ពួកហោរមកថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវ
កាលព្រះយេស៊ូវទ្រង់ប្រសូតមក នៅភូមិបេថ្លេហិម ស្រុកយូដា ក្នុងរាជ្យស្តេចហេរ៉ូឌ នោះមានពួកហោរ ពីទិសខាងកើត មកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម សួរថា តើព្រះអង្គដែលប្រសូតមក ធ្វើជាស្តេចសាសន៍យូដា ទ្រង់គង់នៅឯណា ពីព្រោះយើងបានឃើញផ្កាយរបស់ទ្រង់ ពីទិសខាងកើតមក ហើយយើងមកថ្វាយបង្គំទ្រង់។
២:១ លោកម៉ាថាយបានបង្ហាញពីភាពជាស្តេចរបស់ព្រះយេស៊ូវតាមបញ្ជីពង្សាវតារបស់ព្រះអង្គ។ ពេលនេះ គាត់កត់ត្រាពីរបៀបដែលការប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាការសម្រេចនៃសេចក្តីទំនាយ។ បេថ្លេហិមគឺជាភូមិតូចមួយដែលប្រជាជនប្រហែល៣០០នាក់ មានចំងាយ៩គីឡូម៉ែត្រពីក្រុងយេរូសាឡិម។ ជាកន្លែងកំណើតរបស់ស្តេចដាវីឌ ហើយជាកន្លែងដែលព្រះមែស្ស៊ីត្រូវប្រសូត្រតាមសេចក្តីទំនាយផងដែរ។
ស្តេចហេរ៉ូឌគឺជាសាសន៍អេដំម (ជាពូជអំបូររបស់អេសាវ) ដែលត្រូវបានលើកអោយបានគ្រងរាជ្យជាស្តេច នៃសាសន៍យូដាដោយពួករ៉ូម៉ាំង។ ហេរ៉ូឌបានសោយារាជ្យចាប់ពីឆ្នាំ ៣៧-4មុនគ,ស។ គាត់មិនមាន កេរ្ត៏ឈ្មោះល្អនៅក្នុងចំណោមសាសន៍យូដានោះឡើយ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គមិនមែនជាសាសន៍យូដា ហើយមួយទៀតនោះ គាត់ជាស្តេចដែលអាក្រក់ ឃោរឃៅ ដែលបានសម្លាប់មនុស្សជាច្រើន រួមទាំងប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ ម្តាយក្មេករបស់គាត់ កូនប្រុសច្បងរបស់គាត់ ហើយនឹង សាសន៍យូដាជាច្រើនពាន់នាក់។
ពួកហោរគឺជាពួកអ្នកដែលមានប្រាជ្ញា ជាគ្រូបង្រៀន ជាអ្នកមើលឆុត ហើយជាអ្នកបកស្រាយសុបិន្ត ដែលជាអ្នកមកពីបាប៊ីឡូន ឬស្រុកពើស៊ី ដែលនៅប៉ែកខាងកើត។ ពេលវេលាដែលព្រះយេស៊ូវប្រសូត្រ នោះត្រូវបានចែងនៅក្នុងសេចក្តីទំនាយដោយហោរាដានីយ៉ែល ពេលដែលគាត់នៅក្នុងក្រុងបាប៊ីឡូន (ដានីយ៉ែល ៩:២៥) ហើយពួកហោរបានឃើញ “ផ្កាយរបស់ទ្រង់” ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរទៅកាន់ ក្រុងយេរូសាឡិម។ ប្រសិនបើគេធ្វើដំណើរមកពីក្រុងបាប៊ីឡូននោះ ការធ្វើដំណើរមានចំងាយ ប្រមាណជាង ១៤០០គីឡូម៉ែត្រ។
២:២ “ស្តេចសាសន៍យូដា” គឺជាដំណែងដែលស្តេចហេរ៉ូឌមាន ប៉ុន្តែសម្រាប់សាសន៍យូដាវិញ វាគឺជា របៀបដែលគេសំដៅទៅលើព្រះមែស្ស៊ីដែលព្រះអង្គនឹងបានធ្វើជាស្តេចដ៏ពិតប្រាកដរបស់ពួកគេតាមដែល ព្រះបានសន្យា។ ដំណឹងអំពីការប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានធ្វើអោយស្តេចហេរ៉ូឌមានការភ័យខ្លាច ដោយព្រោះតែព្រះអង្គជ្រាបថាព្រះអង្គមិនមែនជាស្តេចពិតប្រាកដរបស់សាសន៍យូដានោះឡើយ ហើយការ យាងមកដល់របស់ស្តេចដ៏ពិតប្រាកដនោះជាការគំរាមកំហែងដល់ដំណែងនិងអំណាចរបស់ព្រះអង្គ។
កាលស្តេចហេរ៉ូឌបានឮ នោះទ្រង់មានសេចក្ដីវិតក្កព្រួយ ព្រមទាំងពួកអ្នកនៅក្រុងយេរូសាឡិមទាំងអស់គ្នាផង កាលបានប្រជុំពួកសង្គ្រាជ នឹងពួកអាចារ្យនៃបណ្តាជនមកសាកសួរពីព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់ត្រូវប្រសូតនៅឯណា
២:៣-៤ លោកម៉ាថាយបានធ្វើការបង្ហាញពីភាពខុសគ្នារវាងសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់ពួកហោរ (ដែលជា សាសន៍ដទៃ) ដែលស្វែងរកព្រះយេស៊ូវជាមួយនឹងប្រតិកម្មរបស់សាសន៍យូដាដែលខ្វល់ខ្វាយ (“មានសេចក្ដីវិតក្កព្រួយ”) ដោយព្រោះតែដំណឹងនោះ។ ស្តេចហេរ៉ូឌបានសួរដល់ពួកសង្រ្គាជ និងពួកអាចារ្យម្តងហើយម្តងទៀត ពីទីកន្លែងដែលទារកនោះនឹងត្រូវប្រសូត្រ។ គាត់អន្ទះសា និងភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការយាងមកដល់របស់ស្តេចថ្មីមួយអង្គនោះ។
នោះគេក៏ទូលទ្រង់ថា នៅឯភូមិបេថ្លេហិមក្នុងស្រុកយូដា ព្រោះហោរាបានចែងសេចក្ដីទុកមកដូច្នេះថា 6«ឯឯងបេថ្លេហិម ស្រុកយូដាអើយ ឯងមិនមែនតូចជាងគេ ក្នុងពួកចៅហ្វាយនៅស្រុកយូដាទេ ដ្បិតនឹងមានចៅហ្វាយ១ចេញពីឯងមក ចៅហ្វាយនោះនឹងឃ្វាលអ៊ីស្រាអែល ជារាស្ត្រអញ»។
២:៥-៦ សេចក្តីទំនាយនេះដកស្រង់ចេញពី មីកា ៥:២ ត្រូវបានកត់ត្រាអំឡុង៧៥០ឆ្នាំមុនការប្រសូត្រ របស់ព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែក៏មានប្រកាសពីភូមិតូចជាកន្លែងដែលព្រះមែស្ស៊ីត្រូវប្រសូត្រផងដែរ។ ព្រះមែស្ស៊ី នឹងត្រូវប្រសូត្រធ្វើជាចៅហ្វាយ ហើយនិងជាអ្នកគង្វាល។ ជា “ចៅហ្វាយ” ជាការដែលបង្ហាញពី ភាពខ្លាំងពូកែនៃការដឹកនាំរបស់ស្តេចមួយអង្គ; ជាអ្នកគង្វាលជាការបង្ហាញពីការយកចិត្តទុកដាក់ ការពារ សេចក្ដីអាណិតអាសូរ និងការដឹកនាំរបស់សម្តេចសង្ឃមួយអង្គ (ហេព្រើរ ១៣:២០; យ៉ូហាន ១០:១១; ១ ពេត្រុស ២:២៥)។ ដូច្នេះហើយ ទីកន្លែងកំណើតរបស់ស្តេចដាវីឌ (ជាអ្នកគង្វាល និងជាស្តេចរបស់ អ៊ីស្រាអែល) ពេលនេះក្លាយជាទីកន្លែងប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ ជាស្តេច ហើយជាអ្នកគង្វាលរបស់ អ៊ីស្រាអែល។
នោះស្តេចហេរ៉ូឌ ក៏ហៅពួកហោរនោះមក ដោយសំងាត់ សាកសួរយ៉ាងម៉ត់ចត់ ពីផ្កាយនោះបានលេចមកពីកាលណា រួចទ្រង់ចាត់គេឲ្យទៅឯបេថ្លេហិម ដោយបង្គាប់ថា ចូរអ្នករាល់គ្នាទៅស៊ើបដំណឹង ពីកូនតូចនោះឲ្យច្បាស់លាស់ កាលណាបានឃើញហើយ នោះត្រូវមកប្រាប់ដល់យើងវិញ ដើម្បីឲ្យយើងបានទៅថ្វាយបង្គំដែរ
២:៧-៨ ស្តេចហេរ៉ូឌធ្វើពុតជាចង់ថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែតាមការពិតទៅស្តេចចង់ធ្វើគត់ព្រះអង្គទៅវិញ ទេ (ខ១៣–១៨)។ ហេរ៉ូឌបានព្យាយាមស្វែងយល់ពីអាយុរបស់បុត្រតូចដោយការសួរចង់ដឹងថា តើផ្កាយនោះបានលេចឡើងពីពេលណា។
កាលគេបានទទួលបង្គាប់នៃស្តេចស្រេចហើយ នោះក៏នាំគ្នាចេញទៅ ឯផ្កាយដែលគេបានឃើញពីទិស ខាងកើត នោះក៏នាំមុខគេ ដរាបដល់ចំពីលើកន្លែងដែលបុត្រតូចនៅ ទើបឈប់
២:៩ ពួកហោរប្រញាប់ប្រញាល់ទៅស្វែងរកព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះបានដឹកនាំពួកគេដោយផ្កាយទៅកាន់កន្លែង ដែលព្រះយេស៊ូវគង់នៅ។
គេមានសេចក្ដីអំណរជាខ្លាំងក្រៃ ដោយឃើញផ្កាយនោះ
២:១០ ពេលដែលផ្កាយនោះឈប់ត្រឹង ពួកគេ “មានសេចក្តីអំណរជាខ្លាំងក្រៃ”។ លោកម៉ាថាយ ប្រើពីរពាក្យ នៅក្នុងការរៀបរាប់ពីសេចក្តីអំណររបស់ពួកគេ។ μεγάλη មានន័យថា “ធំ អស្ចារ្យ” ហើយ σφόδρα មានន័យថា “ដល់កម្រិតកំពូល”។ នេះជាសេចក្តីអំណរដល់អស់អ្នកដែលបានរកឃើញ ស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច!
ហើយក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះ ឃើញបុត្រតូច នៅជាមួយនឹងម៉ារា ជាមាតា រួចក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រមទាំងបើកយកទ្រព្យដ៏វិសេសរបស់ខ្លួន ថ្វាយដង្វាយជាមាស ជាកំញាន ជាជ័រល្វីងទេស ដល់បុត្រនោះ
២:១១ សាសន៍ដទៃបាននាំយកដង្វាយមកថ្វាយដល់ព្រះមែស្ស៊ី (ជាការដែលមានចែងនៅក្នុងទំនុកដំកើង ៧២:១០-១៥; អេសាយ ៦០:៥-៦)។ ដង្វាយទាំងនេះពិតជាមានតម្លៃខ្លាំងណាស់ ហើយក៏សក្តិសមបំផុត ចំពោះព្រះមែស្ស៊ីផងដែរ។ មាសជាតំណាងអោយវង្សារនុវង្ស។ ជាការទទួលស្គាល់ថាព្រះយេស៊ូវគឺជាស្តេច។ កំញានគឺជានិមិត្តសញ្ញានៃសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់សម្តេចសង្ឃចំពោះស្ថានសួគ៌។ ជាការទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវជាសម្តេចសង្ឃដ៏ខ្ពស់ហើយជាព្រះ។ ជ័រល្វីងទេសត្រូវបានប្រើជាប្រេងអប់សពពេលបញ្ចុះ ហើយនេះជាការប្រកាសជាមុនពីការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ដូច្នេះហើយ មាស កំញាន ហើយនឹង ជ័រល្វីងទេស ជាដង្វាយដ៏សក្តិសមសម្រាប់មួយអង្គដ៏ជាស្តេច ជាសម្តេចសង្ឃដ៏ខ្ពស់ ជាព្រះ ហើយជាយញ្ញបូជា។
អ្វីដែលសំខាន់លើសជាងដង្វាយរបស់ពួកគាត់នោះគឺជាការពិតដែលពួកគាត់បានថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវ។ ការថ្វាយបង្គំ (προσκυνέω) គឺជាការឳនក្រាបចុះដោយការចុះចូល។ ជាការដែលមនុស្សធ្វើនៅក្នុងវត្តមាន របស់ស្តេចមួយអង្គ។ ពួកអ្នកប្រាជ្ញទាំងនេះគឺជាគំរូមួយសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។ អស់អ្នកណាដែល ស្វែងរកព្រះយេស៊ូវនឹងបានឃើញព្រះអង្គ ហើយអស់អ្នកណាដែលបានរកឃើញព្រះអង្គ នឹងថ្វាយបង្គំ ព្រះអង្គ។
.
រួចវិលទៅស្រុកគេវិញ តាមផ្លូវមួយទៀតទៅ ដោយព្រោះព្រះទ្រង់ពន្យល់សប្តិប្រាប់ មិនឲ្យត្រឡប់ទៅឯហេរ៉ូឌវិញឡើយ។ កាលគេចេញទៅបាត់ហើយ នោះទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ក៏លេចមក ពន្យល់សប្តិប្រាប់យ៉ូសែបថា ចូរក្រោកឡើងនាំបុត្រតូច នឹងមាតាទ្រង់ រត់ទៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទទៅ ឲ្យនៅស្រុកនោះទាល់តែយើងប្រាប់ ដ្បិតហេរ៉ូឌនឹងរកសំឡាប់បុត្រតូច
២:១២-១៣ យើងបានឃើញពីរបៀបដែលព្រះការពារព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។ ពួកហោរត្រូវបានដាស់តឿន នៅក្នុងសុបិន្តមិនត្រូវឲ្យរាយការណ៏ទៅដល់ហេរ៉ូឌនោះឡើយ។ បន្ទាប់មក លោកយ៉ូសែបត្រូវបានដាស់តឿន អោយភៀសខ្លួនទៅកាន់ប្រទេសអេស៊ីព្ទជាមួយនឹងម៉ារា ហើយនឹងបុត្រតូច។ ដង្វាយរបស់ពួកហោរគឺសំខាន់ ខ្លាំងណាស់។ លោកយ៉ូសែប ហើយនឹងម៉ារាជាអ្នកក្រក្រី ហើយការភៀសខ្លួនទៅកាន់ប្រទេសអេស៊ីព្ទ មិនអាចនឹងកើតឡើងបានទេប្រសិនបើគ្មានដង្វាយដ៏មានតម្លៃទាំងនេះ។
គាត់ក៏ក្រោកឡើងទាំងយប់ នាំបុត្រតូច នឹងមាតាទ្រង់ ចេញទៅនៅស្រុកអេស៊ីព្ទវិញ ក៏នៅស្រុកនោះ ដរាបដល់ហេរ៉ូឌសុគត ដើម្បីឲ្យបានសំរេចសេចក្ដី ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ប្រាប់ ដោយសារហោរាថា «អញបានហៅកូនអញចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក»។
២:១៤ ការបង្គាប់នេះពិតជាបន្ទាន់ខ្លាំងណាស់ ហើយយ៉ូសែបនិងម៉ារាបានចាកចេញភ្លាមៗ ការចាកចេញ នៅពេលយប់នៅក្នុងការធ្វើដំណើរចំងាយ១២០គីឡូម៉ែត្រ។ ប្រទេសអេស៊ីព្ទគឺជាកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាព មួយសម្រាប់ការភៀសខ្លួន។ វាគឺជាខេត្តមួយរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំងក្រៅពីការគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចហេរ៉ូឌ ហើយដែលមានប្រជាជនរួមមានពួកសាសន៍យូដាប្រមាណជាងមួយលាននាក់។
២:១៥ ស្តេចហេរ៉ូឌបានសុគតនៅក្នុងឆ្នាំទី៤ មុនគ,ស, ដូច្នេះហើយ ការស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទមាន រយៈពេលខ្លីតែប៉ុណ្ណោះ (ប្រហែលជាងមួយឆ្នាំ)។ ការដែលទៅប្រទេសអេស៊ីព្ទ សេចក្តីទំនាយក៏ត្រូវបាន សម្រេចផងដែរ។ ការដកស្រង់ចេញពី ហូសេ ១១:១ សំដៅទៅលើការដែលព្រះត្រាស់ហៅ “កូន” ព្រះអង្គ ដែលជាអ៊ីស្រាអែលអោយចេញពីប្រទេសអេស៊ីព្ទនៅក្នុងនិក្ខមនំ។ ដូចដែលព្រះបាននាំអ៊ីស្រាអែលចេញពី ប្រទេសអេស៊ីព្ទមក ព្រះបាននាំព្រះមែស្ស៊ីចេញពីអេស៊ីព្ទមកដូចគ្នាដែរ។ ការនេះជាការណែនាំអោយយើង បានឃើញពីចំនុចសំខាន់នៅក្នុងដំណឹល្អម៉ាថាយដែលថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាកូនចៅអ៊ីស្រាអែលដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដែលនៅក្នុងព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គបានសម្រេចតាមគ្រប់យ៉ាងដែលអ៊ីស្រាអែលបានបរាជ័យក្នុងការធ្វើ។ អ៊ីស្រាអែលគឺជាអ្នកបំរើមិនស្មោះត្រង់របស់ព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែព្រះគ្រិស្ដជាអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ ព្រះអម្ចាស់។
លុះហេរ៉ូឌឃើញថា ពួកហោរបានបញ្ឆោតទ្រង់ នោះទ្រង់មានសេចក្ដីក្រេវក្រោធជាខ្លាំង ក៏ចាត់គេឲ្យទៅសំឡាប់អស់ទាំងកូនប្រុសៗនៅបេថ្លេហិម នឹងក្នុងក្រវល់ស្រុកនោះទាំងអស់ តាំងពីអាយុ២ឆ្នាំចុះមក តាមកំណត់ថ្ងៃដែលទ្រង់បានសួរពួកហោរយ៉ាងម៉ត់ចត់
២:១៦ ស្តេចហេរ៉ូឌបានក្រោធយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់មិនជ្រាបពីអាយុច្បាស់លាស់របស់បុត្រតូចនោះឡើយ ដូច្នេះហើយទ្រង់បានសម្លាប់ក្មេងប្រុសទាំងអស់ដែលនៅក្នុងភូមិបេថ្លេហិមហើយដំបន់ដែលនៅជុំវិញនោះ ចំពោះក្មេងដែលមានអាយុ២ឆ្នាំចុះក្រោម។
នោះបានសំរេចសេចក្ដីទំនាយ ដែលហោរាយេរេមា បានទាយទុកមកថា «មានសំឡេងនៅរ៉ាម៉ា ជាសូរទំនួញយំសោក ហើយកាន់ទុក្ខ គឺនាងរ៉ាជែលយំនឹងកូននាង ហើយមិនព្រមក្សាន្តចិត្តសោះ ដ្បិតកូននាងវិនាសបាត់ហើយ»។
២:១៧-១៨ នេះជាការដកស្រង់ចេញពី យេរេមា ៣១:១៥។ លោកយេរេមាជាហោរាម្នាក់នៅក្នុងជំនាន់ នៃការបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិមដោយបាប៊ីឡូនប្រមាណជាង ប្រាំមួយរយឆ្នាំមុន។ នាងរ៉ាជែលគឺជាប្រពន្ធ របស់លោកយ៉ាកុប ដែលជាម្តាយរបស់យ៉ូសែបនិងបេនយ៉ាម៉ីន។ ពេលទាហានបាប៊ីឡូនបំផ្លាញទីក្រុង យេរូសាឡិមនោះ ពួកគេបានចាប់ពួកសាសន៍យូដា ហើយបានប្រមូលគេមកត្រង់រ៉ាម៉ា។ នៅក្នុងសេចក្តីទំនាយរបស់ហោរាយេរេមា នាងរ៉ាជែលយំសោក ដោយព្រោះតែ “កូន” នាង (អំបូរបេនយ៉ាម៉ីនដែលបានរស់នៅក្រុងយេរូសាឡិម) ត្រូវបានបណ្តេញចេញ ពីស្រុកកំណើតរបស់គេ។ សេចក្តីទំនាយនេះត្រូវបានសម្រេចជាលើកទីពីរគឺនាងរ៉ាជែលយំសោកចំពោះ កូនរបស់នាងម្តងទៀត។ ម្តងនេះចំពោះអ្នកដែលត្រូវបានសម្លាប់ដោយទាហានរបស់ហេរ៉ូឌ។
លុះហេរ៉ូឌបានសុគតរួចហើយ នោះទេវតានៃព្រះអម្ចាស់លេចមក ពន្យល់សប្តិប្រាប់យ៉ូសែប នៅស្រុកអេស៊ីព្ទ ថា ចូរក្រោកឡើង នាំបុត្រតូច នឹងមាតាទ្រង់ ទៅនៅឯស្រុកអ៊ីស្រាអែលវិញទៅ ដ្បិតអស់ពួកអ្នកដែលរកសំឡាប់បុត្រតូច បានស្លាប់អស់ហើយ គាត់ក៏ក្រោកឡើង នាំបុត្រតូច នឹងមាតាទ្រង់ ទៅឯស្រុកអ៊ីស្រាអែលវិញ
២:១៩-២១ នេះជាសុបិន្តទីបួន (១:២០, ២:១២, ២:១៣, ២:១៩) ហើយការបង្ហាញខ្លួនលើកទីបី របស់ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ (១:២០, ២:១៣, ២:១៩)។ ជាថ្មីម្តងទៀត ព្រះបានការពារព្រះរាជបុត្រា ព្រះអង្គដោយការដឹកនាំលោកយ៉ូសែប ហើយលោកយ៉ូសែបបានឆ្លើយតបដោយការស្តាប់បង្គាប់។
ប៉ុន្តែគាត់ឮថា អើខេឡោសបានសោយរាជ្យនៅស្រុកយូដា ជំនួសហេរ៉ូឌ ជាបិតាទ្រង់ នោះគាត់ខ្លាចមិនហ៊ានទៅឯទីនោះទេ ក៏ចេញទៅនៅស្រុកកាលីឡេវិញ តាមដែលព្រះទ្រង់បានពន្យល់សប្តិប្រាប់គាត់
២:២២ បន្ទាប់ពីការសុគតរបស់ហេរ៉ូឌ ដែនដីគ្រប់គ្រងរបស់គាត់ត្រូវបានបែងចែកទៅកាន់កូនប្រុស របស់គាត់ទាំងបីនៅក្នុងការគ្រប់គ្រង។ យ៉ូសែបមានប្រាជ្ញាដែលមិនបានទុកចិត្តចំពោះអើខេឡោស ដែលជាសមាជិកដ៏អាក្រក់ម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសារហេរ៉ូដ។ មើលទៅហាក់បីដូចជាលោកយ៉ូសែបមានបំណង ត្តាំងទីលំនៅនៅស្រុកយូដា ប៉ុន្តែតាមការដឹកនាំក្នុងសុបិន្តជាលើកទីប្រាំ គាត់បានតាំងទីលំនៅ នៅក្នុងស្រុកកាលីឡេវិញ។
រួចគាត់តាំងទីលំនៅ នៅភូមិណាសារ៉ែត ដើម្បីឲ្យបានសំរេចសេចក្ដី ដែលពួកហោរាបានទាយថា «គេនឹងហៅទ្រង់ជាអ្នកស្រុកណាសារ៉ែត»។
២:២៣ លោកយ៉ូសែប ហើយនឹងម៉ារាបានវិលត្រឡប់ទៅណាសារ៉ែតវិញ ជាស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេ (១៣:៥៣-៥៨; លូកា ១:២៦-២៧; ២:៣៩)។ ណាសារ៉ែតជាភូមិមួយមានចំងាយ ១១០ គីឡូម៉ែត្រពីភាគខាងជើងនៃក្រុងយេរូសាឡិមជាកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវបានរស់នៅអស់រយៈពេលសាមសិបឆ្នាំដំបូងនៅក្នុងព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គ។
នៅក្នុងជំពូកនេះ យើងបានឃើញពីបៀបដែលព្រះដឹកនាំ ប្រទាននូវការបើកសំដែង ហើយនឹងការពារ ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គនៅក្នុងការធានាថាគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គបានមានព្រះបន្ទូលតាមរយៈហោរារបស់ព្រះអង្គបានកើតមានឡើងដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថានឹងកើតមានឡើងមែន។ សូមកត់សម្គាល់ថា ការដកស្រង់ទាំងអស់ចេញពីបទគម្ពីរនៅក្នុងជំពូកនេះមានលើកឡើងពីឈ្មោះទីកន្លែង: បេថ្លេហិម អេស៊ីព្ទ រ៉ាម៉ា ណាសារ៉ែត។ គ្រប់ទីកន្លែងដែលព្រះមែស្ស៊ីយាងទៅនោះសុទ្ធតែ ត្រូវបានទំនាយ និងមានកត់ត្រានៅក្នុងបទគម្ពីររាប់សតវត្សមុននេះ។ ការនេះបង្ហាញថាគ្រប់ព្រឹត្តិការណ៏នៅក្នុងព្រះជន្ម របស់ព្រះយេស៊ូវបានកើតមានឡើងស្របតាមគម្រោងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
