ជំពូក ៩
រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៅគេថា ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ក្នុងពួកអ្នកដែលឈរនៅទីនេះ មានខ្លះមិនត្រូវភ្លក់សេចក្ដីស្លាប់ ដរាបដល់បានឃើញនគរព្រះមក ទាំងមានព្រះចេស្តា។
៩:១ ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ចប់សេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គជាមួយនឹងហ្វូងមនុស្ស (៨:៣៤-៩:១) ជាមួយនឹង សេចក្តីសន្យាមួយថានគរព្រះនឹងបានមកដល់ជាមួយនឹងព្រះចេស្តានៅក្នុងពេលដែលពួកគេនៅមានជីវិតនៅឡើយ។ ការនេះត្រូវបាន សម្រេចនៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងមកនៅក្នុងថ្ងៃបុណ្យទី៥០ (កិច្ចការ ២:១-៤)។ មនុស្សមួយចំនួន រួមទាំងព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងយូដាស បានភ្លក់សេចក្តីស្លាប់មុនការនេះ ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើន ដែលឈរនៅទីនោះបានឃើញរាជនគរ មកដល់ជាមួយនឹងព្រះចេស្តា ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូល។
កន្លង៦ថ្ងៃមកទៀត ព្រះយេស៊ូវទ្រង់យកពេត្រុស យ៉ាកុប នឹងយ៉ូហាន ទៅជាមួយ នាំឡើងទៅលើភ្នំខ្ពស់ដោយ ឡែក ទ្រង់ក៏ផ្លាស់ប្រែនៅមុខអ្នកទាំងនោះ
៩:២ យោងតាមក្រឹត្យវិន័យ ស្មរបន្ទាល់២ឬ៣នាក់គឺជាចាំបាច់ត្រូវបញ្ជាក់ពីសេចក្តីពិត (ចោទិយកថា១៩:១៥)។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបាននាំយក ពេត្រុស យ៉ាកុប ហើយនឹងយ៉ូហានឡើងទៅលើភ្នំ ដើម្បីជាសក្សីពី ការអស្ចារ្យមួយ។ ពេលមុនដែលព្រះយេស៊ូវនេះយកសិស្សព្រះអង្គទាំងបីនាក់នេះគឺពេលដែលព្រះអង្គប្រោស កូនស្រីរបស់លោកយ៉ៃរ៉ុសឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ ពេលនេះ គឺដើម្បីធ្វើជាសាក្សីចំពោះព្រឹត្តិការណ៏មួយដែល កាន់តែវិសេសលើសទៅទៀត។
ព្រះយេស៊ូវបាន “ផ្លាស់ប្រែ” (μετεμορφώθη) នៅនឹងមុខគេ។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចប្រាប់យើងថា មានការផ្លាស់ប្តូរពីរូបរាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបណ្តាលមកពីពន្លឺចែងចាំងពីខាងក្នុងរបស់ព្រះអង្គ។ ការដែលព្រះអង្គយាងមកផែនដីនេះ ក្នុងភាពជាមនុស្ស ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់សិរីល្អរបស់ទ្រង់រួចទៅហើយ។ (ភីលីព ២:៥-៧)។ ពេលនេះ សិរីល្អព្រះអង្គ ត្រូវបានបើកសំដែងដែលបានជះពន្លឺនៅក្នុងរូបកាយសាច់ឈាម របស់ព្រះអង្គ។ “ព្រះភក្ត្រទ្រង់បានភ្លឺដូចព្រះអាទិត្យ” (ម៉ាថាយ ១៧:២)។ ពន្លឺដ៏ភ្លឺគឺជាលក្ខណៈរបស់ព្រះ ហើយព្រះយេស៊ូវ “គឺទ្រង់ជារស្មីភ្លឺមកពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយជារូបភាពនៃអង្គទ្រង់ ទាំងទ្រទ្រង់គ្រប់របស់ទាំងអស់” (ហេព្រើរ ១:៣)។ ជាលើកំបូងបំផុតដែលពួកសិស្ស ទាំងនេះបានឃើញព្រះយេស៊ូវនៅក្នុង លក្ខណៈពិតរបស់ព្រះអង្គ (សិរីល្អដ៏ពិតរបស់ព្រះអង្គ ព្រះចេស្តា និងអំណាចជាស្តេចរបស់ព្រះអង្គ) ដែលជាលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ តាំងពីមុនដែល ពិភពលោកត្រូវបានបង្កើតមក (យ៉ូហាន ១:១-៥‚១៧:៥)។
មានការអស្ចារ្យយ៉ាងខ្លាំង ពួកអ្នកជឿនឹងឆ្លងកាត់ការផ្លាស់ប្រែដូចគ្នានេះ។ នៅក្នុង២ កូរិនថូស ៣:១៨ លោកប៉ុលបានប្រើពាក្យជាភាសាក្រិចដូចគ្នានៅក្នុងការរៀបរាប់ពីរបៀបដែលយើងកំពុងត្រូវបានផ្លាស់ប្រែទៅក្នុងរូបអង្គនៃព្រះ គ្រីស្ទជាមួយនឹងសិរីល្អដ៏រុងរឿងខ្លាំងឡើង។ គាត់សរសេរថា: “ហើយយើងរាល់គ្នាទាំងអស់ ដែលកំពុងតែរំពឹងមើលសិរីល្អព្រះអម្ចាស់ ទាំងមុខទទេ ដូចជាឆ្លុះមើលទ្រង់ក្នុងកញ្ចក់ យើងកំពុងតែផ្លាស់ប្រែទៅ ឲ្យដូចជារូបឆ្លុះនោះឯង ពីសិរីល្អទៅដល់សិរីល្អ គឺដោយសារព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះវិញ្ញាណ”។
យើងទាំងអស់គ្នា កំពុងត្រូវបានផ្លាស់ប្រែដោយ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីឱ្យមានភាពរុងរឿងដូចជាព្រះយេស៊ូវ។ នេះគឺជា ការស្ដារឡើងវិញនូវរូបអង្គនៃព្រះ នៅក្នុងយើង ដែលត្រូវបានខូចខាតក្នុងការធ្លាក់ចុះ (លោកុប្បត្តិ ១:២៦-២៨; ៣)។ ការ "ផ្លាស់ប្រែ" របស់យើងនឹងបានសម្រេចនៅក្នុង ការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ ព្រះយេស៊ូវ។ លោកយ៉ូហានបានកត់ត្រាថា នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវលេចមក យើងនឹងបានដូចជាព្រះអង្គ (១យ៉ូហាន ៣:២)។ នេះគឺជា សេចក្តីសន្យា ដ៏វិសេសបំផុត។ យើងមិនគួរ បោះបង់ចោលខ្លួនយើងឬ អ្នកផ្សេងទៀតនោះឡើយ ដោយព្រោះតែផែនការណ៍ របស់ព្រះសម្រាប់យើង វិសេសជាងអ្វីដែលយើង អាចស្រមៃបាន។
ព្រះពស្ត្រទ្រង់ត្រឡប់ជាភ្លឺសស្គុសដូចហិមៈ ដល់ម៉្លេះបានជាគ្មានអ្នកប្រមោកណា នៅផែនដីនេះ ដែលអាចនឹងប្រមោកឲ្យសដូច្នោះបានឡើយ
៩:៣ ម៉ាកុសពណ៌នាថាព្រះពស្ត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវមានពណ៌សយ៉ាងណា។ ព្រះពស្ត្រររបស់ព្រះអង្គសខ្លាំងជា ទីបំផុត។
នោះលោកអេលីយ៉ា ព្រមទាំងលោកម៉ូសេ បានលេចមកឲ្យឃើញ កំពុងតែទូលនឹងព្រះយេស៊ូវ
៩:៤ លោកម៉ូសេ ហើយនឹងអេលីយ៉ាតំណាងឲ្យផ្នែកសំខាន់ពីរនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់៖ ក្រឹត្យវិន័យ ហើយនឹង ពួកហោរា។ ទាំងក្រឹត្យវិន័យ ហើយនឹងពួកហោរាបានចង្អុលបង្ហាញទៅឯព្រះមេស៊ី (ម៉ាថាយ ៥:១៧; លូកា ២៤:២៥-២៧, ២៤:៤៤; យ៉ូហាន ៥:៣៩-៤០) ហើយពេលនេះពួកគាត់បានលេចមកព្រមគ្នាជាមួយនឹងព្រះអង្គ។
ព្រះយេស៊ូវ ម៉ូសេ ហើយនឹងអេលីយ៉ាបានមានជជែកគ្នាជាយូរ។ លូកា ៩:៣១ ប្រាប់យើងថាពួកទ្រង់បានជជែក ពីការដែលព្រះយេស៊ូវ “ដំណើរ” (εξοδον)។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចមានន័យថា 'ការលើកគ្នាចេញ'។ ពិតជាសំខាន់ចំពោះការសន្ទនារវាងព្រះយេស៊ូវហើយនឹងម៉ូសេ ដែលពួកទ្រង់បានហៅការចាកចេញរបស់ ព្រះយេស៊ូវទៅស្ថានសួគ៌ថាជា ការលើកគ្នាចេញ។ នៅក្នុងការលើកគ្នាចេញទីមួយ លោកម៉ូសេបានដឹកនាំ ប្រជារាស្រ្តនៃព្រះចេញពីភាពជាទាសករនៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ ហើយចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា។ ក្នុងការលើកគ្នាចេញទីពីរ ព្រះយេស៊ូវដឹកនាំមនុស្សអោយចេញពីភាពជាទាសករនៃអំពើបាប ហើយចូលទៅក្នុង ទឹកដីសន្យានៃស្ថានសួគ៌។
មានការជាច្រើនដែលស្រដៀងគ្នារវាងការផ្លាស់ប្រែរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងការដែលលោកម៉ូសេមកគាល់នឹង ព្រះនៅលើភ្នំស៊ីណៃ (និក្ខមនំ ២៤:១២-១៨) រួមមានដូចជា:
(១) ពេលវេលា: កន្លង “ប្រាំមួយថ្ងៃ”
(២) ទីកន្លែង : “នៅលើភ្នំខ្ពស់”
(៣) ព្រះមានព្រះបន្ទូលពីក្នុងពពក‚
(៤) សិរីលើនៅលើមុខលោកម៉ូសេនិងលើព្រះភក្រ្តព្រះយេស៊ូវ (និក្ខមនំ ៣៤:២៩-៣០)។ សូមចំណាំថា មុខរបស់លោកម៉ូសេចាំងពន្លឺដោយព្រោះតែជាការជះសិរីល្អរបស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែព្រះភក្រ្តរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចាំងពន្លឺជាមួយនឹងសរីល្អដែលមាននៅក្នុងទ្រង់។
រួចពេត្រុសទូលទៅទ្រង់ថា លោកគ្រូ ដែលយើងខ្ញុំនៅទីនេះបានល្អណាស់ហើយ សូមឲ្យយើងខ្ញុំធ្វើត្រសាល៣ គឺ១សំរាប់លោក ១សំរាប់លោកម៉ូសេ ហើយ១សំរាប់លោកអេលីយ៉ា នេះដ្បិតគាត់មិនដឹងជាត្រូវនិយាយដូចម្តេចទេ ពីព្រោះមានសេចក្ដីស្ញែងខ្លាចទាំងអស់គ្នា
៩:៥-៦ ពេលពេត្រុសចង់ធ្វើត្រសាល៣ សម្រាប់លោកទាំងបី គាត់បង្ហាញថា គាត់គិតថា ព្រះយេស៊ូវ លោកម៉ូសេនិងលោកអេលីយ៉ាមានភាពស្មើគ្នា។ នេះគឺជាគំនិតដែលព្រះបានកែតម្រូវភ្លាមៗ។
នោះមានពពកមកគ្របបាំង ហើយមានឮសូរសំឡេងចេញពីពពកថា នេះជាកូនស្ងួនភ្ងាអញ ចូរស្តាប់តាមចុះ
៩:៧ ពពកជាសញ្ញាថាព្រះទ្រង់មានព្រះវត្តមាន ដូចដែលមាននៅក្នុងនិក្ខមនំដែរ (និក្ខមនំ ១៣:២១, ១៩:៩, ២៤:១៥–១៨)។ នៅពេលដែលលោកម៉ូសេ ឡើងទៅលើភ្នំស៊ីណៃដើម្បីទទួលក្រឹត្យវិន័យនោះ ពពកបាន គ្របបាំងភ្នំអស់រយៈពេលប្រាំមួយថ្ងៃ។ បន្ទាប់មក ព្រះបានហៅលោកម៉ូសេពីក្នុងពពកមក។ ត្រង់នេះ ព្រះមានបន្ទូលពីក្នុងពពកទៅកាន់សិស្សទាំងបីនាក់។ ព្រះបន្ទូលថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាកូនស្ងួនភ្ងាបញ្ជាក់ យ៉ាង ច្បាស់ ថាព្រះយេស៊ូវស្ថិតនៅក្នុងដំណែងមួយផ្សេងទៀត ហើយវិសសេសជាងពួកអ្នកបម្រើព្រះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ សញ្ញាចាស់ លោកម៉ូសេ និងលោកអេលីយ៉ា។ ព្រះបន្ទូលនោះគឺជាព្រះបន្ទូលដដែលដូចនៅក្នុងការជ្រមុជទឹក របស់ព្រះយេស៊ូវ (១:១១) ប៉ុន្តែនៅក្នុងពេលនេះ ក៏មានការបង្គាប់ថា “ចូរស្តាប់តាមទ្រង់ចុះ”។
ស្រាប់តែគេក្រឡេកមើលជុំវិញទៅ ឥតមានឃើញអ្នកណាទៀតសោះ ឃើញតែព្រះយេស៊ូវគង់ជាមួយប៉ុណ្ណោះ។
៩:៨ បន្ទាប់ពីព្រះមានបន្ទូលថា “ចូរស្តាប់តាមទ្រង់ចុះ” លោកម៉ូសេនិងលោកអេលីយ៉ាបានបាត់ទៅ! វាគឺជា ពេលាមួយដ៏អស្ចារ្យខ្លាំងណាស់។ ពួកសិស្សខំប្រឹងសម្លឹងមើលជុំវិញនោះជាមួយនឹងការអស្ចារ្យនៅក្នុងចិត្តចំពោះ អ្វីដែលបានកើតឡើង! មេរៀនដែលមានសម្រាប់ពួកគេនោះគឺថាក្រឹត្យវិន័យហើយនឹងពួកហោរាត្រូវបានសម្រេច នៅក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវ ហើយពេលនេះគោលដៅរបស់ពួកគេត្រូវផ្តោតសំខាន់លើព្រះអង្គតែមួយ (ហេព្រើរ ១:១- ២‚ ៣:៣)។ លោកពេត្រុសបានលើកឡើងពីការដំឡើងត្រសាលបី:មួយសម្រាប់លោកម៉ូសេ សម្រាប់លោក អេលីយ៉ា និងសម្រាប់ព្រះយេស៊ូវ។ ភ្លាមៗនោះ ព្រះបានលេចមកហើយមានបន្ទូលទៅលោកពេត្រុសឲ្យស្តាប់តាម ព្រះយេស៊ូវ ហើយភ្លាមនោះមានតែព្រះយេស៊ូវតែប៉ុណ្ណោះដែលនៅកន្លែងនោះ។ ការដែលមានតែព្រះយេស៊ូវនៅ កន្លែងនោះ ព្រោះមានតែទ្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលបំពេញតម្រូវការនៃក្រិត្យវិន័យ ហើយផ្តល់សេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលពួកហោរាបានប្រកាស។
កំពុងដែលចុះពីភ្នំមក នោះទ្រង់ហាមមិនឲ្យប្រាប់អ្នកណា ពីការដែលបានឃើញនោះឡើយ ដរាបដល់កូនមនុស្សបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ អ្នកទាំងនោះក៏រក្សាពាក្យនោះទុកនៅតែក្នុងពួកគេ ហើយសួរគ្នាទៅវិញទៅមក ពីសេចក្ដីរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញជាយ៉ាងណា
៩:៩-១០ ពួកសិស្សបានស្តាប់តាមបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវហើយមិនប្រាប់អ្នកណាម្នាក់ឡើយរហូតក្រោយពេល ដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ (លូកា ៩:៣៦)។ បន្ទាប់មក ពួកគេនឹងអាចយល់ពីការផ្លាស់ប្រែនោះ បានយ៉ាងច្បាស់។ បន្ទាប់ពីនោះមក ពួកគាត់បានប្រាប់គ្រប់គ្នាពីអ្វីដែលពួកគាត់បានឃើញ។ លោកយ៉ូហាន បានកត់ត្រាថា “យើងរាល់គ្នាបានឃើញសិរីល្អទ្រង់” (យ៉ូហាន ១:១៤)។ លោកពេត្រុសបានកត់ត្រាថា “យើងខ្ញុំជាស្មរបន្ទាល់ ដែលបានឃើញឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ជាក់នឹងភ្នែកវិញ” (២ពេត្រុស ១:១៦-១៨)។
ក៏ទូលសួរទ្រង់ថា ចុះហេតុអ្វីបានជាពួកអាចារ្យប្រាប់ថា លោកអេលីយ៉ាត្រូវតែមកជាមុន
៩:១១ ជាសេចក្តីទំនាយដែលថាលោកអេលីយ៉ានឹងត្រូវមកមុនព្រះមេស៊ីដើម្បីរៀបចំមនុស្សថ្វាយការយាង មកដល់របស់ព្រះអង្គ (ម៉ាឡាគី ៣:១)។ ពួកសិស្សបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះមេស៊ី (៨:២៩) ដូច្នេះហើយ ពួកគេមានការងឿងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាលោកអេលីយ៉ាមកក្នុងពេលនេះ (នៅលើភ្នំ) តែមិនមែនមកមុន ពេលដែលព្រះយេស៊ូវចាប់ផ្តើមព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះអង្គ។
ទ្រង់មានបន្ទូលឆ្លើយថា លោកអេលីយ៉ាត្រូវមកមុនមែន ដើម្បីនឹងតាំងការទាំងអស់ឡើងវិញ ប៉ុន្តែធ្វើដូចម្តេចបានជាមានសេចក្ដីចែងទុកពីកូនមនុស្សថា លោកត្រូវរងទុក្ខជាច្រើន ព្រមទាំងត្រូវគេមើលងាយផង ចំណែកលោកអេលីយ៉ា នោះខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា លោកបានមកហើយ គេក៏បានប្រព្រឹត្តនឹងលោកតាមតែអំពើចិត្ត ដូចជាមានសេចក្ដីចែងទុកពីលោកស្រាប់។
៩:១២-១៣ ព្រះយេស៊ូវពន្យល់ថាលោកអេលីយ៉ាបានមកមុនហើយ។ ព្រះអង្គមានន័យថាលោកយ៉ូហាន បាប់ទីស្ទ (ម៉ាថាយ ១១:១៤)។ សេចក្តីទំនាយអំពីការចាប់កំណើតរបស់លោកយ៉ូហានបានបង្ហាញថាគាត់ សម្រេចសេចក្តីទំនាយអំពីលោកអេលីយ៉ា (លូកា១:១៧)។ លោកយ៉ូហាន ជាអ្នកដែលបានរៀបចំផ្លូវថ្វាយ ព្រះមេស៊ី ត្រូវបានគេសម្លាប់។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាមានចែងមកថាព្រះមេស៊ីត្រូវរងទុក្ខដូច្នោះដែរ។ ពាក្យនោះមានន័យថា ‘គេនឹងរាប់ព្រះអង្គថាមិនមែនជាអ្វីសោះ’។ កណ្ឌគម្ពីរដែលព្រះអង្គលើកឡើងនោះ គឺជា បទគម្ពីរអេសាយ៥៣។
លុះបានមកដល់ពួកសិស្សហើយ នោះទ្រង់ឃើញមានហ្វូងមនុស្សជាធំនៅព័ទ្ធគេជុំវិញ ក៏មានពួកអាចារ្យខ្លះកំពុងតែដេញដោល កាលហ្វូងមនុស្សបានឃើញទ្រង់ ស្រាប់តែកើតមានសេចក្ដីស្រឡាំងកាំង រួចរត់ទៅទទួលទ្រង់ដោយគោរព
៩:១៤-១៥ ព្រះយេស៊ូវហើយនឹងសិស្សទាំងបីនាក់របស់ព្រះអង្គបានយាងចុះមកពីលើភ្នំនៅពេលព្រឹក (លូកា ៩:៣៧)។ ព្រះអង្គបានយាងមកទាន់ពេលវេលានៅក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាមួយ។
ទ្រង់មានបន្ទូលសួរពួកអាចារ្យថា តើអ្នករាល់គ្នាជជែកពីរឿងអ្វីនឹងអ្នកទាំងនេះ នោះមានម្នាក់ក្នុងហ្វូងមនុស្សទូលកាត់ឆ្លើយថា លោកគ្រូអើយ ខ្ញុំបាននាំកូនខ្ញុំមកឯលោក ព្រោះវាមានអារក្សគចូល នៅកន្លែងណាដែលអារក្សជាន់វាម្តងៗ នោះក៏ធ្វើឲ្យវាប្រកាច់ជាខ្លាំង វាបែកពពុះមាត់ ព្រមទាំងសង្កៀតធ្មេញ ហើយចេះតែហេវទៅៗ ខ្ញុំបានសូមពួកសិស្សលោក ឲ្យដេញអារក្សនោះដែរ តែគេពុំអាចនឹងដេញចេញបានទេ
៩:១៦-១៨ បុរសជាឪពុកម្នាក់បានរៀបរាប់ពីការដែលវិញ្ញាណអាក្រក់បានគ្រប់គ្រងលើកូនប្រុសរបស់គាត់ហើយ បានផ្តួល (ῥήσσει) វាទៅនឹងដី។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិច ដែលប្រើសម្រាប់ចំពោះអ្នកប្រយុទ្ធដែលបានផ្តួល គូរប្រកួតរបស់ខ្លួនដោយកំហឹងឲ្យដួលចុះ។ ក្មេងប្រុសនោះជាកូនប្រុសតែមួយរបស់គាត់ (លូកា ៩:៣៨)។
ទ្រង់មានបន្ទូលឆ្លើយថា ឱដំណមនុស្សដែលមិនជឿអើយ តើត្រូវឲ្យខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាដល់កាលណា តើត្រូវឲ្យខ្ញុំទ្រាំនឹងអ្នករាល់គ្នាដល់កាលណាទៀត ចូរនាំវាមកឯខ្ញុំ
៩:១៩ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងហ្វូងមនុស្ស រួមទាំងពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គដែរ ។ ព្រះអង្គទ្រង់ធុញថប់ចំពោះការដែលពួកគេខ្វះសេចក្តីជំនឿលើព្រះ។ ពួកគេមិនត្រូវការចំនួននៃ សេចក្តីជំនឿយ៉ាងច្រើននោះឡើយ។ សេចក្តីជំនឿដូចគ្រាប់ពូជ១យ៉ាងល្អិតគឺគ្រប់គ្រាន់ណាស់ទៅហើយ (ម៉ាថាយ ១៧:១៩-២០)។
គេក៏នាំវាទៅ កាលបានឃើញទ្រង់ នោះស្រាប់តែអារក្សជាន់វា ឲ្យប្រកាច់ដួលននៀលនៅដី ទាំងបែកពពុះមាត់
៩:២០ នៅពេលដែលក្មេងប្រុសនោះមកក្បែរព្រះយេស៊ូវ វិញ្ញាណអាក្រក់បានធ្វើបាបក្មេងនោះភ្លាម។ វិញ្ញាណអាក្រក់ព្យាយាមបំផ្លាញក្មេងប្រុសនោះមុនពេលដែលព្រះយេស៊ូវបណ្តេញវាចេញ។
ទ្រង់មានបន្ទូលសួរឪពុកថា វាបានឈឺដូច្នេះជាយូរប៉ុន្មានមកហើយ គាត់ទូលឆ្លើយថា តាំងតែពីតូចមក ជួនកាលក៏បោះវាទៅក្នុងភ្លើងក្នុងទឹកជាញយៗ ដើម្បីនឹងបំផ្លាញវាទៅ ប៉ុន្តែបើលោកអាចនឹងជួយបាន នោះសូមអាណិតមេត្តាជួយយើងខ្ញុំផង
៩:២១-២២ ក្មេងប្រុសនោះបានរងទុក្ខបែបនេះតាំងតែពីក្មេងមកម្ល៉េះ។ ឪពុករបស់គាត់បានសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវ មានព្រះទ័យអាណិតហើយជួយកូនប្រុសរបស់គាត់បើសិនជាព្រះយេស៊ូវអាចនឹងជួយបាន។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគាត់ថា បើអាចនឹងជឿបាន នោះការទាំងអស់នឹងសំរេចបាន ដល់អ្នកណាដែលជឿ
៩:២៣ ដោយការនិយាយថា “បើលោកអាចនឹងជួយបាន” មនុស្សនោះបានបង្ហាញថាគាត់មានការសង្ស័យ ចំពោះព្រះយេស៊ូវក្នុងការមានអំណាចសម្រាប់ជួយបាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលត្រឡប់ទៅវិញ ដោយព្រះបន្ទូលទៅកាន់បុរសនោះថា - បើអាចនឹងជឿបាន នោះការទាំងអស់នឹងសំរេចបានដល់អ្នកណាដែលជឿ។ ព្រះយេស៊ូវមានអំណាចដើម្បីប្រទានឲ្យនោះ ប៉ុន្តែតើបុរសម្នាក់នោះមានជំនឿដើម្បីទទួលឬទេ? ដែលជឿលើព្រះនោះគឺជាការដែលជឿលើ ព្រះចេស្តារប់ព្រះអង្គ បំណងព្រះហឫទ័យ ហើយនឹងសេចក្តីសន្យា ក្នុងការដែលយើងទុកចិត្តលើព្រះអង្គ ក្នុងការដែលព្រះអង្គធ្វើការតាមបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។
ស្រាប់តែឪពុករបស់កូននោះ ក៏បន្លឺវាចាឡើងទាំងទឹកភ្នែកថា ខ្ញុំជឿហើយ លោកម្ចាស់អើយ សូមជួយចំពោះសេចក្ដីណាដែលខ្ញុំមិនជឿផង
៩:២៤ ឪពុករបស់ក្មេងប្រុសនោះដឹងថាគាត់ត្រូវជឿលើព្រះខ្លាំងជាងនេះ ហើយបានសុំព្រះយេស៊ូវអោយជួយ គាត់ដើម្បីយកឈ្នះភាពមិនជឿរបស់គាត់។ នោះគឺជាសំណូមពរដ៏ល្អ។ គាត់មានសេចក្តីជំនឿ ប៉ុន្តែគាត់ដឹងថា គាត់ត្រូវការអោយមានច្រើនជាងនេះ។ សេចក្តីជំនឿគឺជាអំណោយនៃព្រះ។ យើងអាចសុំព្រះអង្គឲ្យបានប្រទាន សេចក្តីជំនឿបន្ថែមទៀតដូចជាបុរសនេះដែរ។
កាលព្រះយេស៊ូវឃើញមនុស្សសន្ធឹកកំពុងតែរត់មក នោះទ្រង់កំហែងទៅអារក្សអសោចិ៍ថា នែ អារក្សគថ្លង់អើយ អញបង្គាប់ឲ្យឯងចេញពីវាទៅ កុំឲ្យចូលវាទៀតឡើយ
៩:២៥ ហ្វូងមនុស្សបានមកប្រជុំគ្នាដើម្បីមើលថាព្រះយេស៊ូវនឹងធ្វើអ្វី។ ព្រះអង្គបានធ្វើការយ៉ាងឆាប់រហ័ស មុនពេលដែលពួកគេអាចប្រែក្លាយទៅជាបញ្ហា។ ព្រះអង្គបានបង្គាប់ទៅដល់វិញ្ញាណអាក្រក់ឲ្យចាកចេញពី ក្មេងប្រុសនោះជារៀងរហូត។
វាក៏ស្រែកឡើង ទាំងជាន់ក្មេងនោះឲ្យប្រកាច់ជាខ្លាំង រួចក៏ចេញទៅ ក្មេងនោះត្រឡប់ដូចជាស្លាប់ ដល់ម៉្លេះបានជាមនុស្សជាច្រើនបានថា វាស្លាប់ហើយ
៩:២៦ ព្រះចេស្តាក្នុងការបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើអោយវិញ្ញាណអាក្រក់ស្រែកយ៉ាងខ្លាំង។ មានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំងដែលធ្វើអោយក្មេងប្រុសនោះមានភាពទន់ខ្សោយដែលមនុស្សគិតស្មានថាគាត់បានស្លាប់ហើយ។ ប៉ុន្តែជាការពិត គាត់មានជីវិតជាងពេលណាៗទាំងអស់។ នៅទីបំផុតគាត់ត្រូវបានប្រោសឲ្យរួចពី វិញ្ញាណដែលធ្វើអោយមានការរងទុក្ខ។
ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ចាប់ដៃលើកវាឡើង ហើយវាក៏ក្រោកឈរ។
៩:២៧ ជាថ្មីម្តងទៀត ព្រះយេស៊ូវបានចាប់ដៃមនុស្សដែលព្រះអង្គនឹងប្រោសឲ្យបានជា (១:៣១, ៥:៤១, ៨:២៣)។
លុះទ្រង់បានយាងចូលទៅក្នុងផ្ទះ នោះពួកសិស្សទូលសួរទ្រង់ដោយឡែកថា ហេតុអ្វីបានជាយើងខ្ញុំដេញអារក្សនេះពុំបាន ទ្រង់មានបន្ទូលថា ដែលនឹងដេញអារក្សបែបយ៉ាងនេះបាន នោះគឺដោយសារតែអធិស្ឋានហើយនឹងតមទេ។
៩:២៨-២៩ ពួកសិស្សចង់ដឹងថាហេតុអ្វីបានជាពួកគាត់មិនអាចបណ្តេញវិញ្ញាណអាក្រក់។ ព្រះយេស៊ូវបាន ប្រទានឲ្យពួកគេមានអំណាចនៅក្នុងការបណ្តេញវិញ្ញាណអាក្រក់ពីមុន (៦:៧) ហើយពួកគាត់ពិតជាបានបណ្តេញ ចេញមែន (៦:១៣, ៦:៣០)។ ភាពបរាជ័យរបស់ពួកគាត់ក្នុងពេលនេះបណ្តាលមកពីការខ្វះសេចក្តីអធិស្ឋាន។
សេចក្តីអធិស្ឋានគឺជាអ្វីដែលសំខាន់ប្រសិនបើយើងចង់សូមឲ្យព្រះធ្វើការនៅក្នុងស្ថានភាពណាមួយ។ ព្រះយេស៊ូវ បានអធិស្ឋាននៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងមកសណ្ឋិតលើព្រះអង្គពេលដែលព្រះអង្គបានជ្រមុជទឹក (លូកា ៣:២១-២២)។ ព្រះអង្គបានអធិស្ឋានពេញមួយយប់មុនពេលដែលព្រះអង្គជ្រើសរើសសិស្សទាំងដប់ពី រនាក់ (លូកា ៦:១២)។ ព្រះអង្គបានអធិស្ឋាននៅពេលដែលព្រះអង្គមានការផ្លាស់ប្រែ (លូកា ៩:២៩)។ ព្រះអង្គទទួលបានជ័យជំនះនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានីដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន (១៤:៣២-៤២)។ ប្រសិនបើ ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះត្រូវការអធិស្ឋានដើម្បីទទួលបានភាពជោគជ័យ នោះយើងទាំងអស់ត្រូវការអធិស្ឋានដើម្បី ទទួលបានភាពជោគជ័យផងដែរ។
កាលចេញពីទីនោះ ក៏យាងកាត់ស្រុកកាលីឡេទៅ ហើយទ្រង់មិនចង់ឲ្យអ្នកណាដឹងសោះ ដ្បិតទ្រង់កំពុងតែបង្រៀនពួកសិស្សថា កូនមនុស្សត្រូវបញ្ជូនទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃនៃមនុស្សលោក គេនឹងសំឡាប់លោក រួចដល់៣ថ្ងៃក្រោយដែលគេសំឡាប់ នោះលោកនឹងរស់ឡើងវិញ តែអ្នកទាំងនោះមិនបានយល់សេចក្ដីនោះទេ ក៏ខ្លាចមិនហ៊ានទូលសួរទ្រង់ផង។
៩:៣០-៣២ ព្រះយេស៊ូវប្រាប់សិស្សព្រះអង្គជាលើកទីពីរថា ព្រះអង្គនឹងត្រូវគេសម្លាប់ ហើយបន្ទាប់មក ព្រះអង្គនឹងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ពួកសិស្សមិនយល់ឡើយ ហើយមានការភ័យខ្លាចនៅក្នុងការសុំឲ្យ ព្រះអង្គពន្យល់គេ។
លុះទៅដល់កាពើណិម កាលកំពុងតែនៅក្នុងផ្ទះ នោះទ្រង់មានបន្ទូលសួរពួកសិស្សថា តើរឿងអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាជជែកគ្នាតាមផ្លូវមកនោះ តែគេនៅតែស្ងៀម ពីព្រោះតាមផ្លូវ គេបានជជែកគ្នា អំពីអ្នកណាដែលធំជាង
៩:៣៣-៣៤ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់សិស្សព្រះអង្គអំពីការការសុគតរបស់ព្រះអង្គ ប៉ុន្តែអ្វីដែលពួកគេអាចនឹកដល់ នោះគឺជាបំណងប្រាថ្នាដ៏អាត្មានិយមរបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេនៅតែគិតថា ព្រះមេស៊ីនឹងតាំងរាជឡើងនៅ ក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ហើយថាពួកគេនឹងទទួលបានតំណែងដ៏សំខាន់នៅក្នុងនគរនោះ។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេ បានជជែកគ្នាថាអ្នកណាមួយក្នុងចំណោមពួកគេដែលធំជាង។ ពេលនេះ ពួកគេរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ ដោយព្រោះតែពួកគេមានសេចក្តីអាម៉ាស់នៅក្នុងការទូលដល់ព្រះយេស៊ូវពីអ្វីដែលពួកគេបានជជែកគ្នា។
ទ្រង់ក៏គង់ចុះ រួចហៅពួក១២មកមានបន្ទូលថា បើអ្នកណាចង់ធ្វើលេខ១ នោះត្រូវទៅជាចុងបង្អស់វិញ ហើយត្រូវបំរើគេទាំងអស់ដែរ
៩:៣៥ ពួកគ្រូនៅក្នុងសាសន៍យូដាតែងតែអង្គុយដើម្បីបង្រៀនដល់សិស្សរបស់ពួកគាត់។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបានគង់ចុះដើម្បីបង្ហាញពួកសិស្សថា ពួកគេត្រូវការរៀនមេរៀនមួយ។ នៅក្នុងនគរព្រះ ការដែលធំជាងគេនោះមិនមែនជាការវាស់ស្ទង់តាមកម្រិតរបស់លោកីយ៍នោះឡើយ។ ការដែលធំពិតប្រាកដ គឺជាការបម្រើអ្នកដទៃ ហើយវាទាមទារឱ្យមានការលះបង់។ ព្រះយេស៊ូវ “ក៏បានមក មិនមែនឲ្យគេបំរើដែរ គឺដើម្បីនឹងបំរើ គេវិញ ហើយនឹងឲ្យជីវិតខ្លួនទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង” (ម៉ាកុស ១០:៤៦)។ របៀបដែលព្រះយេស៊ូវ ប្រទានរូបអង្គព្រះអង្គជាយញ្ញបូជាគឺជាគំរូសម្រាប់សិស្សរបស់ព្រះអង្គ ទាំងអស់ ក្នុងការធ្វើតាម។ ប្រសិនបើសូម្បីតែ ស្តេចបានយាងមកដើម្បីបម្រើដោយការលះបង់ហើយជាមួយនឹង ការបន្ទាបព្រះកាយនោះ គ្រប់គ្នាដែលនៅក្នុង នគរគួរតែបម្រើដោយការលះបង់ជាមួយនឹងការបន្ទាបខ្លួនមិនថា ពួកគេមានតួនាទីជាអ្វីនោះឡើយ។
ទ្រង់ក៏យកកូនតូច១ ដាក់នៅកណ្តាលជំនុំ រួចទ្រង់បីវា មានបន្ទូលទៅគេថា អ្នកណាដែលទទួលកូនតូច១ ដូចជាកូននេះ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថាទទួលខ្ញុំ ហើយអ្នកណាដែលទទួលខ្ញុំ នោះមិនមែនទទួលខ្ញុំទេ គឺឈ្មោះថាទទួលព្រះដែលបានចាត់ឲ្យខ្ញុំមកវិញ។
៩:៣៦-៣៧ ព្រះយេស៊ូវពន្យល់មេរៀនអំពីការបម្រើជាមួយនឹងកូនក្មេងតូចម្នាក់។ ព្រះអង្គលើកទឹកចិត្តសិស្ស ព្រះអង្គអោយទទួលមនុស្ស ជាពិសេសដល់អ្នកដែលត្រូវការជំនួយដូចជាក្មេងតូច។ ការដែលធំបំផុតនោះគឺ រួមបញ្ចូលទាំងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ូវយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេ។ យើងទទួលពួកគេ “នៅក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ” ដែលមានន័យថា នៅក្នុងសិទិ្ធអំណាចរបស់ព្រះអង្គ ហើយនឹងថ្វាយព្រះអង្គ។ ការបម្រើរបស់យើងគឺថ្វាយព្រះយេស៊ូវ។ ការទទួលអ្នកដទៃ ដោយព្រោះយើងជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ គឺជារបៀបមួយដែលបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើង ចំពោះព្រះអង្គ។ នៅពេល ដែលយើងទទួលមនុស្សនោះ យើងទទួលព្រះយេស៊ូវហើយនឹងព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា ដែលចាត់ព្រះអង្គ ឲ្យមក។
យ៉ូហានក៏ទូលទ្រង់ថា លោកគ្រូ យើងខ្ញុំបានឃើញមនុស្សម្នាក់ ដែលមិនដើរតាមយើងខ្ញុំ គេកំពុងតែដេញអារក្ស ដោយនូវឈ្មោះលោក ហើយយើងខ្ញុំបានហាមឃាត់គេ ពីព្រោះគេមិនដើរជាមួយនឹងយើងខ្ញុំទេ
៩:៣៨ ព្រះយេស៊ូវទើបតែមានព្រះបន្ទូលអំពីការធ្វើអ្វីមួយនៅក្នុងព្រះនាមព្រះអង្គ។ ចំនុចនេះធ្វើអោយ លោកយ៉ូហានមានសំនួរមួយ។ មានមនុស្សម្នាក់ដែលមិនមែនជាអ្នកនៅក្នុងក្រុមជាមួយនឹងពួកគាត់កំពុងតែ ដេញវិញ្ញាណាអាក្រក់ពីមនុស្សនៅក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ។ ពួកសិស្សបានប្រាប់អោយគាត់ឈប់ ទោះបីជាគាត់កំ ពុងតែធ្វើកិច្ចការដែលល្អក៏ដោយ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា កុំឃាត់គេឡើយ ដ្បិតគ្មានអ្នកណាអាចនឹងធ្វើការឫទ្ធិបារមី ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ រួចនិយាយអាក្រក់ពីខ្ញុំភ្លាម១រំពេចបានទេ ដ្បិតអ្នកណាដែលមិនទាស់នឹងយើង នោះកាន់ខាងយើងវិញ
៩:៣៩-៤០ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅពួកសិស្សថា មិនត្រូវឃាត់មនុស្សដែលមានជំនឿដែលជាអ្នកធ្វើការថ្វាយ ព្រះអង្គនោះឡើយ។ ការអស្ចារ្យនឹងធ្វើអោយគាត់មានការកោតខ្លាច ហើយរារាំងគាត់ពីការនិយាយអាក្រក់អំពី ព្រះយេស៊ូវ។ មនុស្សម្នាក់ជាអ្នកនៅខាងព្រះយេស៊ូវ ឬជាអ្នកទាស់នឹងព្រះអង្គ។ មនុស្សម្នាក់នោះនាំអោយមាន សិរីល្អដល់ព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ ដូច្នេះហើយគាត់ជាអ្នកនៅខាងព្រះយេស៊ូវ។
អ្នកណាដែលឲ្យទឹក១កែវ ទៅអ្នករាល់គ្នាផឹក ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ នោះខ្ញុំប្រាប់ជាប្រាកដថា អ្នកនោះមិនបាត់រង្វាន់ខ្លួនឡើយ
៩:៤១ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អស់ទាំងកិច្ចការសប្បុរសដែលបានធ្វើនៅក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ។
“ទឹក១កែវ” បង្ហាញថាការនេះត្រូវបានរួមបញ្ចូលទាំងកិច្ចការដ៏តូចនៃសេចក្តីសប្បុរស។
តែអ្នកណាដែលធ្វើឲ្យកូនណាមួយ ដែលជឿដល់ខ្ញុំនេះ រវាតចិត្តចេញ នោះបើគេយកថ្មត្បាល់កិនយ៉ាងធំ ចងកអ្នកនោះ ហើយទំលាក់ចុះទៅក្នុងសមុទ្រ យ៉ាងនោះមានប្រយោជន៍ដល់អ្នកនោះជាជាង
៩:៤២ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា វាគឺជារឿងប្រសើរជាងនៅក្នុងការដែលចងពន្លិចជាជាងការ ដែលធ្វើអោយអ្នកជឿណាមួយ "រវាតចិត្តចេញ"។ (ម៉ាថាយ ១៨:៥‚១៨:១០‚និង ១៨:១៤ ផ្តល់ហេតុផលថាហេតុអ្វី)។ ពាក្យដែលបកប្រែថា “ធ្វើឲ្យរវាតចិត្ត” (σκανδαλίσῃ) សំដៅលើការដែលប្រើនុយដើម្បី បញ្ឆោតសត្វឲ្យជាប់អន្ទាក់ ឬជា “ថ្មដែលជំពប់” ដែលធ្វើអោយមនុស្សណាម្នាក់ជំពប់ដួល។ យើងទាំងអស់គ្នាមិនត្រូវប្រព្រឹត្តក្នុងកិរិយាដែលជាអន្ទាក់ ដល់អ្នកដទៃអោយធ្លាក់ទៅក្នុងបញ្ហា ឬដាក់អន្ទាក់ អោយគាត់ធ្លាក់ទៅក្នុងអំពើបាបនោះឡើយ។
បើដៃអ្នកនាំឲ្យគេរវាតចិត្ត នោះចូរកាត់វាចោលទៅ ស៊ូឲ្យអ្នកចូលទៅក្នុងជីវិតកំបុតដៃវិញ ជាជាងមានដៃទាំង២ ហើយធ្លាក់ទៅនរកនៅក្នុងភ្លើងដែលពន្លត់មិនបាន ជាកន្លែងដែលមានដង្កូវមិនដែលស្លាប់ ហើយភ្លើងមិនដែលរលត់ឡើយ បើជើងអ្នកនាំឲ្យគេរវាតចិត្ត នោះចូរកាត់វាចោលទៅ ស៊ូឲ្យអ្នកចូលទៅក្នុងជីវិតកំបុតជើងវិញ ជាជាងមានជើងទាំង២ ហើយត្រូវបោះចោលទៅនរក នៅក្នុងភ្លើងដែលពន្លត់មិនបាន ជាកន្លែងដែលមានដង្កូវមិនដែលស្លាប់ ហើយភ្លើងមិនដែលរលត់ឡើយ ហើយបើភ្នែកអ្នកនាំឲ្យគេរវាតចិត្ត នោះចូរខ្វេះចោលទៅ ស៊ូឲ្យអ្នកចូលក្នុងនគរព្រះមានភ្នែកតែ១ ជាជាងមានភ្នែកទាំង២ ហើយត្រូវបោះចោលទៅក្នុងភ្លើងនរកវិញ
៩:៤៣-៤៧ ព្រះយេស៊ូវទើបតែបានដាស់តឿនអំពីសេចក្តីល្បួងពីមនុស្សផ្សេងទៀត។ ពេលនេះព្រះអង្គដាស់តឿនអំពីសេចក្តីល្បួងដែលចេញពីក្នុងខ្លួនយើង។ ព្រះយេស៊ូវមិនមែនមាន័យថាយើងគួរកាត់ផ្នែក ណាមួយចេញពីរាងកាយយើងនោះឡើយ។ ព្រះអង្គបានធ្វើការបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាអំពើបាបចេញពីក្នុងចិត្តរបស់ យើងហើយ (៧:២០-២៣)។ ចំនុចដែលព្រះអង្គកំពុងលើកឡើងថា យើងត្រូវតែប្រឈមមុខជាមួយនឹងអំពើបាប ដោយភាពហ្មត់ចត់។ និមិត្តសញ្ញាអំពីដៃជាអ្វីដែលយើងធ្វើ ជើងជាកន្លែងដែលយើងទៅ ហើយនឹងភ្នែកជាអ្វីដែល យើងសម្លឹងមើល។ អ្វីដែលអាចនាំអោយយើងធ្វើបាបត្រូវតែលុបបំបាត់ចេញពីជីវិតរបស់យើង។
ដើម្បី “ចូលទៅក្នុងជីវិត” ហើយនឹង “ចូលក្នុងនគរព្រះ” ជាចំនុចដូចគ្នា។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីជីវិត អស់កល្បជានិច្ច ដែលជាទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីស្រឡាញ់ជាមួយនឹងព្រះអស់កល្បជានិច្ច។ អ្វីដែលផ្ទុយពីនោះ គឺជាសេចក្តីស្ថាននរក។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា “ស្ថាននរក” (γέενναν) ផ្តោតលើជ្រលងហ៊ីនណំម។ ជ្រលងនេះស្ថិតនៅខាងក្រៅក្រុងយេរូសាឡិមជាកន្លែង ដែលស្តេចយូដាមួយចំនួន បានថ្វាយដង្វាយដុតកូនរបស់ពួកគេចំពោះព្រះក្លែងក្លាយម៉ូឡុក (២ របាក្សត្រ២៨:៣‚ ៣៣:៦‚ យេរេមា ៧:៣១‚ ៣២:៣៥) ទោះបីព្រះបានបង្គាប់ពួកគេមិនឲ្យធ្វើយ៉ាងដូច្នោះក៏ដោយ (លេវីវិន័យ ១៨:២១; ២០:២-៥; ចោទិយកថា ១២:៣១, ១៨:១០)។ ស្តេចយ៉ូសៀសបានបញ្ឈប់ការដ៏អាក្រក់នេះ (២ ពង្សាវតារក្សត្រ ២៣:១០) ប៉ុន្តែគ្មានសាសន៍យូដាណាមួយចង់រស់នៅកន្លែងនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ គេបានធ្វើឲ្យកន្លែងនោះប្រែទៅជា កន្លែងចាក់សំរាមវិញ។ មានដង្កូវរស់នៅក្នុងគំនរសំរាម ហើយមានភ្លើង តែងតែឆេះជានិច្ច។ ជ្រលងហ៊ីនណំម គឺជាកន្លែងដ៏អាក្រក់ ដែលពួកសាសន៍យូដាបានប្រើឈ្មោះនេះ ដើម្បីសំដៅទៅទីកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់នឹង បំផ្លាញអស់ទាំងសេចក្តីអាក្រក់នៅថ្ងៃណាមួយ។
ជាកន្លែងដែលមានដង្កូវមិនដែលស្លាប់ ហើយភ្លើងមិនដែលរលត់ឡើយ
៩:៤៨ នេះជាការដកស្រង់ចេញពី អេសាយ ៦៦:២៤ រៀបរាប់ពីការសោកសង្រេង និងសេចក្ដីទុក្ខព្រួយនៅក្នុង ការជំនុំជំរះចុងក្រោយសម្រាប់អស់អ្នកដែលបដិសេធព្រះនៅក្នុងការរស់នៅរបស់ពួកគេ។
ដ្បិតគ្រប់គ្នាត្រូវបំប្រៃនឹងភ្លើង ហើយគ្រប់ទាំងយញ្ញបូជាត្រូវបំប្រៃនឹងអំបិល
៩:៤៩ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ អំបិលត្រូវបានប្រើលើយញ្ញបូជាដើម្បីធ្វើអោយបរិសុទ្ធ ហើយអាចទទួលយក បាននៅចំពោះព្រះ (លេវីវិន័យ ២:១៣; អេសេគាល ៤៣:២៤)។ ដូច្នេះហើយដើម្បី “បំប្រៃ” គឺធ្វើអោយស្អាត។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនអ្នកដើរតាមព្រះអង្គថា ពួកគេនឹងត្រូវបានសំអាតដើម្បីអោយជីវិតរបស់យើងជាដង្វាយ ដែល គាប់ព្រះទ័យដល់ព្រះ។ ពាក្យថា “ភ្លើង” ដែលបន្សុទ្ធយើងអាចមានន័យថា (1) ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលញែក យើងជាបរិសុទ្ធ (ម៉ាថាយ ៣:១១; លូកា ១២:៤៩) ឬ (2) ការរងទុក្ខ ការបៀតបៀន ហើយនឹងការល្បងល ដែលជួយយើងឲ្យឈានទៅរកភាពចាស់ទុំ និងពេញខ្នាត (ពេត្រុសទី១ ៤:១២-១៤; យ៉ាកុប ១:២-៤) ឬ (3) ការសាកល្បងចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់យើង (១ កូរិនថូស ៣:១៣ )។
អំបិលជារបស់ល្អ តែបើបាត់ជាតិប្រៃហើយ តើនឹងយកអ្វីដើម្បីឲ្យប្រៃឡើងវិញបាន ដូច្នេះចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានអំបិលនៅក្នុងខ្លួន ហើយនៅជាមួយគ្នាដោយមេត្រីចុះ។
៩:៥០ ព្រះយេស៊ូវប្រើអំបិលជាថ្មីម្តងទៀតនៅក្នុងការបង្រៀនពីសារៈសំខាន់ពីភាពសុទ្ធនៅក្នុងពួកសិស្សរបស់ ព្រះអង្គ។ អំបិលគឺជាអ្វីដែលមានតម្លៃនៅក្នុងជំនាន់នេះ នៅក្នុងការរក្សាអាហារអោយបានល្អ និងការពារមិន អោយស្អុយរលួយ។ យ៉ាងណាមិញ អំបិលបាត់បង់ជាតិប្រៃនៅពេលដែលវាត្រូវបានលាយឡំជាមួយនឹងអ្វីដែល មិនស្អាតល្អ។ គ្មានអ្វីមួយដែលអាចធ្វើអោយវាប្រៃឡើងវិញនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានព្រមានពួកសិស្ស ព្រះអង្គមិនឱ្យបាត់បង់ចរិតលក្ខណៈដែលឱ្យពួកគេធ្វើជាអំបិលនៅផែនដីនោះឡើយ។ នេះជាអ្វីដែលនឹងកើតមាន ឡើង ប្រសិនបើពួកគេបណ្តោយឲ្យអំពើបាបមាននៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ជាជាងការដែលប្រឈមុខជាមួយនឹងវា ដោយយកចិត្តទុកដាក់ (ខ៤៣-៤៧)។
ព្រះយេស៊ូវបានសង្ខេបដោយមានបន្ទូលទៅសិស្សព្រះអង្គអោយមានសេចក្តីមេត្រីជាមួយនឹងគ្នា។ ព្រះអង្គមាន បន្ទូលពីការនេះបន្ទាប់ពីពួកគេបានជជែកគ្នា។ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគួរតែប្រើប្រាស់ការបន្ទាបខ្លួនហើយនឹង ការបម្រើដើម្បីរក្សាភាពរួបរួមរបស់ពួកជំនុំ ជាជាងការដែលបែងចែកតាមរយៈការប្រជែងគ្នាហើយនឹងបំណង ប្រាថ្នាដើម្បីចង់ធ្វើជាអ្នកដែលធំជាងគេ។
ជំពូក ប្រាំបួន- ចំនុចសំខាន់
(១៩) យើងគួរតែស្តាប់តាមព្រះយេស៊ូវលើសជាងអ្នកណាទាំងអស់។
(២០) តាមរយៈការអធិស្ឋាន យើងបានទទួលអំណាចពីព្រះ។
(២១) អំពើបាបញែកយើងចេញពីព្រះ ដូច្នេះហើយយើងត្រូវតែប្រឈមមុខជាមួយវាអោយបានតឹងរឹងជាទីបំផុត។
