ព្រះយេស៊ូវចាត់សាវកទាំងដប់ពីរនាក់
កាលទ្រង់បានហៅពួកសិស្សទាំង១២នាក់មកហើយ នោះក៏ប្រទានឲ្យគេមានអំណាច អាចនឹងដេញអារក្សអសោចិ៍ ហើយនឹងមើលគ្រប់ទាំងជំងឺរោគា នឹងជរាពិការទាំងអស់ឲ្យបានជាផង
១០:១ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញសិទ្ធិអំណាចព្រះអង្គនៅក្នុងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ (ជំពូក ៥-៧) ហើយនឹងក្នុងការអស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ (ជំពូក ៨-៩) ។ ពេលនេះព្រះអង្គប្រទានសិទ្ធិអំណាចដល់ មនុស្សទាំងដប់ពីរនាក់។ ប្រយោគ “ មើលគ្រប់ទាំងជំងឺរោគា នឹងជរាពិការទាំងអស់ឲ្យបានជាផង” ត្រូវបានប្រើនៅក្នុងការរៀបរាប់ពីព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុង ៤:២៣ និង ៩:៣៥។ ពេលនេះ ប្រយោគនេះប្រើនៅក្នុងការរៀបរាប់ពីសិទ្ធិអំណាចដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គ។ ការនេះបង្ហាញថាបេសកកម្មរបស់ពួកសិស្សនោះគឺបន្តកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវដោយការធ្វើតាមអ្វីដែលពួកគេបានឃើញព្រះអង្គធ្វើ។
នេះជាលើកទីមួយដែលម៉ាថាយលើកឡើងពីក្រុមសិស្សទាំង១២នាក់។ ដូចដែលមានអំបូរទាំង ១២ នៅក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើសម នុស្ស ១២ នាក់អោយធ្វើជាសាវ័កដែលតាមរយៈអ្នកទាំងនោះដែលព្រះអង្គនឹងបង្កើតអោយមានប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះថ្មីមួយ៖ ពួកជំនុំ។ ពួកគាត់ត្រូវបានចាត់ឲ្យចេញ ទៅក្នុងនាមជាអ្នកធ្វើការប្រមូលចំរូតដំបូងគេបង្អស់ (៩:៣៧) ។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេជាចម្លើយសម្រាប់ សេចក្តីអធិស្ឋានដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ឲ្យគេអធិស្ឋាននោះ។
រីឯពួកសាវកទាំង១២នាក់ នោះដូចមានឈ្មោះខាងក្រោមនេះស្រាប់ គឺមុនដំបូងមានស៊ីម៉ូន ដែលហៅថាពេត្រុស១ អនទ្រេ ជាប្អូនគាត់១ យ៉ាកុប ជាកូនសេបេដេ១ នឹងយ៉ូហាន ជាប្អូនគាត់១ ភីលីព១ បារថូល៉ូមេ១ ថូម៉ាស១ ម៉ាថាយ ជាអ្នកយកពន្ធ១ យ៉ាកុប ជាកូនអាល់ផាយ១ លេបេ ដែលហៅថា ថាដេ១ ស៊ីម៉ូន ជាសាសន៍កាណាន១ ហើយនឹងយូដាស-អ៊ីស្ការីយ៉ុត ជាអ្នកដែលបញ្ជូនទ្រង់១។
១០:២-៤ សូមចំណាំថាពួកគេជាសិស្សនៅក្នុងខទី១ហើយជាសាវ័កនៅក្នុង ខ២។ តើអ្វីដែលធ្វើឲ្យ មានការផ្លាស់ប្តូរ? ចម្លើយនោះគឺពួកគាត់ត្រូវបានចាត់ឲ្យចេញទៅដោយព្រះយេស៊ូវ។ ពាក្យថា “សាវ័ក” មានន័យថា”ម្នាក់ដែលត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅ”។ វាគឺជាអ្នកតំណាង ដែលចាត់អោយចេញទៅប្រកាស និងធ្វើកិច្ចការក្នុងនាមអ្នកណាម្នាក់ទៀត។ ពួកសាវ័កគឺជាតំណាងរបស់ ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសដោយផ្ទាល់ ហើយបានចាត់អោយចេញទៅជាមួយនឹងសារ សិទ្ធិអំណាច និងព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គ។ លោកម៉ាថាយ បានកត់ត្រាពីឈ្មោះជាគូរៗ ដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ូវចាត់ពួកដប់ពីរនាក់ឲ្យចេញទៅជាគូរ (ម៉ាកុស ៦:៧)។
ការណែនាំសម្រាប់បេសកកម្ម (១០:៥-៤២)
ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ចាត់ពួក១២នាក់នេះ ឲ្យទៅដោយផ្តាំថា កុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាបែរទៅតាមផ្លូវរបស់សាសន៍ដទៃ ឬចូលទៅក្នុងទីក្រុងណា១របស់សាសន៍សាម៉ារីឡើយ ចូរទៅឯចៀមបាត់បង់របស់វង្សានុវង្សនៃពួកអ៊ីស្រាអែលវិញ។ ”
១០:៥-៦ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរបេសកកម្មលើកទីមួយពួកគាត់ត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅ “ចៀមបាត់បង់” នៃ អ៊ីស្រាអែលតែប៉ុណ្ណោះ (សូមមើលចំនុច ៩:៣៦)។ ការនេះគឺដើម្បីផ្តល់ឳកាសដល់សាសន៍យូដានៅក្នុង ការឆ្លើយតបជាមួយនឹងដំណឹងល្អមុនពេលដែលត្រូវប្រកាសនៅពាសពេញពិភពលោក (២៨:១៩-២០)។ ការពិតដែលថាព្រះយេស៊ូវបានយាងមកអ៊ីស្រាអែលជាដំបូងបំផុតបានបង្ហាញពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជា ម្ចាស់ចំពោះសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះអង្គ។ អ៊ីស្រាអែលអាចជាប្រជាជនដែលព្រះប្រើដើម្បីឲ្យនាំយកព្រះពរ ទៅពាសពេញពិភពលោក។
ហើយកំពុងដែលទៅ នោះចូរប្រកាសប្រាប់ថា នគរស្ថានសួគ៌ជិតដល់ហើយ
១០:៧ ពួកគាត់ត្រូវបានចាត់ឲ្យចេញទៅប្រកាសថា “នគរស្ថានសួគ៌ជិតមកដល់ហើយ”។ នេះគឺជា សេចក្តីប្រកាសដូចដែលលោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទ ហើយនឹងព្រះយេស៊ូវបានប្រកាសដែរ (៣:២; ៤:១៧) ។
ចូរប្រោសមនុស្សជំងឺឲ្យជា មនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ មនុស្សឃ្លង់ឲ្យជាស្អាត ហើយដេញអារក្សចេញផង អ្នករាល់គ្នាបានទទួលទទេ ត្រូវឲ្យទទេដែរ
១០:៨ ពួកគាត់ត្រូវបានចាត់ឲ្យចេញទៅប្រកាសសេចក្តីដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រកាស ហើយធ្វើព័ន្ធកិច្ច ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ។ ពួកគេនឹងប្រោលមនុស្សដែលមានជំងឺឲ្យបានជា (៨:៥-១៣;៩:១-៧, ២៧-៣៤) ប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ (៩:១៩-២៦) ប្រោសមនុស្សឃ្លង់ឲ្យជាស្អាត (៨:១-៤) ហើយនឹងបណ្តេញអារក្ស (៨:២៨-៣៤)។ ព្រះចេស្តា ហើយនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូវ នឹងធ្វើការតាមរយៈពួកគេ។ ការអស្ចារ្យទាំងនេះនឹងបញ្ជាក់ពីសេចក្តីដែលថានគរស្ថានសួគ៌មកដល់ នៅលើផែនដីហើយ។
ព្រះយេស៊ូវហាមពួកគេមិនឲ្យយកប្រាក់សម្រាប់ព័ន្ធកិច្ចដែលគេធ្វើនោះឡើយ។ រាជ្យនគរនៃព្រះ ហើយនឹងសិទ្ធិអំណាចពីព្រះយេស៊ូវត្រូវបានប្រទានឲ្យដល់ពួកសិស្សដោយឥតគិតថ្លៃ ដូច្នេះហើយ ការដែលលក់សេចក្តីនោះដើម្បីឲ្យបានកម្រៃ ឬយកប្រាក់ឈ្នួលសម្រាប់ការធ្វើការអស្ចារ្យនោះគឺខុសហើយ។
កុំឲ្យយកមាសប្រាក់ ឬលុយកាក់ ដាក់ក្នុងខ្សែក្រវាត់របស់អ្នកទៅឡើយ ក៏កុំឲ្យយកយាមសំរាប់តាមផ្លូវ ឬអាវ២ ស្បែកជើង ឬដំបងផង ដ្បិតអ្នកដែលធ្វើការ នោះគួរនឹងបានអាហារចិញ្ចឹមខ្លួន
១០:៩-១០ ពួកសិស្សអាចយកសំភារៈសំរាប់ការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេ (អាវ១ ស្បែកជើង និងដំបង)។ អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវហាមដល់ពួកគេនោះគឺជា ការទទួលបាន (κτήσησθε) ថែមទៀត។
សម្រាប់ការធ្វើដំណើរដ៏ខ្លីនេះ ពួកដប់ពីរនាក់អាចទទួលយកនូវភាពរាក់ទាក់ ដែលគេនឹងទទួលបាន ដោយព្រោះតែ “ដ្បិតអ្នកដែលធ្វើការ នោះគួរនឹងបានអាហារចិញ្ចឹមខ្លួន”។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនត្រូវទទួលបានមាសប្រាក់ ឬទ្រព្យសម្បត្តិនោះឡើយ។
នៅក្រុងណា ឬភូមិណា ដែលអ្នករាល់គ្នាចូលទៅ នោះត្រូវឲ្យសួររកអ្នកណាក្នុងទីនោះដែលគេគួរ រួចឲ្យនៅផ្ទះអ្នកនោះ ដរាបដល់អ្នកចេញទៅ កាលណាចូលទៅ ក៏ត្រូវជំរាបសួរអ្នកផ្ទះនោះដែរ បើអ្នកផ្ទះនោះគេគួរ នោះចូរឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់អ្នករាល់គ្នានៅផ្ទះនោះចុះ តែបើមិនគួរទេ នោះត្រូវឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តត្រឡប់មកលើអ្នករាល់គ្នាវិញ។ ”
១០:១១ នៅក្នុងវប្បធម៌នេះ វាគឺជាការរំពឹងថាមនុស្សនឹងអញ្ជើញអ្នកក្រៅដែលមកដល់ភូមិរបស់គេ អោយចូលទៅ ក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះហើយ ពួកសិស្សមានភាពងាយស្រួលនៅក្នុងការស្វែងរក ទីកន្លែងសម្រាក។ នៅពេល ដែលពួកគេរកបានកន្លែងសម្រាកហើយនោះ ពួកគេត្រូវមិនប្តូរពីផ្ទះមួយ ទៅផ្ទះមួយទៀតឡើយ ឬស្វែងរកកន្លែង ដែលស្រណុកជាងនោះឡើយ។ បេសកកម្មរបស់ពួកគេគឺជា កិច្ចការបរិសុទ្ធ ដូច្នេះហើយ គេមិនត្រូវខ្វល់ខ្វាយពី សេចក្តីសុខឡើយ តែត្រូវផ្តោតលើការបម្រើវិញ។
១០:១២-១៣ ពេលដែលពួកគេចូលទៅក្នុងផ្ទះណាមួយពួកគេគួរជំរាបសួរជាទំនៀមទំលាប់របស់ សាសន៍យូដានៃការជូនពរថា “សូមឲ្យសេចក្តីសុខសាន្តមានដល់ផ្ទះនេះ” (លូកា ១០:៥)។ ផ្ទះដែល “សក្តិសម” គឺជាផ្ទះដែលត្រៀមខ្លួននៅក្នុងការទទួលពួកសាវក ហើយនឹងសេចក្តីដែលគេប្រកាស។
បើអ្នកណាមិនទទួល ឬមិនស្តាប់តាមពាក្យអ្នក នោះត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាចុះពីផ្ទះនោះ ឬចេញពីក្រុងនោះ រួចរលាស់ធូលីពីជើងអ្នកចេញ
១០:១៤ រាល់ពេលដែលជនជាតិយូដាម្នាក់បានត្រឡប់មកប្រទេសអ៊ីស្រាអែលពីទឹកដីរបស់ពួកសាសន៍ ដទៃវិញ គាត់រលាស់ធូលីពីបាតជើងគាត់ចេញ។ វាគឺជាសញ្ញានៃការបដិសេធដែលបង្ហាញថាពួកគេត្រូវបាន ញែកចេញពី ពួកសាសន៍ដទៃ (កិច្ចការ ១៣:៥១)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលបង្គាប់សិស្សព្រះអង្គ អោយធ្វើដូចគ្នាដែរ។ ពួកគេត្រូវរាប់ផ្ទះរបស់សាសន៍យូដា ឬទីក្រុងណាដែលបដិសេធសេចក្តីប្រកាស របស់ពួកគេ ប្រៀបដូចជា ពួកសាសន៍ដទៃ (នោះគឺជា ពួកគេមិនមែនជាប្រជារាស្រ្តនៃព្រះ)។ ពួកសិស្សមាន ការទទួលខុសត្រូវនៅក្នុង ការនាំយកដំណឹងល្អដល់មនុស្ស ប៉ុន្តែវាមិនមែនជាកំហុសរបស់ពួកសិស្ស នោះឡើយ ប្រសិនបើមនុស្សបដិសេធ មិនជឿលើសេចក្តីដែលពួកគេបានប្រកាស។ ការដែលរលាស់ធូលី អោយអស់ពីជើងគឺជាការបង្ហាញទៅកាន់ មនុស្សទាំងនោះថា ភារកិច្ចរបស់ពួកសិស្សនៅក្នុងកន្លែងនោះ ត្រូវបានបញ្ចប់រួចហើយ។
ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា នៅថ្ងៃជំនុំជំរះ ក្រុងសូដុំម នឹងក្រុងកូម៉ូរ៉ា នឹងទ្រាំបានងាយជាជាងក្រុងនោះវិញ។
១០:១៥ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថាសេចក្តីជំនុំជំរះគឺផ្អែកលើរបៀបដែលមនុស្សឆ្លើយតបជាមួយអ្នក ដែលព្រះអង្គបានចាត់ឲ្យទៅ។ ពួកអ្នកដែលព្រះអង្គចាត់ឲ្យគេទៅនោះជាតំណាងឲ្យព្រះអង្គ ដូច្នេះហើយ ការដែលបដិសេធពួកគេនោះគឺជាការបដិសេធព្រះអង្គដែរ។ អស់អ្នកដែលបដិសេធព្រះអង្គនឹងត្រូវប្រឈម ជាមួយនឹងព្រះអង្គដែលទ្រង់នឹងជំនុំជំរះគេនៅថ្ងៃជំនុំជំរះ។ ក្រុងសុដុំម និងកូម៉ូរ៉ាត្រូវបានបំផ្លាញ ដោយព្រោះតែអំពើបាបរបស់ពួកគេ (លោកុប្បត្តិ ១៩; អេសាយ ១:៩; ម៉ាថាយ ១១:២២-២៤; ២ ពេត្រុស ២:៦; យូដាស ៧) ប៉ុន្តែទីក្រុងទាំងនេះមិនដែលបានឮដំណឹងល្អ ឬបានឃើញពីការអស្ចារ្យ ដ៏វិសេសនោះឡើយ។ នៅថ្ងៃជំនុំជំរះ ពួកអ្នកក្រុងសុដុំមនិងកូម៉ូរ៉ានឹងត្រូវជំនុំជំរះសម្រាប់អំពើបាបរបស់ ពួកគេ ប៉ុន្តែនឹងមានការដាក់ទោសដ៏អាក្រក់លើសទៅទៀតចំពោះពួកអ្នកដែលបដិសេធដំណឹងល្អរបស់ ព្រះមែស្ស៊ី។
នែ ខ្ញុំចាត់អ្នករាល់គ្នាឲ្យទៅ ដូចជាចៀមនៅកណ្តាលហ្វូងស្វាន ដូច្នេះ ចូរធ្វើជាអ្នកឆ្លាតដូចជាពស់ ហើយសុភាពដូចព្រាប
១០:១៦ ពេលនេះព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅសាវករបស់ព្រះអង្គពីបេសកកម្មរបស់ពួកគេទៅកាន់ ពិភពលោក។ ព្រះអង្គបង្គាប់ពួកគេពីរបៀបឆ្លើយតបចំពោះការបៀតបៀន។ ការដែលដែលធ្វើដូចជា “កូនចៀមនៅកណ្តាលហ្វូងស្វាន” មានន័យថាពួកគេនឹងស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ ហើយថានឹងមានមនុស្ស ដែលចង់បំផ្លាញពួកគេ។
ចៀមមិនដែលតយុទ្ធជាមួយនឹងហ្វូងចចកនោះឡើយ។ ដូចគ្នានេះដែរ គ្រីស្ទានមិនសងសឹកពេលគេ បៀតបៀននោះឡើយ។ ហេតុនេះ គ្រីស្ទានត្រូវការប្រាជ្ញាក្នុងការចៀសចេញពីការដែលត្រូវគេធ្វើបាប (ឆ្លាតដូចជាសត្វពស់) ហើយនឹងសុភាពដើម្បីកុំឲ្យគាត់ធ្វើបាបអ្នកដទៃ (សុភាពដូចជាសត្វព្រាប)។ ការនេះជាតុល្យភាពនៃប្រាជ្ញានិងសេចក្តីសុភាពដែលនឹងអនុញ្ញាតឲ្យគ្រីស្ទានបានរួចផុត ហើយនឹងបំពេញ បេសកកម្មរបស់ពួកគេទៅកាន់ពិភពលោក។
ត្រូវឲ្យប្រយ័ត្ននឹងមនុស្សលោក ដ្បិតគេនឹងបញ្ជូនអ្នករាល់គ្នាទៅពួកក្រុមជំនុំ ហើយនឹងវាយអ្នករាល់គ្នានឹងរំពាត់ នៅក្នុងសាលាប្រជុំ
១០:១៧ យើងឃើញពីបៀបដែល 'ហ្វូងឆ្កែចចក' នឹងវាយប្រហារ។ ពួកសាវកនឹងត្រូវបានប្រឈមមុខ ជាមួយការបៀតបៀនពីអំណាចសាសន៍យូដា។ ការដែលត្រូវរំពាត់នៅក្នុងសាលាប្រជុំគឺសំដៅទៅលើការ ដែលត្រូវវាត់នឹងខ្សែតីចំនួន ៣៩ ដង (១៣ នៅខាងមុខនិង២៦ពីខាងក្រោយលើដងខ្លួន ចោទិយកថា ២៥:៣; ២ កូរិនថូស ១១:២៤)។
អ្នករាល់គ្នានឹងត្រូវគេបញ្ជូនទៅនៅមុខចៅហ្វាយខេត្ត ហើយនៅចំពោះស្តេច ដោយព្រោះខ្ញុំ ទុកជាទីបន្ទាល់ដល់លោកទាំងនោះ ហើយនឹងពួកសាសន៍ដទៃដែរ
១០:១៨ ពួកសាវកនឹងត្រូវបានសួរចម្លើយនៅមុខពួកអ្នកមានអំណាចសាសន៍ដទៃ (ចៅហ្វាយខេត្ត និងស្តេច)។ ការនេះនឹងផ្តល់ឳកាសក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។ ដូច្នេះហើយ ការបៀតបៀននឹងនាំទៅការចំរើនដល់ដំណឹងល្អ ដូចដែលបទគម្ពីរកិច្ចការបានបង្ហាញ។
ប៉ុន្តែ កាលណាគេចាប់បញ្ជូនអ្នករាល់គ្នាទៅ នោះកុំឲ្យថប់ព្រួយពីបែបនិយាយ ឬពីពាក្យដែលត្រូវថាឡើយ ពីព្រោះសេចក្ដីដែលត្រូវនិយាយ នឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នានៅវេលានោះឯង ដ្បិតមិនមែនជាអ្នករាល់គ្នាដែលត្រូវនិយាយទេ គឺជាព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះវរបិតានៃអ្នកទេតើ ដែលទ្រង់មានបន្ទូលក្នុងខ្លួនអ្នកវិញ
១០:១៩-២០ ព្រះយេស៊ូវបានដាស់តឿនសាវរបស់ព្រះអង្គថាពួកគេនឹងត្រូវគេចាប់ចោទសួរ ប៉ុន្តែព្រះអង្គបានសន្យាថានឹងជួយដល់ពួកគាត់នៅក្នុងស្ថានភាពទាំងអស់នោះ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នឹងប្រទាននូវពាក្យដែលត្រូវនិយាយដល់ពួកគេ ហេតុនេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់នឹងមានបន្ទូល តាមរយៈពួកគេ (កិច្ចការ ៤:៨) ។
បងប្អូននឹងបញ្ជូនគ្នាឲ្យត្រូវស្លាប់ ឪពុកនឹងបញ្ជូនកូន ហើយកូននឹងលើកគ្នាទាស់នឹងឪពុកម្តាយ ព្រមទាំងសំឡាប់គាត់ផង មនុស្សទាំងអស់នឹងស្អប់អ្នករាល់គ្នា ដោយព្រោះឈ្មោះខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្នកណាដែលកាន់ខ្ជាប់ ដរាបដល់ចុងបំផុត អ្នកនោះនឹងបានសង្គ្រោះ
១០:២១-២២ ជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវត្រូវដឹងថាយើងនឹងត្រូវប្រឈមជាមួយនឹងការបៀតបៀន។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅពួកគេថាពួកគេនឹងត្រូវគេស្អប់ហើយនឹងត្រូវប្រឈមមុខជាមួយនឹងការប្រឆាំងហើយនឹងការក្បត់ពីមនុស្សគ្រប់ប្រភេទ,រួមទាំងក្រុមគ្រួសាររបស់គេផ្ទាល់។ ប៉ុន្តែពួកអ្នកជឿទាំងអស់មានសេចក្តីសន្យាដ៏អស្ចារ្យពីព្រះយេស៊ូវ។ សេចក្តីសន្យារបស់ព្រះអង្គគឺថា ពួកគេនឹងបានសេចក្តីសង្រ្គោះដ៏អស់កល្បជានិច្ចដែលជាការជំរុញទឹកចិត្តរបស់ពួកគេអោយទ្រាំទ្រនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ។ ព្រះយេស៊ូវគង់នៅជាមួយពួកគេគ្រប់ពេលវេលានៅក្នុង ការធ្វើអោយគេអាចទ្រាំទ្រនៅ ក្នុងការលំបាកដើម្បីឲ្យគេអាចយកឈ្នះបាន (២៨:២០) ។
កាលណាគេធ្វើទុក្ខ បៀតបៀនអ្នករាល់គ្នា ក្នុងក្រុងនេះ នោះត្រូវរត់ទៅឯក្រុង១ទៀតវិញ ដ្បិតខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា អ្នករាល់គ្នានឹងដើរ មិនទាន់ដល់គ្រប់ទាំងទីក្រុងនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅឡើយ នោះកូនមនុស្សនឹងបានមកដល់ហើយ។
១០:២៣ នៅពេលដែលពួកសាវកប្រឈមជាមួយនឹងការបៀតបៀននៅក្នុងទីក្រុងណាមួយនោះ ពួកគេគួរតែបានឃើញថានោះជាសញ្ញាដែលពួកគេត្រូវទៅកាន់ទីក្រុងមួយទៀត ដើម្បីប្រកាសដល់ទីនោះ។ មានទីក្រុងជាច្រើនដែលត្រូវទៅ ហើយពួកសាវកនឹងមិនអាចទៅកាន់ទីក្រុងទាំងអស់នេះទេ មុននឹងកូនមនុស្សមកដល់។
មានគំនិតជាច្រើនចំពោះអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានន័យនៅពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា "មុននឹងកូនមនុស្សមកដល់" នៅក្នុងខនេះ។ គំនិតដែលប្រសើរបំផុតនោះគឺ៖
(១) ចំនុចដែលថា “កូនមនុស្ស” ដកស្រង់ចេញពី ដានីយ៉ែល ៧:១៣។ នៅក្នុងសេចក្តីទំនាយនេះ មាន១អង្គដូចជាមនុស្សជាតិ ទ្រង់យាងមកក្នុងពពកឰដ៏អាកាសទ្រង់យាងមកឯព្រះដ៏មានព្រះជន្ម ពីបុរាណនោះ ហើយមានគេនាំចូលទៅចំពោះព្រះអង្គហើយសោយរាជ្យ (លូកា ២៣:៤២)។ ការនេះ បានកើតឡើងនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងទៅក្នុងពពកដើម្បីទៅសោយរាជ្យលើបល្ល័ង្កនៅស្ថានសួគ៌ (កិច្ចការ ១:៩-១១)។ ដែលនៅក្នុងពេលនោះ (ដែលជាពេល ដែលព្រះអង្គយាងទៅស្ថានសួគ៌នៅក្នុងឆ្នាំ ៣០នៃ គ,ស) ដែលពួកសិស្សអាចចេញពីអ៊ីស្រាអែលហើយចាប់ផ្តើមបេសកកម្មដល់ពួកសាសន៍ដទៃ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩-២០)។
(២) គំនិតមួយទៀតអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវមានន័យគឺជា ការយាងមករបស់ព្រះអង្គ នៅក្នុងការជំនុំជំរះ លើអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងឆ្នាំ៧០ នៃ គ,ស។ ការជំនុំជំរះនេះដែលជាលទ្ធនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ត្រូវបានបំផ្លាញ ហើយពួកសាសន៍យូដាចាកចេញពីទីក្រុងហើយខ្ចាត់ខ្ចាយទៅពាសពេញពិភពលោក។ ដូច្នេះហើយ,ពួកសាវកនឹងមានពេលវេលាតែមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អ នៅក្នុងក្រុងរបស់អ៊ីស្រាអែលមុនពេលដែលសេចក្តីជំនុះជំរះបានមកដល់ហើយពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវចាកចេញពីទឹកដីនោះ។
សិស្សមិនមែនលើសជាងគ្រូទេ ហើយបាវក៏មិនលើសជាងចៅហ្វាយខ្លួនដែរ បើសិស្សបានស្មើនឹងគ្រូ ហើយបាវបានស្មើនឹងចៅហ្វាយ នោះល្មមហើយ បើសិនជាគេហៅម្ចាស់ផ្ទះថា បេលសេប៊ូល នោះចំណង់បើពួកអ្នកនៅផ្ទះនោះទាំងប៉ុន្មាន តើគេនឹងហៅយ៉ាងនោះលើសជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត។
១០:២៤-២៥ គោលដៅរបស់សិស្សម្នាក់នោះគឺដើម្បីឲ្យបានដូចជាគ្រូរបស់គេ។ គ្មានអ្នកបាវណាគួររំពឹងថា នឹងត្រូវបានគេប្រព្រឹត្តល្អជាងចៅហ្វាយរបស់ខ្លួននោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើ ព្រះយេស៊ូវពិតជាគ្រូ ហើយចៅហ្វាយរបស់យើងមែននោះ នោះយើងគួរតែដឹងថាយើងនឹងត្រូវឆ្លងកាត់ ការបៀតបៀនដូចជា ព្រះអង្គបានបានឆ្លងកាត់ដែរ (១០:៣៤, ១២:២៤)។
ដូច្នេះ មិនត្រូវឲ្យខ្លាចគេឡើយ ដ្បិតគ្មានអ្វីគ្របបាំង ដែលមិនត្រូវបើកសំដែងចេញ ឬអ្វីលាក់លៀប ដែលមិនត្រូវបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់នោះទេ ការអ្វីដែលខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នានៅទីងងឹត នោះចូរសំដែងនៅទីភ្លឺ ហើយការអ្វី ដែលអ្នករាល់គ្នាឮនៅត្រចៀក នោះចូរថ្លែងប្រាប់ពីលើដំបូលផ្ទះវិញចុះ
១០:២៦-២៧ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវហេតុផលចំនួនបីថាហេតុអ្វីបានជាអ្នកដើរតាមព្រះអង្គមិនគួរភ័ យខ្លាចចំពោះការបៀតបៀន។
ទីមួយ នៅថ្ងៃជំនុំជំរះ គ្រប់គ្នានឹងបានឃើញព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់ ហើយនឹងបានយល់ច្បាស់ពី សេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អ។ ដូច្នេះហើយ អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវទាំងអស់មិនត្រូវភ័យខ្លាចនៅក្នុង ការប្រកាសដំណឹងល្អដោយភាពក្លាហាននោះឡើយ។ យើងអាចនឹងត្រូវគេប្រមាថមើលងាយក្នុងពេលនេះ ប៉ុន្តែនៅក្នុងជីវិតអស់កល្ប នោះ គ្រប់គ្នានឹងឃើញច្បាស់ថា ដំណឹងល្អដែលយើងបានប្រកាសពាសពេញ ពិភពលោកនោះជាសេចក្តីពិតវិញ។
ដំបូលដែលមានផ្ទៃរាបស្មើរនៅក្នុងអ៊ីស្រាអែលគឺប្រើសម្រាប់ធ្វើជាកន្លែងប្រកាសដំណឹងដល់មនុស្សដែលនៅខាងក្រោម។ កន្លែងទាំងនោះត្រូវបានបើកចំហរជាសាធារណៈដើម្បីអោយមនុស្សគ្រប់ទីកន្លែងអាចមើល ឃើញពីអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង (២ សាំយ៉ូអែល ១៦:២២)។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែបង្រៀនថា សិស្សរបស់ព្រះអង្គគួរតែប្រកាសដំណឹងល្អដោយបើកចំហរហើយជាសាធារណៈ។
កុំឲ្យខ្លាចចំពោះពួកអ្នកដែលសំឡាប់បានតែរូបកាយ តែពុំអាចនឹងសំឡាប់ដល់ព្រលឹងបាននោះឡើយ ស៊ូឲ្យខ្លាចព្រះអង្គវិញជាជាង ដែលទ្រង់អាចនឹងធ្វើឲ្យទាំងព្រលឹង នឹងរូបកាយវិនាសទៅក្នុងនរកផង
១០:២៨ ហេតុផលទីពីរដែលថាហេតុអ្វីបានជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវមិនគួរភ័យខ្លាចចំពោះ ការបៀតបៀននោះគឺដោយព្រោះតែពួកគេមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចហើយ។ ពួកអ្នកបៀតបៀនអាចសម្លាប់ បានតែរូបកាយតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែពួកគេមិនអាចសម្លាប់ព្រលឹងវិញ្ញាណបានឡើយ។ ពួកគេមិនអាចញែកយើង ចេញពីព្រះដែលជាប្រភពនៃជីវិតបាននោះឡើយ។
មនុស្សជាច្រើនបានគិតថាការដែលស្លាប់នោះគឺជារឿងដែលអាក្រក់បំផុតចំពោះមនុស្សម្នាក់។ ប៉ុន្តែមាន អ្វីមួយដែលកាន់តែអាក្រក់ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺ៖ បន្ទាប់ពីស្លាប់ទៅនោះ រូបកាយហើយនឹងព្រលឹង វិញ្ញាណ អាចនឹងត្រូវបំផ្លាញនៅក្នុងស្ថាននរក។ នេះជាសេចក្តីស្លាប់ទីពីរ (វិវរណៈ ២:១១, ២០:៦, ២០:១៤, ២១:៨)។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់អាចនឹងបំផ្លាញទាំងរូបកាយនិងព្រលឹងវិញ្ញាណនៅក្នុងស្ថាននរក។ ដូច្នេះហើយ គឺជាព្រះជាម្ចាស់ ដែលយើងត្រូវកោតខ្លាច មិនមែនជាមនុស្សនោះឡើយ។ គ្រីស្ទានម្នាក់ៗ កោតខ្លាចដល់ព្រះដោយព្រោះតែយើងបានដឹងថាព្រះអង្គទ្រង់ជាព្រះដែលពេញដោយឥទ្ធិឬទ្ធិ និងបរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែក៏ទុកចិត្តដល់ព្រះដោយព្រោះតែយើងបានដឹងថាព្រះអង្គជាព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។
តើគេមិនលក់ចាប២ថ្លៃ១លុយទេឬអី តែគ្មានចាបណាមួយធ្លាក់ទៅដី ឥតព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាជ្រាបឡើយ សូម្បីតែសក់ក្បាលរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏បានរាប់ទាំងអស់ដែរ
១០:២៩-៣០ ពួកអ្នកដែលដើរតាមប្រះយេស៊ូវមិនត្រូវមានការភ័យខ្លាចថា ព្រះមិនយកព្រះទ័យ ទុកដាក់ចំពោះយើងនោះឡើយ។ ព្រះវរបិតានៃយើងជ្រាបហើយយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះគ្រប់ផ្នែក ទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នា (លូកា ១២:៦; ២១:១៨, ១ ពេត្រុស ៥:៧)។ សត្វចាបគឺជាសត្វមានជីវិតដែលមានតម្លៃទាបបំផុតដែលដាក់លក់នៅទីផ្សារ។ សេន (ἀσσαρίου) គឺជាតម្លៃទាបបំផុតនៅក្នុងកាក់ប្រាក់រ៉ូម៉ាំង។ សត្វចាបមិនសូវជាសំខាន់ ហើយមានតម្លៃថោក ប៉ុន្តែគ្មានមួយ ណាដែលនឹងធ្លាក់ទៅដីដែលត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះវរបិតានៃអ្នកនោះឡើយ។ ការដែល “ធ្លាក់ទៅដី” មានន័យថាស្លាប់។ ប្រសិនបើព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ទ្រង់មានព្រះវត្តមានសម្រាប់សត្វ ដែល មិនសូវសំខាន់ដូចជាសត្វចាបនោះ ប្រាកដជាព្រះអង្គទ្រង់នឹងនៅជាមួយនឹងសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលព្រះអង្គបានជ្រាបគ្រប់ទាំងចំនុចតូចៗរបស់គេទៅទៀតជាយ៉ាងណា សូម្បីតែចំនួនសក់ដែលនៅលើ ក្បាលគេផង។
ដូច្នេះហើយហេតុផលទីបីដែលថាហេតុអ្វីបានជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវមិនត្រូវមានការភ័យខ្លាចចំពោះការបៀតបៀននោះគឺដោយព្រោះតែព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងយើង។ សូមចំណាំថានៅក្នុងភាសាក្រិច នៅក្នុង ខទី ២៩ (ἄνευ τοῦ Πατρὸς ὑμῶν) មានន័យថា “ដាច់ឆ្ងាយពីព្រះវរបិតានៃអ្នក”។ មានការបកប្រែជាច្រើនបានបន្ថែមពាក្យថា “ជ្រាប” ឬ “ដឹង” ឬ “យល់ព្រម” ប៉ុន្តែលោកម៉ាថា យមិនបានធ្វើដូច្នេះនោះឡើយ។ អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានសន្យានឹងយើងនៅក្នុងខគម្ពីរនេះគឺជា ព្រះវត្តមានដ៏វិសេសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលគង់នៅជាមួយនឹងយើង។ សត្វចាបនឹងធ្លាក់ចុះ ពួកសិស្ស នឹងត្រូវគេសម្លាប់ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចា ស់តែងតែគង់នៅជាមួយនឹងយើងជានិច្ច។ ដូច្នេះហើយ កុំឲ្យភ័យខ្លាច ឡើយ នៅពេលដែលមាន ការបៀតបៀនមកដល់។ គ្មានអ្វីដែលកើតមានឡើងឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះវរបិតា នៃអ្នក ដែលទ្រង់តែងតែគង់នៅជាមួយនឹងអ្នកនោះឡើយ។
យ៉ាងនោះ មិនត្រូវឲ្យខ្លាចឡើយ អ្នករាល់គ្នាមានដំឡៃលើសជាងចាបជាច្រើន
១០:៣១ ពួកអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវមិនត្រូវភ័យខ្លាចថាជីវិតរបស់គេគ្មានសំខាន់នោះឡើយ។ មនុស្សមួយចំនួនគិតថា ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះតែការធំៗតែប៉ុណ្ណោះ មិនមែន លើគ្រប់ទាំងការលំអិតតូចតាចនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា ព្រះវរបិតាទ្រង់យកព្រះទ័យ ទុកដាក់ទោះទាំងរបស់ដែលបង្កើតមកតូចទាប ហើយមិនសូវសំខាន់ ដូចជាសត្វចាបជាដើម។ ការនេះគួរតែបានផ្តល់នូវទំនុកចិត្តដល់យើងទាំងអស់គ្នាថាព្រះអង្គទ្រង់ក៏យកព្រះទ័យទុកដាក់គ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នាដែរ។
គ្រប់ទីកន្លែងដែលដំណឹងល្អនៃរាជ្យនគរត្រូវបានប្រកាសនៅទីនោះនឹងមានការប្រឆាំងជំទាស់។ ប៉ុន្តែពួកអ្នកប្រកាសដំណឹងល្អមិនត្រូវមានការភ័យខ្លាចនោះឡើយ។ ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះ ទ្រង់ទតមើលពី លើសត្វស្លាប ហើយជ្រាបអស់ទាំងចំនួនសក់នៅលើក្បាលរបស់មនុស្សម្នាក់យ៉ាងណា នោះព្រះអង្គ នឹងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គក្នុងពេលដែលគេបម្រើព្រះអង្គដោយស្មោះត្រង់ ផងដែរ។
ដូច្នេះ អស់អ្នកណាដែលទទួលថ្លែងប្រាប់ពីខ្ញុំ នៅមុខមនុស្សលោក នោះខ្ញុំនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីអ្នកនោះ នៅចំពោះព្រះវរបិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដែរ តែអ្នកណាដែលមិនព្រមទទួលស្គាល់ខ្ញុំ នៅមុខមនុស្សលោកទេ នោះខ្ញុំក៏មិនព្រមទទួលស្គាល់អ្នកនោះ នៅចំពោះព្រះវរបិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដែរ។
១០:៣២-៣៣ ពួកអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវត្រូវតែទទួលស្គាល់ព្រះអង្គជាសាធារណៈ (ម៉ាកុស ៨:២៨; លូកា ១២:៨-០; រ៉ូម ១:១៦, ១០:៩)។ ប្រសិនបើយើងមិនទទួលស្គាល់ព្រះអង្គទេនោះ យើងមិនអាចនឹងរំពឹងថាព្រះអង្គនឹងទទួលស្គាល់យើងនោះឡើយ។ ជោគវាសនាដ៏អស់កល្បជានិច្ច របស់មនុស្សម្នាក់ៗ ពឹងផ្អែកលើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវនឹងមានបន្ទូលអំពីគាត់នៅចំពោះព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា។ ដូច្នេះហើយ យើងមិនត្រូវបដិសេធព្រះអង្គឡើយ។ សូមចំណាំថា ព្រះយេស៊ូវមិនមែនសំដៅលើការដែល បដិសេធព្រះអង្គដែលស្ថិតនៅក្រោមសម្ពាធនោះឡើយ (ដូចជាលោកពេត្រុស) ប៉ន្តែជាការដែលបដិសេធ ព្រះអង្គម្តងហើយម្តងទៀតនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។
កុំឲ្យស្មានថា ខ្ញុំមកនឹងតាំងឲ្យមានសេចក្ដីមេត្រីនៅផែនដីឡើយ ខ្ញុំមិនមែនមក ដើម្បីតាំងឲ្យមានសេចក្ដីមេត្រីទេ គឺឲ្យមានដាវវិញ
១០:៣៤ ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលថាព្រះអង្គយាងមកដើម្បីធ្វើឲ្យមានសង្រ្គាមនោះឡើយ ប៉ុន្តែថានឹងមានការតតាំងដោយព្រោះតែមនុស្សមួយចំនួនដែលបានដើរតាមព្រះអង្គ ហើយនឹងមាន អ្នកដែលនឹងមិនដើរតាមព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ៣:១៧; លូកា ១២:៥១-៥៣)។ ការនេះនឹងបែងចែកមនុស្ស ទាំងអស់ឲ្យទៅជាពីរក្រុម៖ យើងអាចជាក្រុមដែលនៅជាមួយព្រះអង្គ ឬជាក្រុមដែលប្រឆាំងនឹងទ្រង់។ ដូច្នេះហើយ ពាក្យថា “ដាវ” ដែលព្រះយេស៊ូវនាំមក មិនមែនជាសង្រ្គាមនោះឡើយ ប៉ុន្តែជាការបែកចែកបក្សពួករបស់មនុស្សទៅវិញទេ សូម្បីតែនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារក៏ដោយ។
ដ្បិតខ្ញុំបានមក ដើម្បីនឹងនាំឲ្យគេទាស់នឹងឪពុកខ្លួន ឲ្យកូនស្រីទាស់នឹងម្តាយ ហើយកូនប្រសាស្រីទាស់នឹងម្តាយក្មេក ឯពួកសត្រូវរបស់អ្នកណា នោះគឺជាពួកអ្នកនៅផ្ទះជាមួយនឹងខ្លួននោះឯង អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ឪពុក ឬម្តាយ ជាជាងខ្ញុំ នោះមិនគួរនឹងខ្ញុំទេ ហើយអ្នកណាដែលស្រឡាញ់កូនប្រុស ឬកូនស្រី ជាជាងខ្ញុំ នោះក៏មិនគួរនឹងខ្ញុំដែរ
១០:៣៥-៣៧ នេះជាការដកស្រង់ចេញពី មីកា ៧:៦។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា ការដើរតាមព្រះអង្គនឹងនាំទៅរកការបៀតបៀនពីសមាជិកក្រុមគ្រួសារ (ខ២១)។ ដូច្នេះហើយ មានការសម្រេចចិត្តដែលត្រូវធ្វើរវាងព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងគ្រួសារ។ យើងគួរតែគោរពប្រតិបត្តិដល់ ឪពុកម្តាយរបស់យើង (១៩:១៧-១៩) ហើយស្រឡាញ់ដល់កូនរបស់យើង ប៉ុន្តែការប្តេជ្ញារបស់យើង ត្រូវតែព្រះយេស៊ូវជាលេខមួយ លើសជាងទំនាក់ទំនងរបស់យើងទៅទៀត។
អ្នកណាដែលមិនយកឈើឆ្កាងខ្លួន មកតាមខ្ញុំ អ្នកនោះមិនគួរនឹងខ្ញុំឡើយ
១០:៣៨ នេះគឺជាលើកទីមួយដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីឈើឆ្កាងទៅកាន់សិស្សរបស់ ព្រះអង្គ។ សម្រាប់ពួកគាត់មានន័យថាគឺជាការរងទារុណកម្ម ហើយនឹងការស្លាប់ដោយអាម៉ាស់។ ពេលតែមួយដែ លមនុស្សផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួននោះ គឺជាពេលដែលលីទៅកន្លែងដែលត្រូវជាប់ឆ្កាង។ ពេលដែល ពួកគេធ្វើដូចនេះ ពួកគេរងទុក្ខជាសាធារណៈដោយការអាម៉ាស់ ប្រមាថនិងសើចចំអកពីហ្វូងមនុស្ស។ ជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបាន ទ្រាំទ្រ ហើយជាអ្វីដែលព្រះអង្គហៅសិស្សព្រះអង្គឲ្យទ្រាំទ្រដែរ។
នេះជាអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាដោយព្រោះតែសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។ តើយើងស្រឡាញ់ព្រះអង្គល្មឲ្យយើងធ្វើដូចគ្នាថ្វាយ ទ្រង់ដែរទេ? សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា ការដែល “ផ្ទុកឈើឆ្កាង” មានន័យថា ជាការទទួលយក នូវភាពអាម៉ាស់ ការរងទុក្ខ ការបៀតបៀន ហើយសូម្បីតែការស្លាប់ ដោយព្រោះតែការប្តេជ្ញារបស់ ចំពោះសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ លោកីយ៍នឹងបដិសេធ យើងចំពោះ ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែព្រះនៃសកលលោកនឹងទទួលយកយើង ហើយហៅយើងថាជាកូនរបស់ ព្រះអង្គ។
អ្នកណាដែលរកបានជីវិតខ្លួន នោះនឹងត្រូវបាត់ជីវិតទៅ តែអ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយយល់ដល់ខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងបានជីវិតវិញ។
១០:៣៩ មេរៀនដែលមាននៅក្នុងខនេះគឺសំខាន់ណាស់។ វាគឺជាសេចក្តីបង្រៀនតែមួយរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលមាន នៅក្នុងដំណឹងល្អទាំងបួន (ម៉ាថាយ ១០:៣៩, ១៦:២៥; លូកា ៩:២៤, ១៧:៣៣; យ៉ូហាន ១២:២៥)។ អ្នកណាដែលចង់ «រកបាន» ជីវិតក្នុងពេលនេះ ដោយការរស់នៅសម្រាប់ខ្លួនគេ (ហើយ ដូច្នេះបដិសេធក្នុង ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ) នឹងត្រូវ «បាត់» ជីវិត នៅគ្រាមកដល់។
ពាក្យថា “ជីវិត” មិនមែនជា βιος (ជីវិតរាងកាយ) ប៉ុន្តែជា ψυχη (ផ្តោតលើខាងព្រលឹងវិញ)។ ព្រះយេស៊ូវមានន័យថា ប្រសិនបើយើងរស់នៅ ដើម្បីតែខ្លួនយើង យើងនឹងបាត់បង់ជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ យ៉ាងពិតប្រាកដ នោះគឺជាជីវិតជាមួយនឹងព្រះ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា៖ «អ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយយល់ខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងបានជីវិតវិញ»។ ការនេះមានន័យថា ប្រសិនបើ យើងបាត់ជីវិតដែលគិតតែខ្លួនឯ ងជាទីមួយ ហើយរស់នៅថ្វាយព្រះយេស៊ូវ នោះយើងនឹងរស់នៅ អស់កល្បជានិច្ច (១០:២៩-៣០)។ សម្រាប់អស់អ្នកណា ដែលបដិសេធខ្លួនឯង លីឈើឆ្កាង ហើយដើរតាមព្រះយេស៊ូវ នឹងទទួលបានជីវិតអស់ កល្បជានិច្ច។
អ្នកតំណាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ
ពីខទី ១៦ដល់ខ៤០បានផ្តោតសំខាន់លើការបៀតបៀននិងការបដិសេធចំពោះតំណាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវបញ្ចប់សេចក្តីបង្រៀននេះជាមួយនឹងសេចក្តីសន្យាដែលថាអស់អ្នកណាដែលទទួលពួកអ្នកទាំងនោះនឹងបានរង្វាន់។
អ្នកណាដែលទទួលអ្នករាល់គ្នា នោះឈ្មោះថាទទួលខ្ញុំ ហើយអ្នកណាដែលទទួលខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថាទទួលព្រះអង្គ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមកដែរ
១០:៤០ ការដែល “ទទួល” អ្នកប្រកាសដំណឹងរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាការដែលស្វាគមន៍ពួកគេ ហើយនឹងទទួលយកសេចក្តីដែលគេប្រកាស។ សិស្សម្នាក់គឺជាតំណាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ដូច្នេះហើយ អ្នកណាដែលទទួលសិស្សម្នាក់ ទទួលព្រះយេស៊ូវ ហើយដែលទទួលព្រះយេស៊ូវនោះគឺជាការទទួល ព្រះវរបិតា (“ព្រះអង្គ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក; យ៉ូហាន ៨:១៩; ១៦:៣;១ យ៉ូហាន ២:២៣; ៤:១៥; ៥:១, ៥:១០-១២; ២ យ៉ូហាន ៩)។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយាងចូលទៅក្នុងផ្ទះជាមួយនឹងអ្នកប្រកាសរបស់ ព្រះយេស៊ូវ ហើយរបៀបដែលមនុស្សម្នាក់ឆ្លើយតបជាមួយនឹងអ្នកប្រកាសដំណឹងរបស់ព្រះអង្គនោះ គឺជាការល្បងនៃទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះ (២៥:៣១-៤៦)។
អ្នកណាដែលទទួលហោរា ពីព្រោះជាហោរា អ្នកនោះនឹងបានរង្វាន់ ដូចជារង្វាន់របស់ហោរា ឯអ្នកណាដែលទទួលមនុស្សសុចរិត ពីព្រោះជាមនុស្សសុចរិត នោះនឹងបានរង្វាន់ ដូចជារង្វាន់របស់មនុស្សសុចរិតដែរ
១០:៤១ ព្រះយេស៊ូវគឺជាហោរាហើយជាមនុស្សសុចរិត។ អស់អ្នកដែលព្រះអង្គចាត់ឲ្យទៅនោះជាតំណាង របស់ព្រះអង្គ (២ កូរិនថូស ៥:២០) ។ ពួកគេជា “ហោរា”ដោយព្រោះតែពួកគេប្រកាសពីព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ហើយ “សុចរិត” ដោយព្រោះតែពួកគេត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតដោយសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ដោយព្រោះតែគេជាតំណាងរបស់ព្រះអង្គនោះហើយការដែលបានប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេ យ៉ាងនោះក៏ដូចជាបានធ្វើថ្វាយព្រះអង្គដែរ (១៨:៥; ២៥:៤៥; លូកា ៩:៤៨)។ ព្រះយេស៊ូវទតមើលរបៀបដែលមនុស្សម្នាក់ ប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកតំណាងព្រះអង្គ ហើយប្រទានរង្វាន់ដល់គាត់ដូចដែលគាត់បានធ្វើការទាំងនោះថ្វាយ ព្រះយេស៊ូវដោយផ្ទាល់យ៉ាងនោះឯង។
អ្នកណាដែលឲ្យទឹកត្រជាក់តែ១កែវ ទៅកូនក្មេងតូច១នេះផឹក ពីព្រោះជាសិស្សខ្ញុំ នោះខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា អ្នកនោះមិនបាត់រង្វាន់ខ្លួនឡើយ។
១០:៤២ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវទាំងអស់គឺជា “កូនក្មេងតូច” ដែលជាមនុស្សគ្មានមុខតំណែងនៅក្នុង សង្គមដែលប្រឆាំងនឹងពួកគេនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលមនុស្សទទួលស្គាល់សារៈសំខាន់នៃ “កូនតូច” ទាំងនេះជាតំណាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ នោះពួកគេនឹងទទួលអ្នកទាំងនោះដោយ ភាពរួសរាយរាក់ទាក់ ហើយនឹងទទួលបានរង្វាន់។ សូម្បីតែកិច្ចការនៃសេចក្តីសប្បុរសដ៏ តូចមួយ (ការដែលឲ្យទឹកត្រជាក់មួយកែវ) ដែលមនុស្សនោះធ្វើចំពោះសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវក៏នឹងបានរង្វាន់ដែរ។
