រះវរបិតាប្រទានមកព្រះអង្គឲ្យបានធ្វើ និងមានបន្ទូលតែប៉ុណ្ណោះ (១២:៤៩)។ នេះបង្ហាញពីការចុះចូល និងការស្តាប់បង្គាប់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់ចំពោះព្រះ ដែលជាសេចក្តីសុចរិត។ លើសពីនេះ ព្រះអង្គធ្វើតែអ្វីដែលព្រះវរបិតាធ្វើតែប៉ុណ្ណោះ (៥:១៩-៣០)។ នេះបង្ហាញថា ព្រះអង្គមានព្រះចេស្តាដូចព្រះ។
ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលឆ្លើយទៅគេថា ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ព្រះរាជបុត្រាពុំអាចនឹងធ្វើការអ្វី ដោយព្រះអង្គទ្រង់បានទេ ធ្វើបានតែការអ្វីដែលឃើញព្រះវរបិតាធ្វើ ដ្បិតការអ្វីដែលព្រះវរបិតាធ្វើ នោះព្រះរាជបុត្រាក៏ធ្វើដូច្នោះដែរ។ (៥:១៩)
ដោយសារការនេះ ព្រះយេស៊ូវសំដែងអំពីព្រះជាម្ចាស់ដល់យើងទាំងអស់គ្នា ដោយការដែល មានព្រះបន្ទូលជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ហើយបង្ហាញដល់យើងពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
គ្មានអ្នកណាដែលឃើញព្រះឡើយ មានតែព្រះរាជបុត្រាតែ១ដែលគង់នៅក្នុងឱរាព្រះវរបិតាប៉ុណ្ណោះ ទ្រង់បានសំដែងឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ។ (១:១៨)
ព្រះយេស៊ូវគឺជា “ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ” (២០:៣១) “ជាព្រះរាជបុត្រាតែមួយ” (៣:១៦) ដែលបានគង់នៅ ជាមួយនឹងព្រះ ហើយត្រូវបានស្រឡាញ់ដោយព្រះចាប់តាំងពីមុនដើមកំណើតលោកីយទាំងមូល (១:១, ១៧:២៤)។ គ្រប់ទាំងអស់ត្រូវបានកើតមកដោយសារទ្រង់ (១:២) ហើយនៅក្នុងទ្រង់មានជីវិត (១:៤)។ ព្រះអង្គ “មកពីព្រះវរបិតា” (១:១៤) ដើម្បីឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបានស្គាល់ព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវគឺ “មានភាពស្មើនិងព្រះ” (៥:១៨) ហើយរួមតែមួយជាមួយព្រះ (១០:៣០)។
ខ្ញុំ ហើយនឹងព្រះវរបិតា គឺតែ១ព្រះអង្គទេ។ (១០:៣០)
ក្នុងនាមជាព្រះរាជបុត្រា ព្រះយេស៊ូវគឺតែមួយជាមួយនិងព្រះវរបិតា ទាំងភាពជាព្រះ លក្ខណៈសម្បត្តិ បំណងព្រះទ័យ និងកិច្ចការ។ នេះជាហេតុដែលព្រះយេស៊ូវអាចប្រាប់ដល់សិស្សព្រះអង្គថាការ ដែលបានឃើញព្រះអង្គនោះដូចជាបានឃើញព្រះវរបិតាដែរ (១៤:៩) ហើយប្រាប់ដល់ពួកផារិស៊ីថា “បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាបានស្គាល់ខ្ញុំ នោះនឹងស្គាល់ដល់ព្រះវរបិតាខ្ញុំដែរ” (៨:១៩)។ ការដែលបានស្គាល់ ព្រះយេស៊ូវនោះគឺជាការដែលបានស្គាល់ព្រះ ការដែលមិនស្គាល់ព្រះយេស៊ូវនោះ គឺមិនបានស្គាល់ព្រះឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវសំដែងពីព្រះជាម្ចាស់ឲ្យយើងបានស្គាល់ ប៉ុន្តែលើសពីនេះទៅទៀត ព្រះយេស៊ូវធ្វើឲ្យយើងអាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះបាន។ នេះគឺជាគោលបំណងដែលព្រះបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ឲ្យមកក្នុងពិភពលោកនេះ។
“ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម៉្លេះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ” (៣:១៦)
ព្រះបានបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គឲ្យមកក្នុងពិភពលោកនេះដើម្បីនឹងប្រទានឲ្យយើងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថាជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគឺជាអ្វីនៅពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “នេះជាជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច គឺឲ្យគេបានស្គាល់ដល់ទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែ១ នឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង។” (១៧:៣)
ព្រះយេស៊ូវធ្វើឲ្យយើងអាចស្គាល់ព្រះបាន ហើយនេះគឺជាជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ការដែលបានស្គាល់ព្រះនោះគឺលើសជាងការដែលគ្រាន់តែបានដឹងអំពីព្រះអង្គ។ គឺជាការដែលមានជីវិតមួយដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យអ្នកអាចមានទំនាក់ទំនងមួយជាមួយនឹងព្រះ ជាទំនាក់ទំនងដែលព្រះស្គាល់អ្នក ហើយស្រឡាញ់អ្នក ហើយអ្នកស្គាល់ នឹងស្រឡាញ់ដល់ព្រះ។
នៅក្នុងដំណឹងល្អយ៉ូហានមានពាក្យថា “ខ្ញុំជា” ប្រាំពីរដងដែលព្រះយេស៊ូវរៀបរាប់ពីតួនាទីរបស់ព្រះអង្គនៅ ក្នុងការប្រទានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់ពួកអ្នកជឿ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជានំប៉័ងជីវិត” (៦:៣៥, ៦:៤១, ៦:៤៨, ៦:៥១) “ខ្ញុំជាពន្លឺលោកីយ” (៨:១២; ៩:៥) “ខ្ញុំជាទ្វារ” (១០:៧, ១០:៩) “ខ្ញុំជាអ្នកគង្វាលល្អ” (១០:១១, ១០:១៤) “ខ្ញុំជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញនិងជាជីវិត” (១១:២៥) “ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្តីពិត និងជាជីវិត” (១៤:៦) ហើយ “ខ្ញុំជាដើមទំពាំងបាយជូរដ៏ពិត” (១៥:១, ១៥:៥)។ នៅក្នុងការដែលមាន ព្រះបន្ទូលទាំងនេះ ពួកអ្នកអានអាចយល់ពីបេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុង ការប្រទានឲ្យមនុស្សមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។
នៅពេលដែលយើងជឿលើព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គប្រទានឲ្យយើងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ជាការដែលមាន ជីវិតមួយនៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយនិងព្រះ។ តើអ្វីជាទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះដែលព្រះយេស៊ូវប្រទាន ដល់យើងទាំងអស់គ្នា?
ប៉ុន្តែអស់អ្នកណាដែលទទួលទ្រង់ គឺអស់អ្នកដែលជឿដល់ព្រះនាមទ្រង់ នោះទ្រង់បានប្រទានអំណាច ឲ្យបានត្រឡប់ជាកូនព្រះ (១:១២)។
ការដែលទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ យើងបានត្រឡប់ជាកូនព្រះ។ ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះគឺជាព្រះវរបិតារបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយដោយការដែលទទួលជឿលើព្រះយេស៊ូវ យើងមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ក្នុងនាមជាព្រះវរបិតានៃយើងរាល់គ្នាផងដែរ។
ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានយកនិស្ស័យជាមនុស្សដើម្បីឲ្យយើងអាចត្រឡប់ជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អស់អ្នកដែលជឿលើព្រះយេស៊ូវទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ពួកគេបានចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនង ជាមួយនឹងព្រះចាប់ផ្តើមនៅក្នុងជីវិតមួយនេះហើយបន្តដល់អស់កល្បរៀងរាបជានិច្ច។
តើព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចជីវិតអស់កល្បជានិច្ចសម្រាប់យើងដោយរបៀបណា? ចម្លើយនោះគឺថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នានៅលើឈើឆ្កាង។ ព្រះអង្គបានសុគតធ្វើជាយញ្ញបូជាសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង ដោយព្រោះអំពើបាបរបស់យើង ដែលបង្ខាំងមិនឲ្យយើងបានស្គាល់ព្រះ។ មុនពេលដែលមនុស្សម្នាក់អាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ (ដែលទ្រង់បរិសុទ្ធឥតខ្ចោះនោះ) គេត្រូវតែបានលាងសំអាតពីអំពើបាបរបស់គេជាមុនសិន។ នេះជាការដែលព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នានៅលើឈើឆ្កាង។
លុះស្អែកឡើង យ៉ូហានឃើញព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់កំពុងតែយាងមកឯគាត់ នោះក៏ពោលថា នុ៎ះន៍ កូនចៀមនៃព្រះ ដែលដោះបាបមនុស្សលោក! (១:២៩)
នៅក្នុងដំណឹងល្អនេះ លោកយ៉ូហានជួយឲ្យយើងបានយល់ពីសារៈសំខាន់នៃកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើឈើឆ្កាងដោយការរៀបរាប់មួយចំនួន។ ឈើឆ្កាងនៃព្រះគ្រីស្ទគឺជា
-
កូនចៀមនៃព្រះដែលដោះអំពើបាបរបស់មនុស្សលោក (១:២៩, ៣៦)
-
ជាជីវិតដែលបានប្រទានដល់មនុស្សលោក (៦:២៥-៥៨)
-
ជាអ្នកគង្វាលល្អដែលស៊ូលះបង់ជីវិតសម្រាប់ហ្វូងចៀមរបស់ព្រះអង្គ (១០:១១-១៨)
-
ជាម្នាក់ដែលស្លាប់ដើម្បីជាតិសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយដើម្បីឲ្យបានប្រមូលកូនស្ងួនភ្ងានៃព្រះដែលបានខ្ចាត់ខ្ចាយមកវិញ (១១:៤៥-៥៣)
-
ជាសិរីល្អនៃព្រះរាជបុត្រាដែលស្តាប់បង្គាប់ ដោយដោយការសុគត ការរស់ពីសុគតឡើងវិញ ហើយនឹងការយាងទៅស្ថានសួគ៌វិញរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានប្រទានឲ្យយើងមាន ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច សេចក្តីសុខសាន្ត អំណរ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (ជំពូក ១៤-១៦)។
នៅលើឈើឆ្កាង ព្រះយេស៊ូវប្រទានព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គដើម្បីនឹងដោះបាបរបស់មនុស្សលោក ហើយ ក្រោយមកព្រះអង្គមានស្រែកពីជ័យជំនះថា “ការបានសម្រេចហើយ” (១៩:៣០)។ ព្រះយេស៊ូវ បានសម្រេចកិច្ចការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើងទាំងអស់គ្នា។ ដូច្នេះហើយ កិច្ចការរបស់យើងជាអ្វី?
ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលឆ្លើយថា ឯការរបស់ព្រះ គឺឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានជឿដល់អ្នកដែលព្រះបានចាត់ឲ្យមក។” (៦:២៩)។
