បញ្ជីពង្សាវតារអំពីព្រះយេស៊ូវ
នេះបញ្ជីពង្សាវតារពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាវង្សាហ្លួងដាវីឌ នឹងជាជំនួរវង្សនៃលោកអ័ប្រាហាំដែរ
១:១ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ព្រះបានសន្យាថានឹងចាត់ស្តេចមួយអង្គឲ្យមកក្នុងពិភពលោក ដែលព្រះអង្គនោះនឹងនាំមកនូវសេចក្តីសង្រ្គោះហើយនឹងជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស។ ព្រះអង្គនឹង ធ្វើជាស្តេចលើអស់ទាំងពួកស្តេច ព្រះអង្គនឹងតាំងរាជ្យនគរនៃសេចក្តីសុចរិត យុត្តិធម៌ ហើយបរិសុទ្ធ នៅលើផែនដី។ នេះជាសេចក្តីដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី បានចាប់ផ្តើម ជាមួយនឹងការយាងមកដល់របស់ស្តេចមួយអង្គនេះ។
នាមថាយេស៊ូវ គឺជាការបកប្រែមកពីពាក្យនៅក្នុងភាសាហេប្រឺ יְהוֹשֻֽׁעַ (អានថា យេ-ហូ-ហ្សូ-អា)។ នាមនេះគឺមកពីភាសាហេប្រឺពីរពាក្យ: יְהוָה֙ “យ៉ាវេហ៍” ដែលជា ព្រះនាមនៃព្រះជាម្ចាស់ ហើយ יָשַׁע ដែលមានន័យថា “សេចក្តីសង្រ្គោះ”។ ទាំងពីរនេះបញ្ចូលគ្នាមានន័យថា “យ៉ាវេហ៍ជាសេចក្តីសង្រ្គោះ”។
ព្រះគ្រីស្ទ មកពីពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិច (χριστος) ដែលបកប្រែមកពីពាក្យហេប្រឺ המשיח “មែស្ស៊ី” ដែលមានន័យថា “ម្នាក់ដែលត្រូវបានតែងតាំង”។ ព្រះបានមានព្រះបន្ទូលអំពីព្រះមែស្ស៊ីតាមរយៈ សេចក្តីទំនាយច្រើនជាង៣០០ ទំនាយ (ដែលមានកត់ត្រានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់)។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងចាត់អ្នកបម្រើដ៏សុចរិតនៃព្រះអម្ចាស់ឲ្យមក (អេសាយ ៤២:១-៩) ដែលព្រះអង្គ ជាហោរាដូចជាលោកម៉ូសេ (ចោទិយកថា ១៨:១៨-១៩) ជាសំដេចសង្ឃដូចជា ម៉ិលគីស្សាដែក (ទំនុកដំកើង ១១០:៤) ហើយជាស្តេចដូចស្តេចដាវីឌ (យេរេមា ៣០:៩; អេសេគាល ៣៤:២៣; ហូសេ ៣:៥)។ ព្រះអង្គគឺជាព្រះមែស្ស៊ីដែលពួកសាសន៍យូដាទន្ទឹងរង់ចាំនោះ។
ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលលោកម៉ាថាយកត់ត្រាថា “ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ” នោះគាត់ចង់និយាយថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះមែស្ស៊ី។ ដើម្បីជួយដល់ពួកអ្នកអានដែលជាសាសន៍យូដាអោយបានស្គាល់ពី សេចក្តីពិត លោកម៉ាថាយ បញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូវគឺជា “វង្សហ្លួងដាវីឌ”។ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យា ជាមួយនឹងស្តេចដាវីឌថារាជ្យនគរនិងរាជបល្លង្ករបស់ព្រះអង្គនឹងស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត (២ សាំយូអែល ៧:១៦)។ សេចក្តីសន្យានេះអាចសម្រេចបានដោយសារព្រះមែស្ស៊ី។ ដូច្នេះហើយ “វង្សហ្លួងដាវីឌ” ជាឈ្មោះមួយដែលពួកសាសន៍យូដាប្រើសម្រាប់ព្រះមែស្ស៊ី។
លោកម៉ាថាយក៏បានបញ្ជាក់ដែរថាព្រះយេស៊ូវគឺជា “ជំនួរវង្សនៃលោកអ័ប្រាហាំ” លោកអ័ប្រាហាំគឺជា ឰយុកោរបស់ប្រជាជនសាសន៍យូដា។ ព្រះបានសន្យាជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំថា គ្រប់ទាំងសាសន៍នៅ ផែនដីនឹងបានពរដោយសារពូជរបស់គាត់ (ដែលជា ម្នាក់ក្នុងចំណោមកូនចៅ របស់គាត់) (លោកុប្បត្តិ ២២:២៨)។ ម្តងទៀត សេចក្តីសន្យានេះបានសម្រេចដោយសារព្រះមែស្ស៊ី។
នៅក្នុងដំណឹល្អរបស់គាត់ លោកម៉ាថាយនឹងបង្ហាញថាសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានសម្រេច នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាពូជហ្លួងដាវីឌដែលបានតាំងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គជារៀងរហូត ហើយជាពូជពង្សរបស់លោកអ័ប្រាំដែលដោយសារព្រះអង្គគ្រប់ជាតិសាសន៍បានទទួលព្រះពរ។ នៅក្នុងពីរ ជំពូកដំបូងលោកម៉ាថាយបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវដោយការបង្ហាញយើងទាំងអស់ពីពង្សាវតាដ៏វិសេសរបស់ព្រះអង្គ ទីបន្ទាល់អំពីព្រះអង្គដោយសារទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ ហើយនឹងពួកហោរ ហើយពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចសេចក្តីទំនាយទាំងប៉ុន្មានអំពីព្រះមែស្ស៊ី។
លោកម៉ាថាយចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងបញ្ជីពង្សាវតារបស់ព្រះយេស៊ូវ។ បញ្ជីពង្សាវតាគឺពិតជាមាន សារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់សម្រាប់សាសន៍យូដាដោយព្រោះតែកផ្នែកជាច្រើនទៅលើជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់គឺ ពឹងលើឰយុកោរបស់ពួកគេ (រួមទាំងឈ្មោះរបស់ពួកគេ អំបូរ កម្មសិទ្ធដីធ្លី មរដក ការងារ ហើយនឹងការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍)។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេធ្វើការកត់ត្រាយ៉ាងត្រឹមត្រូវបំផុត។
លោកម៉ាថាយបានធ្វើការបែងចែកបញ្ជីពង្សាវតានេះចេញជាបីផ្នែក។
(១) ជំនាន់ឰយុកោរ ចាប់ពីលោកអ័ប្រាហាំដល់ ព្រះបាទដាវីឌ (ដំបូងមាន១៤ជំនាន់)
(២) ស្ដេច ចាប់ពីព្រះបាទដាវីឌដល់ការនិរទេសទៅបាប៊ីឡូន (ទីពីរមាន១៤ជំនាន់)
(៣) ចាប់ពីការនិរទេសដល់ការយាងមករបស់ ព្រះយេស៊ូវ (ទីបី មាន១៤ជំនាន់)
លោកម៉ាថាយបានបែងចែកបញ្ជីពង្សាវតានេះចេញជាបីផ្នែកដើម្បីបង្ហាញឲ្យបានឃើញពីព្រឹត្តិការណ៍ពីរដ៏សំខាន់ដែលទាក់ទងជាមួយនឹងព្រះមែស្ស៊ី។ ដំបូងនោះការដែលស្តេចដាវីឌបានធ្វើជាស្តេចដែលជា ការចាប់ផ្តើមនូវរាជវង្សរបស់ស្តេចដាវីឌ។ ទីពីរគឺជាការនិរទេសទៅចក្រភពបាប៊ីឡូនដែលជាចុងបញ្ចប់ នៃរាជវង្សរបស់ស្តេចដាវីឌ។ នៅក្នុងផ្នែកទីបីនៃបញ្ជីពង្សាវតាលោកម៉ាថាយបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវគឺនៅក្នុង ជំនួរវង្សរបស់រាជវង្សនេះដែលបានខូចបង់ដោយការនិរទេសទៅកាន់ក្រុងបាប៊ីឡូន។
អ័ប្រាហាំបង្កើតអ៊ីសាកៗបង្កើតយ៉ាកុបៗបង្កើតយូដា ហើយនឹងបងប្អូនគាត់ យូដាយកនាងតាម៉ារ បង្កើតបានពេរេសនឹងសេរ៉ាស ពេរេសបង្កើតហេស្រុនៗបង្កើតអើរ៉ាម អើរ៉ាមបង្កើតអ័មីន៉ាដាប់ៗបង្កើតណាសូនៗបង្កើតសាលម៉ូន សាលម៉ូនយកនាងរ៉ាហាប បង្កើតបានបូអូសៗយកនាងរស់ បង្កើតបានអូបិឌៗបង្កើតអ៊ីសាយ អ៊ីសាយបង្កើតដាវីឌដ៏ជាស្តេច
១:២-៦ក ដំណឹងល្អម៉ាកុសចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការដែលព្រះយេស៊ូវចាប់ផ្តើមព័ន្ធកិច្ចព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ម៉ាថាយបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងបញ្ជីពង្សាវតាដោយព្រោះតែគាត់ចង់ឲ្យយើងបានឃើញថាការយាងមកលើផែនដីរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាចំនុចសំខាន់នៃគម្រោងការរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់សេចក្តីសង្រ្គោះដែលបានចាប់ផ្តើមនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ នៅក្នុងផ្នែកដំបូង លោកម៉ាថាយបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវគឺជា “ពូជពង្សរបស់លោកអ័ប្រាហាំ” ដែលចេញពីអំបូរយូដា (ជាអំបូរនៃជំនួររាជវង្ស (លោកុប្បត្តិ ៤៩:១០) ហើយជា “វង្សហ្លួងដាវីឌ”។
លោកម៉ាថាយបានរួមបញ្ចូលស្រ្តីចំនួនបួននាក់នៅក្នុងបញ្ជីពង្សាវតានេះ: នាងតាម៉ារ នាងរ៉ាហាប នាងរស់ ហើយនឹង “ប្រពន្ធរបស់អ៊ូរី (នាងបាតសេបា)។ ហេតុផលមួយដែលថាហេតុអ្វីបានជាគាត់ ធ្វើដូច្នេះគឺដើម្បីបង្ហាញថានៅក្នុងជំនួរវង្សរបស់ព្រះមែស្ស៊ីមានរួមបញ្ចូលសាសន៍ដទៃផងដែរ។ នាងរ៉ាហាប គឺជាសាសន៍កាណាន នាងតាម៉ារក៏អាចជាសាសន៍កាណានដែរ។ នាងរស់គឺជាសាសន៍ម៉ូអាប់។
ជាមួយគ្នាដែរ ស្រ្តីបីនាក់ក្នុងចំណោមនោះគឺជាស្រ្តមេម៉ាយវ័យក្មេង (នាងតាម៉ា នាងរស់ និងនាងបាតសេបា)។ ស្ត្រីមេម៉ាយភាគច្រើនជាស្ត្រីដែលមានភាពក្រីក្របំផុត ជាមនុស្សដែលមាន ឋានៈតូចទាបបំផុតនៅក្នុងសង្គម។ ហើយក៏មានបញ្ហាសីលធម៌ ដែលកើតមាននៅក្នុង ជីវិតស្រ្តីទាំងនេះដែរ។ នាងរ៉ាហាបគឺជាស្រីសំផឹង តាម៉ារបានបន្លំធ្វើជាស្រីសំផឹង (លោកុប្បត្តិ ៣៨:១៣-៣០) ហើយនាងបាតសេបាបានប្រព្រឹត្តសហាយស្មន់ជាមួយនឹងដាវីឌ (២ សាំយូអែល ១១)។
តែយ៉ាងណាម៉ិញ ស្ត្រីទាំងអស់នេះបានទុកចិត្តលើព្រះ។ នាងរ៉ាហាបបានជួយដល់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលក្នុង ការវាយយកទីក្រុងយេរីខូរ (យ៉ូស្វេ ៦:១៧-២៥; ហេព្រើរ ១១:៣១; យ៉ាកុប ២:២៥)។ នាងរស់បានចាកចេញពីស្រុកកំណើតដើម្បីទៅរស់នៅជាមួយនឹងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលហើយបានដើរតាម ព្រះរបស់គេ (នាងរស់ ១:១៥-១៨)។ នាងបាតសេបាបានរៀបការជាមួយស្តេចដាវីឌ ហើយជាមាតា របស់ស្តេចសាឡូម៉ូន (២សាំយូអែល ១២:២៤)។ នាងតាម៉ារបង្កើតបានកូនភ្លោះ ដែលមានពេរេស នៅក្នុងជំនួរវង្សរបស់ព្រះមែស្ស៊ី (លោកុប្បត្តិ ៣៨:២៧-៣០)។ ដូច្នេះហើយ ស្រ្តីទាំងបួននាក់នេះបាន ក្លាយជាផ្នែកមួយនៃគម្រោងការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការនាំយកសេចកតី សង្រ្គោះមកក្នុងពិភពលោក។ ចំនុចនេះមានសារៈសំខាន់នៅក្នុងការបង្ហាញពីគំរូនៃព្រះគុណរបស់ព្រះ។ ពួកគាត់ជាការបញ្ជាក់ថា មនុស្សគ្រប់គ្នាអាចប្រែក្លាយជាគ្រួសារនៃព្រះដោយសារសេចក្តីជំនឿ ដោយមិនខ្វល់ពីជាតិសាសន៍ ឋានៈនៅក្នុងសង្គម ឬអំពើបាបពីមុនរបស់ពួកគេនោះឡើយ។
ស្តេចដាវីឌយកប្រពន្ធរបស់អ៊ូរី បង្កើតបានសាឡូម៉ូន សាឡូម៉ូនបង្កើតរេហូបោមៗបង្កើតអ័ប៊ីយ៉ា អ័ប៊ីយ៉ាបង្កើតអេសា អេសាបង្កើតយ៉ូសាផាតៗបង្កើតយ៉ូរ៉ាមៗបង្កើតអូសៀស អូសៀសបង្កើតយ៉ូថាមៗបង្កើតអេហាសៗបង្កើតអេសេគាស អេសេគាសបង្កើតម៉ាន៉ាសេៗបង្កើតអាំម៉ូនៗបង្កើតយ៉ូសៀស យ៉ូសៀសបង្កើតយេកូនាស ហើយនឹងបងប្អូនគាត់ នៅគ្រាដែលត្រូវនិរទេសទៅស្រុកបាប៊ីឡូន
១:៦ខ-១០ ជំនួរវង្សចាប់ពីស្តេចដាវីឌ តាមសាឡូម៉ូន រហូតដល់យេកូនាស (យេហូយ៉ាគិន) ហើយនឹង បងប្អូនគាត់គឺជាស្តេចចុងក្រោយនៅក្នុងស្រុកយូដា។ តាមរយៈការបញ្ជីរបស់ឰយុកោរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចាប់ពីស្តេចដាវីឌ តាមជំនួរង្សរបស់ស្តេច ម៉ាថាយបង្ហាញថាសិទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការគ្រងរាជ្យ បន្តពីស្តេចដាវីឌ ដូច្នេះហើយនេះជារបៀបដែលសេចក្តីសន្យាដែលបានតាំងជាមួយនឹងស្តេចដាវីឌត្រូវបាន សម្រេចដោយសារព្រះយេស៊ូវ (២ សាំយូអែល ៧:១៦)។
ចំនុចដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៏គឺនៅក្នុង ខ១០ កន្លែងដែលលោកម៉ាថាយដកយេហូយ៉ាគីម (២ របាក្សត្រ ៣៦:៥-៨)។ ស្តេចយ៉េហូយ៉ាគីមជាស្តេចដែលអាក្រក់ដែលព្រះបានស្បថថាគ្មានកូនចៅដែលជាប់ឈាម របស់គាត់ណាមួយអាចសោយរាជ្យលើបល្លង្ករបស់ស្តេចដាវីឌបានឡើយ (យេរេមា ៣៦:៣០-៣១)។ ចំនុចនេះបង្កើតឲ្យមានបញ្ហាយ៉ាងធំនៅក្នុងការសម្រេចតាមសេចក្តីសន្យាដែលបានតាំងជាមួយនឹងស្តេច ដាវីឌ។ អស់អ្នកណាដែលជាកូនចៅ (វង្សហ្លួង) របស់ដាវីឌតាមរយៈស្តេចយ៉េហូយ៉ាគីម នោះមិនអាច ធ្វើជាស្តេចបានឡើយដោយព្រោះតែបណ្តាសានេះ។ ប៉ុន្តែអ្នកដែលមិនមានឈាមជ័រជា កូនចៅរបស់ ស្តេចយ៉េហូយ៉ាគីម នោះមិនមែនជាវង្សហ្លួងរបស់ស្តេចនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយព្រះមែស្ស៊ី ត្រូវតែជា ជំនួរវង្សរបស់ស្តេចយ៉េហូយ៉ាគីម (ដើម្បីមានសិទ្ធធ្វើជាស្តេច) ដោយមិនមានឈាមជ័ររបស់ ស្តេចយ៉េហូយ៉ាគីម (ដើម្បីមិនអោយជាប់ក្នុងបណ្តាសា)។ តើការនេះអាចកើតឡើងយ៉ាងដូចម្តេចបាន?
ចម្លើយគឺមាននៅក្នុងការប្រសូត្រដ៏វិសេសរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាកូនស្របច្បាប់របស់យ៉ូសែប ប៉ុន្តែមិនមែនជាកូនឈាមជ័ររបស់គាត់នោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ បណ្តាសាលើ យ៉េហូយ៉ាគីមមិនមាន អំណាចលើព្រះអង្គនោះឡើយ។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះតែ លោកយ៉ូសែបមិនបានរួមចំណែកឈាម ណាមួយជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ នេះបង្ហាញពីលក្ខណៈពិសេសរបស់ព្រះយេស៊ូវដើម្បីការ សម្រេចតម្រូវការរបស់មេស្ស៊ី។ ព្រះអង្គជាវង្សហ្លួងតាមរយៈលោកយ៉ូសែប (ដែលជាវង្សហ្លួងរបស់ស្តេច) ប៉ុន្តែមានតែទ្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលជៀសពីបណ្តាសារបស់យ៉ូអាគីម ដែលរារាំងអ្នកផ្សេងទៀតមិនឱ្យធ្វើជាស្តេច។
១:១១ ការនិរទេសចេញទៅក្រុងបាប៊ីឡូនបានកើតឡើងនៅក្នុងឆ្នាំ៦០៥មុនគ ស។ ចាប់ពីចំនុចនេះទៅ អ៊ីស្រាអែលមិនមានស្តេចនោះឡើយ ហើយសេចក្តីសង្ឃឹមដែលព្រះនឹងចាត់ព្រះមែស្ស៊ីមកនោះចាប់ផ្តើម រីកចំរើនឡើង។
ក្រោយដែលត្រូវនិរទេសទៅស្រុកបាប៊ីឡូនហើយ នោះយេកូនាសបង្កើតបានសាលធាលៗបង្កើតសូរ៉ូបាបិល សូរ៉ូបាបិលបង្កើតអ័ប៊ីយុឌៗបង្កើតអេលាគីមៗបង្កើតអេសូរ អេសូរបង្កើតសាដុកៗបង្កើតអេគីមៗបង្កើតអេលីយុឌ អេលីយុឌបង្កើតអេលាសារៗបង្កើតម៉ាថានៗបង្កើតយ៉ាកុប
១:១២-១៥ ឈ្មោះដែលបានលើកឡើងនៅត្រង់នេះគឺជាមនុស្សដែលគួរតែបានធ្វើជាស្តេចដោយព្រោះតែ ជាវង្សហ្លួងរបស់ស្តេចដាវីឌ ប៉ុន្តែមិនអាចធ្វើជាស្តេចបានដោយព្រោះតែអ៊ីស្រាអែលមិនមាននគរទៀតនោះ ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ៊ីស្រាអែលត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសាសន៍បាប៊ីឡូន បន្ទាប់មកសាសន៍ពើស៊ី បន្ទាប់មកក្រិច ក្រោយមករ៉ូម៉ាំង។
យ៉ាកុបបង្កើតយ៉ូសែប ជាប្ដីនាងម៉ារា មាតាព្រះយេស៊ូវ ដែលហៅថា «ព្រះគ្រីស្ទ»
១:១៦ នេះជាចំនុចសំខាន់នៅក្នុងបញ្ជីពង្សាវតា។ នៅក្នុងប៉ុន្មានខមុននេះ លោកម៉ាថា យប្រើពាក្យដដែលៗច្រើនដងគឺពាក្យថា “បង្កើត” (ἐγέννησεν) ប៉ុន្តែពេលនេះ គាត់មិន បានប្រើពាក្យនោះដោយព្រោះតែលោកយ៉ូសែបមិនបានបង្កើតព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ លោកយ៉ូសែប មិនមែនជាឪពុករបស់ព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ ប៉ុន្តែជា “ប្ដីនាងម៉ារា”។ ដូច្នេះហើយ ពង្សាវតារត្រូវបញ្ចប់ដោ យទាញយកចិត្តទុកដាក់របស់យើងចំពោះភាពពិសេសនៃការប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវពីស្រ្តីព្រហ្មចារី។
ដូច្នេះ តាំងពីអ័ប្រាហាំ ដរាបមកដល់ហ្លួងដាវីឌ រួមទាំងអស់មាន១៤ដំណ តាំងពីហ្លួងដាវីឌ ដរាបមកដល់គ្រាដែលត្រូវនិរទេសទៅស្រុកបាប៊ីឡូន ក៏មាន១៤ដំណ ហើយតាំងពីគ្រាដែលត្រូវនិរទេសទៅស្រុកបាប៊ីឡូន ដរាបមកដល់ព្រះគ្រីស្ទ ក៏មាន១៤ដំណដែរ។
១:១៧ ពាក្យនៅក្នុងភាសាហេប្រឺសម្រាប់ “ដំណ” អាចមានន័យថា ជីតា ឬឰយុកោ។ លោកម៉ាថាយបានកែសម្រួលបញ្ជីនេះដើម្បីធ្វើអោយមានការងាយស្រួលក្នុងការចងចាំ ដែលជារឿងទូទៅ នៅក្នុងបញ្ជីពង្សាវតារបស់សាសន៍យូដា។
ការប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ
រីឯកំណើតព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះបានកើតមកយ៉ាងដូច្នេះ គឺនាងម៉ារា មាតាទ្រង់ កាលដែលយ៉ូសែបបានដណ្តឹងនាងហើយ នោះនាងមានគភ៌ ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មុនដែលបាននៅជាមួយគ្នា
១:១៨ នៅក្នុងជំនាន់នោះក្នុងវប្បធម៌របស់សាសន៍យូដាមានបីដំណាក់កាលនៅក្នុងការរៀប អាពាហ៍ពិពាហ៍។
-
ការភ្ជាប់ពាក្យ កើតឡើងនៅពេលដែលកូនកំលោះនិងកូនក្រមុំនៅក្មេងនៅឡើយ ដែលការនេះតែងតែកើតមានឡើងតាមរយៈការរៀបចំរបស់ឪពុករបស់ពួកគេ។
-
ការស្តីដណ្តឹង ដែលជាការធ្វើអោយការភ្ជាប់ពាក្យនោះមានចំណងដូចជាការរៀប អាពាហ៍ពិពាហ៍។ ការស្តីដណ្តឹងអាចនឹងផ្តាច់បានដោយសេចក្តីស្លាប់ឬការលែងលះ។ ការស្តីដណ្តឹងមានរយៈពេលមួយឆ្នាំហើយបុរសជាប្តីត្រូវចំណាយពេលវេលានៅក្នុងការសាងសង់ផ្ទះ។ នៅក្នុងពេលនេះ ប្តីប្រពន្ធត្រូវរស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ប៉ុន្តែត្រូវបានដឹង ឮថាជាប្តីនិងប្រពន្ធ។
-
ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍បន្ទាប់ពីការស្តីដណ្តឹង។
ម៉ារា ហើយនឹងយ៉ូសែបស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាលស្តីដណ្តឹងពេលដែលម៉ារាមានគភ៌ដោយព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ។ ការប្រសូត្រពីស្រ្តីព្រហ្មចារីរបស់ព្រះយេស៊ូវមានចែងនៅក្នុងសេចក្តីទំនាយ ដែលមាននៅក្នុង លោកុប្បត្តិ ៣:១៥ (“ពូជនាង”) និងអេសាយ ៧:១៤។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រសូត្រចេញពី ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងម៉ារា។ ព្រះអង្គគឺជាព្រះ ហើយជាមនុស្ស។
ឯយ៉ូសែប ប្ដីនាង ជាមនុស្សសុចរិត គាត់មិនចង់បើករឿងនាងឲ្យគេដឹងទេ បានជាគាត់គិតលែងនាងចេញ ដោយសំងាត់វិញ
១:១៩ លោកយ៉ូសែបគឺជា “មនុស្សសុចរិត” ដែលមានន័យថាគាត់មានការប្រុងប្រយ័ត្ននៅក្នុង ការរស់នៅអោយបានស្របតាមក្រឹត្យវិន័យ។ ក្រឹត្យវិន័យបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់លែងលះ ប៉ុន្តែពួកគ្រូ នៃក្រឹត្យវិន័យបង្រៀនថា បុរសត្រូវតែលែងលះប្រពន្ធរបស់គាត់ប្រសិនបើនាងមានគភ៌ដែលស្ថិតក្នុងពេល វេលានៃការស្តីដណ្តឹង។ ដូច្នេះហើយ លោកយ៉ូសែបបានគិតថា គាត់ត្រូវតែលែងលះម៉ារា។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនចង់ធ្វើឲ្យនាងមានសេចក្តីអាម៉ាស់នោះឡើយ ដោយការដោះស្រាយនៅសាលាកាត់ក្តីនោះ ដោយព្រោះតែការនេះអាចនឹងបង្ករអោយមានការដាក់ទោសចំពោះសហាយស្មន់ ដែលជាទោសនៃ ការចោលនឹងថ្មឲ្យស្លាប់ (ចោទិយកថា២២:២០-២៤)។ ដូច្នេះហើយ លោកយ៉ូសែប បានសម្រេចចិត្តលើការលែងលះជាឯកជន ដែលជាការធ្វើឡើងដោយការសរសេរសំបុត្រលែងលះ នៅខាងមុខសាក្សីពីរនាក់ (ចោទិយកថា ២៤:១)។ ការដែលធ្វើដូច្នេះ យើងអាចឃើញបានថាលោក យ៉ូសែបខ្វល់ខ្វាយពី ភាពសុចរិតស្របតាមក្រឹត្យវិន័យហើយក៏មានសេចក្តីមេត្តាចំពោះម៉ារាដែរ។
កាលដែលគាត់កំពុងតែគិតពីការនោះ ស្រាប់តែមានទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ លេចមកពន្យល់សប្តិ ប្រាប់គាត់ថា យ៉ូសែប ពូជហ្លួងដាវីឌអើយ កុំឲ្យខ្លាចនឹងយកនាងម៉ារា ជាប្រពន្ធអ្នកឡើយ ដ្បិតបុត្រដែលមកចាប់ទំផ្ទៃនាង នោះកើតពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ
១:២០ ទេវតាបានប្រាប់ដល់លោកយ៉ូសែបអំពីការមានគភ៌របស់ម៉ារា (លូកា ១:២៦)។ ពាក្យរបស់ទេវតានោះគឺថា “យ៉ូសែប ពូជហ្លួងដាវីឌអើយ” ជាការដាស់តឿនពីឋានៈដែលគាត់មាន។ គាត់ត្រូវទទួលយកម៉ារាមកនៅផ្ទះក្នុងនាមជាប្រពន្ធ ហើយពួកគេត្រូវមានភារកិច្ចក្នុងការថែទាំព្រះមែស្ស៊ី! ដោយការទទួលយកម៉ារាធ្វើជាប្រពន្ធ ហើយកូននោះនឹងបានក្លាយជាកូនរបស់យ៉ូសែបស្របច្បាប់ ដែលការនេះនៅក្នុងអំបូរស្តេចរបស់យូដា។
នាងនឹងប្រសូតបុត្រា១ ហើយអ្នកត្រូវថ្វាយព្រះនាមថា «យេស៊ូវ» ព្រោះបុត្រនោះនឹងជួយសង្គ្រោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប
១:២១ យេស៊ូវមានន័យថា “យ៉ាវេហ៍ជាសេចក្តីសង្រ្គោះ”។ ទេវតាបានពន្យល់ពីសារៈសំខាន់ នៃនាមនោះថា “ព្រោះបុត្រនោះនឹងជួយសង្គ្រោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប”។ ចំនុចនេះប្រាប់យើង ទាំងអស់គ្នាពីគោលដៅរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការយាងមកក្នុងពិភពលោកនេះ។ ព្រះមែស្ស៊ីបានយាងមក មិនមែនជាអ្នកដឹកនាំនយោបាយ ឬមេដឹកនាំយោធា (ដូចដែលពួកសាសន៍ យូដារំពឹង) នោះឡើយ ប៉ុន្តែនាំមកសេចក្តីសង្រ្គោះពីបាបដល់អស់អ្នកណាដែលជឿលើព្រះអង្គ។ សេចក្តីត្រូវការរបស់មនុស្សដ៏ធំ បំផុតគឺជារការដែលបានទទួលការអត់ទោសបាប។ ដំណឹងល្អនោះគឺថា ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកដើម្បី សង្រ្គោះមនុស្សមានបាប!
ការទាំងនោះកើតមក ដើម្បីឲ្យបានសំរេចសេចក្ដី ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូល ដោយសារហោរាថា «មើល នាងព្រហ្មចារីនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រា១ ហើយព្រះនាមបុត្រនោះត្រូវហៅថា អេម៉ាញូអែល» ដែលប្រែថា ព្រះអង្គទ្រង់គង់ជាមួយនឹងយើងខ្ញុំ
១:២២-២៣ នេះជាការដកស្រង់ចំនួន ៤៧ ដំបូងបំផុត ដែលលោកម៉ាថាយបានផ្តល់ឲ្យចេញពីព្រះគម្ពីរ សញ្ញាចាស់។ ដែលដកស្រង់ចេញពី អេសាយ ៧:១៤។ ស្រ្តីព្រហ្មចារីគឺជា ម៉ារា;ព្រះយេស៊ូវគឺជា អេម៉ាញូអែល “ព្រះអង្គទ្រង់គង់ជាមួយនឹងយើងខ្ញុំ”។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកផែនដីព្រះអង្គទ្រង់គឺជាព្រះដែលគង់នៅជាមួយនឹងយើងខ្ញុំ។ តើអ្វីជាចំនុច សំខាន់ពីការនេះ? ដំបូងបំផុត ការនេះមានន័យថា យើងអាចស្គាល់ព្រះដោយការសម្លឹងមើលទៅឯ ព្រះយេស៊ូវ (យ៉ូហាន ១០:៣០, ១៤:៩)។ នៅក្នុងគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ ហើយការប្រព្រឹត្ត របស់ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញពីបំណងព្រះហឫទ័យនិងលក្ខណៈនៃព្រះដល់យើងទាំងអស់គ្នា។
ទីពីរ ការនេះមានន័យថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបពីយើងទាំងអស់គ្នា។ តាមការដែលបានប្រសូត្រមកជាមនុស្ស ហើយរស់នៅក្នុងចំណោមយើងទាំងអស់គ្នានោះ ព្រះទ្រង់ជ្រាបពីភាពទន់ខ្សោយ បញ្ហា ការរងទុក្ខ ហើយនឹងសេចក្តីល្បួងរបស់យើងទាំងអស់គ្នា។ ដូច្នេះហើយ ព្រះទ្រង់ជ្រាប ហើយមានសេចក្តីអាណិត អាសូរចំពោះយើង ពេលយើងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិត (ហេព្រើរ ៤:១៤-១៦)។
ទីបី ការនេះមានន័យថា យើងអាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះដោយសារព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានប្រែក្លាយជាមនុស្ស ដើម្បីអោយមនុស្សអាចប្រែក្លាយជាកូនប្រុសស្រីរបស់ព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ស្ថានសួគ៌ហើយយាងមកផែនដីដើម្បីឲ្យយើងអាចចាកចេញពីផែនដីហើយទៅឯស្ថន សួគ៌បាន។ ព្រះអង្គបានយាងមកធ្វើជាព្រះដែលគង់នៅជាមួយនឹងយើងទាំងអស់គ្នា ដើម្បីឲ្យយើងអាច នៅជាមួយនឹងព្រះអស់កល្បជានិច្ច!
លុះយ៉ូសែបភ្ញាក់ពីដេកឡើង នោះគាត់ក៏ធ្វើតាមបង្គាប់របស់ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ គឺគាត់យកប្រពន្ធមក នៅជាមួយ តែមិនបានរួមរស់នឹងនាងសោះ ទាល់តែនាងប្រសូតបុត្រជាចំបងមក រួចគាត់ថ្វាយព្រះនាមថា «យេស៊ូវ»។
១:២៤-២៥ ការដែលទទួលយកម៉ារាមកធ្វើជាប្រពន្ធរបស់គាត់ លោកយ៉ូសែបបានទទួលយកបុត្ររបស់ នាងមកធ្វើជាកូនចិញ្ចឹមរបស់គាត់។ នៅក្នុងវប្បធម៌របស់សាសន៍យូដា វាគឺជាកាតព្វកិច្ចរបស់ឪពុក នៅក្នុងការដាក់ឈ្មោះឲ្យកូន (លោកុប្បត្តិ ៣៥:១៦-១៨;លូកា ១:៥៧-៦៣;អេសាយ ៤៣:១)។ ការដែលដាក់ឈ្មោះឲ្យបុត្រតូចនោះ (ដូចដែលទេវតាបានប្រាប់គាត់) លោកយ៉ូសែបបានទទួលស្គាល់ដោយ ស្របច្បាប់ថាព្រះយេស៊ូវគឺជាកូននិងជាអ្នកគ្រងមរដករបស់គាត់។ នេះរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានក្លាយជា វង្សហ្លួងដាវីឌនៅក្នុងការគ្រងរាជលើបល្ល័ង្ករបស់ស្តេចដាវីឌ។
ដូច្នេះហើយ នៅក្នុងជំពូកទីមួយនេះ លោកម៉ាថាយបានបង្ហាញដល់យើងទាំងអស់គ្នាថាព្រះយេស៊ូវគឺជា ព្រះមែស្ស៊ីដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យានៅក្នុងការចាត់ព្រះអង្គឲ្យមកធ្វើជាស្តេចលើប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលលើសពីនេះ គាត់បានប្រាប់ដល់យើងទាំងអស់គ្នាថាព្រះមែស្ស៊ីគឺជា “អេម៉ាញូអែល” ហើយជា “ព្រះយេស៊ូវ”។ ព្រះនាមទាំងនេះប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថាព្រះអង្គទ្រង់ជាព្រះដែលគង់នៅជាមួយនឹង យើងហើយថាព្រះអង្គនឹងសង្រ្គោះយើងចេញពីអំពើបាបរបស់យើង។
