ព្រះយេស៊ូវនៅក្រុងយេរូសាឡឹម
គ្រាបានមកជិតក្រុងយេរូសាឡិមហើយ ដល់ភូមិបេតផាសេ ខាងភ្នំដើមអូលីវ នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់ចាត់សិស្ស២នាក់ឲ្យទៅ ដោយបន្ទូលថា ចូរទៅឯភូមិនៅខាងមុខនោះ អ្នកនឹងឃើញមេលា១គេចងទុក នឹងកូនវានៅជាមួយគ្នា ចូរស្រាយដឹកនាំវាមកឯខ្ញុំ បើអ្នកណាថាអ្វីឲ្យ នោះត្រូវឆ្លើយថា ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ត្រូវការនឹងវា រួចគេនឹងឲ្យវាមកហើយ
២១:១-៣ នៅក្នុងពិធីបុណ្យរំលង សាសន៍យូដារាប់ពាន់នាក់ធ្វើដំណើរជាមួយគ្នាពីស្រុក កាលីឡេឆ្ពោះទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិម។ តាមផ្លូវពីយេរីខូ (កន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសមនុស្សខ្វាក់ ពីរនាក់ឲ្យបានភ្លឺ)មកដល់ក្រុងយេរូសាឡិមចំងាយប្រមាណជា២៤គីឡូម៉ែត្រ។ តាមផ្លូវនោះត្រូវធ្វើដំណើរកាត់ ទីរហោស្ថានប្រហែលជា ប្រាំមួយទៅប្រាំបីម៉ោងដ៏លំបាកក្នុងការដើរឡើងឆ្លងកាត់ភ្នំ។
បេតផាសេ គឺជាភូមិមួយដែលមានចំងាយពីរគីឡូម៉ែត្រែខាងក្រៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ យាងដល់ទីនោះ ព្រះអង្គបានរៀបចំគម្រោងសម្រាប់ការយាងចូលទៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមរបស់ព្រះអង្គ។ ការដែលជ្រើសរើសសត្វនោះពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ ពួកសាសន៍យូដាគ្រប់គ្នារំពឹងថា ព្រះមេស៊ីនឹង យាងចូល ក្រុងយេរូសាឡិមដោយគង់លើខ្នងសត្វលាដោយព្រោះតែជាសេចក្តីទំនាយ របស់លោកសាការី។
ការទាំងនេះកើតមក ដើម្បីឲ្យបានសំរេចតាមទំនាយ ដែលហោរាបានទាយទុកមកថា «ចូរប្រាប់កូនស្រីស៊ីយ៉ូនថា មើល ស្តេចនៃនាង ទ្រង់យាងមកឯនាង ទ្រង់សុភាព ហើយគង់លើសត្វលា គឺជាលាជំទង់ ដែលជាកូនរបស់មេលា»
២១:៤-៥ សេចក្តីទំនាយរបស់ហោរាសាការីពីការយាងមករបស់ស្តេចដ៏សុចរិតមួយអង្គ ដែលនាំ សេចក្តីសង្រ្គោះមក។ ស្តេចអង្គនេះ “នឹងមានបន្ទូលជាសេចក្ដីសន្តិសុខដល់អស់ទាំងសាសន៍ ឯអំណាច គ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ នឹងបានចាប់តាំងពីសមុទ្រម្ខាងដល់សមុទ្រម្ខាង ហើយពីទន្លេធំ រហូតដល់ចុងផែនដី បំផុត” (សាការី ៩:៩-១០)។
នៅពេលដែលស្តេចមួយអង្គទៅធ្វើសង្រ្គាម ព្រះអង្គគង់នៅលើសេះ។ ប៉ុន្តែពេលដែលស្តេចមួយ អង្គគង់នៅលើខ្នងសត្វលានោះបង្ហាញថា ព្រះអង្គយាងមកដោយសេចក្តីសុខសាន្ត។ “ស្តេច” ដែលហោរាសាការីបានប្រកាសនោះគឺអំពីព្រះមែស្ស៊ី។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម ដោយគង់លើខ្នងកូនសត្វលា គ្រងព្រះពស្តធម្មតា ហើយមិនមានទាហាន ឬគ្រឿងសឹកនោះឡើយ គឺផ្ទុយពីគំនិតរបស់សាសន៍យូដាទូទៅបានគិតពីព្រះមែស្ស៊ីថាជាអ្នកចម្បាំងដែលនឹងគង់នៅលើខ្នងសេះយាងចូលក្រុងយេរូសាឡិមជាមួយនឹងទាហានរបស់ព្រះអង្គដើម្បីយកឈ្នះពួករ៉ូម៉ាំង។ ប៉ុន្តែហោរាសាការីបាន ប្រកាសថាព្រះមែស្ស៊ីនឹងយាងមកដោយការបន្ទាបខ្លួន ដោយសុភាព និងសេចក្តីសុខសាន្ត។
សិស្សនោះក៏ទៅធ្វើតាមបង្គាប់ព្រះយេស៊ូវ ហើយនាំមេលានឹងកូនវាមក រួចក្រាលអាវខ្លួនលើខ្នងថ្វាយទ្រង់គង់
២១:៦-៧ ព្រះយេស៊ូវគង់លើកូនលាហើយបណ្តើរមេវាអមជាមួយគ្នាដើម្បីកុំឲ្យកូនលានោះកញ្រ្ជោល ដោយព្រោះហ្វូងមនុស្ស។
ឯហ្វូងមនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់បានក្រាលអាវខ្លួននៅផ្លូវ ខ្លះក៏កាប់មែកឈើយកមករាយតាមផ្លូវផង
២១:៨ លោកម៉ាថាយ បានប្រើពាក្យ πλεῖστος នៅក្នុងកាបង្ហាញថា នេះជាហ្វូងមនុស្សដ៏ធំបំផុត នៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ មានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ពីស្រុក កាលីឡេបានមកឯក្រុងយេរូសាឡិម ហើយបានប្រកាសថាព្រះយេស៊ូវជាព្រះមែស្ស៊ី! ហ្វូងមនុស្សបាននាំគ្នាធ្វើតាមទំលាប់ នៅពេលដែល ពួកគេក្រាលអាវរបស់ពួកគេនៅលើផ្លូវ។ ជាការទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជា ស្តេចរបស់ពួកគេ (២ ពង្សាវតារក្សត្រ ៩:១៣)។ ពួកគេក៏បានកាច់មែកឈើក្រាលផងដែរ។ នៅក្នុងជំនាន់នេះ មែកឈើគឺជា និមិត្តសញ្ញាអោយជ័យជំនះ។ ដូច្នេះហើយ ការដែលក្រាលអាវ និងមែកឈើលើផ្លូវនោះ មនុស្សទាំងនោះកំពុងតែលើកដំកើងព្រះយេស៊ូវថាជាព្រះមេស៊ី ជាស្តេចពេញដោយ ជ័យជំនះរបស់ពួកគេ (យ៉ូហាន ១២:១៣)។ យ៉ាងណាម៉ិញ ការទាំងនេះបង្ហាញថា ហ្វូងមនុស្ស នៅតែមានការយល់ខុសអំពីព្រះមែស្ស៊ី។ ពួកគេរំពឹងថា នឹងមានពិធីជប់លៀងពីជ័យជំនះ ពេលដែលពួកគេ ចូលដល់ក្រុងយេរូសាឡិម។
ហ្វូងមនុស្សមិនបានយល់ពីសារៈសំខាន់នៃព្រះយេស៊ូវយាងចូលក្រុងយេរូសាឡិមដោយការបន្ទាបខ្លួននោះឡើយ។ គំនិតរបស់ពួកគេចំពោះព្រះមែស្ស៊ីគឺត្រូវបានឃុំគ្រងដោយបំណងប្រាថ្នាចង់បានអំណាច ឥទ្ធិពល និងការទម្លាក់អំណាចរបស់រ៉ូម៉ាំង ហើយនឹងការតាំងឡើងនៃរាជ្យនគររបស់អ៊ីស្រាអែល។ យ៉ាងណាម៉ិញ ព្រះមហាក្សត្របានយាងមកក្នុងនាម ជាអ្នកបំរើដែលទ្រង់នឹងប្រគល់ព្រះជន្មព្រះអង្គដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្ស ពីអំពើបាប។
ហើយបណ្តាមនុស្សដែលដើរហែមុខក្រោយ គេស្រែកឡើងថា ហូសាណា ដល់ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ ព្រះអង្គដែលយាងមកដោយនូវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ប្រកបដោយព្រះពរ ហូសាណា នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត
២១:៩ ហូសាណាមានន័យថា “សង្រ្គោះពេលនេះ”។ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើសម្រាប់ការស្វែងរកជំនួយ ហើយនឹងការ ការពារពីស្តេចមួយអង្គ (២ សាំយ៉ូអែល ១៤:៤; ២ ពង្សាវតារក្សត្រ ៦:២៦)។ នៅក្នុងទំនុកដំកើង ១១៨:២៥ ពាក្យនេះ ត្រូវបានស្រែកអង្វរទៅព្រះសម្រាប់ការសង្រ្គោះប្រជារាស្តព្រះអង្គពីសត្រូវរបស់ពួកគេ។ ត្រង់នេះ ហ្វូងមនុស្សស្រែក អង្វរព្រះសូមអោយបានប្រោសគេអោយបានរួចពីរ៉ូមាំងពេលនេះ ដែលព្រះមេស៊ី បានយាងមកហើយនោះ។
“ព្រះអង្គដែលយាងមក ដោយនូវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់” គឺជាព្រះនាមមួយរបស់ ព្រះមេស៊ី។ ជាការដកស្រង់ចេញពី ខទី ២៦ នៅក្នុងទំនុកដំកើង ១១៨។ លោកយ៉ូហានប្រាប់យើងថា ពួកផារិស៊ីបានខឹងសម្បាយ៉ាងខ្លាំង ហើយបាននិយាយថា “ឃើញឬទេ លោកីយ៍ទាំងស្រុងទៅតាមអ្នកនោះ ហើយ!” (យ៉ូហាន ១២:១៩)។ ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវបានយាងមកដើម្បីធ្វើជាអ្នកដឹកនាំនយោបាយនោះ នេះគឺជាឳកាសសម្រាប់ព្រះអង្គនៅក្នុង ការប្រមូលផ្តុំអំណាចហើយ។
រួចកាលទ្រង់យាងចូលទៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមហើយ នោះកើតមានសេចក្ដីជ្រួលជ្រើមពេញក្នុងទីក្រុង ហើយគេសួរថា លោកនេះជាអ្នកណា ហ្វូងមនុស្សឆ្លើយឡើងថា នេះគឺជាហោរាយេស៊ូវ ដែលមកពីភូមិណាសារ៉ែត ស្រុកកាលីឡេ។
២១:១០-១១ ថ្ងៃដែលព្រះអង្គយាងចូលក្រុងយេរូសាឡិមគឺជាថ្ងៃអាទិត្យ ជាថ្ងៃទីប្រាំបួននៅក្នុងខែនីសាន ឆ្នាំ ៣០គស។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងចូលទៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមហើយ "នោះកើតមានសេចក្ដីជ្រួលជ្រើមពេញទីក្រុង" (ἐσείσθη) គឺថា បានរង្គោះរង្គើ ហើយញាប់ញ័រ ដោយព្រោះតែការនេះ (ដូច ម៉ាថាយ ២:៣)។
ពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់នៅក្នុងការដែលកត់សម្គាល់ថា ប្រជារាស្រ្តនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម មិនបានចូលរួមនៅក្បួនដង្ហែនេះនោះឡើយ។ ព្រឹត្តិការណ៏នៅក្នុងខទី៨ និងខ៩ បានកើតឡើង ខាងក្រៅកំផែងក្រុង។ ហ្វូងមនុស្សបានស្រែកហៅព្រះយេស៊ូវថា “ជាវង្សហ្លួងដាវីឌ” ជាមនុស្ស ដែលមកពីស្រុកកាលីឡេ ជាពួកអ្នកដែលបានឃើញការអស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយពេលនេះ បាននាំហោរារបស់ពួកគេ ចូលទៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម។ យ៉ាងណាម៉ិញ ព្រឹត្តិការណ៏នេះមិនមែនមានន័យថា ក្រុងយេរូសាឡិមទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវថា ជាព្រះមែស្ស៊ី របស់គេនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមមានការញាប់ញ័រ ("មានសេចក្ដី ជ្រួលជ្រើមពេញ") ដោយព្រោះតែគេដឹងថា ស្តេចសាសន៍យូដាមួយអង្គអាចជាបញ្ហាជាមួយនឹងរ៉ូម៉ាំង ហើយហោរាមួយគឺជាការគំរៀមកំហែងដល់សិទ្ធិអំណាចរបស់អ្នកដឹកនាំសាសនារបស់គេ។
ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់យាងចូលទៅក្នុងព្រះវិហារ ក៏បណ្តេញអស់ទាំងអ្នកដែលលក់ដូរក្នុងព្រះវិហារចេញ ទ្រង់ផ្កាប់តុនៃពួកអ្នកដូរប្រាក់ នឹងជើងម៉ារបស់ពួកអ្នកលក់ព្រាប
២១:១២ ការនេះបានកើតឡើងនៅត្រង់ទីធ្លាខាងក្រៅព្រះវិហារជាកន្លែងដែលហៅថាសាលរបស់ សាសន៍ដទៃ។ វាគឺជាផ្នែកតែមួយនៅក្នុងព្រះវិហារ ដែលសាសន៍ដទៃត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យចូល។ កន្លែងនោះត្រូវទុកជាកន្លែង ដែលសាសន៍ដទៃអាចអធិស្ឋានបាន ប៉ុន្តែពួកអ្នកដឹកនាំនៅក្នុងព្រះវិហារ បានធ្វើឲ្យកន្លែងនោះទៅជាកន្លែងលក់ ដូរទៅវិញ។
ពួកបុរសដែលជាសាសន៍យូដាទាំងអស់ត្រូវតែបង់ពន្ធដល់ព្រះវិហារជាមួយនឹងប្រាក់ដែលនៅក្នុងដំបន់នោះ។ ពួកសាសន៍យូដាបានមកពីគ្រប់ដំបន់នៅក្នុងពិភពលោកហើយមានមនុស្សជាច្រើនមានតែប្រាក់ពី ប្រទេសក្រៅតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកអ្នកប្តូរប្រាក់នៅក្នុងព្រះវិហារគិតថ្លៃខ្ពស់ខ្លាំងពេក។ ប្រជាជនក៏ត្រូវ ថ្វាយយញ្ញបូជានៅក្នុងព្រះវិហារដែរ។ សត្វព្រាបគឺជាយញ្ញបូជាសម្រាប់ពួកអ្នកក្រ អ្នកពិការនិងស្រ្តី (លេវីវិន័យ ១២:៨)។ ជាជាងការដែលធ្វើ អោយតម្លៃសត្វព្រាបជា អ្វីដែលអាចទ្រាំទ្របាននោះ ពួកអ្នកលក់នៅក្នុងព្រះវិហារបានគិតតម្លៃគុណជាបីលើសពី តម្លៃធម្មតានៅក្នុងពិធីបុណ្យរំលង។ ទោះបីជា មានមនុស្សដែលនាំយកដង្វាយសម្រាប់យញ្ញបូជាពីផ្ទះមកក៏ដោយ ក៏ពួកសង្ឃតែងតែស្វែងរកកំហុស ចំពោះដង្វាយនោះហើយទាមទារអោយគេទិញសត្វផ្សេងទៀតដែរ។ ពួកសង្ឃជាពួកអ្នកដែលទទួលខុស ត្រូវចំពោះការជួញដូរនៅក្នុងព្រះវិហារទាំងនេះ។
ហើយទ្រង់មានបន្ទូលទៅគេថា មានសេចក្ដីចែងទុកមកដូច្នេះ «ដំណាក់អញត្រូវហៅថា ជាទីសំរាប់អធិស្ឋាន» តែអ្នករាល់គ្នាបានយកធ្វើជារោងចោរវិញ
២១:១៣ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពី អេសាយ ៥៦:៧ ដើម្បីមានបន្ទូលអំពីអ្វីដែលព្រះវិហាររបស់ព្រះគួរជា។ វាគួរតែជាដំណាក់ជាទីអធិស្ឋាន។
បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពី យេរេមា ៧:១១ អំពីការដែលព្រះវិហារ ដែលគួរតែជាកន្លែង ដែលបរិសុទ្ធ បានប្រែក្លាយទៅជា “រោងចោរ”។ ព្រះអង្គនិយាយសំដៅទៅពួកអាចារ្យដែលបានប្រើប្រាស់ ព្រះវិហារនៃព្រះជាកន្លែង ដែលពួកគេបោកបញ្ឆោតមនុស្សដើម្បីទទួលបានកម្រៃ។
ឯពួកមនុស្សខ្វាក់ នឹងមនុស្សខ្វិន គេក៏មកឯទ្រង់ក្នុងព្រះវិហារ ហើយទ្រង់ប្រោសគេឲ្យបានជាទាំងអស់
២១:១៤ ការដែលប្រោសមនុស្សខ្វាក់ឲ្យភ្លឺ (អេសាយ ២៩:១៨, ៣៥:៥-៦, ៤២:៧, ៤២:១៦; យេរេមា ៣១:៨) និងមនុស្សខ្វិន (អេសាយ ៣៥:៥-៦, ៤០:១១; យេរេមា ៣១:៨; មីកា ៤:៦; សេផានា ៣:១៩) ឲ្យបានជានោះគឺជាទីសំគាល់ពីព្រះមែស្ស៊ី។
ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងសាសន៍យូដាបានហាមឃាត់មនុស្សទាំងអស់ដែលខ្វិន ខ្វាក់ ថ្លង់ ឬគ មិនឲ្យថ្វាយ យញ្ញបូជា ឬបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះព្រះនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអង្គឡើយ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវប្រោស ពួកគេឲ្យបានជា ដូច្នេះហើយការនេះអាចធ្វើឲ្យគេត្រូវបានទទួលនៅក្នុងទីធ្លានៃព្រះវិហារ។ តាមរយៈការនេះ ព្រះអង្គបង្ហាញពីព្រះចេស្តាព្រះអង្គនៅក្នុងការធ្វើឲ្យមានភាពបរិសុទ្ធដល់អស់អ្នកដែលចង់ថ្វាយបង្គំព្រះ។ នេះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់អស់ពួកអ្នកដែលជឿ។ ព្រះអង្គបានសំអាតយើង ដើម្បីឲ្យ យើងអាចចូលមកឯព្រះបាន។ ការនេះបង្ហាញថាព្រះអង្គវិសេសជាងព្រះវិហារ (១២:៦) ដែលមិនអាច បង្កើតឲ្យមានភាពបរិសុទ្ធពិតប្រាកដនៅក្នុងមនុស្ស (២១:១៣) ។
តែពួកសង្គ្រាជ នឹងពួកអាចារ្យ គេមានចិត្តគ្នាន់ក្នាញ់ណាស់ ដោយបានឃើញការអស្ចារ្យដែលទ្រង់ធ្វើ នឹងឮកូនក្មេងទាំងប៉ុន្មានស្រែកក្នុងព្រះវិហារថា ហូសាណា ដល់ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌដូច្នោះ
២១:១៥ ពួកកូនក្មេងបានឃើញពីការអស្ចារ្យនៃការប្រោសឲ្យជារបស់ព្រះយេស៊ូវហើយការនេះបានធ្វើឲ្យ គេស្រែកឡើងថា “ហូសាណា ដល់ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ” ដូចជាហ្វូងមនុស្សបានស្រែកនៅក្នុង ខ៩)។ កូនក្មេងបានស្គាល់ថានោះ “ការអស្ចារ្យដែលទ្រង់ធ្វើ” បានបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គជាព្រះមែស្ស៊ី! កូនក្មេងតូចៗទាំងនេះបានស្គាល់ពីសេចក្តីពិតខាងវិញ្ញាណជាង “ពួកអ្នកប្រាជ្ញ” ដឹកនាំសាសនា ទៅទៀត (១១:២៥-២៦, ១៩:១៣-១៥)។
ហើយគេទូលទ្រង់ថា តើអ្នកឮពាក្យដែលក្មេងទាំងនេះថាឬទេ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឆ្លើយថា ឮហើយ តើអ្នករាល់គ្នាមិនដែលមើលសេចក្ដីទេឬអី ដែលថា «ទ្រង់បានធ្វើឲ្យសេចក្ដីសរសើរបានគ្រប់លក្ខណ៍ ដោយនូវមាត់កូនក្មេង នឹងកូនដែលនៅបៅ»
២១:១៦ ព្រះយេស៊ូវបញ្ជាក់ថា ការសរសើររបស់កូនក្មេងគឺជាការដែលអាចទទួលយកបាន ដោយ បានដកស្រង់ចេញពី ទំនុកដំកើង ៨។ សូមកត់សម្គាល់ថា ទំនុកដំកើងនេះ គឺជាការសរសើរដំកើងដល់ព្រះ ហើយព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងពីការនោះទៅចំពោះព្រះអង្គទ្រង់។
រួចទ្រង់លះចោលគេយាងចេញទៅឯភូមិបេថានីទៅ ក៏ផ្ទំនៅទីនោះ១យប់។
២១:១៧ ដោយព្រោះតែក្រុងយេរូសាឡិមពេញដោយមនុស្សនៅក្នុងពិធីបុណ្យរំលងនោះ មានមនុស្ស ជាច្រើនដែលបានស្នាក់នៅក្នុងភូមិខាងក្រៅទីក្រុង។ ព្រះយេស៊ូវគង់នៅភូមិ បេថានី (មានចំងាយ បីគីឡូម៉ែត្រពីក្រុងយេរូសាឡិម) នៅផ្ទះឡាសា ម៉ារី និងម៉ាថា (យ៉ូហាន ១២:១-១០)។
ដល់ព្រលឹមឡើង កំពុងដែលទ្រង់យាងត្រឡប់ទៅឯទីក្រុងវិញ នោះទ្រង់ក៏ឃ្លាន ទ្រង់ទតឃើញដើមល្វា១តាមផ្លូវ ក៏យាងទៅដល់ ឃើញមានតែស្លឹកទទេ នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា កុំឲ្យឯងមានផ្លែទៀតឡើយ ស្រាប់តែដើមល្វានោះក្រៀមទៅ
២១:១៨-១៩ ដើមល្វាមួយនោះខុសពីប្រក្រតីដោយព្រោះតែធម្មតាវាបញ្ចេញផ្លែមុនពេលវាបញ្ចេញស្លឹក។ ពេលនេះជាពេលរំហើយជាពេលដែលក្តឹបផ្លែឈើមិនទាន់បញ្ចេញពន្លកនៅឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានទតឃើញ ស្លឹកវាហើយទ្រង់ក៏រកមើលផ្លែប៉ុន្តែមិនមានផ្លែនោះឡើយ។ ព្រះអង្គបានប្រើឳកាសនោះនៅក្នុងការបង្ហាញពី ការកាត់ទោសចំពោះសាសនាអ៊ីស្រាអែល។
ដើមល្វាគឺជាតំណាងអោយអ៊ីស្រាអែល (ហូសេ ៩:១០; ណាហ៊ូម ៣:១២; សាការី ១០:២)។ ស្លឹកល្វាគឺជាតំណាងអោយសាសនា។ ដូចដែល ព្រះយេស៊ូវរកមើលផ្លែប៉ុន្តែមិនអាចរកបានពីដើមល្វានោះ ព្រះទ្រង់ទតសម្លឹងមើលផលផ្លែនៃសេចក្តីសុចរិតពី អ៊ីស្រាអែលប៉ុន្តែមិនមាននោះឡើយ (យេរេមា ៨:១៣; ហូសេ ៩:១០; មីកា ៧:១-៦)។ ពួកគេបានគ្របបាំងខ្លួនគេជាមួយ នឹងស្លឹក (ដែលជាសាសនា) ប៉ុន្តែពួកគេមិនបាន ស្តាប់តាមព្រះនោះឡើយ (លោកុប្បត្តិ ៣:៧)។
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវថា "កុំឲ្យឯងមានផ្លែទៀតឡើយ" នោះគឺជាសេចក្តីទំនាយ។ សែសិបឆ្នាំក្រោយមក ពួករ៉ូម៉ាំងបាន បំផ្លាញព្រះវិហារហើយនៅក្នុងការដែលធ្វើដូច្នោះ បានបញ្ចប់នូវប្រព័ន្ធ សាសនាដែលគ្មានផលផ្លែនោះ។
កាលពួកសិស្សបានឃើញដូច្នោះ នោះគេមានសេចក្ដីអស្ចារ្យថា ដើមល្វានេះក្រៀមទៅជា១រំពេចយ៉ាងណាហ្ន៎ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលថា ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា បើមានសេចក្ដីជំនឿឥតសង្ស័យសោះ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងអាចធ្វើបាន មិនត្រឹមតែការដែលកើតឡើងដល់ដើមល្វាប៉ុណ្ណោះទេ គឺទោះបើអ្នកនឹងនិយាយទៅភ្នំនេះថា ឲ្យឯងរើចេញពីទីនេះទៅធ្លាក់ក្នុងសមុទ្រវិញ នោះគង់តែនឹងបានកើតដូច្នោះដែរ
២១:២០-២១ ការដែលរើភ្នំចេញ គឺជាប្រយោគដែលសាសន៍យូដាប្រើនៅក្នុងការយកឈ្នះបញ្ហាធំ ណាមួយ។ បញ្ហាធំៗ ដែលអាចដកចេញបានដោយព្រះនៅពេលដែលយើងមានសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះអង្គ ដ្បិតគ្មានអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើមិនកើតនោះឡើយ។ ការឆ្លើយតបចំពោះសេចក្តីអធិស្ឋានអាស្រ័យលើ សេចក្តីជំនឿដែលមានក្នុងព្រះ។ យើងអធិស្ឋានដោយសេចក្តីជំនឿពេលដែលយើងអធិស្ឋានទុកចិត្ត លើលក្ខណៈ ការប្រទាន ព្រះបន្ទូល ហើយនឹងបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះ។ អ្វីដែលផ្ទុយពីនេះគឺជា ការសង្ស័យលើព្រះ។ ដែលមានការសង្ស័យ (διακρίνω) មានន័យថា “ជាការសន្មតចុះឡើង”។ ជាការដែលយើងជឿលើព្រះ ក្នុងពេលមួយ ហើយអត់ក្នុង ពេលមួយ។ នៅពេលយើងអធិស្ឋាន យើងត្រូវតែមានទំនុកចិត្តថាព្រះទ្រង់មានគ្រប់ ទាំងព្រះចេស្តាហើយព្រះអង្គទ្រង់នឹងឆ្លើយតប។
ហើយគ្រប់ទាំងសេចក្ដីអ្វី ដែលអ្នករាល់គ្នានឹងអធិស្ឋានសូម ដោយមានចិត្តជឿ នោះនឹងបានសំរេចទាំងអស់។
២១:២២ ការនេះមិនមែនមានន័យថាមនុស្សម្នាក់អាចធ្វើការអស្ចារ្យកើតមានឡើងដោយពាក្យសំដី របស់គេបាននោះឡើយ។ ការនោះវាគឺជាវេទមន្ត មិនមែនជាជំនឿនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការដែល “មានសេចក្តីជំនឿ” មានន័យថាទុកចិត្តដល់ព្រះ ហើយសេចក្តីជំនឿរបស់យើងត្រូវបានបង្ហាញដោយ ការស្តាប់បង្គាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ។ ប្រសិនបើយើងអធិស្ឋានសម្រាប់អ្វីមួយដែលមិនមែនជា បំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះនោះ ចម្លើយរបស់ព្រះអង្គចំពោះសេចក្តីអធិស្ឋាននោះគឺ “ទេ” (១ យ៉ូហាន ៥:១៤) ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងអធិស្ឋាន ដោយសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះ សម្រាប់អ្វីដែលត្រូវនឹងព្រះហឫទ័យព្រះនោះ នោះយើងអាចដឹងយ៉ាងច្បាស់ថាព្រះអង្គនឹងប្រទានឲ្យយើង នូវអ្វីដែលយើងបានសូមជាមិនខាន!
ព្រះយេស៊ូវបានដាក់បណ្តាសាដើមល្វានោះដើម្បីបង្ហាញពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះលើសាសនា ដែល មិនបង្កើតផលផ្លែរបស់អ៊ីស្រាអែល។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងខនេះ ព្រះអង្គបានប្រទាននូវសេចក្តីសន្យាដ៏អស្ចារ្យពី ព្រះចេស្តាដែលមានសម្រាប់សិស្សរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងការរស់នៅដោយការបង្កើតផលផ្លែនៅក្នុងជីវិត។ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវអាចមានទំនុកចិត្តថា យើងទាំងអស់គ្នាអាចសម្រេចគ្រប់យ៉ាង ដែល ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងសម្រេចដោយព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គដែលទ្រង់បានប្រទានមកយើងទាំងអស់គ្នា។ ប្រសិនបើព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរើ “ភ្នំ” ចេញ ហើយយើងមានសេចក្តីជំនឿថា ព្រះអង្គអាចធ្វើបាននោះ នោះព្រះទ្រង់នឹងប្រទានព្រះចេស្តាសម្រាប់ការនោះ ដើម្បីអាចសម្រេចបាន។
កាលទ្រង់បានយាងចូលទៅក្នុងព្រះវិហារហើយ នោះពួកសង្គ្រាជ នឹងពួកចាស់ទុំនៃបណ្តាជន គេមកឯទ្រង់ ដែលកំពុងតែបង្រៀន ហើយទូលកាត់សួរថា អ្នកធ្វើការទាំងនេះ តើអាងអំណាចអ្វី តើអ្នកណាបានបើកអំណាចនេះឲ្យអ្នក
២១:២៣ ព្រះយេស៊ូវបានយាងចូលទៅក្នុងព្រះវិហារវិញនៅថ្ងៃបន្ទាប់ពីព្រះអង្គសំអាតព្រះវិហារ។ ពួកសង្រ្គាជ ពួកអាចារ្យនិងពួកចាស់ទុំ បានមកឯព្រះយេស៊ូវសួរថា តើព្រះអង្គបានសិទ្ធិអំណាចមកពីណាក្នុងការធ្វើការទាំងនោះ ការអស្ចារ្យ សេចក្តីបង្រៀន ហើយការដែលព្រះអង្គយាងចូលក្រុងយេរូសាឡិមក្នុងនាមជាព្រះមេស៊ី ហើយជាពិសេសនោះ ការបោសសំអាត ទីធ្លាព្រះវិហារ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលតបថា ខ្ញុំនឹងសួរអ្នករាល់គ្នាពីសេចក្ដី១ដែរ បើអ្នកឆ្លើយប្រាប់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំក៏នឹងប្រាប់ឲ្យអ្នកដឹង ពីអំណាចដែលខ្ញុំអាង ដើម្បីនឹងធ្វើការទាំងនេះដែរ ឯបុណ្យជ្រមុជរបស់យ៉ូហាន តើមកពីណា ពីស្ថានសួគ៌ ឬពីមនុស្ស នោះគេក៏រិះគិតគ្នាថា បើយើងថា មកពីស្ថានសួគ៌ នោះវានឹងសួរយើងថា ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាមិនបានជឿតាមគាត់
២១:២៤-២៥ ព្រះយេស៊ូវមិនបានឆ្លើយតបជាមួយនឹងពួកគេភ្លាមនោះឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានសួរ ពួកគេនូវសំនួរមួយអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់លោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទ ដែលគាត់បានធ្វើទាំងប៉ុន្មាន។ ប្រសិនបើពួកគេឆ្លើយត្រឹមត្រូវនោះ ពួកគេនឹងទទួលបានចម្លើយ សម្រាប់សំនួរបស់ពួកគេជាមិនខាន។ ការល្បងលសម្រាប់ ពួកអ្នកដឹកនាំ សាសនាទាំងនេះ គឺថាតើពួកគេអាចស្គាល់សិទ្ធិអំណាចដែលមកពីព្រះដែរឬយ៉ាងណានៅពេល ដែលពួកគេបានឃើញនោះ។
ប៉ុន្តែពួកគេមិនអាចឆ្លើយបាននោះឡើយ។ បេសកកម្មរបស់លោកយ៉ូហានគឺជាការប្រកាសពីការ យាងមករបស់ព្រះមេស៊ីដែលមកពីព្រះ។ ប្រសិនបើគេទទួលស្គាល់ថា សិទ្ធិអំណាចរបស់ លោកយ៉ូហានមកពីព្រះ នោះ ពួកគេត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូវក៏ដូចគ្នាដែរ។ នេះជាការពិត ប៉ុន្តែពួកអ្នកដឹកនាំ សាសនាមិនចង់ទទួលស្គាល់ការនោះឡើយ។
តែបើយើងថា មកពីមនុស្សវិញ នោះខ្លាចហ្វូងមនុស្ស ដ្បិតគេរាប់យ៉ូហានទុកជាហោរាទាំងអស់គ្នា
២១:២៦ ប៉ុន្តែពួកគេមិនអាចនិយាយថាលោកយ៉ូហានធ្វើការនោះដោយសិទ្ធិអំណាចរបស់ខ្លួនលោក នោះឡើយ ដោយព្រោះតែលោកយ៉ូហានមានប្រជាប្រិយភាពខ្លាំងណាស់ ហើយការដែលបង្ហាញពី ការមិនគោរព ដល់គាត់នោះអាចនឹង ធ្វើអោយហ្វូងមនុស្សមានកំហឹងលើពួកគេ។ ហ្វូងមនុស្ស អាចនឹងចោលគេនឹងថ្ម ចំពោះការប្រមាថដោយព្រោះតែមិនព្រមទទួលហោរានៃព្រះ (លូកា ១០:៦)។
រួចគេទូលឆ្លើយថា យើងមិនដឹងទេ ហើយទ្រង់ក៏មានបន្ទូលតបថា ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏មិនប្រាប់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹង ពីអំណាចដែលខ្ញុំអាងនឹងធ្វើការទាំងនេះដែរ។
២១:២៧ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាដឹងថាការដែលប្រាប់ការពិតនឹងត្រូវបង្ខំពួកគេអោយទទួលស្គាល់ពី សិទ្ធិអំណាច របស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយការដែលកុហកនោះនឹងធ្វើអោយហ្វូងមនុស្សមានកំហឹង ដូច្នេះហើយពួកគេមិនបានឆ្លើយ នោះឡើយ។ ដោយព្រោះតែពួកគេមិនបានឆ្លើយនឹងសំនួរព្រះអង្គនោះ ព្រះយេស៊ូវមិនបានឆ្លើយនឹងសំនួររបស់ ពួកគេនោះឡើយ។ ព្រះបានប្រទានសិទ្ធិអំណាចដល់លោកយ៉ូហាន ប៉ុន្តែពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានបដិសេធមិនព្រមជឿគាត់។ ដូច្នេះហើយគ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវ មានបន្ទូលនឹងពួកគេអំពីសិទ្ធិអំណាចព្រះអង្គផ្ទាល់នោះឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវបានសំអាតព្រះវិហារហើយបានដាក់បណ្តាសាដើមល្វាជាទីសំគាល់នៃ ការបដិសេធរបស់ព្រះ ចំពោះការដឹកនាំសាសនារបស់សាសន៍យូដា។ ការបដិសេធនេះដោយព្រោះតែ ពួកគេបានបដិសេធអ្នកនាំ សារបស់ព្រះ ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ហើយនឹងការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះអង្គ។ ពេលនេះព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូល ពីការប្រៀបប្រដូចបីអំពីការនេះ។
-
ការប្រៀបប្រដូចអំពីកូនប្រុសទាំងពីរ (២១:២៨-៣២) គឺអំពីការបដិសេធអ្នកនាំសាររបស់ព្រះ យ៉ូហានបាប់ទីស្ទ។
-
ការប្រៀបប្រដូចអំពីអ្នកជួលចំការ (២១:៣៣-៤៦) គឺអំពីការបដិសេធព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ព្រះយេស៊ូវ។
-
ការប្រៀបប្រដូចអំពីពិធីមង្គលការ (២២:១-១៤) គឺអំពីការបដិសេធការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះ ឲ្យចូលទៅក្នុងរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គ។
ការប្រៀបប្រដូចទាំងបីនេះសំដៅលើការបរាជ័យរបស់អ្នកដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដាក្នុងការឆ្លើយតបចំពោះការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះ ហើយបង្ហាញពីលទ្ធផលនៃការនេះថា ព្រះនឹងត្រាស់ហៅអ្នកដទៃឲ្យជំនួស គេឲ្យបានធ្វើជារាស្ត្ររបស់ព្រះ។ អ៊ីស្រាអែលពិតប្រាកដក្នុងពេលនេះគឺត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ ហើយគឺជាអស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គ រួមទាំងសាសន៍យូដា និងសាសន៍ដទៃ។
ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាគិតដូចម្តេច មានមនុស្សម្នាក់មានកូនប្រុស២ គាត់ទៅប្រាប់កូនច្បងថា កូនអើយ ថ្ងៃនេះ ចូរឯងទៅធ្វើការក្នុងចំការអញទៅ កូននោះប្រកែកថា ខ្ញុំមិនទៅទេ ដល់ក្រោយមកវាប្រែចិត្តជាទៅវិញ គាត់ក៏ទៅប្រាប់ដល់កូនពៅដូចគ្នា ឯកូននោះវាទទួលថា ខ្ញុំទៅ លោកឪពុក ប៉ុន្តែវាមិនបានទៅទេ
២១:២៨-៣០ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនពីការប្រៀបប្រដូចមួយ។ កូនមួយបាននិយាយពាក្យមិនត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែដឹងថាខ្លួនខុសនៅពេលក្រោយ ហើយបានសម្រេចិត្តធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ កូនម្នាក់ទៀតនិយាយពាក្យ ដែលត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែមិនបានធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវនោះឡើយ។
ដូច្នេះ បណ្តាកូនទាំង២នោះ តើកូនណាបានធ្វើតាមចិត្តរបស់ឪពុក គេឆ្លើយថា កូនច្បង ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលថា ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ពួកអ្នកយកពន្ធ នឹងពួកស្រីសំផឹង គេចូលទៅក្នុងនគរព្រះមុនអ្នករាល់គ្នា
២១:៣១ ចំនុចសំខាន់នៃការប្រៀបប្រដូចនេះច្បាស់ណាស់។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺជាការស្តាប់បង្គាប់ មិនមែនគ្រាន់តែនិយាយពាក្យសំដីដែលត្រឹមត្រូវនោះឡើយ (៧:២១-២៧; យ៉ាកុប ១:២២)។
នៅក្នុងការប្រៀប្រដូច ឪពុកគឺដូចជាព្រះ កូនប្រុសទាំងពីរគឺជាពួកអ្នកដឹកនាំសាសនារបស់អ៊ីស្រាអែល និងអ្នកមានបាប។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា (ដូចជាកូនទីពីរ) ដែលប្រកាសថាខ្លួន បានរស់នៅដោយការស្តាប់បង្គាប់ចំពោះក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ (ពួកគេឆ្លើយថា “បាទ/ចាស”ចំពោះព្រះ) ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យព្រះនោះឡើយ។ ពួកស្រីសំផឹងនិងអ្នកយកពន្ធបានបែរចេញ ពីព្រះ (ពួកគេនិយាយថា “ទេ”ចំពោះព្រះ) ប៉ុន្តែពេលនេះគេបានប្រែចិត្ត ហើយធ្វើតាមបំណងរបស់ ព្រះវរបិតា (ដូចជាកូនទីមួយ) ហើយចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរបស់ព្រះអង្គ។ ដូច្នេះហើយ អ្នកមានបាប ដែលធ្វើការប្រែចិត្តបានចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរនៃព្រះមុនពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា (ជាគំរូមួយទៀតពីអ្នក ដែលក្រោយនឹងទៅជាមុខ ហើយអ្នកមុននឹងទៅជាក្រោយ ២០:១៦) ។
ដ្បិតយ៉ូហានបានមកឯអ្នករាល់គ្នាក្នុងផ្លូវសុចរិត តែអ្នករាល់គ្នាមិនបានជឿតាមគាត់ទេ ឯពួកយកពន្ធ នឹងពួកស្រីសំផឹង គេបានជឿតាមគាត់វិញ លុះកាលអ្នករាល់គ្នាបានឃើញដូច្នោះ នោះក៏នៅតែមិនព្រមប្រែចិត្តជឿតាមគាត់ដែរ។
២១:៣២ លោកយ៉ូហាបានប្រកាសពីភាពចាំបាច់នៃការប្រែចិត្ត និងសេចក្តីជំនឿសម្រាប់សេចក្តីសុចរិត ហើយចង្អុរបង្ហាញផ្លូវចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរ (១១:១២) ដែលអ្នកមានបាបពេលនេះបានចូលទៅ (ខ៣១)។ ប៉ុន្តែពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមិនបានជឿលោកយ៉ូហានទោះបីជា គេបានឃើញថាពួកអ្នកយកពន្ធ និងស្រីសំផឹងបានផ្លាស់ប្រែដោយសេចក្តីប្រកាសរបស់គាត់ក៏ដោយ។
ចូរស្តាប់ពាក្យប្រៀបប្រដូច១ទៀត មានថៅកែម្នាក់ដែលដាំចំការទំពាំងបាយជូរ គាត់បានធ្វើរបងព័ទ្ធជុំវិញ ព្រមទាំងជីកទីជាន់ផ្លែ ហើយសង់ប៉ម ក៏ប្រវាស់ទៅឲ្យពួកអ្នកធ្វើចំការ រួចចេញពីស្រុកនោះទៅ
២១:៣៣ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពីពាក្យប្រៀបប្រដូច ដែលជាចំលើយចំពោះសំនួរអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ ព្រះអង្គ (ខ២៣)។ ការប្រៀបប្រដូចនោះបានដាស់តឿនដល់ពួកអ្នកដែលស្តាប់ព្រះយេស៊ូវអំពី អេសាយ ៥:១-៧ ជាបទគម្ពីរអំពីកាកាត់ទោស។ នៅក្នុងការប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូវ
-
មនុស្សដែលជាម្ចាស់ចំការទំពាំងបាយជូរជាតំណាងឲ្យព្រះ។
-
ទំពាំងបាយជូរគឺជាប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះ។
-
ពួកអ្នកធ្វើចំការជាពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាអ៊ីស្រាអែល។
-
ពួកបាវគឺជាពួកហោរា។
-
កូនម្ចាស់ចំការជាព្រះយេស៊ូវ។
ព្រះយេស៊ូវបានរៀបរាប់ពីអ្វីដែលម្ចាស់ចំការបានធ្វើដើម្បីធ្វើឲ្យចំការទំពាំងបាយជូរបានជោគជ័យ។ គាត់បានធ្វើរ បងព័ទ្ធជុំវិញដើម្បីការពារកុំអោយសត្វចូលបាន កន្លែងបញ្ជាន់ទំពាំងបាយជូរដែលទំពាំង បាយជូរអាចកៀបយក ទឹកបាន ហើយប៉មយាមដើម្បីឃ្លាំមើលកុំឲ្យមានចោរចូល។ ទាំងអស់នេះគឺជា តំណាងឲ្យអ្វីដែលព្រះបានប្រទាន ដល់ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គគឺអ៊ីស្រាអែល (ដូចជាក្រឹត្យវិន័យ ហើយនឹងព្រះវិហារ) ដើម្បីជួយពួកគេអោយ បានបង្កើតផលផ្លែនៃជីវិតដែលបរិសុទ្ធ។ ក្រោយមក ពួកអ្នកជួលចំការត្រូវបានផ្តល់ឲ្យនូវការទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការគ្រប់គ្រងចំការទំពាំងបាយជូរ ដូចដែលព្រះបានប្រទានឲ្យពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាការទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការដឹកនាំអ៊ីស្រាអែល ដូច្នោះដែរ។
កាលជិតដល់រដូវបេះផ្លែហើយ នោះក៏ប្រើបាវខ្លួនឲ្យទៅឯពួកអ្នកទាំងនោះ ដើម្បីនឹងទទួលផល ជាចំណែករបស់ខ្លួន តែពួកធ្វើចំការ គេចាប់បាវទាំងនោះវាយម្នាក់ សំឡាប់ម្នាក់ ហើយម្នាក់ទៀតចោលនឹងថ្មវិញ ថៅកែក៏ប្រើបាវដទៃជាច្រើនជាងមុនឲ្យទៅទៀត តែគេប្រព្រឹត្តនឹងបាវទាំងនោះបែបដូចគ្នា
២១:៣៤-៣៦ ការប្រៀបប្រដូចនេះគឺអំពីរបៀបដែលពួកអ្នកដឹកនាំអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើដាក់អ្នកប្រកាស របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពីរបៀបដែលពួកគេនឹងធ្វើដាក់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ ម្ចាស់ចំការបានចាត់បាវបម្រើ អោយ ទទួលផលចំណែករបស់គាត់ ប៉ុន្តែអ្នកជួលចំការបានវាយហើយសម្លាប់ពួកគេ។ អំពើហិង្សារបស់ ពួកគេពិតជាគួរឲ្យព្រឺខ្លាច។ ពួកបាវបម្រើទាំងនោះគឺដូចជាពួកហោរាដែលព្រះបានចាត់ឲ្យមកឯប្រជារាស្រ្ត របស់ព្រះអង្គ ប៉ុន្តែពួកគេមិនព្រមស្តាប់តាមអ្នកទាំងនោះ ហើយបានបៀតបៀនព្រមទាំងសម្លាប់ពួកគេ ថែមទៀត។
ដល់ក្រោយបង្អស់ គាត់ចាត់កូនខ្លួនឲ្យទៅដោយគិតថា គេនឹងកោតខ្លាចដល់កូនអញ
២១:៣៧ នៅទីបំផុត ម្ចាស់ចំការបានចាត់កូនប្រុសរបស់គាត់។ ពួកអ្នកស្តាប់ព្រះយេស៊ូវទាំងប៉ុន្មា នគួរតែបានដឹងថាចំការនោះជាអ៊ីស្រាអែល ហើយម្ចាស់ចំការជាព្រះ នោះពួកគេក៏ឆ្ងល់ថា តើអ្នកណាជា កូនរបស់ម្ចាស់ចំការនោះ? យើងបានដឹងថាកូនប្រុសនៅក្នុងការប្រៀបប្រដូចនោះគឺជាតំណាងឲ្យ ព្រះយេស៊ូវដែលព្រះបានចាត់មក។ ព្រះរាជបុត្រាគឺជាអ្នកប្រកាសជាលើកចុងក្រោយបង្អស់។ ប្រសិនបើពួកអ្នក ដឹកនាំសាសនាបដិសេធព្រះអង្គនោះ គ្មានឳកាសនៃសេចក្តីសង្រ្គោះណាទៀត នោះឡើយ។
ប៉ុន្តែ កាលពួកចំការបានឃើញ នោះគេនិយាយគ្នាថា នេះជាកូនគ្រងមរដកហើយ ចូរយើងសំឡាប់វាចេញទៅ រួចយើងនឹងដណ្តើមយកមរដករបស់វា
២១:៣៨ ម្ចាស់ចំការនិងបានបដិសេធភាពជាម្ចាស់របស់គាត់ថែមទៀត។ ពួកគេជឿថាម្ចាស់ចំការ នៅឆ្ងាយ ឬបានស្លាប់ហើយ ហើយដូច្នេះហើយពួកគេមិនបានជំពាក់អ្វីដល់គាត់ ហើយគេអាចធ្វើអ្វីតាមតែ ចិត្តរបស់គេ។ ដូចគ្នានេះដែរ ពួកអ្នក ដឹកនាំសាសន៍យូដាកំពុងតែមានឥរិយាដូចជាថា ព្រះទ្រង់នៅឆ្ងាយ ឬសុគតបាត់ហើយ ហើយថាអ៊ីស្រាអែលជាកម្មសិទ្ធរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានធ្វើអោយអ៊ីស្រាអែលវង្វេង ឃ្លាតឆ្ងាយចេញពីព្រះដោយការបង្កើតច្បាប់ដោយខ្លួនគេ ដែលទាស់នឹង ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ហើយប្រើប្រាស់ ដំណាក់ព្រះអង្គសម្រាប់ការបានផលកម្រៃដ៏ អាត្មានិយមរបស់គេ។ ពួកគេរៀបគម្រោងសម្លាប់កូនប្រុសនោះ (ព្រះយេស៊ូវ) ដោយព្រោះតែ ពួកគេឃើញថាគាត់ជា ការគំរាមកំហែងចំពោះភាពជាម្ចាស់ចំការ (អ៊ីស្រាអែល) របស់ពួកគេ។
គេក៏ចាប់កូននោះ បោះចោលទៅខាងក្រៅចំការ ហើយសំឡាប់ចោលទៅ
២១:៣៩ នេះជាការប្រកាសមួយផ្សេងទៀតរបស់ព្រះយេស៊ូវអំពីការសុគតរបស់ព្រះអង្គ។
ដូច្នេះ កាលណាថៅកែចំការមកដល់ តើគាត់នឹងធ្វើអ្វីដល់ពួកអ្នកដែលធ្វើចំការទាំងនោះ គេទូលឆ្លើយតបថា គាត់នឹងសំឡាប់ពួកកំណាចទាំងនោះយ៉ាងអាក្រក់ណាស់ រួចនឹងប្រវាស់ចំការទៅឲ្យពួកឯទៀតវិញ ដែលគេនឹងឲ្យផលដល់គាត់តាមរដូវ
២១:៤០-៤១ ព្រះយេស៊ូវសួរថាតើម្ចាស់ចំការនឹងធ្វើយ៉ាងណាចំពោះអ្នកជួលចំការ (ដែលជាតំណាង ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដា) ហើយពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាកាត់ទោសខ្លួនគេ។ កាត់សេចក្តីរបស់គេ ចំពោះអ្នកជួលចំការអាក្រក់នោះ (“គាត់នឹងសំឡាប់ពួកកំណាចទាំងនោះយ៉ាងអាក្រក់ណាស់ រួចនឹងប្រវាស់ចំការទៅឲ្យពួកឯទៀតវិញ ដែលគេនឹងឲ្យផលដល់គាត់តាមរដូវ”) ការនឹងក៏ជាកាត់សេចក្តី របស់ព្រះយេស៊ូវទាស់នឹងគេដែរ (ខ៤៣)។ ការដែលបដិសេធព្រះរាជបុត្រា ដោយពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាគឺជាកិច្ចការចុងក្រោយដែលនាំយក សេចក្តីក្រោធនៃព្រះលើពួកគេ។ រាជ្យនគរនិងអស់អ្នកអត្ថប្រយោជន៍ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ត្រូវបានប្រទានឲ្យអ៊ីស្រាអែល ពេលនេះនឹងត្រូវប្រទានទៅឲ្យ” អ្នកជួលផ្សេងទៀត” (ពួកជំនុំ)។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលទៅគេថា តើអ្នករាល់គ្នាមិនដែលមើលក្នុងគម្ពីរទេឬអី ដែលថា «ថ្មដែលពួកជាងសង់ផ្ទះបានចោលចេញ នោះបានត្រឡប់ជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក ការនោះគឺព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានធ្វើ ហើយជាការយ៉ាងអស្ចារ្យនៅភ្នែកយើងខ្ញុំ»
២១:៤២ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពី ទំនុកដំកើង ១១៨:២២-២៣ ជាទំនុកដំកើងអំពីព្រះមេស៊ី។ នេះគឺជាទំនុកដំកើង ដែលហ្វូងមនុស្សបានស្រែកស្វាគមន៏ពេលដែលព្រះអង្គយាងចូលក្នុងក្រុង យេរូសាឡិម។ ព្រះយេស៊ូវគឺជា ថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក (អេសាយ២៨:១៦;កិច្ចការ ៤:១១-១២) ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាគឺជា ពួកជាងសង់ផ្ទះ។ ពួកគេបានគិតថាថ្មនោះគ្មានតម្លៃនោះឡើយ ដូច្នេះហើយពួកគេបានចោលទៅ។ ប៉ុន្តែដោយ ថ្មនោះបានក្លាយជាថ្ម ដែលសំខាន់បំផុតនៅក្នុងសំណង់។ ថ្មជ្រុងយ៉ាងឯកនោះជាការផ្សាភ្ជាប់ជញ្ជាំង ដែលជាគ្រឹះនៃសំណង់ទាំងមូល។ ជាថ្មដែលសំណង់ទាំងមូល ពឹងផ្អែក។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯករបស់ ពួកជំនុំ (ដែលជា ប្រជារាស្រ្តនៃព្រះ) ដែលជាព្រះវិហារ នៃព្រះ (១ ពេត្រុស ២:៤-៨; ១ កូរិនថូស ៣:១៦-១៧; ២ កូរិនថូស ៦:១៦; អេភេសូរ ២:១៩-២២)។
ដូច្នេះ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នគរព្រះនឹងត្រូវហូតចេញពីអ្នករាល់គ្នា ប្រគល់ទៅឲ្យសាសន៍១ទៀត ដែលគេនឹងបង្កើតផលរបស់នគរនោះ
២១:៤៣ សេចក្តីទំនាយពីរដែលព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើង នៅត្រង់នេះគឺជាការពិតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ ព្រះបានបំផ្លាញអំណាចពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាយូដាតាមរយៈ ការបំផ្លាញព្រះវិហារនៅក្នុងឆ្នាំ ៧០ គ.ស ហើយបានប្រទានការទទួលខុសត្រូវចំពោះការដឹកនាំប្រជារាស្រ្តរបស់ ព្រះអង្គ (ពួកជំនុំ) ទៅឲ្យដល់ ពួកសាវ័កវិញ។
យ៉ាងណាម៉ិញ វាមិនមែនជាបញ្ហាដែលសាសន៍យូដាត្រូវបានជំនួស ដោយសាសន៍ដទៃ។ ផ្ទុយទៅវិញ សង្គមថ្មីមួយនៃប្រជារាស្រ្តនៃព្រះកំពុងតែត្រូវបានបង្កើត។ ដែលជាពួកជំនុំ (១៦:១៨) ដែលជាប្រជារាស្រ្តនៃព្រះដែលមកពីគ្រប់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់។ ពួកជំនុំគឺជាការរួបរួមនៃពួកអ្នកជឿ (សាសន៍យូដានិងសាសន៍ដទៃ) ក្នុងនាមជា “ជាសាសន៍បរិសុទ្ធ ជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្តិ៍អាករនៃព្រះ” (១ ពេត្រុស ២:៩)។ ពួកគេនឹងត្រូវបានកំណត់លក្ខណៈ (មិនដោយព្រោះតែ កុលសម្ព័ន្ធឬជាតិសាសាន៍) គឺដោយសេចក្តីពិតនៃព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគង់នៅក្នុងគេគ្រប់គ្នា ហើយព្រះអង្គបង្កើតផលផ្លែនៅក្នុងជីវិត របស់ពួកគេម្នាក់ៗ (៣:៨, ៧:១៥–២០; ១២:៣៣–៣៧; ១៣:៨, ១៣:២៦; ២១:១៨–២០; យ៉ូហាន ១៥:១–៥; កាឡាទី ៥:២២–២៣)។
អ្នកណាដែលធ្លាក់លើថ្មនោះ នឹងត្រូវបាក់បែក តែអ្នកណាដែលត្រូវថ្មនោះធ្លាក់មកលើខ្លួន នោះនឹងត្រូវកិនខ្ទេចខ្ទីទៅ
២១:៤៤ នៅក្នុងផ្នែកទីមួយនៃខនេះ ថ្មនៅលើដី។ ផ្នែកទីពីរ ថ្មនោះមកពីខាងលើវិញ។ ការនេះតំណាងឲ្យការយាងមកទាំងពីររបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ពេលដែលព្រះអង្គយាងមកលើកទីមួយ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាធ្លាក់លើព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជា “តែជាថ្មចំពប់ ហើយជាថ្មដា ដែលបង្អាក់បង្អន់ចិត្ត” ដល់ពួកអ្នកដែលមិនជឿ (អេសាយ ៨:១៤; ១ ពេត្រុស ២:៦-៨) ។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកជាលើកទីពីរ ព្រះអង្គនឹងយាងមកក្នុងការជំនុំជំរះហើយកិនសត្រូវរបស់ ព្រះអង្គ។ ហោរាដានីយ៉ែលបានរៀបរាប់ពីព្រះអង្គថាជាថ្មយ៉ាងធំដែលធ្លាក់មកលើនគរទាំងប៉ុន្មាន នៅក្នុងពិភពលោក ហើយក៏បំបាក់បំបែកខ្ទេចខ្ទីទៅ (ដានីយ៉ែល ២:៣៤, ២:៤៤-៤៥)។ ពាក្យថាដែលប្រើសំរាប់ “កិនខ្ទេចខ្ទី” (λικμάω) មានន័យថា “កំទេច” ឬ “កំចាត់កំចាយ”។ ព្រះយេស៊ូវនឹងធ្វើដូច្នេះនៅក្នុងការជំនុំជំរះ ដូចដែលលោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទបានប្រកាស (៣:២១) ។
ព្រះយេស៊ូវគឺជាកូនប្រុសនៅក្នុងការប្រៀប្រដូចនិងថ្មនៅក្នុងខនេះ។ ដូចជាកូនប្រុសនោះ ព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវគេធ្វើគត ប៉ុន្តែដូចជាថ្ម ព្រះអង្គនឹងកំទេចអស់អ្នកដែលប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះអង្គ។
កាលពួកសង្គ្រាជ នឹងពួកផារិស៊ីបានឮពាក្យប្រៀបប្រដូចទាំងនោះហើយ គេក៏ដឹងថា ទ្រង់មានបន្ទូលឆ្ពោះខ្លួនគេ 46រួចគេរកហេតុនឹងចាប់ទ្រង់ ប៉ុន្តែគេខ្លាចហ្វូងមនុស្ស ពីព្រោះបណ្តាមនុស្សទាំងឡាយរាប់ទ្រង់ទុកជាហោរា។
២១:៤៥-៤៦ ពួកសង្រ្គាជនិងពួកផារិស៊ីមិនបានធ្វើការផ្លាស់ប្រែចិត្តចំពោះការមកដល់នៃរាជ្យនគរ នៃព្រះនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានបដិសេធព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលបាននាំយករាជ្យនគរ នៃព្រះមកលើផែនដី ហើយបានរៀបចំគម្រោងធ្វើគតព្រះអង្គវិញ។ ព្រះយេស៊ូវបានដាស់តឿនដល់អស់អ្នក ដែលទាស់នឹងព្រះអង្គថាគេនឹងត្រូវកំទេច។ ប៉ុន្តែផ្ទុយពីការទទួលយកការដាស់តឿន ហើយប្រែចិត្តនោះ គេបានរកឳកាសក្នុងការចាប់ព្រះអង្គវិញ។ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែគេខ្លាចចំពោះហ្វូងមនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ ដែលគេមិនអាចធ្វើការនេះបានក្នុងពេលឥលូវនេះ។
