ការថ្កោលទោស
កុំឲ្យថ្កោលទោសគេឡើយ ដើម្បីមិនឲ្យមានគេថ្កោលអ្នកវិញ
៧:១ ព្រះយេស៊ូវបានហាមឃាត់សិស្សព្រះអង្គមិនអោយមានឥរិយាបទនៃការចាប់កំហុស (κρινετε) ដែលជាការថ្កោលទោសអ្នកដទៃយ៉ាងព្រៃផ្សៃលើសជាងខ្លួនឯង។ ការដែលធ្វើដូច្នេះជាភាពបរាជ័យចំពោះ ការបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ សេចក្តីសប្បុរសនិងព្រះគុណ។
ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាថ្កោលទោសគេយ៉ាងណា នោះគេនឹងថ្កោលអ្នកវិញយ៉ាងនោះដែរ ហើយគេនឹងវាល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នា តាមរង្វាល់ដែលអ្នកវាល់ឲ្យគេផង
៧:២ ព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជំរះយើងទាំងអស់គ្នាតាមកម្រិតដែលយើងថ្កោលទោសអ្នកដទៃ។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើយើងចង់ឲ្យព្រះជាម្ចាស់មានការអត់ធ្មត់ ហើយមានសេចក្តីមេត្តាករុណាដល់យើងនោះ យើងត្រូវតែមានការអត់ធ្មត់ ហើយមានសេចក្តីមេត្តាករុណាដល់អ្នកដទៃផងដែរ។
ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមើលឃើញកំទេច ដែលនៅក្នុងភ្នែករបស់បងប្អូនអ្នក តែមិនឃើញធ្នឹម ដែលនៅក្នុងភ្នែករបស់ខ្លួនសោះដូច្នេះ ឬធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នកនិយាយនឹងបងប្អូនថា ចូរឲ្យអញយកកំទេចពីភ្នែកឯងចេញ តែមើល មានធ្នឹមនៅក្នុងភ្នែកខ្លួនអ្នកវិញ
៧:៣-៤ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើរូបភាពនៅក្នុងការបង្រៀនអំពីប្រភេទនៃការថ្កោលទោសដែលខុសឆ្គង។ “កំទេច” គឺជាអាចម៍រណារ ”ធ្នឹម” គឺជារនូតដែលត្រូវបានប្រើនៅក្នុងការសាងសង់។ កំទេចគឺផ្តោតលើ កំហុសដ៏តូចមួយ ធ្នឹមគឺជាកំហុសដែលធំ។ វាគឺជារឿងទូទៅសម្រាប់មនុស្សម្នាក់មានកំទេនៅក្នុងភ្នែក របស់គាត់ ប៉ុន្តែគំនិតដែលថា ការដែលមានធ្នឹមនៅក្នុងភ្នែករបស់អ្នកនោះគឺជារឿងកំប្លែង។
អ្នកមានពុតអើយ ចូរយកធ្នឹមពីភ្នែករបស់ខ្លួនចេញជាមុនសិន នោះទើបនឹងបានឃើញច្បាស់ អាចនឹងយកកំទេចចេញពីភ្នែករបស់បងប្អូនអ្នកបានដែរ។
៧:៥ មនុស្សមានពុតធ្វើដូចជាគេជាមនុស្សសុចរិត ប៉ុន្តែមិនមែននោះឡើយ។ យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាមនុស្ស មានពុតប្រសិនបើយើងថ្កោលទោសអ្នកដទៃដោយព្រោះតែកំហុសតូចតាចរបស់ពួកគេហើយបដិសេធនូវ កំហុសដ៏ធំរបស់យើងខ្លួនឯង។ ធ្នឹមត្រូវតែបានដកចេញពីភ្នែករបស់យើងជាមុនសិនដើម្បីឲ្យយើងអាច មើលឃើញច្បាស់លាស់។ មានតែក្រោយពីការនោះតែប៉ុណ្ណោះទើបយើងអាចនឹងជួយដល់អ្នកដទៃជាមួយ នឹងកំទេចដែលនៅក្នុងភ្នែកគេបាន
កុំឲ្យរបស់បរិសុទ្ធដល់ឆ្កែ ឬបោះកែវមុក្តារបស់ខ្លួន នៅមុខជ្រូកឡើយ ក្រែងវាជាន់ឈ្លី រួចត្រឡប់ស្ទុះមកខ្វេះអ្នកវិញ
៧:៦ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែមានប្រាជ្ញាពីចំពោះមនុស្សដែលយើងចែករំលែក” របស់ដែលបរិសុទ្ធ” ហើយ “កែវមុក្តា” ជាមួយ។ ការទាំងនេះគឺសំដៅទៅលើសេចក្តីពិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ឆ្កែ ហើយនឹងជ្រូក ជាសត្វដែលស្មោកគ្រោក,ជាសត្វដែលគ្រោះថ្នាក់និងគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមនៅក្នុងសង្គមរបស់សាសន៍យូដា (២ ពេត្រុស ២:២២)។ នៅក្នុងខនេះ សត្វ “ឆ្កែ” និង “ជ្រូក” សំដៅលើមនុស្សដែល មិនទទួល ឬមិនឲ្យតម្លៃ លើសេចក្តីពិតដែលអាចនឹងត្រូវបានផ្តល់ទៅឲ្យពួកគេ។ ពួកមនុស្សទាំងនេះបានផ្តល់សញ្ញាថាគេនឹងបដិ សេធសេចក្តីពិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណដោយកំហឹងនិងហិង្សា។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវតែមានប្រាជ្ញាអំពី មនុស្សដែលយើងព្យាយាមជួយហើយនិងផ្តល់សេចក្តីពិតទៅឲ្យនោះ។
ទន្ទឹងរង់ចាំការល្អមកពីព្រះ(៧:៧-១២)
ចូរសូម នោះតែងនឹងឲ្យមកអ្នក ចូររក នោះតែងនឹងឃើញ ចូរគោះ នោះតែងនឹងបើកឲ្យអ្នក ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលសូម នោះរមែងបាន អ្នកណាដែលរក នោះរមែងឃើញ ហើយនឹងបើកឲ្យអ្នកណាដែលគោះដែរ
៧:៧-៨ នៅក្នុងខទាំងនេះ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនអំពីសេចក្តីអធិស្ឋាន។ ការអធិស្ឋានគឺជាការទូលសូម ស្វែងរក ហើយនឹងគោះទ្វា។ ប្រៀបបានដូចជាឪពុកខាងសាច់ឈាម ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅ ស្ថានសួគ៌សព្វព្រះទ័យក្នុងការបង្រៀនកូនរបស់ព្រះអង្គឲ្យឥរិយាបទភាពសុភាពរាបសារ (“សូម”; យ៉ាកុប ៤:២) យកចិត្តទុកដាក់ (“រក”) ហើយនឹងខិតខំព្យាយាម (“គោះ”)។ បង្គាប់ទាំងនេះបង្ហាញថា ពួកអ្នកជឿទាំងអស់ត្រូវតែមានការតស៊ូនៅក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន។ យើងគួរតែចូលមកឯព្រះវរបិតា នៃយើងជារៀងរាល់ថ្ងៃជាមួយនឹងក្តីរំពឹងដែលមានទំនុកចិត្តថាព្រះអង្គទ្រង់នឹងស្តាប់ឮ ហើយនឹងឆ្លើយតប។
ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើកូនសូមនំបុ័ង តើមានអ្នកណានឹងឲ្យថ្មដល់វា ឬបើវាសូមត្រី តើនឹងឲ្យពស់វិញឬអី ចុះបើអ្នករាល់គ្នាដែលអាក្រក់ អ្នកចេះឲ្យរបស់ល្អដល់កូនខ្លួនដូច្នេះ នោះចំណងបើព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់គង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់នឹងប្រទានរបស់ល្អ មកអស់អ្នកដែលសូម តើជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត
៧:៩-១០ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើឧទាហរណ៏អំពីឪពុកម្តាយ ហើយនឹងកូនដើម្បីបង្រៀនអំពីសេចក្តីអធិស្ឋាន។ គ្មាន ឪពុកម្តាយណាមួយដែលនឹងឲ្យដុំថ្មឬពស់មានពឹសពេលដែលកូនសូមនំប៉័ងឬត្រីនោះឡើយ។
៧:១១ មនុស្សទាំងអស់សុទ្ធតែអាក្រក់ (រ៉ូម ៣:៩) តែយើងនៅតែឲ្យអ្វីដែលល្អដល់កូនៗរបស់យើងវិញ។ ដូច្នេះហើយ កូនស្ងួនភ្ងានៃព្រះគួរតែបានដឹងថាព្រះវរបិតាដ៏សែនល្អរបស់យើងទ្រង់នឹងប្រទាននូវអ្វី ដែល ល្អដល់យើងជាមិនខាន (យ៉ាកុប ១:១៧)។ ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ពេញដោយប្រាជ្ញា ហើយពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គជ្រាបពីអ្វីដែលល្អសម្រាប់កូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះអង្គ ហើយនឹង អ្វីដែលមិនល្អ។ ដូច្នេះហើយ យើងគួរតែមានទំនុកចិត្តថា អ្វីដែលព្រះអង្គប្រទានដល់យើងទាំងអស់គ្នា វាគឺជាអ្វីដែលល្អសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។
ដូច្នេះ អស់ទាំងការអ្វី ដែលអ្នករាល់គ្នាចង់ឲ្យមនុស្សលោកប្រព្រឹត្តនឹងខ្លួន នោះត្រូវឲ្យអ្នកប្រព្រឹត្តនឹងគេដូច្នោះដែរ ដ្បិតនេះឯងជាក្រិត្យវិន័យ ហើយជាសេចក្ដីទំនាយរបស់ពួកហោរា។
៧:១២ នៅក្នុងជំនាន់នោះ ពួកសាសន៍យូដាបានរាប់មនុស្សម្នាក់ដែលមានឈ្មោះថា ហ៊ីឡេលថាជាគ្រូដ៏ អស្ចារ្យបំផុត។ គាត់បានស្លាប់ប្រមាណ២០ឆ្នាំមុននោះ ហើយពួកអាចារ្យតែងតែលើកឡើងពីការបង្រៀន របស់គាត់។ ថ្ងៃមួយ លោកហ៊ីឡេលត្រូវបានគេសូមអោយសង្ខេបក្រឹត្យវិន័យ។ គាត់បានឆ្លើយថា “កុំឲ្យធ្វើអ្វីមួយដាក់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នកនូវទង្វើរដែលជាការស្អប់ខ្ពើមដល់អ្នក”។ ការនេះបានប្រែក្លាយទៅ ជាការបង្រៀនទូទៅ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានផ្លាស់ប្តូរការនេះដោយការធ្វើឲ្យវាទៅជាភាពវិជ្ជមានវិញ។ ព្រះអង្គបានបង្រៀនថាមនុស្សគួរតែធ្វើល្អដល់អ្នកដទៃវិញ។ ការធ្វើល្អចំពោះអ្នកដទៃវិសេសជាង ការដែលមិនត្រូវធ្វើការអាក្រក់ចំពោះអ្នកដទៃ។ ដូច្នេះ សូមគិតពីរបៀបដែលអ្នកចង់ត្រូវបានគេប្រព្រឹត្ត ហើយបន្ទាប់មកប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃតាមការនោះ។
ផ្លូវទាំងពីរ (៧:១៣-២៩)
នៅក្នុងផ្នែកចុងក្រោយនៃសេចក្តីបង្រៀនមានច្រកទ្វារចំនួនពីរ ផ្លូវពីរ កន្លែងពីរ (ខ១៣-១៤) ដើមឈើពីរប្រភេទដែលមានផ្លែពីរប្រភេទ (ខ១៧-២០) មនុស្សពីរប្រភេទ (ខ២១-២៣) ហើយនឹងអ្នក សាងសង់ពីរនាក់ ដែលបានសាងសង់នៅលើគ្រឹះពីរប្រភេទ (ខ២៤-២៨)។ នៅក្នុងរូបភាពនិមួយៗ យើងបានឃើញថាមានទាំងសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវដ៏ពិតប្រាកដ ហើយនឹងសិស្សក្លែងក្លាយ។ ភាពខុសគ្នា រវាងការទាំងពីរគឺត្រូវបានបង្ហាញដោយពាក្យ ποιέω ដែលមានន័យថា “ធ្វើ”។ សិស្សដ៏ពិ ប្រាកដម្នាក់នឹង “បង្កើត”ផលផ្លែដែលល្អ (ខ១៧-១៩), “ធ្វើ”តាមបំណងព្រះហឫទ័យព្រះ (ខ២១) ហើយ “ធ្វើ” តាម ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ (ខ២៤)។ សិស្សក្លែងក្លាយមិនបង្កើតផលផ្លែល្អនោះឡើយ (ខ១៩) ហើយមិនធ្វើតាម ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ (ខ២៦)។
ចូរឲ្យចូលតាមទ្វារចង្អៀត ដ្បិតទ្វារដែលនាំទៅឯសេចក្ដីហិនវិនាស នោះធំ ហើយទូលាយផង ក៏មានមនុស្សជាច្រើនដែលចូលតាមទ្វារនោះ តែឯទ្វារដែលនាំទៅឯជីវិត នោះតូច ហើយចង្អៀតវិញ ក៏មានមនុស្សតិចណាស់ដែលរកផ្លូវនោះឃើញ។
៧:១៣-១៤ មានទ្វារចំនួនពីរ។ ទ្វារដែលធំទូលាយនោះងាយស្រួលនៅក្នុងការចូលទៅ ដែលនាំទៅកាន់ ផ្លូវដែលធំទូលាយដែលងាយស្រួលដើរ។ ផ្លូវដែលតូចចង្អៀតនោះពិបាកចូលទៅ ហើយនាំទៅកាន់ផ្លូវ ដែលកាន់តែ លំបាកនៅក្នុងដើរ។ដើម្បីឲ្យយើងអាចមើលឃើញថាហេតុអ្វីបានជាទ្វារដែលធំទូលាយ ហើយនឹងផ្លូវដែលធំ ទូលាយនោះមានប្រជាប្រិយជាងហើយមានមនុស្សជាច្រើនជ្រើសរើសដើរតាម ផ្លូវនោះ។ ប៉ុន្តែផ្លូវទាំងពីរនោះ នាំឆ្ពោះទៅកាន់កន្លែងផ្សេងពីគ្នា។ ផ្លូវដែលតូចចង្អៀតនាំទៅកាន់ជីវិត (ដែលជា ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ជាមួយព្រះនៅក្នុងស្ថានសួគ៌) ប៉ុន្តែផ្លូវដែលធំទូលាយនាំទៅកាន់សេចក្តី ហិនវិនាស (ដែលជាសេចក្តីស្លាប់ អស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងស្ថាននរក)។ ដូច្នេះហើយ ទ្វារដែលយើងត្រូវតែ ចូលទៅនោះគឺជាទ្វារចង្អៀត។
មិនមានផ្លូវច្រើនដើម្បីចូលទៅឯព្រះ សេចក្តីសង្រ្គោះ ហើយនឹងជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនោះឡើយ។ មានផ្លូវតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ យើងអាចចូលទៅឯព្រះជាម្ចាស់បានមានតែតាមផ្លូវដែលព្រះអង្គរៀបចំសម្រាប់ យើងតែប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាទ្វារ (យ៉ូហាន ១០:៩) ហើយជាផ្លូវ (យ៉ូហាន ១៤:៦)។ នៅពេលដែល យើងចូលមកឯព្រះយេស៊ូវ យើងកំពុងតែដើរលើផ្លូវដែលនាំទៅរកជីវិតហើយ។ ផ្លូវនេះអាចនឹងមាន ការលំបាក។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា នឹងមានការលំបាកនៅក្នុងជីវិតជាលទ្ធផល នៃការដើរតាមព្រះអង្គ ហើយពួកជំនុំត្រូវបានបង្រៀនការនេះ (កិច្ចការ ១៤:២២)។ ប៉ុន្តែ ដំណឹងល្អនោះថា ផ្លូវនោះជាផ្លូវដែលនាំទៅកាន់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច!
ចូរប្រយ័តនឹងពួកគ្រូក្លែងក្លាយ ដែលគេមកឯអ្នករាល់គ្នា ដោយពាក់រោមចៀមបំប្លែងខ្លួន តែខាងក្នុងរបស់គេ ជាឆ្កែចចកដែលឆ្មក់ស៊ីវិញ
៧:១៥ ព្រះយេស៊ូវទើបតែមានព្រះបន្ទូលថាមានផ្លូវមួយដែលនាំទៅរកសេចក្តីហិនវិនាស។ ពេលនេះ ព្រះអង្គដាស់តឿនសិស្សព្រះអង្គថា ពួកគ្រូក្លែងក្លាយនឹងព្យាយាមដឹកនាំមនុស្សអោយចូលទៅកាន់ផ្លូវ ដែលធំទូលាយដែលនាំទៅរកសេចក្តីហិនវិនាស។ យើងត្រូវតែមានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះពួកគ្រូក្លែងក្លាយ។ ពួកគេនឹងមកឯយើង “ដោយពាក់រោមចៀម” ពួកគេនឹងព្យាយាមអោយបានដូចជាម្នាក់នៅក្នុង “ហ្វូង” នៃពួកអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេនឹងលាយបញ្ចូលសេចក្តីពិតមួយចំនួនជាមួយនឹងការកុហករបស់ ពួកគេ។ ប៉ុន្តែពួកគេជាឆ្កែចចកដែលឆ្មក់ស៊ី។ ពាក្យដែលបកប្រែថា “ឆ្មក់ស៊ី” (ἅρπαγες) រៀបរាប់ពី ចោរប្លន់ (លូកា ១៨:១១; ១ កូរិនថូស ៥:១០-១១, ៦:១០)។ ពួកគ្រូក្លែងក្លាយប្រាថ្នាចង់បានអំណាច ទ្រព្យសម្បត្តិហើយនឹងការសរសើរ,ហើយគេនឹងកេងចំណេញហ្វូងចៀម,ជាជាងការដែលឃ្វាលពួកគេ។
អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់គេបាន ដោយសារផលគេបង្កើត តើដែលបេះផ្លែទំពាំងបាយជូរពីគុម្ពបន្លា ឬផ្លែល្វាពីដំបងយក្សឬទេ ដូច្នេះ អស់ទាំងដើមឈើល្អ តែងមានផ្លែល្អ ឯដើមអាក្រក់ ក៏តែងមានផ្លែអាក្រក់ដែរ ធម្មតាដើមឈើល្អ មិនដែលបញ្ចេញផលអាក្រក់បានទេ ហើយដើមដែលអាក្រក់ ក៏ពុំអាចនឹងបញ្ចេញផលល្អបានដែរ អស់ទាំងដើមឈើណា ដែលមិនកើតផលផ្លែល្អ នោះត្រូវតែកាប់បោះចោលទៅក្នុងភ្លើងចេញ ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់គេបាន គឺដោយសារផលគេបង្កើត
៧:១៦-២០ ដើមឈើមួយដើមនឹងបង្កើតផលផ្លែបានទៅតាមប្រភេទរបស់វា។ ដូចជាគុម្ពបន្លាមិនអាចនឹង បង្កើតផ្លែទំពាំងបាយជូរបាននោះ ដើមដំបងយក្សក៏មិនអាចនឹងបង្កើតផ្លែល្វាបានដែរ ពួកគ្រូក្លែងក្លាយក៏ មិនអាចបង្កើតផលផ្លែបានដែរ។ដូច្នេះហើយ យើងស្គាល់ពួកគ្រួក្លែងក្លាយដោយសារផលផ្លែរបស់គេបានដែ។
នៅចុងបំផុតពួកគ្រូក្លែងក្លាយនឹងត្រូវ “បោះចោលទៅក្នុងភ្លើង” (ដែលជា ការដាក់ទោសនៅក្នុងស្ថាននរក) ប៉ុន្តែតើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលនឹងត្រូវបានបោកបញ្ឆោតមុនពេលដែលការនេះកើតឡើង? ផ្លូវតែមួយ ដែលអាចដឹងច្បាស់នោះគឺថាអ្នកមានសុវត្ថិភាព គឺការប្រៀបធៀបអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកត្រូវបានបង្រៀន ជាមួយនឹងអ្វីដែលមានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ពួកអ្នកជឿត្រូវតែស្គាល់ព្រះគម្ពីរ (ជាពិសេសដំណឹងល្អ) ត្រូវចុះចូលចំពោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយមានរបៀបរស់នៅដែលគោរពព្រះ ដើម្បីការពារខ្លួន គេចេញពីគ្រូក្លែងក្លាយ(ម៉ាថាយ ៧:១៥-២៣; ២ ពេត្រុស ២; ១ យ៉ូហាន ២:១៨-១៩; វិវរណៈ ១៣)។
មិនមែនអស់អ្នកណាដែលគ្រាន់តែនិយាយមកខ្ញុំថា ឱព្រះអម្ចាស់ៗអើយ ដែលនឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌នោះទេ គឺជាអស់អ្នកដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌វិញទេតើ នៅថ្ងៃនោះ នឹងមានមនុស្សជាច្រើននិយាយមកខ្ញុំថា ឱព្រះអម្ចាស់ៗអើយ តើយើងខ្ញុំមិនបានទាយដោយនូវព្រះនាមទ្រង់ ហើយដេញអារក្សដោយនូវព្រះនាមទ្រង់ ព្រមទាំងធ្វើការឫទ្ធិបារមីជាច្រើន ដោយនូវព្រះនាមទ្រង់ទេឬអី
៧:២១-២២ ក្នុងចំណោមផលផ្លែដែលអាក្រក់ដែលពួកគ្រូក្លែងក្លាយបង្កើតគឺជាការផ្លាស់ប្រែក្លែងក្លាយ (គឺជាមនុស្សដែលត្រូវបានបញ្ឆោតអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ពួកគេ)។ មនុស្សដែលទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ពិតប្រាកដ ហើយនឹងបានចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរនៃស្ថានសួគ៌ហើយជាពួកអ្នកដែលធ្វើតាមបំណង ព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា។ បំណងព្រះហឬទ័យព្រះអង្គគឺជាការ “ដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ” (យ៉ូហាន ៦:២៩, ៣៩-៤០)។ គួរឲ្យសោកស្តាយ មានមនុស្សជាច្រើនប្រកាសថា បានធ្វើកិច្ចការថ្វាយព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែមិនដែលជឿលើព្រះអង្គ ហើយបានចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយ ព្រះអង្គម្ចាស់ក្នុងនាមជាសិស្សជាមួយនឹងព្រះអង្គនោះឡើយ។ ការទុកចិត្ត ហើយទំនុកចិត្តរបស់ពួកគេ គឺនៅក្នុង “ការប្រព្រឹត្ត” របស់ពួកគេជាជាង “ព្រះអម្ចាស់” របស់គេវិញ។ ប៉ុន្តែគ្មានអ្នកណាមួយ ដែលបានសង្រ្គោះដោយសារការប្រព្រឹត្តនោះឡើយ។
នោះខ្ញុំនឹងនិយាយដោយត្រង់ថា អញមិនដែលបានស្គាល់ឯងរាល់គ្នាទេ នែ ពួកទទឹងច្បាប់អើយ ចូរថយចេញពីអញទៅ។
៧:២៣ ការដែល “ស្គាល់” អ្នកណាម្នាក់នៅក្នុងវប្បធម៌របស់សាសន៍ហេប្រឺមានន័យថា ភាពស៊ីជម្រៅ ទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួន។ ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវគឺជាអ្វីដែលមនុស្សទាំងអស់នេះខ្វះ។ ព្រះយេស៊ូវ ត្រាស់ហៅមនុស្សឲ្យដើរតាមព្រះអង្គនិងធ្វើជាសិស្សរបស់ព្រះអង្គ។ ការដែលស្គាល់ព្រះអង្គតាមលក្ខណៈ របស់ព្រះអង្គនោះគឺ យើងត្រូវតែចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើងឲ្យមាននោះ (នោះគឺជា ព្រះអម្ចាស់ ហើយនិងសិស្សព្រះអង្គ)។
ដោយព្រោះតែពួកគេមិនមែនជាអ្នកដើរតាមព្រះអង្គនោះហើយ ព្រះយេស៊ូវមិនដែលបានស្គាល់គេទេ ហើយ គេក៏មិនដែលស្គាល់ព្រះអង្គដែរ។ ហេតុផលដែលព្រះអង្គនឹងបណ្តេញគេចេញដោយព្រោះតែពួកគេជា “ពួកអ្នកទទឹងច្បាប់”។ ពួកគេអាចនឹងប្រកាសថាបានធ្វើកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យថ្វាយព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែការរស់នៅ របស់គេបង្ហាញថាគេមិនមែនជាអ្នកដើរតាមព្រះអង្គនោះឡើយ។
ដូច្នេះ អស់អ្នកណាដែលឮពាក្យរបស់ខ្ញុំទាំងនេះ ហើយប្រព្រឹត្តតាម ខ្ញុំនឹងធៀបអ្នកនោះដូចជាមនុស្សប៉ិ នប្រយ័ត ដែលសង់ផ្ទះខ្លួននៅលើថ្ម
៧:២៤ ដោយព្រោះតែវាចាំបាច់ណាស់ក្នុងការដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីចូលទៅក្នុងរាជ្យនគរស្ថានសួគ៌ នោះការដែលស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គគឺសំខាន់ណាស់។ ព្រះយេស៊ូវបានសង្ខេបជាមួយនឹងរូបភាពមួយនៅក្នុងការបង្ហាញថា ការដែលគ្រាន់តែ បានឮព្រះបន្ទូលព្រះអង្គនោះមិនគ្រប់គ្រាន់នោះឡើយ។ យើងត្រូវធ្វើតាមព្រះបន្ទូលផងដែ។ មនុស្សដែល មានប្រាជ្ញាគឺជា អ្នកដែលយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវមកធ្វើការអនុវត្ត។
រួចភ្លៀងធ្លាក់មក ទឹកក៏ជន់ឡើង ហើយខ្យល់បក់ប៉ះនឹងផ្ទះនោះ តែមិនបានរលំទេ ពីព្រោះបានសង់នៅលើថ្ម
៧:២៥ នៅក្នុងភូមិដែលនៅជុំវិញសមុទ្រកាលីឡេមានដីខ្សាច់ដែលរឹងនៅផ្ទៃខាងលើនៅអំឡុងរដូវក្តៅ។ ប៉ុន្តែអ្នកដែលសាងសង់ឆ្លាតវៃនឹងមិនចាញ់បញ្ឆោតដោយព្រោះតែស្ថានភាពខាងលើនោះឡើយ។ គាត់នឹងជីកជម្រៅ៣ម៉ែត្រទៅក្រោមដើម្បីអោយបានដល់ផ្ទាំងថ្មដើម្បីចាក់គ្រឹះសម្រាប់ផ្ទះរបស់គាត់ ដោយព្រោះតែគាត់ដឹងថាពេលដែលភ្លៀងខ្យល់មកដល់នោះ ដីខ្សាច់នឹងទៅជាទន់ ហើយផ្ទះដែលសង់ នៅលើដីខ្សាច់មិនមានគ្រឹះរឹងមាំនោះឡើយ។
ឯអស់អ្នកណាដែលឮពាក្យរបស់ខ្ញុំទាំងនេះ តែមិនប្រព្រឹត្តតាម អ្នកនោះត្រូវធៀបដូចជាមនុស្សល្ងង់ ដែលសង់ផ្ទះខ្លួននៅលើខ្សាច់វិញ
៧:២៦ មានតែអ្នកសង់ផ្ទះដែលល្ងង់តែប៉ុណ្ណោះដែលនឹងជ្រើសរើសរបៀបដែលស្រួលហើយសង់ផ្ទះលើដី ខ្សាច់ ជាជាងលើថ្ម។
រួចភ្លៀងធ្លាក់មក ទឹកក៏ជន់ឡើង ហើយខ្យល់បក់ប៉ះនឹងផ្ទះនោះ ផ្ទះនោះក៏រលំទៅ ហើយមានការខូចខាតជាធំ។
៧:២៧ អ្នកសង់ផ្ទះដែលល្ងង់ខ្លៅមានកំហុសដោយព្រោះតែគាត់បានសង់ផ្ទះនៅលើគ្រឹះដែលមិនត្រឹមត្រូវ។ ជាលទ្ធផល គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់បានសង់ឡើងត្រូវបានបំផ្លាញនៅចុងបំផុត។
សង្ខេប
សូមនឹកចាំថា ផ្ទះនោះមិនមែនជាអ្វីដែលមានភាពខុសគ្នានោះឡើយ ឬជាលទ្ធភាពរបស់អ្នកសាងស ង់នោះឡើយ ប៉ុន្តែជាគ្រឹះទៅវិញទេ។ ផ្ទះនោះគឺជាជីវិតរបស់យើង ហើយគ្រឹះនោះគឺជាអ្វីដែលយើង បានសង់ពីលើ។ ការដែល “បានសង់គ្រឹះនៅលើថ្ម” គឺជាការដែលរស់នៅស្របតាមសេចក្តីបង្រៀន របស់ព្រះយេស៊ូវ។ ការដែល “សង់នៅលើដីខ្សាច់” គឺជាការដែលរស់នៅស្របតាមគំនិតរបស់មនុស្ស។ ខ្សាច់នៃគំនិតរបស់មនុស្សមិនមែនជាអ្វីដែលស្ថិតស្ថេរនោះឡើយគឺដោយព្រោះតែងតែ មានការផ្លាស់ប្តូរ ជានិច្ច។ ផ្ទុយពីការនេះ សេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាសេចក្តីពិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច (ខ២៨)។ ដើម្បីមានគ្រឹះដ៏រឹងមាំយើងត្រូវធ្វើតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ ការដែលសាងសង់ជីវិតរបស់អ្នក លើការស្តាប់ បង្គាប់ចំពោះព្រះយេស៊ូវគឺដូចជាការដែលបានសង់ផ្ទះនៅលើថ្មយ៉ាងនោះឯង។ នៅពេលដែល អ្នកធ្វើដូច្នេះ អ្នកនឹងបានឈររឹងមាំក្នុងគ្រប់ទាំងព្យុះនៅក្នុងជីវិត។
កាលព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានបន្ទូលសេចក្ដីទាំងនេះរួចហើយ នោះបណ្តាមនុស្សក៏នឹកប្លែកពីសេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀន ពីព្រោះទ្រង់បង្រៀន ដូចជាមានអំណាច មិនមែនដូចពួកអាចារ្យរបស់គេទេ។
៧:២៨-២៩ សេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺខុសប្លែកពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់ពួកអាចារ្យ។ ពួកគេបង្រៀន ពីទំនៀមទម្លាប់របស់មនុស្ស ហើយមានការភ័យខ្លាចនៅក្នុងការបង្ហាញពីគំនិត ដោយមិនគាំទ្រជាមួយនឹង ការដកស្រង់ពីគ្រូកាលពីបុរាណ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលដោយសិទ្ធិអំណាចនៃ សេចក្តីពិត ហើយដោយព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ។ សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គមិនមែនបានមកពី ទំនៀមទម្លាប់ នោះឡើយ ប៉ុន្តែមកពីព្រះអង្គទ្រង់ក្នុងនាមជាព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ ជាចៅក្រម ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ (ម៉ាថាយ ៨:៩, ៩:៦-៨, ១០:១, ២១:២៣-២៧, ២៨:១៨)។
បណ្តាមនុស្សក៏នឹកប្លែកចំពោះសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ការនឹកប្លែកនេះមិនដូចជាសេចក្តីជំនឿ នោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវត្រាស់ហៅមនុស្សឲ្យបានសេចក្តីសង្រ្គោះ និងជីវិតដែលដើរតាមព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យបានធ្វើការសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសរវាងផ្លូវពីរ: ជាផ្លូវដែលរស់ថ្វាយ ព្រះអង្គឬទាស់នឹងព្រះអង្គ (៧:១៣-២៧)។ ការសម្រេចចិត្តនោះត្រូវតែបានធ្វើនៅក្នុងការរស់នៅ ក្នុងជីវិតនេះ ហើយវាជាការជ្រើសរើសដែលមានសារៈសំខាន់បំផុតដែលយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវធ្វើ។ ជាការសម្រេចចិត្តដែលមានលទ្ធផលដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច។តើផ្លូវណាមួយដែលអ្នកនឹងធ្វើដំណើរ? តើគ្រឹះណាមួយដែលអ្នកនឹងសង់ពីលើ? តើអ្នកនៅជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវឬទាស់ជាមួយព្រះអង្គ?
