ជំពូក ១២
ទ្រង់ក៏ចាប់តាំងមានបន្ទូលទៅគេ ជាពាក្យប្រៀបប្រដូចថា មានមនុស្សម្នាក់ដែលដាំចំការទំពាំងបាយជូរ គាត់បានធ្វើរបងព័ទ្ធជុំវិញ ព្រមទាំងជីកទីជាន់ផ្លែ នឹងសង់ប៉ម ហើយប្រវាស់ទៅឲ្យពួកអ្នកធ្វើចំការ រួចចេញពីស្រុកនោះទៅ
១២:១ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពីពាក្យប្រៀបប្រដូច ដែលជាចំលើយចំពោះសំនួរអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គ (១១:២៨)។ ការប្រៀបប្រដូចនោះបានដាស់តឿនដល់ពួកអ្នកដែលស្តាប់ព្រះយេស៊ូវអំពី អេសាយ ៥:១-៧ ជាបទគម្ពីរអំពីកាកាត់ទោស។ នៅក្នុងការប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូវ
-
មនុស្សដែលជាម្ចាស់ចំការទំពាំងបាយជូរជាតំណាងឲ្យព្រះ។
-
ទំពាំងបាយជូរគឺជាប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះ។
-
ពួកអ្នកធ្វើចំការជាពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាអ៊ីស្រាអែល។
-
ពួកបាវគឺជាពួកហោរា។
-
កូនម្ចាស់ចំការជាព្រះយេស៊ូវ។
ព្រះយេស៊ូវបានរៀបរាប់ពីអ្វីដែលម្ចាស់ចំការបានធ្វើដើម្បីធ្វើឲ្យចំការទំពាំងបាយជូរបានជោគជ័យ។ គាត់បានធ្វើរ បងព័ទ្ធជុំវិញដើម្បីការពារកុំអោយសត្វចូលបាន កន្លែងបញ្ជាន់ទំពាំងបាយជូរដែលទំពាំងបាយជូរអាចកៀបយក ទឹកបាន ហើយប៉មយាមដើម្បីឃ្លាំមើលកុំឲ្យមានចោរចូល។ ទាំងអស់នេះគឺជាតំណាងឲ្យអ្វីដែលព្រះបានប្រទាន ដល់ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គគឺអ៊ីស្រាអែល (ដូចជាក្រឹត្យវិន័យហើយនឹងព្រះវិហារ) ដើម្បីជួយពួកគេអោយ បានបង្កើតផលផ្លែនៃជីវិតដែលបរិសុទ្ធ។ ក្រោយមក ពួកអ្នកជួលចំការត្រូវបានផ្តល់ឲ្យនូវការទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការគ្រប់គ្រងចំការទំពាំងបាយជូរ ដូចដែលព្រះបានប្រទានឲ្យពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាការទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការដឹកនាំអ៊ីស្រាអែល ដូច្នោះដែរ។
ដល់រដូវហើយ គាត់ចាត់បាវម្នាក់ទៅឯពួកអ្នកធ្វើចំការ ដើម្បីនឹងទទួលផលខ្លះពីពួកអ្នកទាំងនោះ តែគេចាប់បាវនោះវាយ ហើយឲ្យត្រឡប់ទៅវិញទទេ គាត់ចាត់បាវ១ទៀតឲ្យទៅឯគេ តែគេចោលបាវនោះនឹងថ្ម ទាំងវាយក្បាល ហើយបណ្តេញឲ្យទៅវិញ ទាំងជេរប្រមាថផង គាត់ក៏ចាត់ម្នាក់ទៀត តែគេសំឡាប់អ្នកនោះបង់ ក៏បានចាត់ជាច្រើននាក់ទៅទៀត ខ្លះត្រូវគេវាយ ខ្លះត្រូវគេសំឡាប់ចោល
១២:២-៥ ការប្រៀបប្រដូចនេះគឺអំពីរបៀបដែលពួកអ្នកដឹកនាំអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើដាក់អ្នកប្រកាសរបស់ ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពីរបៀបដែលពួកគេនឹងធ្វើដាក់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ ម្ចាស់ចំការបានចាត់បាវបម្រើអោយ ទទួលផលចំណែករបស់គាត់ ប៉ុន្តែអ្នកជួលចំការបានវាយហើយសម្លាប់ពួកគេ។ អំពើហិង្សារបស់ពួកគេពិតជា គួរឲ្យព្រឺខ្លាច។ ពួកបាវបម្រើទាំងនោះគឺដូចជាពួកហោរាដែលព្រះបានចាត់ឲ្យមកឯប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ប៉ុន្តែពួកគេមិនព្រមស្តាប់តាមអ្នកទាំងនោះ ហើយបានបៀតបៀនព្រមទាំងសម្លាប់ពួកគេថែមទៀត។
គាត់នៅមានកូនសំឡាញ់តែ១ ក៏ចាត់កូននោះឲ្យទៅឯគេក្រោយបង្អស់ ដោយគិតថា គេនឹងកោតខ្លាចដល់កូនអញ
១២:៦ នៅទីបំផុត ម្ចាស់ចំការបានចាត់កូនប្រុសរបស់គាត់ ដែលគាត់ស្រឡាញ់ (១:១១‚៩:៧)។ ពួកអ្នកស្តាប់ព្រះយេស៊ូវទាំងប៉ុន្មានគួរតែបានដឹងថាចំការនោះជាអ៊ីស្រាអែល ហើយម្ចាស់ចំការជាព្រះ នោះពួកគេក៏ឆ្ងល់ថា តើអ្នកណាជាកូនរបស់ម្ចាស់ចំការនោះ? យើងបានដឹងថាកូនប្រុសនៅក្នុងការប្រៀបប្រដូចនោះគឺជាតំណាងឲ្យ ព្រះយេស៊ូវដែលព្រះបានចាត់មក។ ព្រះរាជបុត្រាគឺជាអ្នកប្រកាសជាលើកចុងក្រោយបង្អស់។ ប្រសិនបើពួកអ្នក ដឹកនាំសាសនាបដិសេធព្រះអង្គនោះ គ្មានឳកាសនៃសេចក្តីសង្រ្គោះណាទៀតនោះឡើយ។
តែពួកអ្នកធ្វើចំការនោះ គេនិយាយគ្នាថា នេះជាកូនគ្រងមរដក ចូរយើងសំឡាប់វាចេញ នោះមរដកនេះនឹងបានមកលើយើងរាល់គ្នាវិញ
១២:៧ ការដែលមិនចែករំលែកផលផ្លែនោះ ពួកអ្នកចំការបានបដិសេធចំពោះការបង់ថ្លៃឈ្នួលដល់ម្ចាស់ ចំការនិងបានបដិសេធភាពជាម្ចាស់របស់គាត់ថែមទៀត។ ពួកគេជឿថាម្ចាស់ចំការនៅឆ្ងាយឬបានស្លាប់ហើយ ហើយដូច្នេះហើយពួកគេមិនបានជំពាក់អ្វីដល់គាត់ហើយគេអាចធ្វើអ្វីតាមតែចិត្តរបស់គេ។ ដូចគ្នានេះដែរ ពួកអ្នក ដឹកនាំសាសន៍យូដាកំពុងតែមានឥរិយាដូចជាថាព្រះទ្រង់សុគតបាត់ហើយ ហើយថាអ៊ីស្រាអែលជាកម្មសិទ្ធរបស់ ពួកគេ។ ពួកគេបានធ្វើអោយអ៊ីស្រាអែលវង្វេងឃ្លាតឆ្ងាយចេញពីព្រះដោយការបង្កើតច្បាប់ដោយខ្លួនគេ ដែលទាស់នឹង ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ (៧:៨-៩) ហើយប្រើប្រាស់ដំណាក់ព្រះអង្គសម្រាប់ការបានផលកម្រៃដ៏ អាត្មានិយមរបស់គេ (១១:១៧)។ ពួកគេរៀបគម្រោងសម្លាប់កូនប្រុសនោះ (ព្រះយេស៊ូវ) ដោយព្រោះតែ ពួកគេឃើញថាគាត់ជា ការគំរាមកំហែងចំពោះភាពជាម្ចាស់ចំការ(អ៊ីស្រាអែល)របស់ពួកគេ។
រួចគេចាប់កូនគាត់ សំឡាប់បោះចោលទៅក្រៅចំការទៅ
១២:៨ នេះជាការប្រកាសមួយផ្សេងទៀតរបស់ព្រះយេស៊ូវអំពីការសុគតរបស់ព្រះអង្គ។
ដូច្នេះ តើម្ចាស់ចំការនឹងធ្វើដូចម្តេច គឺគាត់នឹងមកបំផ្លាញពួកអ្នកធ្វើចំការនោះ រួចប្រវាស់ទៅឲ្យអ្នកឯទៀតវិញ
១២:៩ ការដែលបដិសេធព្រះរាជបុត្រាដោយពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាគឺជាកិច្ចការចុងក្រោយដែលនាំយក សេចក្តីក្រោធនៃព្រះលើពួកគេ។ ចំនុចសំខាន់នៃការប្រៀបប្រដូចនេះ ព្រះយេស៊ូវសួរថាតើម្ចាស់ចំការនឹងធ្វើ យ៉ាងណាចំពោះពួកអ្នកចំការដែលបានសម្លាប់កូនប្រុសរបស់គាត់។ ចម្លើយនោះគឺម្ចាស់ចំការនឹងត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីបំផ្លាញពួកគេ ហើយឲ្យចំការនោះទៅអ្នកផ្សេងវិញ។ សេចក្តីទំនាយពីរដែលព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើង នៅត្រង់នេះគឺជាការពិតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ ព្រះបានបំផ្លាញអំណាចពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាយូដាតាមរយៈ ការបំផ្លាញព្រះវិហារនៅក្នុងឆ្នាំ ៧០ គ.ស ហើយបានប្រទានការទទួលខុសត្រូវចំពោះការដឹកនាំប្រជារាស្រ្តរបស់ ព្រះអង្គ (ពួកជំនុំ) ទៅឲ្យដល់ពួកសាវ័កវិញ។
តើអ្នករាល់គ្នាមិនបានមើលបទគម្ពីរនេះផងទេឬអី ដែលថា «ថ្មដែលពួកជាងសង់ផ្ទះបានចោលចេញ នោះបានត្រឡប់ជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក ការនោះ គឺព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានធ្វើ ហើយជាការអស្ចារ្យនៅភ្នែកយើងខ្ញុំ»
១២:១០-១១ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពី ទំនុកដំកើង ១១៨:២២-២៣ ជាទំនុកដំកើងអំពីព្រះមេស៊ី។ នេះគឺជាទំនុកដំកើង ដែលហ្វូងមនុស្សបានស្រែកស្វាគមន៏ពេលដែលព្រះអង្គយាងចូលក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម។ ព្រះយេស៊ូវគឺជា ថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក (អេសាយ២៨:១៦;កិច្ចការ ៤:១១-១២) ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាគឺជា ពួកជាងសង់ផ្ទះ។ ពួកគេបានគិតថាថ្មនោះគ្មានតម្លៃនោះឡើយ ដូច្នេះហើយពួកគេបានចោលទៅ។ ប៉ុន្តែដោយ ថ្មនោះបានក្លាយជាថ្ម ដែលសំខាន់បំផុតនៅក្នុងសំណង់។ ថ្មជ្រុងយ៉ាងឯកនោះជាការផ្សាភ្ជាប់ជញ្ជាំង ដែលជាគ្រឹះនៃសំណង់ទាំងមូល។ ជាថ្មដែលសំណង់ទាំងមូលពឹងផ្អែក។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯករបស់ ពួកជំនុំ (ដែលជា ប្រជារាស្រ្តនៃព្រះ) ដែលជាព្រះវិហារនៃព្រះ (១ ពេត្រុស ២:៤-៨; ១ កូរិនថូស ៣:១៦-១៧; ២ កូរិនថូស ៦:១៦; អេភេសូរ ២:១៩-២២)។
គេក៏រកឱកាសចាប់ទ្រង់ ព្រោះដឹងថា ទ្រង់មានបន្ទូលពាក្យប្រៀបនោះដាក់គេ ប៉ុន្តែគេខ្លាចហ្វូងមនុស្ស រួចគេដើរចោលទ្រង់បាត់ទៅ។
១២:១២ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានដឹងអំពីការប្រៀបប្រដូចនោះគឺសំដៅលើពួកគេ។ ពួកគេជាអ្នកដែលជួល ចំការ។ ការប្រៀបប្រដូចបង្ហាញពីលទ្ធផលនៃការបដិសេធអ្នកប្រកាសព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ហើយជាពិសេស ចំពោះការបដិសេធព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ (ហេព្រើរ ១:១-២)។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់នឹងបំផ្លាញអំណាចពួកអ្នកដឹកនាំ សាសនាលើអ៊ីស្រាអែលដោយការបំផ្លាញព្រះវិហារដែលជាការបញ្ចប់តួរនាទីរបស់ពួកគេជារៀងរហូតទៅ។ ពួកគេចង់ចាប់ព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែម្តងទៀតពួកគេខ្លាចហ្វូងមនុស្ស។
គេបានចាត់ពួកផារិស៊ីខ្លះ នឹងពួកហេរ៉ូឌខ្លះ ទៅឯព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីនឹងចាប់ព្រះបន្ទូល
១២:១៣ បន្ទាប់មក មានការជួបគ្នាបីយ៉ាងរវាងព្រះយេស៊ូវ និងមនុស្សបីក្រុមសំខាន់នៃសាសនាសាសន៍យូដា៖ ពួកផារិស៊ី ពួកសាឌូស៊ី និងពួកអាចារ្យ។ ដោយព្រោះតែពួកគេមិនអាចចាប់ខ្លួនព្រះយេស៊ូវនោះ ពួកគេព្យាយាម ដាក់អន្ទាក់ព្រះអង្គជាមួយនឹងសំនួរជាច្រើន។
អ្នកទាំងនោះក៏មកឯទ្រង់ទូលថា លោកគ្រូ យើងខ្ញុំដឹងថា លោកពិតត្រង់ ហើយថា លោកមិនអំពល់ដល់អ្នកណាសោះ ពីព្រោះលោកមិនយល់មុខមនុស្សលោកទេ លោកបង្រៀនតែពីផ្លូវព្រះ តាមសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ តើមានច្បាប់នឹងបង់ពន្ធថ្វាយសេសារឬទេ
១២:១៤ ពួកផារិស៊ី ហើយនឹងពួកហេរ៉ូឌ បានរួមគំនិតគ្នានៅក្នុងការរករឿងធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូវវិនាស (៣:៦) ហើយពេលនេះពួកគេព្យាយាមដាក់អន្ទាក់ចាប់កំហុសព្រះអង្គ។ ពួកគេចាប់ផ្តើមដោយការសរសើរព្រះយេស៊ូវ។ ទោះជាពួកគេមិនមែនមានចិត្តដូចអ្វីដែលខ្លួនបាននិយាយក៏ដោយ អ្វីដែលពួកគេបាននិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ នោះគឺជាការពិត។ ព្រះអង្គមិនបានកែប្រែការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ដើម្បីមានប្រជាប្រិយនោះទេ។ ព្រះអង្គទ្រង់ស្មោះត្រង់ក្នុងគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ សូម្បីតែសត្រូវរបស់ព្រះយេស៊ូវក៏ទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គទ្រង់ប្រព្រឹត្តនឹងមនុស្សទាំងអស់ដោយយុត្តិធម៌។
ពួកគេបានសួរព្រះយេស៊ូវអំពីការបង់ពន្ធដែលសេសារបានកំណត់អោយមនុស្សពេញវ័យទាំងអស់ដែលរស់នៅ ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់រ៉ូម៉ាំងត្រូវបង់។ វាពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់ដែលពួកគេសួរអំពីប្រភេទពន្ធនេះ។ មានការប្រមូលពន្ធជាច្រើនប្រភេទ ប៉ុន្តែពន្ធមួយប្រភេទនេះជាពន្ធដែលសាសន៍យូដាស្អប់បំផុតដោយព្រោះតែ ជាការបញ្ជាក់ថាពួកគេជាកម្មសិទ្ធរបស់សេសារ ប៉ុន្តែពួកគេរាប់ថាខ្លួនគេជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះ។ នៅពេលដែល ពន្ធនេះត្រូវបានកំណត់នៅក្នុងឆ្នាំទី ៦ គ.ស‚ ពួកសាសន៍យូដាបានខឹងសម្បារនិងបានធ្វើការបះបោរ (កិច្ចការ ៥:៣៧)។ សំនួរដែលបានសួរព្រះយេស៊ូវនោះគឺ តើជាការត្រឹមត្រូវដែរទេសម្រាប់សាសន៍យូដាបង់ពន្ធថ្វាយ សេសារ។
តើត្រូវបង់ ឬមិនត្រូវបង់ ប៉ុន្តែទ្រង់ស្គាល់ពុតមាយារបស់គេ ក៏មានបន្ទូលថា ហេតុអ្វីបានជាល្បងលខ្ញុំ ចូរយកប្រាក់កាក់ធំមកឲ្យខ្ញុំមើល
១២:១៥ ព្រះយេស៊ូវបានស្គាល់ពីពុតមាយារបស់ពួកគេ។ ពួកគេធ្វើពុតដូចជាចាប់អារម្មណ៏ចំពោះការបង់ពន្ធ ប៉ុន្តែវាគ្រាន់តែជាល្បិចតែប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវឆ្លើយថាសាសន៍យូដាត្រូវបង់ពន្ធនោះ ពួកផារិស៊ីនិង ពួកដំណាក់ហេរ៉ូឌអាចនឹងនិយាយថាព្រះយេស៊ូវជាមនុស្សក្បត់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ការនេះនឹងធ្វើអោយ ព្រះអង្គនឹងបាត់ប្រជាប្រិយភាពហើយងាយស្រួលសម្រាប់ពួកគេចាប់ខ្លួនព្រះអង្គ។ ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវឆ្លើយថា ពួកគេមិនត្រូវបង់ពន្ធទៅឲ្យសេសារនោះ ពួកគេនឹងប្រាប់ដល់ពួករ៉ូម៉ាំង ហើយព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវចាប់ខ្លួនពីទោស ក្បត់ (លូកា ២០:២០)។ ពួកគេបានគិតថាព្រះយេស៊ូវធ្លាក់ក្នុងអន្ទាក់របស់ពួកគេហើយ មិនថាព្រះអង្គផ្តល់ចម្លើយ ណាមួយនោះឡើយ។
គេក៏យកមក រួចទ្រង់មានបន្ទូលសួរថា រូបនេះ នឹងឈ្មោះនេះ តើជារបស់អ្នកណា គេឆ្លើយថា របស់សេសារ
១២:១៦ ប្រាក់កាក់នោះមានតម្លៃមួយឌីណារ៉ីប្រាក់។ មានរូបកេសាររបស់អធិរាជដែលនៅម្ខាងនិងមានពាក្យថា “ធីបើរៀស សេសារ អ័ហ្គាស្តាស់ បុត្រានៃអ័ហ្គាស្តាស់ខ្ពស់បំផុត”។ ពាក្យនេះជាការប្រមាថដល់សាសន៍យូដា ដោយព្រោះតែព្រោះតែអធិរាជរ៉ូម៉ាំងប្រកាសថាខ្លួនជាព្រះ។ ធីបើរៀសសេសារគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើរ៉ូមនៅក្នុងពេលនេះ។ ដោយព្រោះតែកាក់នោះមានរូបរបស់សេសារនៅលើនោះ ច្បាស់ណាស់ថាសេសារមានសិទ្ធិអំណាចនោះលើកាក់នោះ។
នោះទ្រង់តបទៅវិញថា ចូរថ្វាយរបស់សេសារទៅសេសារទៅ ហើយរបស់ព្រះទៅព្រះវិញ គេក៏អស្ចារ្យនឹងទ្រង់។
១២:១៧ ពួកផារិស៊ីបានសួរថាតើពួកគេត្រូវ បង់ ពន្ធទៅអោយសេសារដែរទេ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅ គេថាចូលប្រគល់ អ្វីដែលជារបស់សេសារអោយទៅសេសារវិញ! ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាកាក់នោះជារបស់ សេសារដោយព្រោះតែមានរូបលោកនៅលើនោះ ដូច្នេះហើយវាគឺការត្រឹមត្រូវនៅក្នុងការប្រគល់ទៅឲ្យវិញ។ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវបង្រៀនពីសេចក្តីពិតដ៏វិសេសជាងនេះ។ កាក់នោះមានរូបរបស់សេសារ ដូច្នេះហើយវាជា របស់សេសារ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាសំនួរសំខាន់ជាងនេះនោះគឺ តើមានរូបអ្នកណាលើយើងទាំងអស់គ្នា? យើងទាំងអស់គ្នាមានរូបអង្គនៃព្រះលើខ្លួនយើង ដូច្នេះហើយយើងជារបស់ផងព្រះ (លោកុប្បត្តិ ១:២៦-២៧)។ ដូច្នេះហើយវាជារឿងត្រឹមត្រូវដែលយើងប្រគល់រូបកាយយើងទៅព្រះ។
ឯពួកសាឌូស៊ី ដែលថា គ្មានសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ គេក៏មកទូលសួរទ្រង់ថា
១២:១៨ ពួកសាឌូស៊ីគឺជាក្រុមដែលមានអំណាចនិងទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនជាងគេនៅក្នុងសង្គមរបស់សាសន៍យូដា។ ពួកសង្ឃភាគច្រើនគឺជាគណៈសាឌូស៊ី រួមទាំងពួកសង្រ្គាជនៅក្នុងពេលនេះផងដែរ។ ពួកគេគិតថាមានតែបទគម្ពីរ ទាំងប្រាំដំបូងនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់តែប៉ុណ្ណោះ (ដែលជាការកត់ត្រារបស់លោកម៉ូសេ) មានសិទ្ធិអំណាច ហើយ ពួកគេមិនយល់ស្របជាមួយនឹងទំនៀម ទម្លាប់របស់ពួកអាចារ្យនោះឡើយ។ ពួកគេក៏មិនជឿថាមានជីវិតរស់ឡើង វិញបន្ទាប់ពីស្លាប់ដែរ។
លោកគ្រូ លោកម៉ូសេបានចែងទុកឲ្យយើងខ្ញុំថា «បើបងរបស់អ្នកណាស្លាប់ចោលប្រពន្ធឥតមានកូន នោះត្រូវឲ្យប្អូនយកប្រពន្ធគាត់ ដើម្បីនឹងបង្កើតពូជឲ្យបងខ្លួន»
១២:១៩ លោកម៉ូសេបានផ្តល់ច្បាប់នេះនៅក្នុង ចោទិយកថា ២៥:៥-១០។ ប្រសិនបើបុរសម្នាក់ដែលបាន រៀបការហើយស្លាប់ទៅដោយគ្មានកូនប្រុសទទួលមរតក ប្អូនប្រុសគាត់ត្រូវតែរៀបការជាមួយនឹងស្រ្តីមេម៉ាយ របស់បុរសនោះហើយត្រូវមានកូនជាមួយនឹងស្រ្តីនោះ។ បន្ទាប់មកកូននោះនឹងទទួលមរតកពីបុរសដែល ស្លាប់នោះ។ នោះជារបៀបដែលរក្សាឈ្មោះរបស់មនុស្សនោះអោយនៅគង់វង្ស និងដីរបស់គាត់នៅក្នុងអំបូរ។
ឥឡូវ មានបងប្អូន៧នាក់ បងច្បងយកប្រពន្ធ ហើយស្លាប់ទៅឥតមានកូន ប្អូនបន្ទាប់ក៏យកនាងនោះ ហើយស្លាប់ទៅ ឥតមានកូនដែរ អ្នកទី៣ក៏ដូចគ្នា អ្នកទាំង៧នោះបានយកនាង តែគ្មានកូន១សោះ ក្រោយបង្អស់មក នាងនោះក៏ស្លាប់ទៅដែរ ដូច្នេះ ដល់គ្រាដែលរស់ឡើងវិញ តើនាងនោះត្រូវបានជាប្រពន្ធរបស់អ្នកណាក្នុងបណ្តាអ្នកទាំងនោះ ពីព្រោះអ្នកទាំង៧បានយកនាងគ្រប់ៗគ្នា
១២:២០-២៣ គោលបំណងនៃរឿងដែលពួកសាឌូស៊ីលើកឡើងដើម្បីធ្វើឱ្យជីវិតដែលរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ហាក់ដូចជាគួរឱ្យអស់សំណើច។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលឆ្លើយទៅគេថា ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាភាន់ច្រឡំទេតើ ពីព្រោះមិនស្គាល់គម្ពីរ ឬព្រះចេស្តានៃព្រះ
១២:២៤ ព្រះយេស៊ូវបន្ទោសដល់ពួកសាឌូស៊ីចំពោះការដែលមិនស្គាល់បទគម្ពីរឬព្រះចេស្តានៃព្រះ។ ប្រសិនបើ គេបានស្គាល់ព្រះចេស្តានៃព្រះជាម្ចាស់នោះ ពួកគេអាចនឹងបានដឹថាព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់អាចនឹងប្រោសមនុស្សស្លាប់ ឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយប្រសិនបើគេបានស្គាល់បទគម្ពីរនោះ ពួកគេនឹងបានដឹងថាព្រះទ្រង់នឹងប្រោសមនុស្សស្លាប់ ឲ្យរស់ឡើងវិញ (អេសាយ ២៦:៩; ដានីយ៉ែល ១២:២; យ៉ូប ១៩:២៥-២៧)។
ដ្បិតកាលណាមនុស្សរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះមិនដែលយកគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធទៀតទេ គេបានដូចជាទេវតានៅស្ថានសួគ៌វិញ
១២:២៥ ជីវិតអស់កល្បគឺច្រើនជាងការបន្តនៃប្រភេទនៃជីវិតដែលយើងមាននៅលើផែនដី។ វាជាជីវិតដែល ខុសគ្នាជាមួយនឹងជីវិតដែលយើងទាំងអស់គ្នាមានក្នុងពេលនេះ(លូកា ២០:៣៤-៣៦; ១កូរិនថូស ១៥:៣៥-៤៤; ភីលីព ៣:២០-២១)។ អ្វីមួយដែលខុសគ្នានោះគឺថាគ្មានទំនាក់ទំនង អាពាហ៏ពិពាហ៏នៅក្នុងស្ថានសួគ៌ឡើយ។ គោលដៅចម្បងនៃការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍គឺដើម្បីបង្កើតកូន ដើម្បីបន្ត ពូជពង្សរបស់មនុស្សជាតិ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុង ស្ថានសួគ៌ យើងទាំងអស់គ្នានឹងបានដូចជាពួកទេវតា ដែលមិនចេះស្លាប់ ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវរាប់ ពួកទេវតាទៅក្នុងចម្លើយរបស់ព្រះអង្គនោះ ព្រះអង្គបង្ហាញដល់ពួកសាឌូស៊ីពី សេចក្តីពិតមួយទៀត។ ពួកគេមិនជឿលើទេវតានោះឡើយ។
ឯដំណើរដែលមនុស្សស្លាប់រស់ឡើងវិញ នោះតើអ្នករាល់គ្នាមិនបានមើលរឿងពីគុម្ពបន្លា ដែលមាននៅក្នុងគម្ពីររបស់លោកម៉ូសេទេឬអី ដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលនឹងលោកថា «អញជាព្រះនៃអ័ប្រាហាំ ជាព្រះនៃអ៊ីសាក ហើយជាព្រះនៃយ៉ាកុប»
១២:២៦ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពីនិក្ខមនំ ដែលជាបទគម្ពីរមួយដែលពួកសាឌូស៊ីដឹងថាមានសិទ្ធិអំណាច នោះ។ ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញថាបទគម្ពីរនិក្ខមនំបង្រៀនថាមានជីវិតបន្ទាប់ពីស្លាប់ទៅ។ នៅពេលដែលព្រះមាន បន្ទូលនឹងលោកម៉ូសេពីគុម្ពបន្លាមក ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “អញជាព្រះនៃអ័ប្រាហាំ ជាព្រះនៃអ៊ីសាក ហើយជាព្រះនៃយ៉ាកុប” (និក្ខមនំ ៣:១-៦)។ ព្រះអង្គមិនបានមានបន្ទូលថា អញធ្លាប់ជា ព្រះនៃអ័ប្រាហាំ ព្រះនៃអ៊ីសាក់និងយ៉ាកុបនោះឡើយ។ ទោះបីជាពួកគាត់បានស្លាប់យូរណាស់ទៅហើយក៏ដោយ លោកអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក់និងយ៉ាកុប (ដូចជាពួកអ្នកជឿព្រះដែលបានស្លាប់ទៅហើយ) បន្តរស់នៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះ ក្នុងពេលនេះ ហើយនឹងត្រូវបានប្រោសអោយរស់ឡើងវិញជាមួយនឹងរូបកាយថ្មីពេលដែលព្រះយេស៊ូវ យាងមកជាលើកទីពីរ។
ទ្រង់មិនមែនជាព្រះនៃមនុស្សស្លាប់ទេ គឺជាព្រះនៃមនុស្សរស់វិញទេតើ អ្នករាល់គ្នាភាន់ច្រឡំខ្លាំងណាស់។
១២:២៧ ព្រះទ្រង់ជាព្រះរបស់អស់ពួកអ្នកដែលទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគឺជា ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះដែលគ្មានអ្វីអាចនឹងបញ្ចប់បានឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវសន្យាជាមួយសិស្សព្រះអង្គ “ដោយព្រោះខ្ញុំរស់ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងរស់ដែរ” (យ៉ូហាន ១៤:១៩) ហើយថាប្រសិនបើយើងជឿលើព្រះអង្គ យើងនឹងរស់នៅបន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ទៅ (យ៉ូហាន ១១:២៥-២៦)។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងសម្រាប់ជីវិត អស់កល្បជានិច្ចមិនមែនជាលក្ខណៈរបស់មនុស្សនោះឡើយ ប៉ុន្តែមានតែក្នុងសេចក្តីសន្យានៃព្រះតែប៉ុណ្ណោះ។ សេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់ព្រះចំពោះប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ នៅតែបន្តសូម្បីតែពេលពួកគេស្លាប់ហើយក៏ដោយ។
នោះមានអាចារ្យម្នាក់ចូលមកឮជជែកគ្នា ក៏យល់ឃើញថា ទ្រង់បានឆ្លើយត្រូវចំ រួចគាត់ទូលសួរទ្រង់ថា ក្នុងបញ្ញត្តទាំងប៉ុន្មាន តើមានបទណាសំខាន់ជាងគេទាំងអស់
១២:២៨ ពួកអាចារ្យបានឮថាព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយនឹងសំនួរនោះបានយ៉ាងល្អនោះ គេបានសួរមួយសំនួរទៀត ដែលពួកអាចារ្យតែងតែជជែកគ្នា។ មានបទបញ្ញត្តិចំនួន ៦១៣ នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យសញ្ញាចាស់ បញ្ញត្តិចំនួន ៣៦៥ អំពីអ្វីដែលមនុស្សមិនត្រូវធ្វើនិង ចំនួន ២៤៨ បង្គាប់ពីអ្វីដែលមនុស្សត្រូវធ្វើ។ សំនួររបស់គេនោះសួរថាតើបញ្ញត្តិ ណាមួយដែលសំខាន់ជាងគេ?
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលឆ្លើយថា ឯបញ្ញត្តដែលសំខាន់ជាងគេ នោះគឺថា «ចូរស្តាប់ចុះ អ៊ីស្រាអែលអើយ ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃយើងខ្ញុំ ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់តែ១ព្រះអង្គទ្រង់ ហើយឯងត្រូវស្រឡាញ់ ដល់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯង ឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង អស់អំពីគំនិត ហើយអស់អំពីកំឡាំងនៃឯង» នោះហើយជាបញ្ញត្តទី១
១២:២៩-៣០ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាបញ្ញត្តដែលសំខាន់ជាងគេនោះគឺ ចោទិយកថា ៦:៤-៥ ដែលត្រូវបាន ហៅថា שְׁמַ֖ע (អានថា ហ្សេម៉ា ជាពាក្យនៅក្នុងភាសាហេប្រឺសម្រាប់ “ចូរស្តាប់” ដែលជាពាក្យទីមួយនៅក្នុងខ) ។ យើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ព្រលឹង អស់ពីគំនិតនិងអស់ពីកម្លាំងយើង។ ដែលបង្ហាញពីការប្តេជ្ញា របស់យើងទាំងស្រុងចំពោះព្រះអង្គ។ យើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះអោយអស់ពីអ្វីដែលយើងមាន និងគ្រប់ទាំងអស់ ដែលយើងជា។ អស់ទាំងអារម្មណ៍របស់យើង ការសម្រេចចិត្តរបស់យើង គំនិត និងការប្រព្រឹត្ត យើងស្រឡាញ់ ព្រះ។ ការស្រឡាញ់ព្រះគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។
ឯបញ្ញត្តទី២ ក៏បែបដូចគ្នា គឺថា «ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង» គ្មានបញ្ញត្តណាទៀតធំជាងបទ ទាំង២នេះទេ
១២:៣១ ព្រះយេស៊ូវបន្ថែមបញ្ញត្តិទីពីរទៅក្នុងផ្នែកនៃចម្លើយរបស់ព្រះអង្គ:ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូច ជាខ្លួនឯ ង(លេវីវិន័យ ១៩:១៨)។ យើងរៀនបានអំពីអ្វីដែលការនេះបានរួមបញ្ចូលដោយការអាននៅក្នុង លេវីវិន័យ ១៩:៩-១៨។ ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើងរួមទាំងការចែករំលែកចំណីអាហារអោយគេបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរស ភាពស្មោះត្រង់ និងសេចក្តីសុចរិតនៅក្នុងទំនាក់ទំនងដែលមានជាមួយយនឹងគេ ហើយមិននិយាយអាក្រក់ពីពួកគេ។ សូមនឹកចាំថាសាសន៍យូដាគិតថាអ្នកជិតខាងម្នាក់គឺជាសាសន៍យូដា ម្នាក់ទៀត ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលពីការប្រៀបប្រដូចដើម្បីបង្ហាញថាអ្នកជិតខាងគឺជាមនុស្សគ្រប់ គ្នាដែលយើងបានជួប (លូកា ១០:៣០-៣៧)។
ព្រះយេស៊ូវបានរួមបញ្ចូល លេវីវិន័យ ១៩:១៨ ជាមួយនឹង ចោទិយកថា ៦:៤-៥ ក្នុងការបង្ហាញថា ការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ គឺជាលទ្ធផលធម្មជាតិពីការស្រឡាញ់ព្រះ។ វាពិតជាមិនអាចទៅរួចទេ នៅក្នុងការដែលស្រឡាញ់ព្រះហើយស្អប់មនុស្ស (១ យ៉ូហាន ២:៩‚២:១១‚៣:១៥)។ យើងមិនអាចនិយាយថា យើងស្រឡាញ់ព្រះនោះឡើយប្រសិនបើយើងមិនស្រឡាញ់មនុស្សដទៃទៀត (១ យ៉ូហាន ៤:២០)។ គ្រប់ទាំង បទបញ្ញត្តិដែលមានក្នុងក្រឹត្យវិន័យអាចត្រូវបានសង្ខេបមកជាពាក្យតែមួយថា: “ស្រឡាញ់”។ ស្រឡាញ់គឺជា ការសម្រេចតាមក្រឹត្យវិន័យ (រ៉ូម ១៣:៨-១០)។ ការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងដំបូងបំផុតនោះ គឺត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ ព្រះ ការទទួលខុសត្រូវទីពីរនោះគឺត្រូវឲ្យស្រឡាញ់មនុស្ស។ គ្មានបញ្ញត្តិណាដែលធំជាបញ្ញត្តិទាំងពីរនេះឡើយ។
អាចារ្យនោះក៏ទូលទ្រង់ថា មែនហើយ លោកគ្រូ លោកមានប្រសាសន៍ត្រូវណាស់ថា មានព្រះតែ១ ហើយក្រៅពីទ្រង់ គ្មានព្រះណាទៀតសោះ ហើយដែលស្រឡាញ់ទ្រង់អស់ពីចិត្ត អស់ពីប្រាជ្ញា អស់ពីព្រលឹង នឹងអស់ពីកំឡាំង ហើយដែលស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង នោះវិសេសលើសជាងអស់ទាំងដង្វាយដុត នឹងយញ្ញបូជាទាំងប៉ុន្មានទៅទៀត
១២:៣២-៣៣ អាចារ្យនោះបានយល់ស្របថាការស្រឡាញ់ព្រះនិងអ្នកជិតខាងគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។ វាសំខាន់ជាងពិធីសាសនាគ្រប់ទាំងអស់។
កាលព្រះយេស៊ូវបានឃើញថា គាត់ឆ្លើយដោយប្រាជ្ញា នោះក៏មានបន្ទូលទៅគាត់ថា អ្នកមិនឆ្ងាយពីនគរព្រះទេ រួចគ្មានអ្នកណាហ៊ានទូលសួរទ្រង់ទៀតឡើយ។
១២:៣៤ ព្រះយេស៊ូវបានលើកទឹកចិត្តបុរសនោះ ហើយព្រះអង្គមានបន្ទូលថាគាត់ “កមិនឆ្ងាយពីនគរព្រះទេ”។ មនុស្សម្នាក់ចូលទៅជិតនគរព្រះ នៅពេលដែលគេយល់ថាសេចក្តី ស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និងមនុស្ស ហើយមិនមែនជាការប្រព្រឹត្តតាមបែបសាសនា គឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។
កំពុងដែលព្រះយេស៊ូវបង្រៀនក្នុងព្រះវិហារ នោះទ្រង់មានបន្ទូលសួរថា ហេតុអ្វីបានជាពួកអាចារ្យថា ព្រះគ្រីស្ទជាព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ
១២:៣៥ “វង្សហ្លួងដាវីឌ”គឺជាព្រះនាមសម្រាប់ព្រះមេស៊ី។ ព្រះយេស៊ូវបានសួរសំនួរដើម្បីធ្វើអោយមនុស្ស បានយល់ថាព្រះមេស៊ីមិនមែនគ្រាន់តែជាវង្សហ្លួងដាវីឌនោះទេ ព្រះអង្គវិសេសជាងការនោះទៅទៀត។
ដ្បិតហ្លួងដាវីឌមានបន្ទូលដោយនូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថា «ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូលទៅព្រះអម្ចាស់ខ្ញុំថា ចូរឯងអង្គុយខាងស្តាំអញ ទាល់តែអញដាក់ខ្មាំងសត្រូវឯង ឲ្យធ្វើជាកំណល់កល់ជើងឯង»
១២:៣៦ នេះគឺជាការដកស្រង់ចេញពីទំនុកដំកើង ១១០ ដែលជាបទគម្ពីរត្រូវបានដកស្រង់ច្រើនជាងគេនៅ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ ទំនុកដំកើង ១១០ ត្រូវបានសរសេរដោយស្តេចដាវីឌអំពីព្រះមេស៊ី។ នៅក្នុងខ ១ ស្តេចដាវីឌបានកត់ត្រាថា “ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដល់ព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំ”។ ពាក្យដែលបាន បកប្រែថា “ព្រះយេហូវ៉ា”គឺ יהוה (អានថា យ៉ាវេហ) ដែលជាព្រះនាមនៃព្រះ។ ពាក្យដែលបកប្រែថា “ព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំ” គឺ אדוני (អានថា អាដូណាយ)ដែលជាឋានៈដែលមាន័យថា “លោកម្ចាស់នៃខ្ញុំ” ឬ “ចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំ”។ ដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានបន្ទូលទៅព្រះអម្ចាស់របស់ស្តេចដាវីឌ។ ព្រះអម្ចាស់របស់ស្តេចដាវីឌគឺជាម្នាក់ដែលគង់នៅ “ខាងស្តាំនៃព្រះ” ដែលជាដំណែងដែលមានសិទ្ធិអំណាច។
ដូច្នេះ បើហ្លួងដាវីឌនោះឯង ទ្រង់ហៅព្រះគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់ នោះធ្វើដូចមេ្ដចឲ្យព្រះគ្រីស្ទធ្វើជាព្រះវង្សទ្រង់បាន ឯហ្វូងមនុស្សដ៏ធំនោះ គេក៏ស្តាប់ទ្រង់ដោយអំណរ។
១២:៣៧ ព្រះមេស៊ីគឺជាវង្សហ្លួងដាវីឌ ប៉ុន្តែនៅក្នុងទំនុកដំកើង ១១០ ស្តេចដាវីឌហៅព្រះមេស៊ីថាជា “ព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ”។ តើការនេះកើតឡើងដោយរបៀបណា? ផ្លូវតែមួយដែលព្រះអម្ចាស់របស់ស្តេចដាវីឌអាច ប្រែក្លាយជំនួរវង្សរបស់ទ្រង់នោះគឺមានតែព្រះទ្រង់យកនិស្ស័យជាមនុស្សនៅក្នុងជំនួរវង្សរបស់ស្តេចដាវីឌ! នេះជាអ្វីដែលពិតជាបានកើតឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ព្រះយេស៊ូវពិតជាបានប្រសូតនៅក្នុងវង្សហ្លួងដាវីឌពិ តប្រាកដមែន (ម៉ាថាយ ១:១-១៧‚លូកា៣:៣១) ដូច្នេះហើយព្រះអង្គគឺជាវង្សហ្លួងដាវីឌ។ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែ ព្រះអង្គគឺជាព្រះ ហើយព្រះអង្គក៏ជាព្រះអម្ចាស់នៃដាវីឌ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះមេស៊ីជាវង្សហ្លួងដាវីឌ (នៅក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់ព្រះអង្គ) និងជាព្រះអម្ចាស់នៃដាវីឌ (នៅក្នុងលក្ខណៈជាព្រះរបស់ព្រះអង្គ)។
កំពុងដែលទ្រង់បង្រៀន នោះក៏មានបន្ទូលទៅគេថា ចូរប្រុងប្រយ័តនឹងពួកអាចារ្យ ដែលគេចូលចិត្តពាក់អាវវែងៗដើរចុះឡើង ហើយឲ្យគេគំនាប់ខ្លួននៅទីផ្សារ
១២:៣៨ ព្រះយេស៊ូវដាស់តឿនមនុស្សអោយមានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះពួកអាចារ្យ។ ពួកអាចារ្យស្លៀកពាក់ អាវវែងៗ ដែលមានការតុបតែងនិងរំយោលពណ៌ខៀវដែលទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៏។ ពួកគេចង់អោយមនុស្ស ដឹងថាពួកគេជាមនុស្សសំខាន់។ ពួកគេចូលចិត្តទទួលការគោរពពីមនុស្សនៅតាមទីផ្សារ ហើយចង់អោយគេ ហៅខ្លួនថាជា “លោកឪពុក” ឬ “ចៅហ្វាយ”។
នឹងអង្គុយទីមុខគេនៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយនៅកន្លែងលេខ១ក្នុងការស៊ីលៀង
១២:៣៩ នៅក្នុងសាលាប្រជុំ ពួកគេអង្គុយនៅកៅអីខាងមុខប្រអប់ដែលមានក្រាំងក្រឹត្យវិន័យនិងសេចក្តី ទំនាយហោរា។ កៅអីនេះបែរមុខទៅរកមនុស្ស។ ពួកគេចូលចិត្តអង្គុយនៅកន្លែងនេះដោយព្រោះតែមនុស្ស គ្រប់គ្នាអាច នឹងសម្លឹងឃើញពួកគេ។នៅក្នុងថាល់ម៉ាដ (ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយពួកអាចារ្យ) បង្រៀនថាមនុស្ស ទាំងអស់ត្រូវតែឈរនៅក្នុងវត្តមានរបស់អាចារ្យណាមួយ ដូច្នេះហើយ ពួកអាចារ្យអង្គុយ ក្នុងពេលដែលមនុស្ស ផ្សេងទៀតត្រូវតែឈរ។ នៅក្នុងពិធីជប់លៀង ពួកគេអង្គុយកន្លែងកិត្តិយសនៅក្បែរ ម្ចាស់កម្មវិធីដើម្បីអោយពួកគេ អាចបរិភោគអាហារដែលល្អបំផុត។ ទាំងអស់នេះបង្ហាញពីបំណងប្រាថ្នា របស់ពួកអាចារ្យសម្រាប់ដំណែង និងការគោរពយ៉ាងវិសេស។ ព្រះយេស៊ូវបានថ្កោលទោសពួកគេចំពោះ ការចង់បានការគោរពសម្រាប់ខ្លួនគេ ជាជាងសរសើរដំកើងដល់ព្រះដែលពួកគេប្រកាសថាគេបម្រើនោះ។
គេឆស៊ីផ្ទះស្ត្រីមេម៉ាយ ដោយសូត្រធម៌ឲ្យច្រើន ដើម្បីដោះសាខ្លួន ពួកអ្នកទាំងនោះនឹងត្រូវទោសធ្ងន់ជាង ទៅទៀត។
១២:៤០ ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះស្រ្តីមេម៉ាយនិងបង្គាប់អោយមនុស្សទាំងអស់មិនត្រូវធ្វើបាបដល់ ពួកស្រ្តីមេម៉ាយនោះឡើយ (និក្ខមនំ ២២:២២ ចោទិយកថា ១០:១៨)។ យ៉ាកុប ១:២៧ ប្រាប់យើងថាសាសនា ដែលបរិសុទ្ធ ហើយឥតសៅហ្មង នៅចំពោះព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា នោះគឺឲ្យទៅសួរពួកកំព្រា នឹងពួកមេម៉ាយ (នោះគឺជាការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះស្រ្តីមេម៉ាយ)។ ប៉ុន្តែសាសនាក្លែងក្លាយមិនធ្វើយ៉ាងនោះឡើយ។ ពួកអាចារ្យ “គេឆស៊ីផ្ទះស្ត្រីមេម៉ាយ” ដោយការប្រើអំណាចរបស់គេក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំសាសនាហើយជា អ្នកកាត់ក្តី ដើម្បី យកប្រាក់ពីស្រ្តីមេម៉ាយរហូតដល់ពួកគេគ្មានអ្វីនៅសល់ទៀត។ នោះពួកគេនឹងមិនអាចរក្សាផ្ទះគេ បានទៀត ពួកអាចារ្យក៏យកផ្ទះគេថែមទៀត។
ពួកអាចារ្យព្យាយាមអោយអ្នកដទៃបានគិតថាខ្លួនបរិសុទ្ធដោយការអធិស្ឋានជាយូរនៅទីសាធារណៈ។ ប៉ុន្តែការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេដើម្បីអោយមនុស្សបានឃើញ មិនមែនដើម្បីអោយព្រះបានឮនោះឡើយ។ ពួកគេចង់អោយមនុស្សគិតថាពួកគេជាអ្នកដែលនៅគៀកព្រះដើម្បីអាចនឹងបញ្ឆោតមនុស្សបាន។ ពួកអាចារ្យបាន បញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សថាព្រះនឹងប្រទានរង្វាន់ដល់ពួកគេប្រសិនបើគេថ្វាយដោយសទ្ធាទៅកាន់ព្រះវិហារ។ ពិតណាស់ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនានឹងយកប្រាក់ទាំងនោះ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាពួកអាចារ្យនឹងទទួលទោស ធ្ងន់ជាងគេចំពោះការដែលគេធ្វើទាំងប៉ុន្មាន។
គ្រានោះ ព្រះយេស៊ូវគង់ទល់មុខនឹងឃ្លាំង ក៏ទតមើលទៅហ្វូងមនុស្ស ដែលគេដាក់ដង្វាយក្នុងឃ្លាំងជាយ៉ាងដូចមេ្ដច មានអ្នកមានជាច្រើន គេដាក់ច្រើន
១២:៤១ គ្រាដែលព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្បែរហឹបដង្វាយនៃព្រះវិហារនោះ ព្រះអង្គទតមើលមនុស្សថ្វាយដង្វាយ របស់ពួកគេទៅក្នុង ហឹបដែលមានរាងជាត្រែចំនួន១៣។ មានពួកអ្នកមានជាច្រើនបានថ្វាយចំនួនជាច្រើនទៅក្នុង ហឹបទាំងនោះ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែមានទ្រព្យជាច្រើនទៀត។
តែមានស្រីមេម៉ាយក្រម្នាក់ មកដាក់តែ២ស្លឹង ដែលត្រូវជាកន្លះសេន
១២:៤២ កាក់នេះតូចជាងគេនៅក្នុងកាក់ទាំងអស់ ដែលត្រូវបានហៅថា λεπτόν (អានថា លេផ្តោន) ដែលមានន័ថា “កាក់ស្តើង”។ វាគឺជាចំនួនដែលមានតម្លៃតិចបំផុតនៅក្នុងកាក់របស់សាសន៍យូដា (ដែលមានតម្លៃស្មើ ១/៦៤ឌីណារី ដែលមនុស្សជាច្រើននឹងទទួលបានសម្រាប់ការទទួលបាន ចំពោះការដែលធ្វើការប៉ុន្មាននាទី)។
ទ្រង់ហៅពួកសិស្សមកមានបន្ទូលថា ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ស្រីមេម៉ាយក្រនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកទាំងអស់ ដែលដាក់ក្នុងឃ្លាំង ដ្បិតគេសុទ្ធតែយកពីរបស់ជាសំណល់ខ្លួនមកថ្វាយ តែស្ត្រីនេះបានយកពីសេចក្ដីកំសត់ខ្លួនមកថ្វាយវិញ គឺជារបស់ដែលនាងមានទាំងប៉ុន្មានសំរាប់ចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនផង។
១២:៤៣-៤៤ មិនមែនជាពួកអ្នកមានដែល បានថ្វាយចំនួនច្រើនដែលទាក់ការចាប់អារម្មណ៏ព្រះយេស៊ូវនោះ ឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គឺជាស្រ្តីមេម៉ាយក្រីក្រទៅវិញទេ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅសិស្សព្រះអង្គថា ស្រ្តីនោះ បានថ្វាយច្រើនជាងគេបង្អស់។ ដង្វាយរបស់គាត់ច្រើនជាងពួកអ្នកដែលបានថ្វាយចំនួនច្រើន។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះតែពួកគេបានថ្វាយនូវអ្វីដែលពួកអាចធ្វើបានយ៉ាងងាយស្រួល ប៉ុន្តែស្រ្តីនោះបានថ្វាយពីគ្រប់ទាំងអស់ ដែលគាត់ មាន។
វគ្គបទគម្ពីរនេះគឺជា ញឹកញាប់ត្រូវបានលើកឡើងពីគំរូនៃការថ្វាយដ្វាយអស់ពីចិត្ត ប៉ុន្តែតាមការពិតទៅគឺជាការដាស់ តឿនចំពោះសាសនាដែលមានភាពពុករលួយ។ ព្រះយេស៊ូវទើបតែបានថ្កោលទោសពួកអាចារ្យពីការដែលបោក បញ្ឆោតស្រ្តីមេម៉ាយ ហើយ “ស៊ីផ្ទះ” របស់ពួកគេ (ខ៤០)។ ក្រោយនោះភ្លាមព្រះអង្គទ្រង់មានបន្ទូលអំពីស្រ្តី មេម៉ាយដែលបានថ្វាយដង្វាយ “ទាំងប៉ុន្មានសំរាប់ចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួន” ទៅដល់ព្រះវិហារ។ ហេតុនេះគាត់ មិនមានអ្វីសម្រាប់រស់នៅទៀតទេ! គាត់គឺជាគំរូមួយពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលនោះ ស្រ្តីមេម៉ាយ ដែលក្រីក្រដែលបានបាត់បង់គ្រប់យ៉ាងទៅឲ្យពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា។
ផ្នែកនេះ (ជំពូកទី ១១ និង១២) បង្ហាញពីការដែលព្រះយេស៊ូវស្តីបន្ទោស និងការថ្កោលទោសពួកអ្នកដឹកនាំ សាសនាសាសន៍យូដា។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថាព្រះវិហារគឺជា “រោងចោរ” (១១:១៧) ដែលមានអ្នកដឹកនាំ មិនបង្កើតផលផ្លែថ្វាយព្រះ (១២:៧-៩) ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញបានប្រើសាសនាជាការបោកបញ្ឆោតមនុស្សទៅវិញ ដើម្បីទទួលបានប្រាក់ (ខ៤០-៤៤)។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេបានបរាជ័យនៅក្នុងការរក្សាបទបញ្ញត្តិដែលសំខាន់ បំផុត (១២:២៩-៣១)។ ផ្នែកនេះបានបញ្ចប់ជាមួយនឹងការប្រកាសរបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះការបំផ្លាញព្រះវិហារ ដែលនឹងត្រូវមកដល់ (១៣:១-២)។
ជំពូក ដប់ពីរ - ចំនុចសំខាន់
(២៥) យើងគួរតែថ្វាយថ្វាយខ្លួនយើងដល់ព្រះ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គបានបង្កើតយើងមក។
(២៦) បញ្ញត្តិដែលសំខាន់បំផុតនោះគឺត្រូវឲ្យស្រលាញ់ព្រះដោយអស់ពីចិត្ត អស់ពីគំនិត អស់ពីព្រលឹង និងអស់ពីកម្លាំងយើង។
