សិរីល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវ
កន្លងមក៦ថ្ងៃ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់យកពេត្រុស យ៉ាកុប នឹងយ៉ូហាន ជាប្អូនយ៉ាកុប ទៅជាមួយនឹងទ្រង់ ក៏នាំឡើងទៅលើភ្នំខ្ពស់ដោយឡែក
១៧:១ យោងតាមក្រឹត្យវិន័យ ស្មរបន្ទាល់២ឬ៣នាក់គឺជាចាំបាច់ត្រូវបញ្ជាក់ពីសេចក្តីពិត (ចោទិយកថា ១៩:១៥)។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបាននាំយក ពេត្រុស យ៉ាកុប ហើយនឹងយ៉ូហានឡើងទៅលើភ្នំ ដើម្បីជាសក្សីពី ការអស្ចារ្យមួយ។
រួចទ្រង់បានផ្លាស់ប្រែនៅមុខអ្នកទាំងនោះ ព្រះភក្ត្រទ្រង់បានភ្លឺដូចព្រះអាទិត្យ ហើយព្រះពស្ត្រទ្រង់ក៏ត្រឡប់ជាសដូចពន្លឺ
១៧:២ ព្រះយេស៊ូវបាន “ផ្លាស់ប្រែ” (μετεμορφώθη) នៅនឹងមុខគេ។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចប្រាប់យើងថា មានការផ្លាស់ប្តូរពីរូបរាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបណ្តាលមកពីពន្លឺចែងចាំងពីខាងក្នុងរបស់ព្រះអង្គ។ ការដែលព្រះអង្គយាងមកផែនដីនេះ ក្នុងភាពជាមនុស្ស ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់សិរីល្អរបស់ទ្រង់រួចទៅហើយ។ (ភីលីព ២:៥-៧)។ ពេលនេះ សិរីល្អព្រះអង្គ ត្រូវបានបើកសំដែងដែលបានជះពន្លឺនៅក្នុងរូបកាយសាច់ឈាម របស់ព្រះអង្គ។ “ព្រះភក្ត្រទ្រង់បានភ្លឺដូចព្រះអាទិត្យ” (ម៉ាថាយ១៧:២)។ ពន្លឺដ៏ភ្លឺគឺជាលក្ខណៈរបស់ព្រះ ហើយព្រះយេស៊ូវ “គឺទ្រង់ជារស្មីភ្លឺមកពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយជារូបភាពនៃអង្គទ្រង់ ទាំងទ្រទ្រង់គ្រប់របស់ទាំងអស់” (ហេព្រើរ ១:៣)។ ជាលើកំបូងបំផុតដែលពួកសិស្ស ទាំងនេះបានឃើញព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងលក្ខណៈពិតរបស់ព្រះអង្គ (សិរីល្អដ៏ពិតរបស់ព្រះអង្គ ព្រះចេស្តា និងអំណាចជាស្តេចរបស់ព្រះអង្គ) ដែលជាលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ តាំងពីមុនដែល ពិភពលោកត្រូវបានបង្កើតមក (យ៉ូហាន ១:១-៥‚១៧:៥)។
នោះឃើញលោកម៉ូសេ នឹងលោកអេលីយ៉ា លេចមកឯគេ កំពុងតែទូលនឹងទ្រង់
១៧:៣ ការលេចមករបស់លោកម៉ូសេនិងអេលីយ៉ា បង្ហាញថាមានជីវិតរស់បន្ទាប់ពីជីវិតនេះទៅ។ លោកម៉ូសេបានរស់នៅកាលពី១៤០០ឆ្នាំមុន; លោកអេលីយ៉ា ៩០០ឆ្នាំមុន; ប៉ុន្តែពួកគាត់ទាំង ពីរនាក់ នៅតែមានជីវិតរស់នៅ។ ការនេះអាចជាការលើកទឹកចិត្តដល់ពួកសិស្ស ជាពិសេសបន្ទាប់ពីការបង្រៀន របស់ព្រះយេស៊ូវអំពីការសុគតរបស់ព្រះអង្គ ហើយថាពួកគេត្រូវតែផ្ទុកឈើឆ្កាងរបស់ពួកគេដែរនោះ។
លោកម៉ូសេ ហើយនឹងអេលីយ៉ាតំណាងឲ្យផ្នែកសំខាន់ពីរនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់៖ ក្រឹត្យវិន័យ ហើយនឹង ពួកហោរា។ ទាំងក្រឹត្យវិន័យ ហើយនឹងពួកហោរាបានចង្អុលបង្ហាញទៅឯព្រះមេស៊ី (ម៉ាថាយ ៥:១៧; លូកា ២៤:២៥-២៧, ២៤:៤៤; យ៉ូហាន ៥:៣៩-៤០) ហើយពេលនេះពួកគាត់បានលេចមកព្រមគ្នា ជាមួយនឹង ព្រះអង្គ។
ព្រះយេស៊ូវ ម៉ូសេ ហើយនឹងអេលីយ៉ាបានមានជជែកគ្នាជាយូរ។ លូកា ៩:៣១ ប្រាប់យើងថាពួកទ្រង់បាន ជជែក ពីការដែលព្រះយេស៊ូវ “ដំណើរ” (εξοδον)។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចមានន័យថា 'ការលើកគ្នាចេញ'។ ពិតជាសំខាន់ចំពោះការសន្ទនារវាងព្រះយេស៊ូវហើយនឹងម៉ូសេ ដែលពួកទ្រង់បានហៅ ការចាកចេញរបស់ ព្រះយេស៊ូវទៅស្ថានសួគ៌ថាជា ការលើកគ្នាចេញ។ នៅក្នុងការលើកគ្នាចេញទីមួយ លោកម៉ូសេបានដឹកនាំ ប្រជារាស្រ្តនៃព្រះចេញពីភាពជាទាសករ នៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ ហើយចូលទៅក្នុង ទឹកដីសន្យា។ ក្នុងការលើកគ្នាចេញទីពីរ ព្រះយេស៊ូវដឹកនាំមនុស្សអោយចេញពីភាពជាទាសករនៃអំពើបាប ហើយចូលទៅក្នុង ទឹកដីសន្យានៃស្ថានសួគ៌។
មានការជាច្រើនដែលស្រដៀងគ្នារវាងការផ្លាស់ប្រែរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងការដែលលោកម៉ូសេមកគាល់នឹង ព្រះនៅលើភ្នំស៊ីណៃ (និក្ខមនំ ២៤:១២-១៨) រួមមានដូចជា:
(១) ពេលវេលា: កន្លង “ប្រាំមួយថ្ងៃ”
(២) ទីកន្លែង : “នៅលើភ្នំខ្ពស់”
(៣) ព្រះមានព្រះបន្ទូលពីក្នុងពពក‚
(៤) សិរីលើនៅលើមុខលោកម៉ូសេនិងលើព្រះភក្រ្តព្រះយេស៊ូវ (និក្ខមនំ ៣៤:២៩-៣០)។ សូមចំណាំថា មុខរបស់លោកម៉ូសេចាំងពន្លឺដោយព្រោះតែជាការជះសិរីល្អរបស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែព្រះភក្រ្តរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចាំងពន្លឺជាមួយនឹងសរីល្អដែលមាននៅក្នុងទ្រង់។
ឯពេត្រុស គាត់ទូលទៅព្រះយេស៊ូវថា ព្រះអម្ចាស់អើយ ដែលយើងខ្ញុំនៅទីនេះបានល្អណាស់ បើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងខ្ញុំនឹងធ្វើត្រសាល៣នៅទីនេះ គឺ១សំរាប់ទ្រង់ ១សំរាប់លោកម៉ូសេ ហើយ១សំរាប់លោកអេលីយ៉ា
១៧:៤ ពេលពេត្រុសចង់ធ្វើត្រសាល៣ សម្រាប់លោកទាំងបី គាត់បង្ហាញថា គាត់គិតថា ព្រះយេស៊ូវ លោកម៉ូសេនិងលោកអេលីយ៉ាមានភាពស្មើគ្នា។ នេះគឺជាគំនិតដែលព្រះបានកែតម្រូវភ្លាមៗ។
កាលគាត់កំពុងតែទូលនៅឡើយ នោះមានពពកយ៉ាងភ្លឺបានមកបាំងគេ ហើយមានឮសំឡេងចេញពីពពកនោះថា នេះជាកូនស្ងួនភ្ងាអញ ជាទីពេញចិត្តអញណាស់ ចូរស្តាប់តាមចុះ
១៧:៥ ពពកជាសញ្ញាថាព្រះទ្រង់មានព្រះវត្តមាន ដូចដែលមាននៅក្នុងនិក្ខមនំដែរ (និក្ខមនំ ១៣:២១, ១៩:៩, ២៤:១៥–១៨)។ នៅពេលដែលលោកម៉ូសេ ឡើងទៅលើភ្នំស៊ីណៃដើម្បីទទួលក្រឹត្យវិន័យនោះ ពពកបាន គ្របបាំងភ្នំអស់រយៈពេលប្រាំមួយថ្ងៃ។ បន្ទាប់មក ព្រះបានហៅលោកម៉ូសេពីក្នុងពពកមក។ ត្រង់នេះ ព្រះមានបន្ទូលពីក្នុងពពកទៅកាន់សិស្សទាំងបីនាក់។ ព្រះបន្ទូលថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាកូនស្ងួនភ្ងាបញ្ជាក់ យ៉ាង ច្បាស់ ថាព្រះយេស៊ូវស្ថិតនៅក្នុងដំណែងមួយផ្សេងទៀត ហើយវិសសេសជាងពួកអ្នកបម្រើព្រះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ សញ្ញាចាស់ លោកម៉ូសេ និងលោកអេលីយ៉ា។ ព្រះបន្ទូលនោះគឺជាព្រះបន្ទូលដដែលដូចនៅក្នុងការជ្រមុជទឹក របស់ព្រះយេស៊ូវ (៣:១៧) ប៉ុន្តែនៅក្នុងពេលនេះ ក៏មានការបង្គាប់ថា “ចូរស្តាប់តាមទ្រង់ចុះ”។
កាលបានឮហើយ នោះពួកសិស្សក៏ក្រាបផ្កាប់មុខនឹងដី ទាំងភ័យស្លុតជាខ្លាំង តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងទៅពាល់គេ ដោយបន្ទូលថា ចូរក្រោកឡើង កុំភ័យឡើយ
១៧:៦-៧ ពួកសិស្សមានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង។ ការភ័យខ្លាចគឺជាប្រតិកម្មទូទៅនៅពេលដែលមនុស្ស បានដឹងថាពួកគេកំពុងស្ថិតនៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះ (អេសាយ ៦:៥; អេសេគាល ១:២៨; វិវរណៈ១:១៧)។
កាលគេបានងើបឡើង នោះមិនបានឃើញអ្នកណាសោះ ឃើញតែព្រះយេស៊ូវតែប៉ុណ្ណោះ។
១៧:៨ បន្ទាប់ពីព្រះមានបន្ទូលថា “ចូរស្តាប់តាមទ្រង់ចុះ” លោកម៉ូសេនិងលោកអេលីយ៉ាបានបាត់ទៅ! វាគឺជា ពេលាមួយដ៏អស្ចារ្យខ្លាំងណាស់។ ពួកសិស្សខំប្រឹងសម្លឹងមើលជុំវិញនោះជាមួយនឹងការអស្ចារ្យ នៅក្នុងចិត្តចំពោះ អ្វីដែលបានកើតឡើង! មេរៀនដែលមានសម្រាប់ពួកគេនោះគឺថាក្រឹត្យវិន័យ ហើយនឹងពួកហោរាត្រូវបានសម្រេច នៅក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវ ហើយពេលនេះគោលដៅរបស់ពួកគេត្រូវផ្តោត សំខាន់លើព្រះអង្គតែមួយ (ហេព្រើរ ១:១- ២‚ ៣:៣)។ លោកពេត្រុសបានលើកឡើងពី ការដំឡើងត្រសាលបី:មួយសម្រាប់លោកម៉ូសេ សម្រាប់លោក អេលីយ៉ា និងសម្រាប់ព្រះយេស៊ូវ។ ភ្លាមៗនោះ ព្រះបានលេចមកហើយមានបន្ទូលទៅលោកពេត្រុសឲ្យស្តាប់តាម ព្រះយេស៊ូវ ហើយភ្លាមនោះមានតែព្រះយេស៊ូវតែប៉ុណ្ណោះដែលនៅកន្លែងនោះ។ ការដែលមានតែព្រះយេស៊ូវនៅ កន្លែងនោះ ព្រោះមានតែទ្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលបំពេញតម្រូវការនៃក្រិត្យវិន័យ ហើយផ្តល់សេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលពួកហោរាបានប្រកាស។
កំពុងដែលនាំគ្នាចុះពីភ្នំមក នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់ហាមគេថា កុំឲ្យប្រាប់អ្នកណាពីការជាក់ស្តែងនេះឲ្យសោះ ទាល់តែកូនមនុស្សបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ
១៧:៩ ពួកសិស្សបានស្តាប់តាមបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវហើយមិនប្រាប់អ្នកណាម្នាក់ឡើយ រហូតក្រោយពេល ដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ (លូកា ៩:៣៦)។ បន្ទាប់មក ពួកគេនឹងអាចយល់ពីការផ្លាស់ប្រែនោះ បានយ៉ាងច្បាស់។ បន្ទាប់ពីនោះមក ពួកគាត់បានប្រាប់គ្រប់គ្នាពីអ្វីដែលពួកគាត់បានឃើញ។ លោកយ៉ូហាន បានកត់ត្រាថា “យើងរាល់គ្នាបានឃើញសិរីល្អទ្រង់” (យ៉ូហាន ១:១៤)។ លោកពេត្រុសបានកត់ត្រាថា “យើងខ្ញុំជាស្មរបន្ទាល់ ដែលបានឃើញឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ជាក់នឹងភ្នែកវិញ” (២ ពេត្រុស ១:១៦-១៨)។
ពួកសិស្សទូលសួរថា ចុះហេតុអ្វីបានជាពួកអាចារ្យប្រាប់ថា លោកអេលីយ៉ាត្រូវតែមកជាមុន
១៧:១០ ជាសេចក្តីទំនាយដែលថាលោកអេលីយ៉ានឹងត្រូវមកមុនព្រះមេស៊ីដើម្បីរៀបចំមនុស្សថ្វាយ ការយាង មកដល់របស់ព្រះអង្គ (ម៉ាឡាគី ៣:១)។ ពួកសិស្សបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះមេស៊ី (១៦:១៦) ដូច្នេះហើយ ពួកគេមានការងឿងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាលោកអេលីយ៉ាមកក្នុងពេលនេះ (នៅលើភ្នំ) តែមិនមែនមកមុន ពេលដែលព្រះយេស៊ូវចាប់ផ្តើមព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះអង្គ។
ទ្រង់ឆ្លើយតបថា លោកអេលីយ៉ាត្រូវមកមុនមែន ដើម្បីនឹងតាំងការទាំងអស់ឡើងវិញ ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា លោកអេលីយ៉ាបានមកហើយ គេមិនបានស្គាល់លោកទេ ហើយគេប្រព្រឹត្តនឹងលោកតាមតែចិត្តផង បន្តិចទៀត កូនមនុស្សនឹងត្រូវគេធ្វើទុក្ខដូច្នោះដែរ នោះពួកសិស្សក៏យល់ថា ទ្រង់មានបន្ទូលពីយ៉ូហាន-បាទីស្ទទេ។
១៧:១១-១៣ ព្រះយេស៊ូវពន្យល់ថាលោកអេលីយ៉ាបានមកមុនហើយ។ ព្រះអង្គមានន័យថា លោកយ៉ូហាន បាប់ទីស្ទ (១១:១៤)។ សេចក្តីទំនាយអំពីការចាប់កំណើតរបស់លោកយ៉ូហានបានបង្ហាញ ថា គាត់សម្រេចសេចក្តីទំនាយអំពីលោកអេលីយ៉ា (លូកា ១:១៧)។
កាលបានមកដល់ហ្វូងមនុស្សហើយ នោះមានម្នាក់មកលុតជង្គង់ ក្រាបនៅចំពោះទ្រង់ទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមទ្រង់ប្រោសមេត្តាដល់កូនទូលបង្គំ ដែលឆ្កួតជ្រូកផង វាវេទនាណាស់ ចេះតែដួលទៅក្នុងភ្លើង នឹងក្នុងទឹកជាញយៗ
១៧:១៤-១៥ ក្មេងប្រុសមានវិញ្ញាណអាក្រក់សណ្ឋិត។ ក្មេងនោះជាកូនប្រុសតែមួយរបស់ឪពុកគាត់ (លូកា ៩:៣៨)។ ឪពុករបស់ក្មេងនោះមកឯព្រះយេស៊ូវដោយការគោរព ដោយការលុតជង្គង់ ហើយហៅព្រះអង្គ “ព្រះអម្ចាស់អើយ”។ គាត់ជឿថាព្រះយេស៊ូវអាចប្រោសកូនប្រុសគាត់បាន។
ទូលបង្គំបាននាំវាមកឯពួកសិស្សទ្រង់ដែរ តែគេមើលមិនជាសោះ
១៧:១៦ លោកម៉ាថាយជាមនុស្សដែលបន្ទាបខ្លួនហើយស្មោះត្រង់ ដូច្នេះហើយគាត់កត់ត្រាពី ភាពបរាជ័យរបស់ពួកសិស្ស (ម៉ាថាយ ១៤:១៥-២១, ១៤:២៦-៣១, ១៥:១៦, ១៥:៣៣, ១៦:២២, ១៧:៤)។ ពួកសិស្សនៅតែមានភាពទន់ខ្សោយនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់គេនៅឡើយរហូតដល់ពេល ដែលគេបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (កិច្ចការ ២)។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលឆ្លើយថា ឱដំណមនុស្សដែលមិនជឿ ហើយមានចិត្តវៀចអើយ តើត្រូវឲ្យខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាដល់កាលណា តើត្រូវឲ្យខ្ញុំទ្រាំនឹងអ្នករាល់គ្នាដល់កាលណាទៀត ចូរនាំវាមកឯខ្ញុំឯណេះ
១៧៖១៧ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងហ្វូងមនុស្ស រួមទាំងពួកសិស្ស របស់ព្រះអង្គដែរ។ ពួកគេមិនត្រូវការចំនួននៃ សេចក្តីជំនឿយ៉ាងច្រើននោះឡើយ។ សេចក្តីជំនឿដូចគ្រាប់ពូជ១យ៉ាងល្អិតគឺគ្រប់គ្រាន់ណាស់ទៅហើយ (ខ១៩-២០)។
នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់បន្ទោសដល់អារក្ស ហើយវាក៏ចេញពីក្មេងនោះទៅ រួចក្មេងនោះបានជា ចាប់តាំងពីវេលានោះមក។
១៧:១៨ ព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់ដល់អារក្សឲ្យចេញទៅហើយក្មេងប្រុសនោះបានប្រោសឲ្យជាភ្លាមនោះ។ ការអស្ចារ្យបានបង្ហាញពីព្រះចេស្តានៃរបស់ព្រះយេស៊ូវលើអារក្ស ហើយគ្រប់ទាំងអាណាចក្រនៃ វិញ្ញាណទាំងអស់ រួមទាំងសាតាំងផងដែរ (សូមមើលចំនុច ម៉ាថាយ ១២:២៩)។
នោះពួកសិស្សមកឯព្រះយេស៊ូវដោយឡែក ទូលសួរថា ហេតុអ្វីបានជាយើងខ្ញុំដេញអារក្សនោះមិនបាន
១៧៖១៩ ពួកសិស្សចង់ដឹងថាហេតុអ្វីបានជាពួកគាត់មិនអាចបណ្តេញវិញ្ញាណអាក្រក់។ ព្រះយេស៊ូវបាន ប្រទានឲ្យពួកគេមានអំណាចនៅក្នុងការបណ្តេញវិញ្ញាណអាក្រក់ពីមុន ហើយពួកគាត់ពិតជាបានបណ្តេញចេញមែន។
ទ្រង់មានបន្ទូលតបថា គឺដោយព្រោះតែអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីជំនឿតិចពេកប៉ុណ្ណោះ ដ្បិតខ្ញុំប្រាប់ជាប្រាកដថា បើមានសេចក្ដីជំនឿ ដូចគ្រាប់ពូជ១យ៉ាងល្អិត នោះអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងនិយាយទៅភ្នំនេះថា ចូររើចេញពីទីនេះទៅនៅទីនោះចុះ នោះនឹងបានដូច្នោះហើយ ក៏គ្មានការអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាធ្វើមិនកើតនោះទេ
១៧:២០ ព្រះយេស៊ូវពន្យល់ថាភាពបរាជ័យរបស់ពួកគេដោយព្រោះតែគេមានសេចក្តីជំនឿតិច។ គ្រាប់ពូជម្យ៉ាង (ម៉ាស្តាដ) គឺជាគ្រប់ពូជដែលតូចបំផុតនៅក្នុងចំណោមដំណាំទាំងអស់នៅក្នុងអ៊ីស្រាអែល។ ការដែលអាចរើភ្នំចេញបាននោះគឺជារបៀបនៃការសំដៅលើការដែលអាចយកឈ្នះបញ្ហាធំនិងលំបាកបាន (អេសាយ ៤០:៤ ៤៩:១១ ៥៤:១០)។ ដូច្នេះហើយ មេរៀននោះគឺថាសូម្បីតែសេចក្តីជំនឿ ដ៏តូចមួយលើព្រះអាចនឹងដោះស្រាយបញ្ហាធំៗបាន។
កាលគង់នៅស្រុកកាលីឡេ នោះព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅពួកសិស្សថា បន្តិចទៀត កូនមនុស្សនឹងត្រូវបញ្ជូនទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃនៃមនុស្ស គេនឹងសំឡាប់លោក ហើយ៣ថ្ងៃក្រោយមក លោកនឹងរស់ឡើងវិញ នោះពួកសិស្សកើតមានសេចក្ដីព្រួយជាខ្លាំង។
១៧:២២-២៣ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់សិស្សព្រះអង្គជាលើកទីពីរថា ព្រះអង្គនឹងត្រូវគេធ្វើគត់ ហើយបន្ទាប់មកនឹងត្រូវប្រោសឲ្យមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ពេលនេះលោកម៉ាថាយប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា ពីប្រតិកម្មរបស់ពួកគេថា “មានសេចក្តីព្រួយជាខ្លាំង”។
កាលបានមកដល់ក្រុងកាពើណិមហើយ នោះពួកអ្នកដែលទារពន្ធព្រះវិហារ គេមកសួរពេត្រុសថា តើគ្រូអ្នកមិនបង់ពន្ធព្រះវិហារទេឬអី
១៧៖២៤ នៅក្នុងជំនាន់ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី រាល់មនុស្សប្រុសដែលជាសាសន៍យូដាទាំងអស់ដែលមាន អាយុចន្លោះពីម្ភៃឆ្នាំដល់ហាសិបឆ្នាំត្រូវតម្រូវឲ្យបង់ពន្ធជារៀងរាល់ឆ្នាំសម្រាប់ជាការថែទាំព្រះវិហារនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម (និក្ខមនំ ៣០:១១-១៦)។ ចំនួនដែលត្រូវបង់ស្មើរនឹងថ្លៃឈ្នួលធ្វើការចំនួនពីរថ្ងៃសម្រាប់ អ្នកស៊ីឈ្នួលដែលមានថ្លៃឈ្នួលមធ្យម។ សាសន៍យូដាភាគច្រើនរីករាយនៅក្នុងការបង់ពន្ធនេះដោយព្រោះ ពួកគេមានអំនួតចំពោះព្រះវិហាររបស់ពួកគេ ដែលជាព្រះវិហារធំជាងគេនៅក្នុងពិភពលោកនៅក្នុងជំនាន់នោះ។
គាត់ឆ្លើយថា បង់ដែរ រួចមក កាលគាត់បានចូលទៅក្នុងផ្ទះហើយ នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលជាមុន សួរគាត់ថា នែ ស៊ីម៉ូន អ្នកគិតដូចម្តេច តើអស់ទាំងស្តេចនៅផែនដីហូតសួយរៃ ឬពន្ធដារពីអ្នកណា ពីកូនចៅ ឬពីអ្នកដទៃ ពេត្រុសទូលឆ្លើយថា ពីមនុស្សដទៃទេ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ដូច្នេះ កូនចៅបានរួចហើយ
១៧:២៥-២៦ ស្តេចមិនយកពន្ធពីកូនចៅរបស់ខ្លួនឡើយ។ ហេតុនេះហើយព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះរាជ្យបុត្រានៃព្រះ មិនត្រូវបង់ពន្ធនេះសម្រាប់ដំណាក់ព្រះវរបិតាព្រះអង្គនោះឡើយ។
ប៉ុន្តែ ចូរអ្នកទៅឯសមុទ្រ ហើយបោះសន្ទូច ចាប់យកត្រីដែលជាប់មុនដំបូងមកបើកមាត់វា នោះអ្នកនឹងឃើញប្រាក់១រៀល ឲ្យយកប្រាក់នោះទៅបង់សំរាប់ខ្ញុំ ហើយនឹងអ្នកទៅ ដើម្បីកុំឲ្យយើងបានជាទីអាក់អន់ចិត្តដល់គេ។
១៧:២៧ ប៉ុន្តែដើម្បីការពារកុំអោយមានការអាក់អន់ចិត្ត ព្រះយេស៊ូវបានបង់ពន្ធ។ ព្រះអង្គបានបង់ពន្ធតាមរបៀបយ៉ាងអស្ចារ្យ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅលោកពេត្រុសឲ្យទៅស្ទូចត្រី ដោយប្រើខ្សែ និងផ្លែសន្ទូចមិនមែនដោយសំណាញ់នោះឡើយ ដោយព្រោះតែត្រូវការត្រីតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ការអស្ចារ្យនេះគឺថាត្រីមួយដែលគាត់ចាប់នោះនឹងមានកាក់មួយនៅក្នុងមាត់ ហើយនឹងគ្រប់ចំនួនល្មមនៅ ក្នុងការបង់ពន្ធសម្រាប់ពេត្រុសនិងព្រះយេស៊ូវ។
