មានកិច្ចការចំនួនបីនៅក្នុងសាសនារបស់សាសន៍យូដាដែលត្រូវបានរាប់ថាមានសារៈសំខាន់បំផុតនៅក្នុង ជំនាន់នេះ ការធ្វើទាន(ខ២-៤) ការអធិស្ឋាន (ខ៥-១៥) ការនិងការតមអាហារ (ខ១៦-១៨)។ ការជំរុញទឹកចិត្តរបស់ពួកអាចារ្យ ហើយនឹងពួកផារិស៊ីក្នុងការធ្វើកិច្ចការទាំងនេះដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃបានឃើញ ហើយ សរសើរគេ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថាគ្រីស្ទានគួរតែមានការជំរុញទឹកចិត្តផ្សេងវិញ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពី ពាក្យថា “ព្រះវរបិតា” ចំនួនដប់ដងនៅក្នុងខទាំងដប់ប្រាំបីបន្ទាប់។ នេះគឺជាចំនុចសំខាន់នៅក្នុង ការស្វែងយល់ពីបទគម្ពីរនេះ។ មេរៀនដែលយើងអាចរៀនបាននោះគឺថា កិច្ចការសុចរិតរបស់យើង គួរតែធ្វើឡើងដើម្បីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះវរបិតាដ៏ជាព្រះ មិនមែនជាការកោតសរសើរពីមនុស្សនោះឡើយ។
ចូរប្រយ័ត្ន កុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើទាននៅមុខមនុស្ស ឲ្យតែគេឃើញឡើយ បើធ្វើដូច្នោះ នោះអ្នករាល់គ្នាគ្មានរង្វាន់ នៅនឹងព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់គង់នៅស្ថានសួគ៌ទេ
៦:១ ព្រះយេស៊ូវដាស់តឿនសិស្សព្រះអង្គមិនឲ្យគេធ្វើកិច្ចការនៃសេចក្តីសុចរិត ដោយមាន ការជំរុញទឹកចិត្តខុសឆ្គងនោះឡើយ។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចដែលបានបកប្រែថា “ឲ្យតែគេឃើញ” (θεαθηνα) មានន័យថាការសម្លឹងមើល ទៅកាន់ការប្រព្រឹត្តណាមួយដូចជាទស្សនិកជននៅក្នុងមហោស្រពយ៉ាងនោះឯង។ យើងមិនគួរធ្វើកិច្ចការ ដែលបង្ហាញពីសាសនាដើម្បីឲ្យតែមនុស្សបានឃើញហើយព្យាយាមទទួលបានរង្វាន់ពីគេនោះឡើយ។ សូមចងចាំថាគោលដៅនៅក្នុងការដែលធ្វើអោយពន្លឺរបស់យើងបានភ្លឺនោះគឺដើម្បីឲ្យមនុស្សបានសរសើរ ដំកើងដល់ព្រះ មិនមែនខ្លួនយើងនោះឡើយ(៥:១៦)។ ពាក្យថា “រង្វាន់” (μισθὸν,ខ ១,២,៥,១៦) មានន័យថា ការបង់ថ្លៃពេញលេញ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់ការបម្រើដោយស្មោះត្រង់ ប៉ុន្តែលើកលែងតែចិត្ត ឥរិយាបទ ហើយនឹងគោលបំណងរបស់យើងត្រឹមត្រូវតែប៉ុណ្ណោះ (កូឡូស ៣:២៣-២៤)។ ការដែលបានគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះនោះវិសេសជាការដែលផ្គាប់ចិត្តមនុស្ស ដោយព្រោះតែព្រះអង្គនឹងប្រទានរង្វាន់ដល់យើងយ៉ាងបរិបូរប្រសើរជាងមនុស្សណាម្នាក់អាចផ្តល់ឲ្យលើសទៅទៀត។
ការធ្វើទាន (៦:២-៤)
ដូច្នេះ កាលណាអ្នកធ្វើទាន នោះកុំឲ្យផ្លុំត្រែនៅមុខអ្នក ដូចពួកមានពុត ដែលប្រព្រឹត្តនៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយតាមផ្លូវ ដើម្បីឲ្យបានមនុស្សលោកសរសើរខ្លួននោះឡើយ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា គេបានរង្វាន់គេហើយ
៦:២ ការធ្វើទានជាទម្លាប់របស់ពួកសាសន៍យូដាជារៀងរាល់សប្តាហ៍សម្រាប់ការស្ម័គ្រចិត្តជួយដល់អ្នក ក្រហើយនឹងអ្នកដែលមានសេចក្តីត្រូវការ។ ការដែល “ផ្លុំត្រែនៅមុខអ្នក” មានន័យថា ប្រកាស ឬទាក់ទាញចំនាប់អារម្មណ៍មកកាន់ការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នក។ ពាក្យថា “ពួកមានពុត” (ὑποκριταὶ) គឺជាពាក្យដែល ចេញពីរឿងល្ខោន។ ពួកអ្នកមានពុតគឺជាតួសម្តែងដែលពាក់របាំងមុខនៅក្នុង ការដើរតួធ្វើជាម នុស្សម្នាក់ទៀត ដែលមិនមែនជាខ្លួនឯង។ ព្រះយេស៊ូវតែងតែប្រើពាក្យនេះ សំដៅទៅពួកផារិស៊ី (ម៉ាថាយ ៥:២០, ១៥:១-៧, ២៣:១៣)។ សាសនារបស់ពួកផារិស៊ីប្រៀបបានដូចជា ការសម្តែងនៅទីសាធារណៈ ណាមួយ ដើម្បីឲ្យមនុស្សបានឃើញយ៉ាងនោះដែរ។ ពួកគេជាតួសម្តែង ដែលធ្វើដូចជាមនុស្សសុចរិត ដើម្បីឲ្យទទួលបានការសរសើរពីមនុស្ស។ ភាពទន់ខ្សោយរបស់ពួកផារិស៊ីគឺថា ពួកគេចូលចិត្តចំពោះ ពាក្យសរសើររបស់មនុស្ស (យ៉ូហាន ៥:៤៤, ១២:៤៣)។ អស់អ្នកដែលមាន ឥរិយបទបែបនេះ អាចនឹងទទួលបានការកោតសរសើរពីមនុស្ស ប៉ុន្តែនោះជាអ្វីគ្រប់យ៉ាង ដែលពួកគេ ទទួលបានតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេបានទទួលនូវការបង់ថ្លៃពេញលេញរបស់គេរួចហើយ។ គ្មានរង្វាន់នៅក្នុងស្ថានសួគ៌ សម្រាប់កិច្ចការណាមួយដែលមានបំណងនៅក្នុងការទទួលបានការកោត សរសើរពីមនុស្សនោះឡើយ។
ប៉ុន្តែ កាលណាអ្នកធ្វើទាន នោះកុំឲ្យដៃឆ្វេងដឹងការដែលដៃស្តាំធ្វើឡើយ 4ដើម្បីឲ្យអំពើទានរបស់អ្នក បានស្ងាត់កំបាំង នោះព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់ទតឃើញក្នុងទីសំងាត់ ទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នកនៅទីប្រចក្សច្បាស់។
៦:៣-៤ ការដែល “កុំឲ្យដៃឆ្វេងដឹងការដែលដៃស្តាំធ្វើឡើយ។” មានន័យថាធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ដោយសំងាត់។ វាជាអ្វីដែលផ្ទុយពីការ “ផ្លុំត្រែ” (ខ២)។ ចំនុចសំខាន់នៅក្នុង ការផ្តល់អ្វីមួយតាមរបៀបនេះគឺជាការដែលដឹងថា “ព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់ទតឃើញក្នុងទីសំងាត់ ទ្រង់ នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នក។” អស់អ្នកដែលមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះ មិនត្រូវការចំពោះការសម្លឹងមើល របស់មនុស្សនៅក្នុងការជំរុញទឹកចិត្តពួកគេសម្រាប់ធ្វើការនោះឡើយ។ ការពិតដែលព្រះទតឃើញនោះគ្រប់ គ្រាន់សម្រាប់ពួកគេហើយ។ ពួកគេដឹងថាព្រះទ្រង់នឹងទតឃើញពីការធ្វើទានរបស់ពួកគេ,ហើយនឹងប្រទាន រង្វាន់ដល់ពួកគេក្នុងពេលមួយដែលត្រឹមត្រូវ។
ការអធិស្ឋាន (៦:៥-១៥)
កាលណាអ្នកអធិស្ឋាន កុំឲ្យធ្វើដូចមនុស្សមានពុត ដែលចូលចិត្តឈរអធិស្ឋាននៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយនៅជ្រុងផ្លូវ ឲ្យមនុស្សលោកឃើញនោះឡើយ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា គេបានរង្វាន់គេហើយ
៦:៥ ការអធិស្ឋាន ដូចជាការធ្វើទាន ត្រូវតែបានធ្វើឡើងសម្រាប់ជាការគាប់ដល់ព្រះទ័យព្រះ មិនមែន ដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សបានឃើញនោះឡើយ។ មានទីកន្លែងចំនួនពីរដែលពួកសាសន៍យូដាអាចនឹងអធិស្ឋាន ដូចជាមនុស្សមានពុត។ មួយកន្លែងនោះគឺជាសាលាប្រជុំចំ នៅកំឡុងពេលវេលានៃការអធិស្ឋាន ជាសាធារណៈ ពេលដែលពួកគេអាចពោលពាក្យអធិស្ឋានច្រើនជាងអ្នកដទៃ ដើម្បីឲ្យមនុស្សបានឃើញ។
ពេលនោះ មាន ការអធិស្ឋានចំនួនបីដងដែលត្រូវបានកំណត់សម្រាប់ការអធិស្ឋាន (ម៉ោង ៩ព្រឹក, ថ្ងៃត្រង់, និងម៉ោង ៣សៀល) សម្រាប់ពួកអ្នកដែលប្តេជ្ញាចំពោះជំនឿសាសនាគេត្រូវអធិស្ឋាន។ ជាធម្មតាមនុស្សមិនដែលឈរ អធិស្ឋាននៅតាមជ្រុងផ្លូវនោះឡើយ ប៉ុន្តែពួកមនុស្សមានពុតអាចព្យាយាមឈរនៅត្រង់នោះជាកន្លែង ដែលមានមនុស្សច្រើនកុះករនៅក្នុងពេលនោះ ដើម្បីឲ្យគ្រប់គ្នាបានឃើញពួកគេអធិស្ឋាន ហើយ កោតសរសើរពីការប្តេជ្ញារបស់ពួកគេ។ ពួកមនុស្សមានពុតទាំងនេះអធិស្ឋាន មិនមែនដោយព្រោះតែពួកគេ ចង់ឲ្យព្រះបានស្តាប់ឮនោះឡើយ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែពួកគេចង់ឲ្យមនុស្សបានឃើញគេតែប៉ុណ្ណោះ។
តែឯអ្នក កាលណាអធិស្ឋាន នោះត្រូវឲ្យចូលទៅក្នុងបន្ទប់ ហើយបិទទ្វារ រួចអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់គង់នៅទីលាក់កំបាំងចុះ នោះព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទតឃើញក្នុងទីលាក់កំបាំង ទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ ដល់អ្នកនៅទីប្រចក្សច្បាស់
៦:៦ តែផ្ទុយពីការអធិស្ឋាននៅទីសាធារណៈដើម្បីឲ្យគេបានឃើញនោះ យើងគួរតែបានជួបជាមួយនឹងព្រះ នៅក្នុងបន្ទប់ដែលបិទជិតវិញ។ នៅក្នុងខ៥និង៧ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចសម្រាប់ “អ្នក” ជាពហុវចនៈ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងខទី៦ “អ្នក” គឺជាឯកវចនៈ។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថា ការអធិស្ឋានគឺជាការប្រកបនិងជាភាពជិតស្និត ផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយនឹងព្រះ ដែលជាព្រះវរបិតារបស់គេ។
ពាក្យក្នុងភាសាក្រិចដែលបកប្រែមកថា “បន្ទប់” នៅក្នុងខនេះ (ταμεῖον) គឺជាបន្ទប់ ដែលដាច់ ផ្ទាល់ខ្លួន។ នៅក្នុងផ្ទះភាគច្រើន បន្ទប់នេះគឺជាបន្ទប់តែមួយដែលមានទ្វារមួយ ដូច្នេះហើយបន្ទប់ដែលមានភាពផ្ទាល់ខ្លួន ជាងគេបង្អស់នៅក្នុងផ្ទះ។ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើសម្រាប់ ឃ្លាំងជាកន្លែង ដែលផ្ទុកទ្រព្យសម្បត្តិ (លូកា ១២:២៤)។ ការនេះរំលឹកដល់យើងទាំងគ្នាថាមា នទ្រព្យសម្បត្តិ ជាច្រើនដែលរង់ចាំយើងនៅក្នុងបន្ទប់អធិស្ឋាន។ សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើងប្រៀបបាន ដូចជាឃ្លិនឈ្ងុយ នៃដង្វាយគ្រឿងក្រអូបថ្វាយដល់ព្រះ (វិវរណៈ៥:៨) ដែលគាប់ព្រះទ័យ ព្រះអង្គដោយព្រោះតែ ការធិស្ឋានគឺជាសញ្ញាមួយអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់យើងដែលមានលើព្រះអង្គ។ ដោយព្រោះតែការនេះ ព្រះអង្គនឹងប្រទានរង្វាន់ដល់យើង។
ហើយកាលណាអធិស្ឋាន នោះកុំឲ្យពោលពាក្យឥតប្រយោជន៍ផ្ទួនៗ ដូចពួកសាសន៍ដទៃឡើយ ដ្បិតគេស្មានថា ព្រះទ្រង់នឹងស្តាប់គេ ដោយគេពោលពាក្យជាច្រើន
៦:៧ ព្រះយេស៊ូវមិនបានហាមឃាត់ការអធិស្ឋានយូរ ឬសេចក្តីអធិស្ឋានដដែលនោះឡើយ។ ព្រះអង្គឧស្សាហ៍អធិស្ឋានរយៈពេលយូរ (លូកា ៦:១២) ហើយអធិស្ឋានសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ព្រះអង្គ ច្រើនដង (ម៉ាថាយ ២៦:៤៤) ហើយបង្រៀនសិស្សរបស់ព្រះអង្គថាពួកគេគួរតែ “ត្រូវតែអធិស្ឋានជានិច្ច ឥតរសាយចិត្តឡើយ” (លូកា ១៨:១)។ អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវហាមឃាត់នោះ គឺជាសេចក្តីអធិស្ឋានដែលឥតប្រយោជន៍ជា ការសូត្រពាក្យដដែលៗគ្មានន័យ ដែលពួកសាសនិកខុសឆ្គងគិតថា នឹងជះឥទ្ធិពលអំពីព្រះពួកគេ (ដូចដែលមាននៅក្នុង ១ ពង្សាវតាក្សត្រ ៨:២៦ និង កិច្ចការ ១៩:៣៤)។ ពួកគេបានគិតថា ការដែលធ្វើដូច្នេះពួកគេអាចនឹងទូលដល់ព្រះរបស់គេអំពីសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេ ហើយជំរុញដល់ព្រះ ទាំងនេះឲ្យបំពេញតាមសំណូមរបស់គេបាន។
ដូច្នេះ កុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើដូចគេឡើយ ដ្បិតព្រះវរបិតានៃអ្នក ទ្រង់ជ្រាបនូវរបស់អ្វីដែលអ្នកត្រូវការ មុនដែលអ្នកសូមផង
៦:៨ ព្រះទ្រង់ជ្រាបពីសេចក្តីត្រូវការរបស់យើងរួចទៅហើយ។ ដូច្នេះហើយ យើងអាចថ្វាយសេចក្តីសំណូម របស់យើងយ៉ាងសាមញ្ញបំផុត ហើយដោយសេចក្តីជំនឿថាព្រះអង្គជ្រាបពីអ្វីដែលប្រសើរសម្រាប់យើង ទាំងអស់គ្នា។
ដូច្នេះ ចូរអធិស្ឋានបែបយ៉ាងនេះវិញថា ឱព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ សូមឲ្យរាជ្យទ្រង់បានមកដល់ សូមឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់បានសំរេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ
៦:៩ សេចក្តីអធិស្ឋាននេះត្រូវបានហៅថា “សេចក្តីអធិស្ឋាននៃព្រះអម្ចាស់”។ យើងអាចរៀនពី សេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនពីសេចក្តីអធិស្ឋានពីគំរូដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានដល់យើង។
សេចក្តីអធិស្ឋានេះមានពីរផ្នែក : ផ្នែកទីមួយនោះគឺផ្តោតទៅលើសិរីល្អរបស់ព្រះ ផ្នែកទីពីរផ្តោតលើ សេចក្តីត្រូវការរបស់មនុស្ស។ ការនេះបង្ហាញយើងពីអាទិភាពនៅក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន : យើងអធិស្ឋានមិនគ្រាន់តែដើម្បីសូមអ្វីមួយពីព្រះនោះឡើយ ប៉ុន្តែផ្តោតសំខាន់ទៅលើចិត្តហើយនឹងគំនិត របស់យើងចំពោះព្រះអង្គហើយនឹងបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គវិញ។
យើងអធិស្ឋានទៅចំពោះ “ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌”។ ឃ្លានេះផ្តល់ឲ្យយើងនូវសេចក្ដីពិតផ្ទុយគ្នាដ៏អស្ចារ្យពីរ។
ព្រះជា “ព្រះវរបិតារបស់យើង”។ ការនេះបង្ហាញពីឯកសិទ្ធិ និងភាពស្និទ្ធស្នាលនៃការអធិស្ឋាន។ សេចក្តីអធិស្ឋានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ថាព្រះអង្គជាព្រះវរបិតានៃយើង។ ការពិត ដែលពួកគេអាចអធិស្ឋានទៅព្រះ (ដូចជាកូននិយាយឪពុក) នោះអាចជាការដែលធ្វើឲ្យសិស្ស របស់ព្រះយេស៊ូវមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ក្នុងនាមជាជនជាតិយូដា ពួកគេបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាច្រើនដងពីមុន ប៉ុន្តែពួកគេមិនដែលហៅទ្រង់ថា ព្រះវរបិតារឡើយ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ធ្លាប់បានបង្រៀនមនុស្សឲ្យបានហៅ ព្រះថាជា “ព្រះវរបិតា” ពីមុនមកនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែព្រះបានធ្វើឲ្យព្រះអង្គទ្រង់ក្លាយជាព្រះវរបិតា ដល់អស់អ្នកដែលទទួលហើយជឿលើព្រះយេស៊ូវវិញ។ តាមរយៈកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើនោះ អស់អ្នកដែលទទួលព្រះអង្គ ហើយជឿដល់ព្រះនាមព្រះអង្គ ប្រែក្លាយជាកូនរបស់ព្រះ (យ៉ូហាន ១:១២-១៣) ហើយពេលនេះ អាចចូលទៅកាន់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃយើងបាន (យ៉ូហាន ១៤:៦)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជួយយើង អោយបានស្គាល់ពីសេចក្តីពិតនេះ (រ៉ូម ៨:១៥-១៦; កាឡាទី ៤:៦-៧)។ ដូច្នេះនៅពេលដែលយើងអធិស្ឋាន យើងគួរតែចងចាំថាយើងកំពុងតែចូលមកឯព្រះវរបិតានៃយើងក្នុងនាម ជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះអង្គ។
ព្រះគង់នៅ “ក្នុងស្ថានសួគ៌”។ ការនេះបង្ហាញយើងពីការដ៏វិសេសនៃសេចក្តីអធិស្ឋាន។ ពេលដែល យើងចាប់ផ្តើមអធិស្ឋាននោះ យើងគួរតែគិតពីពភាពខ្ពង់ខ្ពស់នៃព្រះដោយព្រោះតែព្រះអង្គគង់នៅស្ថានសួគ៌ ហើយស្ថានសួគ៌គឺជាកន្លែងដ៏បរិសុទ្ធបំផុត ជាកន្លែងដែលពេញដោយសិរីល្អខ្ពស់បំផុត។ យើងគួរតែ គិតពីភាពដ៏ប្រសើរឧត្តមរបស់ព្រះអង្គដោយព្រោះតែព្រះអង្គសោយរាជ្យលើសកលលោកទាំងមូលពី ស្ថានសួគ៌មក។ ដូច្នេះហើយ ពេលដែលយើងអធិស្ឋាន យើងគួរតែផ្អាកបន្តិចដើម្បី ការពិចារណាអំពីព្រះចេស្តា ភាពដ៏អស្ចារ្យ អធិបតេយ្យភាព និងភាពដ៏ប្រសើរឧត្តមរបស់ព្រះ ដែលយើងកំពុងតែចូលមករកនោះ។ ការនេះនឹងជួយឲ្យយើងបានទទួលស្គាល់ពីអភ័យឯកសិទ្ធដ៏វិសេស នៃការអធិស្ឋាន ហើយយើងនឹង អាចអធិស្ឋានបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។
៦:១០ វាពិតជាមានសារៈសំខាន់នៅក្នុងការដែលបានយល់ពីឃ្លា “នៅផែនដីដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ” ចំពោះចំពោះសេចក្ដីសំណូមទាំងបី។ ដូច្នេះហើយ ពេលដែលយើងអធិស្ឋានថា:
១) សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ នៅផែនដីដូចនៅស្ថានសួគ៌
២) សូមឲ្យរាជ្យទ្រង់បានមកដល់ នៅផែនដីដូចនៅស្ថានសួគ៌
៣) សូមឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់បានសំរេច នៅផែនដីដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ។
មានទំនាក់ទំនងយ៉ាងច្បាស់លាស់ចំពោះសេចក្តីសំណូមទាំងបីនេះ។ គ្រាដែលមនុស្សទទួលស្គាល់ ភាពបរិសុទ្ធនៃព្រះនៅលើផែនដី ព្រះរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គមកលើផែនដី ហើយនឹងបំណងព្រះហឫទ័យ ព្រះអង្គសម្រេចនៅផែនដី។
សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ។ ព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពជាព្រះរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះនាមព្រះអង្គគឺបរិសុទ្ធដោយព្រោះតែព្រះអង្គបរិសុទ្ធ។ “សូមឲ្យបានបរិសុទ្ធ” (Ἁγιασθήτω) មានន័យថា ការគោរព ទុកជារបស់មានតម្លៃ និងទុកជាសក្ការៈ ជាមួយនឹងការស្ញប់ស្ញែងដ៏វិសុទ្ធ។ ដូច្នេះហើយ ការដែលអធិស្ឋានថា សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធនោះគឺជាការអធិស្ឋានថា សូមឲ្យព្រះបានធ្វើឲ្យព្រះនាមទ្រង់ត្រូវបានគោរព លើកតម្កើងជាបរិសុទ្ធ នៅផែនដីដូចនៅស្ថានសួគ៌ (និក្ខមនំ ២០:៨; លេវីវិន័យ ១៩:២; ១ ពេត្រុស ១:១៥)។ ជាការដែលអធិស្ឋានថា ព្រះអង្គនឹងទទួបាននូវការគោរពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ហើយទទួលបានសិរីរុងរឿងយ៉ាងខ្ពស់បំផុត។
ព្រះនាមព្រះគឺបរិសុទ្ធ ហើយអស់ទាំងស្ថានសួគ៌ដឹងពីការពិតនេះ។ ដូច្នេះហើយពេលដែលយើងអធិស្ឋានថា សូមឲ្យមនុស្សលើផែនដីបានទទួលស្គាល់ពីអ្វីដែលស្ថានសួគ៌បានទទួលស្គាល់នោះ ថាព្រះទ្រង់បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ!
ទេវតានៅជុំវិញបល្ក័ងព្រះស្រែកឡើងមិនឈប់ថា៖ «បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ គឺព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះដ៏មានព្រះចេស្តាបំផុត»។ (អេសាយ ៦:៣; វីវរណៈ ៤:៨)។ ស្ថានសួគ៌សុទ្ធតែដឹងថា ព្រះអង្គបរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែ មិនមែនគ្រប់គ្នានៅក្នុងលោកីយ៍នេះ ដឹងសេចក្ដីពិតនោះទេ។ ដូច្នេះ យើងអធិស្ឋានថា មនុស្សគ្រប់គ្នា នៅក្នុងលោកីយ៍នេះ នឹងស្គាល់ព្រះអង្គ ហើយនិងដឹងថា ទ្រង់បរិសុទ្ធប៉ុណ្ណា។
យើងទាំងអស់គ្នាកំពុងតែសូមឲ្យព្រះបានបំពេញយើងជាមួយនឹងភាពស្ញប់ស្ញែង ហើយនឹងការគោរព ចំពោះព្រះអង្គ ដូចដែលពួកទេវតាបានសម្លឹងមើលទៅព្រះអង្គនៅក្នុងស្ថានសួគ៌យ៉ាងនោះឯង។ យើងគួរតែគិតអំពីរបៀបដែលព្រះត្រូវបានបរិសុទ្ធនៅស្ថានសួគ៌ (អេសាយ ៦; វិវរណៈ ៤) និងសូមពិចារណាថា តើយើងមានការគោរពចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅលើផែនដីនេះបានត្រឹមត្រូវហើយឬនៅ។
សូមឲ្យរាជ្យទ្រង់បានមកដល់។ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងកំពុងតែអធិស្ឋានថា សូមឲ្យផែនដីបានដូចជា ស្ថានសួគ៌។ ដូចដែលស្ថានសួគ៌ជារាជ្យនគរនៃព្រះជាម្ចាស់ ជាកន្លែងដែលទ្រង់សោយរាជ្យ ហើយគ្រប់ទាំងជីវិតទាំងអស់រស់នៅក្នុងសេចក្តីសុខសាន្ត និងអំណរក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គ ជាយ៉ាងណា យើងអធិស្ឋានសុំឱ្យផែនដីក្លាយជាបែបនោះដែរ។
រាជ្យនគរបស់ព្រះអង្គបានកំពុងតែមានវត្តមាននៅលើផែនដីនេះហើយ (ដូចជាទ្រង់សោយរាជ្យនៅក្នុងជីវិត របស់ប្រជារាស្ត្រទ្រង់) តែនគររបស់ព្រះអង្គមានវត្តមានពេញលេញជាងនៅស្ថានសួគ៌ទៀត។ ហេតុនេះហើយបានជាយើងចង់ឃើញរាជ្យនគររបស់ព្រះអង្គបានមកកាន់តែ ពេញ ថែម ហើយថែមទៀត នៅលើផែនដី។
រាជ្យនគររបស់ព្រះមកដល់នៅពេលដែលបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គបានសម្រេច។ ដូច្នេះហើយ ការដែលអធិស្ឋានថា “សូមឲ្យរាជ្យទ្រង់បានមកដល់” គឺជាការសូមឲ្យព្រះសោយរាជ្យនៅក្នុង ជីវិតរបស់មនុស្ស នៅក្នុងពេលនេះ ហើយការដែលគេបានស្គាល់ព្រះអង្គនោះ បានទទួលស្គាល់ សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គ ឳនក្រាបថ្វាយបង្គំដោយការចុះចូលចំពោះព្រះអង្គ ហើយទទួលបាននូវ សេចក្តីសង្រ្គោះដែលព្រះអង្គប្រទានឲ្យ។ នេះក៏ជាការដែលអធិស្ឋានថា សូមឲ្យព្រះយេស៊ូវបានយាងម កផែនដីវិញយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដោយព្រោះតែការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គនឹងសម្រេចរាជ្យនគរ ព្រះនៅលើផែនដីបានយ៉ាងពេញលេញហើយសោយរាជ្យនៅក្នុងភាពសុចរិត។ ជាព្រះវត្តមាននៃស្តេច ដែលបានតាំងរាជ្យទ្រង់ឡើង។
សូមឲ្យបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់បានសម្រេច។ ការដែលអធិស្ឋានថា “សូមឲ្យបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ បានសម្រេច” គឺជាការដែលសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់សម្រេចតាមបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ សម្រាប់ ពិភពលោក។ ជាការដែលមានទំនុកចិត្តនៅក្នុងគម្រោងការរបស់ព្រះហើយទទួលស្គាល់ថាបំណង ព្រះហឫទ័យសុទ្ធតែល្អ ស្រួលទទួល ហើយគ្រប់លក្ខណ៍ផង (រ៉ូម ១២:២)។ ដូច្នេះហើយ យើងចង់ឲ្យបំណង ព្រះហឫទ័យព្រះអង្គបានសម្រេចនៅលើផែនដីកាន់តែខ្លាំងឡើងលើសជាងអ្វីទាំងអស់ - រួមទាំងបំណងចិត្ត របស់យើងផងដែរ។ នៅស្ថានសួគ៌ គ្រប់ទាំងអស់ធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យព្រះដោយ ការស្តាប់បង្គាប់ និងដោយសេចក្តីអំណរ។នេះជាមូលហេតុដែលការនេះជាការដែលល្អឥតខ្ចោះ។ ដូច្នេះហើយ ការដែល អធិស្ឋានថា “សូមឲ្យបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់បានសម្រេច នៅផែនដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ” ជាការដែល សូមឲ្យ ការនេះបានក្លាយជាការពិតក្នុងចំណោមមនុស្ស នៅពាសពេញពិភពលោកផងដែរ។ ជាការសំណូមព រដល់ព្រះថាព្រះអង្គទ្រង់នឹងជួយដល់មនុស្ស ឲ្យបានស្គាល់ហើយធ្វើតាមបំណង ព្រះហឫទ័យទ្រង់។
សង្ខេប: នៅក្នុងស្ថានសួគ៌ ព្រះត្រូវបានថ្វាយបង្គំ ហើយនឹងសរសើរដំកើងយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ព្រះអង្គសោយរាជ្យ ហើយត្រូវបានស្តាប់តាមគ្រប់ទាំងអស់ ហើយបំណងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គបានសម្រេចដោយអំណរ។ សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើងគឺសូមឲ្យការនេះបានក្លាយជាការពិតនៅលើផែនដីដែរ។ ប្រសិនបើ យើងរាល់គ្នា ធ្វើដូច្នេះ ជាងផែនដីនឹងបានដូចជាស្ថានសួគ៌ ដូច្នេះហើយ វាគឺជាការអធិស្ឋានសូមឲ្យផែនដី បានដូចជាស្ថានសួគ៌ (ដែលយើងដឹងថានឹងកើតមានឡើង វិវរណៈ ២១)។ ប្រសិនបើ នេះជាសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើងសម្រាប់ផែនដីទាំងមូល បន្ទាប់មកវាគួរតែជាអ្វីដែលយើងចង់កើតឡើង នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងដែរ។ យើងត្រូវតែចូលរួមនៅក្នុងសេចក្តីដែលយើងបានអធិស្ឋាននោះ។
សូមប្រទានអាហារដែលយើងខ្ញុំត្រូវការនៅថ្ងៃនេះ
៦:១១ ផ្នែកទីមួយនៃសេចក្តីអធិស្ឋានផ្តោតលើការសរសើរដំកើងព្រះ រាជ្យនគរព្រះ ហើយនឹងបំណង ព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ។ ផ្នែកទីពីរនោះផ្តោតលើសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង ទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។
ដំបូង យើងអធិស្ឋានសម្រាប់សេចក្តីត្រូវការខាងសាច់ឈាម។ ការដែលសូមសម្រាប់អាហារប្រចាំថ្ងៃគឺជា ការទទួលស្គាល់ថា យើងពឹងផ្អែកលើព្រះសម្រាប់ការផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់សេចក្តីត្រូវការនៅក្នុងការរស់នៅ។ សំណូមពរនេះ នឹងដាស់តឿនពួកសាសន៍យូដាចំពោះការប្រទានរបស់ព្រះជាម្ចាស់អំពីនំម៉ាណា នៅក្នុង ទីរហោស្ថាន ដែលមានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ពេញមួយថ្ងៃនៅក្នុងថ្ងៃនិមួយៗ (និក្ខមនំ ១៦:១៣-២១)។ ជាការបង្ហាញពួកគេអោយទុកចិត្តលើព្រះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ មេរៀនសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នានោះគឺថា យើងត្រូវតែអធិស្ឋានសម្រាប់សេចក្តីត្រូវការរបស់យើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ព្រះនឹងប្រទានដល់យើងចំពោះអ្វី ដែលយើងត្រូវការពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃក្នុងពេលដែលយើងដើរជាមួយព្រះអង្គ។
សូមអត់ទោសសេចក្ដីកំហុសរបស់យើងខ្ញុំ ដូចជាយើងខ្ញុំបានអត់ទោស ដល់អស់អ្នកដែលធ្វើខុស នឹងយើងខ្ញុំដែរ
៦:១២ បន្ទាប់មក យើងអធិស្ឋានសម្រាប់សេចក្តីត្រូវការខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង។ សេចក្តីត្រូវការ ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរដ៏សំខាន់បំផុតរបស់យើងនោះគឺជាការអត់ទោស ដោយព្រោះតែយើងទាំងអស់គ្នា បានធ្វើបាប។ ពាក្យដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រើសម្រាប់ការរៀបរាប់ចំពោះអំពើបាប ប្រៀបបានដូចជាបំណុល (ὀφειλήματα)។ គ្រប់ពេលដែលយើងធ្វើខុស វាដូចជាការដែលយើងបន្ថែមបំណុលរបស់យើង ជាមួយនឹងព្រះ ដោយព្រោះតែយើងខ្វះការស្តាប់បង្គាប់ ហើយនឹងសេចក្តីសុចរិត ដែលយើង បានជំពាក់ព្រះអង្គ។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវតែ សូមឲ្យព្រះអង្គអត់ទោសចំពោះអំពើបាបយើង។ ការដែល “អត់ទោស” (Αφηκαμεν) មានន័យថា “ចេញផុត ហើយបញ្ជូនឲ្យចេញទៅ”។ ជាការដែលសូមឲ្យព្រះ លុបចោលបំណុលរបស់យើង។ ប្រសិនបើនេះជាអ្វីដែលយើងចង់ឲ្យព្រះធ្វើសម្រាប់យើងនោះ យើងត្រូវតែ ធ្វើដូចគ្នាចំពោះអ្នក ដែលបានធ្វើបាបទាស់នឹងយើងដែរ (ម៉ាថាយ ១៨:២១-៣៥)។
សូមកុំនាំយើងខ្ញុំទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួងឡើយ តែសូមប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំរួចពីសេចក្ដីអាក្រក់វិញ ដ្បិតរាជ្យ ព្រះចេស្តា នឹងសិរីល្អជារបស់ផងទ្រង់ នៅអស់កល្បជានិច្ច អាម៉ែន
៦:១៣ បន្ទាប់ពីអធិស្ឋានសម្រាប់ការអត់ទោសចំពោះអំពើបាបពីមុនហើយនោះ យើងអធិស្ឋានសម្រាប់ ការការពារចំពោះអំពើបាបខាងមុខដោយការសូមជំនួយសម្រាប់ការតយុទ្ធខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ការដែល “នាំ” គឺជាការ ‘នាំយកចូល’; ការ “ដឹកយកទៅ” ដែលជាការ “ដាក់ចេញក្រៅ”។ ជាអ្វីដែលផ្ទុយពីគ្នា។ សេចក្តីល្បួងហើយនឹងសេចក្តីអាក្រក់អាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតរបស់យើង ដូច្នេះហើយ យើងសូមព្រះ អោយដាក់យើងចេញផុតពីស្ថានភាពទាំងនេះ ជាជាងនាំយើងចូលទៅក្នុងសេចក្តីទាំងនោះ។ ជា សេចក្តីអធិស្ឋានថាយើងអាចមានទំនុកចិត្តថាព្រះទ្រង់នឹងឆ្លើយតប។ យើងដឹងថាព្រះមិនល្បួងមនុស្ស នោះឡើយ (យ៉ាកុប ១:១៣) ហើយថាពេលណាដែលយើងទាំងអស់គ្នាប្រឈមមុខជាមួយនឹង សេចក្តីល្បួងព្រះអង្គតែងតែប្រទានឲ្យមានផ្លូវដែលយើងអាចរួចបាន (១ កូរិនថូស ១០:១៣)។
ពាក្យដែលបកប្រែថា “ប្រោសយើងខ្ញុំ” (ῥύομαι) មានន័យថារំដោះអ្វីមួយដោយការឆក់យកវា ហើយទាញយកវាមកខ្លួនអ្នក។ ដូច្នេះហើយការដែលអធិស្ឋានថា “ប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំបានរួចពីសេចក្តី អាក្រក់វិញ” គឺជាការទទួលស្គាល់ថាយើងត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយសេចក្តីអាក្រក់ ហើយថាយើងត្រូវការព្រះមក រំដោះយើងដោយការទាញយើងចេញហើយនាំយើងចូលទៅឯទ្រង់។ ជាសេចក្តីអធិស្ឋាន ដែលទទួលស្គាល់ សេចក្តីត្រូវការរបស់យើងចំពោះជំនួយរបស់ព្រះហើយការពារយើងដោយព្រោះតែយើងមានខ្មាំងសត្រូវ (សាតាំង) ដែលចង់ធ្វើបាបយើង។
ដ្បិតបើអ្នករាល់គ្នាអត់ទោសចំពោះការរំលងច្បាប់ ដែលមនុស្សលោកប្រព្រឹត្តធ្វើ នោះព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់នឹងអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ តែបើអ្នករាល់គ្នាមិនអត់ទោស ចំពោះការរំលងច្បាប់ឲ្យគេទេ នោះព្រះវរបិតានៃអ្នក ទ្រង់ក៏មិនអត់ទោស ចំពោះការរំលងច្បាប់ ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តធ្វើដែរ។
៦:១៤-១៨ ប្រសិនបើយើងចង់ទទួលបានការអត់ទោសពីព្រះជាម្ចាស់ យើងត្រូវតែអត់ទោសដល់ អ្នកដទៃដែរ។
ការតមអាហារ ៦:១៦-១៨
កាលណាអ្នករាល់គ្នាតមអាហារ នោះកុំឲ្យធ្វើទឹកមុខក្រៀម ដូចជាមនុស្សមានពុតឡើយ ដ្បិតគេក្លែងទឹកមុខស្រងូត ឲ្យមនុស្សលោកឃើញថាគេតម ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា គេបានរង្វាន់គេហើយ
៦:១៦ ការតាមអាហារពិតជាមានតម្លៃ ប៉ុន្តែលើកតែយើងធ្វើការនោះដោយឥរិយបទ និងផ្នត់គំនិត ត្រឹមត្រូវ។ ពួកផារិស៊ីបានតមអារហារមួយអាទិត្យពីរដង (លូកា ១៨:១២) ប៉ុន្តែដូចជាការធ្វើទាន របស់គេ (ខ២) ហើយការអធិស្ឋានរបស់គេដែរ (ខ៥) វាគឺជាកិច្ចការដែលធ្វើជាមួយនឹងបំណងចិត្តខុសទៅវិញ។
តែអ្នក កាលណាតម នោះចូរឲ្យលាបគ្រឿងក្រអូបនៅលើក្បាល ហើយលប់មុខចេញ ដើម្បីកុំឲ្យមនុស្សលោកឃើញថា អ្នកតមឡើយ គឺឲ្យព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅទីលាក់កំបាំង បានឃើញវិញ នោះព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់ទតឃើញនៅទីលាក់កំបាំង ទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នក នៅទីប្រចក្សច្បាស់។
៦:១៧-១៨ នេះជាសេចក្តីពិតដូចដែលមាននៅក្នុងខទី ៤និង៦។ កិច្ចការនៃសេចក្តីសុចរិតរបស់យើង គឺសម្រាប់ថ្វាយដល់ព្រះ មិនមែនជាការទទួលបានការយល់ព្រមពីមនុស្សនោះឡើយ។ ការ "លាបគ្រឿងក្រអូបនៅលើក្បាល ហើយលប់មុខចេញ" គឺផ្ទុយពីការ "ធ្វើទឹកមុខក្រៀម" ហើយនឹង "ក្លែងទឹកមុខស្រងូត"។ ចំនុចសំខាន់នោះគឺ យើងមិនគួរទាមទារការចាប់អារម្មណ៏សម្រាប់ ការតមអាហាររបស់យើង។
ទ្រព្យសម្បត្តិនៅឯស្ថានសួគ៌ (៦:១៩-២៤)
កុំឲ្យប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅផែនដី ជាកន្លែងដែលមានកន្លាត នឹងច្រែះស៊ីបំផ្លាញ ហើយចោរទំលុះប្លន់នោះឡើយ ត្រូវប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ ដែលជាកន្លែងគ្មានកន្លាត ឬច្រែះស៊ីបំផ្លាញឡើយ ក៏គ្មានចោរទំលុះ ឬប្លន់ផង
៦:១៩ នៅក្នុងសតវត្សទីមួយ,ប្រភេទទ្រព្យសម្បត្តិដែលពេញនិយមគឺជាសម្លៀកបំពាក់ គ្រឿងដែកមានតម្លៃ និងគ្រឿងអលង្ការ។ គ្រឿងទាំងនេះអាចនឹងត្រូវបំផ្លាញឬចោរលួច។ សត្វកន្លាតស៊ីសម្លៀកបំពាក់ ច្រែះស៊ី បំផ្លាញដែកផ្សេងៗ ហើយចោរលួចយកទ្រព្យសម្បត្តិ។ មេរៀនសម្រាប់យើងនោះគឺថារាល់ទាំងទ្រព្យសម្បត្តិ របស់យើងនៅលើផែនដីគឺជារបស់បណ្តោះអាសន្នហើយនឹងអាចបាត់បង់គ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់។
៦:២០ ដូច្នេះហើយ ផ្ទុយពីការដែលប្រមូលទុកទ្រព្យសម្បត្តិនៅលើផែនដី យើងគួរតែសន្សំទុកទ្រព្យសម្បត្តិ នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ។ ទ្រព្យសម្បត្តិនៅស្ថានសួគ៌នឹងមិនចេះពុករលួយ ក៏ឥតសៅហ្មង ហើយមិនដែលស្រពោនឡើយ (១ ពេត្រុស ១:៤-៥)។ យើងអាចបម្រើព្រះ ឬបម្រើលុយ។ បើយើងបម្រើលុយ យើងនឹងមានទ្រព្យសម្បត្តិនៅផែនដី។ បើយើងបម្រើព្រះ យើងនឹងមានទ្រព្យសម្បត្តិនៅស្ថានសួគ៌។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ទៅ គាត់បាត់បង់ គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាននៅលើផែនដី ហើយទៅកាន់គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាននៅឯស្ថានសួគ៌។ នៅថ្ងៃដែលអ្នកស្លាប់ តើអ្នកនឹងបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អ្នកទាំងអស់ ឬទៅរីករាយជាមួយនឹងទ្រព្យសម្បត្តិ របស់អ្នកអស់កល្បជានិច្ច?
ពីព្រោះសម្បត្តិទ្រព្យរបស់អ្នកស្ថិតនៅកន្លែងណា នោះចិត្តអ្នកក៏នឹងនៅកន្លែងនោះដែរ។
៦:២១ ប្រសិនបើទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យើងនៅលើផែនដីនោះ ចិត្តរបស់យើងក៏នឹងនៅលើផែនដីដែរ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យើងនៅឯស្ថានសួគ៌វិញ ចិត្តរបស់យើងនឹងនៅស្ថានសួគ៌វិញ។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកសិស្សនោះឡើយ; ប៉ុន្តែគឺជាចិត្តរបស់ យើងទៅវិញទេ។ អ្វីដែលយើងឲ្យតម្លៃនោះវានឹងគ្រប់គ្រងចិត្តរបស់យើង ហើយវាគ្រប់គ្រងទិសដៅរបស់ យើង ហើយនឹងអាទិភាពនៅក្នុងជីវិត។ ដូច្នេះហើយ យើងគួរតែសួរខ្លួនរបស់យើងថា តើអ្វីដែល មានសារៈសំខាន់បំផុតចំពោះខ្ញុំនៅក្នុងពេលនេះ:តើជាព្រះ ឬជាមាសប្រាក់? ហេតុអ្វី? តើមួយណ ដែលមានភាពចាំបាច់បំផុតសម្រាប់ខ្ញុំនៅក្នុងជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច? យើងគួរតែចងចាំថា ទ្រព្យសម្បត្តិ នៅឯស្ថានសួគ៌គឺមានតម្លៃខ្លាំងបំផុតលើសជាងទ្រព្យសម្បត្តិនៅលើផែនដីទៅទៀត។ ឧទាហរណ៏ មាសគឺជាអ្វីដែលមានតម្លៃនៅលើផែនដី ប៉ុន្តែព្រះប្រើវាដើម្បីនឹងក្រាលធ្វើជាផ្លូវនៅឯស្ថានសួគ៌វិញ!
ឯចង្កៀងរបស់រូបកាយ គឺជាភ្នែក ដូច្នេះ បើភ្នែកអ្នកល្អ នោះរូបកាយអ្នកទាំងមូលនឹងបានភ្លឺ តែបើភ្នែកអ្នកអាក្រក់វិញ នោះរូបកាយអ្នកទាំងមូល នឹងត្រូវងងឹតសូន្យ យ៉ាងនោះ បើពន្លឺដែលនៅក្នុងខ្លួនអ្នក ជាសេចក្ដីងងឹតហើយ ចុះសេចក្ដីងងឹតនោះនឹងបានជាខ្លាំងអម្បាលម៉ានទៅហ្ន៎។
៦:២២ ពន្លឺចូលទៅក្នុងរូបកាយតាមរយៈភ្នែក។ ដើម្បីអោយមានភ្នែកដែលមានសុខភាពល្អ មានន័យថា មានសេចក្តីសប្បុរស ឬជាចិត្តគំនិតតែមួយ។ (គឺជា ជាការដែលប្តេជ្ញាចំពោះតែគោលដៅ មួយតែប៉ុណ្ណោះ-មិនមែនជាការបម្រើចៅហ្វាយពីរនោះឡើយ)។ ប្រសិនបើភ្នែករបស់យើងមានសុខ ភាពល្អនោះ យើងអាចនឹងមើលឃើញច្បាស់លាស់ជាមួយនឹងការសម្លឹងមើលគោលដៅតែមួយ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើភ្នែករបស់យើងអាក្រក់វិញនោះ ការសម្លឹងមើលរបស់យើងអាចនឹងមានការភាន់ច្រឡំ។ នេះជាអ្វីដែលកើតមានឡើងនៅពេលដែលយើងមានភ្នែកមួយសម្លឹងទៅកាន់ទ្រព្យសម្បត្តិលើផែនដីហើយនឹងភ្នែកមួយទៀតសម្លឹងទៅកាន់ទ្រព្យសម្បត្តិនៅឯស្ថានសួគ៌។
៦:២៣ ប្រសិនបើភ្នេករបស់យើងអាក្រក់នោះ យើងរស់នៅក្នុងសេចក្តីងងឹតហើយ។ ប៉ុន្តែតើព្រះយេស៊ូ វមានន័យយ៉ាងដូចម្តេចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ភ្នែកអាក្រក់” នោះ? តម្រុយដ៏សំខាន់បំផុត ដែលយើងមាននោះគឺថាព្រះយេស៊ូវបានប្រើប្រយោគដដែលនេះ (ὀφθαλμός σου πονηρὸς) នៅក្នុង ម៉ាថាយ ២០:១៥ ដែរ។ នៅក្នុងបទគម្ពីរនោះ សំដៅចំពោះអ្នកធ្វើការ នៅក្នុងចំការទំពាំងបាយ ជូរដែលមានកំហឹងដោយព្រោះតែសេចក្តីសប្បុរសដែលម្ចាស់ចំការបានបង្ហាញដល់អ្នកដទៃ។ ដូច្នេះហើយ ការដែលមាន “ភ្នែកអាក្រក់” មានន័យថា អាត្មានិយម ឥរិយាបទដែលខូចអាក្រក់ជា ការបង្ករដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមាសប្រាក់។ នៅពេលដែលយើងស្រឡាញ់មាសប្រាក់ ប្រៀបបានដូចជារូបកាយទាំងមូលរបស់ យើងពេញដោយសេចក្តីងងឹត។ ដូច្នេះហើយ ឥរិយាបទរបស់ យើងចំពោះមាសប្រាក់នោះគឺជា ការវាស់ស្ទង់សុខភាពខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង។
គ្មានអ្នកណាអាចនឹងបំរើចៅហ្វាយ២នាក់បានទេ ដ្បិតអ្នកនោះនឹងស្អប់១ ហើយស្រឡាញ់១ ឬស្មោះត្រង់នឹង១ ហើយមើលងាយ១ អ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងគោរពដល់ព្រះ នឹងទ្រព្យសម្បត្តិផងបានទេ
៦:២៤ ការជ្រើសរើសរវាងទ្រព្យសម្បតិ្តទាំងនេះគឺជាការជ្រើសរើសរវាងចៅហ្វាយពីរនាក់យ៉ាងប្រាកដ ណាស់ថាជា: ព្រះឬជាមាសប្រាក់។ ព្រះយេស៊ូវបានរៀបរាប់ពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយនឹងមាសប្រាក់ ជាចៅហ្វាយ (ម្ចាស់) មិនមែនជានិយោជកទេ។ ចៅហ្វាយម្នាក់តម្រូវឲ្យមានការគាប់បម្រើបានពេញលេញ ។ ដូច្នេះហើយ,មនុស្សម្នាក់មិនអាចនឹងបម្រើចៅហ្វាយពីរនាក់បានឡើយ។
មនុស្សទាំងអស់ជាអ្នកដែលបម្រើដល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬដល់មាសប្រាក់។ អ្នកនោះនឹងស្រឡាញ់មួយ ហើយនឹងស្អប់មួយ។ ការដែល “ស្មោះត្រង់” (ἀνθέξεται) នន័យថាកាន់យ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ការដែល “ស្អប់” (καταφρονήσει) មានន័យថាការដែលផ្តល់តម្លៃឲ្យទាបបំផុត។ យើងនឹងកាន់ខ្ជាប់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ឬចំពោះតែមាសប្រាក់ជាមិនខាន (មិនអាចស្មោះត្រង់ ម្តងទាំងពីរបានឡើយ)។ តើអ្នកនឹងស្មោះត្រង់ ចំពោះមួយណា? មួយណាដែលយើងមិនជ្រើសរើសនោះឡើយ យើងនឹងឲ្យតម្លៃតិចតួចជាមិនខាន។
ទុកចិត្តចំពោះព្រះវរបិតានៃអ្នកដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ (៦:២៥-៣៤)
ដោយហេតុនេះបានជាខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយនឹងជីវិត ដែលនឹងបរិភោគអ្វី ឬនឹងរូបកាយ ដែលនឹងស្លៀកពាក់អ្វីនោះឡើយ ឯជីវិត តើមិនវិសេសជាងចំណីអាហារ ហើយរូបកាយ តើមិនវិសេសជាងសំលៀកបំពាក់ទេឬអី
៦:២៥ “ដូច្នេះហើយ” ការបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងខ១៩-២៤។ ដោយព្រោះតែយើងមាន ព្រះជាម្ចាស់ជាម្ចាស់របស់យើងរួចទៅហើយនោះ យើងមិនគួរខ្វល់ខ្វាយចំពោះសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង នោះឡើយ។ ក្នុងនាមជាម្ចាស់របស់យើង ការនោះជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ រាល់ទាំងសេចក្តីត្រូវការសម្រាប់យើងក្នុងការធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គសព្វព្រះឲ្យយើងធ្វើ។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើយើងជ្រើសរើសក្នុងការបម្រើព្រះ ហើយមានទ្រព្យសម្បត្តិនៅឯស្ថានសួគ៌ នោះ យើងគួរតែ ឈប់ខ្វល់ខ្វាយចំពោះសំភារៈដូចជាម្ហូបអាហារនិងសំលៀកបំពាក់។
ពាក្យដែលត្រូវបានបកប្រែថា “ខ្វល់ខ្វាយ” (μεριμναω) មកពីពាក្យដែលមានន័យថា ‘បែកចែកទៅជាបំណែក’។ សេចក្តីខ្វល់ខ្វាយបែងចែកការផ្ចង់ចិត្តរបស់យើងនិងបង្វែរយើងចេញពី អ្វីដែល ជាអាទិភាពរបស់យើង: នោះគឺជាការដែលបម្រើម្ចាស់របស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវបង្គាប់ដល់ពួកអ្នកដើរតាម ព្រះអង្គមិនត្រូវឲ្យមានទម្លាប់នៃការខ្វល់ខ្វាយអំពីម្ហូបអាហារនិងសំលៀកបំពាក់នោះឡើយ។ ហេតុអ្វី? ចម្លើយនោះគឺដោយព្រោះតែយើងមានព្រះវរបិតាដែលនៅស្ថានសួគ៌ហើយ។ ព្រះអង្គបានប្រទានឲ្យយើង មានជីវិត និងរូបកាយរួចហើយ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះអង្គប្រាកដជាអាចប្រទានម្ហូបអាហារ និងសំលៀកបំពាក់ ដល់យើងជាមិនខានឡើយ។
មានមនុស្សជាច្រើនដែលព្រួយបារម្ភអំពី ជីវិត តម្រូវការ និងអនាគតរបស់ពួកគេ។ របៀបដែលអាចជួយយើងឱ្យឈប់ព្រួយបារម្ភគឺ ការចាប់ផ្ដើមជឿទុកចិត្តព្រះ។ ពេលយើងជឿទុក ចិត្តព្រះ យើងអាចរស់នៅ ដោយមានសេរីភាព ពីការព្រួយបារម្ភទាំងអស់។
ចូរពិចារណាពីសត្វស្លាបនៅលើអាកាស វាមិនសាបព្រោះមិនច្រូតកាត់ ឬប្រមូលដាក់ក្នុងជង្រុកផង តែព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ចិញ្ចឹមវា ឯអ្នករាល់គ្នា តើគ្មានដំឡៃលើសជាងសត្វទាំងនោះទេឬអី ចុះនៅក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា តើមានអ្នកឯណាដែលអាចនឹងបន្ថែមកំពស់ខ្លួន១ហត្ថ ដោយសារសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយបានឬទេ
៦:២៦ អ្នកធ្លាប់ឃើញសត្វស្លាបច្រូតកាត់ ឬសាបព្រោះ ឬប្រមូលផលដាក់ជង្រុកទេ? គ្មានឡើយ ពួកវាមិនចាំបាច់ធ្វើការទាំងនេះដោយព្រោះតែព្រះជាម្ចាស់ចិញ្ចឹមពួកវាហើយ។ ពួកវាស្វែងរកនូវអ្វីដែល ព្រះបានប្រទានឲ្យជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះ កូនស្ងួនភ្ងាព្រះអង្គហើយនឹងផ្គត់ផ្គង់រាល់ទាំងសេចក្តីត្រូវការរបស់គេផងដែរ។
៦:២៧ សេចក្តីខ្វល់ខ្វាយមិនអាចនឹងបន្ថែមអ្វីដល់ជីវិតបានឡើយ។ តាមការពិតទៅ ព្រះយេស៊ូវមាន ព្រះបន្ទូលថា ការខ្វល់ខ្វាយមិនអាចបន្ថែមកំពស់មួយហត្ថ (ប្រវែងពីកែងដៃទៅចុងចង្អុរដៃរបស់អ្នក) ទៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកបានឡើយ។
ហើយពីដំណើរសំលៀកបំពាក់ តើអ្នករាល់គ្នាខំខ្វល់ខ្វាយធ្វើអី ចូររំពឹងគិតតែពីផ្កាឈូកនៅក្នុងបឹង ដែលវាដុះជាយ៉ាងដូចម្តេច គឺវាមិននឿយហត់នឹងធ្វើការ ឬស្រាវរវៃទេ តែខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា សូម្បីតែហ្លួងសាឡូម៉ូន ក្នុងគ្រាដែលមានគ្រប់ទាំងសេចក្ដីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់មិនបានតែងអង្គ ដូចជាផ្កា១នោះផង រីឯតិណជាតិ ដែលដុះនៅវាលក្នុងថ្ងៃនេះ ហើយថ្ងៃស្អែកត្រូវគេដុតនៅជើងក្រាន បើព្រះទ្រង់តុបតែងស្មៅdយ៉ាងដូច្នោះ នោះឱមនុស្សមានជំនឿតិចអើយ តើទ្រង់មិនតុបតែងឲ្យអ្នករាល់គ្នា លើសជាងទៅទៀតទេឬអី
៦:២៨-២៩ តើអ្នកធ្លាប់ឃើញផ្កាធ្វើការដែរទេ? ឬរកលុយ? ឬទៅទិញខោអាវថ្មីដែរទេ? ពួកវាមិនត្រូវការនោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានតុបតែងពួកវា ហើយសូម្បីតែស្តេចដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិ ច្រើនជាងគេរបស់អ៊ីស្រាអែលក៏ក៏មិនមានសម្លៀកបំពាក់ដែលមានភាពស្រស់ស្អាតដូចជាការផ្កាស្មៅនោះដែរ។
៦:៣០ ដូចជាពួកអ្នកជឿទាំងប៉ុន្មានដែលមានតម្លៃលើសជាងសត្វស្លាបនោះ យើងទាំងអស់គ្នាក៏មានតម្លៃ លើសជាងផ្កាស្មៅយ៉ាងនោះដែរ។ ផ្កាស្មៅមិនស្ថិតស្ថេរនោះឡើយ ប៉ុន្តែយើងនៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ។ នៅពេលដែលយើងបានឃើញពីការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះចំពោះរបស់ដែលមិនសូវសំខាន់ដែលទ្រង់បានបង្កើតមកដូចជាសត្វស្លាបនិងផ្កាស្មៅនោះ យើងមិនគួរភាពសង្ស័យពីការដែលព្រះអង្គទ្រង់ក៏នឹងប្រទានដល់ យើងទាំងអស់គ្នានោះឡើយ។
ដូច្នេះ កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយថា តើត្រូវបរិភោគអ្វី ឬស្លៀកពាក់អ្វីនោះឡើយ ដ្បិតគឺជាសាសន៍ដទៃទេតើ ដែលខំស្វែងរករបស់ទាំងនោះវិញ ឯព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ជ្រាបហើយ ថាអ្នករាល់គ្នាត្រូវការនឹងរបស់ទាំងនោះដែរ
៦:៣១ ការដែលខ្វល់ខ្វាយពីអ្វីដែលយើងត្រូវផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់សេចក្តីត្រូវការរបស់យើងជាការបង្ហាញថា យើងខ្វះការទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះអង្គបានសន្យាថានឹងផ្គត់ផ្គង់ដល់យើង។ តើយើងជឿលើព្រះអង្គ ដែរទេ?
៦:៣២ ព្រះជ្រាបពីសេចក្តីត្រូវការរបស់កូនស្ងួនភ្ងាព្រះអង្គហើយទ្រង់នឹងប្រទានដល់គេ។ យើងមិនគួរ ចំណាយពេលវេលាឥតប្រយោជន៍នៅក្នុងការខ្វល់ខ្វាយចំពោះអ្វីដែលត្រូវបរិភោគ អ្វីដែលត្រូវផឹក ហើយនឹង ស្លៀកពាក់ ដូចជាពួកអ្នកមិនជឿនោះឡើយ។ គ្រីស្ទានមានព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលជ្រាបពីសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេ,ដូច្នេះហើយយើងមិនត្រូវរស់នៅដោយការខ្វល់ខ្វាយនោះឡើយ។
ចូរស្វែងរកនគរ នឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះ នឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង ដូច្នេះ កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយនឹងថ្ងៃស្អែកឡើយ ពីព្រោះថ្ងៃស្អែកនឹងខ្វល់ខ្វាយ ចំពោះការរបស់ថ្ងៃនោះឯង សេចក្ដីលំបាកនៅថ្ងៃណា នោះគឺល្មមត្រឹមថ្ងៃនោះហើយ។
៦:៣៣ ផ្ទុយពីការខ្វល់ខ្វាយចំពោះម្ហូបអាហារនិងសំលៀកបំពាក់នោះ យើងគួរតែយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះគោលដៅមួយដែលមានសារៈសំខាន់លើសជាងទៅទៀត: គឺជា នគរ នឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះ។ ការនេះគួរតែជាអាទិភាពបំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ នៅពេលដែលយើងយកនគរព្រះជាលេខមួយ ហើយយើងព្យាយាមរស់នៅតាមការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះអង្គចំពោះយើងនោះ ព្រះអង្គសន្យាថា ព្រះអង្គនឹង ផ្គត់ផ្គង់រាល់ទាំងសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង។
៦:៣៤ សេចក្តីខ្វល់ខ្វាយទាស់ជាមួយនឹងញអទិភាពនេះ ដោយព្រោះតែវាធ្វើអោយមានភាពសង្ស័យចំពោះ អធិបតេយ្យភាព ភាពដ៏ឧដ្តុងឧត្តម និងសេចក្តីសប្បុរសនៃព្រះ ហើយទាក់ទាញចិត្តរបស់យើងអោយចេញឆ្ងាយពីគោលដៅ ដ៏ពិតប្រាកដនៅក្នុងជីវិត។ ព្រះបានប្រទានឲ្យយើងទាំងអស់គ្នានូវព្រះគុណដែលយើងត្រូវការនៅក្នុង ការប្រឈមមុខ ជាមួយនឹងបញ្ហានៅក្នុងថ្ងៃនិមួយៗ។ ប្រសិនបើថ្ងៃស្អែកនាំមកនូវបញ្ហាថ្មីនោះ នឹងមានព្រះគុណដែលថ្មី នៅក្នុងការជួយដល់យើងជាមិនខានឡើយ។
