ព្រះយេស៊ូវប្រោសមនុស្សខ្វិនឲ្យជា
ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ក៏យាងចុះទូក ឆ្លងទៅឯក្រុងរបស់ទ្រង់វិញ
៩:១ ព្រះយេស៊ូវវិលត្រឡប់ទៅក្រុងកាពើណិមវិញ។ ព្រះអង្គចាប់ផ្តើមបង្រៀននៅផ្ទះរបស់លោកពេត្រុស ហើយមានហ្វូងមនុស្សយ៉ាងធំបានមកឯទ្រង់ (ម៉ាកុស ២:១-២)។
នោះមានគេនាំមនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងម្នាក់ ដេកលើគ្រែមកឯទ្រង់ កាលទ្រង់ទតឃើញសេចក្ដីជំនឿរបស់ អ្នកទាំងនោះ ក៏មានបន្ទូលទៅអ្នកស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងថា ចូរសង្ឃឹមឡើង កូនអើយ បាបឯងបានអត់ទោស ឲ្យឯងហើយ
៩:២ ព្រះយេស៊ូវបានឃើញពីសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នា មានទំនុកចិត្តនៅក្នុងព្រះចេស្តា នៃព្រះយេស៊ូវក្នុងការប្រោសគាត់ឲ្យជា។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកក៏មានរឿងដែលមិននឹកស្មានបានកើតមានឡើង។ ជាជាងការប្រោសមនុស្សនោះឲ្យជា ព្រះយេស៊ូវប្រាប់គាត់ថា “បាបរបស់ឯងបានអត់ទោសឲ្យឯងហើយ” ។ ព្រះយេស៊ូវមិនមែនមានន័យថា មនុស្សដែលពិការនោះមានអំពើបាបជាងមនុស្សដទៃនោះទេ ឬដែលជំងឺរបស់គាត់បង្ករឡើង ដោយអំពើបាប នោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា សេចក្តីត្រូវការដ៏ធំបំផុតរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាគឺ ការទទួលបាន ការអត់ទោសចំពោះបាបរបស់គេ។
ដូច្នេះ មានអាចារ្យខ្លះនឹកក្នុងចិត្តថា មនុស្សនេះពោលពាក្យប្រមាថដល់ព្រះ
៩:៣ មានតែព្រះប៉ុណ្ណោះដែលមានសិទ្ធិអំណាចក្នុងការអត់ទោសបាបបាន (និក្ខមនំ ៣៤:៧; អេសាយ ១:១៨, ៤៣:២៥)។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា អំពើបាបរបស់មនុស្សនោះត្រូវបានអត់ទោសហើយ ពួកអាចារ្យដឹងថា ព្រះអង្គកំពុងតែប្រកាសថាព្រះអង្គមានសិទ្ធិអំណាចដែលជារបស់ផងព្រះតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះ ឬព្រះអង្គគឺជាអ្នកដែលប្រមាថដល់ព្រះ។
ឯព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ឈ្វេងយល់គំនិតគេ ក៏មានបន្ទូលថា ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាមានគំនិតអាក្រក់ក្នុងចិត្តដូច្នេះ ដ្បិតដែលថា បាបឯងបានអត់ទោសឲ្យឯងហើយ ឬថា ឲ្យក្រោកឡើងដើរទៅ នោះតើពាក្យណាងាយថាជាជាង
៩:៤ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងគិត ទោះបីជាពួកគេមិនបាននិយាយចេញមកក៏ដោយ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះអង្គសួរថា ”ដ្បិតដែលនិយាយនឹងមនុស្សស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងនេះថា បាបឯងបានអត់ទោសឲ្យ ឯងហើយ ឬថា ឲ្យក្រោកឡើង យកគ្រែឯងដើរទៅ នោះតើពាក្យណាងាយថាជាជាង?”។ ការងារទាំងពីរនេះ មនុស្សមិនអាចធ្វើបាននោះឡើយ ប៉ុន្តែព្រះអាចធ្វើបាន។ ព្រះយេស៊ូវក្នុងនាមជា ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមាន ព្រះចេស្តាអាចធ្វើបានទាំងពីរ ហើយដូចជាអ្វីដែលយើងនឹងឃើញ ព្រះអង្គនឹងធ្វើបានការងារទាំងពីរនោះ។
ការអស្ចារ្យដំបូងបានកើតឡើងរួចហើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានអត់ទោសបាបបុរសនោះរួចហើយ (ខ៥) ប៉ុន្តែ មិនមែនគ្រប់គ្នាដែលនៅទីនោះទទួលស្គាល់ថាបានកើតឡើងហើយនោះទេ។ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញថា បាបត្រូវបានអត់ទោសនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវនឹងធ្វើការអស្ចារ្យទីពីរ (ធ្វើឲ្យមនុស្សពិការដើរ) ជាសញ្ញាអោយបានឃើញពីការអស្ចារ្យទីមួយ (ដែលបានអត់ទោសបាបគាត់) ថាពិតជាបានកើតឡើងមែន។ ប្រសិនបើមនុស្សពិការពិតជាអាចក្រោកឡើងហើយដើរបានមែននោះជាការបញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូវពិតជាមានសិទ្ធិអំណាចក្នុងការអត់ទោសបាបបាន។
ហេតុអ្វីបានជាការព្យាបាលរូបកាយរបស់មនុស្សនេះបញ្ជាក់ដល់ពួកសាសន៍យូដាថាបាបរបស់គាត់ត្រូវបានអត់ទោសហើយ? ដោយព្រោះតែពួកសាសន៍យូដាគិតថាជំងឺរបស់មនុស្សម្នាក់តែងតែកើតមានឡើង ដោយព្រោះតែ អំពើបាបរបស់គាត់។។ ការនេះមិនមែនជាការពិតនោះឡើយ (យ៉ូហាន ៩:១-៣) ប៉ុន្តែវាគឺជាជំនឿទូរទៅរបស់ ពួកសាសន៍យូដា។ ដូច្នេះហើយសម្រាប់សាសន៍យូដា ពិការភាពរបស់មនុស្សនោះបង្ហាញថាគាត់ពិតជាមាន បាបខ្លាំងណាស់។ ហេតុដូចនេះ ការប្រោសឲ្យបានជាពីពិការភាពអាចបញ្ជាក់ថាអំពើបាបរបស់គាត់ត្រូវបាន ដកចេញរួចហើយ។
ប៉ុន្តែ នេះដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដឹងថា កូនមនុស្សមានអំណាច នឹងអត់ទោសបាបនៅផែនដីបានដែរ នោះទ្រង់មានបន្ទូលទៅអ្នកស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងថា ចូរក្រោកឡើង យកគ្រែឯងទៅផ្ទះទៅ
៩:៦ ព្រះយេស៊ូវធ្វើការអស្ចារ្យនៃការប្រោសឲ្យជានេះ ដើម្បីឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាបានដឹងថា ទ្រង់មានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងការអត់ទោសបាបបាន។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ចូរក្រោកឡើង យកគ្រែឯងទៅផ្ទះទៅ”។ “យកគ្រែឯងទៅផ្ទះទៅ” គឺជាបង្គាប់ដល់មនុស្សនោះពីអ្វីដែលគាត់ត្រូវធ្វើបន្ទាប់ពីការប្រោសឲ្យបានជា។ ប៉ុន្តែ “ចូរក្រោកឡើង” (Ἐγερθεὶς) មានន័យថាមានអ្វីមួយបានធ្វើសម្រាប់គាត់រួចហើយ (មិនមែនជាអ្វីដែលគាត់ធ្វើនោះឡើយ)។ ជាព្រះចេស្តានៃព្រះដែលនឹងលើកគាត់ឡើង។ វាគឺជាពេលវេលាដ៏អស្ចារ្យ។ គ្រប់គ្នាបានមើល ដោយដឹងថា ប្រសិនបើព្រះចេស្ដានៃព្រះឲ្យបុរសនោះសមត្ថភាពក្នុងការក្រោកឡើង (ធ្វើតាមការបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវ) ការនេះនឹងបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងការអត់ទោសបាបបាន។
អ្នកនោះក៏ក្រោកឡើងដើរទៅឯផ្ទះ 8កាលហ្វូងមនុស្សបានឃើញការនោះ គេកើតមានសេចក្ដីអស្ចារ្យ ក៏សរសើរដំកើងដល់ព្រះ ដែលទ្រង់បានប្រទានអំណាចយ៉ាងនេះ មកមនុស្សលោក។
៩:៧-៨ នៅពេលដែលបុរសនោះក្រោកឡើង គ្រប់គ្នាដែលនៅក្នុងហ្វូងនោះមានភស្តុតាងថា ព្រះយេស៊ូវ ពិតជាបាន មានបន្ទូលពីសេចក្តីពិតមែន។ ការអស្ចារ្យគឺមិនមែនគ្រាន់តែជាការប្រោសមនុស្សនោះឲ្យជានោះឡើយ ប៉ុន្តែក៏ជាការបញ្ជាក់ដល់ គាត់ថាអំពើបាបរបស់គាត់ត្រូវបានអត់ទោសឲ្យហើយ ហើយជាចម្លើយដែលចោទចំពោះការប្រមាថដែរ។ ជាធម្មតាបន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវធ្វើការអស្ចារ្យហើយ យើងបានឃើញថាហ្វូងមនុស្សមានការអស្ចារ្យ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងពេលនេះ ពួកគេមានការស្ញែងខ្លាច (ἐφοβήθησαν)។ ការស្ញែងខ្លាចគឺជាប្រតិកម្មទូទៅ នៅពេលដែលយើងបានដឹងខ្លួនថាកំពុងស្ថិតនៅក្នុងវត្តមាននៃអំណាចដ៏អស្ចារ្យ (១៧:៦, ២៧:៥៤; ម៉ាកុស ៤:៤១, ៥:១៥។ល។)។ សូមចំណាំថាការស្ញែងខ្លាចដ៏ត្រឹមត្រូវចំពោះព្រះនឹងនាំទៅរកការសរសើរដំកើងព្រះអង្គ។
ព្រះយេស៊ូវត្រាស់ហៅម៉ាថាយ
លុះព្រះយេស៊ូវយាងហួសពីទីនោះទៅ ទ្រង់ក៏ទតឃើញមនុស្សម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ាថាយ កំពុងអង្គុយនៅកន្លែងយកពន្ធ នោះទ្រង់មានបន្ទូលហៅគាត់ថា ចូរមកតាមខ្ញុំ គាត់ក៏ក្រោកឡើងដើរតាមទ្រង់ទៅ
៩:៩ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងការអត់ទោសបាប។ ពេលនេះព្រះអង្គ ត្រាស់ហៅមនុស្សម្នាក់ដែល ត្រូវបានរាប់ថាជាមនុស្សមានបាបពីពួកសាសន៍យូដា ដោយសារតែការងាររបស់គាត់។ លោកម៉ាថាយគឺជាអ្នកប្រមូលពន្ធ។ អ្នកប្រមូលពន្ធត្រូវបានស្អប់នៅក្នុងសង្គមរបស់សាសន៍យូដា ហើយត្រូវបានរាប់ថាជា:
-
ពួកក្បត់ ដោយព្រោះតែពួកគេធ្វើការអោយរដ្ឋាភិបាលរ៉ូម៉ាំងជាសាសន៍ដទៃ។ មនុស្សម្នាក់ដែលប្រែ ក្លាយជាអ្នកយកពន្ធដោយការបង់ប្រាក់អោយពួករ៉ូម៉ាំងដើម្បីទទួល បានដំណែងនោះ។ បន្ទាប់មកទើប អាចប្រមូលពន្ធបាន។
-
ចោរ ដោយព្រោះតែបន្ទាប់ពីគាត់បានប្រមូលពន្ធតាមចំនួនដែលរ៉ូម៉ាំងបានកំណត់ហើយ គាត់ត្រូវបានអនុញ្ញាតអោយរក្សាទុកប្រាក់ដែលនៅសល់សម្រាប់ខ្លួនគាត់។ ដូច្នេះហើយពួកគេ ក្លាយជាអ្នកមានដោយការយកប្រាក់ពីអ្នកដទៃ។
-
ជាមនុស្សមានបាប ដោយព្រោះតែពួកគេមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងសាសន៍ដទៃ ហើយជាមនុស្ស ដែល “មិនស្អាត”។
ការនេះធ្វើអោយពួកត្រូវបានបដិសេធពីមនុស្សក្នុងសង្គមដែលមនុស្សជាច្រើន ចៀសឆ្ងាយពីគេ។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវហៅ អ្នកយកពន្ធឲ្យដើរតាមព្រះអង្គក្នុងនាមជាសិស្សព្រះអង្គនោះ វាគឺជាការភ្ញាក់ផ្អើលសម្រាប់មនុស្សនៅក្នុងវប្បធម៌មួយនេះ។
ការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះលោកម៉ាថាយឲ្យបានដើរតាមព្រះអង្គគឺកើតឡើងភ្លាមៗ ប៉ុន្តែគាត់បានត្រៀម ខ្លួនសម្រាប់ឆ្លើយតបរួចហើយ។ គាត់បានលះបង់គ្រប់យ៉ាងដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវ (លូកា ៥:២៨)។ វាគឺជាការសម្រេចចិត្តដ៏ធំ។ បន្ទាប់ពីលះបង់ដំណែងរបស់គាត់ជាអ្នកប្រមូលពន្ធរួចហើយ គាត់មិនអាចវិល ត្រឡប់ទៅវិញបានទេ។ គាត់បានបាត់បង់ការងាររបស់គាត់ដែលគាត់អាចរកប្រាក់ បានជាច្រើន ប៉ុន្តែគាត់ ទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (ម៉ាកុស ១០:២៩-៣០)។
កាលព្រះយេស៊ូវកំពុងគង់សោយអាហារនៅក្នុងផ្ទះ នោះមានពួកអ្នកយកពន្ធ នឹងមនុស្សមានបាបជាច្រើន បានមកអង្គុយជាមួយនឹងទ្រង់ នឹងពួកសិស្សទ្រង់ផង
៩:១០ លោកម៉ាថាយបានអបអរការសម្រចចិត្តរបស់គាត់នៅក្នុងការដើរតាមព្រះយេស៊ូវដោយការរៀបចំ អាហារពេលល្ងាចថ្វាយព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បានអញ្ជើញមិត្តភក្តិរបស់គាត់អោយមកជួបនឹងព្រះយេស៊ូវ។ ដោយព្រោះតែ លោកម៉ាថាយជា អ្នកយកពន្ធដូច្នេះហើយរាប់ថាជា “មនុស្សមានបាប” មនុស្សដែលជប់លាង ឬរួមតុជាមួយគាត់បានមានតែអ្នកយកពន្ធ និងមនុស្សមានបាបផ្សេងទៀត តែប៉ុណ្ណោះ។ ពាក្យ “មនុស្សមានបាប” ត្រូវបានប្រើដោយពួកអាចារ្យ សម្រាប់មនុស្ស ដែលមិនព្យាយាម ស្តាប់តាមច្បាប់របស់ថាល់ម៉ាដទាំងប៉ុន្មាន។ ជាលទ្ធផល ពួកគេជាមនុស្សដែលត្រូវបានបណ្តេញ ចេញពីសាលាប្រជុំ។ ព្រះយេស៊ូវហើយនឹងសិស្សរបស់ ព្រះអង្គបានបរិភោគអាហារជាមួយនឹងមនុស្ស មានបាបទាំងនេះ។ នៅក្នុងវប្បធម៌នេះការ ដែលបរិភោគជាមួយគឺ ជានិមិត្តសញ្ញានៃការចងមិត្តភាព។
កាលពួកផារិស៊ីបានឃើញដូច្នោះ គេក៏សួរពួកសិស្សទ្រង់ថា ហេតុអ្វីបានជាគ្រូរបស់អ្នករាល់គ្នាបរិភោគជាមួយនឹងពួកយកពន្ធ ហើយនឹងមនុស្សមានបាបដូច្នេះ
៩:១១ ពួកផារិស៊ីគឺជាពួកអ្នកដែលមានឥទ្ធិពលបំផុតនៅក្នុងសាសនាយូដា។ ពាក្យថា ផារិស៊ីមានន័ថាយ “បែងចែក”។ ពួកគេព្យាយាមបែងចែកខ្លួនគេចេញពីឥទ្ធិពលអាក្រក់របស់អ្នកដទៃ ជាពិសេសមនុស្សមានបាប។ ពួកគេ សួរព្រះយេស៊ូវសំនួរនេះ ដោយព្រោះតែគេគិតថាព្រះអង្គមិនគួរបរិភោគជាមួយនឹងពួកមនុស្សមានបាបឡើយ។
តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានឮ ហើយទ្រង់មានបន្ទូលតបថា ពួកអ្នកដែលជាសុខសប្បាយ មិនត្រូវការនឹងគ្រូពេទ្យទេ គឺជាពួកដែលមានជំងឺវិញទេតើ
៩:១២ ពួកផារិស៊ីមិនយល់ពីគោលបំណងនៃបេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ក្នុង ពិភពលោកនេះ ដើម្បីហៅពួកមនុស្សមានបាបអោយធ្វើការប្រែចិត្ត (លូកា៥:៣២)។ ដូចដែលអ្នកចង់អោយវេជ្ជបណ្ឌិត បានជួបជាមួយនឹងអ្នកជំងឺដើម្បីអាចជួយព្យាបាលគេយ៉ាងណានោះ វាជារឿងធម្មតាដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះត្រូវតែ បានជួបជាមួយនឹងមនុស្សមានបាប ជាពួកអ្នកដែលព្រះអង្គ យាងមកដើម្បីសង្រ្គោះគេចេញពីបាបរបស់គេ។ អំពើបាបប្រៀប បានដូចជាជំងឺ ការអត់ទោសបាបជាការព្យាបាល ហើយព្រះយេស៊ូវជាគ្រូពេទ្យដែលអាចប្រោសអោយមនុស្សបានជាសះស្បើយ។
ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាទៅរៀនន័យបទ ដែលថា «អញចង់បានសេចក្ដីមេត្តាករុណា មិនមែនយញ្ញបូជាទេ» ពីព្រោះខ្ញុំមិនបានមក ដើម្បីនឹងហៅមនុស្សសុចរិតទេ គឺមកហៅមនុស្សមានបាប ឲ្យប្រែចិត្តវិញ។
៩:១៣ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់ចេញពីបទគម្ពីរ ហូសេ ៦:៦ ដើម្បីបង្ហាញថាព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ ឲ្យមនុស្សមានចិត្តល្អ ពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា ជាជាងការថ្វាយយញ្ញបូជាតែមួយ។ សេចក្តីមេត្តាករុណាគឺជាការបង្ហាញនូវសេចក្តីសប្បុរសដល់អ្នកដែលមានសេចក្តីត្រូវការ។ ព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះមនុស្សមានបាបគឺជាការបង្ហាញនូវសេចក្តីមេត្តាករុណា ហើយការនេះជាការដែលសព្វព្រះទ័យដល់ព្រះជាជាងការថ្វាយយញ្ញបូជារបស់ពួកផារិស៊ីទៅទៀត។
ព្រះយេស៊ូវយាងមកក្នុងពិភពលោកដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សពីអំពើបាប។ ព្រះអង្គត្រាស់ហៅមនុស្សឲ្យមកឯ សេចក្តីសង្រ្គោះ ហើយដើម្បីទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះ មនុស្សត្រូវតែទទួលស្គាល់ថាគេត្រូវការ សេចក្តីសង្រ្គោះនោះ។ ដំណឹងល្អគឺជាការត្រាស់ហៅមនុស្សមានបាបអោយធ្វើការប្រែចិត្តដើម្បីទទួលបានការអត់ទោសបាប។ ព្រះយេស៊ូវ មិនមែនយាងមកដើម្បីហៅមនុស្សសុចរិតនោះទេ ដោយព្រោះតែគ្មានអ្នកណាម្នាក់សុចរិតទាល់តែសោះ (រ៉ូម ៣: ១០-១២)។ យើង ទាំងអស់គ្នាបានធ្វើបាប ដូច្នេះហើយយើងទាំងអស់គ្នាគឺជាមនុស្សមានបាបដែលត្រូវការ ការអត់ទោសបាប (រ៉ូម ៣:២៣)។ បញ្ហាដ៏ធំបំផុតរបស់មនុស្សគឺជាអំពើបាប ហើយនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវយើងមាន ដំណោះស្រាយតែមួយ ដោយព្រោះ តែព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងការអត់ទោសបាប (ខ៩-១២)។
ប៉ុន្តែពួកផារិស៊ីបានគិតថាពួកគេជាមនុស្សសុចរិតដោយព្រោះតែគេបានរក្សាទំនៀមទំលាប់នៃសាសនារបស់គេ។ ដោយព្រោះតែពួកផារិស៊ីគិតថាគេជាមនុស្សជានោះ ពួកគេបានគិតថា ពួកគេមិនត្រូវការគ្រូពេទ្យ នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកអ្នកយកពន្ធហើយនឹងមនុស្សបាបបានដឹងថាគេជាមនុស្សដែលមានជំងឺ ហើយបានមកឯព្រះយេស៊ូវ។ មេរៀននោះគឺថាសេចក្តីសង្រ្គោះមិនអាចមកដល់អស់អ្នកដែលគិតថាខ្លួនគេ សុចរិតនោះឡើយ។ អស់អ្នកដែលមិនទទួលស្គាល់ហើយមិនធ្វើការផ្លាស់ប្រែអំពើបាបរបស់គេនោះមិនអាច ទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះបានឡើយ។ ប៉ុន្តែអស់អ្នកដែលសម្លឹងទៅព្រះដើម្បីឲ្យបានសង្រ្គោះ គេនឹងបានទទួល សេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះអង្គ។
អំពីការតមអាហារ
នៅគ្រានោះ ពួកសិស្សរបស់យ៉ូហាន ក៏មកឯទ្រង់ទូលថា ហេតុអ្វីបានជាយើងខ្ញុំ នឹងពួកផារិស៊ី តមតែញយៗ តែពួកសិស្សទ្រង់មិនដែលតមសោះដូច្នេះ
៩:១៤ ការតមអាហារគឺជារបៀបដ៏ល្អមួយនៅក្នុងការផ្តោតលើជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់អ្នក។ ព្រះយេស៊ូវ បានតមអាហាររយៈពេល ៤០ ថ្ងៃ ពេលដែលព្រះអង្គនៅក្នុងទីរហោសា្ថន។ ព្រះជាម្ចាស់តម្រូវអោយពួកសាសន៍ យូដាទាំងអស់ តមអាហារមួយថ្ងៃក្នុងមួយឆ្នាំនៅថ្ងៃតែងតាំង (លេវីវិន័យ ១៦:២៩)។ យ៉ាងណាមិញ ពួកផារិស៊ីបានធ្វើការបន្ថែមលើ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះហើយធ្វើការតមអាហារពីដងក្នុងមួយសប្តាហ៏ (លូកា ១៨: ១២)។ សិស្សលោកយ៉ូហាន បាប់ទី ស្ទក៏បានតមអាហារជាប្រចាំ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវមិនបានបង្គាប់ដល់សិស្ស របស់ព្រះអង្គអោយធ្វើដូច្នោះនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយពួកសិស្សរបស់លោកយ៉ូហានសួរថា ហេតុអ្វី? ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយជាមួយពួកគេជាមួយនឹងការប្រៀបប្រដូចបី ដើម្បីបង្ហាញពួកគេពីលក្ខណៈនៃសេចក្តីអំណរ របស់សេចក្តីជំនឿគ្រីស្ទាន។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឆ្លើយថា កំពុងដែលប្ដីថ្មោងថ្មីនៅជាមួយគ្នា នោះតើសំឡាញ់នៃគាត់នឹងធ្វើទឹកមុខព្រួយបានឬទេ ប៉ុន្តែនឹងមានគ្រាមកដល់ ដែលប្ដីនឹងត្រូវដកយកចេញពីគេទៅ នៅគ្រានោះ ទើបគេនឹងតមអាហារវិញ
៩:១៥ លោកយ៉ូហានបាប់ទីស្ទបានរៀបរាប់ពីព្រះយេស៊ូវថា “កូនកំលោះ” (យ៉ូហាន ៣:២៩, គកស16) ហើយព្រះយេស៊ូវ បានប្រើរូបភាព ដូចគ្នាត្រង់ចំនុចនេះ។ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវប្រៀបបានដូចជាមិត្តសម្លាញ់ របស់ប្តីនៅក្នុងពិធីមង្គលការមួយ ។ ពិធីមង្គលការ របស់សាសន៍យូដាមានរយៈពេលប្រាំពី រថ្ងៃហើយជា ពេលវេលានៃការប្រារព្ធដ៏វិសេសមួយ។ សូម្បីតែពួកផារិស៊ីក៏មិនធ្វើការតមអាហារនៅពេល ដែលពួកគេចូលរួមក្នុង ពិធីមង្គលការដែរដោយព្រោះតែថាល់ម៉ាដចែងថាវាគឺជាកាតព្វកិច្ចនៅក្នុងកាប្រារព្ធពិធីមង្គលការ។ ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយនឹងសំនួរនោះ ដោយការមានព្រះបន្ទូលថា លើកនេះ ជាមួយពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ដូចជា គប្រារព្ធពិធីមង្គលការ ហើយមិនមានការតមអាហារនៅក្នុងពិធីមង្គលការនោះឡើយ!
ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថាថ្ងៃមួយព្រះអង្គនឹងត្រូវយកចេញពីមិត្តសម្លាញ់ព្រះអង្គហើយនឹងត្រូវគេធ្វើគត់។ ពេលនោះ សិស្សរបស់ព្រះអង្គនឹងតមអាហារ។ ការនេះបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូវជ្រាបថានឹងមានអ្វីកើតឡើង ចំពោះព្រះអង្គ។
គ្មានអ្នកណាដែលយកកំណាត់សំពត់ថ្មី មកប៉ះអាវចាស់ទេ ដ្បិតកំណាត់ថ្មីនោះ នឹងហែកអាវចាស់ចេញ ហើយរំហែកនោះនឹងរឹងរឹតតែអាក្រក់ជាងទៅទៀត
៩:១៦ អ្នកមិនអាចប្រើក្រណាត់ថ្មីដើម្បីប៉ះសំលៀកបំពាក់ចាស់បាននោះឡើយ។ វានឹងមានភាពតឹងខ្លាំង ហើយអាចនឹងធ្វើអោយរហែកដល់សំលៀកបំពាក់ចាស់ហើយអាក្រក់ជាមុនទៅទៀត។ សេចក្តីបង្រៀនរបស់ ព្រះយេស៊ូវជាអ្វីដែលថ្មី ហើយខុសប្លែកពីទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកផារិស៊ី។ ព្រះអង្គមិនបានព្យាយាមធ្វើការ ប៉ះប៉ូវទំនៀមទម្លាប់ដែលមនុស្សបង្កើត ហើយនឹងសាសនារបស់ពួកគេនោះឡើយ។
ក៏មិនដែលមានអ្នកណាដាក់ស្រាទំពាំងបាយជូរថ្មី ក្នុងថង់ស្បែកចាស់ដែរ បើធ្វើដូច្នោះ ថង់ស្បែកនឹងធ្លាយ ហូរស្រាទំពាំងបាយជូរចេញអស់ ហើយទាំងថង់នោះក៏ត្រូវខូចខាតដែរ គឺគេតែងដាក់ស្រាទំពាំងបាយជូរថ្មី ក្នុងថង់ស្បែកថ្មីវិញ នោះទើបទាំង២បានគង់នៅ។
៩:១៧ នៅពេលនោះ មនុស្សភាគច្រើនរក្សាស្រាទំពាំងបាយជូរនៅក្នុងថង់ស្បែកដែលធ្វើពីស្បែកពពែ។ ស្រាទំពាំងបាយជូរដែលថ្មីវានឹង ធ្វើអោយថង់ស្បែកចាស់រហែក។ ថង់ស្បែកថ្មីអាចនឹងមានភាពយឺត ប៉ុន្តែថង់ស្បែកចាស់នឹងដាច់រហែក។ ស្រាទំពាំងបាយជូរនឹងហូរអស់ហើយថង់ស្បែកក៏ខូចអស់។ ម្តងទៀត សេចក្តីបង្រៀនអំពីអ្វីដែលថ្មីមិនអាចលាយឡំជាមួយ របស់ចាស់បានឡើយ។
នៅពេលដែលព្រះប្រទានឲ្យមានជីវិតថ្មី យើងមិនអាចប្រកាន់ខ្ជាប់តាមទំនៀមទម្លាប់ចាស់របស់មនុស្ស បានឡើយ ។ សេចក្តីសញ្ញាថ្មី ដែលព្រះយេស៊ូវបាននាំមករវាងព្រះជាម្ចាស់ជាមួយនឹងអ្នកជឿដូចជា ស្រាទំពាំងបាយជូរថ្មី ការរៀបមង្គលការ ឬសំលៀកបំពាក់ថ្មីនោះដែរ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយនឹងព្រះចេស្តា នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចនឹងប្រទាន អោយមានសេរីភាពនៅក្នុងការបម្រើព្រះជាម្ចាស់ដោយសេចក្តីអំណរ មិនមែនដោយច្បាប់ និងពិធីសាសនាដូចជាពួកផារិស៊ីបង្រៀននោះឡើយ។
ព្រះយេស៊ូប្រោសស្ត្រីមានជំងឺធ្លាក់ឈាមឲ្យជា និងប្រោសកូនស្រីលោកយ៉ៃរូសឲ្យរស់ឡើងវិញ
កំពុងដែលទ្រង់មានបន្ទូលនឹងគេ ពីដំណើរទាំងនោះ ស្រាប់តែមានមេសាលាម្នាក់មកក្រាបថ្វាយបង្គំទូលថា កូនស្រីរបស់ទូលបង្គំទើបនឹងស្លាប់អម្បាញ់មិញ សូមទ្រង់មេត្តាយាងទៅដាក់ព្រះហស្តលើវា នោះវានឹងរស់ឡើងវិញ ព្រះយេស៊ូវក៏ក្រោកឡើង យាងទៅតាម ព្រមទាំងពួកសិស្សទ្រង់ដែរ
៩:១៨-១៩ មេសាលាប្រជុំម្នាក់នោះមានឈ្មោះថាយ៉ៃរ៉ុស (ម៉ាកុស ៥:២២)។ យ៉ៃរ៉ុស គឺជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់នៅក្នុងសាលាប្រជុំ។ តួនាទីរបស់គាត់រួមមានទាំងការថែរក្សាអាគារ សាលាប្រជុំ រៀបចំកម្មវិធី ហើយនឹងការជ្រើសរើសបទគម្ពីរថ័រ៉ានៅក្នុងការអាន។ គាត់បានលុតជង្គង់ នៅចំពោះព្រះយេស៊ូវដើម្បីបង្ហាញពីការគោរពដល់ព្រះអង្គ (ចោទិយកថា ២៦:១០; ទំនុកដំកើង ៥:៧; ១ សាំយ៉ូអែល២៤:៨; ១ ពង្សាវតាក្សត្រ ១:១៦,២៣)។ កូនស្រីរបស់គាត់មានអាយុ ១២ ឆ្នាំហើយជាកូន តែមួយរបស់គាត់ (លូកា៨:៤២)។ គាត់ប្រហែលជាធ្លាប់បានឃើញការអស្ចារ្យមួយចំនួន ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនៅក្នុងក្រុងកាពើណិមរួចទៅហើយ ព្រមទាំងមានសេចក្តីជំនឿថា ព្រះយេស៊ូវមានព្រះចេស្តា ទោះជាលើសេចក្តីស្លាប់ផង។
រីឯមានស្ត្រីម្នាក់ នាងមានជំងឺធ្លាក់ឈាមអស់១២ឆ្នាំមកហើយ នាងបានចូលមកពីក្រោយ ពាល់ជាយព្រះពស្ត្រទ្រង់ ដោយគិតក្នុងចិត្តថា បើគ្រាន់តែពាល់ជាយព្រះពស្ត្រទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ នោះនឹងបានជាហើយ
៩:២០ ដោយព្រោះតែជំងឺ របស់នាងធ្វើអោយនាងធ្លាក់ឈាម នាងជាមនុស្ស “មិនស្អាត” (លេវីវិន័យ ១៥:២៥-៣១)។ អ្វីដែលនាងប៉ះ ពាល់នឹងប្រែទៅជាមិនស្អាត (ជនគណនា ១៩:២២)។ ជាលទ្ធផលនាងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតអោយចូលទៅ ក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយមិនអាចចូលទៅក្បែរមនុស្សនោះឡើយ ដូច្នេះហើយនាងជាមនុស្សឯកោ។ ស្រ្តីនោះរងទុក្ខ អស់រយៈពេល ១២ឆ្នាំ មកហើយ។
៩:២១ នាងបានឮអំពីព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែជំងឺរបស់នាងមិនអាចអោយគាត់ចូលទៅក្បែរព្រះអង្គបានឡើយ។ នាងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតអោយចូលទៅក្នុងហ្វូងមនុស្សនោះឡើយ។ យ៉ៃរ៉ុសបានមកឯព្រះយេស៊ូវដោយផ្ទាល់ ស្រ្តីម្នាក់នេះបានមកឯព្រះយេស៊ូវដោយសំងាត់ពីក្រោយព្រះអង្គ។ នាងបានលបចូលទៅក្នុងហ្វូងមនុស្សសង្ឃឹមថា នឹងបានពាល់ជាយអាវព្រះយេស៊ូវ។ នៅក្នុងវប្បធម៌ របស់សាសន៍យូដា ជាយអាវរបស់មនុស្សម្នាក់ដំណាងអោយ សិទ្ធិអំណាចរបស់គេ ដូច្នេះហើយនាងសង្ឃឹមថា នឹងទទួលបានអំណាចព្រះចេស្តាពីព្រះយេស៊ូវ។
ឯព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បែរទៅឃើញនាង ក៏មានបន្ទូលថា ចូរសង្ឃឹមឡើង កូនអើយ សេចក្ដីជំនឿរបស់នាង បានជួយសង្គ្រោះនាងហើយ នាងក៏បានជាចាប់តាំងពីវេលានោះមក
៩:២២ យើងឃើញពីព្រះហឫទ័យសុភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅត្រង់ចំនុចនេះ។ ព្រះអង្គបានហៅគាត់ថា “កូនអើយ” ហើយមានបន្ទូលទៅគាត់ថា “ចូរសង្ឃឹមឡើង” (ដូចដែលព្រះអង្គបានធ្វើចំពោះមនុស្សពិការ ក្នុង ខ២)។ បន្ទាប់មកព្រះអង្គបានប្រកាសទៅគាត់ថា គាត់ត្រូវបានប្រោសឲ្យជាហើយ។ ភ្លាមនោះ ស្ត្រីនោះបានជាសះស្បើយពីជំងឺដែលមានអស់រយៈពេល១២ឆ្នាំ! ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគាត់ថាសេចក្តី ជំនឿរបស់នាងបានប្រោសនាងឲ្យជា។ សេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ត្រូវបានបង្ហាញតាមរយៈការដែលគាត់ បានឈោងដៃទៅពាល់ព្រះយេស៊ូវដោយព្រោះតែគាត់បានដឹងថាព្រះយេស៊ូវអាចសង្រ្គោះគាត់បាន។ ជាសេចក្តីជំនឿដែលគាត់មានលើព្រះយេស៊ូវ មិនមែនជាការដែលគាត់បានពាល់ជាយព្រះពស្តព្រះយេស៊ូវ ដែលមានសារៈសំខាន់នោះឡើយ។ ការដែលគាត់បានយកសេចក្តីជំនឿមកដាក់លើព្រះយេស៊ូវនោះ ហើយដែលបានផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់ស្រ្តីនេះជារៀងរហូត។
រួចមក កាលទ្រង់យាងចូលទៅក្នុងផ្ទះមេសាលា បានឃើញពួកអ្នកផ្លុំខ្លុយ នឹងមនុស្សសន្ធឹកកំពុងតែឆោឡោ 24នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា ចូរថយចេញទៅ ដ្បិតនាងក្រមុំនេះមិនមែនស្លាប់ទេ នាងគ្រាន់តែដេកលក់ប៉ុណ្ណោះ តែគេសើចចំអកឲ្យទ្រង់
៩:២៣ វាគឺជាទម្លាប់សម្រាប់មនុស្សនៅក្នុងការយំស្រែកខ្លាំងៗបន្ទាប់ពីមានអ្នកណាម្នាក់ស្លាប់។ មនុស្សទាំងនេះ គឺជាពួកអ្នកដែលគ្រួសារបានបង់ប្រាក់ជួលដើម្បីអោយយំចំពោះសាកសព។ នៅក្នុងវប្បធម៌សាសន៍យូដា យ៉ាងហោចណាស់មានអ្នកផ្លុំខ្លុយពីរនាក់ ហើយស្រ្តីម្នាក់សម្រាប់ស្រែកយំដែលត្រូវបានជួលសម្រាប់ ពិធីបុណ្យសព។ ការពិតនោះគឺថាពួកគេនៅទីនោះយ៉ាងឆាប់រហ័សបន្ទាប់ពីក្មេងស្រីនោះស្លាប់ ដែលបង្ហាញថា គ្រួសារបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់សេចក្តីស្លាប់ចំពោះកូនស្រីរបស់ពួកគេ ហើយក៏បានរៀបចំរួចរាល់ហើយ។
៩:២៤ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីសេចក្តីស្លាប់ថា “ដេកលក់”។ ព្រះអង្គបានធ្វើការនេះម្តងទៀតពេលដែល ឡាសាស្លាប់ (យ៉ូហាន ១១:១១-១៣)។ សម្រាប់ពួកអ្នកជឿ សេចក្ដីស្លាប់គឺគ្រាន់តែការដេកលក់ ដែលព្រះយេស៊ូវនឹងដាស់យើងឲ្យភ្ញាក់ឡើងវិញប៉ុណ្ណោះ (១ ថែស្សាឡូនីច ៤:១៣-១៤)។
សំណើចរបស់ពួកអ្នកស៊ីឈ្នួលកាន់ទុក្ខបង្ហាញថាការស្លាប់របស់ក្មេងស្រីនោះត្រូវបានបញ្ជាក់រួចទៅ ហើយ។ គំនិតដែលថានាងគ្រាន់តែដេកលក់តែប៉ុណ្ណោះគឺគួរអោយសើចបានហើយ សូម្បីតែពួកអ្នកដែល ត្រូវបានជួលឲ្យកាន់ទុក្ខ។ ហេតុផលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថានាងគ្រាន់តែដេកលក់តែប៉ុណ្ណោះ ដោយព្រោះតែព្រះអង្គទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យនាងពីសេចក្ដីស្លាប់។ ពួកគេដឹងថានាងបានស្លាប់ទៅហើយ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា ដោយការប្រោសឲ្យនាងមានជីវិតឡើងវិញ ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យរយៈពេល នៃសេចក្តីស្លាប់នេះ គ្មានអ្វីដែលលើសជាងការដែលគ្រាន់តែដេកលក់មួយភ្លេតនោះឡើយ។
លុះបណ្តេញមនុស្សទាំងនោះ ទៅក្រៅទាំងអស់ហើយ នោះទ្រង់យាងចូលទៅចាប់ដៃនាង រួចនាងក៏ក្រោកឡើង រឿងនោះបានល្បីខ្ចរខ្ចាយទួទៅ ពេញពាសក្នុងស្រុកនោះឯង។
៩:២៥-២៦ ការអស្ចារ្យនោះត្រូវបានឃើញដោយឪពុកម្តាយរបស់ក្មេងស្រីនោះ រួមជាមួយ ពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន (លូកា ៨:៥១)។ ព្រះយេស៊ូវដាក់ព្រះហស្តលើនាងតាមដែលយ៉ៃរ៉ុសបានសូម (ខ ១៨) ហើយក្មេងស្រីនោះបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនភ្លាម។ ការអស្ចារ្យនេះបង្ហាញពីព្រះចេស្តារបស់ព្រះយេស៊ូវលើ សេចក្តីស្លាប់។
ព្រះយេស៊ូវប្រោសមនុស្សខ្វាក់ និងមនុស្សគ (៩:២៧-៣៤)
កំពុងដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងចេញពីទីនោះទៅ នោះមានមនុស្សខ្វាក់២នាក់តាមទ្រង់ ទាំងស្រែកថា ឱព្រះរាជបុត្រាហ្លួងដាវីឌអើយ សូមទ្រង់ប្រោសមេត្តាដល់យើងខ្ញុំផង
៩:២៧ ការដែលប្រោសឲ្យមនុស្សខ្វាក់បានភ្លឺគឺជាភស្តុតាងមួយអំពីព្រះមែស្ស៊ី (ទំនុកដំកើង ១៤៦:៨; អេសាយ ២៩:១៨; ៣៥:៥; ៤២:៧)។ មនុស្សខ្វាក់នៅក្នុងអ៊ីស្រាអែលបានដងថាបទគម្ពីរចែងថា នៅពេលដែលព្រះមែស្ស៊ីយាងមកពួកអ្នកខ្វាក់នឹងបានភ្លឺ។ មនុស្សទាំងពីរនេះបានឮថា ព្រះយេស៊ូវ បានប្រកាសពីការមកដល់រាជ្យនគរនៃព្រះហើយថាព្រះអង្គបានធ្វើការអស្ចារ្យនៅក្នុងការប្រោសជំងឺ។ ហេតុនោះបានជាពួកគេស្វែងរកព្រះអង្គ ហើយស្រែកអង្វរទ្រង់សម្រាប់សេចក្ដីមេត្តា។
នេះជាលើកដំបូងបំផុតដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវបានហៅថា “ព្រះរាជបុត្រាហ្លួងដាវីឌ” (ជាព្រះនាមរបស់ ព្រះមែស្ស៊ី)។ អ្វីដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់នោះគឺជាមនុស្សខ្វាក់ជាអ្នកដែលបានឃើញពីសេចក្តីពិត មុនគេបង្អស់។ លោកម៉ាថាយបង្ហាញពីពេលវេលាទាំងប្រាំមួយដែលមនុស្សបានហៅ ព្រះយេស៊ូវថា “ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ” (១២:២៣; ១៥:២២; ២០:៣០-៣១; ២១:៩, ២១:១៥)។ គ្រប់ពេលទាំងអស់គឺ មិនមែនជាមនុស្សដែលមានដំណែងសំខាន់ណាមួយនៅក្នុងសង្គមនោះឡើយ:មនុស្សខ្វាក់ ស្រ្តីសាសន៍ កាណាន ហ្វូងមនុស្សមកពីកាលីឡេ និងក្មេងៗនៅក្នុងព្រះវិហារ។ មនុស្សតូចទាបទាំងនេះ ទទួលសេចក្តីពិតប្រសើរជាងពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលមានសេចក្តីអំនួតទៅទៀត។ អ្វីដែលច្បាស់លាស់ ហើយសំខាន់ចំពោះអ្នកសុំទានខ្វាក់ភ្នែកនោះគឺនៅតែជាការលាក់កំបាំងដល់ពួកអ្នកដឹកនាំអ៊ីស្រាអែល (១១:២៥)។
មនុស្សខ្វាក់ភ្នែកនោះបានសូមអ្វីដែលប្រសើរបំផុតពីព្រះយេស៊ូវ:គឺជា សេចក្តីមេត្តា (៩:១៣)។ គ្មានការលើកឡើងពីអំពើល្អឬការរងទុក្ខពីមុខឬការស្បថសច្ចាសម្រាប់ពេលអនាគតនោះឡើយ; ផ្ទុយទៅវិញ “សូមទ្រង់មេត្តាដល់យើងខ្ញុំផង”។ មនុស្សម្នាក់នឹងមិនអាចទទួលបានព្រះពរពីព្រះបានឡើយប្រសិនបើគាត់ ទាមទារថាគាត់សក្តិសមនៅក្នុងការទទួល ឬដែលគាត់គួរតែទទួលបាននោះ។
កាលបានយាងចូលទៅក្នុងផ្ទះ នោះអ្នកខ្វាក់ទាំង២ក៏មកឯទ្រង់ ហើយទ្រង់មានបន្ទូលសួរថា តើអ្នកជឿថា ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើការនេះបានឬទេ អ្នកទាំង២ទូលថា ជឿហើយ ព្រះអម្ចាស់អើយ
៩:២៨ សូមកត់សំគាល់ថាព្រះយេស៊ូវមិនបានប្រោសពួកគាត់នៅតាមផ្លូវនោះឡើយ ប៉ុន្តែបានរង់ចាំរហូត ទាល់តែពួកគាត់បានចូលដល់ក្នុងផ្ទះនៅក្នុងក្រុងកាពើណិម។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យការអស្ចារ្យនៅជា ការសំងាត់ដដែល (៩:២៥-២៦)។ ពួកសាសន៍យូដារំពឹងថា ព្រះមែស្ស៊ីធ្វើជាអ្នកប្រោសជំងឺ ដោយព្រោះតែ សេចក្តីដែលមានចែងនៅក្នុង អេសាយ ៣៥:៥-៦។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលសួរទៅពួកគាត់ថា ប្រសិនបើគេជឿថាព្រះអង្គអាចនឹងប្រោសគេបាន ហើយពួកមនុស្សខ្វាក់នោះបានឆ្លើយដោយសេចក្តីជំនឿ ដែលគេមានចំពោះព្រះមែស្ស៊ី។
នោះទ្រង់ក៏ពាល់ភ្នែកគេ ដោយបន្ទូលថា ចូរឲ្យបានដូចសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកចុះ ភ្នែកគេក៏បានភ្លឺឡើង រួចទ្រង់ហាមផ្តាច់ថា នែ កុំឲ្យអ្នកណាដឹងការនេះឲ្យសោះហ្នះ
៩:២៩-៣០ ព្រះយេស៊ូវបានពាល់ភ្នែកពួកគាត់ហើយពួកគាត់ត្រូវបានប្រោសឲ្យភ្លឺឡើង។ ព្រះយេស៊ូវបានហាមពួកគាត់មិនត្រូវឲ្យប្រាប់អ្នកណាម្នាក់ពីការប្រោសនេះឡើយដោយព្រោះតែសេចក្តីរំពឹងខុសឆ្គងដែលមនុស្សមានចំពោះព្រះមែស្ស៊ី។ ព្រះយេស៊ូវត្រូវតែសុគតនៅលើឈើឆ្កាង មុនពេលដែល ព្រះអង្គអាចសោយរាជ្យជាស្តេចបាន ដូច្នេះហើយមិនទាន់ដល់ពេលដែលព្រះអង្គប្រកាសថា ទ្រង់ជាព្រះមែស្ស៊ីនោះឡើយ។
តែកាលគេចេញទៅហើយ នោះក៏ផ្សាយប្រាប់ពីទ្រង់ សុសសាយពេញក្នុងស្រុកនោះ។
៩:៣១ ពួកគេមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែពួកគាត់មិនទាន់បានរៀនឲ្យចេះស្តាប់បង្គាប់ ព្រះអង្គនៅឡើយទេ។ ដូច្នេះហើយបានជាគេផ្សាយសុសសាយពេញក្នុងស្រុកនោះ។
កំពុងដែលអ្នកទាំង២ចេញទៅ នោះមានគេនាំមនុស្សគ ដែលមានអារក្សចូល មកឯទ្រង់
៩:៣២ តាមការយល់ឃើញរបស់ពួកសាសន៍យូដាអំពីការដែលមានអារក្សចូល គឺគ្មានអ្វីដែលអាចជួយ ដល់មនុស្សនេះបានទេ។ ការនេះដោយព្រោះតែពួកគ្រូបង្រៀនថាចំនុចដំបូងបំផុតនៅក្នុងការដេញ អារក្សនោះគឺត្រូវតែបង្ខំ ឬបញ្ឆោតអោយអារក្សប្រាប់ឈ្មោះវាដល់អ្នកជាមុនសិន។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងករណីនេះ អារក្សបានធ្វើអោយមនុស្សនេះគរួចទៅហើយ។
រួចកាលបានដេញអារក្សចេញហើយ នោះមនុស្សគបាននិយាយឡើងបាន ឯបណ្តាមនុស្សទាំងប៉ុន្មាន គេមានសេចក្ដីអស្ចារ្យថា មិនដែលឃើញមានយ៉ាងដូច្នេះ នៅក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលសោះឡើយ
៩:៣៣ មនុស្សបានដឹងថាពួកគេបានឃើញនូវការអស្ចារ្យដែលមិនធ្លាប់បានកើតមានឡើងពីមុនមក នោះឡើយ។ ការអស្ចារ្យនេះបានធ្វើឲ្យមនុស្សមានសេចក្តីអស្ចារ្យដោយព្រោះតែបានបង្ហាញពីសិទ្ធិអំណាច របស់ព្រះយេស៊ូវលើអាណាចក្រព្រលឹងវិញ្ញាណ ហើយថាទំនៀមទំលាប់របស់ពួកគ្រូនោះសុទ្ធតែខុស។
តែពួកផារិស៊ីនិយាយឡើងថា អ្នកនេះដេញអារក្ស ដោយសារតែមេអារក្សទេ។
៩:៣៤ ពួកផារិស៊ីបានឃើញពីព្រះចេស្តារបស់ព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែពួកគេមានកំហឹងដោយព្រោះតែ ព្រះអង្គបានលាតត្រដាងពីភាពខុសឆ្គងនៅក្នុងទំនៀមទំលាប់របស់ពួកគេ។ ពួកគេមិនអាចបដិសេធចោល នូវ ការពិតនៃការអស្ចារ្យទាំងប៉ុន្មានបានទេ ដូច្នេះហើយពួកគេបាននិយាយថា ការអស្ចារ្យនោះជាអំណាច របស់សាតាំងទៅវិញ (១២:២៤-៣២, ម៉ាកុស ៣:២២, លូកា ១១:១៥)។ ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយតបចំពោះការចោទប្រកាន់នេះនៅក្នុង ១២:២៤-៣២។
ចំរូតធំណាស់ តែមានអ្នកច្រូតតិចទេ
ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ក៏យាងទៅដល់គ្រប់ក្រុងគ្រប់ភូមិ ព្រមទាំងបង្រៀនក្នុងសាលាប្រជុំទាំងប៉ុន្មាន ហើយប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អពីនគរ ទ្រង់ក៏ប្រោសអស់ទាំងជំងឺរោគា នឹងជរាពិការ ក្នុងពួកបណ្តាជនឲ្យបានជា
៩:៣៥ នេះគឺជាបេសកកម្មទីបីនៅក្នុងស្រុកកាលីឡេ។ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងបានឃើញចំនុចសំខាន់ ទាំងបីនៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ: ការបង្រៀន ការប្រកាស និងការប្រោសជំងឺឲ្យជា (សូមមើលការបកស្រាយក្នុង ៤:២៣)។ នៅក្នុងព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ព្រះយេស៊ូវប្រកាសដំណឹងល្អពីរាជ្យនគរ។
កាលទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សហើយ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ ដ្បិតគេល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល
៩:៣៦ មនុស្សទាំងនោះគឺ “ខ្ចាត់ខ្ចាយ” (ἐσκυλμένοι) និង “ល្វើយ” (ἐρριμμένοι)។ ពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិចមានន័យថា ‘ត្រូវបានយាយី ត្រូវបានហែក និងបោះចុះ’ ដូចជាចៀម ដែលត្រូវបានវាយប្រហារដោយសត្វសាហាវ។
ចៀមដែលគ្មានអ្នកណាមើលថែទាំពួកវានឹងវង្វេងពីផ្លូវដែលត្រឹមត្រូវ។ ដូចគ្នានេះដែរមនុស្សទាំងនេះ គ្មានអ្នកណាដឹកនាំពួកគេក្នុងការបញ្ឈប់មិនអោយវង្វេងចេញពីព្រះនោះឡើយ។ ពួកអាចារ្យ ហើយនឹងពួកផារិស៊ី គឺជាពួកអ្នកគង្វាលអាក្រក់ដែលមិនបានមើលថែចៀមរបស់ពួគេនោះឡើយ (អេសេគាល ៣៤:៤-៦)។
ដោយព្រោះតែភាពបរាជ័យរបស់ពួកអ្នកគង្វាលអ៊ីស្រាអែលនោះហើយ បានជាពេលនេះវាចាំបាច់សម្រាប់ ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការស្វែងរកនិងសង្រ្គោះដល់ចៀមដែលបាត់បង់ (១១:៣៨-៤០, លូកា ១៥:១-៧)។ ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកគង្វាលល្អ (យ៉ូហាន ១០:១១) ដេលមានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់មនុស្ស (ម៉ាកុស ១:៤១, ៦:៣៤, ៨:២, ៩:២២)។ ព្រះយេស៊ូវពេញដោយព្រះហឫទ័យ ក្តួលអាណិត (εσπλαγχνισθη) ដល់ពួកគេ (១៤:១៤; ១៥:៣២; ២០:៣៤)។ ពាក្យនេះគឺជាពាក្យដែលមានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅបំផុត សម្រាប់សេចក្តីអាណិតអាសូរនៅក្នុងភាសាក្រិច។ វាជាអារម្មណ៍ខ្លាំង និងជ្រៅដែលនាំឱ្យមាន ការយកចិត្តទុកដាក់ ហើយនឹងការប្រព្រឹត្តដោយប្រសិទ្ធភាពដើម្បីជាប្រយោជន៏ដល់អ្នកដទៃ។ នៅក្នុងករណីនេះកិច្ចការនោះគឺជា ការដែលចាត់ពួកសិស្សឲ្យចេញទៅឯមនុស្ស (១០:១)។
បានជាទ្រង់មានបន្ទូលទៅពួកសិស្សថា ចំរូតធំណាស់ តែមានអ្នកច្រូតតិចទេ ដូច្នេះ ចូរសូមអង្វរដល់ព្រះអម្ចាស់នៃចំរូត ឲ្យទ្រង់ចាត់អ្នកច្រូតមកក្នុងចំរូតទ្រង់។
៩:៣៧-៣៨ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើងរួមចំណែកនៅក្នុង ការសម្រេចតាមផែនការណ៏របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះអង្គបានប្រើពាក្យដែលខ្លាំងទាំងពីរនេះ: ក្នុងការ “អង្វរ” (δεήθητε) គឺជាការសុំជាបន្ទាន់ ហើយការដែល “ចាត់” (εκβαλλω) មានន័យថា 'រុញចេញ' ឬការ “បោះចេញ”។ ពួកអ្នកជឿទាំងអស់ត្រូវតែអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះ ទ្រង់ចាត់ពួកអ្នកច្រូតទៅក្នុង ចំរូតរបស់ព្រះអង្គ។ “ចំរូត” គឺជាមនុស្សដែលនឹងត្រូវនាំមកក្នុងរាជ្យនគរស្ថានសួគ៌ តាមរយៈការប្រែចិត្ត និងសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ មនុស្សនៅក្នុងពិភពលោកត្រូវការអ្នកអធិប្បាយ និងអ្នកបម្រើ នៃដំណឹងល្អបន្ថែមទៀត ហើយព្រះយេស៊ូវចាត់សិស្សរបស់ព្រះអង្គឲ្យទៅឈោងចាប់គេ។
