ជំពូក ២
រំលងពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ទ្រង់យាងចូលមកក្នុងក្រុងកាពើណិមវិញទៀត ហើយគេឮថា ទ្រង់គង់នៅផ្ទះ ស្រាប់តែមានគេប្រជុំគ្នាជាច្រើន ដល់ម៉្លេះបានជាគ្មានកន្លែងណាទៀតសោះ សូម្បីនៅមាត់ទ្វារក៏គ្មានដែរ ទ្រង់ក៏សំដែងព្រះបន្ទូលឲ្យគេស្តាប់
២:១-២ បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរការអធិប្បាយរួចហើយ ព្រះយេស៊ូវព្រមទាំងសិស្សរបស់ព្រះអង្គបានវិលត្រឡប់មក កាពើនិមវិញ។ ហ្វូងមនុស្សបានមកផ្ទះពេត្រុសម្តងទៀតហើយព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនពួកគេ។
គ្រានោះ មាន៤នាក់សែងមនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងម្នាក់មកឯទ្រង់ តែពុំអាចនឹងចូលទៅជិតទ្រង់បានឡើយ ដោយព្រោះហ្វូងមនុស្ស បានជាគេបើកដំបូលផ្ទះត្រង់កន្លែងដែលទ្រង់គង់នៅ កាលទំលុះរួចហើយ នោះក៏សំរូតគ្រែដែលមនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងដេកនោះចុះទៅ
២:៣-៤ ផ្ទះរបស់សាសន៍យូដាមានដំបូលរាបដែលមានភាពរឹងមាំអាចអោយមនុស្សដេកពីលើដំបូលបាននៅ ពេលដែលមានអាកាសធាតុល្អ។ ដំបូលត្រូវបានសង់ឡើងពីមែកឈើគ្របដណ្តប់ដោយល្បាយដីឥដ្ឋ ជ័រ ថ្មរ ហើយនឹងខ្សាច់។ វាពិតជាពិបាកខ្លាំងណាស់នៅក្នុងការកាយអោយមានចន្លោះនៅលើដំបូល។ មានតែលោក ម៉ាកុសតែប៉ុណ្ណោះដែលលើកអំពីការគាស់ដំបូល។ លោកពេត្រុសនឹកចាំពីការនេះដោយព្រោះ តែវាគឺជាដំបូលផ្ទះ របស់គាត់ដែលត្រូវបានគេធ្វើអោយខូច។
លោកម៉ាសកុសបង្ហាញយើងទាំងអស់គ្នាអំពីការតាំងចិត្តរបស់មនុស្សទាំងនេះដែលបាននាំយកមិត្តភក្តិរបស់គេ
មកឯព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេបានសែងបុរសម្នាក់នោះឡើងតាមជណ្តើរដែលនៅខាងក្រៅផ្ទះ បើកដំបូលអោយ មានទំហ៊ំធំល្មមដែលអាចដាក់គាត់ចុះបាន បន្ទាប់មកពួកគាត់បានសំរូតគាត់ចុះជាមួយនឹងគ្រែទៅឯព្រះយេស៊ូវ ដែលមានមនុស្សជាច្រើនកំពុងមើល។ តើយើងមានការតាំងចិត្តដូចនេះនៅក្នុងការនាំមិត្តភក្តិរបស់យើងមកឯ ព្រះយេស៊ូវដែរទេ?
ព្រះយេស៊ូវក៏ឃើញសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកទាំងនោះ ហើយទ្រង់មានបន្ទូលទៅអ្នកស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងថា កូនអើយ បាបរបស់ឯងបានអត់ទោសឲ្យឯងហើយ
២:៥ ព្រះយេស៊ូវបានឃើញពីសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ។ សេចក្តីជំនឿរបស់យើងត្រូវមើលឃើញនៅក្នុង ការប្រព្រឹត្តរបស់យើង (យ៉ាកុប ២:១៨)។ មនុស្សទាំងបួននាក់នេះ បានបង្ហាញពីសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ ដោយការនាំយកមិត្តភក្តិ របស់គេមកឯព្រះយេស៊ូវ។ មនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងម្នាក់នោះ បានបង្ហាញពី សេចក្តីជំនឿរបស់គាត់នៅពេលដែលគាត់ ប្រថុយអោយមិត្តភក្តិសំរូតគាត់ពីលើដំបូលមក។ ពួកគេទាំងអស់គ្នា មានទំនុកចិត្តនៅក្នុងព្រះចេស្តានៃព្រះយេស៊ូវក្នុងការប្រោសគាត់ឲ្យជា។
ប៉ុន្តែ ក្រោយមកក៏មានរឿងដែលមិននឹកស្មានបានកើតមានឡើង។ ជាជាងការប្រោសមនុស្សនោះឲ្យជា ព្រះយេស៊ូវប្រាប់គាត់ថា “បាបរបស់ឯងបានអត់ទោសឲ្យឯងហើយ”។ ព្រះយេស៊ូវមិនមែនមានន័យថា មនុស្សដែលពិការនោះមានអំពើបាបជាងមនុស្សដទៃនោះទេ ឬដែលជំងឺរបស់គាត់បង្ករឡើង ដោយអំពើបាប នោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា សេចក្តីត្រូវការដ៏ធំបំផុតរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាគឺ ការទទួលបាន ការអត់ទោសចំពោះបាបរបស់គេ។
ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចសម្រាប់អំពើបាប (ἁμαρτία) ត្រូវបានប្រើដំបូងបំផុតនៅក្នុងវិស័យកីឡា។ សាសន៍ក្រិចមានការប្រកួតប្រជែងដែលពួកគេត្រូវចោលលំពែងអោយចំគោលដៅមួយ។ ពាក្យថា ἁμαρτία ពិពណ៌នាអំពីការគប់ដែលមិនត្រូវគោលដៅ ព្រោះលំពែងធ្លាក់ចុះមុន។ ក្រោយមក ពាក្យនេះក៏ប្រែក្លាយជា អត្ថន័យនៃការបរាជ័យឬដែលធ្លាក់ចុះនៃការមិនអាចសម្រេចតាមកម្រិតស្តង់ដារគោលដៅណាមួយ។ គោលដៅ ពីរបៀបដែលមនុស្សត្រូវរស់នៅ គឺត្រូវបានកំណត់ដោយព្រះក្នុងបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអង្គ ដែលអាចធ្វើការសង្ខេបបាន ថា: ស្រឡាញ់ព្រះនិងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងខ្លួន។ គ្រប់ពេលដែលយើងប រាជ័យក្នុងការធ្វើដូចនេះ យើងធ្លាក់ចុះ គោលដៅ ហើយបានធ្វើបាប។
នៅទីនោះ មានអាចារ្យខ្លះអង្គុយរិះគិតក្នុងចិត្តថា ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សនេះពោលពាក្យប្រមាថដល់ព្រះដូច្នេះ ក្រៅពីព្រះតែ១ តើមានអ្នកណាអាចនឹងអត់ទោសបាបបាន
២:៦-៧ នៅក្នុងហ្វូងមនុស្សក៏មានពួកផារិស៊ីហើយនឹងពួកអាចារ្យដែរ ដែលបានមកពីស្រុកកាលីឡេ និងស្រុក យូដាដើម្បីអោយបានដឹងពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបង្រៀន (លូកា ៥:១៧) ហើយអ្វីដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលនោះធ្វើឲ្យ គេភ្ញាក់ផ្អើល។ មានតែព្រះប៉ុណ្ណោះដែលមានសិទ្ធិអំណាចក្នុងការអត់ទោសបាបបាន (និក្ខមនំ ៣៤:៧; អេសាយ ១:១៨, ៤៣:២៥)។ គ្រប់ទាំងអំពើបាប ទាំងអស់ គឺជា ការទាស់ជាមួយនឹងព្រះ ដោយព្រោះតែការល្មើសបញ្ញត្តិ របស់ព្រះអង្គ (លោកុប្បត្តិ ២០:៦, ៣៩:៩; ២សាំយូអែល ១២:១៣; ទំនុកតម្កើង ៤១:៤; ៥១:៤)។ យើងទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវ រាប់រៀប ទូលថ្វាយព្រះ ពីដំណើររបស់ខ្លួនយើងជាមិនខាន (រ៉ូម១៤:១២) ហើយមានតែព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះដែលអាច អត់ទោសឲ្យយើងបាន។
នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា អំពើបាបរបស់មនុស្សនោះត្រូវបានអត់ទោសហើយ ពួកអាចារ្យដឹងថា ព្រះអង្គកំពុងតែប្រកាសថាព្រះអង្គមានសិទ្ធិអំណាចដែលជារបស់ផងព្រះតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះ ឬព្រះអង្គគឺជាអ្នកដែលប្រមាថដល់ព្រះ។ ការប្រមាថដល់ព្រះគឺជាទោសមួយដ៏ធ្ងន់ ដែលត្រូវទទួលទោសដល់ស្លាប់ដោយការចោលនឹងថ្ម (លេវីវិន័យ ២៤:១៦)។ ពួកអាចារ្យពិតជាត្រឹមត្រូវត្រង់ ចំនុចដែលគេគិតថា មានតែព្រះតែប៉ុណ្ណោះដែលអាចអត់ទោសបាបបាន។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវ គឺជាព្រះនោះឡើយ ដោយហេតុនោះបានជាព្រះអង្គមានសិទ្ធិអំណាចក្នុងការអត់ទោសបាបបាន។
ដើម្បីអត់ទោសបាប (ἀφιέναι) គឺជាការបញ្ជូនអំពើបាបអោយឆ្ងាយពីមនុស្សមានបាប។ លទ្ធផលពីការនេះគឺថា មនុស្សមានបាបត្រូវបានប្រោសអោយរួចពីការដាក់ទោសនៃអំពើបាប។ ព្រះយេស៊ូវដោះបាបរបស់យើងចេញ (យ៉ូហាន ១:២៩; ១ យ៉ូហាន ៣:៥) សំអាតយើងពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ (១ យ៉ូហាន ១:៩) ហើយប្រោស យើងឲ្យរួច (យ៉ូហាន ៨:៣៦)។ នេះជាមូលហេតុដែលព្រះអង្គយាងមក (ម៉ាថាយ ១:២១)។
តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជ្រាបក្នុងវិញ្ញាណទ្រង់ជា១រំពេចថា គេរិះគិតក្នុងចិត្តយ៉ាងដូច្នោះ ទើបទ្រង់មានបន្ទូលទៅគេថា ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាមានគំនិតក្នុងចិត្តយ៉ាងដូច្នេះ ដ្បិតដែលនិយាយនឹងមនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងនេះថា បាបឯងបានអត់ទោសឲ្យឯងហើយ ឬថា ឲ្យក្រោកឡើង យកគ្រែឯងដើរទៅ នោះតើពាក្យណាងាយថាជាជាង
២:៨-៩ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងគិត ទោះបីជាពួកគេមិនបាននិយាយចេញមកក៏ដោយ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះអង្គសួរថា ”ដ្បិតដែលនិយាយនឹងមនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងនេះថា បាបឯងបានអត់ទោសឲ្យ ឯងហើយ ឬថា ឲ្យក្រោកឡើង យកគ្រែឯងដើរទៅ នោះតើពាក្យណាងាយថាជាជាង?”។ ការងារទាំងពីរនេះ មនុស្សមិនអាចធ្វើបាននោះឡើយ ប៉ុន្តែព្រះអាចធ្វើបាន។ ព្រះយេស៊ូវក្នុងនាមជា ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ មានព្រះចេស្តាអាចធ្វើបានទាំងពីរ ហើយដូចជាអ្វីដែលយើងនឹងឃើញ ព្រះអង្គនឹងធ្វើបានការងារទាំងពី រនោះ។
ការអស្ចារ្យដំបូងបានកើតឡើងរួចហើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានអត់ទោសបាបបុរសនោះរួចហើយ (ខ៥) ប៉ុន្តែ មិនមែនគ្រប់គ្នាដែលនៅទីនោះទទួលស្គាល់ថាបានកើតឡើងហើយនោះទេ។ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញថា បាបត្រូវបានអត់ទោសនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវនឹងធ្វើការអស្ចារ្យទីពីរ (ធ្វើឲ្យមនុស្សពិការដើរ) ជាសញ្ញាអោយបានឃើញពីការអស្ចារ្យទីមួយ (ដែលបានអត់ទោសបាបគាត់) ថាពិតជាបានកើតឡើងមែន។ ប្រសិនបើមនុស្សពិការពិតជាអាចក្រោកឡើងហើយដើរបានមែននោះជាការបញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូវពិតជាមានសិទ្ធិអំណាចក្នុងការអត់ទោសបាបបាន។
ហេតុអ្វីបានជាការព្យាបាលរូបកាយរបស់មនុស្សនេះបញ្ជាក់ដល់ពួកសាសន៍យូដាថាបាបរបស់គាត់ត្រូវបានអត់ទោសហើយ? ដោយព្រោះតែពួកសាសន៍យូដាគិតថាជំងឺរបស់មនុស្សម្នាក់តែងតែកើតមានឡើងដោយព្រោះតែ អំពើបាបរបស់គាត់។។ ការនេះមិនមែនជាការពិតនោះឡើយ (យ៉ូហាន ៩:១-៣) ប៉ុន្តែវាគឺជាជំនឿទូរទៅរបស់ ពួកសាសន៍យូដា។ ដូច្នេះហើយសម្រាប់សាសន៍យូដា ពិការភាពរបស់មនុស្សនោះបង្ហាញថាគាត់ពិតជាមាន បាបខ្លាំងណាស់។ ហេតុដូចនេះ ការប្រោសឲ្យបានជាពីពិការភាពអាចបញ្ជាក់ថាអំពើបាបរបស់គាត់ត្រូវបាន ដកចេញរួចហើយ។
ប៉ុន្តែ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងថា នៅផែនដីនេះ កូនមនុស្សមានអំណាចនឹងអត់ទោសបាបបាន (នោះទ្រង់មានបន្ទូល ទៅមនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងថា) អញប្រាប់ឲ្យឯងក្រោកឡើង យកគ្រែឯងដើរទៅផ្ទះទៅ
២:១០ ព្រះយេស៊ូវហៅព្រះអង្គទ្រង់ថាជា “កូនមនុស្ស”។ មនុស្សភាគច្រើនដែលបានឮព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ អាចនឹងគិតថាប្រហែលជាព្រះអង្គសំដៅទៅមនុស្សប្រុសណាម្នាក់ហើយ ដែលនេះជារបៀបដែលឃ្លានេះ ត្រូវបានប្រើជាច្រើនដងនៅក្នុងបទគម្ពីរអេសេគាល។ យ៉ាងណាមិញ “កូនមនុស្ស” ក៍ជាតួនាទីដ៏ខ្ពស់បំផុត របស់មួយអង្គ ដែលលោកដានីយ៉ែលបានទស្សន៍ទាយផងដែរ។ នៅក្នុងដានីយ៉ែល ៧:១៣-១៤ “ម្នាក់ដូចកូនមនុស្ស” (គកស១៦) យាងមកក្នុងពពកនៃស្ថានសួគ៌មកឯព្រះ ហើយទ្រង់នឹងសោយរាជ្យ អស់លក្បជានិច្ច សិរីល្អ ហើយនឹងរាជនគរដែលនឹងមិនត្រូវបំផ្លាញឡើយ។ ដូច្នេះហើយ “កូនមនុស្ស” អាចមានន័យថាជាមនុស្សម្នាក់ ហើយក៏អាចមានន័យថាជាមួយអង្គដ៏ខ្ពស់បំផុតដែរ។ ព្រះយេស៊ូវប្រើតួនាទីនេះ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គពេញជា មនុស្ស ហើយព្រះអង្គពេញជាព្រះ។
២:១១ វាគឺជាពេលវេលាដ៏អស្ចារ្យ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់ដល់មនុស្សពិការ “ឲ្យក្រោកឡើង យកគ្រែឯង ដើរទៅ”។ គ្រប់គ្នាបានមើល ដោយដឹងថា ប្រសិនបើព្រះចេស្ដានៃព្រះឲ្យបុរសនោះសមត្ថភាពក្នុងការធ្វើតាម ការបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវ ការនេះនឹងបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងការអត់ទោសបាបបាន។
គាត់ក៏ក្រោកឡើងភ្លាម យកគ្រែចេញទៅ នៅមុខអ្នកទាំងអស់គ្នា បានជាគ្រប់គ្នាមានសេចក្ដីអស្ចារ្យ ហើយពណ៌នាសរសើរដំកើងដល់ព្រះ ដោយពាក្យថា យើងមិនដែលឃើញយ៉ាងដូច្នេះឡើយ។
២:១២ នៅពេលដែលបុរសនោះក្រោកឡើង គ្រប់គ្នាដែលនៅក្នុងហ្វូងនោះមានភស្តុតាងថា ព្រះយេស៊ូវ ពិតជាបាន មានបន្ទូលពីសេចក្តីពិតមែន។ ពួកគេទាំងអស់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើល មិនគ្រាន់តែដោយសារការអស្ចារ្យនោះ (ដែលស្រដៀងទៅនឹងការអស្ចារ្យដែលពួកគេឃើញព្រះយេស៊ូវធ្វើពីមុននោះទេ) ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែការនោះ បញ្ជាក់ពីអត្ថន័យថា មនុស្សគ្រប់គ្នាអាចទទួលការអត់ទោសបាបបាន។
ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើការអស្ចារ្យពីរសម្រាប់មនុស្សនេះ (១) ព្រះអង្គបានអត់ទោសបាបគាត់ ហើយ (២) ព្រះអង្គបានប្រោសរូបកាយគាត់ឲ្យជា។ ការអស្ចារ្យដ៏វិសេសបំផុតនោះគឺជាការអត់ទោសបាបគាត់។ ការអត់ទោសបាប ឲ្យគាត់នោះធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូវបង់ថ្លៃកាន់តែច្រើន ហើយមានគុណតម្លៃដ៏វិសេសអស់កល្ប សម្រាប់មនុស្ស។ នៅក្នុងជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណយើងទាំងអស់គ្នាប្រៀបដូចជាមនុស្សពិការនោះដែរ។ បាបបានធ្វើអោយយើង ពិការ ប៉ុន្តែការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះ អនុញ្ញាតអោយយើងអាចក្រោកឡើង ហើយដើរបានជាថ្មីទៀត។
ទ្រង់យាងចេញទៅតាមឆ្នេរសមុទ្រម្តងទៀត ឯហ្វូងមនុស្សទាំងអស់ ក៏មកឯទ្រង់ ហើយទ្រង់បង្រៀនគេ លុះទ្រង់យាងហួសពីនោះទៅ ក៏ទតឃើញលេវី ជាកូនអាល់ផាយ អង្គុយនៅត្រង់កន្លែងយកពន្ធ រួចមានបន្ទូលទៅគាត់ថា ចូរមកតាមខ្ញុំ នោះគាត់ក៏ក្រោកឡើងដើរតាមទ្រង់
២:១៣-១៤ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងការអត់ទោសបាប។ ពេលនេះព្រះអង្គ ត្រាស់ហៅមនុស្សម្នាក់ដែល ត្រូវបានរាប់ថាជាមនុស្សមានបាបពីពួកសាសន៍យូដា ដោយសារតែការងាររបស់ គាត់។ លោកលេវី គឺជាអ្នកប្រមូលពន្ធ។ អ្នកប្រមូលពន្ធត្រូវបានស្អប់នៅក្នុងសង្គមរបស់សាសន៍យូដា ហើយត្រូវបានរាប់ថាជា:
-
ពួកក្បត់ ដោយព្រោះតែពួកគេធ្វើការអោយរដ្ឋាភិបាលរ៉ូម៉ាំងជាសាសន៍ដទៃ។ មនុស្សម្នាក់ដែលប្រែ ក្លាយជាអ្នកយកពន្ធដោយការបង់ប្រាក់អោយពួករ៉ូម៉ាំងដើម្បីទទួលបានដំណែងនោះ។ បន្ទាប់មកទើប អាចប្រមូលពន្ធបាន។
-
ចោរ ដោយព្រោះតែបន្ទាប់ពីគាត់បានប្រមូលពន្ធតាមចំនួនដែលរ៉ូម៉ាំងបានកំណត់ហើយ គាត់ត្រូវបានអនុញ្ញាតអោយរក្សាទុកប្រាក់ដែលនៅសល់សម្រាប់ខ្លួនគាត់។ ដូច្នេះហើយពួកគេ ក្លាយជាអ្នកមានដោយការយកប្រាក់ពីអ្នកដទៃ។
-
ជាមនុស្សមានបាប ដោយព្រោះតែពួកគេមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងសាសន៍ដទៃហើយជាមនុស្ស ដែល “មិនស្អាត”។ ការនេះធ្វើអោយពួកត្រូវបានបដិសេធពីមនុស្សក្នុងសង្គមដែលមនុស្សជាច្រើន ចៀសឆ្ងាយពីគេ។
ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវហៅ អ្នកយកពន្ធឲ្យដើរតាមព្រះអង្គក្នុងនាមជាសិស្សព្រះអង្គនោះ វាគឺជាការភ្ញាក់ផ្អើលសម្រាប់មនុស្សនៅក្នុងវប្បធម៌មួយនេះ។
ការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះលោកលេវីឲ្យបានដើរតាមព្រះអង្គគឺកើតឡើងភ្លាមៗ ប៉ុន្តែគាត់បានត្រៀម ខ្លួនសម្រាប់ឆ្លើយតបរួចហើយ។ គាត់បានលះបង់គ្រប់យ៉ាងដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវ (លូកា ៥:២៨)។ វាគឺជាការសម្រេចចិត្តដ៏ធំ។ បន្ទាប់ពីលះបង់ដំណែងរបស់គាត់ជាអ្នកប្រមូលពន្ធរួចហើយ គាត់មិនអាចវិល ត្រឡប់ទៅវិញ បានទេ។ គាត់បានបាត់បង់ការងាររបស់គាត់ដែលគាត់អាចរកប្រាក់បានជាច្រើន ប៉ុន្តែ គាត់ទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (ម៉ាកុស ១០:២៩-៣០)។ លេវីត្រូវបានគេស្គាល់ថា “ម៉ាថាយ” (ដែលមានន័យថា “អំណោយរបស់ព្រះ”។ គាត់បានសរសេរដំណឹងល្អមួយក្នុងចំណោមដំណឹងល្អទាំងបួន។
កាលព្រះយេស៊ូវទ្រង់គង់នៅតុក្នុងផ្ទះគាត់ នោះមានមនុស្សយកពន្ធ នឹងមនុស្សបាបជាច្រើន មកអង្គុយនៅតុជាមួយនឹងទ្រង់ ហើយនឹងពួកសិស្ស ដ្បិតមានគ្នាច្រើនណាស់ ដែលតាមទ្រង់មក
២:១៥ លោកលេវីបានអបអរការសម្រចចិត្តរបស់គាត់នៅក្នុងការដើរតាមព្រះយេស៊ូវដោយការរៀបចំ អាហារពេលល្ងាចថ្វាយព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បានអញ្ជើញមិត្តភក្តិរបស់គាត់អោយមកជួបនឹងព្រះយេស៊ូវ។ ដោយព្រោះតែ លោកម៉ាថាយជា អ្នកយកពន្ធដូច្នេះហើយរាប់ថាជា “មនុស្សមានបាប” មនុស្សដែលជប់លាង ឬរួមតុជាមួយគាត់បានមានតែអ្នកយកពន្ធ និងមនុស្សមានបាបផ្សេងទៀតតែប៉ុណ្ណោះ។ ពាក្យ “មនុស្សមានបាប” ត្រូវបានប្រើដោយពួកអាចារ្យ សម្រាប់មនុស្ស ដែលមិនព្យាយាមស្តាប់តាមច្បាប់របស់ថាល់ម៉ាដទាំងប៉ុន្មាន។ ជាលទ្ធផល ពួកគេជាមនុស្សដែលត្រូវបានបណ្តេញ ចេញពីសាលាប្រជុំ។ ព្រះយេស៊ូវហើយនឹងសិស្សរបស់ ព្រះអង្គបានបរិភោគអាហារជាមួយនឹងមនុស្សមានបាបទាំងនេះ។ នៅក្នុងវប្បធម៌នេះការ ដែលបរិភោគជាមួយគឺ ជានិមិត្តសញ្ញានៃការចងមិត្តភាព។
ឯពួកអាចារ្យនឹងពួកផារិស៊ី កាលគេឃើញទ្រង់សោយជាមួយនឹងពួកអ្នកយកពន្ធ នឹងមនុស្សមានបាបដូច្នេះ ក៏សួរពួកសិស្សទ្រង់ថា ហេតុអ្វីបានជាលោកបរិភោគជាមួយនឹងពួកអ្នកយកពន្ធ ហើយនឹងមនុស្សមានបាបដូច្នេះ
២:១៦ ពួកផារិស៊ីគឺជាពួកអ្នកដែលមានឥទ្ធិពលបំផុតនៅក្នុងសាសនាយូដា។ ពាក្យថា ផារិស៊ីមានន័ថាយ “បែងចែក”។ ពួកគេព្យាយាមបែងចែកខ្លួនគេចេញពីមនុស្សផ្សេងទៀត ជាពិសេសមនុស្សមានបាប។ ពួកគេ សួរព្រះយេស៊ូវសំនួរនេះ ដោយព្រោះតែគេគិតថាព្រះអង្គមិនគួរបរិភោគជាមួយនឹងពួកមនុស្សមានបាបឡើយ។
លុះព្រះយេស៊ូវបានឮ នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា ពួកអ្នកដែលជាសុខសប្បាយ គេមិនត្រូវការនឹងគ្រូពេទ្យទេ គឺជាមនុស្សដែលមានជំងឺវិញទេតើ ខ្ញុំមិនបានមក ដើម្បីហៅមនុស្សសុចរិតទេ គឺមកហៅតែមនុស្សមានបាបប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឲ្យគេប្រែចិត្តឡើង។
២:១៧ ពួកផារិស៊ីមិនយល់ពីគោលបំណងនៃបេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបាន យាងមកក្នុង ពិភពលោកនេះ ដើម្បីហៅពួកមនុស្សមានបាបអោយធ្វើការប្រែចិត្ត (លូកា៥:៣២)។ ដូចដែលអ្នកចង់អោយវេជ្ជបណ្ឌិត បានជួបជាមួយនឹងអ្នកជំងឺដើម្បីអាចជួយព្យាបាលគេយ៉ាងណានោះ វាជារឿងធម្មតាដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះត្រូវតែ បានជួបជាមួយនឹងមនុស្សមានបាប ជាពួកអ្នកដែលព្រះអង្គ យាងមកដើម្បីសង្រ្គោះគេចេញពីបាបរបស់គេ។ អំពើបាបប្រៀប បានដូចជាជំងឺ ការអត់ទោសបាបជាការព្យាបាល ហើយព្រះយេស៊ូវជាគ្រូពេទ្យដែលអាចប្រោសអោយមនុស្សបានជា សះស្បើយ។
ដំណឹងល្អគឺជាការត្រាស់ហៅមនុស្សមានបាបអោយធ្វើការប្រែចិត្តដើម្បីទទួលបានការអត់ទោសបាប។ ព្រះយេស៊ូវ មិនមែន យាងមកដើម្បីហៅមនុស្សសុចរិតនោះទេ ដោយព្រោះតែគ្មានអ្នកណាម្នាក់សុចរិតទាល់តែសោះ (រ៉ូម ៣: ១០-១២)។ យើង ទាំងអស់គ្នាបានធ្វើបាប ដូច្នេះហើយយើងទាំងអស់គ្នាគឺជាមនុស្សមានបាបដែលត្រូវការ ការអត់ទោសបាប (រ៉ូម ៣:២៣)។ បញ្ហាដ៏ធំបំផុតរបស់មនុស្សគឺជាអំពើបាប ហើយនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវយើងមាន ដំណោះស្រាយតែមួយ ដោយព្រោះ តែព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងការអត់ទោសបាប (ខ៩-១២)។
រីឯពួកសិស្សយ៉ូហាន នឹងពួកផារិស៊ី គេកំពុងតែតម ក៏មកទូលសួរទ្រង់ថា ហេតុអ្វីបានជាសិស្សរបស់យ៉ូហាន នឹងសិស្សពួកផារិស៊ីគេតម តែពួកសិស្សរបស់លោកមិនតមសោះ
២:១៨ ការតមអាហារគឺជារបៀបដ៏ល្អមួយនៅក្នុងការផ្តោតលើជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់អ្នក។ ព្រះយេស៊ូវ បានតមអាហាររយៈពេល ៤០ ថ្ងៃ ពេលដែលព្រះអង្គនៅក្នុងទីរហោសា្ថន។ ព្រះជាម្ចាស់តម្រូវអោយពួកសាសន៍ យូដាទាំងអស់ តមអាហារមួយថ្ងៃក្នុងមួយឆ្នាំនៅថ្ងៃតែងតាំង (លេវីវិន័យ ១៦:២៩)។ យ៉ាងណាមិញ ពួកផារិស៊ីបានធ្វើការបន្ថែមលើ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះហើយធ្វើការតមអាហារពីដងក្នុងមួយសប្តាហ៏ (លូកា ១៨: ១២)។ សិស្សលោកយ៉ូហាន បាប់ទី ស្ទក៏បានតមអាហារជាប្រចាំ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវមិនបានបង្គាប់ដល់សិស្ស របស់ព្រះអង្គអោយធ្វើដូច្នោះនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយពួកសិស្សរបស់លោកយ៉ូហានសួរថា ហេតុអ្វី? ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយជាមួយពួកគេជាមួយនឹងការប្រៀបប្រដូចបី ដើម្បីបង្ហាញពួកគេពីលក្ខណៈនៃសេចក្តីអំណរ របស់សេចក្តីជំនឿគ្រីស្ទាន។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលតបថា កំពុងដែលប្ដីថ្មោងថ្មីនៅជាមួយគ្នា តើពួកសំឡាញ់គាត់នឹងតមអាហារបានឬទេ កាលប្ដីនៅជាមួយនៅឡើយ នោះតមអាហារពុំបានទេ
២:១៩ លោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទបានរៀបរាប់ពីព្រះយេស៊ូវថា “កូនកំលោះ” (យ៉ូហាន ៣:២៩, គកស16) ហើយព្រះយេស៊ូវ បានប្រើរូបភាព ដូចគ្នាត្រង់ចំនុចនេះ។ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវប្រៀបបានដូចជាមិត្តសម្លាញ់ របស់ប្តីនៅក្នុងពិធីមង្គលការមួយ ។ ពិធីមង្គលការ របស់សាសន៍យូដាមានរយៈពេលប្រាំពី រថ្ងៃហើយជា ពេលវេលានៃការប្រារព្ធដ៏វិសេសមួយ។ សូម្បីតែពួកផារិស៊ីក៏មិនធ្វើការតមអាហារនៅពេល ដែលពួកគេចូលរួមក្នុង ពិធីមង្គលការដែរដោយព្រោះតែថាល់ម៉ាដចែងថាវាគឺជាកាតព្វកិច្ចនៅក្នុងកាប្រារព្ធពិធីមង្គលការ។ ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយនឹងសំនួរនោះ ដោយការមានព្រះបន្ទូលថា លើកនេះ ជាមួយពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ដូចជា គប្រារព្ធពិធីមង្គលការ ហើយមិនមានការតមអាហារនៅក្នុងពិធីមង្គលការ នោះឡើយ!
តែនឹងមានថ្ងៃមកដល់ ដែលប្ដីនឹងត្រូវយកចេញពីពួកមិត្រសំឡាញ់ទៅ នៅគ្រានោះគេនឹងតមវិញ
២:២០ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថាថ្ងៃមួយព្រះអង្គនឹងត្រូវយកចេញពីមិត្តសម្លាញ់ព្រះអង្គហើយនឹងត្រូវគេធ្វើគត់។ ពេលនោះ សិស្សរបស់ព្រះអង្គនឹងតមអាហារ។ ការនេះបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវជ្រាបថានឹងមានអ្វីកើតឡើង ចំពោះព្រះអង្គ។
គ្មានអ្នកណាដែលយកកំណាត់សំពត់ថ្មីមកប៉ះអាវចាស់ទេ បើធ្វើដូច្នោះ កំណាត់សំពត់ថ្មីនឹងហែកអាវចាស់ ធ្វើឲ្យរំហែកនោះរឹងរឹតតែអាក្រក់ជាងទៅទៀត
២:២១ អ្នកមិនអាចប្រើក្រណាត់ថ្មីដើម្បីប៉ះសំលៀកបំពាក់ចាស់បាននោះឡើយ។ វានឹងមានភាពតឹងខ្លាំង ហើយអាចនឹងធ្វើអោយរហែកដល់សំលៀកបំពាក់ចាស់ហើយអាក្រក់ជាមុនទៅទៀត។ សេចក្តីបង្រៀនរបស់ ព្រះយេស៊ូវជាអ្វីដែលថ្មី ហើយខុសប្លែកពីទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកផារិស៊ី។ ព្រះអង្គមិនបានព្យាយាមធ្វើការ ប៉ះប៉ូវទំនៀមទម្លាប់ដែលមនុស្សបង្កើត ហើយនឹងសាសនារបស់ពួកគេនោះឡើយ។
ក៏គ្មានអ្នកណាយកស្រាទំពាំងបាយជូរថ្មី ដាក់ក្នុងថង់ស្បែកចាស់ដែរ បើធ្វើដូច្នោះ ស្រាទំពាំងបាយជូរថ្មីនឹងទំលាយថង់ស្បែកហូរចេញអស់ហើយ ឯថង់ស្បែកក៏ត្រូវខូចខាតដែរ តោងតែដាក់ស្រាទំពាំងបាយជូរថ្មីក្នុងថង់ស្បែកថ្មីវិញ។
២:២២ នៅពេលនោះ មនុស្សភាគច្រើនរក្សាស្រាទំពាំងបាយជូរនៅក្នុងថង់ស្បែកដែលធ្វើពីស្បែកពពែ។ ស្រាទំពាំងបាយជូរដែលថ្មីវានឹង ធ្វើអោយថង់ស្បែកចាស់រហែក។ ថង់ស្បែកថ្មីអាចនឹងមានភាពយឺត ប៉ុន្តែថង់ស្បែកចាស់នឹងដាច់រហែក។ ស្រាទំពាំងបាយជូរនឹងហូរអស់ហើយថង់ស្បែកក៏ខូចអស់។ ម្តងទៀត សេចក្តីបង្រៀនអំពីអ្វីដែលថ្មីមិនអាចលាយឡំជាមួយ របស់ចាស់បានឡើយ។
នៅពេលដែលព្រះប្រទានឲ្យមានជីវិតថ្មី យើងមិនអាចប្រកាន់ខ្ជាប់តាមទំនៀមទម្លាប់ចាស់របស់មនុស្សបានឡើយ ។ សេចក្តីសញ្ញាថ្មី ដែលព្រះយេស៊ូវបាននាំមករវាងព្រះជាម្ចាស់ជាមួយនឹងអ្នកជឿដូចជាស្រាទំពាំងបាយជូរថ្មី ការរៀបមង្គលការ ឬសំលៀកបំពាក់ថ្មីនោះដែរ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទធអាចនឹងប្រទាន អោយមានសេរីភាពនៅក្នុងការបម្រើព្រះជាម្ចាស់ដោយសេចក្តីអំណរ មិនមែនដោយច្បាប់ និងពិធីសាសនាដូចជាពួកផារិស៊ីបង្រៀននោះឡើយ។
មានកាល១ថ្ងៃ ជាថ្ងៃឈប់សំរាក ទ្រង់បានយាងកាត់ស្រែ ហើយពួកសិស្សទ្រង់តាំងចាប់បូតគួរស្រូវបណ្តើរ ពួកផារិស៊ីទូលទ្រង់ថា មើល ហេតុអ្វីបានជាគេធ្វើការដែលគ្មានច្បាប់ធ្វើ នៅថ្ងៃឈប់សំរាកដូច្នេះ
២:២៣-២៤ វាគឺជាការត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់សម្រាប់មនុស្សក្នុងការរើសគួរស្រូវនៅពេលគេដើរកាត់វាលស្រែ (ចោទិយកថា ២៣:២៥) ដូច្នេះហើយពួកសិស្សមិនបានលួចនោះឡើយ។ បញ្ហាដែលមានសម្រាប់ពួកផារិស៊ី នោះគឺជាថ្ងៃដែលពួកសិស្ស បានធ្វើកិច្ចការនោះ។ ពួកសិស្សបានបូតគួរស្រូវ ដោយញីនឹងដៃ ដើម្បីបំបែក គួរស្រូវចេញពីសំបក (លូកា ៦:១)។ យោងតាមពួកផារិស៊ី ចំនុចនេះគឺការខុសច្បាប់ដោយព្រោះតែការ ដែលច្រូតគួរស្រូវគឺជាកិច្ចការមួយក្នុងចំណោមកិច្ចការទាំង ៣៩ ដែលត្រូវបានហាមឃាត់នៅក្នុងថ្ងៃសប្ប័ទតាម ដែលមានចែងនៅក្នុងថាល់ម៉ាដ។ ប៉ុន្តែព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់មិនបាន ហាមឃាត់ចំពោះការបូតគួរស្រូវនៅក្នុង ថ្ងៃសប្ប័ទសម្រាប់បរិភោគនោះឡើយ។ ដូច្នេះជាថ្មីម្តងទៀតវាគឺជាបញ្ហានៃ ទំនៀមទម្លាប់ផ្ទុយជាមួយនឹង ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ។
ទ្រង់មានបន្ទូលថា តើអ្នករាល់គ្នាមិនដែលមើលរឿងពីការដែលហ្លួងដាវីឌទ្រង់ធ្វើ ព្រមទាំងពួកអ្នកនៅជាមួយផង ក្នុងកាលដែលគេត្រូវការ ហើយឃ្លានទេឬអី គឺដែលទ្រង់បានយាងចូលទៅក្នុងដំណាក់ព្រះ នៅក្នុងជាន់ដែលអ័បៀថើរធ្វើជាសំដេចសង្ឃ ហើយបានសោយនំបុ័ងតាំងទុក ទាំងចែកឲ្យពួកអ្នកដែលនៅ ជាមួយផង ដែលគ្មានច្បាប់ឲ្យទ្រង់សោយសោះ ជារបស់ទុកសំរាប់តែពួកសង្ឃប៉ុណ្ណោះ
២:២៥-២៦ ព្រះយេស៊ូវបានក្រើនរំលឹកពួកគេអំពីអ្វីដែលដេវីឌបានធ្វើ (១សាំយ៉ូអែល ២១:១-៦)។ នៅពេលដែលដេវីឌ រត់គេចពីស្តេចសុល គាត់បានចូលទៅក្នុងរោងឧបោសថ ហើយបានសូមអាហារបរិភោគ។ រាល់ថ្ងៃសប្ប័ទ ពួកសង្ឃដាក់តាំង នំប៉័ងចំនួនដប់ពីរដុំនៅលើតុ។ វាគឺជានំប៉័ងបរិសុទ្ធ ដូច្នេះមានតែពួកសង្ឃ តែប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានអនុញ្ញាតអោយបរិភោគនំប៉័ងនោះ។ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែដាវីឌកំពុងតែបំពេញបេសកកម្ម បរិសុទ្ធ ហើយមនុស្សរបស់គាត់មានការស្រេកឃ្លាន ដូច្នោះហើយសម្តេចសង្ឃបានអោយនំប៉័ងនោះទៅដាវីឌ។ ចំនុចដែលបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវជា “ហ្លួងដាវីឌ” ដែលព្រះអង្គ កំពុងបំពេញបេសកកម្មបរិសុទ្ធ ហើយសិស្ស របស់ព្រះអង្គត្រូវបានអនុញ្ញាតអោយបរិភោគពីគួរស្រូវនោះនៅពេលដែលពួកគេ ឃ្លន សូម្បីតែក្នុងថ្ងៃសប្ប័ទ។ ចំពោះការដែលផ្តល់នូវគំរូនេះ ព្រះយេស៊ូវបានយកសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គដាក់ស្មើជាមួយ នឹងស្តេចដាវីឌ។
រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៅពួកផារិស៊ីថា ថ្ងៃឈប់សំរាកបានតាំងសំរាប់ឲ្យមនុស្ស មិនមែនជាមនុស្សសំរាប់ថ្ងៃឈ ប់សំរាកទេ
២:២៧ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតថ្ងៃសប្ប័ទដោយព្រោះតែវាមានប្រយោជន៍សម្រាប់មនុស្សក្នុងការ ដែលមានពេល មួយថ្ងៃ ដើម្បីឈប់សម្រាក។ ពួកអាចារ្យបានបន្ថែមវិន័យជាច្រើនអំពីអ្វីដែលមនុស្សមិនអាចធ្វើនៅក្នុងថ្ងៃសប្ប័ទ ដែលធ្វើអោយ ថ្ងៃឈប់សម្រាកមានភាពលំបាកជាងថ្ងៃធម្មតា។ ពួកគេបានធ្វើឲ្យថ្ងៃសប្ប័ទក្លាយទៅជាបន្ទុកមួយ ជាជាងព្រះពរ។
ដូច្នេះ កូនមនុស្សជាម្ចាស់នៃថ្ងៃឈប់សំរាកដែរ។
២:២៨ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានថ្ងៃសប្ប័ទ ហើយទ្រង់បានដាក់បញ្ញត្តិថា ញែកថ្ងៃនោះចេញជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែល ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាព្រះអង្គជា “ម្ចាស់នៃថ្ងៃសប្ប័ទ” ព្រះអង្គប្រកាសទាមទារ សិទ្ធិអំណាច ដែលជារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងនាមជាម្ចាស់នៃថ្ងៃសប្ប័ទ ព្រះយេស៊ូវ (មិនមែនជាពួកផារិស៊ី) មានសិទ្ធិអំណាច នៅក្នុងការសម្រេចពីកិច្ចការណាមួយ ដែលត្រូវធ្វើ និងមិនត្រូវធ្វើ ដែលជាការល្មើសដល់ ថ្ងៃសប្ប័ទ។
ជំពូកទីពីរ - ចំនុចសំខាន់
(៥) ព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាចក្នុងការអត់ទោសបាប។
