ព្រះយេស៊ូវប្រោសមនុស្សម្នាក់ដែលមានជំងឺឃ្លង់
កាលព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បានយាងចុះពីភ្នំមក នោះមានមនុស្សកកកុញដើរតាមទ្រង់ ក៏ឃើញមានមនុស្សឃ្លង់ម្នាក់ មកក្រាបថ្វាយបង្គំទូលទ្រង់ថា ឱព្រះអម្ចាស់អើយ បើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ទ្រង់អាចនឹងប្រោសឲ្យទូលបង្គំជាស្អាតបាន
៨:១-២ បន្ទាប់ពីសេចក្តីបង្រៀននៅលើភ្នំ គ្រាដែលព្រះយេស៊ូវយាងទៅកាន់ក្រុងកាពើនិមនោះ មាន មនុស្សឃ្លង់ម្នាក់បានមកឯព្រះអង្គ។ លោកលូកាប្រាប់យើងថាមនុស្សម្នាក់នេះ “កើតឃ្លង់ពេញទាំងខ្លួន” (លូកា ៥:១២)។ មេរោគនេះ បានស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលធ្ងន់ធ្ងរទៅហើយ ខ្លួនប្រាណព្រមទាំងជីវិតរបស់គាត់កំពុងតែផុយរលួយទៅហើយ។ គាត់បានមកឯព្រះយេស៊ូវ។ នៅក្នុងវប្បធម៌នេះ វាគឺជារឿងភ្ញាក់ផ្អើលដែលមនុស្សឃ្លង់ទៅជួបជាមួយនឹង អ្នកណាម្នាក់។ មនុស្សឃ្លង់ត្រូវបានរាប់ថាជាមនុស្ស “មិនស្អាត” មានន័យថាពួកគេត្រូវរស់នៅឆ្ងាយពីម នុស្សផ្សេងទៀត (លេវីវិន័យ ១៣:៤៥-៤៦)។ ដូច្នេះហើយ ពួកអ្នកកើតរោគឃ្លង់រងទុក្ខដោយសារមេរោគ របស់គេ ហើយពួកគេត្រូវរ ងទុក្ខដោយភាពឯកាដោយព្រោះតែការដាច់ឆ្ងាយពីសង្គម។
គាត់បានលុតជង្គង់ជាសញ្ញាបង្ហាញពីការចុះចូលដោយការបន្ទាបខ្លួន។ គាត់មានសេចក្តីជំនឿថាព្រះយេស៊ូវមាន ព្រះចេស្តាក្នុងការព្យាបាលគាត់ ប៉ុន្តែគាត់មិនដឹងច្បាស់ថាព្រះអង្គទ្រង់សព្វព្រះទ័យព្យាបាលគាត់ឬអត់នោះទេ។ ពួកគ្រូសាសន៍យូដាភាគច្រើនស្អប់ពួកអ្នកកើតឃ្លង់ខ្លាំងណាស់ ហើយគេបង្រៀនថាពួកអ្នកកើតឃ្លង់មិនសមទទួល សេចក្តីអាណិតឬសេចក្តីមេត្តានោះឡើយ។ ពួកគេគិតថាជំងឺឃ្លង់គឺជាការដាក់ទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះការ ជំនុំជំរះលើអំពើបាប (២ របាក្សត្រ ២៦:១៦-២១)។ ដោយព្រោះតែគេគិតថាព្រះបានបង្កើតអោយមានជំងឺឃ្លង់ នោះហើយ បានជាគេនិយាយថាគ្មានមនុស្សណាអាចព្យាបាលជំងឺនេះបានទេ។ យ៉ាងណាមិញ វាគឺជាជំនឿ ដ៏មានប្រជាប្រិយនៅក្នុងចំណោមសាសន៍យូដាដែលថាព្រះមេស៊ីមានព្រះចេស្តាអាចប្រោសជំងឺឃ្លង់ ឲ្យជាបាន។
ទ្រង់ក៏លូកព្រះហស្តទៅពាល់គាត់ដោយបន្ទូលថា ខ្ញុំចង់ដែរ ចូរឲ្យជាស្អាតចុះ ស្រាប់តែរោគឃ្លង់ក៏ជាស្អាតភ្លាម
៨:៣ សាសន៍យូដា នឹងមិនដែលប៉ះពាល់មនុស្សណាដែលមេរោគលើស្បែកឡើយ ដោយព្រោះតែការនោះនឹងធ្វើអោយគេទៅជាមិនស្អាត (លេវីវិន័យ ៥:៣)។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើអ្វី ដែលគ្រប់គ្នាចៀសវាង ក្នុងការធ្វើ គឺ ព្រះអង្គបានលូកព្រះហស្តហើយពាល់មនុស្សឃ្លង់នោះ។ ពេលព្រះយេស៊ូវធ្វើបែបនេះ ព្រះអង្គបានបង្ហាញពីព្រះទ័យក្តួលអាណិតរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានប្រឈមជាមួយនឹងភាពស្មោកគ្រោកដើម្បីប្រោសឲ្យគាត់បានជា។ យ៉ាងណាមិញ មនុស្សឃ្លង់នោះមិនបានធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូវទៅជាមិនស្អាតនោះឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូវបា នធ្វើឲ្យមនុស្សឃ្លង់នោះទៅជាស្អាតវិញ។
ព្រះយេស៊ូវអាចនឹងប្រោសគាត់ឲ្យជាដោយគ្រាន់តែមានព្រះបន្ទូលតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានប្រោស មនុស្សឃ្លង់នោះដោយការពាល់គាត់ជាការបង្ហាញពីអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតថាគាត់ត្រូវបានប្រោស ឲ្យបានជាហើយព្រះអង្គបានទទួលគាត់ហើយ។ យើងបានឃើញថារបៀប (រវិធីសាស្ត្រ) នៃការប្រោសរបស់ ព្រះយេស៊ូវ នោះមានភាពខុសប្លែកពីគ្នា សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ ហើយព្រះអង្គជ្រើសរើសយករបៀបដែល មានអត្ថន័យបំផុត សម្រាប់មនុស្សដែលព្រះអង្គប្រោសឲ្យបានជានោះ។
រួចព្រះយេស៊ូវទ្រង់ហាមថា នែ កុំប្រាប់អ្នកឯណាឲ្យសោះ ត្រូវទៅបង្ហាញខ្លួនឲ្យពួកសង្ឃឃើញវិញ ហើយថ្វាយដង្វាយតាមដែលលោកម៉ូសេបានបង្គាប់មក ទុកជាទីបន្ទាល់ដល់លោកទាំងនោះ។
៨:៤ ព្រះយេស៊ូវគោរពតាមក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេនៅពេលដែលព្រះអង្គបញ្ជូនមនុស្សនោះឲ្យទៅជួប នឹងពួកសង្ឃដើម្បីធ្វើការពិនិត្យ។ ប្រសិនបើគ្មានការបញ្ជាក់ពីសង្ឃទេនោះ មនុស្សនឹងមិនទទួលស្គាល់ថា អ្នកកើតឃ្លង់នោះបានជា “ស្អាត” ជាផ្លូវការនោះឡើយ។ បន្ទាប់ពីបានធ្វើតាមពិធីត្រឹមត្រូវហើយនោះ គាត់អាចរស់នៅជាមួយនឹងមនុស្សជាថ្មីឡើងវិញបាន (លេវីវិន័យ ១៤)។
អំពើបាបគឺប្រៀបដូចជាជំងឺឃ្លង់ដោយព្រោះតែវាបំផ្លាញជីវិតរបស់អ្នកដែលស្ថិតក្រោយឥទ្ធិពលរបស់វា វាធ្វើឲ្យមនុស្សដែលរងគ្រោះដោយសារវាត្រូវ គេបដិសេធ គ្មានទីពឹង ហើយគ្មានសង្ឃឹម។ មនុស្សឃ្លង់ (ដូចជាមនុស្សជាតិដែលបានធ្លាក់ចុះ) គ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមទាល់តែសោះរហូតដល់គាត់បានជួបជាមួយនឹង ព្រះយេស៊ូវដែលបានធ្វើអោយគ្រប់យ៉ាងត្រឡប់ទៅជាថ្មីទាំងស្រុង។ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវលូកព្រះហស្តទៅ ពាល់មនុស្សឃ្លង់នោះ ព្រះយេស៊ូវបានលូកព្រះហស្តទៅដល់មនុស្សមានបាបដើម្បីសង្រ្គោះយើងទាំងអស់ គ្នា។ មនុស្សឃ្លង់ត្រូវបានជាស្អាតដោយសារព្រះយេស៊ូវ។ ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះយេស៊ូវសង្រ្គោះអស់អ្នកដែល ចូលមកឯព្រះអង្គដោយសេចក្តីជំនឿឲ្យបានរួចពីបាប។
សេចក្តីជំនឿរបស់មេទ័ពម្នាក់
កាលព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បានយាងចូលទៅក្នុងក្រុងកាពើណិមហើយ នោះមេទ័ពម្នាក់មកឯទ្រង់ទូលអង្វរថា ព្រះអម្ចាស់អើយ បាវទូលបង្គំវាស្លាប់ដៃស្លាប់ជើង ដេកនៅផ្ទះវេទនាខ្លាំងណាស់
៨:៥-៦ មនុស្សដែលត្រូវគេបដិសេធខ្លាំងបំផុតនៅក្នុងសង្គមរបស់សាសន៍យូដាគឺមនុស្សឃ្លង់និងមន្ត្រី ទាហានរ៉ូម៉ាំង។ លោកម៉ាថាយបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវទទួលយកទាំងពីរ។
មេទ័ពគឺជាមន្ត្រីទាហានរ៉ូម៉ាំងម្នាក់ដែលអាចបញ្ជាមនុស្សបានមួយរយនាក់។ មេទ័ពម្នាក់នេះមានឥរិយាបទ ខុសពីគេចំពោះបាវបម្រើរបស់គាត់។ នៅក្រោមច្បាប់របស់រ៉ូម៉ាំង ចៅហ្វាយម្នាក់អាចមានសិទ្ធសម្លាប់ បាវបម្រើរបស់ខ្លួន ហើយគេចង់ឃើញគាត់ធ្វើដូច្នេះប្រសិនបើបាវបម្រើរបស់គាត់ឈឺធ្ងន់ហើយមិនអាច ធ្វើការបាន។ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសូមអង្វរព្រះយេស៊ូវអោយប្រោសគាត់ឲ្យបានជាទៅវិញ។ ការនេះ បង្ហាញថា គាត់បានផ្តល់តម្លៃយ៉ាងវិសេសដល់បាវបម្រើរបស់គាត់ (លូកា ៧:២)។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលតបថា ខ្ញុំនឹងទៅប្រោសឲ្យជា តែមេទ័ពទូលប្រកែកថា ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំមិនគួរនឹងទទួលទ្រង់នៅក្នុងផ្ទះទូលបង្គំទេ សូមទ្រង់គ្រាន់តែមានបន្ទូលមួយព្រះឱស្ឋមកប៉ុណ្ណោះ នោះបាវទូលបង្គំនឹងបានជាហើយ
៨:៧-៨ មេទ័ពនោះគាត់បានទទួលស្គាល់ថាព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាច ហើយព្រះអង្គអាចធ្វើឲ្យ គ្រប់យ៉ាង កើតមានឡើងបានដោយគ្រាន់តែបង្គាប់មួយព្រះឳស្ឋតែប៉ុណ្ណោះ។
ដ្បិតទូលបង្គំជាមនុស្សនៅក្រោមបង្គាប់គេដែរ ហើយមានទាហាននៅក្រោមឱវាទទូលបង្គំ បើទូលបង្គំប្រាប់ទៅម្នាក់ថា ទៅ នោះវាក៏ទៅ ប្រាប់ទៅម្នាក់ទៀតថា មក វាក៏មក ហើយប្រាប់ទៅបាវថា ធ្វើការនេះ នោះវាក៏ធ្វើតាម
៨:៩ មេទ័ពនោះយល់ច្បាស់ពីប្រភពរបស់សិទ្ធិអំណាច។ សូមចំណាំថាគាត់មិនបាននិយាយថា គាត់ជាអ្នក ដែលមាន សិទ្ធិអំណាចនោះឡើយ ប៉ុន្តែជាម្នាក់ដែលនៅក្រោមបង្គាប់គេដែរ។ ដោយព្រោះតែមេទ័ព នៅក្រោម សិទ្ធិអំណាចរបស់អធិរាជរ៉ូម៉ាំងដែរ ហើយថាគាត់មានសិទ្ធិអំណាចរបស់អធិរាជលើទាហាន របស់គាត់ដែរ។ ចំនុច សំខាន់នៃសេចក្តីជំនឿដ៏អស្ចារ្យរបស់គាត់នោះគឺជាការដែលគាត់ទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវក៏ស្ថិតក្រោមសិទ្ធិអំណាចដែរ - សិទ្ធិអំណាចព្រះចេស្តានៃព្រះ - ដែលជាការប្រទានដល់ ព្រះអង្គនូវសិទ្ធិអំណាចព្រះចេស្តានៃព្រះ លើគ្រប់ទាំងអស់។ ដូច្នេះហើយ គាត់ដឹងថាព្រះយេស៊ូវអាច គ្រាន់តែបង្គាប់មួយព្រះឳស្ឋតែប៉ុណ្ណោះការនោះ នឹងបានសម្រេច។
កាលព្រះយេស៊ូវបានឮពាក្យនោះហើយ ទ្រង់មានសេចក្ដីអស្ចារ្យក្នុងព្រះហឫទ័យ រួចមានបន្ទូលទៅពួកអ្នកដែលតាមទ្រង់ថា ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ខ្ញុំមិនដែលឃើញសេចក្ដីជំនឿជាខ្លាំងដល់ម៉្លេះទេ ទោះទាំងនៅក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលផង
៨:១០ សេចក្តីជំនឿរបស់មេទ័ពនេះគឺខ្លាំងជាងសេចក្តីជំនឿដែលព្រះយេស៊ូវបានឃើញនៅក្នុងពួកសាសន៍ យូដាទៅទៀត,រួមទាំងពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គផង(ខ២៦)។ ពាក្យថា “អស្ចារ្យ” (ἐθαύμασεν) ជាធម្មតា រៀបរាប់ពីប្រតិកម្មរបស់មនុស្សចំពោះព្រះយេស៊ូវ (៨:២៧; ៩:៣៣; ១៥:៣១; ២១:២០; ២២:២២; ២៧:១៤) ប៉ុន្តែត្រង់នេះគឺជាព្រះយេស៊ូវដែលមានសេចក្តីអស្ចារ្យ។ ព្រះយេស៊ូវមានសេចក្តីអស្ចារ្យចំពោះសេចក្តីជំនឿដែលសាសន៍ដទៃនេះមាន។ មានតែពេលមួយទៀតតែ ប៉ុណ្ណោះដែលបានប្រាប់យើងថាព្រះយេស៊ូវមានសេចក្តីអស្ចារ្យនោះគឺជាការដែលមិនជឿរបស់ពួកសាសន៍ យូដា (ម៉ាកុស ៦:៦)។
ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នឹងមានមនុស្សជាច្រើន ពីទិសខាងកើត នឹងទិសខាងលិច មកអង្គុយជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំ លោកអ៊ីសាក នឹងលោកយ៉ាកុប នៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌
៨:១១ សេចក្តីជំនឿរបស់សាសន៍ដទៃនេះបានផ្តល់ឳកាសឲ្យព្រះយេស៊ូវប្រកាសថា នឹងមានពួកសាសន៍ ដទៃនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ (អេសាយ ២៥:៦-៩; ម៉ាឡាគី ១:១១; លូកា ១៣:២២-៣០)។! ពាក្យទាំងនេះជាសេចក្តីទំនាយអំពីការរីកចំរើនរបស់ពួកជំនុំនៅជុំវិញពិភព លោកនាពេលអនាគត។
ព្រះយេស៊ូវបានបើកសំដែងថានឹងមានពួកអ្នកជឿពាសពេញពិភពលោក (“នឹងមានមនុស្សជាច្រើន ពីទិសខាងកើត នឹងទិសខាងលិច”)។ ពួកអ្នកដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ទាំងអស់ (អស់អ្នកដែលនៅក្រោមសេចក្ដីសញ្ញាចាស់ដែលព្រះបានតាំងជាមួយនឹងអ៊ីស្រាអែល ហើយនឹងអស់អ្នកដែលនៅក្រោមសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីដែលព្រះយេស៊ូវបាននាំមកក្នុងពិភពលោក) នឹងបានមកទាំងអស់គ្នានៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលពីលោកអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក់ និងយ៉ាកុបថា ពួកគាត់បានរស់នៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ ការនេះបង្ហាញថាពួកអ្នកជឿនឹងបានរស់ឡើង វិញបន្ទាប់ពីស្លាប់ពីជីវិតនេះទៅ ដែលជាការប្រកបជាមួយព្រះ ហើយនឹងអ្នកជឿផ្សេងទៀត។
តែអស់ទាំងមនុស្សរបស់នគរនោះ នឹងត្រូវបោះចោលទៅក្នុងសេចក្ដីងងឹតខាងក្រៅវិញ នៅទីនោះនឹងមានយំ ហើយសង្កៀតធ្មេញ
៨:១២ ការពិតដែលថាពួកសាសន៍យូដាហើយនឹងសាសន៍ដទៃនឹងបានអង្គុយតុជាមួយគ្នានៅក្នុងពិធីស៊ី លៀងនៃនគរស្ថានសួគ៌បានធ្វើឲ្យមានការភាន់ភាំងនិងភ្ញាក់ផ្អើលដល់សាសន៍យូដា (ដែលព្យាយាមចៀស ចេញពីការប្រកបទាក់ទងជាមួយនឹងសាសន៍ដទៃ)។ ពួកសាសន៍យូដាបានគិតថាពួកគេទាំងអស់គ្នានឹង បាននៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ហើយថាគ្មានសាសន៍ដទៃណានៅកន្លែងនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវកែតម្រូវគំនិត ទាំងពីរនេះនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ។ “មនុស្សរបស់នគរនោះ” គឺជាពួកសាសន៍យូដា ដែលគិតថាក្នុងនាមជា ពូជពង្សរបស់លោកអ័ប្រាហាំពួកគេគឺជាកម្មសិទ្ធរបស់នគរនោះពីកំណើតគេមក (៣:៩-១០)។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាមនុស្សរបស់នគរនោះនឹងត្រូវបោះចោលទៅខាងក្រៅទៅក្នុងសេចក្តីងងឹតវិញ។ "សេចក្ដីងងឹតខាងក្រៅ" គឺជាទីកន្លែងដែលនៅឆ្ងាយក្រៅពីពន្លឺចែងចាំងរបស់ទីក្រុង។ ការយំគឺជាដំណាងឲ្យ សោកសង្រេង សង្រ្កៀតធ្មេញជាដំណាងឲ្យការអស់សង្ឃឹម។
ហេតុអ្វីបានជាគេត្រូវបោះចោលទៅខាងក្រៅពីពិធីស៊ីលៀង? ចំឡើយនោះគឺដោយការខ្វះសេចក្តីជំនឿ (ខ៩)។ ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនថាការដែលចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌គឺដោយសារសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះអង្គ មិនមែនជាឰយុកោរបស់សាសន៍យូដានោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវនឹងបង្រៀនបន្ថែមអំពីការនេះនៅក្នុង ការប្រៀបធៀបពីរនៅក្នុង ២១:៣៣-៤៤និង ២២:១-១៤។
រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៅមេទ័ពនោះថា ចូរទៅចុះ ឲ្យបានដូចសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកចុះ បាវគាត់ក៏បានជានៅវេលានោះឯង។
៨:១៣ ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសបាវបម្រើឲ្យជាដោយព្រះបន្ទូល ដូចជាមេទ័ពនោះបានជឿយ៉ាងនោះដែរ។ ការប្រោសឲ្យបានជាពីចំងាយតែមួយផ្សេងទៀត ដែលមាននៅក្នុងដំណឹងល្អម៉ាថាយមួយទៀតនោះ ក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងពួកសាសន៍ដទៃ (១៥:២១-២៨)។ លោកម៉ាថាយកំពុងតែបង្ហាញដល់អ្នកអានថា ព្រះយេស៊ូវប្រោសអ្នកដែលនៅ ជិត (សាសន៍យូដា) អ្នកត្រូវគេបោះបង់ចោល (មនុស្សឃ្លង់) ហើយនឹងអស់អ្នកដែលនៅឆ្ងាយ (សាសន៍ដទៃ) ឲ្យបានជា។
ព្រះយេស៊ូវប្រោសមនុស្សជាច្រើននៅផ្ទះលោកពេត្រុស
លុះព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់យាងទៅក្នុងផ្ទះរបស់ពេត្រុសហើយ នោះឃើញម្តាយក្មេកគាត់កំពុងតែដេកគ្រុន រួចទ្រង់ពាល់ដៃនាង នោះគ្រុនក៏បាត់ទៅ ហើយនាងក្រោកឡើងបំរើទ្រង់។
៨:១៤ បន្ទាប់ពីការអស្ចារ្យ ព្រះយេស៊ូវហើយនឹងសិស្សរបស់ព្រះអង្គបានយាងទៅ ផ្ទះរបស់លោកពេត្រុស។ លោកពេត្រុសបានរៀបការរួចហើយ ហើយគាត់ជាមួយនឹងអនទ្រេរស់នៅក្នុងផ្ទះ តែមួយជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់លោកពេត្រុសនិងម្តាយក្មេករបស់គាត់ (១ កូរិនថូស ៩:៥)។
៨:១៥ ជាធម្មតាមនុស្សនមានអារម្មណ៍ថាអស់កម្លាំង ដោយព្រោះតែគេឈឺ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវ បានប្រោសគាត់ឲ្យជាទាំងស្រុងដែលគាត់អាចក្រោកឡើង ហើយរៀបចំ អាហារ។ គាត់បានឆ្លើយតបតាមរបៀប ដែលយើងទាំងអស់គ្នាគួរតែមាននៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានពរ ដល់យើងទាំងអស់គ្នា: គាត់បានក្រោកឡើង ភ្លាមហើយបំរើព្រះអង្គដោយព្រោះតែការដឹងគុណរបស់គាត់។
ដល់ពេលព្រលប់ គេនាំមនុស្សជាច្រើន ដែលមានអារក្សចូលមកឯទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏ដេញអារក្សដោយសារព្រះបន្ទូល ឯអស់អ្នកដែលមានជំងឺរោគា ទ្រង់បានប្រោសឲ្យជាគ្រប់គ្នាដែរ
៨:១៦ ពួកអាចារ្យបានដាក់កំណត់ពីចំងាយដែលមនុស្សអាចដើរបាននៅក្នុងថ្ងៃសប្ប័ទ (ប្រហែលជា ១.២គម)។ ពួកគេក៏បាននិយាយថាការដែលសែងហើយនឹងព្យាបាលគឺជាកិច្ចការដែលត្រូវបានហាមឃាត់នៅក្នុងថ្ងៃសប្ប័ទផងដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាមនុស្សរង់ចាំរហូតដល់ថ្ងៃសប្ប័ទកន្លងផុតទៅពេលថ្ងៃលិច ហើយក្រោយមកក៏បាន នាំពួកអ្នកដែលឈឺឬមានអារក្សចូលមកផ្ទះលោកពេត្រុស។
ដើម្បីឲ្យបានសំរេច តាមទំនាយដែលហោរាអេសាយ បានទាយទុកមកថា «ទ្រង់បានទទួលអស់ទាំងរោគា ហើយផ្ទុកអស់ទាំងជំងឺរបស់យើងរាល់គ្នា នៅលើព្រះអង្គទ្រង់»។
៨:១៧ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញព្រះចេស្តាព្រះអង្គលើជំងឺ ហើយនឹងមេរោគជាច្រើននៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចនៃ ការប្រោសឲ្យបានជារបស់ព្រះអង្គដែលជាការសម្រេចសេចក្តីទំនាយ អេសាយ ៥៣:៤។ នៅពេលដែល យើងអានបទគម្ពីរអេសាយទាំងមូលយើងរៀនបានថាអ្នកបម្រើបានទទួលយកជំងឺ ហើយនឹងបាបរបស់ អ្នកដទៃ ដោយសារការរងទុក្ខនិងការសុគតរបស់ព្រះអង្គទ្រង់។
តម្លៃនៃការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ
កាលព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សកកកុញនៅជុំវិញទ្រង់ នោះទ្រង់បង្គាប់ឲ្យឆ្លងទៅឯត្រើយម្ខាងទៅ
៨:១៨ ព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់ដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គឲ្យចុះទូកហើយចេញទៅត្រើយម្ខាងនៃសមុទ្រ កាលីឡេ។ “ត្រើយម្ខាង” គឺជាប៉ែកខាងកើតនៃបឹង។ ពួកសាសន៍យូដាកម្រនឹងធ្វើដំណើរទៅដំបន់នេះ ណាស់ដោយព្រោះតែជាដំបន់ដែលសាសន៍ដទៃរស់នៅ។
ខណៈនោះ មានអាចារ្យម្នាក់ចូលមកទូលទ្រង់ថា លោកគ្រូអើយ ខ្ញុំនឹងតាមលោកទៅដែរ ទោះបើលោកទៅឯណាក៏ដោយ
៨:១៩ ព្រះយេស៊ូវរៀបនឹងចាកចេញពីហ្វូងមនុស្សសាសន៍យូដា ហើយទៅឯត្រើយម្ខាង ជាកន្លែងដែល សាសន៍ដទៃរស់នៅ ពេលដែលអាចារ្យម្នាក់នោះនិយាយថាគាត់ចង់ដើរតាមព្រះយេស៊ូវទៅកន្លែងនោះដែរ។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់តបថា កញ្ជ្រោងមានរូងវា ហើយសត្វហើរលើអាកាស ក៏មានសំបុក តែកូនមនុស្សគ្មានកន្លែងណានឹងកើយក្បាលទេ
៨:២០ ចម្លើយរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺមិនមែនសំដៅលើការជិះទូកនៅក្នុងពេលនេះទេ ប៉ុន្តែលើការរស់នៅ ដែលសិស្សរបស់ព្រះអង្គនឹងមានក្នុងពេលខាងមុខ។ ពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គនឹងប្រៀបដូចជា “ពួកប្រទេសក្រៅ ហើយដូចជាពួកអ្នក ដែលគ្រាន់តែសំណាក់នៅ” នៅក្នុងពិភពលោកវិញ (១ ពេត្រុស ២:១១) ដូចជាព្រះអង្គដែរ។ ព្រះយេស៊ូវ សព្វព្រះទ័យឲ្យអាចារ្យនោះដឹងពីការចាប់ផ្តើមថា នឹងមានសភាព យ៉ាងណាចំពោះការដើរតាមព្រះអង្គ។
“កូនមនុស្ស” គឺជាឈ្មោះដែលព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យនៅក្នុងការហៅព្រះអង្គទ្រង់បំផុត។ ព្រះអង្គបានប្រើឈ្មោះនេះចំនួន ៨៣ ដងនៅក្នុងដំណឹងល្អ(សរុបមាន៣៣ដងនៅក្នុង ម៉ាថាយ)។ ឈ្មោះនេះរួមបញ្ចូលទាំងភាពជាមនុស្ស និងភាពជាព្រះរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ឈ្មោះថា “កូនមនុស្ស” អាចមានន័យថា “មនុស្សម្នាក់” (ទំនុកដំកើង ៨:៤, អេសេគាល ២:១ ។ល។) ប៉ុន្តែ សម្រាប់អ្នកដែលស្គាល់ បទគម្ពីរដឹងថាមានអត្ថន័យលើសពីនេះទៅទៀត។ នៅក្នុងដានីយ៉ែល ៧:១៣-១៤ ហោរាឃើញ ម្នាក់ដែលដូចជាកូនមនុស្ស ដែលបានមកជាមួយនឹងពពក នៃស្ថានសួគ៌មកចំពោះព្រះ ហើយទទួលបានគ្រប់គ្រង អស់កល្បជានិច្ច សិរីរុងរឿង និងរាជ្យនគរដែលមិនត្រូវបំផ្លាញ។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាកូនមនុស្សនេះ ដែលបានចែងដោយ ហោរាដានីយ៉ែល។
មានសិស្សទ្រង់ម្នាក់ទៀតទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យទូលបង្គំ បានទៅកប់ខ្មោចឪពុកទូលបង្គំសិន
៨:២១ មនុស្សម្នាក់នេះក៏ចង់ដើរតាមព្រះយេស៊ូវដែរ ប៉ុន្តែដំបូងបំផុតនោះគាត់ចង់កប់ខ្មោចឪពុកគាត់ សិន។ ការនេះមិនមែនមានន័យថាឪពុករបស់គាត់បានស្លាប់ទៅហើយនោះទេ។ ឃ្លាដែលថា “កប់ខ្មោចឪពុកខ្ញុំសិន” មានន័យថារង់ចាំទាល់តែ ឪពុករបស់អ្នកស្លាប់ទៅហើយអ្នកនឹងទទួលបានកេរ្តិ៍ មរដករបស់អ្នក។ ដូច្នេះហើយ វាអាចនឹងចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំមុនពេលដែលគាត់អាចដើរតាម ព្រះយេស៊ូវ។ មនុស្សម្នាក់នេះអាចនឹងមានការខ្វល់ខ្វាយថាគាត់នឹងបាត់បង់មរដក ឬខ្វល់ខ្វាយចំពោះ ការដែលដើរតាមព្រះអង្គដោយគ្មានសុវត្ថិភាពហិរញ្ញវត្ថុជាមុនសិន។
តែព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅអ្នកនោះថា ចូរមកតាមខ្ញុំវិញ ទុកឲ្យពួកមនុស្សស្លាប់កប់ខ្មោចពួកគេចុះ។
៨:២២ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគាត់ថាកុំឲ្យរង់ចាំសម្រាប់ស្ថានភាពដែលងាយស្រួលណាមួយក្នុង ការដើរតាមព្រះអង្គនោះឡើយ។ ថ្ងៃនេះគឺជាថ្ងៃនៃសេចក្តីសង្រ្គោះហើយ (២ កូរិនថូស ៦:២)។ “ទុកឲ្យពួកមនុស្សស្លាប់កប់ខ្មោចពួកគេចុះ” មានន័យថាមនុស្សម្នាក់នោះគួរតែទុកឲ្យពួកអ្នកដែលមិន ចង់ដើរតាមព្រះយេស៊ូវ (ស្លាប់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ) កប់ខ្មោចអ្នកស្លាប់ (ខាងសាច់ឈាមទៅ)។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើមនុស្សនោះចង់ដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ហើយទទួលបានជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនោះ គាត់គួរតែធ្វើការនោះភ្លាមៗ។
មនុស្សទាំងពីរនេះបាននិយាយថាគេចង់ដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែពួកគេមិនយល់ថាមានន័យ យ៉ាងណានោះឡើយ។ មនុស្សទីមួយមិនបានពិចារណាពីការថ្លៃចំពោះការដើរតាមព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ; មនុស្សទីពីរមិនបានទទួលស្គាល់ពីអាទិភាពនៅក្នុងការដើរតាមព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ ការឆ្លើយតបរបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះពួកគាត់ប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាពីប្រភេទនៃការសម្រេចចិត្តដែលសិស្ស ព្រះអង្គគួរតែមាន។ យើងគួរតែបានដឹងពីការថ្លៃ ហើយនឹងអាទិភាពនៅក្នុង ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ហើយបន្ទាប់មកសម្រេចចិត្តនៅក្នុងការដើរតាមព្រះអង្គទៅគ្រប់ទីកន្លែង ដែលព្រះអង្គនាំយើង។
ព្រះយេស៊ូវធ្វើអោយខ្យល់ស្ងប់
កាលទ្រង់បានយាងចុះទូកហើយ នោះពួកសិស្សក៏តាមទ្រង់ទៅ ឯសមុទ្រក៏កំរើកឡើងជាខ្លាំង ដល់ម៉្លេះបានជារលកឡើងគ្របលើទូក តែទ្រង់ផ្ទំលក់
៨:២៣-២៤ ពួកសិស្សដើរតាមព្រះអង្គហើយពួកទ្រង់ក៏បានចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់សមុទ្រកាលីឡេ។ ភ្លាមនោះក៏មានព្យុះនៅក្នុងសមុទ្រកាលីឡេ។ ព្យុះរំពេចទាំងនេះកើតឡើងនៅលើងសមុទ្រកាលីឡេ ដោយព្រោះតែ វាមានជម្រៅ ២០០ ម៉ែត្រ ក្រោមនីវ៉ូទឹកសមុទ្រ ហើយមានភ្នំដែលព័ទ្ធជុំវិញ។ ភ្លាមៗ ក៏មានខ្យល់បក់គំហុកតាមជ្រលងមកយ៉ាងខ្លាំង - ដូចជាការរញ្ជួយផែនដីដ៏ធំ។ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ មួយចំនួនជាអ្នកនេសាទដែលបានធ្វើការនៅក្នុងសមុទ្រ ដូច្នេះហើយពួកគេបានស្គាល់ ព្យុះទាំងនេះ។ ពួកគេ ដឹងថាទូកនឹងត្រូវលិចទៅយ៉ាងឆាប់រហ័សប៉ុណ្ណា។
ពួកសិស្សក៏ចូលទៅតើនទ្រង់ទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមជួយសង្គ្រោះផង យើងខ្ញុំវិនាសហើយ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ឱពួកអ្នកមានជំនឿតិចអើយ ហេតុអ្វីបានជាភ័យដូច្នេះ រួចទ្រង់ក្រោកឡើង កំហែងដល់ខ្យល់នឹងសមុទ្រ នោះក៏ស្ងប់ឈឹងអស់ទៅ
៨:២៥-២៦ យើងបានឃើញពីភាពខុសគ្នារវាងសេចក្តីភ័យខ្លាចរបស់ពួកសិស្សហើយនឹងភាពស្ងប់របស់ ព្រះយេស៊ូវ។ សំនួររបស់ព្រះអង្គបានបង្ហាញថា គ្មានហេតុអ្វីដែលសិស្សរបស់ព្រះអង្គត្រូវមានការភ័យខ្លាច នោះឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់ភ្លាមដែលធ្វើអោយមានស្ងប់ស្ងាត់យ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងសមុទ្រ។ ព្រះអង្គបានបង្គាប់ ដល់ខ្យល់ហើយនឹងសមុទ្រ! វាគឺជាការបង្ហាញសិទ្ធិអំណាចដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាច លើធម្មជាតិដោយព្រោះតែព្រះអង្គបានបង្កើតមក។ “គ្រប់ទាំងអស់… កើតមកដោយសារទ្រង់ ហើយសំរាប់ទ្រង់ ទាំងអស់ផង” (កូឡុស ១:១៥-១៦) និងព្រះអង្គ “ទ្រទ្រង់គ្រប់របស់ទាំងអស់ ដោយសារព្រះបន្ទូលដ៏មាន ព្រះចេស្តានៃទ្រង់” (ហេព្រើរ ១:២-៣)។ គ្រប់របស់ទាំងអស់បានកើតមកដោយសារព្រះបន្ទូល (យ៉ូហាន ១:៣) ។ ខ្យល់និងរលកស្គាល់សម្លេងរបស់ព្រះដ៏ជាអ្នកបង្កើតហើយស្តាប់តាមព្រះអង្គ។
អ្នកទាំងនោះមានសេចក្ដីអស្ចារ្យ ហើយនិយាយគ្នាថា តើមនុស្សនេះបែបយ៉ាងណា បានជាទាំងខ្យល់ នឹងសមុទ្រក៏ស្តាប់បង្គាប់លោកដូច្នេះ។
៨:២៧ នៅពេលដែលព្យុះបានឈប់ក្រោមការបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវនោះ ពួកគេមានសេចក្ដីអស្ចារ្យ។ តើមនុស្សនេះជានរណាដែលអាចបញ្ជារខ្យល់និងទឹករលក ដោយសារតែពាក្យគាត់បាន? អ្នកកត់ត្រាទំនុកដំកើងបានផ្តល់ចំលើយសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថា គឺជាព្រះ ដែលធ្វើឲ្យព្យុះសង្ឃរាបានស្ងាត់ឈឹងទៅវិញ ហើយឲ្យរលកស្ងប់ស្ងៀមដែរ (ទំនុកដំកើង ៦៥:៥-៧, ៨៩:៩, ១០៧:២៨-៣០)។ ពួកសិស្សនៅមិនទាន់បានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះនៅឡើយទេ។
ព្រះយេស៊ូវប្រោសមនុស្សពីរនាក់ដែលមានអារក្សចូលសណ្ឋិត
កាលទ្រង់បានដល់ស្រុកគេរ៉ាស៊ីន នៅត្រើយម្ខាងហើយ នោះមានមនុស្ស២នាក់ ដែលមានអារក្សចូល គេចេញពីផ្នូរខ្មោចមកជួបនឹងទ្រង់ វាសាហាវណាស់ ដល់ម៉្លេះបានជាគ្មានអ្នកណាហ៊ានដើរតាមផ្លូវនោះទេ
៨:២៨ បន្ទាប់ពីព្យុះស្ងប់ទៅ ព្រះយេស៊ូវហើយនឹងសិស្សរបស់ព្រះអង្គបានមកដល់ប៉ែកខាងកើតនៃសមុទ្រកាលីឡេ (ផ្នែកខាងសាសន៍ដទៃ) នៅក្បែរភូមិមួយដែលហៅថា គេរ៉ាសា នៅក្នុងដំបន់កាដារ៉ីន។ ពួកទ្រង់បានជួបជាមួយនឹងមនុស្សពីរនាក់ដែលមានអារក្សចូលសណ្ឋិត។ អារក្សគឺជាវិញ្ញាណអាក្រក់ (លូកា ៤:៣៣) ដែលអាចចូលសណ្ឋិតហើយនឹងបំផ្លាញជីវិតមនុស្សជាតិ (១២:៤៥; ម៉ាកុស ៩:១៧-១៨; លូកា ១៣:១១-១៦)។
នោះវាស្រែកឡើងថា ឱព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះអើយ តើយើងហើយនឹងទ្រង់មានការអ្វីនឹងគ្នា តើទ្រង់បានយាងមកទីនេះ ដើម្បីនឹងធ្វើទុក្ខដល់យើងមុនកំណត់ឬអី
៨:២៩ អារក្សស្គាល់ថាព្រះយេស៊ូវជានរណា ហើយសូម្បីតែពួកសិស្សក៏មិនបានដឹង (ខ២៧)។ អស់ទាំង ជីវិតខាងពិភពព្រលឹងវិញ្ញាណស្គាល់ថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ហើយមានគ្រប់ទាំងព្រះចេស្តា ហើយនឹងសិទ្ធិអំណាច (យ៉ាកុប ២:១៩)។ ព្រះអង្គទ្រង់ជាចៅក្រមលើរបស់ដែលបានបង្កើតមកទាំងអស់។ អារក្សទាំងនេះដឹងថាមានពេលដែលបានកំណត់សម្រាប់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការជំនុំជំរះពួកវា ប៉ុន្តែ ពួកវាភ័យខ្លាចថាព្រះអង្គនឹងដាក់ទោសពួកវាភ្លាមនោះ។
រីឯនៅទីដែលឆ្ងាយពីវា នោះមានហ្វូងជ្រូកយ៉ាងធំកំពុងតែរកស៊ី ហើយពួកអារក្សនោះក៏ទូលអង្វរទ្រង់ថា បើទ្រង់បណ្តេញយើង សូមអនុញ្ញាតឲ្យយើងចូលទៅនៅក្នុងហ្វូងជ្រូកនោះចុះ
៨:៣០-៣១ អារក្សវាមិនចង់នៅដោយឥតមានផ្ទះនោះឡើយ (ម៉ាថាយ ១២:៤៣-៤៥) ដូច្នេះ ហើយវាបានអង្វរព្រះអង្គដើម្បីចូលទៅក្នុងហ្វូងជ្រូកវិញ។
ទ្រង់មានបន្ទូលតបថា ទៅចុះ វាក៏ចេញទៅចូលក្នុងហ្វូងជ្រូក រួចជ្រូកនាំគ្នាបោលម្នីម្នាតាមភ្នំចោត ធ្លាក់ទៅក្នុងសមុទ្រ លង់ទឹកស្លាប់ទាំងអស់ទៅ
៨:៣២ ព្រះយេស៊ូវបានអនុញ្ញតតាមការទទូចអង្វររបស់ពួកវាដើម្បីបង្ហាញដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គថាវិញ្ញាណ អាក្រក់គឺពិតប្រាកដមែន ពួកវាមានគ្នាច្រើន ហើយពួកវាចង់ចូលទៅសណ្ឋិតនិងបំផ្លាញរបស់ដែលមានជីវិត។
ឯពួកអ្នកដែលឃ្វាលវា គេនាំគ្នារត់ចូលទៅក្នុងទីក្រុងរ៉ាយរ៉ាប់ប្រាប់ពីគ្រប់ការទាំងនោះ ហើយពីមនុស្ស២នាក់ដែលមានអារក្សចូលផង
៨:៣៣ ពួកសាសន៍យូដាមិនចិញ្ចឹមជ្រូកទេ ដោយព្រោះតែក្រឹត្យវិន័យចែងថាពួកគេមិនត្រូវបរិភោគសាច់ជ្រូក សោះឡើយ (លេវីវិន័យ ១១:៧)។ ដូច្នេះហើយ ម្ចាស់របស់ជ្រូកទាំងនោះជាសាសន៍ដទៃ។ ពួកអ្នកគង្វាល បានរត់ទៅប្រាប់ដល់ មនុស្សម្នាពីអ្វីដែលបានកើតឡើងហើយមនុស្សក្នុងក្រុងទាំងអស់បានចេញមកមើល ដោយខ្លួនគេផ្ទាល់។
ចំណែកពួកអ្នកក្រុងនោះទាំងអស់គ្នា ក៏ចេញមកឯព្រះយេស៊ូវ កាលបានឃើញទ្រង់ គេក៏អង្វរឲ្យទ្រង់យាងចេញពីក្រវល់ស្រុកគេទៅ។
៨:៣៤ មនុស្សទាំងនោះមិនមែនឆ្លើយតបដោយអំណរនោះឡើយដែលបុរសម្នាក់នោះត្រូវបានប្រោសឲ្យរួចពីអំណាចនៃវិញ្ញាណអាក្រក់ ឬដោយកំហឹងដោយព្រោះតែជ្រូកទាំងនោះងាប់អស់។ ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សបានមានការភ័យខ្លាចចំពោះព្រះចេស្តារបស់ព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាកុស ៥:១៥)។ មនុស្សឃ្លង់បានសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវប្រោសគាត់អោយបានជា ពួកអារក្សបានសូមអង្វរព្រះយេស៊ូវអោយចាត់ ពួកវាចូលទៅក្នុងហ្វូងជ្រូក; ប៉ុន្តែមនុស្សទាំងនេះសូមអង្វរព្រះយេស៊ូវឲ្យចាកចេញពីដំបន់របស់ពួកគេវិញ។ ព្រះសង្រ្គោះនៃពិភពលោកបាននៅជាមួយនឹងពួកគេ ទ្រង់មានគ្រប់ទាំងព្រះចេស្តានៅក្នុងការប្រោសពួកគេ ហើយជួយគេ តែពួកគេបានសូមឲ្យព្រះអង្គចាកចេញ! នេះជាខគម្ពីរមួយដែលសោកសង្រេងបំផុត នៅក្នុង ព្រះគម្ពីរទាំងមូល។
