សេចក្ដីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ
កាលបានឃើញហ្វូងមនុស្ស ទ្រង់ក៏យាងឡើងទៅលើភ្នំ រួចកាលបានគង់ចុះហើយ នោះពួកសិស្សចូលមកឯទ្រង់
៥:១ ព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅមនុស្សអោយដើរតាមព្រះអង្គ ហើយបានប្រកាសពីដំណឹងល្អនៃរាជនគរ ពាសពេញស្រុកកាលីឡេ។ ពេលនេះ ព្រះអង្គបង្រៀនសិស្សព្រះអង្គពីរបៀបដែលត្រូវរស់នៅលើផែនដី ក្នុងនាមជាប្រជារាស្រ្តនៃនគរស្ថានសួគ៌។
ទទួលបានព្រះពរ ៥:២-១២
ជីវិតនៅក្នុងរាជនគរស្ថានសួគ៌គឺជាជីវិតដែលទទួលបានព្រះពរ (μακάριος)។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិច មានន័យថា ជាការរស់នៅក្នុងស្ថានភាពមួយដែលល្អ នោះគឺជាមានជីវិតរីករាយ និងគួរឱ្យចង់បាន និងភ័ព្វល្អ។ នៅក្នុងផ្នែកនេះ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាពីចរិតលក្ខណៈទាំងប៉ុន្មាន ដែលមាននៅក្នុងជីវិតដែលទទួលបានព្រះពរ។
ហើយទ្រង់បើកព្រះឱស្ឋបង្រៀនគេថា មានពរហើយ អស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីកំសត់ខាងឯវិញ្ញាណ ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌ជារបស់ផងអ្នកទាំងនោះ
៥:២-៣ ដំបូង ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថាពួកអ្នកដែលកំសត់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ជាមនុស្សដែល ទទួលបានព្រះពរ។ ការដែលកំសត់គឺជាអ្នកដែលគ្មានទ្រព្យសម្បត្តិ។ ការដែល “កំសត់ខាងឯវិញ្ញាណ” គឺជាអ្នកដែលគ្មានទ្រព្យសម្បត្តិខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ នៅក្នុងភាសាក្រិច មានពីរពាក្យនៅក្នុងការរៀបរាប់ពី ភាពទាល់ក្រ (កំសត់)។ ពាក្យដែលត្រូវបានប្រើនៅក្នុងខនេះគឺ (πτωχοὶ) ជាពាក្យដែលមានអត្ថន័យខ្លាំង ជាងនៅក្នុងចំណោមពាក្យទាំងពីរ។ ជាពាក្យដែលរៀបរាប់ពីអ្នកសុំទាន ដែលរស់នៅដោយការពឹងផ្អែកលើ សេចក្តីសប្បុរសរបស់អ្នកដទៃទាំងស្រុង។ ដូចគ្នានេះដែរ អស់អ្នកដែលមានសេចក្តីកំសត់ខាងវិញ្ញាណ ដឹងថា ពួកគេត្រូវពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហើយក៏ទុកចិត្តលើព្រះអង្គ។ នៅពេលដែល ពួកគេធ្វើដូច្នេះ ពួកគេបានចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ (លូកា ១៨:១៣-១៤)។ សេចក្តីពិតនៃសេចក្តី សង្រ្គោះដោយ ព្រះគុណគឺច្បាស់លាស់ចាប់តាំងពីខទីមួយនៃសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ នគរស្ថានសួគ៌គឺជា អំណោយទានពីព្រះជាម្ចាស់ដល់អស់អ្នកដែលបានស្គាល់ពីសេចក្តីកំសត់ ខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ ហើយ ពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់តែមួយក្នុងការសង្រ្គោះពួកគេ។
មានពរហើយ អស់អ្នកដែលយំសោក ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងបានសេចក្ដីកំសាន្តចិត្ត
៥:៤ ពេលដែលយើងបានទទួលស្គាល់ពីសេចក្តីកំសត់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើងនោះ យើងនឹងយំសោក ចំពោះការនោះ។ ការដែល “យំសោក” (πενθοῦντες) មានន័យថា ‘យំទួញយ៉ាងខ្លាំង’ ហើយនេះជា ពាក្យដែលមានអត្ថន័យធ្ងន់បំផុតសម្រាប់ការយំសោកនៅក្នុងភាសាក្រិច។ ពាក្យនេះរៀបរាប់ពីអារម្មណ៏ ដែលយើង មាននៅពេលដែលយើងមានភាពសោកសង្រេងចំពោះសេចក្តីស្លាប់ណាមួយ។ យើងយំសោកដោយ ព្រោះតែអំពើបាបរបស់យើង ហើយដោយព្រោះតែគ្រប់ទាំងការរងទុក្ខទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោក ដែលបង្ករឡើងដោយអំពើបាបរបស់មនុស្ស (យ៉ូហាន ១១:៣៥)។ ទោះបីជាយើងមិនចង់មានអារម្មណ៏ យ៉ាងនេះក៏ដោយ នេះគឺជាសេចក្តីសោកសង្រេងដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះដែលនាំទៅរកការប្រែចិត្ត (២ កូរិនថូស ៧:១០)។ សេចក្តីសន្យាដែលយើងមាននៅពេលដែលយើងយំសោកគឺថា យើងនឹងទទួលបាន ការកំសាន្តចិត្តពីព្រះជាម្ចាស់។ ការកំសាន្តចិត្តដែលយើងទទួលពីព្រះនោះគឺជាការអត់ទោសរបស់ព្រះ ព្រះទ័យក្តួលអាណិតនិងសេចក្តីសង្ឃឹម។
មានពរហើយ អស់អ្នកដែលស្លូតត្រង់ ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងគ្រងផែនដីជាមរដក
៥:៥ ការយំសោកចំពោះអំពើបាបបង្កើតឲ្យមានភាពស្លូតត្រង់។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ភាពស្លូតត្រង់គឺជា ការបន្ទាបខ្លួនចុះចូលចំពោះព្រះ។ ការនេះចាប់ផ្តើមនៅពេលយើងទុកចិត្តលើព្រះអង្គ។ បន្ទាប់មក យើងសម្រេចចិត្តដើរក្នុងផ្លូវឆ្ពោះទៅរកព្រះអង្គ ហើយជ្រើសរើសនៅក្នុងការស្តាប់តាមព្រះអង្គ។ គំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះពីភាពស្លូតត្រង់នោះគឺជាព្រះយេស៊ូ វដែលព្រះអង្គតែងតែចុះចូលតាមបំណងព្រះហឫទ័យ នៃព្រះវរបិតាព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ៥:១៩) ។ ការដែលមានសេចក្តីស្លូតត្រង់ (πραεῖς) គឺអោយបានរឹងមាំ ប៉ុន្តែនៅក្នុងរបៀបមួយដែលសុភាពនិងបន្ទាបខ្លួន។ ការពិតនោះថា “ពួកអ្នកស្លូតត្រង់នឹងគ្រងផែនដីជា មរដក” ដែលមាននៅក្នុង ទំនុកដំកើង ៣៧:១១។ យើងមិនត្រូវបានត្រាស់ហៅអោយគ្រប់គ្រងផែនដី ដោយអំណាចឬឥទ្ធិពលក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះឡើយ។ យើងត្រូវបានត្រាស់ហៅអោយមានភាពស្លូតត្រង់ និងជឿលើសេចក្តីសន្យាដែលយើងនឹងបានទទួលផែនដីជាមរដកពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ។
មានពរហើយ អស់អ្នកដែលស្រេកឃ្លាននូវសេចក្ដីសុចរិត ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងបានឆ្អែត
៥:៦ មនុស្សប៉ងប្រាថ្នាលើរបស់ជាច្រើន-ប៉ុន្តែតើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលស្រេកឃ្លាននូវសេចក្តីសុចរិត? ការនេះមានន័យថា ការដែលចង់បានអោយមានសេចក្តីសុចរិតនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក (ដែលជា ការធ្វើតាម បំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះអោយបានល្អ, យ៉ូហាន ៤:៣៤) ហើយចង់ឲ្យមានសេចក្តីសុចរិតពាសពេញ ផែនដី។
តើភាពស្រេកឃ្លាននេះនឹងត្រូវបានបំពេញដោយរបៀបណា? មានតែនៅក្នុងព្រះតែប៉ុណ្ណោះ។ មានតែ ព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះដែលអាចប្រទានសេចក្តីសុចរិតដល់យើងបាន ហើយមានតែនៅក្នុងរាជនគររបស់ ព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះ ដែលបំណងប្រាថ្នារបស់យើងសម្រាប់ពិភពដែលពេញដោយសេចក្តីសុចរិត ត្រូវបានបំពេញ។ អស់អ្នកដែលស្រេកឃ្លាននូវសេចក្តីសុចរិត “នឹងបានឆ្អែត” (χορτασθήσονται) ដែលនឹងបានចំអែតរហូតទាល់តែអ្នកបានឆ្អែតពេញបរិបូរ។ ពួកគេទទួលសេចក្តីសុចរិតនៃព្រះយេស៊ូវ ហើយកំពុងត្រូវបាន ញែកជាបរិសុទ្ធ ដើម្បីឲ្យគេបានរីកចំរើននៅក្នុងសេចក្តីសុចរិតក្នុងពេលឥលូវនេះ ហើយថ្ងៃមួយនឹងបានរស់នៅក្នុងផ្ទៃមេឃថ្មី និងផែនដីថ្មី “ដែលមានសុទ្ធតែសេចក្ដីសុចរិតវិញ” (២ ពេត្រុស ៣:១៣) ។ នៅថ្ងៃនោះ ពួកគេនឹងបានឆ្អែតពេញបរិបូរ។
មានពរហើយ អស់អ្នកដែលមានចិត្តមេត្តាករុណា ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងបានសេចក្ដីមេត្តាករុណាវិញ
៥:៧ មេត្តាករុណាគឺជាការដែលប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដោយការអាណិតអាសូរ និងការអត់ទោស។ យើងបង្ហាញ ការអាណិតអាសូរ ចំពោះអ្នករងទុក្ខនិងអ្នកដែលមានសេចក្តីត្រូវការដោយការជួយ បំពេញសេចក្តីត្រូវការនោះ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវគំរូនៅពេលដែលព្រះអង្គចំអែត ព្យាបាល ហើយបង្រៀនមនុស្សដោយព្រោះតែនេះជាព្រះទ័យអាណិតអាសូររបស់ព្រះអង្គចំពោះពួកគេ (លូកា ៧:១៣) ។ យើងបង្ហាញ ការអត់ទោស ដល់មនុស្សដោយការដោះលែងគេ ពីការដាក់ទោស ដែលពួកគេសមនឹងទទួលពេលដែលគេធ្វើខុសចំពោះយើង។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះ នៅពេលដែលព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលនៅលើឈើឆ្កាងថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង ដ្បិតគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ” (លូកា ២៣:៣៤)។
សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាការដែលទទួលបាន “សេចក្តីមេត្តាករុណា” មានន័យថាព្រះទ្រង់មិនធ្វើចំពោះ យើង ស្របតាមអំពើបាបរបស់យើងនោះឡើយ (ទំនុកដំកើង ១០៣:១០) ។ នៅពេលដែលយើងធ្វើ ការ ប្រែចិត្ត យើងមិនទទួលការដាក់ទោស ហើយនឹងការថ្កោលទោស ដែលយើងសក្តិសមនឹងទទួល ដោយព្រោះតែ អំពើបាបយើងនោះឡើយ តែបានទទួលសេចក្តីមេត្តាករុណានៃព្រះទៅវិញ។ អស់អ្នក ដែលទទួលបាននូវ សេចក្តីមេត្តាករុណាពីព្រះត្រូវតែបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះអ្នកដទៃផងដែរ។
មានពរហើយ អស់អ្នកដែលមានចិត្តបរិសុទ្ធ ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងបានឃើញព្រះ
៥:៨ "ចិត្ត" គឺមនុស្សខាងក្នុងទាំងស្រុងរបស់យើង រួមទាំងគំនិត អារម្មណ៏ ហើយនឹងបំណង។ បរិសុទ្ធមានន័យថា ‘មិនលាយឡំ’ នោះគឺជា របស់តែមួយ១០០%។ ដូច្នេះហើយ “ចិត្តបរិសុទ្ធ” គឺជា មនុស្សដែលមានការប្តេជ្ញាទាំងស្រុងចំពោះព្រះ ហើយស្រឡាញ់ព្រះអង្គអស់ពីជីវិតរបស់ពួកគេ (ហេព្រើរ ១២:១៤)។ ការនេះនឹងដឹកនាំទៅកាន់ជីវិតមួយដែលមានភាពបរិសុទ្ធ។
អស់អ្នកដែលមានចិត្តបរិសុទ្ធ ទទួលបាននូវសេចក្តីសន្យាដ៏វិសេសបំផុត:គេនឹងបានឃើញព្រះ។ អំពើបាបបានធ្វើឲ្យមានព្រលឹងវិញ្ញាណខ្វាក់។ ភាពបរិសុទ្ធបើកភ្នែកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ពួកអ្នកជឿនឹងបានឃើញព្រះតាមរយៈភ្នែកនៃសេចក្តីជំនឿក្នុងពេលនេះ ហើយបន្ទាប់មកនៅក្នុងផែនដីថ្មីយើងនឹងបានឃើញព្រះភ័ក្រ្តរបស់ព្រះ។
មានពរហើយ អស់អ្នកដែលផ្សះផ្សាគេ ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងបានហៅជាកូនរបស់ព្រះ
៥:៩ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកបង្កើតសន្តិភាពម្នាក់គឺត្រូវផ្សះផ្សាមនុស្សដែលមានទំនាស់ជាមួយនឹងគ្នា។ អ្នកធ្វើឲ្យមាន សន្តិភាពមានសេចក្តីសុខសាន្តជាមួយនឹងព្រះ (រ៉ូម ៥:១) ហើយមានបំណងនៅក្នុងការរស់នៅដោយ សេចក្តីសុខសាន្តជាមួយនឹងមនុស្សទាំងអស់ (រ៉ូម ១២:១៨) ។ នៅពេលដែលយើងមានសេចក្តីសុខសាន្ត ជាមួយនឹងព្រះ យើងអាចធ្វើជាទូតដំណាងរបស់ព្រះជាអ្នកដែលចែករំលែកសេចក្តីសុខសាន្ត របស់ព្រះអង្គ ជាមួយអ្នកដទៃ (២ កូរិនថូស ៥:២០)។ យើងប្រែជាអ្នកបង្កើតសន្តិភាពដោយការប្រកាសដំណឹងល្អដើម្បីឲ្យ មនុស្សដទៃទៀតអាចមានសេចក្តីសុខសាន្តជាមួយនឹងព្រះដែរ ហើយដោយការស្វែងរកនូវការផ្សះផ្សារវាង មនុស្ស ដែលមានទំនាស់។ អ្នកបង្កើតសន្តិភាពត្រូវបានហៅថាជាកូនរបស់ព្រះដោយព្រោះតែគេឆ្លុះបញ្ចាំងពី លក្ខណៈនៃព្រះវរបិតារបស់គេនៅស្ថានសួគ៌, ព្រះអង្គជាព្រះនៃសេចក្តីសុខសាន្ត។
មានពរហើយ អស់អ្នកដែលត្រូវគេបៀតបៀន ដោយព្រោះសេចក្ដីសុចរិត ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌ ជារបស់ផងអ្នកទាំងនោះ
៥:១០ ពួកអ្នកជឿគួរតែរំពឹងថានឹងជួបការបៀតបៀន។ ព្រះយេស៊ូវបានរងនូវការបៀតបៀន។ ពួកសាវ័ក បានរងនូវការបៀតបៀន។ ពួកជំនុំដំបូងបានរងនូវការបៀតបៀន។ ពួកអ្នកជឿក្នុងគ្រប់ជំនាន់ទាំងអស់ បានរងនូវការបៀតបៀន។ នៅក្នុងពេលវេលានៃការបៀតបៀន យើងគួរតែចងចាំនូវសេចក្តីសន្យារបស់ ព្រះយេស៊ូវដោយព្រោះតែការនោះនឹងបានជាការលើកទឹកចិត្តដល់យើង។ ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលថា ការដែលត្រូវបានបៀតបៀនដោយព្រោះតែសេចក្តីសុចរិតគឺជាសញ្ញាដែលបង្ហាញថានគរស្ថានសួគ៌ជារបស់យើងហើយ!
អ្នករាល់គ្នាមានពរ ក្នុងកាលដែលគេជេរ បៀតបៀន ហើយនិយាយបង្ខុសគ្រប់ទាំងសេចក្ដីអាក្រក់ ពីអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រោះខ្ញុំ ចូរមានចិត្តអំណរ ហើយរីករាយជាខ្លាំងចុះ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមានរង្វាន់ជាធំនៅឯស្ថានសួគ៌ ពីព្រោះគេក៏បានធ្វើទុក្ខដល់ពួកហោរា ដែលនៅមុនអ្នករាល់គ្នា បែបដូច្នោះដែរ។
៥:១១-១២ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាអស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គនឹងត្រូវរងនូវការបៀត បៀនដូចជាព្រះអង្គក៏ត្រូវបានគេបៀតបៀនដែរ។ ការឆ្លើយតបរបស់យើងនោះគឺ “ចូរមានចិត្តអំណរ ហើយរីករាយជាខ្លាំងចុះ” (χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε) ដែលមានន័ថា ‘លោតដោយសេចក្តី អំណរយ៉ាងខ្លាំង’។ យើងរីករាយដោយព្រោះតែយើងត្រូវបានរាប់ថាសក្តិសមចំពោះការរងទុក្ខជាមួយនឹង ព្រះគ្រីស្ទហើយយើងនឹងទទួលបានរង្វានៅក្នុងស្ថានសួគ៌។
សង្ខេប
ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវនេះអាចនឹងបានធ្វើឲ្យពួកសិស្សមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ព្រះអង្គបានបង្រៀនថា ព្រះពរនៃនគរស្ថានសួគ៌គឺជារបស់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណជាជាងសំភារៈនិយម ហើយសម្រាប់មនុស្សដែល តូចទាប ជាជាងពួកអ្នកមាន និងអ្នកមានអំណាច។ រាជនគរខាងវិញ្ញាណសម្រាប់ពួកអ្នកដែលស្លូតត្រង់ មិនមែនជាប្រភេទនៃនគរដែលពួកសាសន៍យូដានៅក្នុងសតវត្សទីមួយរំពឹងថា ព្រះមែស្ស៊ីនឹងនាំមកនោះ ឡើយ។ ពួកគេរំពឹងថាជារាជនគរដែលនឹងបង្កើតឡើងដោយកម្លាំងទាហានហើយមានអំណាចនយោបាយ ឥទ្ធិពល ហើយនឹងភាពរុងរឿង។ យើងទាំងអស់គ្នាក៏មិនត្រូវយល់ច្រឡំចំពោះលក្ខណៈនៃរាជនគរនេះដែរ។ យើងគួរតែអានខទាំងនេះអោយបានញឹកញាប់ដើម្បីក្រើនរំលឹកខ្លួនយើងពីលក្ខណៈសម្បត្តិនៃប្រជារាស្រ្តនៃ នគរស្ថានសួគ៌។
លោកិយប្រាប់យើងថាការដែលទទួលបានពរនោះគឺការមានទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយមានអំណាច និងកេរ្តិ៏ឈ្មោះ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថាអ្នកដែលមានសេចក្តីកំសត់ខាងវិញ្ញាណ អ្នកស្លូតត្រង់ ហើយនិងមាន ចិត្តបរិសុទ្ធ (ល។ ) ដែលជាអ្នកទទួលបានព្រះពរ។ ហេតុអ្វី? ដោយព្រោះតែទាំងនេះគឺជាចរិតលក្ខណៈ ដែលរាស្រ្តស្ថានសួគ៌មាននៅលើផែនដីនេះ។ លើសពីនេះទៅទៀត ការដែលមានចរិតលក្ខណៈទាំងនេះ មានន័យថាអ្នកបានប្រែឲ្យបានដូចជា ព្រះយេស៊ូវ ហើយមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងរាជនគរនៃ ព្រះអង្គហើយ។ ព្រះយេស៊ូវមានសេចក្តីកំសត់ខាងវិញ្ញាណ (“ទ្រង់ជាមនុស្សទូទុក្ខ” អេសាយ ៥៣:៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានយំសោក (យ៉ូហាន ១១:៣៥)។ ព្រះយេស៊ូវស្លូតត្រង់។ ព្រះយេស៊ូវសុចរិត (ម៉ាថាយ ៣:១៥)។ ព្រះយេស៊ូវមានចិត្តមេត្តាករុណា។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យបរិសុទ្ធ។ ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកដែល ផ្សះផ្សាគេយ៉ាងអស្ចារ្យ។ ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានបៀតបៀនដោយព្រោះតែសេចក្តីសុចរិត។ ភាពជាចសិស្ស របស់គ្រីស្ទានគឺជាការដែលឲ្យបានដូចជាព្រះយេស៊ូវ។ មនុស្សម្នាក់មិនមែនប្រែដូចជាព្រះយេស៊ូវដោយ ការដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិហូរហៀរ មានកេរ្តិ៏ឈ្មោះ ហើយមានភាពសុខស្រួលនៅក្នុងជីវិតនោះឡើយ ដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ុវមិនដែលមាន សេចក្តីទាំងនេះក្នុងគ្រាដែលព្រះអង្គនៅលើផែនដីនេះឡើយ។ ការដែលមានពរមានន័យថាព្រះកំពុងធ្វើការនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ដើម្បីធ្វើឲ្យអ្នកប្រែបានដូចជាព្រះយេស៊ូវ ហើយមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងរាជនគរនៃព្រះអង្គ។
អំបិលហើយនិងពន្លឺ ៥:១៣-១៦
ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា លទ្ធផលនៃការរស់នៅរបស់សិស្សព្រះអង្គដែលខុសពីមនុស្សដែលនៅជុំវិញពួកគេ នោះគេនឹងរងនូវការបៀតបៀន។ នៅពេលដែលការនោះកើតមានឡើង នឹងមានរឿងពីរដែលពួកគេនឹង ត្រូវល្បួងឱ្យធ្វើ៖ សម្របសម្រួលជំនឿរបស់ពួកគេ ឬលាក់បាំងសេចក្តីជំនឿរបស់គេ។ ដូច្នេះ ព្រះអង្គ បានប្រទាននូវមេរៀនពីរ អំពីសារៈសំខាន់នៃសិស្សរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានពាក់ព័ន្ធនឹងជាមួយពិភពលោក ប៉ុន្តែរស់នៅខុសពីលោកិយ។ ដូច្នេះ ព្រះអង្គ បានប្រទាននូវមេរៀនពីរ អំពីសារៈសំខាន់នៃសិស្សរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងពិភពលោក ដែលគេត្រូវតែ រស់នៅខុសពីលោកិយ។
អ្នករាល់គ្នាជាអំបិលនៃផែនដី បើអំបិលបាត់ជាតិប្រៃហើយ នោះតើនឹងយកអ្វី ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រៃឡើងវិញបាន ជារបស់គ្មានប្រយោជន៍ទៀតសោះ មានតែបោះបង់ចោលទៅក្រៅ ឲ្យមនុស្សដើរជាន់ប៉ុណ្ណោះ
៥:១៣ អំបិលនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នមានតម្លៃថោក ប៉ុន្តែនៅក្នុងជំនាន់មុនអំបិលសុទ្ធពិតជាមានតម្លៃ ខ្លាំងណាស់។ ដែលគ្មានទូរទឹកកក ឬទឹកកកនោះ ការដែលរុំសាច់នៅក្នុងអំបិលជារបៀបដែលរក្សាកុំអោយ សាច់នោះខូច។ ដូច្នេះហើយ គំនិតដែលមាននៅក្នុងខនេះគឺថាពិភពលោកកំពុងតែស្អុយរលួយហើយ ហើយត្រូវការអ្វីមួយដែលអាចបញ្ឈប់ការនោះបាន។ អ្វីដែលត្រូវការនោះគឺជាអំបិល ហើយអំបិលនោះគឺជា ពួកអ្នកជឿដែលត្រូវបានដាក់ទៅក្នុងពិភពលោកដើម្បីបង្អាក់ដល់ការស្អុយរលួយទៅ។
អំបិលសុទ្ធពិតជាមានតម្លៃណាស់ ប៉ុន្តែវាក៏អាចនឹងលាយជាមួយអ្វីផ្សេងទៀតហើយដូច្នេះ “ក៏បាត់ជាប្រៃ”។ អំបិលដែលមិនសុទ្ធមិនអាចនឹងដាក់ក្នុងអាហារបានទេ ដូច្នេះហើយវាត្រូវបានបោះទៅលើផ្លូវ។ វានៅតែជាអំបិល ប៉ុន្តែបានបាត់បង់គុណតម្លៃរបស់វានិងគោលដៅរបស់វាទៅហើយ។ ការអនុវត្តខាងវិញ្ញាណនោះគឺថា ប្រសិនបើគ្រីស្ទានលាយលំជាមួយនឹងសេចក្តីទុច្ចរិតរបស់លោកិយ នោះយើងនឹងបាត់បង់នូវអ្វីដែលពិសេសអំពីយើង ដែលពិភពលោកត្រូវការជាមិនខានឡើយ។
អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺនៃលោកីយ ឯទីក្រុងណាដែលនៅលើភ្នំ នោះលាក់មិនកំបាំងទេ ក៏គ្មានអ្នកណាអុជចង្កៀង យកទៅដាក់ក្រោមថាំងដែរ គេតែងដាក់លើជើងចង្កៀងវិញ នោះទើបភ្លឺដល់អ្នកដែលនៅក្នុងផ្ទះទាំងអស់គ្នា ដូច្នេះ ចូរឲ្យពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា បានភ្លឺនៅមុខមនុស្សលោកយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យគេឃើញការល្អ ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត រួចសរសើរដំកើង ដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។
៥:១៤-១៦ ព្រះយេស៊ូវគឺជាពន្លឺនៃលោកិយ។ នៅពេលដែលយើងត្រូវបានបំពេញដោយព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គយើងក៏បានប្រែក្លាយជាពន្លឺលោកិយដែរ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ពន្លឺសំដៅទៅសេចក្តីពិត ចំណេះដឹង ប្រាជ្ញា ការព្យាបាល ភាពបរិសុទ្ធ។ ពន្លឺ ដូចជាអំបិល គឺជាអ្វីមួយដែលលោកិយដែលងងឹត និង ពុករលួយត្រូវការខ្លាំងបំផុត។ ដូច្នេះហើយ យើងមិនត្រូវលាក់បាំងនូវសេចក្តីពិតថា យើងគឺជាពន្លឺនោះឡើយ ប៉ុន្តែរស់ក្នុងរបៀបមួយដែលបង្ហាញថាសេចក្តីល្អនៃព្រះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយនាំអ្នកដទៃអោយចូល មកឯព្រះអង្គ។
ចង្កៀងដែលនៅក្រោមថាំងគឺគ្មានប្រយោជន៍នោះឡើយ។ វាមិនអាចនឹងផ្តល់ពន្លឺ ហើយនិងត្រូវរលត់ទៅ យ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពន្លឺនោះចែងចាំង វាមានប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃដោយវត្តមានរបស់ វា។ ដូចគ្នានេះដែរយើងគួរតែធ្វើឲ្យពន្លឺរបស់យើងចាំងចែងដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃបានឃើញ។ ពន្លឺរបស់យើងគឺជា កិច្ចការល្អរបស់យើង។ កិច្ចការល្អរបស់យើងបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះ ហើយនឹង សេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះអ្នកជិតខាងយើង។ ពេលដែលមនុស្សបានឃើញការនេះ វានឹងជួយ ពួកគេ អោយបានទទួលស្គាល់ពីសេចក្តីល្អនៃព្រះ។ ពេលដែលមនុស្សបានឃើញថា ការដែលដើរតាមព្រះ គ្រីស្ទដឹកនាំទៅកាន់ជីវិតដែលធ្វើការល្អនោះ ពួកគេនឹងសរសើរដំកើងព្រះវរបិតានៃយើងដែលនៅ ស្ថានសួគ៌។
សង្ខេប
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ អ៊ីស្រាអែលត្រូវបានត្រាស់ហៅឲ្យបានធ្វើជាពន្លឺដល់ពួកសាសន៍ដទៃដើម្បី បង្ហាញគេពីរបៀបដែលមនុស្សរស់ត្រូវនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះដោយរបៀបណា (អេសាយ ៤៩:៦)។ ប៉ុន្តែពួកគេបានបរាជ័យជាពីរផ្លូវ។ ពេលខ្លះពួកគេបានលាយឡំជាមួយនឹងសាសន៍ដទៃ ហើយបានធ្វើតាម ទម្លាប់របស់សាសន៍ដទៃ ហើយបានធ្លាក់ទៅក្នុងការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។ មានពេលផ្សេងទៀតពួកគេបានស្អប់ ហើយជៀសវាងពួកសាសន៍ដទៃ ដូច្នេះហើយពួកគេមិនមានឥទ្ធិពលលើអ្នកទាំងនោះទាល់តែសោះ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវការដាស់តឿនដើម្បីជួយដល់យើងទាំងអស់គ្នាដើម្បីកុំឲ្យមានកំហុសដូចគ្នា។ អំបិលដែលបាត់បង់ជាតិប្រៃដាស់តឿនយើងទាំងអស់គ្នាមិនសម្របសម្រួលជំនឿរបស់យើង ហើយត្រូវ ត្រាប់តាមដោយការលាយឡំជាមួយនឹងលោកិយច្រើនពេកនោះទេ។ ចង្កៀងដែលត្រូវគ្របបាំងដាស់តឿន យើងថាមិនត្រូវលាក់បាំងសេចក្តីជំនឿរបស់យើងដោយការផ្តាច់ខ្លួនចេញពីលោកិយ។
នៅក្នុងរូបភាពទាំងពីរនេះ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថាសិស្សរបស់ព្រះអង្គមានតួនាទីដ៏សំខាន់នៅក្នុងពិភពលោក។ យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាអំបិលហើយជាពន្លឺដែលផែនដីត្រូវការខ្លាំងជាទីបំផុត។ អំបិល និង ពន្លឺគឺជាអ្វីដែលមានសារៈសំខាន់ ប៉ុន្តែទាំងពីរនេះមានឥទ្ធិពលតែនៅពេលដែលត្រូវបានខុសពី និងពាក់ព័ន្ធនៅក្នុងការដែលនៅជុំវិញខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ ដូចគ្នានេះដែរ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវត្រូវតែចូលរួមនៅក្នុងពិភពលោក ហើយមានភាពខុសប្លែកពីលោកិយ។
ដោយការរស់នៅតាមគុណតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងការរស់នៅតាមគុណតម្លៃរបស់លោកិយ នោះនឹងមានលទ្ធផលចំនួនពីរ។ មនុស្សមួយចំនួននឹងបានឃើញពីសេចក្តីល្អរបស់យើង ដែលខុសពីលោកិយ ហើយពួកគេនឹងសរសើរដំកើងដល់ព្រះ។ អ្នកផ្សេងទៀតនឹងឃើញដូចគ្នាដែរ ហើយពួកគេនឹងធ្វើការបៀតបៀនដល់យើង។ ប៉ុន្តែយើងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យការភ័យខ្លាចចំពោះ ការបៀតបៀន ធ្វើឲ្យយើងសម្របសម្រួល ឬលាក់បាំងពីភាពដែលយើងជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ នោះឡើយ។
តើយើងត្រូវយកឈ្នះសេចក្តីល្បួងចំពោះការសម្របសម្រួល ឬលាក់បាំងសេចក្តីជំនឿយើងដោយ របៀបណា? គន្លឹះនោះគឺថា ‘អ្នក’ ដែលជាពហុវចនៈនៅក្នុង ខទី ១៣ និង១៤។ យើងគឺជាអំបិល និងជាពន្លឺ រួមជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ យើងមិនអាចធ្វើជា “ទីក្រុងនៅលើភ្នំ” តែម្នាក់ឯងបានទេ។ យើងឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្តីពិត ចំណេះដឹង ប្រាជ្ញា ការព្យាបាល ហើយនឹង សេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវជាមួយនឹងគ្នា។
នៅក្នុងខនេះ ព្រះនាមដែលហៅថា “ព្រះវរបិតា”ត្រូវបានប្រើជាលើកដំបូងនៅក្នុងដំណឹងល្អម៉ាថាយ ដើម្បីបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងរវាងព្រះជាម្ចាស់ជាមួយនឹងសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជា ព្រះរាជបុត្រាស្ងួនភ្ងានៃព្រះ។ ពេលនេះអស់អ្នកដែលបានទទួលព្រះអង្គក៏បានប្រែក្លាយជាកូនរបស់ ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាដែរ។
ព្រះយេស៊ូវហើយនឹងការសម្រេចរបស់ក្រឹត្យវិន័យ ៥:១៧-៤៨
កុំឲ្យគិតស្មានថា ខ្ញុំមកដើម្បីនឹងលើកក្រិត្យវិន័យ ឬទំនាយពួកហោរាចោលឡើយ ខ្ញុំមិនមែនមកនឹងលើកចោលទេ គឺមកនឹងធ្វើឲ្យសំរេចវិញ
៥:១៧ “ក្រឹត្យវិន័យ ហើយនឹងទំនាយពួកហារា” មានន័យថាជា ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ទាំងមូល។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានយាងមកដើម្បីនឹងលើកក្រិត្យវិន័យ ឬទំនាយពួកហោរាចោលឡើយ តែព្រះអង្គបាន យាងមកដើម្បីនឹងសម្រេចវិញ។ ក្រឹត្យវិន័យ ហើយនឹងសេចក្តីទំនាយរបស់ពួកហោរាចង្អុលបង្ហាញ ទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវ ហើយព្រះអង្គទ្រង់ជាសេចក្តីសំរេចចំពោះសេចក្តីទាំងនោះ។
-
ក្រឹត្យវិន័យចង្អុលបង្ហាញទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវដោយការផ្តល់ឲ្យនូវខ្នាតកម្រិតនៃសេចក្តីសុចរិតដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ ព្រះយេស៊ូវបានសំរេចក្រឹត្យវិន័យដោយ (១) ការពន្យល់ពីអត្ថន័យយ៉ាងពិតប្រាកដ ហើយ (២) ដោយសារការសម្រេចបានការនោះ នៅក្នុងព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គដោយការស្តាប់បង្គាប់ ដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។
-
សេចក្តីទំនាយពួកហោរាចង្អុរបង្ហាញទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវដោយសេចក្តីទំនាយច្រើនជាង ៣០០ទំនាយអំពីព្រះជន្មរបស់ព្រះមែស្ស៊ី។ ព្រះយេស៊ូវបានសំរេចសេចក្តីទំនាយរបស់ពួកហោរា ដោយការធ្វើតាមគ្រប់ទាំងសេចក្តីដែលមានចែងអំពីព្រះមែស្ស៊ី។
ដ្បិតខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា នឹងគ្មានបាំងឈើ១ ឬក្បៀស១នៅក្នុងក្រិត្យវិន័យ ត្រូវបាត់ឡើយ ដរាបដល់កាលណាមេឃ នឹងផែនដី បានកន្លងបាត់ទៅ គឺទាល់តែសេចក្ដីទាំងអស់បានសំរេច ដោយសព្វគ្រប់
៥:១៨ តាមរយៈការសំរេចរបស់ក្រឹត្យវិន័យ, ព្រះយេស៊ូវមិនបានផ្លាស់ប្តូរ ឬលុបចោលនោះឡើយ។ ក្រឹត្យវិន័យនោះអស់កល្បដូចជាផ្ទៃមេឃនិងផែនដី។ គ្មានផ្នែកតូចបំផុតនឹងកន្លងបាត់ទៅពីក្រឹត្យវិន័យ នោះឡើយ រហូតទាល់តែអ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានសម្រេចគ្រប់ទាំងអស់នៅពេលវេលាចុងក្រោយបង្អស់។
ពាក្យដែលត្រូវបានបកប្រែមកថា “ជាប្រាកដ” នៅត្រង់នេះជា “អាមែន”។ យើងនិយាយថា “អាមែន” បន្ទាប់ពីអ្នកណាម្នាក់បាននិយាយអ្វីមួយដែលបង្ហាញថាយើងយល់ព្រមចំពោះអ្វីដែលគាត់និយាយ នោះជាការពិត។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវមិនត្រូវការឲ្យមានអ្នកណាម្នាក់និយាយថា “អាមែន” បន្ទាប់ពីព្រះអង្គ មានព្រះបន្ទូលនោះទេ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលដោយព្រះអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ជាធម្មតាពីរដង មុនពេលទ្រង់ បានបង្រៀនសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់មួយ។ នេះជាលក្ខណៈដ៏វិសេសអំពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលមានចំនួន៧៤ដងនៅក្នុងដំណឹងល្អទាំងអស់។
ដូច្នេះ អ្នកណាដែលនឹងរំលងបទណាមួយ សូម្បីយ៉ាងតូចបំផុត ក្នុងបញ្ញត្តទាំងនេះ ហើយបង្រៀនមនុស្សឲ្យធ្វើដូច្នោះដែរ នោះនឹងត្រូវហៅជាអ្នកតូចបំផុតក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ តែអ្នកណាដែលកាន់តាម ហើយបង្រៀនចំពោះបញ្ញត្តទាំងនេះ នោះនឹងបានហៅជាអ្នកធំក្នុងនគរស្ថានសួគ៌វិញ
៥:១៩ គ្រប់ទាំងបទបញ្ញត្តរបស់ព្រះពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់។ ក្រឹត្យវិន័យមិនបានកន្លងបាត់ទៅ ហើយនៅតែមានសារៈសំខាន់សម្រាប់សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ដូច្នេះហើយ គ្រីស្ទានមិនត្រូវបង្អាក់ពី អំណាចរបស់ក្រឹត្យវិន័យព្រះជាម្ចាស់ដោយការបង្រៀនថា វាមិនទាក់ទងទៀតទេ ហើយអាចច្រានចោល បាន។ អស់អ្នកណាដែលធ្វើដូច្នេះគេនឹងមិនបាត់បង់សេចក្តីសង្រ្គោះរបស់គេនោះទេ ប៉ុន្តែ នឹងត្រូវបានហៅថា អ្នកតូចបំផុតនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។
ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា បើសេចក្ដីសុចរិតរបស់អ្នករាល់គ្នា មិនលើសពីសេចក្ដីសុចរិតនៃពួកអាចារ្យ នឹងពួកផារិស៊ីទេ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ពុំបានឡើយ។
៥:២០ ម៉ាថាយ ៥:២០ និង ៥:៤៨ គឺជាគន្លឹះនៅក្នុងការស្វែងយល់ពីសេចក្តីបង្រៀននៅលើភ្នំ។ ព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅសិស្សរបស់ព្រះអង្គអោយមានសេចក្តីសុចរិតលើសពីអ្វីដែលពួកអាចារ្យនិងពួកផារិស៊ីបានបង្រៀន។ នៅក្នុងផ្នែកនេះ, ព្រះយេស៊ូវនឹងប្រទាននូវគំរូចំនួនប្រាំមួយដើម្បីបង្ហាញពីភាពខុសគ្នារវាង ការសម្លឹងមើលរបស់ពួកអាចារ្យនិងពួកផារិស៊ីចំពោះសេចក្តីសុចរិត (ផ្អែកលើទំនៀមទម្លាប់) ជាមួយនឹង ការទតមើលរបស់ព្រះអង្គចំពោះសេចក្តីសុរចិត (ដែលជាការស្វែងយល់ដ៏ពិតចំពោះក្រឹត្យវិន័យនៃព្រះ) ។ ការដែលធ្វើដូច្នេះ, ព្រះយេស៊ូវនឹងបង្ហាញថាសេចក្តីសុចរិតដ៏ពិតប្រាកដ ដែលក្រឹត្យវិន័យតម្រូវនោះវិសេស ជាងអ្វីដែលពួកអាចារ្យបានបង្រៀនទៅទៀត។
វាពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់នៅក្នុងការចំណាំថាព្រះយេស៊ូវមិនដែលបដិសេធក្រឹត្យវិន័យនោះឡើយ។ អ្វីដែលព្រះអង្គបដិសេធនោះគឺជាទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកអាចារ្យ (ថាល់ម៉ាដ) ដែលជា ការបកស្រាយខុស ក្រឹត្យវិន័យ។ ការនេះច្បាស់ណាស់តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ “អ្នករាល់គ្នាបានឮ” មុនពេលដែលព្រះអង្គពន្យល់ពីអត្ថន័យដ៏ពិតប្រាកដរបស់ក្រឹត្យវិន័យណាមួយនោះ។ ព្រះអង្គមិនបានកែតម្រូវចំពោះអ្វីដែលបានចែងរួចទៅហើយ (ក្រឹត្យវិន័យ) នោះទេប៉ុន្តែជាអ្វីដែលមនុស្ស បានឮ (ជាទំនៀមទម្លាប់ចេញពីមាត់ដែលពួកអាចារ្យបានប្រាប់ដល់ពួកគេ) ។
អ្នករាល់គ្នាបានឮសេចក្ដីដែលសំដែងដល់មនុស្សពីបុរាណ ថា «កុំឲ្យសំឡាប់មនុស្សឲ្យសោះ» បើអ្នកណាសំឡាប់មនុស្ស នោះក្រែងត្រូវជាប់ជំនុំជំរះហើយ
៥:២១ “កុំឲ្យសំឡាប់មនុស្សឲ្យសោះ” គឺជាអ្វីដែលមានចែងនៅក្នុងបទបញ្ញត្តទាំងដប់ប្រការ (និក្ខមនំ ២០:១៣) ។ ពាក្យថា “សំឡាប់” (תִּֿרְצָֽ֖ח׃) សំដៅទៅលើការសម្លាប់មនុស្សដែលគិតទុកជាមុន, លើកលែងក្នុងសង្រ្គាម, ការដាក់ទោសប្រហារជីវិត, ឬការការពារខ្លួនជាដើម។
តែខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាដូច្នេះវិញ ថា សូម្បីតែអ្នកណាដែលខឹងនឹងបងប្អូន នោះក្រែងត្រូវជាប់ជំនុំជំរះដែរ ហើយអ្នកណា ដែលស្ដីឲ្យបងប្អូនថា «អាចោលម្សៀត» នោះក្រែងពួកក្រុមជំនុំធ្វើទោស តែចំណែកអ្នកណាដែលថា «អាឆ្កួត» នោះក្រែងធ្លាក់ទៅក្នុងភ្លើងនរក
៥:២២ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថា វាមិនមែនគ្រាន់តែជាការសំឡាប់មនុស្សនោះ ដែលជាការល្មើសបទបបញ្ញត្ត ទីប្រាំមួយនោះឡើយ។ កំហឹង ហើយនឹងពាក្យដែលប្រមាថក៏ជាការល្មើសនឹងបទបញ្ញត្តនេះផងដែរ ដោយព្រោះតែផ្នត់គំនិតនៅក្នុងចិត្តនោះគឺដូចគ្នា។ ផ្នត់គំនិតខុសនៅក្នុងចិត្តនោះគឺជាសេចក្តីសំអប់ចំពោះ មនុស្សណាម្នាក់។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនសេចក្តីសុចរិតដ៏ពិតប្រាកដនោះ គឺលើសពីការប្រព្រឹត្តរបស់យើង ទៅទៀត គឺជាអ្វីដែលមាននៅក្នុងចិត្តគំនិតរបស់យើងវិញ។
ពាក្យដែលប្រើសម្រាប់ “ខឹង” (ὀργιζόμενος) ជាពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចសម្រាប់កំហឹងថេរ កំហឹងយូរអង្វែង នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់នឹងមិនអត់ទោស។ «អាចោលម្សៀត» បកប្រែមកពីពាក្យ នៅក្នុងភាសាអារ៉ាប់ប្រើសម្រាប់ “គ្មានខួរក្បាល” ដែលជាការប្រមាថ ដល់ប្រាជ្ញារបស់មនុស្សម្នាក់។ «អាឆ្កួត» បកប្រែមកពីពាក្យក្នុងភាសាក្រិចប្រើសម្រាប់ “ល្ងង់ខ្លៅ” (Μωρέ) ជាការដែលបញ្ចេញនូវ កាយវិការប្រមាថដ៏ខ្លាំងចំពោះលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ មនុស្សម្នាក់។ យ៉ាងណាម៉ិញ នៅក្នុងខគម្ពីរនេះ មិនសំដៅទៅលើឈ្មោះដែលយើងមិនអាចហៅមនុស្សណាម្នាក់នោះឡើយ ប៉ុន្តែការដែល មានផ្នត់គំនិត មិនត្រឹមត្រូវនោះប្រៀបបានដូចជាការដែលសំឡាប់មនុស្សណាម្នាក់នៅក្នុងចិត្តយ៉ាងដូច្នោះឯង។
ព្រះយេស៊ូវបានដាស់តឿនថាមនុស្សណាដែលធ្វើការទាំងអស់នេះ “នោះក្រែងធ្លាក់ទៅក្នុងភ្លើងនរក”។ ការនេះបង្ហាញថាកំហឹង សេចក្តីសំអប់ និងការប្រមាថគឺជាអំពើបាប ដូច្នេះហើយយើងត្រូវការ ការអត់ទោសនៅពេលដែលយើងប្រព្រឹត្តការនេះ ពុំនោះទេយើងនឹងត្រូវធ្លាក់ទៅក្នុងស្ថាននរក។ ពាក្យដែលបកប្រែថា “នរក” (γέενναν) ជាពាក្យក្នុងភាសាក្រិច ជាឈ្មោះរបស់ជ្រលង ភ្នំហ៊ិនណំម។ ជ្រលងនេះស្ថិតនៅខាងក្រៅទីក្រុងយេរូសាឡិមស។ នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ យើងអានអំពីរបៀបដែល ជនជាតិយូដាប្រើជ្រលងភ្នំនេះជាកន្លែងម្រាប់ការថ្វាយយញ្ញបូជាកុមារដល់ព្រះក្លែងក្លាយម៉ូឡិក (យេរេមា ៧:៣១; ៧:៣១; ១៩:៥-៦, ៣២:៣៥)។ ស្តេចយូសៀសបានបញ្ចប់ការប្រព្រឹត្ត ដ៏អាក្រក់នេះ (២ ពង្សាវតាក្សត្រ ២៣:១០) ប៉ុន្តែក្រោយមកគ្មានសាសន៍យូដាណាមួយ ដែលចង់រស់នៅទីកន្លែង នេះឡើយ។ ដូច្នេះហើយទីកន្លែងនោះត្រូវបានប្រើជាកន្លែងចាក់សំរាមដែលមានភ្លើងឆេះមិនចេះ រលត់ឡើយ ដូច្នេះហើយបានប្រែក្លាយជាតំណាងឲ្យទីកន្លែងដែលត្រូវរងទោសអស់កល្បជានិច្ច។
ដូច្នេះ បើកាលណាអ្នកនាំយកដង្វាយមកដល់អាសនា ហើយនៅទីនោះអ្នកនឹកឃើញថា បងប្អូនណាមានហេតុអ្វីទាស់នឹងអ្នក នោះត្រូវទុកដង្វាយរបស់អ្នកនៅមុខអាសនា ហើយទៅរកជានឹងបងប្អូនជាមុនសិន រួចសឹមមកថ្វាយដង្វាយអ្នកចុះ ។ ”
៥:២៣-២៤ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវឧទាហរណ៍ចំនួនពីរសម្រាប់ការដោះស្រាយជម្លោះ។ ទីមួយនោះគឺ អំពីមនុស្សដែលនាំយកដង្វាយមកថ្វាយដល់ព្រះ ហើយនៅនឹកឃើញថា គាត់មានកំហុសជាមួយនឹង បងប្អូនម្នាក់។ អាសនាដែលពួកសាសន៍យូដាថ្វាយដង្វាយនោះស្ថិតនៅក្នុងព្រះវិហារនៅក្នុងក្រុង យេរូសាឡិម។ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់សិស្សព្រះអង្គនៅក្នុងស្រុកកាលីឡេ ដែល មានចំងាយ១៣០គីឡូម៉ែត្រពីទីនោះ។ ដូច្នេះហើយនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលទៅពួកគេថា ឲ្យទុកដង្វាយហើយទៅផ្សះផ្សាជាមួយនឹងបងប្អូនជាមុនសិន ហើយត្រឡប់មកថ្វាយដង្វាយវិញនោះ ការនេះអាចនឹងមានការលំបាកជាខ្លាំង។ មេរៀននោះគឺជាការផ្សះផ្សាដែលគួរតែត្រូវរកមធ្យោបាយ ដោះស្រាយនិងធ្វើឲ្យបានឆាប់រហ័ស ទោះបីជាមានការលំបាកក៏ដោយ។ ប្រសិនបើយើងបានធ្វើខុស ដល់អ្នកណាម្នាក់យើងត្រូវតែព្យាយាមដើម្បីឲ្យមានការផ្សះផ្សា។ ដង្វាយរបស់យើងនឹងត្រូវបានទទួល ដោយព្រះគឺមានតែបន្ទាប់ពីយើងបានព្យាយាមធ្វើការផ្សះផ្សាជាមួយនឹងអ្នកដទៃជាមុនតែប៉ុណ្ណោះ។
ចូរឲ្យអ្នកជាស្រុះស្រួល នឹងអ្នកដើមចោទវិញជាប្រញាប់ ដែលកំពុងតែដើរតាមផ្លូវជាមួយគ្នា ក្រែងគេបញ្ជូនអ្នកទៅឯចៅក្រម ហើយចៅក្រមប្រគល់អ្នកទៅនាយភូឃុំ រួចអ្នកត្រូវជាប់គុក ខ្ញុំប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា ដែលអ្នកនៅខ្វះតែ១សេន នឹងសងគេឲ្យគ្រប់ នោះនឹងចេញពីទីនោះមិនរួចឡើយ។
៥:២៥-២៦ នៅក្នុងឧទាហរណ៍ទីពីរនោះ ព្រះយេស៊ូវបានជំរុញដល់ភាពចាំបាច់ចំពោះការផ្សះផ្សាចំពោះ បញ្ហាណាមួយដែលយើងបានធ្វើឲ្យអ្នកណាម្នាក់អន់ចិត្តជាមួយយើង។ នៅក្នុងចំនុចនេះ គឺអំពីការណីច្បាប់។ គុកគឺជាការឃុំឃាំងរបស់ម្ចាស់បំណុល ដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវតែនៅទីនោះរហូតទាល់ ដែលបានសង បំណុល ដែលខ្លួនជំពាក់នោះអស់។ "សេន" នៅត្រង់នេះគឺជាកាក់របស់រ៉ូម៉ាំងដែលមានតម្លៃទាបបំផុត។ មេរៀននោះគឺថាការបង់ប្រាក់ត្រូវតែបានបង់ពេញថ្លៃ ដូច្នេះហើយ ពួកអ្នកជឿគួរតែ ព្យាយាមក្នុងការស្វែងរក ដំណោះស្រាយចំពោះភាពចម្រូងចម្រាសរបស់យើងជាមួយអ្នកផ្សេងអោយបានឆាប់រហ័សមុនពេលដែល ស្ថានភាពនោះកាន់តែអាក្រក់ឡើង។
អ្នករាល់គ្នាបានឮសេចក្ដី ដែលសំដែងពីដើមថា «កុំផិតឲ្យសោះ»
៥:២៧ នេះជាបញ្ញត្តទីប្រាំពីរ។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា សូម្បីតែអ្នកណាដែលគ្រាន់តែក្រឡេកឃើញស្ត្រី ហើយមានដំរេកសំរើបចង់បាន នោះឈ្មោះថា បានប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិតនឹងនាងនោះ នៅក្នុងចិត្តខ្លួនហើយ
៥:២៨ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថាសេចក្តីកំផិតគឺជាផ្នត់គំនិតដែលមាននៅក្នុងចិត្ត។ ការដែលប្រព្រឹត្ត សេចក្តីកំផិតនោះអាក្រក់ជាងសេចក្តីកំផិតនៅក្នុងចិត្ត (ដូចដែលការសំឡាប់មនុស្សអាក្រក់ជាងកំហឹង យ៉ាងនោះដែរ) ប៉ុន្តែការទាំងពីរនេះសុទ្ធតែជាអំពើបាប ហើយទាំងពីរនេះក៏ត្រូវបានហាមឃាត់នៅក្នុង បញ្ញត្តទីប្រាំពីរដែរ។ មនុស្សអាចនឹងមិនបានប្រព្រឹត្តសេចក្តីកំផិតដោយព្រោះតែគេមានការភ័យខ្លាច ចំពោះលទ្ធផល ប៉ុន្តែក៏នៅតែបានប្រព្រឹត្តិដោយសំងាត់នៅក្នុងចិត្តគេដែរ។ ជាការល្អខ្លាំងណាស់នៅក្នុង ការចៀសចេញពីការកំផិត ប៉ុន្តែវាពិតជាអាក្រក់នៅក្នុងការដែលមានសេចក្តីកំផិតនៅក្នុងចិត្ត។
បើភ្នែកស្តាំអ្នកនាំឲ្យរវាតចិត្ត នោះចូរខ្វែះចេញបោះចោលទៅ ដ្បិតដែលភ្នែកអ្នក១ត្រូវវិនាស នោះមានប្រយោជន៍ជាជាងឲ្យរូបកាយទាំងមូល ត្រូវបោះទៅក្នុងនរក ហើយបើដៃស្តាំអ្នកនាំឲ្យរវាតចិត្ត នោះចូរកាត់ចេញបោះចោលទៅ ដ្បិតដែលដៃអ្នកម្ខាងត្រូវវិនាស នោះមានប្រយោជន៍ ជាជាងឲ្យរូបកាយទាំងមូល ត្រូវបោះទៅក្នុងនរក។
៥:២៩-៣០ ការនេះបានបង្ហាញយើងពីភាពចាំបាច់ចំពោះការដែលមានភាពបរិសុទ្ធពីខាងក្នុង។ យើងត្រូវតែបោះចោលនូវចំនុចដែលធ្វើឲ្យយើងប្រព្រឹត្តអំពើបាប។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលថា យើងត្រូវតែបង្ហិនបង្ហោចរូបកាយរបស់យើងនោះឡើយ។ ភ្នែកហើយនឹងដៃមិនអាចនាំឲ្យយើងមាន ដំរេកសំរើបបានឡើយ គឺជាចិត្តហើយនឹងគំនិតទៅវិញទេ។ អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងតែបង្រៀននោះគឺថា អំពើបាបត្រូវតែត្រូវបានដោះស្រាយយ៉ាងខ្លាំងដោយព្រោះតែវាអាចនឹងបំផ្លាញដល់ជីវិត ហើយលទ្ធផល នោះគឺជាអ្វីដែលស្ថិតនៅអស់កល្បជានិច្ច។
ឃ្លាដែលថា “នាំឲ្យរវាតចិត្ត “ (σκανδαλίζει) សំដៅទៅអ្វីមួយដែលអាចដាក់អន្ទាក់អ្នក។ យើងត្រូវតែលះបង់ចោលអ្វីៗ ដែល មានក្នុងជីវិតរបស់យើងមិនថាជាទីកន្លែង មនុស្ស ឬអ្វីមួយដែលជាសេចក្តីល្បួងដែលអាចនឹងចង ឬដាក់អន្ទាក់ឲ្យយើងប្រព្រឹត្តអំពើបាបចេញ។
មានសេចក្ដីថ្លែងទុកមកទៀតថា អ្នកណាដែលចង់លែងប្រពន្ធ នោះមានតែឲ្យសំបុត្រលះលែងដល់នាង
៥:៣១ នេះជាសេចក្តីដែលមានចែងនៅក្នុងចោទិយកថា ២៤:១-៤។ ពួកអាចារ្យបានបង្រៀនបទគម្ពីរនេះ ដូចជាគោលបំណងរបស់វាគឺគ្រាន់តែផ្តល់ច្បាប់សម្រាប់ឯកសារដែលទាមទារសម្រាប់ការលែងលះ។ ពួកគេ បានធ្វើការសន្និដ្ឋានខុសថាមនុស្សអាចលែងលះប្រពន្ធរបស់គេបានមិនថាមានហេតុផលណាមួយនោះ ឡើយ គេគ្រាន់តែប្រគល់សំបុត្រលែងលះតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែក្រឹត្យវិន័យនេះត្រូវបានប្រទានមក ដើម្បី ការពារស្រ្តីនៅក្នុងករណីលែងលះដែលត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់វិញ មិនមែនជាការអនុញ្ញាតឲ្យមានការលះលែង ក្រោមស្ថានភាពណាក៏បាននោះឡើយ។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ស្ត្រីណាដែលមិនផិតប្ដី បើប្ដីនោះលែងចេញ នោះឈ្មោះថា បានធ្វើឲ្យនាងទៅជាស្រីសំផឹងហើយ បើអ្នកណាយកស្ត្រីដែលប្ដីលែង ធ្វើជាប្រពន្ធ អ្នកនោះហៅថា ប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិតដែរ។
៥:៣២ ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់ថាមានហេតុផលតែមួយប៉ុណ្ណោះសម្រាប់ការលែងលះ នោះគឺជាការដែលប្រព្រឹត្តសហាយស្មន់។ ហេតុផលដែលការលែងលះមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតក្រោម ហេតុផលផ្សេងនោះគឺដោយព្រោះតែការលែងលះនោះធ្វើឲ្យប្រពន្ធក្លាយជាមនុស្សកំផិត។ នៅពេលដែលនាងរៀបការម្តងទៀត ទាំងនាងហើយនឹងប្តីថ្មីរបស់នាងបានប្រព្រឹត្តសេចក្តីកំផិតហើយ។ ការដែលរៀបការជាថ្មីនោះជាសេចក្តីកំផិតដោយព្រោះតែព្រះនៅតែរាប់ពួកគេនៅជាប់ចំណងដៃគូរអាពាហ៍ពិពាហ៍ដំបូងរបស់ពួកគេ។
មួយទៀត អ្នករាល់គ្នាបានឮសេចក្ដី ដែលសំដែងមកដល់មនុស្សពីដើមថា «កុំឲ្យស្បថកុហកឡើយ គឺត្រូវឲ្យធ្វើសំរេចតាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលស្បថនឹងព្រះអម្ចាស់» ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា កុំឲ្យស្បថឲ្យសោះ ទោះនឹងស្ថានសួគ៌ក្តី ព្រោះជាបល្ល័ង្កនៃព្រះ ទោះនឹងផែនដីក្តី ព្រោះជាកំណល់កល់ព្រះបាទទ្រង់ ទោះនឹងក្រុងយេរូសាឡិមក្តី ព្រោះជាក្រុងនៃស្តេចធំ ក៏កុំឲ្យស្បថនឹងក្បាលអ្នកដែរ ពីព្រោះអ្នកនឹងធ្វើឲ្យសក់១សរសៃត្រឡប់ទៅជាសឬជាខ្មៅពុំបានទេ
៥:៣៣ សេចក្តីសម្បថគឺត្រូវប្រើព្រះនាមព្រះដើម្បីធានាការពិតនៃពាក្យសំដីរបស់អ្នក។ អ្វីដែលជា បញ្ហានោះគឺថាមនុស្សតែងតែបរាជ័យនៅក្នុងការធ្វើតាមអ្វីដែលគេបានស្បថថានឹងធ្វើនោះ។
៥:៣៤-៣៦ ដូច្នេះហើយ, ជាការល្អប្រសើរចំពោះការដែលមិនត្រូវស្បថទាល់តែសោះ។ ពួកអាចារ្យ បានបង្រៀនថាប្រសិនបើអ្នកមិនស្បថ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះទេនោះ ការនោះមិនត្រូវបានរាប់នោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយពួកសាសន៍យូដាបានស្បថដោយនូវ ស្ថានសួគ៌ ផែនដី ក្រុងយេរូសាឡិម ឬដោយក្បាលរបស់ ខ្លួនគេ ដោយគិតថាការនេះនឹងមិនធ្វើអោយពួកគេ ជាប់ទោសដោយព្រោះតែកាកុហករបស់គេនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានដាស់តឿនយើងថា ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់ស្ថិតនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីសម្បថគ្រប់ទាំងអស់; ទោះបីជាអ្នកស្បថដោយអាងលើស្ថានសួគ៌ ផែនដី ក្រុងយេរូសាឡិម ឬក្បាលរបស់អ្នកក៏ដោយ អ្នកកំពុងតែស្បថដោយអាចលើរបស់ដែលព្រះអង្គ បានបង្កើតមក ហើយជារបស់ផងព្រះអង្គ។
ត្រូវឲ្យចេញសំដីថាតែមែនៗ ឬ ទេៗ ប៉ុណ្ណោះ សេចក្ដីណាដែលលើសអំពីនោះទៅ នោះមកតែពីអាកំណាចទេ។
៥:៣៧ គ្រីស្ទានគួរតែមានភាពស្មោះត្រង់ហើយអាចទុកចិត្តបាន។ យើងគួរតែមានសេចក្តីស្រឡាញ់នៃ សេចក្តីពិតដែលមិនត្រូវការស្បថនោះឡើយ។ មនុស្សគួរតែអាចទុកចិត្តលើយើងបាន ហើយដឹងថាពេល ដែលយើងនិយាយថា “មែន” យើងមានន័យថា “មែន” ហើយពេលដែលយើងថា “ទេ” យើងមានន័យថា “ទេ”។
អ្នករាល់គ្នាបានឮសេចក្ដី ដែលថ្លែងទុកថា «ភ្នែកឲ្យធួននឹងភ្នែក ហើយធ្មេញឲ្យធួននឹងធ្មេញ»
៥:៣៨ ក្រឹត្យវិន័យនេះដែលចែងថា “ភ្នែកឲ្យធួននឹងភ្នែក ហើយធ្មេញឲ្យធួននឹងធ្មេញ” (លេវីវិន័យ ២៤: ១៩-២០) ចែងអំពីយុត្តិធម៌ មិនមែនសម្រាប់ការសងសឹកនោះឡើយ។ តាមការពិតទៅ ការសងសឹក ត្រូវបានហាមឃាត់នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យ (លេវីវិន័យ ១៩:១៨)។ ក្រឹត្យវិន័យដែលថា “ភ្នែកឲ្យធួននឹងភ្នែក” ត្រូវបានប្រទានមកដើម្បីជួយចៅក្រមនៅក្នុងការកាត់ក្តីសម្រាប់ការដាក់ទោសដែលសក្តិសម ហើយឲ្យបាន ស្មើរជាមួយនឹងទោសឧក្រិដ្ឋកម្ម។ ការដាក់ទោសជាធម្មតាគឺជាការផាកពិន័យ។ ដូច្នេះហើយ វាគឺជា គោលការណ៍នៃ ភាពយុត្តិធម៌ស្របច្បាប់ដែលអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដែលរងគ្រោះទទួលបាននូវការសងថ្លៃឲ្យបាន សក្តិសមជាមួយនឹងអ្វីដែលគេបានបាត់បង់។
នៅក្នុងស្ថានភាពទាំងនេះ ពេលដែលអ្នកណាម្នាក់ធ្វើខុសចំពោះយើង ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលទៅ កាន់សិស្សព្រះអង្គថាកុំឲ្យ “តតាំង” (ἀνθίστημι) នោះគឺជាការប្រឆាំងទាស់។ ក្រឹត្យវិន័យបានអនុញ្ញា អោយយើងបានទទួលនូវការបង់សង ប្រសិនបើយើងតតាំងជាមួយនឹងពួកគេ ប៉ុន្តែសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ គួរតែបោះបង់សិទ្ធរបស់ខ្លួនសម្រាប់ ការទាំងនេះតែដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់វិញ។ ការដែលមិន ទាមទារចំពោះសិទ្ធរបស់យើងនៅក្នុង ការទទួលបានយុត្តិធម៌នោះ យើងមានឳកាសនៅក្នុងការបង្ហាញ សេចក្តីស្រឡាញ់ដល់ពួកគេ។ ពេលនេះព្រះយេស៊ូវប្រទាននូវគំរូចំនួនបីអំពីចំនុចទាំងនេះ។
ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា កុំឲ្យតតាំងនឹងអំពើអាក្រក់ឡើយ បើអ្នកណាទះកំផ្លៀងស្តាំនៃអ្នក នោះត្រូវតែបែរកំផ្លៀងម្ខាងទៅឲ្យទៀត
៥:៣៩ នៅក្នុងវប្បធម៌សាសន៍យូដា ការដែលទះកំផ្លៀងគឺជាការប្រមាថ មិនមែនជាការវាយដំរាងកាយ នោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលថា យើងមិនអាចការពារខ្លួនយើងពី ការវាយប្រហារដោយហិង្សានោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបង្រៀនថា យើងមិនគួរតតាំង ឬតបតជាមួយ នឹងមនុស្សដែលប្រមាថយើងនោះឡើយ។ ការដែលទះកំផ្លៀងខាងស្តាំតម្រូវ (ប្រសិនបើម្នាក់នោះជា អ្នកប្រើដៃស្តាំ) ការដែលទះកំផ្លៀងជាមួយនឹងខ្នងដៃ។ នៅក្នុងពេលនេះ ការដែលទះអ្នកណាម្នាក់ជាមួយនឹង ខ្នងដៃអាចនឹងត្រូវបង់ពិន័យជាច្រើន។ ប៉ុន្តែជាជាងការដែលប្រើប្រាស់សិទ្ធរបស់យើងនៅក្នុង ការដាក់ទោសអ្នកណាម្នាក់ ឬដើម្បីទាមទារសងជំងឺចិត្តពីពួកគេនោះ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅសិស្ស ព្រះអង្គអោយមានភាពអត់ធ្មត់ហើយទ្រាំទ្រការប្រមាថ។
បើអ្នកណាប្តឹងចង់យកអាវខ្លីរបស់អ្នក នោះត្រូវបើកឲ្យគេយកទាំងអាវវែងផង
៥:៤០ ពេលនេះ ពួកសិស្សកំពុងតែមានបញ្ហាជាមួយអ្នកណាម្នាក់ដែលចង់ប្រើច្បាប់នៅទាស់ជាមួយនឹង យើង។ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងមិនតតាំងជាមួយនឹងគេនោះឡើយ។ យ៉ាងណាម៉ិញ នៅក្នុងគំរូនេះព្រះយេស៊ូវ បានបង្ហាញថាយើងមិនមែនគ្រាន់តែទទួលអាក្រក់ពីអ្នកដទៃដោយអសកម្មនោះទេ ប៉ុន្តែយើងឆ្លើយតបយ៉ាង សកម្មជាមួយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់។ យើងគឺជារាស្រ្តនៃនគរស្ថានសួគ៌ដែលរស់នៅស្របតាមក្រឹត្យវិន័យនៃ សេចក្តីស្រឡាញ់។
សម្លៀកបំពាក់ដំបូង (“អាវខ្លី”) សំដៅលើអាវខាងក្នុង។ ទីពីរ ("ងអាវវែង") គឺជាសម្លៀកបំពាក់ខាងក្រៅ។ ក្រឹត្យវិន័យចែងថាមិនត្រូវអោយអ្នកណាយកអាវវែងរបស់អ្នកណាម្នាក់ឡើយ (និក្ខមនំ ២២:២៦-២៧; ចោទិយកថា ២៤:១០-១៣)។ អាវវែងមានទំហ៊ំធំជាងហើយមានតម្លៃជាងអាវខ្លី ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវ មានព្រះបន្ទូលថាផ្តល់អោយគេលើសពីអ្វីដែលជាការទាមទារស្របច្បាប់ទៅទៀត។
បើអ្នកណាបង្ខំឲ្យអ្នកទៅអស់១យោជន៍ នោះចូរទៅជាមួយនឹងគេដល់២យោជន៍ផង
៥:៤១ នៅក្នុងជំនាន់នេះ ស្រុកយូដានៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ទាហានរ៉ូម៉ាំង។ នៅក្រោមច្បាប់របស់ រ៉ូម៉ាំង, ពួកទាហានរ៉ូម៉ាំងអាចនឹងបញ្ជារសាសន៍យូដាណាម្នាក់អោយស្ពាយសំពាយរបស់ពួកគេចំងាយ ត្រឹមមួយយោជន៍។ ម្តងទៀត ព្រះយេស៊ូវលើកទឹកចិត្តដល់សិស្សព្រះអង្គអោយបន្តលើសពីអ្វីដែល បានកំណត់នៅក្នុងច្បាប់ដើម្បីឲ្យបានធ្វើលើសពីអ្វីដែលបានរំពឹងនោះវិញ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើង បានធ្វើលើសពីច្បាប់អោយបានដល់ព្រះគុណវិញ អោយបានលើសពីកាតព្វកិច្ចទៅជាសេចក្តីសប្បុរសវិញ។ ដូចជាការដែលមនុស្សបានទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់និងព្រះគុណនៃព្រះយ៉ាងនោះដែរ យើងគួរតែមានភា ពរីករាយនៅក្នុងការឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្តីស្រឡាញ់និងព្រះគុណនៃព្រះអង្គដល់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅជុំវិញយើង។
ចូរឲ្យដល់អ្នកណាដែលសូម ហើយកុំឲ្យគេចចេញពីអ្នកណាដែលចង់ខ្ចីអ្នកឡើយ។
៥:៤២ ទាំងនេះមិនមែនជាច្បាប់អំពីការដែលត្រូវតែផ្តល់ឲ្យឬឲ្យខ្ចីដែលខានមិនបាននោះឡើយ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវលើកទឹកចិត្តដល់សិស្សព្រះអង្គឲ្យមានផ្នត់គំនិតនៃសេចក្តីសប្បុរសចំពោះអ្នកដទៃ។ ព្រះបានប្រទានដល់យើងនូវរាជនគរស្ថានសួគ៌ដោយព្រះគុណ។ ពេលនេះ យើងផ្តល់ឲ្យអ្នកដទៃ ដោយសប្បុរសនៅក្នុងការឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
យើងគួរតែសម្លឹងមើលទៅកាន់ស្ថានភាពដែលមាននៅក្នុងជីវិតរបស់យើងថាជាឳកាសនៅក្នុងការបង្ហាញ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណរបស់ព្រះដល់អ្នកដទៃ។ រាស្រ្តនៃនគរស្ថានសួគ៌គួរតែបានប្រព្រឹត្តតាម របៀបជាច្រើន ដែលអាចធ្វើឲ្យអ្នកនៅខាងក្រៅនគរមានភាពងឿងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាយើងខុសប្លែក ពីគេ។ ការនេះនឹងច្បាស់នៅពេលដែលយើងឆ្លើយតបចំពោះការអាក្រក់ដោយការល្អ។ ព្រះបានស្រឡាញ់ ជ្រើសរើសយើង ហើយបានត្រាស់ហៅយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យបានចូលទៅក្នុង រាជនគរព្រះអង្គ។ ពេលនេះ ព្រះអង្គបង្គាប់យើងអោយបានរស់នៅស្របតាមគុណតម្លៃនៃរាជនគរ របស់ព្រះអង្គ (មិនមែន តាមបែបលោកិយ)។ ពេលដែលយើងធ្វើការនេះ យើងបង្ហាញពីគុណតម្លៃនៃរាជ នគរដល់អ្នកដទៃ ហើយធ្វើអោយរីកចំរើនដល់រាជនគរស្ថានសួគ៌នៅលើផែនដីថែមទៀត។
អ្នករាល់គ្នាបានឮសេចក្ដី ដែលថ្លែងទុកមកថា «ចូរស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងឯង តែស្អប់ខ្មាំងសត្រូវឯងវិញ»
៥:៤៣ “ចូរឲ្យស្រលាញ់ដល់អ្នកជិតខាងឯង” នេះជាការដកស្រង់ចេញពី លេវីវិន័យ ១៩:១៨។ នេះជាបទបញ្ញត្តធំទីពីរ (ម៉ាថាយ ១៩:១៨-១៩) ហើយជាការសង្ខេបនៃបទក្រឹត្យវិន័យទាំងមូល (រ៉ូម ១៣:៨-១០) ។ យ៉ាងណាម៉ិញ “ស្អប់ខ្មាំងសត្រូវឯងវិញ” មិនមែនជាអ្វីដែលនៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យនោះ ឡើយ។ ជាការដែលពួកអាចារ្យបានបកស្រាយបទបញ្ញត្ត ចូរឲ្យស្រលាញ់អ្នកជិតខាងឯងវិញ។ ពួកគេបាននិយាយថា អ្នកជិតខាងគឺជាពួកសាសន៍យូដាដូចគ្នា ដូច្នេះ ចូរស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់ឯង (នោះគឺជាសាសន៍យូដា) មានន័យថា ស្អប់សាសន៍ដទៃ (ខ្មាំងសត្រូវឯង)។
ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាប់ថា ត្រូវស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ត្រូវឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលប្រទេចផ្តាសា ត្រូវប្រព្រឹត្តល្អនឹង អ្នកណាដែលស្អប់អ្នករាល់គ្នា ហើយត្រូវអធិស្ឋានឲ្យអ្នកណាដែលធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់អ្នករាល់គ្នាវិញ
៥:៤៤ ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញថា បញ្ញត្តដែលមាននៅក្នុង លេវីវិន័យ ១៩:១៨ រួមបញ្ចូលទាំងសត្រូវរបស់ យើងដែរ។ មនុស្សគ្រប់ទាំងអស់ជាអ្នកជិតខាងរបស់យើង (លូកា ១៩:២៩-៣៧) ដើម្បីអោយបាន សម្រេចបទបញ្ញត្តនេះ យើងត្រូវតែស្រលាញ់ ឲ្យពរ ធ្វើល្អហើយអធិស្ឋានសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ទាំងអស់ រួមទាំងសត្រូវរបស់យើង។ ការដែល “ស្រឡាញ់” (ἀγαπᾶτε) មិនមែនជាអារម្មណ៏ តែជាឥរិយាបទ ដែលកំណត់ការប្រព្រឹត្តរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចប្រព្រឹត្តល្អចំពោះអ្នកដទៃ។ ការដែលស្រឡាញ់ ដល់អស់អ្នកដែលមិនស្រឡាញ់អ្នកនោះគឺជាការធ្វើឲ្យបានលើសពីសណ្ឋានដើមនៃឥរិយាបទរបស់មនុស្សហើយជាការឆ្លុះបញ្ចាំងពីលក្ខណៈនៃព្រះ។ នេះគឺជាបមាណីយនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គ្រីស្ទាន យើងត្រូវមាន សេចក្តីស្រឡាញ់ដូចជាព្រះ មិនមែនដូចជាមនុស្សនោះឡើយ។
ដើម្បីឲ្យបានធ្វើជាកូនរបស់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ព្រោះទ្រង់ធ្វើឲ្យថ្ងៃរបស់ ទ្រង់រះឡើង បំភ្លឺទាំងមនុស្សអាក្រក់នឹងមនុស្សល្អ ហើយទ្រង់បង្អុរឲ្យភ្លៀងធ្លាក់មក លើទាំងមនុស្សសុចរិត នឹងមនុស្សទុច្ចរិតផង
៥:៤៥ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់គួរតែត្រាប់តាមលក្ខណៈរបស់ព្រះវរបិតានៃយើង។ ដោយការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដោយមិនខ្វល់ថាគេជាមនុស្សល្អឬអាក្រក់ចំពោះយើងនោះឡើយ យើងកំពុងតែដូចជាព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាដែលព្រះអង្គបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សទាំងអស់ ដោយការដែលធ្វើឲ្យមានថ្ងៃរះឡើង និងភ្លៀងធ្លាក់លើទាំងមនុស្សសុចរិតនិងលើមនុស្សទុច្ចរិតដែរ។ ព្រះទ្រង់សប្បុរសចំពោះមនុស្សអាក្រក់ ហើយចំពោះមនុស្សល្អដែរ ដូច្នេះហើយ កូនរបស់ព្រះអង្គគួរតែ ធ្វើដូចគ្នាដែរ។
ដ្បិតបើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់តែអស់អ្នកណា ដែលស្រឡាញ់ដល់ខ្លួន នោះតើបានបំណាច់អ្វី ឯពួកអ្នកយកពន្ធ តើគេមិនប្រព្រឹត្តដូច្នោះដែរទេឬអី ហើយបើអ្នករាល់គ្នាគំនាប់តែបងប្អូនអ្នកប៉ុណ្ណោះ នោះតើបានធ្វើអ្វីប្លែកពីគេ ឯពួកសាសន៍ដទៃ តើមិនប្រព្រឹត្តដូចគ្នាទេឬអី
៥:៤៦-៤៧ ការប្រព្រឹត្តិរបស់ពួកអ្នកជឿត្រូវតែបានប្រសើរលក្ខណៈដើមរបស់មនុស្សធម្មតា។ ពួកអ្នកជឿ មានព្រះពរដែលអ្នកដទៃមិនមាន។ យើងមានព្រះដែលជាព្រះវរបិតារបស់យើង យើងត្រូវបានប្រោសលោះ ដោយព្រះយេស៊ូវ ហើយយើងមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃព្រះនៅក្នុងយើង។ លទ្ធផលពីការដែលបានទទួល សេចក្តីស្រឡាញ៉នៃព្រះគឺថាយើងអាចស្រលាញ់អ្នកដទៃជាមួយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះបានដែរ។ ដូច្នេះហើយ ការល្បងលចំពោះភាពចាស់ទុំនៅក្នុងភាពជាគ្រីស្ទានរបស់យើង គឺជារបៀបដែលយើង ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្ស ដែលវាជាធម្មតាសម្រាប់យើងក្នុងការស្អប់។ នៅពេលដែលយើងស្រឡាញ់ និងរួសរាយដាក់ខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងហើយអធិស្ឋានដល់អ្នកដែលបៀតបៀនយើង យើងបង្ហាញថា យើងកំពុងតែរីកចំរើននៅក្នុងការដែលបានដូចជាព្រះវរបិតាយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ហើយ។
ដូច្នេះ ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ ដូចព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់គ្រប់លក្ខណ៍ដែរ។
៥:៤៨ ព្រះយេស៊ូវសង្ខេបគោលដៅនៃជីវិតរបស់គ្រីស្ទាន: ជាការឆ្លុះបញ្ចាំងពីលក្ខណៈនៃព្រះដ៏ជា ព្រះវរបិតានៃយើង។ នេះជាបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះដែលប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គបានដូចជាព្រះអង្គ (លេវីវិន័យ ១៩:២)។ ដូច្នេះហើយ ហេតុផលនៃការរស់នៅរបស់សិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវខុសប្លែកពី មនុស្សជាច្រើននោះគឺដោយព្រោះតែយើងមិនមែនដើរតាមបែបលោកិយនោះឡើយ ប៉ុន្តែតាមលក្ខណៈនៃ ព្រះវិញ។
ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់អាចរស់នៅតាមរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបង្រៀននៅក្នុងជំពូកនេះ គាត់នឹងបានគ្រប់ លក្ខណ៍។ ពាក្យដែលបកប្រែថា “គ្រប់លក្ខណ៍” (τελειο) មានន័យថា “ចាស់ទុំ” ឬ “ពេញវ័យ” ឬ “ពេញលេញ” ដែលត្រូវបានប្រើសម្រាប់ការរៀបរាប់ពីមនុស្សចាស់ធៀបនឹងកូនក្មេង (ដែលត្រូវបានប្រើស សម្រាប់ភាពធំដឹងក្តីខាងវិញ្ញាណ ១ កូរិនថូស ២:៦, ១៤:២០; ភីលីព ៣:១៥) ។ ពាក្យនេះ មកពី ពាក្យថា τελος មានន័យថា “ចុងបញ្ចប់” ឬ “គោលដៅ”។ វាមិនមែនជាអ្វីមួយដែលយើងអាច សម្រេចបានភ្លាមៗនោះឡើយ។ ការនេះទាមទារអោយយើងបានឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលសំខាន់ៗ ជាច្រើនដើម្បីអោយ បានដល់គោលដៅចុងបំផុត។ គោលដៅនោះគឺជាសេចក្តីគ្រប់លក្ខណ៍នៃព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ យើងប្រៀបបានដូចជាកូនក្មេងតូច ដែលកំពុងតែរីកចំរើនក្នុងលក្ខណៈ សម្បត្តិដើម្បីឲ្យយើង បានប្រែដូចជាព្រះវរបិតានៃយើងកាន់តែខ្លាំងឡើងថែមទៀត។
ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ចប់ថាទិសដៅដ៏ត្រឹមត្រូវដែលក្រឹត្យវិន័យតែងតែចង្អុលបង្ហាញនោះគឺជាសេចក្តីគ្រប់លក្ខណ៍នៃព្រះ។ ព្រះដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ បានកំណត់ពីកម្រិតសេចក្តីគ្រប់លក្ខណ៍នៃភាពសុចរិតតាមរយៈក្រឹត្យវិន័យ ដើម្បីឲ្យយើងបានដឹងពីអ្វីដែលជាសេចក្តីសុចរិតដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ថាមានសណ្ឋានបែបយ៉ាងណា។ បន្ទាប់មកព្រះអង្គបានចាត់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គឲ្យបានរស់នៅក្នុងព្រះជន្មដ៏គ្រប់លក្ខណ៍នោះ។ សេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យនៃដំណឹងល្អនោះគឺថាព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចតាមសេចក្តីសុចរិតដ៏គ្រប់លក្ខណ៍នេះជំនួសយើងទាំងអស់គ្នា។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវសេចក្តីសុចរិតរដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះអង្គមកយើង ក្នុងពេលនេះ (២កូរិនថូស ៥:២១) ហើយពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញនៅក្នុងសិរីល្អយើង នឹង បានដូចព្រះអង្គ (១ យ៉ូហាន ៣:២) ហាលេលូយ៉ា!
