ពួកផារិស៊ីនិងពួកសាឌូស៊ីចង់ឃើញទីសំគាល់
ពួកផារិស៊ី នឹងពួកសាឌូស៊ី គេមកល្បួងទ្រង់ សូមឲ្យសំដែងទីសំគាល់១ពីលើមេឃឲ្យគេឃើញ
១៦:១ ព្រះយេស៊ូវបានយាងត្រឡប់មកទឹកដីរបស់សាសន៍យូដាវិញ ហើយភ្លាមនោះ ពួកអ្នកទាស់នឹង ព្រះអង្គមកពីពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានបន្តទាស់នឹងទ្រង់។ ពួកគេបានមកល្បងទ្រង់ព្រះអង្គ ហើយសុំឲ្យ ព្រះអង្គ សំដែងទីសំគាល់ដោយព្រះចេស្តាព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើការអស្ចារ្យ ជាច្រើនមកហើយ ដោយព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គ ដែលមកពីព្រះ (យ៉ូហាន ៣:២)។ បញ្ហានោះមិនមែន ដោយព្រោះតែ ខ្វះភស្តុតាងនោះឡើយ។ បញ្ហានោះគឺជា ភាពខ្វាក់ភ្នែកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា ទាំងនោះ។ ពួកផារិស៊ីជាមនុស្ស “បាំងភ្នែក” “មនុស្សខ្វាក់” ហើយជា “អ្នកដឹកនាំខ្វាក់” (ម៉ាថាយ ២៣: ១៧-២៤) ជាពួកអ្នកដែលតែងតែ បដិសេធព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាកុស ៣:៦, ៣:២២)។ ពួកផារិស៊ី និងពួកសាឌូស៊ីបានឃើញព្រះយេស៊ូវប្រោស ជំងឺនិងបណ្តេញវិញ្ញាណអាក្រក់ជាច្រើន ប៉ុន្តែពួកគេ នៅតែ មិនជឿលើព្រះអង្គ។ ពួកគេមកដើម្បីនឹងល្បង ព្រះអង្គ ហើយសូមឲ្យព្រះអង្គធ្វើទីសំគាល់ ១ពីសិទ្ធិអំណាច របស់ព្រះអង្គ។
តែទ្រង់មានបន្ទូលឆ្លើយថា ដល់ល្ងាចអ្នករាល់គ្នានិយាយថា មេឃនឹងល្អ ពីព្រោះក្រហម ហើយដល់ព្រឹក នោះអ្នករាល់គ្នាក៏ថា នៅថ្ងៃនេះនឹងមានព្យុះភ្លៀង ព្រោះមេឃក្រហមស្រទំ ឱមនុស្សកំពុតអើយ អ្នករាល់គ្នាចេះសំគាល់សណ្ឋានរបស់មេឃមែន តែពុំអាចនឹងស្គាល់ទីសំគាល់នៃសម័យនេះបានទេ
១៦:២-៣ ពួកផារិស៊ីនិងពួកសាឌូស៊ីយល់ពីទីសំគាល់នៃអាកាសធាតុ ប៉ុន្តែគេមិនអាចបកស្រាយពី “ទីសំគាល់នៃពេលវេលា” បានឡើយ។ ទីសំគាល់ទាំងនេះបញ្ជាក់ពីព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងរាជ្យនគររបស់ ព្រះអង្គដែលបានមក (១១:៤-៦; ១២:២៨)។
ពូជដំណអាក្រក់ ហើយកំផិត គេចេះតែរកទីសំគាល់ តែនឹងគ្មានទីសំគាល់ណាបានប្រទានមកគេ ក្រៅពីទីសំគាល់តែមួយនោះទេ គឺហោរាយ៉ូណាស រួចទ្រង់យាងចោលគេបាត់ទៅ។
១៦:៤ “ពូជដំណអាក្រក់ ហើយកំផិត” គឺជាមនុស្សដែលមិនមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ។ ដោយព្រោះតែពួកគេ មិនស្មោះត្រង់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណចំពោះព្រះដែលពួកគេមិនអាចមើលឃើញថា ព្រះយេស៊ូវជាអ្វីនោះឡើយ។ “ទីសំគាល់ហោរាយ៉ូណាស់” គឺជាការរស់ពីសុគតឡើងវិញ។ ដូចដែលលោកយ៉ូណាសបាននៅក្នុងពោះត្រីធំអស់រយៈពេលបីថ្ងៃ ហើយក្រោយមក ព្រះបានប្រោសគាត់ឲ្យរួចនោះ ព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវសុគតនៅក្នុងផ្នូររយៈពេលបីថ្ងៃក្រោយមកព្រះនឹង ប្រោសព្រះអង្គឲ្យមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញដែរ។
ពួកសិស្សឆ្លងទៅឯត្រើយម្ខាង តែគេភ្លេចយកនំបុ័ងទៅ គ្រានោះ ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ចូរឲ្យពិចារណា ហើយប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះដំបែរបស់ពួកផារិស៊ី នឹងពួកសាឌូស៊ីឲ្យមែនទែន
១៦:៥-៦ ព្រះយេស៊ូវដាស់តឿនសិស្សរបស់ព្រះអង្គអំពី “ដំបែ” របស់ពួកផារិស៊ីនិងពួកសាឌូស៊ី។ អ្វីដែល ព្រះអង្គសំដៅនោះគឺជាសេចក្តីបង្រៀនរបស់ពួកផារិស៊ីនិងពួកសាឌូស៊ីអាចនឹងមានឥទ្ធិពលដល់ពួកសិស្សហើយប៉ះពាល់ដល់សេចក្តីជំនឿរបស់គេ (ខ១២)។
គេក៏រិះគិតគ្នាថា ប្រហែលជាដោយព្រោះយើងមិនបានយកនំបុ័ងមកទេដឹង 8កាលព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជ្រាប នោះក៏មានបន្ទូលថា ឱមនុស្សមានជំនឿតិចអើយ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នារិះគិតគ្នា អំពីដំណើរដែលមិនបានយកនំបុ័ងមកដូច្នេះ
១៦:៧-៨ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីឥទ្ធិពលអាក្រក់ ប៉ុន្តែពួកសិស្សគិតថាព្រះអង្គមានបន្ទូលពី អាហារទៅវិញ។ កង្វល់របស់ពួកគេអំពីនំប៉័ងបង្ហាញថាពួកគេនៅតែមាន “ជំនឿតិច” (៨:២៦, ១៤:៣១)។ ប្រសិនបើគេមានសេចក្តីជំនឿខ្លាំង នោះពួកគេនឹងមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការ ដែលគ្មាននំប៉័ង នោះឡើយ ដោយព្រោះតែពួកគេបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវមានព្រះចេស្តាអាចផ្គត់ផ្គង់រាល់ទាំងសេចក្តីត្រូវការ របស់គេបាន។
តើអ្នករាល់គ្នានឹកមិនទាន់ឃើញ ឬមិនចាំពីនំបុ័ង៥ នឹងមនុស្ស៥ពាន់នាក់ ហើយដែលអ្នករាល់គ្នាប្រមូលបានប៉ុន្មានកន្ត្រកនោះទេឬអី ឬពីនំបុ័ង៧ នឹងមនុស្ស៤ពាន់នាក់ ហើយដែលប្រមូលបានប៉ុន្មានកំប្រោងទេឬអី
១៦:៩-១០ ព្រះយេស៊ូវរំលឹកដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គអំពីការអស្ចារ្យពីរ ពេលដែលព្រះអង្គចំអែត ហ្វូងមនុស្ស យ៉ាងធំដោយចំនួននំប៉័ងហើយនឹងត្រីតែបន្តិចទេ។
ហេតុដូចម្តេចបានជាអ្នករាល់គ្នានឹកមិនទាន់ឃើញថា មិនមែនពីនំបុ័ងដែលខ្ញុំប្រាប់ឲ្យប្រយ័ត្ន ពីដំបែរបស់ពួកផារិស៊ី នឹងពួកសាឌូស៊ីនោះទេ នោះទើបគេបានយល់ថា មិនមែនពីដំបែនំបុ័ង ដែលទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់ឲ្យគេប្រយ័ត្នទេ គឺពីលទ្ធិរបស់ពួកផារិស៊ី នឹងពួកសាឌូស៊ីវិញ។
១៦:១១-១២ ពេលនេះ ពួកសិស្សបានយល់ហើយថា ព្រះយេស៊ូវបានដាស់តឿនពួកគេពីគ្រោះថ្នាក់នៃ សេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយ។
ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះមែស្ស៊ី
កាលព្រះយេស៊ូវ បានយាងមកដល់ក្រវល់ក្រុងសេសារា-ភីលីពហើយ នោះទ្រង់មានបន្ទូលសាកសួរពួកសិស្សថា តើមនុស្សទាំងឡាយ គេថាកូនមនុស្សជាអ្នកណា
១៦:១៣ ស្រុកសេសារា-ភីលីពមានចំងាយ ៤០គីឡូម៉ែត្រពីភាគខាងជើងនៃសមុទ្រកាលីឡេ។
ពួកសិស្សទូលឆ្លើយថា ខ្លះថាជាយ៉ូហាន-បាទីស្ទ ខ្លះទៀតថាជាអេលីយ៉ា ហើយខ្លះទៀតថាជាយេរេមា ឬហោរាណាមួយ
១៦:១៤ មនុស្សភាគច្រើនមានការភាន់ចំពោះចំនុចថាព្រះយេស៊ូវជាអ្នកណា។ គំនិតដែលដូចគ្នាជាច្រើន នោះគឺថា ព្រះអង្គជាហោរាម្នាក់ដែលមានជីវិតរស់ឡើងវិញ អាចជាយ៉ូហានបាប់ទីស្ទឬជាអេលីយ៉ា ឬជាយេរេមា ឬ “ជាហោរាណាមួយ”។ ហ្វូងមនុស្សបានឃើញការអស្ចារ្យដែលព្រះអង្គបានធ្វើ ហើយបានស្តាប់ឮសេចក្តីដែលព្រះអង្គបង្រៀនរួចហើយ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែមិនយល់ដោយព្រោះតែពួកគេ មិនបានដើរតាមព្រះអង្គ។ ដើម្បីអោយបានស្គាល់ព្រះអង្គច្បាស់ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែដើរតាមព្រះអង្គ អោយបានគៀក។
ទ្រង់មានបន្ទូលសួរថា ចុះឯអ្នករាល់គ្នាវិញ តើថាខ្ញុំជាអ្នកណា
១៦:១៥ ព្រះយេស៊ូវសួរសិស្សព្រះអង្គថា តើពួកគេគិតថាព្រះអង្គជាអ្នកណា។ នេះគឺជាសំនួរដ៏សំខាន់បំផុត សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ តើអ្នកថាព្រះយេស៊ូវជាអ្នកណា? ចម្លើយរបស់យើងចំពោះសំនួរនេះនឹងសំរេចពីអានាគតដ៏អស់កល្បរបស់យើង។
ស៊ីម៉ូន-ពេត្រុសទូលឆ្លើយថា ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់
១៦:១៦ ព្រះយេស៊ូវគឺជា “ព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់”។ "ព្រះគ្រីស្ទ" គឺជាតួនាទីរបស់ព្រះអង្គ "ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ" គឺជាភាពជាព្រះរបស់ព្រះអង្គ (នោះគឺជា លក្ខណៈអស់កល្បរបស់ព្រះអង្គ)។ ព្រះនាម “ព្រះគ្រីស្ទ” គឺដូចគ្នាជាមួយនឹងពាក្យនៅក្នុងភាសាហេប្រឺ “មែស្ស៊ី”។ ទាំងពីរមានន័យថា “មួយអង្គដែលបានជ្រើសតាំង”។ “ព្រះរាជបុត្រា” សំដៅលើទំនាក់ទំនងយ៉ាងវិសេសរបស់ព្រះយេស៊ូវ ជាមួយនឹងព្រះវរបិតា (៣:១៧, ១១:២៧, ១៧:៥) ទំនាក់ទំនងដ៏អស់កល្បជានិច្ចដែល គ្មានការចាប់ផ្តើមហើយគ្មានការបញ្ចប់។ “ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់” គឺជាព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែល បានប្រើនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់នៅក្នុងការបង្ហាញពីព្រះដ៏ពិតជា រូបសំណាក់ដែលគ្មានជីវិតដែលបាន បង្កើតដោយមនុស្សពីថ្មឬឈើ។ ព្រះមានជីវិតនៅក្នុងព្រះអង្គទ្រង់ ហើយជាប្រភពជីវិត និងជាអង្គបុគ្គលទ្រទ្រង់ជីវិតគ្រប់ទាំងអស់។
រួចព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលតបថា អ្នកស៊ីម៉ូន កូនយ៉ូណាសអើយ អ្នកមានពរ ដ្បិតមិនមែនជាសាច់ឈាម ដែលបានសំដែងឲ្យអ្នកស្គាល់ទេ គឺព្រះវរបិតានៃខ្ញុំដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌វិញ
១៦:១៧ ការយល់ដឹងរបស់លោកពេត្រុសដែលស្គាល់ថាព្រះយេស៊ូវជានរណានោះមិនមែនមកពីមនុស្ស ណាម្នាក់ ឬគំនិតរបស់គាត់ផ្ទាល់នោះឡើយ។ តែជាការបើកសំដែងដែលបានប្រទានដល់គាត់ពីព្រះវរបិតា ដ៏ជាព្រះ។ ការដែលបានយល់ថាព្រះយេស៊ូវជានរណានោះ មនុស្សម្នាក់នោះត្រូវការ ការបើកសំដែងពី ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះ (យ៉ូហាន ៦:៤៤, ៦:៦៥; ១០:២៩)។ ពួកអ្នកជឿមាន ការទទួលខុសត្រូវនៅក្នុងការប្រាប់មនុស្សអំពីព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែយើងក៏ត្រូវការអធិស្ឋាន ដើម្បីសូមឲ្យព្រះ បើកចំហចិត្ត ហើយនិងគំនិតគេដើម្បីឲ្យបានស្គាល់ព្រះអង្គផងដែរ។
ខ្ញុំប្រាប់អ្នកថា អ្នកឈ្មោះពេត្រុស ខ្ញុំនឹងតាំងពួកជំនុំខ្ញុំនៅលើថ្មដានេះ ហើយទ្វារស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នឹងមិនដែលឈ្នះពួកជំនុំឡើយ
១៦:១៨ ព្រះយេស៊ូវប្រទានឈ្មោះដល់ស៊ីម៉ូនថា “ពេត្រុស” ពេលដែលព្រះអង្គបានហៅគាត់តាំងពី លើកដំបូង (យ៉ូហាន ១:៤២)។ ពាក្យនោះមានន័យថា “ថ្មដា” ប៉ុន្តែមិនត្រូវបានប្រើជាឈ្មោះ ពីមុននោះឡើយ។ ពេលនេះ ព្រះយេស៊ូវពន្យល់ពីសារៈសំខាន់នៃឈ្មោះថ្មីនេះ។ ព្រះយេស៊ូវជ្រើសរើស ពាក្យនេះសម្រាប់ធ្វើជាឈ្មោះរបស់ស៊ីម៉ូនដោយព្រោះតែតួនាទី ដែលព្រះអង្គបានរៀបចំសម្រាប់គាត់ ដែលជាគ្រឹះនៃពួកជំនុំ។ ព្រះយេស៊ូវនឹងតាំងពួកជំនុំព្រះអង្គលើ ពួកសាវ័កហើយនឹងហោរារបស់ព្រះអង្គ (អេភេសូ ២:២០) ហើយលោកពេត្រុសនឹងធ្វើជាអ្នកដឹកនាំគេ នៅក្នុងចំណោមពួកសាវ័កទាំងអស់។ ពាក្យថា “ពួកជំនុំ” (ἐκκλησία) មានន័យថា “ហៅឲ្យចេញមក”។ ពាក្យនេះសំដៅលើមនុស្សដែលគេហៅឲ្យជួបជុំគ្នា។ ពួកជំនុំរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាអស់អ្នកដែលបានទទួល ការបើកសំដែងពីព្រះជាម្ចាស់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ (ដូចលោកពេត្រុសបានទទួល)។
ពួកជំនុំរបស់ព្រះយេស៊ូវនឹងមិនត្រូវបញ្ឈប់ដោយ “ទ្វារនៃស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់” បាននោះឡើយ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ទ្វារស្ថានឃុំព្រលឹង (שְׁאוֹל) តែងតែមានន័យថា “សេចក្តីស្លាប់” (អេសាយ ២៨:១០; ទំនុកដំកើង ៩:១៣; ១០៧:១៨; យ៉ូប ៣៨:១៧)។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថាសេចក្តីស្លាប់គ្មានអំណាចនៅក្នុងការបញ្ឈប់ពួកជំនុំបានឡើយ (ហេព្រើរ ២:១៤-១៥)។ សេចក្តីស្លាប់មិនអាចឃុំឃាំងព្រះយេស៊ូវទុកបានឡើយ (កិច្ចការ ២:២៤, ២:៣១)។ តាមរយៈការរស់ពីសុគតឡើងវិញ ព្រះអង្គបានរំលំទ្វារនៃសេចក្តីស្លាប់ ហើយយាងមកក្នុងនាមជា អ្នកដែលមានជ័យជំនះ។ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គបានយកឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ពួកជំនុំនឹងមិនស្លាប់នោះ ឡើយ ប៉ុន្តែនឹងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវវិញ។
ខ្ញុំនឹងឲ្យកូនសោនៃនគរស្ថានសួគ៌ដល់អ្នក បើអ្នកនឹងចងទុកអ្វីៗនៅផែនដី នោះនឹងត្រូវចងទុកនៅលើស្ថានសួគ៌ដែរ ហើយបើអ្នកនឹងស្រាយអ្វីៗនៅផែនដី នោះនឹងត្រូវស្រាយនៅស្ថានសួគ៌ដែរ
១៦:១៩ កូនសោរបើកទ្វារដើម្បីឲ្យមនុស្សអាចចូលទៅក្នុងបាន។ កូនសោរដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានឲ្យនៅ ត្រង់នេះគឺសម្រាប់នគរស្ថានសួគ៌នៅលើផែនដី (ដែលជាពួកជំនុំ)។ លោកពេត្រុសត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវ កូនសោរដែលនឹងអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សបានចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរនៃព្រះនៅលើផែនដីនេះ។ កូនសោរគឺជា ការប្រកាសថាព្រះយេស៊ូវជានរណា ដែលលោកពេត្រុសទើបតែបានប្រកាស។ តាមរយៈការប្រកាសអំពី ព្រះយេស៊ូនោះ ព្រះយេស៊ូវបន្ថែមទៅក្នុងពួកជំនុំនូវអស់អ្នកដែលទទួលបាន សេចក្តីសង្រ្គោះ (កិច្ចការ ២:៤៧, ១៦:៥) ហើយក៏ជាការតាំងពួកជំនុំព្រះអង្គដែរ (ខ១៨)។ លោកពេត្រុសបានបំពេញ តួនាទីរបស់គាត់ តាមរយៈការប្រកាសអំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលបានបើកទ្វារនគរស្ថានសួគ៌នៅលើផែនដី ដល់សាសន៍យូដា (កិច្ចការ ២) ហើយដល់សាសន៍ដទៃ (កិច្ចការ ១០)។
នៅពេលដែលកូនសោរបានបើកទ្វារនៃនគរស្ថានសួគ៌នៅលើផែនដីហើយនោះ មនុស្សដែលបានចូលទៅ ក្នុងនោះ ពួកគេត្រូវតែបានបង្រៀនពីអ្វីដែលបានអនុញ្ញាតនិងអ្វីដែលហាមឃាត់នៅក្នុងពួកជំនុំ។ ការដែល “ចងទុក” ហើយនឹង “ស្រាយ” គឺជាពាក្យដែលត្រូវបានប្រើដោយគ្រូសាសន៍យូដា ដែលមានការទាក់ទងជាមួយនឹងច្បាប់។ ការដែល “ស្រាយ” មានន័យថា អនុញ្ញាត; ការដែល “ចងទុក”មានន័យថា ហាមឃាត់។ សូមចំណាំថា សិទ្ធិអំណាចនេះគឺមិនមែនសម្រាប់តែ លោកពេត្រុសតែប៉ុណ្ណោះទេ។ នៅក្នុង ម៉ាថាយ ១៨:១៨ ព្រះយេស៊ូវប្រទាននូវការទទួលខុសត្រូវដូចគ្នានេះ ដល់ពួកសាវកគ្រប់គ្នា។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវប្រទានការទទួលខុសត្រូវនៅក្នុងការប្រកាសពីអ្វី ដែលអនុញ្ញាតនិងអ្វីដែលហាមឃាត់នៅក្នុងពួកជំនុំដល់ពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ (ដូចជាមានក្នុង កិច្ចការ ១៥:១-៣៥)។ ការដែលធ្វើដូច្នេះ ពួកគេនឹងត្រូវការ ការបើកសំដែងពីស្ថានសួគ៌។
ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថា មិនថាអ្វីដែលពួកសាវ័កចងទុក ឬស្រាយនៅលើផែនដីនេះនោះឡើយ គឺជាអ្វីដែលបានចងទុក ឬបានស្រាយនៅលើស្ថានសួគ៌រួចហើយ។ ពួកសាវ័កនឹងមិនសម្រេចចំពោះអ្វីដែល ស្ថានសួគ៌ធ្វើនោះឡើយ; ស្ថានសួគ៌ជាអ្នកសម្រេចពីអ្វីដែលពួកសាវ័កធ្វើវិញ។ ហេតុនេះហើយ នេះជាសេចក្តីសន្យាពីការបើកសំដែងពីស្ថានសួគ៌ដែលនឹងប្រាប់ពួកសាវ័កពីបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះពីអ្វីដែលអនុញ្ញាតឬហាមឃាត់នៅក្នុងពួកជំនុំ (កិច្ចការ ១១:១-១៨, ១៨:៩-១០)។
ពួកសាវ័កបានទទួលការបើកសំដែងពីព្រះ ហើយបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីនេះ។ នេះគឺជា សិទ្ធិអំណាចដ៏អស់កល្បសម្រាប់ពួកជំនុំគ្រប់ជំនាន់ទាំងអស់។ នេះគឺជាគ្រឹះដែលព្រះយេស៊ូវតាំងពួកជំនុំ របស់ព្រះអង្គ។ គ្មានអ្នកណាអាចផ្លាស់ប្តូរ ឬបន្ថែមអ្វីលើសេចក្តីទាំងនេះបានឡើយ។ គ្មានសាវ័កថ្មីណានោះ ឡើយ។ គ្រឹះដែលបានដាក់ចុះហើយនោះ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែតាំងពីលើគ្រឹះនោះ។ ដូចអ្នកសាងសង់ ដែលល្អ ព្រះយេស៊ូវបានចាប់ផ្តើមការសាងសង់របស់ព្រះអង្គនៅលើគ្រឹះដ៏រឹងមាំ។ ពេលនេះ ព្រះអង្គកំពុងតែតាំងគ្រីស្ទានដ៏ពិតឡើងលើគ្រឹះមួយនោះ។ យើងមិនមែនតាំងពួកជំនុំឡើងដោយពឹងផ្អែក លើគំនិតដ៏មានប្រជាប្រិយភាពរបស់មនុស្សនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតាំងពួកជំនុំព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គកំពុងធ្វើការនោះលើគ្រឹះនៃការបើកសំដែងដែលព្រះបានប្រទានដល់សាវ័ករបស់ព្រះអង្គ ដែលពួកគេបានកត់ត្រានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ ប្រសិនបើយើងមិនស្ថិតលើគ្រឹះនោះទេ យើងមិនមែនជាពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គនោះឡើយ។
រួចទ្រង់ហាមពួកសិស្ស មិនឲ្យគេប្រាប់ដល់អ្នកណាថា ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទឡើយ។
១៦:២០ ពួកសាសន៍យូដាទន្ទឹងរង់ចាំព្រះមេស៊ីដើម្បីមកតាំងរាជនៅលើផែនដី។ ព្រះយេស៊ូវបានមកធ្វើ កិច្ចការ នោះ ប៉ុន្តែមិនមែនតាមរបៀបដែលពួកគេបានរំពឹងនោះឡើយ។ ពួកគេគិតថាព្រះមេស៊ីនឹង ដឹកនាំពួកគេប្រឆាំង ជាមួយនឹងរ៉ូម៉ាំង ហើយទទួលបានសេរីភាពសម្រាប់អ៊ីស្រាអែល។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវ មិនបានយាងមកដើម្បីយក ឈ្នះរ៉ូម៉ាំងនោះឡើយ។ ព្រះអង្គបានយាងមកដើម្បីយកឈ្នះសត្រូវដ៏ធំបំផុត របស់មនុស្ស នោះគឺជាអំពើបាប សាតាំង និងសេចក្តីស្លាប់។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់សិស្សព្រះអង្គមិនឲ្យប្រាប់អ្នកណាម្នាក់ថា ព្រះអង្គជា ព្រះមេស៊ីនៅឡើយទេ។ មុនពេលដែលពួកគេអាចប្រកាសពីព្រះយេស៊ូវថាទ្រង់ជាព្រះមេស៊ីនោះ ពួកគេត្រូវរៀន អំពីលក្ខណៈដ៏ពិត នៃបេសកកម្មរបស់ព្រះមេស៊ីជាមុនសិន។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពីការសុគត និងការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ
តាំងពីគ្រានោះមក ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ចាប់ផ្តើមប្រាប់ដល់ពួកសិស្សថា ទ្រង់ត្រូវតែយាងទៅឯក្រុងយេរូសាឡិម ហើយត្រូវរងទុក្ខជាច្រើននៅដៃនៃពួកចាស់ទុំ ពួកសង្គ្រាជ នឹងពួកអាចារ្យ ហើយត្រូវគេធ្វើគុតផង តែក្រោយ៣ថ្ងៃមក ទ្រង់នឹងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ
១៦:២១ ពេលនេះព្រះយេស៊ូវលើកឡើងពីការដែលមាននៅក្នុងបេសកកម្មរបស់ព្រះអង្គ។ នេះគឺជា លើកទីមួយក្នុងចំណោមការលើកឡើងទាំងបួនដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពីការឆ្កាងនិងការរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ (១៦:២១; ១៧:២២-២៣; ២០:១៧-១៩; ២៦:២)។ ព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវរងទុក្ខ ហើយសុគតសម្រាប់អំពើបាបរបស់ពិភពលោក។ ពួកសាវ័កពិបាកនឹងយល់ពី ការនេះខ្លាំងណាស់។
បេសកកម្មរបស់ព្រះមេស៊ីមានរួមជាមួយនឹងការរងទុក្ខ ការបដិសេធ និងការសុគត។ ព្រះយេស៊ូវមាន បន្ទូលថាព្រះអង្គត្រូវតែរងទុក្ខនិងត្រូវគេធ្វើគត់។ នេះជាបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវធ្វើ កិច្ចការទាំងនេះ ដោយព្រោះតែគ្មានផ្លូវណាផ្សេងទៀតដែលអាចសង្រ្គោះមនុស្សបាននោះឡើយ។ ទោះបីជា ព្រះយេស៊ូវមានអំណាច ហើយនឹងសិទ្ធនៅក្នុងការចៀសចេញពីការរងទុក្ខរបស់មនុស្សជាតិក៏ដោយ ព្រះអង្គ បានទទួលព្រមសម្រាប់ធ្វើកិច្ចការនោះដើម្បីជាថ្លៃលោះសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង ក្នុងការចុះចូលចំពោះ ផែនការណ៍របស់ព្រះវរបិតាព្រះអង្គ (អេសាយ ៥៣:១០; ម៉ាកុស ១០:៤៥; កិច្ចការ ២:២៣, ៣:១៨, ៤:២៣-២៨)។ នេះគឺជាអ្វីដែលផ្ទុយស្រឡះពីការរំពឹងរបស់សាសន៍យូដា ចំពោះព្រះមេស៊ី ទោះបីជាត្រូវបាន បើកសំដែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ក៏ដោយ (លោកុប្បត្តិ ៣:១៥; អេសាយ ៥២:១៣-៥៣:១២; សាការី ១២:១០; ទំនុកតម្កើង ២២ & ៦៩)។
នោះពេត្រុសក៏នាំទ្រង់មកជិត ចាប់តាំងទូលជំទាស់ថា ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមទ្រង់ប្រណីអង្គទ្រង់វិញ ការនោះមិនត្រូវមកដល់ទ្រង់ឡើយ
១៦:២២ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងគ្រូហើយនឹងសិស្ស ក្នុងវប្បធម៌សាសន៍យូដា វាគឺជាការមិនគួរគប្បីសម្រាប់សិស្សកែតម្រូវគ្រូរបស់គេនោះឡើយ។ ការដែល “ចាប់តាំងទូលជំទាស់” គ្រូរបស់ខ្លួន (ដូចជាពេត្រុសធ្វើនេះ) គឺខុសខ្លាំងណាស់។ ការជំទាស់របស់លោកពេត្រុសបង្ហាញថា គាត់មិនបានយល់ពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវយាងមកដើម្បីធ្វើនោះឡើយ។ លោកពេត្រុសមិនបានយល់ពី ផែនការណ៍របស់ព្រះសម្រាប់សេចក្តីសង្រ្គោះហើយគាត់ក៏បាននិយាយ ទាស់នឹងផែនការណ៍នោះ ដូចជាប្រសិនបើគាត់នឹងមិនអនុញ្ញាតឱ្យវាកើតឡើងទេ។
តែទ្រង់បែរទៅមានបន្ទូលនឹងគាត់ថា សាតាំងអើយ ចូរថយទៅក្រោយអញទៅ ឯងជាសេចក្ដីបង្អាក់ដល់ចិត្តអញ ព្រោះមិនចេះគិតតាមគំនិតនៃព្រះសោះ គឺគិតតាមតែគំនិតរបស់ម នុស្សលោកវិញ
១៦:២៣ នៅពេលដែលលោកពេត្រុសថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទនោះគឺជាការដែលព្រះ បានបើកសំដែងដល់គាត់។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលលោកពេត្រុសជំទាស់នឹងព្រះយេស៊ូវនោះ គំនិតរបស់គាត់គឺតាម តែគំនិតរបស់មនុស្សលោកវិញ មិនមែនគិតតាមគំនិតរបស់ព្រះសោះ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “សាតាំងអើយ ចូរថយទៅក្រោយអញទៅ” ដែលមានន័យថា ‘ចៀសផ្លូវអញ’។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលថា ពេត្រុសត្រូវ បានអារក្សសណ្ឋិតនោះឡើយ ប៉ុន្តែពេត្រុសត្រូវបានបញ្ឆោតដោយសាតាំងនៅក្នុងការនិយាយទាស់នឹង ផែនការណ៍របស់ព្រះ។
ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថាលោកពេត្រុសកំពុងធ្វើជា “អ្នកបង្អាក់” (σκάνδαλον)។ ពាក្យថា ថ្មដែលដុះចេញពីដី ដែលដុំថ្មដែលធ្វើជាឧបសគ្គ។ ពេត្រុសមានន័យថា ជាថ្មដាដែលរឹងមាំសម្រាប់សង់ពីលើ ប៉ុន្តែគាត់បានធ្វើជាថ្ម ដែលធ្វើអោយមនុស្សជំពប់ដួលទៅវិញ។ នេះជាអ្វីដែលកើតឡើងនៅពេលដែលគ្រីស្ទាន មិនចេះគិតតាមគំនិតនៃព្រះសោះ គឺគិតតាមតែគំនិតរបស់ មនុស្សលោកវិញ។
ដោយមិនបានដឹងខ្លួន លោកពេត្រុសបានល្បួងព្រះយេស៊ូវដូចដែលសាតាំងបានល្បួងព្រះអង្គនៅទី រហោស្ថានដែរ (ម៉ាថាយ ៤:១-១១)។ វាជាសេចក្តីល្បួងនៃការចៀសវាងពីការរងទុក្ខ ហើយនឹងប្រើប្រាស់ ព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គដើម្បីបម្រើខ្លួនឯង ជាជាងការស្តាប់តាមព្រះ។ លោកពេត្រុសមិនបានយល់ថា ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើ ឈើឆ្កាងជាផែនការណ៍របស់ព្រះនោះឡើយ។ គាត់បានមើលឃើញថាព្រះយេស៊ូវជាព្រះមេស៊ី ប៉ុន្តែមិនបានដឹងថាព្រះអង្គត្រូវតែ រងទុក្ខនោះឡើយ។
លោកពេត្រុសនៅតែគិតថាព្រះមែស្ស៊ីត្រូវតែជាអ្នកដឹកនាំដ៏មានអំណាចម្នាក់ហើយមិនអាចយល់ថា បេសកកម្មរបស់ព្រះអង្គត្រូវមកសុគតនោះឡើយ។ នៅពេលណាដែលពេត្រុសនៅតែផ្ចង់ចិត្តរបស់គាត់លើ គំនិតរបស់មនុស្សនោះ (មហច្ឆតាអាត្មានិយមរបស់គាត់ចំពោះចំនុចថាមានន័យយ៉ាងណានៅក្នុងការធ្វើជា អ្នកដើរតាមព្រះមែស្ស៊ី) បេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវមិនសមហេតុផលចំពោះគាត់នោះឡើយ។ ហេតុនេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាតើអ្វីដែលពួកសិស្សត្រូវបានត្រាស់ហៅឲ្យមកនោះ នៅក្នុងខបន្ទាប់។
ភាពជាសិស្សពិត
រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៅពួកសិស្សទាំងអស់គ្នាថា បើអ្នកណាចង់មកតាមខ្ញុំ នោះត្រូវឲ្យលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោលចេញ ហើយផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនមកតាមខ្ញុំចុះ
១៦:២៤ ព្រះយេស៊ូវទើបតែកែតម្រូវការយល់ដឹងរបស់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គពីហេតុផលដែល ព្រះអង្គយាងមក។ ពួកគេបានគិតថាព្រះអង្គយាងមកដើម្បីសោយរាជ្យ ព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅ ពួកគេថាព្រះអង្គយាងមកដើម្បីសុគត។ ពេលនេះព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ពួកគេត្រូវតែលះកាត់ចិត្តខ្លួន ឯងហើយស្ម័គ្រចិត្តលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេដើម្បីដំណឹងល្អដូច្នោះដែរ។ ពេលនេះ ព្រះអង្គមានបន្ទូលអំពី ចំនុចសំខាន់បីចំពោះភាពជាសិស្ស។
“លះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោល” មានន័យថា បដិសេធខ្លួនអ្នក នោះគឺជាត្រូវនិយាយថា ‘ទេ’ ចំពោះខ្លួនអ្នក ហើយនឹងផែនការណ៍របស់អ្នក ដើម្បីអោយអ្នកអាចនិយាយថា ‘បាទ/ចាស’ ចំពោះព្រះហើយនឹងព្រះហឫទ័យ ព្រះអង្គចំពោះជីវិតអ្នក។ នេះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ហើយព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើងឲ្យបានធ្វើដូចជា ព្រះអង្គដែរ។ យើងបានលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោល យើងនៅពេលដែលយើងបន្ទាបខ្លួនចុះចូលចំពោះព្រះ ហើយស្តាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ទាំងស្រុង។ ការដែលបដិសេធខ្លួនយើងគឺជាការដែលទាស់ នឹងគំនិតខាងលោកីយ៍។ លោកីយ៍ប្រាប់យើង ឲ្យឈោងចាប់គោលដៅរបស់យើង ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងធ្វើដូច្នោះ យើងមិនអាចដើរតាមព្រះយេស៊ូវ បានឡើយ។ យើងត្រូវតែ ធ្វើការសម្រេចចិត្តថាជីវិតរបស់យើង នឹងត្រូវដឹកនាំ ដោយខ្លួនយើ ងឬដឹកនាំដោយព្រះ។ ការដែលលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោលចេញមានន័យថា ទុកព្រះហើយនឹងរាជ្យនគរ របស់ព្រះអង្គជាលេខមួយ។
“ការដែលផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួន” មានន័យថាការលះបង់ ដូចជាព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ព្រះជន្មព្រះអង្គ សម្រាប់ យើងទាំងអស់គ្នា។ ដូច្នេះហើយ ពេលដែលអ្នកផ្ទុកឈើឆ្កាងរបស់ខ្លួននោះ អ្នកកំពុងតែធ្វើតាមគំរូរបស់ ព្រះអង្គហើយ។ ជាការដែលទទួលថា “អ្នកបានត្រូវឆ្កាងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ” ហើយពេលនេះត្រូវរស់នៅ ដោយសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះអង្គ (កាឡាទី ២:២០)។ ជាការដែលស្ម័គ្រចិត្តនៅក្នុង ការចែករំលែកក្នុង ការរងទុក្ខនៃព្រះគ្រីស្ទ រួមទាំងសេចក្តីអាម៉ាស់ផ្សេងៗ ការបដិសេធ ឬការបៀតបៀន ដែលយើងទទួលដោយព្រោះតែទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ។ ក្នុងនាមជាសិស្សម្នាក់ របស់ព្រះយេស៊ូវត្រូវតែចែករំលែកការរងទុក្ខរបស់ព្រះអង្គមុនពេលដែលយើងអាចចែករំលែកនៅក្នុងសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ។ ការដែលផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនគឺក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ប៉ុន្តែសិរីល្អហើយនឹងរង្វាន់នឹងមកដល់ក្នុង ពេលខាងមុខពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកសោយរាជ្យ។
“មកតាមខ្ញុំចុះ”។ ជាសិស្សម្នាក់គឺត្រូវបានហៅអោយដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ ការនេះមានន័យថាយើងត្រូវ ស្វែងយល់ពីព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ១០:១៤-១៦) ស្គាល់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ហើយត្រូវបានដឹកនាំដោយព្រះវិញ្ញាណ របស់ព្រះអង្គ (រ៉ូម ៨:១៤)។ ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវ គឺត្រូវដើរតាមផ្លូវដូចគ្នាដែលព្រះអង្គបានដើរ (នោះគឺជា ការចុះចូល ហើយនឹងស្តាប់តាមព្រះ) ហើយដើរទន្ទឹមជាមួយនឹងព្រះអង្គនៅក្នុងទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និតលើផ្លូវនោះ (១យ៉ូហាន ២:៦)។ ក្នុងពេលដែលយើង ធ្វើដូចនេះ យើងនឹងបានដូចជាព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើង គ្រប់ជំហ៊ាន ដែលយើងឈាន (ម៉ាថាយ ២៨:១៨-២០)។
ព្រោះអ្នកណាដែលចង់ឲ្យរួចជីវិត នោះនឹងបាត់ជីវិតទៅ តែអ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ នោះនឹងបានវិញ
១៦:២៥ នៅក្នុងខនេះ ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាពីហេតុផលថាហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវលះ កាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោលចេញ ហើយផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនឯង ហើយដើរតាមព្រះអង្គ។ ដើម្បីឲ្យយើងអាចមាន “ជីវិត”។ ពាក្យថា “ជីវិត” មិនមែនជា βιος (ជីវិតរាងកាយ) ប៉ុន្តែជា ψυχη (ផ្តោតលើខាងព្រលឹងវិញ)។ ព្រះយេស៊ូវមានន័យថា ប្រសិនបើយើងរស់នៅ ដើម្បីតែខ្លួនយើង យើងនឹងបាត់បង់ជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ យ៉ាងពិតប្រាកដ នោះគឺជាជីវិតជាមួយនឹងព្រះ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា៖ «អ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ នោះនឹងបានវិញ»។ ការនេះមានន័យថាប្រសិនបើយើងបាត់ជីវិតដែលគិតតែខ្លួនឯងជាទីមួយ ហើយ រស់នៅថ្វាយព្រះយេស៊ូវ នោះយើងនឹងរស់នៅអស់កល្បជានិច្ច។
ភាពខុសគ្នារវាងគ្រីស្ទានម្នាក់ ហើយនឹងមនុស្សផ្សេងទៀតគឺជាការផ្ចង់ចិត្តនៅក្នុងជីវិតរបស់គ្រីស្ទានម្នាក់ បានប្តូរពីខ្លួនគាត់ទៅឯព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ជីវិតរបស់គាត់មិនមែនគ្រាន់តែ រស់នៅតាមផែនការ ហើយនឹង គោលដៅរបស់គាត់ទៀតនោះឡើយ ប៉ុន្តែរស់នៅថ្វាយព្រះ ដែលទ្រង់ធ្វើការតាមផែនការណ៏របស់ព្រះអង្គ នៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់។ គាត់មិនមានសាសនា ដែលគាត់ត្រូវធ្វើនោះឡើយ គាត់មានព្រះមួយអង្គ ដែលគាត់ស្គាល់ច្បាស់ ស្រឡាញ់ ហើយស្តាប់តាមព្រះអង្គ។ តាមការចុះចូលចំពោះការឃុំគ្រងជីវិត របស់គាត់ចំពោះព្រះ (“បាត់ជីវិត”) ហើយទទួលបំណងព្រះហឫទ័យ ព្រះដែលសម្រាប់គាត់នោះ គាត់នឹងបានជីវិតដ៏ពិតប្រាកដ ដែលជា ជីវិតដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយ ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងនាមជា ព្រះវរបិតារបស់គាត់ នៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គ។ នេះជាជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដែលព្រះយេស៊ូវ ប្រទានដល់អស់អ្នក ដែលដើរតាមព្រះអង្គ។
ដ្បិតបើមនុស្សណានឹងបានលោកីយទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ ឬតើមនុស្សនឹងយកអ្វីទៅដូរ ឲ្យបានព្រលឹងខ្លួនវិញ
១៦:២៦ ព្រះយេស៊ូវបានប្រៀបធៀបពីអ្វីដែលមនុស្សអាចទទួលបានក្នុងជីវិតនេះហើយនឹងតម្លៃនៃព្រលឹង របស់មនុស្សម្នាក់។ ព្រះអង្គបានសង្ខេបថាគ្មានអ្វីមួយនៅក្នុងពិភពលោកនេះមានតម្លៃជាងព្រលឹងរបស់អ្នក នោះឡើយ។ ប្រសិនបើគ្មានអ្វីណាមួយនៅក្នុងពិភពលោកនេះដែលមានតម្លៃដូចព្រលឹងរបស់អ្នកនោះ នោះគ្មានអ្វីមួយនៅក្នុងពិភពលោកដែលសក្តិសមអោយអ្នកលះបង់ព្រលឹងរបស់អ្នកនោះឡើយ។ ដើម្បីស្គាល់ពីតម្លៃនៃព្រលឹងរបស់អ្នក សូមមើលពីតម្លៃដែលព្រះយេស៊ូវបានបង់ថ្លៃដើម្បីជួយសង្រ្គោះ ព្រលឹងអ្នក។
ព្រោះកូនមនុស្សនឹងមកក្នុងសិរីល្អនៃព្រះវរបិតា ជាមួយនឹងពួកទេវតារបស់លោក គ្រានោះលោកនឹងសងដល់គ្រប់គ្នា តាមការដែលបានធ្វើរៀងខ្លួន
១៦:២៧ ការនេះសំដៅលើការយាងមកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវជាលើកទីពីរ (ម៉ាថាយ ២៤:២៧ ២៦:៦៤; កិច្ចការ ១:១១; ១ ថែស្សាឡូនិច ៤:១៦;២ ថែស្សាឡូនិច ១:៦-១០; វិវរណៈ ១:៧)។ លើកទីមួយ ព្រះយេស៊ូវយាងមកក្នុងនាមជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ (យ៉ូហាន ៣:១៦-២១) ប៉ុន្តែ លើកទីពីរព្រះអង្គ នឹងយាងមក ក្នុងនាមជាចៅក្រម (វិវរណៈ ១៩)។ ព្រះយេស៊ូវសន្យាថា សិស្សរបស់ព្រះអង្គ នឹងទទួលបានរង្វាន់ ពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ។
ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ក្នុងពួកអ្នកដែលឈរនៅទីនេះ មានអ្នកខ្លះមិនត្រូវភ្លក់សេចក្ដីស្លាប់ ទាល់តែបានឃើញកូនមនុស្សមកក្នុងនគររបស់លោក។
១៦:២៨ តើព្រះយេស៊ូវមានន័យយ៉ាងដូចម្តេចដែលថា “កូនមនុស្សមកក្នុងនគររបស់លោក”? យោងតាម បរិបទដូចនេះ គឺទំនងជាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពីការផ្លាស់ប្រែរបស់ព្រះអង្គ។ នៅក្នុងដំណឹងល្អ ម៉ាថាយ ម៉ាកុស និងលូកា ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលពីសេចក្តីសន្យានេះមុនពេលផ្លាស់ប្រែរបស់ព្រះអង្គ ដែលត្រូវបានឃើញដោយ “ពួកអ្នកដែលឈរនៅទីនេះ” នោះគឺជា ពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន។ នៅក្នុង ២ ពេត្រុស ១:១៦-១៨ លោកពេត្រុសសំដៅទៅលើការផ្លាស់ប្រែរបស់ព្រះយេស៊ូវថាជា “ព្រះចេស្តានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង នឹងដំណើរដែលទ្រង់យាងមក”។ សូមចំណាំថាពាក្យសម្រាប់ “នគរ” (βασιλείᾳ) អាចបកប្រែថា “អំណាចរាជ្យវង្ស”។ ជាថ្មីម្តងទៀត ការនេះត្រូវជាមួយនឹងការរៀបរាប់របស់ពេត្រុស ពីការផ្លាស់ប្រែនៅក្នុងការកត់ត្រារបស់គាត់ថា “យើងខ្ញុំជាស្មរបន្ទាល់ ដែលបានឃើញឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ជាក់នឹងភ្នែកវិញ ”។ ហេតុនេះ នៅក្នុងខនេះ ព្រះយេស៊ូវសន្យាថាពួកសិស្សព្រះអង្គខ្លះនឹងបានឃើញពីសិរីល្អដ៏ពិតរបស់ព្រះអង្គ ព្រះចេស្តា និងអំណាចជាស្តេចរបស់ព្រះអង្គនៅលើផែនដីនេះមុនដែលពួកគេស្លាប់ទៅ។ នេះជាអ្វីដែលកើតមានឡើង នៅក្នុងជំពូកបន្ទាប់។
